Po latach terapii i walki z chorobą nie potrafię wrócić do pasji. - Netkobiety.pl

Przykro mi to mówić, ale leki tłumią nie tylko to co powinny, ale też kreatywność. Znalem kiedyś profesora, który po lekach na schizofrenię, skarżył się, że równania, które wcześniej rozwiązywał w parę sekund teraz rozwiązuje bardzo długo i w wielkich bólach. Chyba geniusz rzeczywiście ma coś wspólnego z szaleństwem.

Nie znam Twojego systemu wartości, ale onegdaj byłem związany z cyklofreniczką, z którą mimo zerwania utrzymywałem kontakt. W pewnym momencie odstawiła leki i zadłużyła się na kupę forsy by przekazać ją randomowemu gościowi (wielka miłość) poznanemu w szpitalu. By uniknąć komornika musiala przepisać mieszkanie na rodzinę, a ta chce ją ubezwłasnowolnić.
Może się wydawać to offtopem ale piszę by unaocznić, że powrót do formy twórczej niekoniecznie musi być warte zagrożenia egzystencji na najbardziej podstawowym poziomie.

Masz nową pasję jak sama piszesz.  Psychologię. A co do zmarnowanych lat: studiowałem zupełnie inny kierunek niż mój obecny zawód. Złośliwość kilku osób na wydziale sprawiła, że musiałem rzucić studia na piątym roku przed magisterką. Nauczyłem się nowych o wiele praktyczniejszych rzeczy. Przekwalifikowałem się. Nie jest źle. To, że zamyka Ci się jakiś okres życia i wszystko z nim związane nie oznacza, że był zmarnowany. To wszystko składa się na Ciebie. Możesz stać w miejscu i rozpaczać, albo zacząć iść nową ścieżką w nowym kierunku.

Dlaczego tak siebie traktujesz? Dlaczego stawiasz przed sobą cele niemożliwe, przynajmniej teraz, do zrealizowania? Przecież to doskonała pożywka dla frustracji.

Dobroci i życzliwości dla siebie samej życzę.

Wielokropek dziękuję, masz dużo racji. Niestety mam tendencję do samobiczowania się dewaluowania się - albo robię coś dobrze albo wcale. Albo jestem zajebista albo bezndziejna. Ciężko znaleźć mi i być pośrodku ale nadal się tego uczę na terapii.

Ferreus, też jestem po 30tce i również uważam, że kasa jest bardzo ważna bo daje wolność w wielu dziedzinach życia i brak bezsennych nocy z powodu nieopłaconych rachunkó∑. Ostatnio miałam kawę z neta z kolesiem lat 40 plus, który stwierdził, że kasa jest nieważna XD I że wkurza to, że kobiety na portalu zawsze pytają jaką ma pracę XD Zrezygnowałam z kolejnego spotkania.

Co do tych problemów z powrotem do pasji. Podejrzewam jeszcze jedną rzecz. Przyznam szczerze, że mam straszne ciśnienie na dziecko i małżeństwo. Chciałabym w następnych latach móc spełnić w tym obszarze życia. Jednak lata brania - studia, imprezy, czerpanie z życia, zamieniły się na potrzebę dawania. Malarstwo w pewien sposób jest egocentryczne - skierowane do siebie, co innego wychowywanie dziecka. Czuję, że miałabym więcej siły do gotowania dziecku pyszności i pokazywania mu świata niż wkręcanie się w sztukę. Jednak póki co nie zanosi się na dziecko ani małżeńswo i mogłabym w tym czasie skupić się na sobie - chcę i nie chcę. Aż psa sobie sprawiłam i jest zastępnikiem dziecka Karmienie, wychowywanie (łyknęłam trochę książek na temat wychowywania psów), czułość, piłeczki, zabawy. Masakra XD

Moja ex też chciała dziecka. Nie radziła sobie na wielu poziomach ale dziecka chciała. Non toper nie było jej w domu albo zajmowała się jakimiś pierdołami i kto niby tym dzieckiem miałby się zajmować? Tyle że ona była w stronę manii.
Dziecko może odziedziczyć Twoją chorobę. Na czas poczynania i ciąży musiałabyś odstawić leki. Wybacz brutalną szczerość, ale to chcenie jest niezbyt odpowiedzialne.

Nie wiem na ile to będzie pomocne, mi dało wiele do myślenia próba patrzenia na świat w taki sposób, że jeśli coś teraz jest niemożliwe, to jest niemożliwe. I koniec tematu.  Z wyrozumiałością do siebie. Patrzę czasme na siebie - na te moje "chcenia" - jak na dziecko. I z perspektywy dorosłego, który zna swoje możliwości i rozumie rzeczywistość zastaną - mówię temu dziecku - że wiem, że chce. Że bardzo bardzo chce, i że to jest smutne, że nie może, że nie ma siły/czasu/talentu/flow. I siedzę ze sobą w tym smutku trochę, bo dla mnie to taka swoista żałoba. Pomagam temu dziecku przejść przez tą żałobę, żeby za parę dni pokazać inną drogę, inne drzwi, inną pasję.
Skoro nie możesz, to nie możesz. Skoro nie ma flow, to nie ma. Jest to strata, która budzi smutek. Moim zdaniem warto sobie dać chwilę na to, żeby zaakceptować ten stan. A potem otworzyć oczy i zacząć szukać czegoś nowego.

Bo nowe będzie. Coś się wydarzy - jutro, za miesiąc. Nie żyjesz  w próżni, a więc coś nowego się wydarzy. To nieuniknione.

A czy przed chorobą Twoja pasja do malarstwa była jednocześnie Twoim zawodem, utrzymywałaś się z tego? jeśli tak to wielka szkoda że to się skończyło i rozumiem Twój ból. Znam niestety kilka podobnych przypadków i osoby te po chorobach (niekoniecznie związanych z psychiką) nigdy nie powróciły już do twórczości.
Skoro nie możesz malować, to faktycznie - skończył się pewnien etap a zaczyna nowy. Nie wiesz jeszcze, jaki on będzie. Ale może będzie równie ciekawy - choć inny? Myśl o tym w ten sposób a będzie Ci łatwiej.
Trzeba to zaakceptować, inaczej będziesz strasznie się męczyć.