Uzależnienie od jedzenia - Netkobiety.pl

Mam podobnie. Nic mnie tak nie odstresowuje, tak odreagowuje. Są momenty, że jest przerwa wtedy mam na odwrót. Od 4 dni np nie przekraczam 600-700 kcal. Pewnie za kilka dni znow się rzucę na żarcie.

Jak motywacja nic nie daje, to może terapia? Bo to jest problem w głowie. U Ciebie występuje duża nadwaga? Zagraża to zdrowiu? Najgorsze jest błędne koło jestem gruba, to się pocieszę chociaż i coś zjem, a potem jeszcze większy wku*w na siebie. To jest takie same uzależnienie jak od alkoholu czy papierosów. A być może nawet gorsze, bo alkohol możesz odstawić całkiem, a jedzenia nie. A wiadomo, że apetyt rośnie w miarę jedzenia. Dlatego też alkoholicy po wyjściu z nałogu nie piją w ogóle , bo trudno powiedzieć sobie dość.

Ale to dobry trening siły woli, ja walczę od gimnazjum czyli jakieś 10 lat, udało mi się schudnać 20 kg, ale to względnej normalności jeszcze długa droga. Może warto poszukać kogoś z Twojego otoczenia kto ma podobny problem, by razem się wspierać? Kiedy masz chwilę słabości zadzwonić czy spotkać się z tą osobą?

A u psychologa też byłaś czy tylko u psychiatry? Wiesz, jakie momenty i emocje u Ciebie powodują rzucenie się na jedzenie? Jak tego nie wyłapiesz to trudno będzie Ci sobie z tym poradzić, bo problem na pewno jest gdzieś głębiej niż w samym jedzeniu.

Ja nie jem tak specjalnie. Ostatnio się bardziej denerwowałam i to temu, ale skurczył mi się trochę żołądek i zamierzam to wykorzystać.

Co do dietetyka, zależy od tego jak to u autorki wygląda. Naprawdę teoretyczną wiedzę można mieć w małym palcu, mieć jadłospis ustalony, ba nawet dietę pudełkowa, którą Ci przywożą pod drzwi, a i tak nie dać rady i jeść, bo to nie kwestia niewiedzy czy nawet żołądka, a głowy.
Masz jakieś czynności, które podświadomie kojarzą Ci się z jedzeniem? Np oglądanie filmu czy czytanie? To są nawyki, które bardzo trudno odczarować.
I to masz jedzenie ogólnie czy jakiś określony rodzaj, słodycze albo fast food?

Autorko, co się szczypiesz? Przecież robisz wszystko jak należy. W naszym kraju/kulturze społecznie akceptowalne metody rozładowania stresu DLA KOBIET to zażeranie się i/lub ćpanie narkotyków na receptę od psychiatry.

Dla mężczyzn przewidziane jest chlanie, a dla młodzieży ćpanie.

Jest git.

Poproś psychatre o skierowanie na terapię. Objadanie - jak każdy nałóg- ma swoje podłoże w głowie. Zajadasz problemy, niską samoocenę, kompleksy i nie wiem co jeszcze. Terapia pomoże Ci to przepracować.
Może pomyśl o operacji zmniejszenia żołądka.

Nie samica, to duży błąd, aby tak sobie ograniczyć mocno kalorie. Doprowadzisz w ten sposób do rozregulowania przemiany materii.

Uzależniona.
Pierwsza rzecz, to wyrzuć z domu i więcej nie kupuj niczego, co ma cukier ( i zamienniki, jak syrop glukozowo-fruktozowy). Drugi zakazany produkt to biała mąka.
Nie możesz mieć tych 2 produktów pod ręką.
Kup sobie płatki owsiane, otręby, błonnik aktywny, różnego rodzaju kasze - gryczaną, pęczak, jaglaną, perłową i wypełnij zamrażarkę warzywami (brokuł, kalafior, fasolkę szparagową, szpinak, brukselkę).
Nie kupuj żadnych słodkich napojów, kup czystek i morwę ( morwa reguluje poziom cukru).
To na początek.
Jeżeli wypiekałaś ciasta, to zapomnij już o tym, a blaszki i tortownicę komuś oddaj.

Możesz się najadać do woli, ale tylko warzywami. Zrób np. michę surówki z kapusty kiszonej.

Uważaj także na słodkie owoce, odstaw miód. Nie ma też mowy o słodzonych napojach.

Początki bez cukru będą ciężkie, bo to uzależnienie, ale szybko się przyzwyczaisz, a potem słodkie przestanie Ci smakować

Druga sprawa to ruch.
Przy większej nadwadze nie rzucaj się od razu na intensywne treningi, nie zaczynaj od biegania czy ostrych treningów na siłce.
Zacznij od kijków, spacerów, aerobiku na pływalni, roweru, ćwiczeń kręgosłupa na siłowni itp.  Musisz trafić na coś, co polubisz, aby ci to sprawiało przyjemność. Może taniec?
Ważne, by było to coś ćwiczone regularnie.
Wtedy przy ograniczonych kaloriach waga będzie spadać powoli, ale systematycznie. Bez efektu jo-jo i kryzysów.
Teraz masz idealny moment, by zacząć. Wiosna idzie, ciepło się robi. Nie masz roweru, to zamiast wydawać na tabletki i lekarzy, kup sobie rower damkę.
Dużo przebywaj na słońcu i zbadaj sobie poziom vit d3.
Naucz się uprawiać w domu kiełki i zainwestuj w sokowirówkę.

Daj znać, jaki masz poziom vit D.

I tak i nie. Oczywiście warto podjąć terapię. Niemniej jednak zaburzenia depresyjne biorą się również z niedoborów, a o takie jest łatwo przy złej diecie, pełnej śmieci. Niski poziom vit d3, magnezu, vit z grupy B, niski poziom omega3 i depresja gotowa.
Druga sprawa - nic tak nie działa dobrze na psychikę  jak wysiłek. Podczas sportów tworzą się endorfiny, nie trzeba się truć psychotropami, które mają mnóstwo skutków ubocznych. Trzeba przerwać błędne kolo - źle wyglądam, źle mi, to się nażrę, tyle mam przyjemność w tym życiu. A potem jest jeszcze gorzej, bo z każdym kolejnym kg spada poczucie wartości.
Trudno przytyć, opychajac się kiełkami, jabłkami, brokułami.
Najlepiej by było prowadzić to wszystko równolegle, czyli dieta, ćwiczenia, terapia.

Dziękuję za wszystkie odpowiedzi.  Ważę 82 kg przy wzr 168. A jeszcze rok temu miałam 69. Nie mogę na siebie patrzeć, wstydzę się iść na basen bo myślę że się ze mnie śmieją. Psychiatra zapisała mi seronil na kompulsywne objadanie i dała skier do psychologa. Myślę że zajadam też problemy, mam problem sercowy może też dlatego...sama nie wiem. Ale nic już mnie nie cieszy. Doszłam do wniosku że życie jest bez sensu i gdybym mogła decydować nigdy bym nie chciała się urodzić bo po co. Fajne chwilę szybko mijają a i tak sie umrze i tak, więc bez sensu.

Zastąp słodycze owocami, jak zjesz 0.5 kg winogron w ciągu dnia, to nie odczujesz braku cukru. A całe owoce zawierają wiele witamin, błonnik i przeciwutleniacze, nie utyjesz od tego, a wręcz nawet pomogą w odchudzaniu.

A próbowałaś?