Czy mogę go odzyskać? - Netkobiety.pl

Załóżmy, że się odezwie. Co wtedy? Wrócisz jakby nigdy nic?
Kochająca, on ZABLOKOWAŁ Twój numer To o czymś świadczy...

Rozumiem, mam podobnie, też zawsze chcę dobrej relacji mimo wszystko. Nie wiem, czy to słuszne podejście, czy nie, bo teoretycznie dany facet krzywdzi, więc powinno się mieć go gdzieś. Też tak nie umiem.

Edit:
Co nie zmienia faktu, że nie możemy zapominać o szacunku do samej siebie. Jeśli ktoś nie chce kontaktu, blokuje itd., to pozostaje to zaakceptować, a nie błagać o "powrót", płaszczyć się...

Pozostaje się z tym pogodzić. Skoro on nie chce kontaktu, dobrej relacji, to trudno. Nie warto się narzucać. To nie tylko nie pomoże, ale jeszcze bardziej stracisz w jego oczach.

Edit:
Naprawdę nie warto się przejmować tym, skoro on ma to wszystko gdzieś. Szkoda nerwów, zdrowia i urody. Pamiętaj, jak Cię traktował. Czy naprawdę warto się przejmować, że nie zależy mu na przyjaźni z Tobą?

Po tym, jak Cię traktował, możesz się tylko cieszyć, że sam sobie zniknął z Twojego życia.

To samo pytanie zadaje sobie sama.

Z tobą nie jest nic nie tak to on ma z sobą problem. Stwierdził iż nie może być taki jaki oczekujesz motylki mu szybciej przeszły i olał cię naprawdę ciebie nie kochał i prawdopodobnie nie potrafi nikogo pokochać. Tak jest gdy ktoś w ten sposób odchodzi nie mając nikogo na boku. A to też trudno stwierdzić aktorstwo u nas mężczyzn jest na wysokim poziomie wystarczy jak zobaczysz na filmy ilu jest dobrych aktorów. Niestety żadna z tych możliwości dobrze dla ciebie nie wróży.

Bardzo Ci współczuję, bo kiedyś też tak miałam. Trochę już udało mi się to przepracować, choć jeszcze nie do końca, więc wiem, jakie to uciążliwe
Też szukałam w sobie winy za wszystko. Np. była taka błaha sytuacja, rozmawiamy przez telefon, pytam go, czy oglądał zdjęcia z wesela, które mu wysłałam i nagle on zaczął na mnie krzyczeć, że niby kiedy miał je obejrzeć, jak nie miał takiej możliwości. A skąd ja to niby miałam wiedzieć? Zresztą mimo wszystko nie miał podstaw do awantury, bo sytuacja była naprawdę błaha, zwyczajne pytanie, wystarczyło powiedzieć, że nie oglądał jeszcze. A ja co? Po tej rozmowie czułam się strasznie winna i tylko obmyślałam, jak załagodzić sytuację, żeby on, biedny misio, się już nie gniewał i żeby nie było negatywnych emocji między nami ;/ Jak to teraz piszę, to aż mi słabo, że taka byłam... Przecież to logiczne, że jeśli ktoś tu miał naprawiać sytuację i wyciągać rękę do zgody, to on, a nie ja. Uhh...
Zamiast zastanawiać się nad tym, jak udobruchać tamtego pana, to pomyśl o tym, jak sobie samej pomóc i wzmocnić poczucie swojej wartości

U nas ostatnia kłótnia zaczęła się od tego, że mieliśmy iść na mecz piłki nożnej. Chwile przed meczem, obejmując go za szyję powiedziałam, że wolę inny klub (głównego wroga klubu na który mieliśmy iść, który jest jego ukochany). I nie potrafiłam uargumentować dlaczego. Po prostu nazwa mi przyjemniej brzmi. Stwierdził, że jestem głupia, złośliwa i że nie znam nawet jednego zawodnika. Stwierdził, że zaplanował dla nas wieczór a ja mam to w dupie. Chciałam z nim iść na ten mecz... poszedł sam, nie zabrał mnie. Wrócił i się nie odzywał. Myślałam dam mu czas. Godziny mijały i się nie odzywał to podeszłam, próbowałam pogadać. Zamknął się przede mną w drugim pokoju. Przez drzwi powiedziałam, że rano się wyniosę - nie zrobiłam tego. Czekałam aż wstanie, chciałam się pogodzić - nic z tego...

Ta drużyna co ja powiedziałam, że wolę nawet w ten dzień nie grała...

...za powód nie odpowiadam... ale za to, że później robiłam aferę już tak... mogłam się nie kłócić i czekać na przeprosiny, ale ja zawsze muszę wszystko wyjaśniać

To mi zarzucił, przy ostatniej rozmowie, jak powiedziałam, że on mnie rzucił. Ze ja zakończyłam swoją histerią, krzykiem, spoliczkowaniem go i furią (nic z tego by się nie wydarzyło, gdyby mnie do tego stanu nie doprowadził)

Zarzuciłam mu wtedy, że on był wiecznie niezadowolony, że zachowuje się jak mały chłopiec. Oczywiście zaczął mi dopiekać, kazał się leczyć. Powiedziała, że będę by uniknąć takich porażek jak on. Zmienił front, zaczął wypytywać czy mam to co było między nami za porażkę i czy kłamałam mówiąc, że chcę być dla niego wsparciem. Gdy nie łyknęłam tego stwierdził, że kończy rozmowę bo już nie ma siły. Powiedział, że chciał mi dopiec i, że już kończy tę rozmowę. Zarzuciłam mu ucieczkę - przyznał mi rację. W ten sam dzień byłam już zablokowana.

Mam koleżankę, której facet spotykał się z inną, zerwali a teraz biorą ślub, więc reguły nie ma...

Wieczorami, wszystko ze mną w porządku, czuję się jak ja - wiem, ze mnie źle traktował i uważam go za dupka, że nie odpisał na mój list. Zasypiam normalnie. Rano pobudka jak zwykle o godzinie 7  Nie da się poleżeć i jeszcze pospać bo żołądek ściska ze stresu. Próbuje myśleć o wszystkich złych rzeczach jakie mi zrobił, jak traktuje teraz, że jego strata itd ale na nic... fizyczny ból zostaje...

Wiem, że wszystkim się pewnie wydaje, że te słowa do mnie nie docierają. Ale jak po raz kolejny słyszę, że to on jest niedojrzały to w jakiś chory sposób minimalnie pomaga.

Moi przyjaciele mówią to samo, ale ja się zawsze boję, że to dlatego, że wszyscy znają jedną wersję wydarzeń (moją) a on ten związek mógł przeżywać inaczej...

Chyba aż tyle osób nie może uważać, że jest psycholem i się mylić.

Nie chodzi mi, że nagle chcę się wybielić - moim błędem było, że chciałam (chcę) za bardzo i przedłożyłam jego ponad siebie - stając się tym samym nieatrakcyjną.

Krzyki, policzkowanie, furia? Sorry chyba zmienię zdanie w tym temacie.
Na poczatku pisałaś, że poszło o rozmowę z kolegą.
Na złość jemu mówisz że lubisz inną drużynę? Niby bzdura, ale pokazałaś gdzie masz zaplanowany wieczór. Już lepiej byś powiedziała- umieram z nudów na tym meczu, może idz sam, a póżniej gdzieś razem?

Czytanie Waszych komentarzy, czytanie artykułów oraz książek o rozstaniu doprowadziło mnie do wysunięcia wniosków.

Nasz związek nie był idealny tak jak sobie to wyobrażałam. Jak już ktoś tutaj wspomniał, gdybym się szanowała nie pozwoliłabym się traktować w taki sposób i po prostu miała go gdzieś. Może jakbym tak reagowała zamiast zawsze przepraszać i szukać swojej winy to on by się tak nie zachowywał - a może również szybko by odpuścił. Tego nie dowiem i nie mogę się nad tym zastanawiać. Fakty są takie - wiem, że nie jestem głupia, więc czemu pozwoliłam tak się nazwać? Czemu tłumaczę jego zachowanie mówiąc, że było to w złości? On mnie nie szanował, ja nie szanowałam siebie. Czasem się zdarza, że ludzie do siebie nie pasują. On jest wybuchowy i potrafi się pogniewać, ja muszę się godzić bo nie mogę znieść, że jest na mnie zły i przepraszam nawet, gdy robię to tylko dlatego, że jemu coś nie pasowało a nie dlatego, że uważam, że zrobiłam coś źle.

Oddałam siebie, poświęciłam czas i się starałam - naprawdę - a on zawszę największą uwagę przykuwał do rzeczy, które zrobiłam źle albo do tych, które mu nie pasowały a których ja pragnęłam. Skoro ja chciałam uszczęśliwić jego - on chyba też powinien chcieć uszczęśliwić mnie? Owszem nie mogę powiedzieć, że w ogóle nie chciał, ale ewidentnie nie chciał wystarczająco mocno.

Dzień 4 jak nie odpisał na list, w którym wyznałam moje uczucia... zero kontaktu... czy blokada dalej jest? nie wiem... już nie dzwonię... pewnie tak...

Prawda jest taka, jakby naprawdę kochał to by odpisał na list, próbował naprawić tak jak ja próbowałam pisząc e-mail.

Muszę zamknąć ten rozdział, on nie pasował do mnie, ja nie pasowałam do niego - może w innych okolicznościach byłoby inaczej, ale życie jest za krótkie by się zastanawiać.

Życzę mu dobrze, niech znajdzie szczęście i mam nadzieję, że ja też znajdę mężczyznę dla którego będę numerem jeden w każdej sytuacji.

Już czuję się jak wariatka - i masz rację - ten epizod musi być dla mnie jak wake up call - aby w przyszłości zbudować z kimś coś wartościowego.

Ale dlaczego niby nagle teraz Twój świat legł w gruzach ??
Przecież taki przekaz od niego miałaś już dawno.
On po prostu podtrzymał swoją decyzję o zerwaniu z Tobą.
Przecież byłaś tego świadoma, że nie chce już być z Tobą.
Nie rozumiem, skąd te nagłe gruzy ?
Wasza relacja zakończyła się i mleko się wylało, nie dowiedziałaś się przecież niczego nowego ...

Nie obraź się, ale ten dramat jest naprawdę nieuzasadniony.
On powiedział Ci jasno i dobitnie, że z Wami koniec. Później zachowywał się również stosownie do tego.
Teraz tylko dodatkowo to potwierdził, uderzając jeszcze w mocno przejaskrawiony, teatralny ton

Tak się fajnie zebrałaś w sobie i w Twoich postach, nawet tych sprzed kilku dni - było to wyraźnie czuć. Masz moc, żeby sobie z tym poradzić. Dasz radę i zaczęłaś już iść w dobrym dla siebie kierunku.
Trudno, jeśli on nie chce, to doprawdy - JEGO STRATA.

Kochająca, wiem, że Ci przykro. Bardzo Ci współczuję. Przez jakiś czas będzie Ci trudno, ale zobaczysz, że z czasem będziesz weselsza Nie będę Ci mówić, że on nie jest wart Twoich łez itd. Uczucia są uczuciami, nie da się ich wyprzeć i udawać, że ich nie ma. Ten chłopak był dla Ciebie ważny i nie chcę tego negować bez względu na to, jaki się okazał w ostateczności. Zrozumienie tego, że związek z nim nie był dobry dla Ciebie jest ważne i mam nadzieję, że Ci się to uda i pewnego dnia zrozumiesz, jak dobrze się stało, że się rozstaliście.
Nie zapominaj, że przede wszystkim trzeba kochać siebie, a nie przedkładać kogoś wyżej. "Kochaj bliźniego jak siebie samego". A czy kochając siebie można pozwalać na ranienie przez kogoś? Czy pozwoliłabyś na to, żeby ktoś krzywdził bliską Ci osobę? Siebie samej też nie pozwól krzywdzić, zatroszcz się o siebie
Druga kwestia, na którą chciałam zwrócić Twoją uwagę, to to, że "Prawdziwa miłość mówi: chcę dla Ciebie tego, co najlepsze. Nawet jeśli to nie jestem ja". Trudne to, ale właśnie o to chodzi w miłości..... Chcieć szczęścia kochanej osoby.
Trzymaj się