Polacy na emigracji - Netkobiety.pl

Mój staż wyjazdów zagranicznych nie jest długi, w sumie ok pół roku. Jednak już zdążyłam zauważyć jacy są Polacy za granicą. Jest mi okropnie wstyd za ich zachowanie, wulgaryzm na ulicy, pijaństwo. Owszem są i też tacy, którzy zachowują się normalnie, jednak czasem wstydzę się, że jestem Polką. Znalazłam pracę w hotelu, w którym oprócz mnie jest jeszcze jedna Polka. Poza tym sami Niemcy i jest mi z tym dobrze. Nie brakuje mi polskiego towarzystwa. Oby jak najdłużej. Wcześniej pracowałam też w Anglii i niestety gdy spotykałam Polaka na ulicy, nie "ujawniałam" się, że jestem z Polski.

Dwa tygodnie temu mnie przenieśli i widzę różnicę. I na lepsze, i na gorsze.
U mnie w firmie jest od groma Polaków. Około setki. Z kilkoma się zakolegowałam, w domu też jestem z Polakami, nie przyjaźnimy się czy coś, ale jesteśmy fair w stosunku do siebie. Jest jeden Polak, z którym jestem w stanie się dogadać. Reszta - i dobrze, i źle. Nie warto mówić wielu, rzeczy, bo później jest koszmar. Ja, na przykład, teraz jestem wielką SELEBRITI w firmie. Wszystko przez to, że z tym facetem mamy sztamę, pojechałam do niego na urodziny koleżanki, poza tym jestem bardzo dobra z angielskiego. I łup, czasami na przerwach, gdy idę zapalić, następuje niezręczna cisza.
Wczoraj też miałam nie za fajną sytuację. Poszłam do sklepu i rozmawiałam z rzeczonym kolegą przez telefon. Po skończonej rozmowie, jak się uśmiechnęłam sama do siebie, usłyszałam zdanie: "o ku**a, ależ ma babsztyl zgryz...". Fakt, mój zgryz do najlepszych nie należy, ale brzydka nie jestem. Zamurowało mnie.

I również mnie ciekawi, skąd się to wszystko bierze. U mnie to jest tak, przynajmniej jak zauważyłam, ludzie zazdroszczą mi tego, że znam angielski, łatwo nawiązuję kontakty, a moi szefowie mnie lubią. Bo nie przychodzę zjarana, po dropsach czy alkoholu do pracy. Robię, co mam do zrobienia.

Mi się fajnie pracuje właśnie z obcokrajowcami. A mamy Litwę, Łotwę, Azjatów, Holendrów. I od razu lepiej się pracuję.

Ja mieszkałam jakiś czas w Niemczech i mam raczej bardzo dobre wspomnienia - zwłaszcza, że poznałam tam swojego faceta. Tak jak większość osób wyjechałam tam za pieniędzmi. Na swojej drodze spotkałam różnych rodaków i takich co ledwo wiązali koniec z końcem  ale także takich, których stać było zegarki Rolex i którzy odnieśli tam spory  sukces. Nie przychylam się do opinii że najgorzej spotkac innego Polaka zagranicą - bo cię okradnie i przysporzy Ci problemów. Sporo Polaków  na początku pomogło mi znaleźć pracę i ogarnąć niektóre tematy związane z podatkami i innymi prawnymi rzeczami. Miło wspominam tamten czas i nawet z niektórymi mam wciąż kontakt.

Ja osobiście nie uważam Polaków za złodziei . Bardziej razi mnie ta wrogość, zazdrość  i dwulicowość....
I nie piszemy tu o wszystkich bo wszędzie są dobrzy i zli ludzie !! Ale niestety większość Polaków zagranicą ma wyżej wymienione przeze mnie wady

Z chęcią bym się zamieniła. Co prawda poznałam Polaków, z którymi fajnie jest się trzymać. Zresztą, jest jeden osobnik, z którym może wyjdzie coś poważniejszego. Jednak wolałabym, żeby było mało Polaków i był spokój niż żeby było tak jak teraz.

Wiesz, mam np. koleżankę, która sobie polską grupkę znalazła, bo chciała. Ja nie chciałam i mam znajomych głównie Norwegów. A jeśli i Ty chcesz się poznać z tubylcami to polecam się zaangażować się w jakieś grupy zainteresowań, czy to sportowe, czy artystyczne. Fajnych ludzi można poznać

A nie możesz się zwolnić ? Ja bym tak zrobiła..bo co innego możesz zdziałać sama skoro reszta boi się odezwać..?

Mi na emigracji strasznie doskwiera samotność. Wyjechałam zupełnie sama do pracy, z nadzieją, że kogoś tu poznam... Niestety trudno mi się zaklimatyzować, mam trochę znajomych Anglików z pracy, ale brakuje mi Polaków, z którymi nie byłoby tej bariery kulturowej... Na razie pracuję i szlifuję język z nadzieją, że coś się zmieni.

Mieszkam w UK od 7 lat z moim mężem i synem. Jestem Polką i nie będę szkalować Polaków tylko dlatego,że nimi są. Jeśli Ty tak robisz,to siebie też dopisujesz do tej "czarnej listy". Nie cierpię uogólnień i potwierdzania jakichś narodowościowych mitów. Mieszkam blisko Londynu. Utrzymuję kontakt zarówno z Anglikami,jak i z Polakami. Jest tu mnóstwo wykształconych,kulturalnych,bardzo altruistycznych Polaków. Oczywiście są i tacy,o których piszecie, w tym negatywnym znaczeniu. Takich jednak unikam. Kiedyś było mi wstyd,że jestem Polką. Po jakimś czasie zrozumiałam,że w każdym narodzie znajdują się dobrzy i źli ludzie,kulturalni i nie itp. "Są ludzie i klamki",jak to sie czesto mówi. Był czas,kiedy intensywnie działałam w "Polish Forum",które wciąż organizuje różne imprezy,spotkania z Anglikami i mniejszością narodowościową. Wspólne mecze piłki nożnej,siatkówki,wyjazdy. Ta integracja jest wspaniała. Wśród Anglików również są wspaniali,mili i bardzo uczynni ludzie. Jednak i wśród nich również nie brakuje "patologii",zawiści,zwłaszcza do Emigrantów.
Gdy dostałam awans,na który czekała pewna Angielka,z jej strony spotkało mnie wiele bardzo nieprzyjemnych scen/łącznie z obrażaniem mnie,krzykami/. Nawet ze słowami "f...of Polish". Jest wielu Anglików,którzy obwiniają nas za brak pracy dla siebie,nie widząc w sobie winy. Kryzys gospodarczy doprowadził do innego myślenia pracodawców.To tylko business. Wracając do mojej"koleżanki-Angielki" Nie złożyłam oficjalnej skargi,bo wierzę w siłę dobroci,ale to było okropne. Byłam już na granicy rezygnacji. Cały czas jednak miałam wsparcie przez GM i innych Anglików,którzy piastują w tej firmie wyższe stanowiskach. GM wiedział,że Ja zrobię to znacznie lepiej i jestem bardziej kompetentną osobą na tym stanowisku, niż Ona. To było bardzo konstruktywne podejście do problemu z Jego strony,jesli chce się mieć zyski i wyjść z kryzysu. Zwykła oszczędność Niestety,wielu Anglików i tutaj urodzonych mieszkańców nauczyło się robić wszystko,żeby nic nie robić. Dotyczy to również Emigrantów z Azji,zwłaszcza tych bogatych,którzy odbywają tutaj praktyki lub dorabiają na studiach. Oni przyzwyczajeni są do benefitów,do łatwego życia. Ludzie z Europy Wschodniej,dawno przeszli ten proces ekonomiczny i nauczyli się doceniać pracę,szanują pieniądz,który jest symbolem ciężkiej pracy. Oczywiście -zdarzają się wyjątki,jak to z regułą bywa. Wracając do mojej rywalki. Po kilku moich stanowczych reakcjach w stosunku do jej niestosownej postawy,zmieniła swoje zachowanie. Bała się konsekwencji prawnych. W tej chwili jest miła i pogodzona,zwłaszcza,że zrozumiała,że w technologii komputerowej nie radzi sobie w ogóle. Niestety,jej napaść słowna trwała zbyt długo,a dla mnie był to nie do opisania stres,ponieważ jestem osobą otwartą,przyjaźnie nastawiona do ludzi. Złośliwość ludzka jest dla mnie niezrozumiała. I nie ważne na jakim tle. Bardzo dobrze współpracuje mi się z moim team,w którym jest większość Polek,są Słowaczki,Angielki. Zdarzają się czasem nieporozumienia,ale nie mogę powiedzieć,że to dlatego,że to Polki,jak niektórzy z Was sugerują. W Polsce pracowałam jako nauczyciel z 12-letnim stażem pracy,co na pewno pomaga mi rozwiązywać wszelkie problemy w grupie. Myślę,że jak się będzie zwyczajnie CZŁOWIEKIEM,to w każdym kręgu społecznościowym odnajdzie się swoje miejsce. I nie jest to,na pewno zależne od przynależności narodowej. Dużo dobroci,wyrozumiałości,serdeczności i usmiechu i to na początek wystarczy.
Ważne,aby znać swoje prawa,obowiązki jako pracownika i tego sie trzymać. Wiem,że to czasami trudne,zwłaszcza,w niektórych firmach typu magazyny,dla ludzi zatrudnionych jako casual,czy też dla Emigrantów słabo mówiących w j.ang. Nie możemy jednak pozwolić sobie jako Polacy,do traktowania nas ,jak ludzi drugiej kategorii. Powinniśmy grzecznie,ale stanowczo egzekwować od Anglików szacunku,bez względu na wykonywaną prace i na nasze pochodzenie. Ja w każdym bądź razie "wyleczyłam się" dawno temu z kompleksu Polaka,gdy słyszę często f...k off, mlaskanie przy stole,nieumiejętność jedzenia sztućcami,bekanie. Dla przeciw wagi jest mnóstwo zalet angielskiego narodu:szacunek dla ludzi kalekich,nie interesowanie się cudzym wyglądem,są bardziej pogodnymi i częściej uśmiechajacymi się ludżmi,zwłaszcza w sklepach i urzędach,niż Polacy.Rzadko mówiący o swoich problemach innym ludziom. My jednak mamy większe tendencje do narzekania. Ta wadę powinniśmy wyeliminować w naszym narodzie. Myślę,że byłoby to łatwiejsze,gdyby porady psychoteraupetyczne byłyby tańsze i bardziej popularne,jak w zach. Europie. Co Wy na te  moje przemyślenia?

Dopóki to nie Twoja kobieta, to nie masz czego żałować.

Jak to gdzie?! Wyjdź do ludzi, spotykaj się ze znajomymi, może jakiś portal randkowy... Sposobów na poznanie fajnych facetów jest sporo, ale trzeba zacząć działać, a nei czekać aż książę na białym rumaku zajedzie pod blok

Witam,
Ja za miesiąc wyjeżdżam za granicę do pracy i zastanawiam się na jakich ludzi trafię, jacy będą ze mną mieszkać, jacy pracować.. Boję sie troszkę jechać, ale nie mam wyjścia, w Polsce bardzo trudno dostać pracę.

Ja tam myślę, że wszystko zależy od nastawienia. Jeśli od razu pokażesz, że się boisz czy obawiasz, ludzie to wyczują. Tak samo jak wycofanie. Jednak nie zmienia to faktu, że wcale Ci się nie dziwię. Sama, jak wyjeżdżałam do NL, miałam podobne obawy. Że trafiłam średnio to inna sprawa, ale byłam w pokoju z dziewczyną, z którą mam genialny kontakt. Jeszcze nie wróciła do Polski, a już się umawiamy na spotkanie i mega seanse głupich filmów.
Życzę Ci powodzenia i trochę odwagi. Będzie dobrze. ;-)

Nie można generalizować. Ja mam za sobą kilkuletnie doświadczenie pobytu w Niemczech i spotkałam się z różnymi ludźmi. Wielu naszych pomogło mi w różnych sytuacjach zupełnie bezinteresownie, choć wiem też, że Polacy nie potrafią szerzej współpracować ze sobą i dla siebie tak jak inne nacje. Ciągle jednak mam nadzieję, że i to się w końcu zmieni

Dziewczyno nie zastanawiaj się ani minuty dłużej bo naprawdę nie ma nad czym ! Ja bardzo ale to naprawdę bardzo chciałabym się wyrwać z tego grajdoła a niestety nie mogę bo nikogo nie mam  za granicą żadnej rodziny, żadnych znajomych słowem nikogo.. Co prawda byłam kilka razy w Holandii na zbiorach i raz we Francji ale to były krótkie dwu- trzy miesięczne wyjazdy i to zupełnie przypadkowe( ktoś się rozmyślił i ja wskoczyłam na jego miejsce) a mnie chodzi o to żeby wyrwać się z Polski na dłużej nie boję się ciężkiej pracy ani nie miałabym nic przeciwko żeby uczyć się tam jeszcze języka gdybym tylko miała możliwość pogodzenia pracy z kursem .. tylko co z tego skoro jestem sama jak palec i zero wsparcia z żadnej strony. Widzę bo obserwuję że najszybciej wyjeżdżają osoby które mają kogoś za granicą (rodzinę, znajomych) takim jest o niebo łatwiej jadą jak to się mówi na gotowe przeważnie ten ktoś pomoże załatwić pracę pomoże przy zameldowaniu, w banku i w wielu innych sprawach no i takie osoby  przynajmniej mają do kogo usta otworzyć. Znam takich przypadków co najmniej kilka (całe rodziny najpierw wyjeżdża mąż potem ,,ściaga'' żonę albo dziewczynę potem kolej na dzieci albo rodzeństwo itd...) Taniej wychodzi wynajem mieszkania i utrzymania. Nie ukrywam że zazdroszczę takim ludziom ale powoli tracę nadzieję że kiedykolwiek uda mi się wyrwać z tego bagna. Miałam kilka takich ,,ala'' koleżanek które obiecywały że pomogą jak tylko się zaaklimatyzują że razem damy radę że nie zapomną (wkuwałam angielski i .. czekałam) a tam cisza przeważnie zrywały kontakt jak tylko były na miejscu ( nie odbierały tel. likwidowały konto na facebooku a na koniec w ogóle zmieniały numer tel. słowem zrywały jakikolwiek kontakt byle im tylko głowy nie zawracać ) a ja głupia naiwna jeszcze dwa razy się na to samo złapałam ( z innymi koleżankami) i potraktowały mnie tak samo, nie rozumiem takich zachowań gdybym tylko miała sama taką możliwość to na pewno bym pomogła bo niby czemu nie? ludzie powinni sobie pomagać trzymać się razem ale nie po co ? lepiej szerzyć zawiść, zazdrość ( bo jeszcze nie daj Boże miałabym lepiej od nich a to przecież chodzi o to żeby one kłuły po oczach jak wracają do kraju jak to im tam dobrze jak dobrze zarabiają, i przechwałki na całego jakie to nasze rodzime Polskie zachowanie:(( A Polsza to dziki kraj, ja już nawet nie oglądam wiadomości bo moje nerwy na to nie pozwalają nie wiem do czego dąży ten kraj jak dla mnie to równia pochyła w dół nie mogę patrzeć na te parszywe, chciwe, złodziejskie gęby w sejmie i absolutnie co jeszcze raz powiem  nie dziwię się  wszystkim którzy z tąd uciekają a właściwie się ewakuują bo to już z całą

pewnością nie emigracja tylko przymusowa EWAKUACJA!!!!!!!!

Hi!
Mieszkam w UK. Mam podobne zdanie do większości z Was. Z wieloma podobnymi przypadkami się spotkałem. Dlatego nie o tym Wam dziś napiszę.
U mnie w mieście, jest polski żebrak. Smutne oczywiście to jest. Ale polska pomysłowość nie zna granic. Jest skubany tak sprytny, że żebra i kradnie jednocześnie. Naprawdę śmiesznie przeprowadza swoje "operacje". Więc wtrąciłem śmieszny kawałek między Wasze posty. I smutny zarazem.

3x

Regulamin Forum Netkobiety.pl - koniecznie przeczytaj  
Dzieląc się swoją opinią pamiętaj, że po drugiej stronie siedzi drugi człowiek. Hejt może ranić!

"Nie czyń samego siebie przedmiotem kompromisu, bo jesteś wszystkim, co masz." (Janis Joplin)