Nagła zmiana planów wspólnego gniazdka i brak zaufania - Netkobiety.pl

Ja tylko chciałam zauważyć, że żaden bank nie udzieli kredytu osobie bezrobotnej, choćby nie wiadomo jaki świetny miała zawód i doświadczenie, więc w ogóle nie rozumiem tego płaczu Autorki o wspólny kredyt.

santapietruszka napisał/a:

Ja tylko chciałam zauważyć, że żaden bank nie udzieli kredytu osobie bezrobotnej, choćby nie wiadomo jaki świetny miała zawód i doświadczenie, więc w ogóle nie rozumiem tego płaczu Autorki o wspólny kredyt.

Gorzej, trzeba mieć odpowiedni staż pracy. Do tego pozytywną historię kredytową w BIK.
Nie jest lekko.

Jak się zaczyna odkładanie "na swoje", to nadzieja na wspólne życie zanika.

Cyngli napisał/a:

Jak się zaczyna odkładanie "na swoje", to nadzieja na wspólne życie zanika.

Nie zgadzam się. W czasach, kiedy ludzie biorą ślub 2,3 razy w życiu, zabezpieczenie siebie powinno być obowiązkiem. Później kobiety tulaja się z dziećmi po domach samotnej matki, bo zawczasu o swoje nie zadbały. Autorka jest w komfortowej sytuacji - nie ma ślubu ani dzieci, może iść do pracy i zarobić na swoje mieszkanie. Moim zdaniem każda para powinna mieć swój osobisty oraz wspólny budżet, nie ma co zakładać że będzie się że sobą do końca życia. Smutne, ale realistyczne podejście do sprawy rozwiazaloby wiele tragedii  o których się slyszy/czyta codziennie.
Ale to moja prywatna opinia.

Moim zdaniem facet dobrze myśli. Macie kryzys, od dłuższego czasu wam się nie układa, a ty chcesz wspólne mieszkanie i ślub? Nie pakujcie się na razie w żadne wspólne zobowiązania, tylko popracujcie nad swoją relacją.

Cyngli napisał/a:

GabrielaKlym napisał/a:

Moim zdaniem facet dobrze myśli. Macie kryzys, od dłuższego czasu wam się nie układa, a ty chcesz wspólne mieszkanie i ślub? Nie pakujcie się na razie w żadne wspólne zobowiązania, tylko popracujcie nad swoją relacją.

Dobrze myśli, ale źle, że bez konsultacji z partnerką. I za jej plecami.

Powienien usiąść z nią i powiedzieć "nie układa nam się, nie pakujmy się w kredyt, ja kupię mieszkanie i zobaczymy, czy nam się ułoży".

GabrielaKlym napisał/a:

Cyngli napisał/a:

Dobrze myśli, ale źle, że bez konsultacji z partnerką. I za jej plecami.

Powienien usiąść z nią i powiedzieć "nie układa nam się, nie pakujmy się w kredyt, ja kupię mieszkanie i zobaczymy, czy nam się ułoży".

To dalej nie jest kompromis, tylko postawienie przed faktem dokonanym ;-P

To powinna być ich wspólna decyzja, bo jakby nie patrzeć, dotyczy wspólnej przyszłości. A on zadecydował sam. Tym samym pokazał, że w jego przyszłości nie ma miejsca dla Autorki.

Mieszkaliśmy w mieszkaniu mojej rodziny by oszczędzać na opłatach jednak dochodziło do wielu sprzeczek między nami obojga w efekcie czego mój narzeczony stwierdził, że stracił zaufanie do mnie i dlatego chce by to zakupione mieszkanie było jego i by jednak mnie nie dopisywać do kredytu. O brak zaufania obwinił totalnie mnie i także ta argumentacja mi się bardzo nie podoba ponieważ do kłótni trzeba dwojga.

Cyngli napisał/a:

Oczywiście, że marnujesz czas i najlepsze lata swojego życia. No, ale Twoje życie i Ty decydujesz.

Sama czuje, że to źle wygląda ale decydując teraz się na cokolwiek bardzo prawdopodobne, że podejmę nieodpowiednią decyzję. Jeszcze o kompromisie z nim nie gadałam tak na poważnie oraz mam ciężką sytuację życiową i bardzo ważny okres w życiu więc nie chce tego bardziej komplikować. Dlatego to przekładam. 3 tyg to nie tak bardzo dużo. Na konkubinat przecież nie muszę się godzić jeśli to będzie bardzo źle wyglądało... bo tak jak piszesz - szkoda marnować życia.

Proszę o poradę w mojej sprawie. Byłam z chłopakiem około 6 lat. Od 2 lat jesteśmy narzeczeństwem. Od samego początku było mówione, że zakupimy wspólnie mieszkanie. Mój narzeczony zarabia więcej ode mnie to też miał o wiele więcej odłożone niż ja. W trakcie trwania związku mieliśmy rozstanie, ale ze wróciliśmy do siebie. Kupił mieszkanie sam ze względu na to, że miałam przerwę od pracy z powodów zdrowotnych. Umówiliśmy się, że zostanę dopisana do kredytu jak wrócę do pracy i własność będzie na zasadzie procentowej - tyle ile się dołożę. Jesteśmy sobie razem już jakiś czas i myślałam, że się nic nie zmieniło bo dopytywałam o te kwestie i mój narzeczony mnie zapewniał o tym lecz czułam, że coś jest nie tak. Mój narzeczony dopiero teraz i to przypadkiem jak go nacisnęłam stwierdził, że jednak woli kupić sam to mieszkanie i nie chciał mi o tym mówić bo wiedział że będzie to dość ciężka rozmowa. Przyznam, że czuje się troszkę oszukana bo jeszcze dzień wcześniej miał inne zdanie na ten temat i przez lata od początku związku. W zakup mieszkania dość mocno się angażowałam i myślę, że narzeczonemu bardzo dużo w tym pomogłam ponieważ lokalizacja jest super i wręcz jest to podwójna inwestycja na przyszłość. Mieszkaliśmy w mieszkaniu mojej rodziny by oszczędzać na opłatach jednak dochodziło do wielu sprzeczek między nami obojga w efekcie czego mój narzeczony stwierdził, że stracił zaufanie do mnie i dlatego chce by to zakupione mieszkanie było jego i by jednak mnie nie dopisywać do kredytu. O brak zaufania obwinił totalnie mnie i także ta argumentacja mi się bardzo nie podoba ponieważ do kłótni trzeba dwojga. W zasadzie doszło do wymiany zdań dość w emocjach i powiedziałam, że w takim razie ja mam spore wątpliwości do tej relacji - narzeczeństwa, ślubu, dzieci. Narzeczony zaoferował, że to mieszkanie pierwsze będzie jego, a kolejne wspólne tylko, że wątpię by w przeciągu powiedzmy 2 lat był on wstanie wziąć kolejny ale już wspólny kredyt skoro ten ma już na 10 lat i przyznam, że to dość mocno kłóci się z moim światopoglądem ponieważ mocno pracowałam przez lata by odkładać pieniądze na wspólne gniazdko i taka jego zmiana decyzji z powodu braku zaufania w ogóle kłóci się w trwaniu w związku.. Narzeczony prosił bym to jeszcze przemyślała i szczerze czuje, że on był przez dłuższy czas nieszczery co mnie najbardziej boli. Myślę, że można było totalnie inaczej wyjść z tej sytuacji - można było pójść na jakiś kompromis, a zostałam postawiona przed faktem dokonanym. Mógł wziąć mniejszy metraż, mniejszy kredyt na mniej lat i spłacił by to szybciej, a kolejne mógłby szybciej wziąć ze mną. Trochę czuje, że to nie do końca w porządku bo w związku się rozmawia o takich sprawach, a narzeczony postawił sprawę, że albo się zgadzam albo nie. On ma jeszcze jeden kredyt prócz tego mieszkaniowego i mocno wątpię by w przeciągu najbliższych lat podjął kolejny wspólny na nasze mieszkanie. To się kłóci z moimi przekonaniami odnośnie wzięcia ślubu i dziecka. Wolałam mieć najpierw gdzie zakładać rodzinę biorąc ślub, a stać nas oboje na to było by to poukładać w odpowiedniej kolejności. Nie wiem też jak wygląda sprawa jego kredytów zaciągniętych przed ślubem i jak one się mają wobec mnie jako przyszłej małżonki. Czy ktoś jest w stanie jakoś to obiektywnie ocenić? Bo coś mi się wydaje, że jeśli ktoś mówi brak zaufania to przecież to jest brak zdrowego związku i dlatego zastanawiam się czy to w ogóle ma sens bo bardzo mnie zabolały słowa odnośnie zaufania. Już nawet nie bardzo chodzi o to mieszkanie, chociaż świadomość, że ukrywał zmianę decyzji jest dość mocno niepokojące..

Zaraz, zaraz, proponujesz jej, żeby płaciła połowę jego raty i jego rachunków, swoją ratę za mieszkanie, a pieniędzmi z wynajmu ma się dzielić, podczas gdy on w kosztach będzie miał tylko połowę własnej raty i rachunków? Czy ja czegoś nie załapałam?

santapietruszka napisał/a:

Makigigi napisał/a:

Zaraz, zaraz, proponujesz jej, żeby płaciła połowę jego raty i jego rachunków, swoją ratę za mieszkanie, a pieniędzmi z wynajmu ma się dzielić, podczas gdy on w kosztach będzie miał tylko połowę własnej raty i rachunków? Czy ja czegoś nie załapałam?

Chyba miał na myśli, że ratę każdy za swoje płaci we własnym zakresie, a kasa z wynajmu i rachunki na pół Ale na pewno to nie wiem bo wtedy dlaczego rachunki na pół, a kasa z wynajmu mieszkania Autorki do gościa?

Troche sie przejezyczylem..Mialem na mysli ze kazdy placi swoj kredyt, jedno z mieszkan (w zaleznosci od decyzji) zostaje wynajete.W drugim mieszkaja razem.Pieniedzmi z wynajetego dziela sie na rowno.Rachunkami z tego w ktorym mieszkaja tez razem.I kazdy zadowolony.Kazdy ma swoje i kazdy ma jasna sytuacje.Proste.

Kl4udi4 napisał/a:

Proszę o poradę w mojej sprawie. Byłam z chłopakiem około 6 lat. Od 2 lat jesteśmy narzeczeństwem. Od samego początku było mówione, że zakupimy wspólnie mieszkanie. Mój narzeczony zarabia więcej ode mnie to też miał o wiele więcej odłożone niż ja. W trakcie trwania związku mieliśmy rozstanie, ale ze wróciliśmy do siebie. Kupił mieszkanie sam ze względu na to, że miałam przerwę od pracy z powodów zdrowotnych. Umówiliśmy się, że zostanę dopisana do kredytu jak wrócę do pracy i własność będzie na zasadzie procentowej - tyle ile się dołożę. Jesteśmy sobie razem już jakiś czas i myślałam, że się nic nie zmieniło bo dopytywałam o te kwestie i mój narzeczony mnie zapewniał o tym lecz czułam, że coś jest nie tak. Mój narzeczony dopiero teraz i to przypadkiem jak go nacisnęłam stwierdził, że jednak woli kupić sam to mieszkanie i nie chciał mi o tym mówić bo wiedział że będzie to dość ciężka rozmowa. Przyznam, że czuje się troszkę oszukana bo jeszcze dzień wcześniej miał inne zdanie na ten temat i przez lata od początku związku. W zakup mieszkania dość mocno się angażowałam i myślę, że narzeczonemu bardzo dużo w tym pomogłam ponieważ lokalizacja jest super i wręcz jest to podwójna inwestycja na przyszłość. Mieszkaliśmy w mieszkaniu mojej rodziny by oszczędzać na opłatach jednak dochodziło do wielu sprzeczek między nami obojga w efekcie czego mój narzeczony stwierdził, że stracił zaufanie do mnie i dlatego chce by to zakupione mieszkanie było jego i by jednak mnie nie dopisywać do kredytu. O brak zaufania obwinił totalnie mnie i także ta argumentacja mi się bardzo nie podoba ponieważ do kłótni trzeba dwojga. W zasadzie doszło do wymiany zdań dość w emocjach i powiedziałam, że w takim razie ja mam spore wątpliwości do tej relacji - narzeczeństwa, ślubu, dzieci. Narzeczony zaoferował, że to mieszkanie pierwsze będzie jego, a kolejne wspólne tylko, że wątpię by w przeciągu powiedzmy 2 lat był on wstanie wziąć kolejny ale już wspólny kredyt skoro ten ma już na 10 lat i przyznam, że to dość mocno kłóci się z moim światopoglądem ponieważ mocno pracowałam przez lata by odkładać pieniądze na wspólne gniazdko i taka jego zmiana decyzji z powodu braku zaufania w ogóle kłóci się w trwaniu w związku.. Narzeczony prosił bym to jeszcze przemyślała i szczerze czuje, że on był przez dłuższy czas nieszczery co mnie najbardziej boli. Myślę, że można było totalnie inaczej wyjść z tej sytuacji - można było pójść na jakiś kompromis, a zostałam postawiona przed faktem dokonanym. Mógł wziąć mniejszy metraż, mniejszy kredyt na mniej lat i spłacił by to szybciej, a kolejne mógłby szybciej wziąć ze mną. Trochę czuje, że to nie do końca w porządku bo w związku się rozmawia o takich sprawach, a narzeczony postawił sprawę, że albo się zgadzam albo nie. On ma jeszcze jeden kredyt prócz tego mieszkaniowego i mocno wątpię by w przeciągu najbliższych lat podjął kolejny wspólny na nasze mieszkanie. To się kłóci z moimi przekonaniami odnośnie wzięcia ślubu i dziecka. Wolałam mieć najpierw gdzie zakładać rodzinę biorąc ślub, a stać nas oboje na to było by to poukładać w odpowiedniej kolejności. Nie wiem też jak wygląda sprawa jego kredytów zaciągniętych przed ślubem i jak one się mają wobec mnie jako przyszłej małżonki. Czy ktoś jest w stanie jakoś to obiektywnie ocenić? Bo coś mi się wydaje, że jeśli ktoś mówi brak zaufania to przecież to jest brak zdrowego związku i dlatego zastanawiam się czy to w ogóle ma sens bo bardzo mnie zabolały słowa odnośnie zaufania. Już nawet nie bardzo chodzi o to mieszkanie, chociaż świadomość, że ukrywał zmianę decyzji jest dość mocno niepokojące..

Dam Ci dobra rade.Umiesz liczyc licz na siebie.
Albo latwo mozna rozwiazac ten problem.Wez sobie sama na kredyt drugie podobne  mieszkanie i je wynajmijcie.A zamieszkacie razem w ktoryms z nich.A pieniedzmi z wynajmu bedziecie sie dzielic razem.Dobre?

Makigigi napisał/a:

Ja to widzę tak, że facet Autorki nie traktuje jej poważnie. Nie wiadomo, czy może to wynikać z jej zachowania, czy on jest nie fair, albo może oba warianty są prawdziwe. Z tego, co ona pisze wynika, że chłopak przerzuca na nią odpowiedzialność za wszystko, co złe i może dlatego, że obwinia ją za różne rzeczy, nie chce się z nią wiązać ani ślubem ani kredytem.

Tylko, że to są dwie różne kwestie. Ja się zgadzam, że facet zupełnie ochoty na ślub nie ma... a Autorka napiera, a to na ślub, a to na kredyt... ale wątek akurat scentralizował się na kwestiach materialnych, uważam.

trzezwy napisał/a:

Kl4udi4 napisał/a:

Proszę o poradę w mojej sprawie. Byłam z chłopakiem około 6 lat. Od 2 lat jesteśmy narzeczeństwem. Od samego początku było mówione, że zakupimy wspólnie mieszkanie. Mój narzeczony zarabia więcej ode mnie to też miał o wiele więcej odłożone niż ja. W trakcie trwania związku mieliśmy rozstanie, ale ze wróciliśmy do siebie. Kupił mieszkanie sam ze względu na to, że miałam przerwę od pracy z powodów zdrowotnych. Umówiliśmy się, że zostanę dopisana do kredytu jak wrócę do pracy i własność będzie na zasadzie procentowej - tyle ile się dołożę. Jesteśmy sobie razem już jakiś czas i myślałam, że się nic nie zmieniło bo dopytywałam o te kwestie i mój narzeczony mnie zapewniał o tym lecz czułam, że coś jest nie tak. Mój narzeczony dopiero teraz i to przypadkiem jak go nacisnęłam stwierdził, że jednak woli kupić sam to mieszkanie i nie chciał mi o tym mówić bo wiedział że będzie to dość ciężka rozmowa. Przyznam, że czuje się troszkę oszukana bo jeszcze dzień wcześniej miał inne zdanie na ten temat i przez lata od początku związku. W zakup mieszkania dość mocno się angażowałam i myślę, że narzeczonemu bardzo dużo w tym pomogłam ponieważ lokalizacja jest super i wręcz jest to podwójna inwestycja na przyszłość. Mieszkaliśmy w mieszkaniu mojej rodziny by oszczędzać na opłatach jednak dochodziło do wielu sprzeczek między nami obojga w efekcie czego mój narzeczony stwierdził, że stracił zaufanie do mnie i dlatego chce by to zakupione mieszkanie było jego i by jednak mnie nie dopisywać do kredytu. O brak zaufania obwinił totalnie mnie i także ta argumentacja mi się bardzo nie podoba ponieważ do kłótni trzeba dwojga. W zasadzie doszło do wymiany zdań dość w emocjach i powiedziałam, że w takim razie ja mam spore wątpliwości do tej relacji - narzeczeństwa, ślubu, dzieci. Narzeczony zaoferował, że to mieszkanie pierwsze będzie jego, a kolejne wspólne tylko, że wątpię by w przeciągu powiedzmy 2 lat był on wstanie wziąć kolejny ale już wspólny kredyt skoro ten ma już na 10 lat i przyznam, że to dość mocno kłóci się z moim światopoglądem ponieważ mocno pracowałam przez lata by odkładać pieniądze na wspólne gniazdko i taka jego zmiana decyzji z powodu braku zaufania w ogóle kłóci się w trwaniu w związku.. Narzeczony prosił bym to jeszcze przemyślała i szczerze czuje, że on był przez dłuższy czas nieszczery co mnie najbardziej boli. Myślę, że można było totalnie inaczej wyjść z tej sytuacji - można było pójść na jakiś kompromis, a zostałam postawiona przed faktem dokonanym. Mógł wziąć mniejszy metraż, mniejszy kredyt na mniej lat i spłacił by to szybciej, a kolejne mógłby szybciej wziąć ze mną. Trochę czuje, że to nie do końca w porządku bo w związku się rozmawia o takich sprawach, a narzeczony postawił sprawę, że albo się zgadzam albo nie. On ma jeszcze jeden kredyt prócz tego mieszkaniowego i mocno wątpię by w przeciągu najbliższych lat podjął kolejny wspólny na nasze mieszkanie. To się kłóci z moimi przekonaniami odnośnie wzięcia ślubu i dziecka. Wolałam mieć najpierw gdzie zakładać rodzinę biorąc ślub, a stać nas oboje na to było by to poukładać w odpowiedniej kolejności. Nie wiem też jak wygląda sprawa jego kredytów zaciągniętych przed ślubem i jak one się mają wobec mnie jako przyszłej małżonki. Czy ktoś jest w stanie jakoś to obiektywnie ocenić? Bo coś mi się wydaje, że jeśli ktoś mówi brak zaufania to przecież to jest brak zdrowego związku i dlatego zastanawiam się czy to w ogóle ma sens bo bardzo mnie zabolały słowa odnośnie zaufania. Już nawet nie bardzo chodzi o to mieszkanie, chociaż świadomość, że ukrywał zmianę decyzji jest dość mocno niepokojące..

Dam Ci dobra rade.Umiesz liczyc licz na siebie.
Albo latwo mozna rozwiazac ten problem.Wez sobie sama na kredyt drugie podobne  mieszkanie i je wynajmijcie.A zamieszkacie razem w ktoryms z nich.A pieniedzmi z wynajmu bedziecie sie dzielic razem.Dobre?

Jeśli dobrze zrozumiałam autorkę, to kredyt i w ogóle kasa to drugorzędną sprawa. Dla niej problemem jest, że jej wieloletni partner nagle zmienia plany, nieinformując jej o tym. Po czym on tłumaczy to faktem braku zaufania, a to wszystko wedlug autorki stawia celowość dalszej relacji pod znakiem zapytania.
I słusznie.
Bo kwestie finansowe można ułożyć na wiele sposobów. Choćby właśnie tak, jak to zaproponowałeś (może niekoniecznie z tym facetem), ale brak zaufania, przerzucanie odpowiedzialności za wszelkie problemy w związku na autorkę, jego tajemnice i zmiany przez niego poczynionych wcześniej wspólnych ustaleń, nie zwiastują wspólnego życia w zgodzie i zaufaniu.

Dokladnie,kazda ze stron ma, jakis tam swoj swiatopoglad na ten zwiazek.W tym przypadku odmienny.Wiec juz lepiej nie robic wiekszego zamieszania.I niech kazdy zyje sobie na wlasny rachunek(albo rozstac sie).Wedlug mnie on nie robi jakis karygodnych rzeczy.Nie zeruje na niej.Ja np nie wyobrazam sobie za normalne,ze nie mam pieniedzy wystarczajuaco a biore wspolny kredyt z jakas kobieta.

Makigigi napisał/a:

Ja to widzę tak, że facet Autorki nie traktuje jej poważnie. Nie wiadomo, czy może to wynikać z jej zachowania, czy on jest nie fair, albo może oba warianty są prawdziwe. Z tego, co ona pisze wynika, że chłopak przerzuca na nią odpowiedzialność za wszystko, co złe i może dlatego, że obwinia ją za różne rzeczy, nie chce się z nią wiązać ani ślubem ani kredytem.

Tylko, że to są dwie różne kwestie. Ja się zgadzam, że facet zupełnie ochoty na ślub nie ma... a Autorka napiera, a to na ślub, a to na kredyt... ale wątek akurat scentralizował się na kwestiach materialnych, uważam.