samotność po 40-tce - Netkobiety.pl

To jest nas już dwie, załóżmy se grupę wsparcia

No właśnie to branie w garść jakoś nic mi nie pomaga, a tylko bardziej dołuje, bo nijak się w tą garść wziąć nie umiem i to mnie jeszcze bardziej rozwala. A zwłaszcza jak się inni chwalą, w jakim to oni byli dole i jak się z niego o własnych siłach wyczołgali. I jakim teraz dobrze jest...

tylko jak juz miesiac z rzedu nie spie cała noc, a potem calydzien czuje sie jakby mnie walec drogowy rozjechał....to wiele nie da sie zrobic

Chodzę od dwóch lat na terapię indywidualną. Tak mówię na sesjach jak się czuję. Na grupowej trzymiesięcznej byłam na oddziale dziennym dwukrotnie. Jeden lekarz to ten, któremu wierzę, który ma dla mnie czas i uratował mnie od samobójstwa. A drugi to ten do którego muszę chodzic z uwagi ze za jakiś czas będę stawac znowu na komisję lekarską w sprawie renty, ten by mnie nawet z kataru nie potrfił wyleczyc. Mój prawdziwy lekarz przetestował na mnie szelkie leki, noweych i starych generacji, dwa razy mnie postawil na nogi, choroba jest niby zaleczona, ale dwa razy w roku tak się zaostrza i za każdym razem ma nowe objawy. Nie wiem który jest dobry, zanim zaczęłam sie leczyc u obecnego, byłam u 8 i żaden mi nie pomógł. Więc nie wiem ktory jest dobry, zresztą nie mam już motywacji szukac. Wo ogóle cięzko mi się za coś zabrac. Siostrzenicą sama zaproponowałam że będę się opiekowac, miałam wtedy fazę polepszeia, remisję. Zajmowałam się nią od czasu gdy miała 8 miesiecy, codziennie wstawałam o 5 rano, jechałam do  na 7 i byłam 7 godzin z małą. Tak bylo ponad półtora roku az się zepsuło. Od dwóch miesieścy nie mogę spa c, atym samym potem 8 godzin zajmowac się dwulatką. Siostra nie wierzy w oją chorobę, a zresztą rozwaliłam jej poukładane szczegółowo życie i przez miesiąc traktowała mnie jak wroga i tredowata. Potem zaczęła zajmowac się patrycją moja otyła, cierpiąca na nogi cukrzycowe mama. Nie mogłam na to patrzec. Dlatego teraz siostra przywozi siostrzenicę do nas, a ok 11 ja jadę z małą autobusem do mieszkaia siostry i tam czekamy.aż wróci z pracy.

No niz tego ni z owego została zręką w nocniku i niemiała co zrobić zdzieckiem.

Teoretycznie masz rację, niestety jak sama wiesz życie pisze własne scenariusze.

Czy gdybyś TY potrzebowała pomocy, możesz liczyć na siostrę....?

Wiem, nie jestem na Twoim miejscu, ale będąc w takim stanie w jakim TY jesteś raczej zajęłabym się sobą, swoim zdrowieniem...No,chyba że opieka nad dzieckiem wpływa na Ciebie pozytywnie (bo nie masz czasu myśleć, masz cel, zajęcie, bo generalnie zabawa z dziećmi poprawia nastój itp).

Może po prostu nie zmuszać się do robienia czegoś bo inni tego oczekują...

No ale dodam, to może skończyć się jeszcze wiekszą samotnością... sama łapałam się na tymże robiłam w zyciu wiele rzeczy wbrew sobie że sprostać jakiś tam społecznym oczekiwaniom i zjednać sobie przyjaciół

Samotność jest jak nicość z "Niekończącej się opowieści" Michaela Ende: pożera wszystko, co napotyka na swojej drodze.

Może to jest powód braku nowych wpisów.

Dodatkowym pocieszeniem jest "Samotność w sieci". To pocieszenie wisielcze, bo nie dość, że samotność, to jeszcze zniewolenie siecią. Życie jednak czasami działa  jak sieć.

"Samotność po 40-tce" od dłuższego czasu w uśpieniu. Szkoda. Pozdrawiam. Samotna 46 latka

Żeby to uśpienie znaczyło stan zawieszenia, to by to była dobra informacja dla wielu osób.

Samotność nie jest koniecznością. Jest to stan samopoczucia, więc ma prawo podlegać wszelkim prawom subiektywności, a to znaczy, że samotność może być przedziałem obustronnie otwartym od stacji "Nieznośna dokuczliwość" do stacji "Błogi spokój".

Problemem w tym stanie mogą być pragnienia i tęsknoty, ale nie sama samotność.

A w ogóle to ładne i sprawiedliwe, że samotność też może być sama.

Poszukuję kontaktu z kobietą o nicku Brzydulla, która wypowiadała się w tym wątku. Wiem, że db dogadywała się z osobą o nicku "Missnowegoyorku". Jeżeli macie z nią kontakt, zwróćcie uwagę na moje wpisy.