kontynuować znajomość czy nie >? - Netkobiety.pl

On chciał się umówić z Tobą tylko na seks. Gdyby było inaczej, zgodził by się na inną formę spędzenia czasu. Więc nie masz czym się przejmować.
Może przestań uprawiać seks na pierwszych randkach i staraj się dotrwać np. do piątej z tym etapem? Albo jeszcze dłużej. Myślę, że około 4 randki większość facetów, którym zależy tylko na tym odpadnie.

Marata napisał/a:

On chciał się umówić z Tobą tylko na seks. Gdyby było inaczej, zgodził by się na inną formę spędzenia czasu. Więc nie masz czym się przejmować.
Może przestań uprawiać seks na pierwszych randkach i staraj się dotrwać np. do piątej z tym etapem? Albo jeszcze dłużej. Myślę, że około 4 randki większość facetów, którym zależy tylko na tym odpadnie.

Bardzo słuszna uwaga
Swoją drogą naprawdę w dzisiejszych czasach nie ma się co dziwić, że w początkowej fazie związku hormony szaleją i ludzie dążą do fizycznej bliskości. No tak już po prostu jest. Jeśli masz pewne obiekcje co do potencjalnego faceta, to warto się zastosować do tego co pisze Marata i nie seksić się od razu na pierwszych randkach. Facet odebrał Cię jako kobietę, która w tej kwestii nie ma problemów i kompleksów, a okazało się, że jednak jest inaczej. Trzeba sobie czasem dać na wstrzymanie dla własnego dobra.

Proponuję nie odliczać, po ilu randkach "wypada", tylko pójść do łóżka, gdy się naprawdę tego chce. A jak pan mi zacznie fanzolić, że "jeśli jest chemia, to majtki sfruwają same", to niech sobie tej chemii szuka z inną kobietą.

Cześć,
piszę tutaj na forum z prośbą o obiektywną ocenę sytuacji i też jak najbardziej wskazana konstruktywna krytyka, bo już sama nie wiem co mysleć i co zrobić w zasadzie..?

  Poznałam sympatycznego mężczyznę, z którym po pewnym czasie umówiłam się na randkę. Ta skończyła się seksem( który był zainicjonowany z jego strony i oczywiście z mojej zaakceptowany). Spotykaliśmy się bardzo krótko po czym zakończyłam ten kontakt jakąś głupią wymówką..  Była to relacja, gdzie było sporo  fizyczności od samego początku.. W przeszłości zostałam mocno zraniona przez faceta, który traktował mnie bardzo przedmiotowo i skrzywdził mnie przez to dosyć mocno( od tamtego czasu mam problem ze stworzeniem głębokiej, poważnej relacji z mężczyzną.) Dlatego, kiedy  relacja stawała się  seksualna, Miałam wrażenie, że jest to kolejny facet który spotyka się ze mną ze względu na seks.. W końcu chyba bojąc się ewentualnego zranienia, zakończyłam to co się jeszcze dobrze nie zaczęło... Kiedy zakończyłam tą relacje, było mi bardzo przykro, zaczęłam sama siebie nienawidzić za moje chore myślenie i zachowanie... Za to, że nie dopuszczam nikogo na stałe do siebie i za to jak beznadziejnie traktuje mężczyzn.. (tak mi się wtedy bynajmniej wydawało)
Wszystko   Jednak do czasu, kiedy chłopak ten napisał do mnie po kilkunastu tygodniach od zakończenia relacji z pytaniem jak tam u mnie i czy nie chciałabym się spotkać ?  Odpisałam, że możemy się spotkać, jeśli chce, jednak jeśli zależy mu na seksie, to bez sensu, żebyśmy się spotykali, bo to się nie wydarzy,a nie chce tracić swojego i jego czasu.. Na co on odpowiedział, że skoro tak chce to ok i,że jak zmienię zdanie, to żebym mu dała znać..  Nie spodziewałam się takiej reakcji..
Postanowiłam nie odzywać się.. Od tamtego czasu minęło już kilka miesięcy..  Ostatnio jednak często zaczęłam o nim myśleć,(  w mediach społecznościowych pojawiają się jakieś jego posty z hastag #depresja.. ) i komentarzami jego znajomych odnośnie jego załamania ..  I teraz sama nie wiem co robić. z jednej strony chciałabym do niego napisać, zapytac jak tam życie, co się stało itp.. z drugiej sama nie wiem czy to dobry pomysł i może lepiej dać już temu spokój? co myślicie, ma to jakiś sens?

paula0 napisał/a:

Cześć,
piszę tutaj na forum z prośbą o obiektywną ocenę sytuacji i też jak najbardziej wskazana konstruktywna krytyka, bo już sama nie wiem co mysleć i co zrobić w zasadzie..?

  Poznałam sympatycznego mężczyznę, z którym po pewnym czasie umówiłam się na randkę. Ta skończyła się seksem( który był zainicjonowany z jego strony i oczywiście z mojej zaakceptowany). Spotykaliśmy się bardzo krótko po czym zakończyłam ten kontakt jakąś głupią wymówką..  Była to relacja, gdzie było sporo  fizyczności od samego początku.. W przeszłości zostałam mocno zraniona przez faceta, który traktował mnie bardzo przedmiotowo i skrzywdził mnie przez to dosyć mocno( od tamtego czasu mam problem ze stworzeniem głębokiej, poważnej relacji z mężczyzną.) Dlatego, kiedy  relacja stawała się  seksualna, Miałam wrażenie, że jest to kolejny facet który spotyka się ze mną ze względu na seks.. W końcu chyba bojąc się ewentualnego zranienia, zakończyłam to co się jeszcze dobrze nie zaczęło... Kiedy zakończyłam tą relacje, było mi bardzo przykro, zaczęłam sama siebie nienawidzić za moje chore myślenie i zachowanie... Za to, że nie dopuszczam nikogo na stałe do siebie i za to jak beznadziejnie traktuje mężczyzn.. (tak mi się wtedy bynajmniej wydawało)
Wszystko   Jednak do czasu, kiedy chłopak ten napisał do mnie po kilkunastu tygodniach od zakończenia relacji z pytaniem jak tam u mnie i czy nie chciałabym się spotkać ?  Odpisałam, że możemy się spotkać, jeśli chce, jednak jeśli zależy mu na seksie, to bez sensu, żebyśmy się spotykali, bo to się nie wydarzy,a nie chce tracić swojego i jego czasu.. Na co on odpowiedział, że skoro tak chce to ok i,że jak zmienię zdanie, to żebym mu dała znać..  Nie spodziewałam się takiej reakcji..
Postanowiłam nie odzywać się.. Od tamtego czasu minęło już kilka miesięcy..  Ostatnio jednak często zaczęłam o nim myśleć,(  w mediach społecznościowych pojawiają się jakieś jego posty z hastag #depresja.. ) i komentarzami jego znajomych odnośnie jego załamania ..  I teraz sama nie wiem co robić. z jednej strony chciałabym do niego napisać, zapytac jak tam życie, co się stało itp.. z drugiej sama nie wiem czy to dobry pomysł i może lepiej dać już temu spokój? co myślicie, ma to jakiś sens?

Jako facet powiem Ci, że to okropne usłyszeć, że Ty "wiesz", ze seksu nie będzie. Z góry zakładasz, że nie chcesz seksu. Ergo nie podobam Ci się. Tak to sobie wyobrażam.

Mnie otwartą komunikację bardzo utrudniało poczucie skrępowania, obawa, że wydam się jakaś "nie tego". W ostatniej znajomości (podbudowana wnioskami z forum, za co ukłon m. in. w stronę Eli) zwyczajnie, po ludzku powiedziałam facetowi, że bardzo bym chciała i bliskości, i przytulenia, i może czegoś jeszcze, ale nie od razu. Potrzebuję się oswoić po prostu i to nie jest przeciwko niemu, ale niejako "z urzędu" (jego słowa ). Mój znajomy, pomijając wszystkie jego inne mankamenty, to inteligentny człowiek. Zrozumiał, zaakceptował i nie poganiał, a ja poczułam upragnione bezpieczeństwo. Od tej pory już zawsze chcę otwarcie mówić, o co mi chodzi i albo proszę mnie taką brać, albo droga wolna.

Puchaty, przypisujesz kobietom (w tej akurat kwestii) własne myślenie, a ludzie są różni.
Żeby mi się nie wiem jak facet podobał, nie chcę poufałości, póki trochę się do siebie nie zbliżymy i nie poznamy, dopóki nie zniknie poczucie obcości i skrępowania. Niech bliskość się rodzi stopniowo i naturalnie.