Zerwanie przez rodzinę faceta - Netkobiety.pl

CatLady napisał/a:

Jeśli 35-letni facet jeszcze nie rozstał sie z mamusią, to raczej czarno to widzę... już się pewnie z nia nie rozstanie...

No to teraz drodzy moi mówcie jak na spotkaniu  ktore niedlugo sie odbedzie mam rozmawiać. Jakich slow używać i jakich argumentow aby ugrać dla siebie jakaś przestrzeń aby się dogadać

CatLady napisał/a:

Jeśli 35-letni facet jeszcze nie rozstał sie z mamusią, to raczej czarno to widzę... już się pewnie z nia nie rozstanie...

No to teraz drodzy moi mówcie jak na spotkaniu  ktore niedlugo sie odbedzie mam rozmawiać. Jakich slow używać i jakich argumentow aby ugrać dla siebie jakaś przestrzeń aby się dogadać

zwyczajny gość napisał/a:

23 napisał/a:

No to teraz drodzy moi mówcie jak na spotkaniu  ktore niedlugo sie odbedzie mam rozmawiać. Jakich slow używać i jakich argumentow aby ugrać dla siebie jakaś przestrzeń aby się dogadać

Ty najpierw porozmawiaj sama ze sobą
Czy wchodzisz w ten układ z CAŁĄ jego rodziną i czy psychicznie wytrzymasz rządy teściowej i misia bez jaj......
czy raczej wybierasz niezależność i szukasz dalej kandydata na męża.

P.S. I nie łudź się, że coś możesz ugrać. To jest układ zero-jedynkowy.

Bez jaj? Chyba kolego nie masz pojęcia jak wygląda życie na gospodarce. To nie praca w sklepie spożywczym gdzie wszystko jest w twoich rękach. Tutaj pracujesz na tym co otrzymałeś od rodziców. Chcąc nie chcąc, powinieneś być im za to wdzięczny i liczyć się z ich zdaniem. Wy wszyscy myślicie, że to takie proste sprzeciwić się i odejść od rodziców kiedy wszystko co masz jest tak naprawdę ich własnością.

Rolnik potrzebuje kobietki ciepłej,  ogarniajacej dom gdy on obrabia hektary albo zwierzyne, i chcacej byc częścią rodziny,  a nie pępkiem jego świata. Na pewno nie może ona  dać się stlamsic i unieszczesliwic,  ale marzenia o niepodzielnych  rządach  na gospodarce wielopokoleniowej też chyba zwiastuja klęskę.

Mathas napisał/a:

zwyczajny gość napisał/a:

Ty najpierw porozmawiaj sama ze sobą
Czy wchodzisz w ten układ z CAŁĄ jego rodziną i czy psychicznie wytrzymasz rządy teściowej i misia bez jaj......
czy raczej wybierasz niezależność i szukasz dalej kandydata na męża.

P.S. I nie łudź się, że coś możesz ugrać. To jest układ zero-jedynkowy.

Bez jaj? Chyba kolego nie masz pojęcia jak wygląda życie na gospodarce. To nie praca w sklepie spożywczym gdzie wszystko jest w twoich rękach. Tutaj pracujesz na tym co otrzymałeś od rodziców. Chcąc nie chcąc, powinieneś być im za to wdzięczny i liczyć się z ich zdaniem. Wy wszyscy myślicie, że to takie proste sprzeciwić się i odejść od rodziców kiedy wszystko co masz jest tak naprawdę ich własnością.

Toż ja właśnie o tym piszę . Na wsi jescze w wielu miejscach króluje tradycyjna wiejska mentalność. Gdzie żonę dziecka traktuje się jako "interes" i umiejscawia pomiędzy ciągnikiem, inwentarzem i parobkiem. A jeśli jeszcze z biedniejszej rodziny (małym posagiem) to już ma zupełnie przerąbane. Nic do gadania.
Trzeba mieć silną psychikę by się nie dać złamać w takim układzie.

Z tego co rozumiem ten ślub miał być nie tylko twój ale i jego. Twoim zdaniem ani on ani jego rodzina nie ma prawa radzić ani decydować o wystroju czy organizacji wesela? To prawo masz tylko Ty, Twoja mama i Twoja siostra?  A to co zrobiłaś potem to zwykły szantaż. Tyle tylko że Twój narzeczony ma dużo godności w sobie i nie udało Ci się nim zamanipulować. Sądzę, że wasze rozejście wyjdzie jemu i jego rodzinie na dobre , bo Twoje zachowanie jest po prostu niedojrzałe i w przyszłości byłoby zarzewiem konfliktów. Taki mini terroryzm nie sprawdza się w życiu z kiedy ma się mieszkać z rodziną męża.

Tam nie jest konflikt, że autorka nie zastosowała się do rad teściowej, problem jest taki że teściowa śmiała w ogóle dawać rady

Podsumowujac: facet chciał to jeszcze ratować chciał naprawic,proponował dzwonił pytał czy zawalczymy. Przepraszal za swoje zachowanie w czasie klotni ze to najgorszy blad jego zycia ze bardzo tego zaluje ale slow nie cofnie.
Pewnego razu zadzwonil, był ugodowo nastawiony chętny aby uzdrowić sytuacje między nami. Złożył mi propozycje.
Zwazywszy na moje słowa ze ja mowilam ze nie czuje się dla niego na 1 miejscu ze zdanie rodziny ważniejsze ze zarzucałam mu ze często nie stawał za mną, za swoją przyszłą żona chce mnie zaprosić na rozmowe z rodzicami chciałby nadrobić to zaniedbanie na wspólnym spotkaniu, porozmawiać, powiedzieć coś w ich obecności ". Potem jakby ktoś wybił mu to z głowy.

Nastepnie dzwonił do mnie i zaczął od tego ze jego rodzice są poirytowani. Powiedział  ze się za bardzo rozpedzilam w jego domu ze chciałam dominować a nawet czlonkiem rodziny nie byłam i się czepialam i każde słowo matki jego i siostry  kwestionowalam. A oni chcieli dobrze.
Mówił ze chciałby byśmy do siebie wrócili potem namawianie na ślub ze będziemy szczęśliwi ze teraz albo nigdy ze teraz to się na pewno uda wierzy w to i jest pewien ze stworzylibysmy fajna rodzinkę i byłabym dobra matka a jak to będziemy odkładać to już się nie uda, że nie ma sensu przesuwanie ze możemy być pewni że jak odłożymy to się to rozpadnie ze należy iść za ciosem. On ciągle ślub ślub ślub. Ze mnie kocha ze chciał dobrze itp.ale w głębi serca wiedzialam ze coś we mnie pękło. Powiedziałam ze pobierzemy się pod warunkiem że zamieszkamy ze sobą przed ślubem. Nie zgodził się, że jeśli mam obawy to nie wie jaki sens ma wspólne zamieszkanie. Widziałam ze zadalam mu ból ale z drugiej strony wiedziałam że nie jestem pewna ci do ślubu z nim. On wierzył do końca ...

Niedługo minie 3 miesiące odkąd nie mamy kontaktu. Raz jest lepiej raz gorzej, jednak jakoś żyje. Nie mam depresji. Jednak czasem jeszcze nachodzą mnie gorsze dni kiedy czule go wspominam. Od zerwania poznalam wielu facetów, z którymi się spotykalam jednak z żadnym nie chciałam/ nie potrafiłam wejść w bliższa relacje. Jak sądzicie ile to jeszcze potrwa co może mi pomóc ?

23 napisał/a:

Niedawno dowiedziałam się, że nie na nikogo i ze nie rozwija gospodarstwa a moja wyobraźnia zaczęła pracować. Pomyślałam, że w sumie ciekawa jestem co u niego i chciałabym napisać SMS i go zapytać. Tylko ze ... minęło półtora roku. Kupę czasu... co o tym myślicie ? A może nie warto tego rozdrapywac po tak dlugim czasie

No chyba, że "teściowej" się zmarło to może miało by sens.
Takie historie przed ślubem to pomyśl co byłoby potem. MASAKRA
A on jakby miał jaja to by zawalczył, dom wybudował gdzieś za miedzą - zrobił coś. Ale nie robi.
Młoda jesteś - szukaj szczęścia.
Zobaczysz - skończy jako stary zdziwaczały kawaler.
Ja przerabiałem mieszkanie na "górze" i chociaż zawsze stałem murem za żoną to nie było kolorowo.

Gdy czytałem Twoje wpisy, to często mruczałem pod nosem -"wypisz, wymaluj" - to o swoim losie.
Mam to nieszczęście, że wżeniłem się w taką toksyczną rodzinę. Pomimo że mieszkaliśmy 200 km od nich, to zawsze ich wpływ był duży. Żona bardzo kochała ich, oni byli dla niej wzorem, naśladowała ich, co czasami doprowadzało do komicznych, żeby nie rzec tragicznych sytuacji. Co miesiąc musieliśmy do nich przyjeżdzać, nie mówiąc o świętach i wakacjach.
A ja młody, mocno zakochany nie widziałem tego. Mama i brat radzili mi i mówili wyraźnie: "Zobaczysz, ona i jej rodzina cię unieszczęśliwią." Moja Mama nawet była załamana.
Nie wierzyłem im, śmiałem się z nich. "Co się wtrącacie?! Na złość wam ożenię się z nią." ..... Taaak, na złość ciotce utnę se palec.
No i BINGO! 30 lat po ślubie i czuję (a nawet mam pewność), że mam życie do tyłu. Nawet żona okazała się szują. Wiele by opisywać, ale nie chodzi o to, bo mógłbym pisać cały dzień.
W każdym razie żałuję, że po drodze mojego życia los  "styknął" mnie z tą toksyczną, jeb..ną rodziną.
Ich musiało być na wierzchu. Życie na pokaz, "co by ludzie powiedzieli".  Na stole miłość, uśmiech, kochajmy się.... a pod dywanem tona G... Biedny ten dywan, bo unosił się i unosił się.

A ty 23 rób co chcesz. A co mnie to obchodzi. Mało to mam zgryzot? Ostatecznej decyzji nie podjąłem, ale pewnie skończy się rozwodem. Po tylu latach życia w bagnie.  Żałuję tylko, że nie mam jak Ty wyboru. Żebym wiedział jak potoczy się moje życie, to w swoim czasie spierd..bym w podskokach niczym zając byle z dala od  tej rodziny.

Edit. Jeszcze przed ślubem rozeszliśmy się na krótki czas, ponieważ tak mnie tam potraktowano, że z płaczem spieprzałem stamtąd. Ale wróciłem do niej (nieprzytomny z miłości) i do jej rodzinki... na swój pohybel.

23 napisał/a:

Po prostu ostatnimi czasy tak bez powodu zaczęłam o nim myśleć, troszkę na wspomnienia mnie zebrało. Chciałam się odezwać,jak do kolegi z którym dluuuugi czas się nie odzywałam-zapytać serdecznie co ciekawego słychać, jak mu się wiedzie,co dobrego. I sama opowiedzieć o zmianach jakie zaszły u mnie i co słychać.

Nie pieprz mu w głowie. On nie jest Twoim kolegą i nie potrzebuje atencji od Ciebie. Twoja samotność i tęsknota to nie jego problem, on ma swoje troski.

Swoją drogą jak czytam Twoje wypowiedzi:

23 napisał/a:

Byłam trochę zdziwiona ze on po tym jak zerwałam i narazilam go na tak duży wstyd i dyshonor on chce cokolwiek jeszcze naprawiać. Mówi cóż tylko zakochany jest zdolny do takiego szaleństwa...

23 napisał/a:

Dlugo długo po rozstaniu miałam nadzieję że może coś do niego dotrze, że brak kontaktu pozwoli mu to przemyśleć i spojrzeć na sprawę z innej perspektywy, jednak czas pokazuje że nie potrzebnie się łudziłam. Postąpił w sposób jakby cała nasza miłość była fikcją i uczucia znikły wraz z rozstaniem niczym bańka mydlana.

Masz jakieś urojone pretensje. Facet w końcowym etapie postąpił bardzo dojrzale. Wyszedł z propozycja powrotu, którą odrzuciłaś więc finalnie uszanował Twoją decyzję i się nie odzywa do Ciebie. Z jednej strony masz problem, bo jakieś Twoje decyzje nie są respektowane a później, że jednak są.

Twój wątek i historia napisana z Twojej perspektywy. Możliwe, że Twój narzeczony miał rację iż jesteś ciężką osobą, która wszystko kwestionuje. Takie osoby które zawsze mają swoje niezmienne zdanie i każdą uwagę traktują jako personalny atak są faktycznie nieznośne. W związku byliście dostatecznie długo, najpewniej wiedziałaś że wspólne zamieszkanie przed ślubem nie wchodzi w grę, więc znalazłaś łatwą wymówkę na rozstanie. Jak Ci to nie pasowało, mogłaś odejść dużo wcześniej. Pretensje tego chłopaka mają uzasadnienie, on ma jasno określony plan od samego początku, którego przed Tobą nie ukrywał. Będąc z nim długi czas wysyłałaś jasny sygnał, że wyrażasz zgodę na taki stan rzeczy.

23 napisał/a:

Niedawno dowiedziałam się, że nie na nikogo i ze nie rozwija gospodarstwa a moja wyobraźnia zaczęła pracować. Pomyślałam, że w sumie ciekawa jestem co u niego i chciałabym napisać SMS i go zapytać. Tylko ze ... minęło półtora roku. Kupę czasu... co o tym myślicie ? A może nie warto tego rozdrapywac po tak dlugim czasie

No chyba, że "teściowej" się zmarło to może miało by sens.
Takie historie przed ślubem to pomyśl co byłoby potem. MASAKRA
A on jakby miał jaja to by zawalczył, dom wybudował gdzieś za miedzą - zrobił coś. Ale nie robi.
Młoda jesteś - szukaj szczęścia.
Zobaczysz - skończy jako stary zdziwaczały kawaler.
Ja przerabiałem mieszkanie na "górze" i chociaż zawsze stałem murem za żoną to nie było kolorowo.

23 napisał/a:

dexx napisał/a:

No chyba, że "teściowej" się zmarło to może miało by sens.
Takie historie przed ślubem to pomyśl co byłoby potem. MASAKRA
A on jakby miał jaja to by zawalczył, dom wybudował gdzieś za miedzą - zrobił coś. Ale nie robi.
Młoda jesteś - szukaj szczęścia.
Zobaczysz - skończy jako stary zdziwaczały kawaler.
Ja przerabiałem mieszkanie na "górze" i chociaż zawsze stałem murem za żoną to nie było kolorowo.

I stalo się . SMS został wyslany

No to czekamy w napięciu.

Nie chce mi się wierzyć, że są jeszcze ludzie, którzy czekają do ślubu, żeby ze sobą zamieszkać. Ten pomysł jest niedorzeczny, a mieszkanie po ślubie z rodzinką to proszenie się o problemy. Czy Autorka jest mentalnie w latach pięćdziesiątych? Jak można w ogóle coś takiego brać pod uwagę?
Dziewczyno, dobrze chcesz zrobić, bierz chłopa , odseparuj się od jego rodzinki i zobacz, czy nadaję się na partnera.

Nie chce mi się wierzyć, że są jeszcze ludzie, którzy czekają do ślubu, żeby ze sobą zamieszkać.