Walka o nazwisko - Netkobiety.pl

Nie byliście po ślubie, więc prawo do nazwiska dziecka masz praktycznie żadne. Ona będzie wypełniać wszystkie papiery i to zależy od jej dobrej woli.
Ja bym na Twoim miejscu odpuściła. Nie dość, że ma Twoje dziecko, to jeszcze musi jej o tym przypominać nazwisko? Już nie mówiąc o serii pytań każdego w każdej placówce oświaty odnośnie tego nazwiska. Dwa człony u dziecka to nie jest spotykana sytuacja, odpuściłabym ze względu na dobro dziecka, żeby po prostu nie miało pod górkę w życiu.

Nie widzę powodu by dziecko nosiło twoje nazwisko. Będziesz zapewne w akcie urodzenia widnieć ale to tyle ci się należy.

Dziewczyny, a nie jest przypadkiem tak:

także prawo jest po Twojej stronie i to chyba najlepsze wyjście.

Power, a moge tak prywatnie zapytac czemu nie odpuscisz tylko tak sie upierasz? To tylko nazwisko, rozstaliscie sie, duma Cie trzyma?

Ja bym chciała żeby moje dziecko miało moje nazwisko. A nie np. partnera, z którym nie jestem. Łatwiej mieć nazwisko takie jak dziecko (albo chociaż wspólny człon).

Ale nigdzie nie jest napisane, że Autor porzucił. Nie są razem. Ja mam nadzieję, że autor chce dziecko wychowywać. Stąd uważam, że powinno mieć dwuczłonowe, jej i jego.

Power - pytanie do Ciebie czy masz siłę na ciągłą walkę. Będziesz wszystko ustalał sądownie? Teraz nazwisko, potem kontakty, szkoły, wakacje, alimenty? Pytanie czy jest to tego warte. I pytanie, jak to na dłuższą metę wpłynie na Twoje dziecko.

Nie będziesz miał tak wielkiego wpływu na wychowanie jak chciałbyś mieć. Branie dziecka na weekendy to żadne rozwiązanie, zwłaszcza, że nie bedziesz miał nawet jak rozwijać relacji.

Przeciez napisalam ze moim zdaniem najlepiej zeby sie dogadali.
Moje rozwiazanie byloby takie zeby on nie placil alimentow ale nie mial zadnych praw do dziecka. To by bylo najmniej wplywajace na ich zycie.

Autor chce miec wplyw na wychowanie dziecka i w kazdym mozliwym momencie bedzie mial konflikt, bo ona sobie bedzie ukladac zycie i beda sobie wzajemnie robic pod gorke orzez kolejne 18 lat zycia dziecka. Dziecka, ktore ojca nie zna i prawdopodobnie szybko z ojcem nie zacznie soedzac czasu bo przez dlugi czas bedzie zalezne od matki. Nawiązanie wiezi z dzieckiem bedzie mega trudne jesli nie niemozliwe. Bo jak sobie to wyobrazacie? Nie bedzie go na codzien z dzieckiem. Nie bedzie bral noworodka co drugi weekend do siebie... A jak bedzie dziecko 8-9 miesieczne i nagle zacznie przymusowo zabierac je na weekendy rozdzielając je z matką?
Moze malo potrafie sobie wyobrazic, le nie widze tutaj ani troche korzysci dla dziecka.

I zeby nie bylo, ale gdyby Power chcial walczyc o calkowitą opiekę nad dzieckiem, to doradzalabym tak samo. Uwazam ze bedzie to mniejszym zlem.

Za to Ty chcesz, żeby ojciec miał ko takty z dzieckiem kosztem dziecka

Różnica jest taka, że ja widziałam, co robi psychice i dziecka i matki ojciec, który jest dochodzący i nagle chce, żeby 8miesięczne dziecko u niegi nocowało, bo on jest ojcem.
Myślę właśnie o psychice dziecka.

I tak do 18tki będą się spotykać w obecności matki? A jak Autor założy nową rodzinę? A jego była? Nie mówiąc o tym, że z odwiedzinami różnie bywa i każdy o tym doskonale wie.

W jakim stopniu dla 3 miesięcznego niemowlaka jest gorzej, że go biologiczny ojciec nie odwiedzi? Takie dziecko nie ma pojęcia czym jest ojciec biologiczny i prędzej już ojcem dla niego będzie nowy partner matki niż jakiś gość, który przyjdzie 2x na tydzień i będzie musiał zatwierdzić, czy dziecko może iść do takiej a nie innej szkoły albo jechać na wakacje za granicę.
Na odwiedzinach się skończy? To co to za wychowanie i opieka, której chce Autor? Zresztą pytanie tytułowe nie brzmi "jak podzielić się opieką nad niemowlakiem". O tym Autor tylko wspomina, że by chciał, ale nie przedstawia nam konkretów. Póki co zależy mu tylko na tym, żeby było nazwisko. Dla mnie trochę śmiech na sali.

W dalszym ciągu uważam i będę uważać, że dla dziecka lepiej będzie wychowywać się bez dzielonych praw rodzicielskich rodziców.
Moje rozwiązanie i moja rada byłaby taka, żeby Autor zrzekł się praw rodzicielskich w zamian za to, że nie będzie płacił alimentów. A co do jego obecności w życiu dziecka to jest już do ustalenia między nimi.

Spoko. Tylko 2 latek i tak za swojego ojca będzie uważał obecnego partnera matki. Większe szkody na psychice wyrządzi mu nagłe pojawienie się biologicznego ojca.

Hola hola drodzy Państwo. Temat jest o nazwisku i tylko wyłącznie o nim. Za daleko zabrnęliście. Odnośnie spotkań na dzień dzisiejszy nie będzie problemu według zapewnień. Oczywiście jak na razie dziecko będę zabierać na poczatku na kilka dobrych chwil np. spacery, z czasem jak przestanie być karmiona piersią to na kilka ładnych godzin do domku, następne ustalenie wiek 2,5 - 3 lat na weekendy na noc, także prosiłbym odpowiadać w kwestii nazwiska i nic poza tym.

Lady Loka postaw sie na miejscu Autora. Ty tez bys zrobila tak jak piszesz ze bys sie odcia od swojej corki. A co na przykład taki troche nie na miejscu jak by przyszla matka zmarla po porodzie to co z dzieckiem? Ma ojca biologicznego ktory sie ma zrzec ojcostwa?

Whatever.
Jak byłam młodsza to jeździłam jako opieka do dzieci na kolonie i inne wyjazdy.
Nie spotkalam dziecka, któremu opieka naprzemienna, rodzina patchworkowa wyszły na zdrowie. Szukam rozwiązania, w którym jak najmniej ucierpi dziecko. Nie zrozumieliście trochę moich postów, bo ja nigdzie nie powiedziałam, że ma się z dzieckiem nie widywać. Powiedziałam, że moim zdaniem lepiej jak w takich sytuacjach calkowite lrawa rodzicielskie ma jedna osoba, bo potem noe ma kłótni między rodzicami o szkoły, wakacje itd.
To są ciężkie sytuacje i boli to, że ucierpi na tym dziecko. Szkoda.

Pobyt na zmianę w dwóch domach też dobry dla dziecka nie jest bo ostro zaburza poczucie bezpieczeństwa u dziecka. Pomijając już problemy wychowawcze, brak konsekwencji, wkupywanie się w łaski dziecka prezentami, co kończy się zwykle tym, że jeden rodzic jest "tym złym", bo przy nim trzeba odrabiać lekcje i sprzątać, za to drugi jest super bo bierze do kina i na lody. Życie. Wiele takich tematów tu już było.

Ale to offtop. Ogólnie na moje pytanie od którego zaczęliście po mnie jechać Autor już odpowiedział, więc jak dla mnie temat zamknięty

Autorze,  możesz powiedzieć dlaczego tak Ci zależy na tym nazwisku?

Masz alterego w postaci Autora czy jestes tak mądry ze wiesz co mysli? Jakas symbioza?

W sumie wlasnie wpadlam na to jaki model wg mnie jest najlepszy.
Dziecko ma jeden dom, jeden pokoj, jednego rodzica, ktory jest za nie odpowiedzialny prawnie i moze podejmowac decyzje. Drugi rodzic ma role doradczą (chociaz gdyby sie absolutnie nie zgadzal z decyzjami warto byloby miec jakis srodek blokujacy decyzje pierwszego rodzica). Drugi rodzic aktywnie uczestniczy w zyciu dziecka - odrabia lekcje, bierze na wycieczki, uprawia sporty, robo zakupy itd. Dziecko jest swiadome ze ma dwoje rodzicow i ze oboje pelnia w jego zyciu wazna role. Wie, ze w kazdym momencie moze spotkac sie z drugim rodzicem, zadzwonic, pogadac, wpasc na obiad (mozna wlaczyc nocowanie jak juz bedzie w stanie samo podjac decyzje na ten temat). Jednoczesnie omija sie kwestie przeprowadzania dziecka z domu do domu, roznych modeli wychowania itd.

Nie wiem czy wszystko zawarlam, pisze na szybko. Ale dla mnie to chyba poki co opcja najbezpieczniejsza dla dziecka. Tylko to wymaga gigantycznej dojrzałości od obojga rodziców, a to może być trudne. Łatwiej wrzeszczeć w sądzie, że się chce co drugi weekend niż ogarnąć rozwiązanie między sobą.

Ale tak jak mówiłam, Autor już na moje wątpliwości odpowiedział.

Rozumiem Twoje argumenty.
Z jednej strony wydajesz się mega mądrym człowiekiem i masz absolutną rację tutaj.
A z drugiej strony ja jeszcze zastanowiłabym się nad jednym aspektem: dzieci idą do szkoły. Jest rodzeństwo z różnymi nazwiskami. Czy tutaj nie będzie wolnej drogi do wyśmiewania przez rówieśników? Więcej: czy tutaj nie będzie wolnej drogi do różnicowania dzieci w rodzinie Twojej byłej.
Twoja była wyjdzie kiedyś pewnie za mąż. Co wtedy? Zmieni nazwisko Twojej córki na nazwisko męża? Zablokujesz to? Będzie mieć dwuczłonowe nazwisko z nazwiskiem męża i Twoim? Będzie się jeszcze bardziej wyróżniać na tle całej rodziny. Tutaj bym się po prostu zastanowiła nad tym czy to rozwiązanie nie będzie w konsekwencji jakąś krzywdą dziecka. Szczerze, nie kojarzę, żebym spotkała dziecko z dwuczłonowym nazwiskiem. Spotkałam rodziny, gdzie każde dziecko miało na nazwisko inaczej, bo każde miało innego ojca i te dzieci były biedne. W podstawówce takt i wyczucie są niespotykane niestety. A to, co tam się dzieje zostaje na całe życie.
Na Twoim miejscu skupiłabym się na jak najlepszym kontakcie z córką i poszukała możliwości prawnych, czy może ona sama będzie mogła w przyszłości zadecydować czy chce mieć Twoje nazwisko czy nie. Nie wiem czy jest taka możliwość, nie znam się na tym. Może jest? Skoro dziecko może samo zadecydować czy chce zmienić nazwisko w przypadku ślubu matki, jeżeli ma skończone ileś lat, to może jest też możliwość, żeby przyjęło nazwisko swojego ojca ale to trzeba doczytać.
Wszystkiego dobrego Power!

Zastanawia mnie jeden aspekt tematu, którego nikt tu nie poruszył:
- skąd u Autora takie niezachwiane przekonanie o tym, że to on jest biologicznym ojcem -

No bo tak na logikę, skoro jego partnerka, będąc już w trzecim miesiącu ciąży jednak wybrała powrót do byłego, który wcześniej został z jakiegoś powodu jej byłym, na dodatek ze słowami, ze to jednak tamtego kocha, to stawiam dolary przeciwko żołędziom, że decyzja podejmowana była od dłuższego czasu. 
Jak dłuższego czasu? Autor pewnie tego nie wie i się już nie dowie.

Decyzji o powrocie nie podejmuje się jednoosobowo, ani też raczej nie podejmuje się korespondencyjnie. Wychodzi na to, że decyzja była podejmowana wspólnie przez aktualnie byłą partnerkę Autora i jej byłego, aktualnie jej partnera.

W każdym razie, wyszło na to, że był tylko plastrem. To naprawdę bardzo rzadki przypadek, że plaster zostaje biologicznym ojcem...

Dokładnie tak...

Powaznie......?

Wierzę na 100%, że dziecko jest moje. Oczywiście i tak badania będą, ale oboje jesteśmy zgodni co do pewności mojego ojcostwa. Niby dorośli ludzie, ale wstyd się przyznać...zaczęliśmy romansować jak była jeszcze w związku, potem jej szybkie rozstanie. Zauroczenie, motyle w brzuchu itp, no ale jak dzieci się zachowaliśmy. Dwie lampki wina za dużo i w brzuszku zaczęło rosnąć. Od razu odcinam spekulacje co do byłego, ponieważ był za granicą po rozstaniu, także jestem pewien ojcostwa. Byliśmy razem, wielkie plany, marzenia. I koniec zauroczenia. Dobrze wie, że uwielbiam dzieci, wie jak pragnę córeczki. To tak po krótce macie wyjaśnione i wróćmy do tematu. Nie bierzcie mnie jako czarną stronę mocy. Co zrobić. Udać się do prawnika? Teraz, czy jak już dziecko się urodzi? Czy mam szansę na pozytywny finał dla mnie, chociaż po części? Przerabiał już ktoś taki temat?

Przeczytałam wątek. Mam nadzieję, że bedziesz obecny w życiu córki. Powodzenia w załatwianiu formalności. I obyście się z matką dziecka umieli dogadywać, tak aby Wasza córka wiedziała, że ma kochającą matkę i kochającego ojca.
Pozdrawiam

Nie widze zadnej podstawy, dla ktorej matka bylaby zmuszona do nadania dziecku twojego nazwiska, przykro mi. Zwłaszcza jeżeli sie rozeszliście przed jego narodzinami.

Proponujesz wymianę handlową. Taka transakcja, coś za coś.
Tylko, że dziecko nie jest przedmiotem.
Jest matka, jest i biologiczny ojciec. Każdy inny będzie tylko  tym przybranym.
Przestań w końcu wypisywać swoje czarne scenariusze. Ojciec chce uczestniczyć w życiu swojego dziecka, a ono nigdy mu nie zarzuci, że sprzedał go za srebniki.
Autorze,  moje uznanie, popieram twoje działania i cenię cię za postawę godną CZŁOWIEKA i OJCA.

Mnie zastanawia czemu od razu wszyscy zakładają że to ojciec ma być tym dochodzącym. To on wydaje się lepszym kandydatem na opiekuna dziecka. Chciał go jest stabilny emocjonalnie i to jego dziecko. Matka za to wydaje się osobą niegodną zaufania była w związku zdradzała partnera zauroczyła się w ojcu dziecka potem jej się odwidziało. Tak samo z nazwiskiem raz zgodziła się na podwójne potem zmieniła zdanie. Jaką przyszłość może mieć dziecko pod opieką takiej osoby ?
Czemu to ona nie może się zrzec swoich praw rodzicielskich ? Tylko dlatego że jest kobietą ?

Witam. Po krotce. Moja Córcia ma dziś 1,5 roku. Ciężko siadło mi to wszystko na psychikę. Do jesieni zeszłego roku to był obłęd. Nie sądziliśmy się o nazwisko, bo każdy miał zamieszanie w życiu. Mniejsze większe, nie istotne. Nie było problemu od samego początku widywać się z małą - wiadomo spacerki itp. Łożyłem na dziecko co miesiąc kwotę ustaloną przeze mnie. Matka nie wymagała ode mnie ani grosza. Wiadomo raz na jakiś czas prezencik, i dla drugiej siostry, którą również kocham. Prywatnie szły spięcia, wiadomo ból z powodu odejścia, bo ma innego, inny będzie wychowywać moja córkę. No zachowanie szczeniaka z mojej strony. Jakoś tak wyszło podczas tych spięć między nami, że zostawiła faceta, chorego typa, który oskarżał ją o zdradzanie że mną, gdzie poza tematem dziecka nie było nic pozytywnego. Nie moja broszka szczerze mówiąc. Zamieszkała sama z dziećmi, że względu na zimową porę mogłem odwiedzać dzieci w domu. Mam z nimi świetny kontakt cały czas. Jakoś zaczęliśmy się przyjaźnić z matką, zacząłem częściej odwiedzać dzieci, zabierałem je na wyjazdy, w sumie odciążając też ich matkę. Zbliżyliśmy się do siebie jako przyjaciele, rozmowy na każdy temat itp. Głupi jestem że to tak daleko zabrnęło. Raz na jakiś czas zostawałem na noc. Głupie porządanie, oboje młodych samotnych ludzi. Z mojej strony bez zobowiązań. Czysty sport, taki przy okazji, wierzcie lub nie. Bardziej zależy mi na dziewczynkach i relacjach z nimi. Ale w sumie to dążę do nazwy tematu. Córa ma nazwisko matki, nie moje, jak napisałem nie było żadnej sprawy, potem obietnice, że będzie już miała moje, ale odkładane było w czasie, virus itp i nic nie ruszyło. Złapała skruchę po tym jak mnie potraktowała. Przez chwilę nawet myślałem czy jej nie ulec, ale oprzytomnialem. Pociąga mnie fizycznie, świetnie nam się rozmawia itp. Rozumiem, że ludzie różne rzeczy sobie wybaczają. Ale ja nie potrafię. Z jednej strony czuję coś do niej, z drugiej odpycha mnie. Od jakiegoś miesiąca coraz bardziej. Coś we mnie pękło, przyjeżdżam, zabieram dzieci i cześć. Mimo jej próśb na rozmowę, nie mam ochoty. Cały czas przypomina mi się to, jak zostawiła mnie, gdzie byłem u schyłku załamania psychicznego. Od ok 5 miesiąca do narodzin współżyła z partnerem, mimo że nosiła moją Córcię pod serduchem... Ogarniali wspólne mieszkanie, potem był przy porodzie... Do dziś nie zapomnę, jak zadzwoniła że 30 min wcześniej urodziła. Pędzę jak najszybciej do szpitala ok 50km, wpadam, pytam położnej jak moja córeczka, a ona na to, jak to, a to nie tata był przy porodzie? Z jednej strony radocha z dziecka, z drugiej porażka. Że zawsze będę tym drugim, na odległość. Dziś to wszystko wraca do mnie. To co zrobiła. Mimo że jej teraz zależy jak nigdy, że jest lepsza osoba.... Ja nie potrafię tego pogodzić. Może i jestem chory, bo chyba starałem się zbliżyć przez nią do dzieci i trochę się pogubiłem... Poradzicie coś?

Robiłeś badania genetyczne? Jesteś pewny, że to Twoje dziecko? Jaką masz pewność, że ona z nim sypiała od 4 miesiąca ciąży a nie wcześniej? Mała szansa żeby mężczyzna tak szybko zaangażował się w relację z ciężarną. Może on był przy porodzie bo sądził, że to może być też jego dziecko.

Tak jak poprzednicy, uwazam, ze poprawne stosunki z matka Twojego dziecka sa konieczne dla dobra dzieci. Normalne sa Twoje uczucia i zranienie, postaraj sobie to poukladac, zeby nie wplynelo to na dzieci. Co sie zdarzylo jest w przeszlosci, ale dalej mozesz ksztaltowac swoja i ich przyszlosc. Trzymam kciuki, zebyscie z eks zostali dobrymi znajomymi.
PS. Nie jestem pewna czy teraz jeszcze dasz rade zmienic nazwisko corki, ale uwazam, ze wazniejsze niz nazwisko jest po prostu obecnosc w jej zyciu.
Mysle, ze w dalszym ciagu nietypowe zjawisko w Polsce (patrzac na podejscie niektorych ludzi nie sadze, zeby to sie szybko zmienilo) ale  skandynawskie badania pokazuja, ze podzielenie opieki nad dziecmi pol na pol pomiedzy obydwoma rodzicami (oczywiscie gdy nie ma zadnych przeciwskazan jak przemoc) znacznie niweluje negatywne skutki rozstania. Ale do tego trzeba dwoch chetnych rodzicow. I tego Ci zycze.