Czy reagujemy na oznaki przemocy? - Netkobiety.pl

Nie miałam jeszcze takiej sytuacji, ale udało mi się uratować życie jednego Pana, który zasłabł, przewrócił się i uderzył w głowę. Nikt inny nie pomógł, bo „na pewno pijany”. Pijany nie był.

Ale moją znajomą z ulicy zgłosili sąsiedzi, że maltretuje niemowlę. Oczywiście nie robiła tego, dziecko miało bolesne kolki. Znajoma do tej pory ma nieprzyjemności.

Dokladnie. Nie kazde dziecko, ktore sie wydziera w nieboglosy jest bite lub maltretowane. Corka sasiadow placze regularnie z rana bo nie chce wstac do przedszkola a potem zaczyna koncert po 20stej bo nie chce isc spac. Ostatnio wyjatkowo się darła bo byla chora az wkoncu wylądowała w szpitalu z zapaleniem płuc.

Ja staram się reagować, ale przyznam, że mam różnie. Wzywałam policję do bójki, czy karetkę do gościa leżącego na ulicy, którego ludzie mijali "bo pijany". Raz byłam kozakiem i wybiegłam na korytarz akademika, bo usłyszałam przeraźliwy krzyk dziewczyny. Na korytuarzu stało z 10 osób i dwóch chłopaków zamierzało się bić, jeden stał z nożem.. A ja między nich wlazłam... (co było głupie, ale ogarnęli się i wyszli każdy innym wyjściem). Ale są momenty, kiedy boję się reagować - boję się reakcji ludzi, że nie będę w stanie odpowiedzieć na ich słowa, albo że pogorszy to sytuację - tak też się zdarza. Nie wyobrażam sobie, jak bardzo mściła by się na mnie matka, gdyby do nas przez mój płacz (wywołany laniem) przyjechała policja albo wpadli sąsiedzi.

Nie lubię siebie w chwilach, gdy nie reaguję i odwracam wzrok, ale czasem czuję, że nie mam siły na konfrontację, boję się, nie jestem pewna, jak zareagować, jaka będzie reakcja, czy nie zrobię sobie nieprzyjemności, czy nie ośmieszę się, bo źle interpretuję sytuację.

Czuję, że dorastam do reagowania na przemoc fizyczną - w końcu jest prawny obowiązek zgłaszania przemocy wobec nieletnich, i nie zgłoszenie (np. jako nauczyciel w szkole) wiąże się z konsekwencjami prawnymi. Ale jak reagować na przemoc psychiczną, której jest tak dużo? Ostatnio ręcę mi opadły, wracałam pociągiem z matką z dzieckiem. Dziecko - 10 lat - przesiedziało jak anioł 6 godzin podróży, nie gadała, nie wierciła się, nie robila nic, patrzyła w okno. W ostatniej godzinie chciała wyjść na korytarz i naciskała, bo było jej niewygodnie, gorąco itd. I od matki dostała taką straszną burę, że ona nigdy jej nie słucha, że była strasznie niegrzeczna w czasie tej podróży, że nigdy więcej jej nie zabierze, jeszcze raz powie o wyjściu na korytarz, to ją wysadzi na następnej stacji samą, i że w ogóle to ojciec się dowie.
Nie wyobrażam sobie, jak miałabym zareagować, nie robiąc sceny.

Kiedy moje pierwsze dziecko było dużo młodsze i wymagało aplikacji lekarstw wobec, której żywo i głośno protestowało nieraz śmiałem się, że w końcu ktoś do nas zapuka... No ale nikt nie zapukał ;)

A ja mam syna z ZA i przy każdym obcinaniu paznokci i włosów tak sie darł, że zaczęła mnie regularnie odwiedzać policja. Sąsiedzi byli chyba pewni, ze obdzieram go ze skóry.

Znam to :-D

Zawsze reaguję na oznaki przemocy.Tak,wiem,mogę się mylić,dziecko czy dorosły może być chory i dlatego krzyczy.Ale przeciez nie można tak sobie tego tłumaczyć.Za pierwszym razem idę,grzecznie i raczej z wycofaniem pytam czy nie trzeba pomóc bo słyszę krzyki.Obserwuję sytuację,słucham co i jak odpowiada mi osoba,którą pytam.Jak mam wątpliwości,obserwuję.Czasem dzwonię od razu na policję-jak w sytuacji sąsiada,do którego przyjechał dorosły syn z zagranicy będący pod opieka matki.Syn ze schizofrenią,awanturujący się i puszczający mega głośno muzykę.Parę razy zgłosiłam,policja postraszyła kosztami i syn znowu do mamusi pojechał.
Zgłosiłam też osobę mająca dużą ilośc psów wyglądających na rasowe,które to psy jakoś tak regularnie "znikały" a na ich miejsce pojawiały się nowe.Psy były zaniedbane,głodne i bez wody.
Teraz mieszkam ma osiedlu domków więc kontaktu z sąsiadami nie mam za dużego.
Zawsze zgłaszam na policję osoby pijane leżące gdzieś na dworze zimą.

Miałam taką sytuację, że coś się działo złego- ostry kryzys u sąsiadów, małe dzieci, sąsiad został z nimi sami ..i nie radził sobie..
Po 3 dniach tego co słyszałam- zareagowałam.. I najpierw żałowałąm- bo wiele osób miało do mnie pretensje, ale potem podziękowano mi, a układy mam lepsze niż wcześniej. Sama też chciałabym by ktoś zareagował, gdyby mi odwaliło..Oczywiście nie była to reakcja typu wygrażanie że zawoła się policję, tylko rozmowa.

Raz mi i mojej koleżance zdarzyło się wezwać pogotowie do pana, który sprzedawał kwiatki - dosłownie dwa wiaderka jakichś tulipanów, biedny człowiek, który zasłabl, bo był upał. No więc wezwałyśmy karetkę. Wyszła z niej bardzo mądra pani doktór i przemądrzałym tonem pouczyła dwie gówniary, czyli mnie i koleżankę, że najpierw to się sprawdza czy nie pijany. Nic żeśmy nie odpowiedziały, bo za smarkate i nieco za dobrze ywchowane byłyśmy, ale pomyślałam wtedy, że gdyby nawet był pijany, to czy to znaczy, że może zdechnąć na ulicy jak pies? Koszmarne babsko, jak jej się praca w ambulansie nie podoba, to zawsze może zostać np krawcową albo fryzjerką. :/

Z przemocą nie spotkałam się nigdy, nie byłam świadkiem i sama nie wiem jak bym się zachowała.

Jedyne, co pamiętam to jak jeszcze sama byłam dzieckiem, to piętro niżej mieszkała 2 lata starsza ode mnie dziewczynka i u niej w domu była przemoc, ona często chodziła posiniaczona, awantury było na pół bloku słychać. I wszyscy o tym wiedzieli i nikt nie reagował. Teraz częściej się o tym mówi, powoli wzrasta swiadomość ludzi, ale wtedy było na zasadzie "co za zamkniętymi drzwiami, to nie moja sprawa", czy "po co się mieszać w czyjeś sprawy rodzinne" albo lęk, że ktoś będzie się mścił - w końcu mieszka sie w jednaj klatce schodowej. Smutne, bo dziewczyna regularnie obrywała aż do późnych lat nastoletnich, potem chyba zaczęła oddawać... :/

Ja kiedyś dostałam po gębie od mojej matki tak, że miałam siniaka pod okiem. Myślicie, że ktoś się w szkole zainteresował? Wychowawca, czy jakikolwiek nauczyciel?

Czyli wg Ciebie takie coś jest normalne? Nic wielkiego się nie stało?

Nie dalej jak dziś jechaliśmy z mężem samochodem i zauważyliśmy leżącego na poboczu mężczyznę (samego zdarzenia nie widzieliśmy), a tuż obok przewrócony rower. W naturalnym odruchu kilka metrów dalej zatrzymaliśmy się, ale w tym czasie nie tylko mężczyzna sam się podniósł, usiadł na poboczu, ale też zatrzymał się drugi samochód, z którego wysiadło dwoje bardzo młodych ludzi. Facet okazał się lekko zawiany, wywrócił się na trawę, więc poza kilkoma siniakami nic mu się nie stało, za to ci młodzi mężczyźni (mieli może po 18-19 lat) pokazują, że znieczulica nie jest wcale tak wszechobecna, jak się mówi w odniesieniu do młodego pokolenia.

Zresztą ja sama też tego doświadczyłam, gdy kilka lat temu potrzebowałam pomocy - otrzymałam ją błyskawicznie i bez konieczności proszenia, bo reakcja była natychmiastowa. Chciałabym w tym miejscu podkreślić, że i wtedy (zdarzenie drogowe) zatrzymał się chłopak z dziewczyną, a choć wyraźnie byli już gdzieś spóźnieni, to nawet przez moment nie dali mi odczuć, że sprawiam kłopot.

Jeśli zaś chodzi o typową przemoc, to jakiś czas temu, też przejeżdżaliśmy samochodem, zauważyłam grupę podrostków kopiących swoją ofiarę. Wystarczyło zatrzymać się i krzyknąć (nie pamiętam już dokładnie co), żeby reakcja okazała się wystarczającą, bo odstąpili od kopanego. Do dziś żałuję, że nie wezwałam wówczas policji.

Regulamin Forum Netkobiety.pl - koniecznie przeczytaj, a będzie Ci z nami łatwiej  
Dobry zwyczaj mówi: wypowiadając się w nowym wątku jako pierwsza/y, zacytuj cały post opisujący problem.

"Nie czyń samego siebie przedmiotem kompromisu, bo jesteś wszystkim, co masz."

W sensie obrywania tak, że ma się siniaki np twarzy, tak jak ja miałam raz, a moja koleżanka wiele razy.

Nie mówię, ze każde bicie jest złe, bo czasem trzeba, ale trzeba też znać umiar. Gdzieś się kończy wychowanie, a zaczyna zwykła przemoc.

Każde bicie jest przemocą i piszę ci to ja ;) Nie ma zwykłej i niezwykłej przemocy. Jest po prostu przemoc. Zresztą jako dziecko wychowane w czasach, gdzie kara fizyczna była czymś normalnym mogę stwierdzić, że była to kara najzwyczajniej w świecie mało skuteczna wychowawczo. Ja nie dostawałem w dupę ot tak i z byle powodu. Dostawałem tylko za kłamstwa wobec rodziców (w sumie to akurat było rzadkie) i za bójki z braćmi (to akurat nader często). U mnie w domu za wymierzanie kar brała się z musu mama i choć ogólnie kara była bolesna, to zwyczajnie dawało się ją wkalkulować w ryzyko :P Ot po prostu parę dni później się o niej nie pamiętało, a bracia byli pod ręką i można było się znów o coś pobić :) Nie dawało się skalkulować ryzyka kary z ręki ojca. To było jako wiszące nad światem ryzyko zagłady atomowej. Jeśli ojciec musiał wkroczyć, to oznaczało, że musieliśmy przegiąć i to było jak spoglądanie w niebo na spadającą bombę atomową. Mimo, że od mamy dostałem w dupę pewnie setki razy, to żaden konkretnie nie zapadł mi w pamięć. Za to zapamiętałem na całe życie ten jeden raz kiedy dała mi w twarz po tym jak zorientowała się, że wróciłem ze szkoły kompletnie pijany, mając lat 16 ;) A to konkretne lanie od ojca, o którym napisałem nie wbiło mi się w pamięć tygodniem sinej dupy i pleców. To tylko siniaki. Wbiło mi się w zakamarki pamięci, bo było jednym z dwóch wydarzeń kiedy widziałem mojego ojca w kompletnej furii, gotowego zabijać, rzucać o ściany, miażdżyć czaszki itp. W obu przypadkach wystąpił w obronie swojej żony, a naszej matki, bo w tym akurat wydarzeniu w szaleńczym zapamiętaniu ja albo brat uderzyliśmy niechcąco mamę, która próbowała nas rozdzielić. Ona zszokowana tym i roztrzęsiona (głównie ze strachu, że ja z bratem się pozabijamy) pobiegła po ojca. Nie mogę sobie przypomnieć żebym słyszał jak ojciec mówi matce, że ją kocha. Dawał się jej prać po pysku kiedy pijany w sztok wracał do domu od kolegów, którzy do flaszki zawsze się znaleźli. Baliśmy się go i słuchaliśmy bez szemrania nie dlatego, że nas prał, bo zasadniczo tego praktycznie nie robił. Po prostu wystarczało jedno jego złośliwe zdanie, jedno miażdżące, milczące spojrzenie i nie było dyskusji. Ten dzień zapamiętałem, bo wtedy do mnie pierwszy raz dotarło, że ojciec dla matki zrobiłby wszystko, a kogoś kto zrobi jej krzywdę bez wahania zatłucze gołymi rękami. Na szczęście my byliśmy jego dziećmi ;) ale też wtedy i niedługo potem zrozumiałem, że zadusiłby tymi samymi rękoma każdego kto chciałby zrobić krzywdę nam. A że tyle razy tego nie zrobił? Bo wychowywał nas na mężczyzn, a mężczyźni muszą umieć sobie radzić sami, a nie latać co chwilę na skargę i po pomoc. Wiele rzeczy zresztą zrozumiałem dopiero po latach, nawet teraz kiedy jestem w podobnym wieku co on wtedy. I tego mi żal, że nie mogę mu już tego powiedzieć...

Przepraszam, ale jak słyszę takie slogany to się we mnie burzy.
A jakie masz inne formy wychowawcze? Przemoc psychiczną? Dzieciaki są różne. Jednemu da się wytłumaczyć a do drugiego żadne argumenty nie trafiają. I niestety trzeba wtedy użyć cięższych argumentów.

Przykład: Idziesz z dzieckiem do przedszkola, spieszysz się bo późno i deszcz pada a w pracy szef z zegarkiem czeka by po premii......a tu milusiński nie chce iść.....marudzi, ryczy.....a ty już przemoknięta, autobus uciekł.....ryczysz z bezsilności.
To co robisz?

Dzisiejsze wychowanie bezstresowe widać w szkołach - chamstwo i bezczelność wobec nauczycieli przemoc wobec kolegów. Bo co mi zrobicie......a jeszcze zacznie rzucać paragrafami i grozić, że jak ojciec przyjdzie to nauczyciel popamięta......i niestety taki rodzić z ryjem przylatuje i robi awanturę. Za moich czasów coś takiego było NIE DO POMYŚLENIA.

Nie generalizuj na podstawie wychowania jednego dziecka. Jakby ci się trafiło humorzaste i uparte to byś inaczej mówiła.
Mi zdarzyły się kilkukrotnie ostrzejsze klapsy......ale dzieciaki nigdy nie miały o to pretensji. Przyłożenie na tyłek załatwia sprawę szybko - wiem za co - ciągnięcie, smędzenie, ględzenie wychowawcze przynosi wręcz odwrotny skutek.
Nie jestem zwolennikiem bicia, ale przyłożenie na tyłek jest niekiedy konieczne.
Jedna z moich córek teraz zawodowo zajmuje się młodzieżą i dzieciakami i .....też podobnie twierdzi. A ma już sporo doświadczenia :)

Ale powiedz co w takim przypadku robisz, konkretnie. Gdy żadne argumenty nie działają. Żadne.
To że miałaś szczęście to nie znaczy, że inne dzieci są takie same. A są różne, niezależnie od wychowania, bo to od charakteru dziecka zależy.
Już widziałem, jak dziewczyny przekonane do takich metod wychowawczych uciekały z płaczem bo nie potrafiły dzieciarni ogarnąć.

Nie mylę, brak przemocy jest częścią wychowania bezstresowego.

Bo jak pisałem coraz więcej rozumiem ale tego się nie wyczyta, to trzeba przećwiczyć na sobie ;)

Mój starszy akurat ze względu na pewne uwarunkowania był i humorzasty, i uparty, i jeszcze wiele innych rzeczy ;) Mimo wszystko po 14 latach mogę tylko powtórzyć za moim ojcem, tak na marginesie nauczycielu i wychowawcy wielu młodych ludzi w raczej he, he trudnej szkole - użycie siły, to porażka pedagogiczna. To zawsze i wszędzie oznacza, że nie umiałeś inaczej, nie chciało ci się, spieszyło ci się itp. Ja zostałem wychowany w systemie, gdzie kara cielesna była jedną z regularnych form kary. Jako taka była po prostu kalkulowana w ryzyko. Jak dorosłem kary fizycznej nigdy nie stosowałem jako reguły i kiedy mi się przytrafiało, to ewidentnie puszczały mi po prostu nerwy, bo w danej sytuacji nie udało mi się problemu załatwić inaczej. Była to więc tylko moja porażka ale co sobie pofolgowałem, to moje. Tak to niestety działa.
Z własnego dzieciństwa pamiętam, że były inne kary lub sposoby zdecydowanie bardziej przykre niż banalne wlanie w dupę. Nigdy nie dostałem w dupę za nieuctwo, a ile razy prosiłem w duchu żeby mama po prostu wlała mi w dupę (szybkie do odfajkowania) niż wygłaszała długie tyrady nade mną.
Wszystko jest kwestią znalezienia klucza do dziecka. Moje dzieci matki zdecydowanie się nie słuchają tak jak mnie. Od początku mówiłem jej co robi nie tak ale była mądrzejsza. Stąd musi wszystko powtarzać dzieciom po kilka razy zanim w ogóle zauważą, że do nich mówi. Ja nie mam tego problemu :P Ostatnio wróciła wnerwiona ze szkoły młodszego - porozmawiaj z nim, bo nauczycielka mnie wezwała, pobił kolegę! Dziecko już przyjmuje postawę obronną, udaje że jest senny i zmęczony, kładzie się spać. Ja spokojnie jem obiad, potem idę się zdrzemnąć, kładąc się obok niego. Pytam - to o co poszło? No i dziecko mi wszystko wykłada, że kolega to, a on wcale go nie uderzył, tylko niechcąco popchnął itd. Udzieliłem mu pewnego porównania do sytuacji dla niego zrozumiałem, a potem porady, którą w adekwatnej sytuacji usłyszałem od swego ojca. Dziecko uradowane poleciało do mamy powiedzieć co tata mu powiedział. Tylko nie powtarzaj tego w szkole! - padło w odpowiedzi i słusznie ;)
Z drugiej strony przywozi mi ze szkoły starszego i mówi - słuchaj, nauczyciel go wyrzucił z lekcji, bo się z nim kłócił ale słuchaj, miał rację! Nie - odpowiadam - 2 tygodnie temu wychowawca mówił do mnie przy nim żeby nie dyskutował z nauczycielami na lekcjach. Mówił? Mówił. Dyskutowałeś? Wyleciałeś. Koniec tematu.

Nie każde bicie upokarza. Jak dostawałam klapsy w tyłek, to nie czułam się ni trochę upokorzona, a one najczęsciej wystarczały, bym zaprzestała danej czynności, gdy słowa nie docierały.

Upokarzające było jak dostałam w twarz na ulicy, czy w opisanej wyżej sytuacji, gdy miałam siniaki.

Umiem to rozróżnić.

To nie jest  tak, że ja twierdzę, że z dzieckiem się trzeba komunikować tylko i wyłącznie biciem. U mnie w domu to była ostateczność. Czasem jednak trzeba, np w takiej sytuacji, gdy dziecko wrzeszczy, nie słucha, gdy słowa do niego zwyczajnie nie dotrą, czy jak pisze zwyczajny gość powyżej.. Jeśli bicie oznacza, że dorosły jest bezsilny, to negocjacje z 3-latkiem świadczą, że jest śmieszny.

Widziałam sporo takich sytuacji, gdzie klaps w tyłek rozwiązałby problem natychmiast, np kiedyś w tramwaju, byłam z mamą. Jechała też jakaś nieudolna mamusia z rozwrzeczaną "dziewuszką", która darła się i miotała na siedzeniu, w pewnym momencie oberwało się nawet mojej mamie siedzącej przed owym rozkosznym aniołkiem. A co na to mamusia? Nic. Bo przecież klaps jest zły. Negocjacji z rzucającą się jak opętana nawet nie było sensu próbować. UWażasz ze lepiej pozwolić, by dzieciak bił i szarpał za włosy współpasażerów, czy lepiej dać klapsa, by oprzytomniała?

Albo inna sytuacja, gdzie dzieciak sporo już przerastający wózek spacerowy w którym się znajdował wymuszał na matce, co ma mu kupić - wrzaskiem. Nie wyobrażam sobie, by 3-latek decydował jak ja wydaję pieniądze, kiedy i na co. Nie muszę tego tłumaczyć tak małemu dziecku. W sytuacji, gdy ono mnie terroryzuje, chcę by przestało, nie wdawałabym się w 15-minutowe dyskusję, czemu nie chcę mu kupić słodyczy, ono jest za male by decydować o tym.

Takie dyscypliny są właśne po to, by się je zapamiętało raz na zawsze, by się wiedziało, co to jest autorytet.

Efekty bezstresowego wychowania widać coraz częściej i dotkliwiej. Za kilka lat strach będzie wyjść. Młodzież juz teraz jest poza kontrolą, przeklinają na nauczycieli, bo co nauczyciel może zrobić? nic, agresywni na ulicach, bo przecież uwagi nie wolno zwrócić, przykłady można mnożyć.

Ale ze starszym dzieckiem już można rozmawiać, wyjaśniać negocjować, z nastolatkiem tym bardziej. Natomiast z rzucającym się na podłogę w sklepie 3-latkiem raczej nie bardzo. W tym momencie chodzi o to, by on przestał wrzeszczeć się rzucać - objaśniać można potem.

PS. ja nie mówię o bezrefleksyjnym laniu w dupe ani o komunikacji za pomocą pasa. Mówię o klapsie, gdy trzeba.