Mama nie toleruje mojego chłopaka - co robić? - Netkobiety.pl

Pewnie o to chodzi, ale ja nie chce teraz mieć dzieci i nie będę miała. Rodzice sami mieli 25 lat.
Ale to nie jest chyba powód żeby tak wszystkiego zabraniać. Jak to się mówi 'najlepiej smakuje zakazany owoc'.

A moim zdaniem wyjsciem z sytuacji jest wyprowadzka. Wynajmiesz pokój, znajdziesz pracę, magisterke bedziesz robic zaocznie, usamodzielnisz się. Mama zobaczy ze potrafisz sama o siebie zadbac to moze troche spuści z tonu.

Co zrobić? Zacząć żyć własnym życiem, nawet jeśli to by znaczyło wyprowadzkę, ewentualne sparznie się i powrót do rodzinnego domu. Alternatywą jest wieczne ukrywanie się z obecnym czy innym partnerem, bo ciężko będzie znaleźć takiego, który będzie godny Twojej uwagi.

Dodam, że ona cały czas twierdzi, że skoro jego tata jest kierowcą to on też będzie jeździł na tir-ach i nie będzie go cały czas w domu i bedzie mnie zostawiał, zdradzał i wszystko co najgorsze. Ostatnio sie ostro pokłóciliśmy o to. Doszło do tego, że musiałam okłamać własnych rodziców dokąd ide, zreszta i tak sie dowiedzieli. Mama stwierdziła, że jestem głupia, że ona w moim wieku taka nie była, że będę żałować z kim sie spotykam, że z kim potem dziecki zostaną jak on bedzie 'latał' po świecie a ja wroce do domu sama i  po co robie szkołe (mgr) a on jest tylko po liceum i chce jeździć. Rozmawialiśmy i stwierdził, że nie chce tak jeździc zeby go nie było w domu, chce codziennie byc w domu. Teraz jezdzi w firmie, dobrze zarabia.
Moja mam stwierdziła, że po co ja do niego jezdziłam i jezdze 'to chyba chłopak powinien do dziewczyny jeździć a nie na odwrót- no jak to wyglada' i że jestem głupia i dziecinna. Czuje, że jak i poprzedni tak i ten związek sie rozpadnie bo co chwila kłóce sie w moim bo juz nie wiem co robic. Kiedy ma przyjsc do mnie u widze mine mamy, jakby chciala zabic, nie odpowie ani dzien dobry ani do widzenia. Ma straszny charakter, jak chce tak ma byc. Twierdzą, że nic mi nie zabraniają ale to odbieram inaczej. Wiem, chca mnie chronić, ciąża itd, ale nie jestm az tak głupia, tak jak on, ale twierdza chyba,że to tylko jedno chce. I taki facet to nie dla mnie. Juz nie wiem co mam robic, siedziałam cicho - źle, próbowałąm rozmawiać - źle, już opadam z sił.

Cześć Wszystkim, dodaje nowy post bo sporo sie zmieniło od ostatnich. Ci którzy nie wiedzą o co chodzi to skrócę. Byłam z chłopakiem prawie dwa lata, mama go nie tolerowała, ale w końcu z czasem sie przekonała  było dobrze, nie miała żadnych ale a jak miała to zachowywała je dla siebie. Problem pojawiła sie z jakieś dwa tygodnie temu gdyż ja pracuje i ucze sie zaocznie, robie mgr, miałam strasznie dużo nauki, sesja, trudne egzaminy ustne w jeden dzień i przez co nasz związek cierpiał, nie spotykalismy sie bo ja albo praca albo szkola, dzwonilismy do siebie, pisalismy codziennie. Było ok, nie podejrzewałąm nic. Wiem, ze nie było to fajne dla niego. Tydzień temu napisał mi sms, że 'z nami koniec, niestety'- cytując. Mnie zamurowało. Nie wiedziałam co mam odpisać, czy odpowiedziec w złości czy w spokoju. Zero wytłumeczenia. Wczoraj probowalam sie z nim skontaktować i chciałam sie spotkac i porozmawiać, ale on stwierdzil ze jest z kims i nie spotka sie ze mna. Mnie jeszcze bardziej zamurowało bo w tak krótkim czasie ma inną? Nie wiem czy to na złość czy na serio czy chce sie szybko wyleczyć. Chciał mi sie oświadczać, chcieliśmy razem zamieszkać  tu nagle...koniec? Nie chce mi sie wierzyć, nie chce naciskać, ale świadomść iż on sie spotyka z inną jest nie do wytrzymania. Jestem wrakiem człowieka, nie wiem co mam z sobą robić. Ostatnio pisał jeszcze, że to jest prawdziwa miłość i nie popsujmy tego bo to jest piękne, a On juz sie pociesza? Czy to tylko chwile, bo chce sprobowac zapomniec przy dziewczynie na jedna noc? Czy na złość?
Doradzcie coś. Bo już zgłupiałam. Naprawdę go kochałam i kocham nadal. Zawsze mogłam na niego liczyć i on na mnie.
Dać mu czas? Co nie będzie łatwe dla mnie bo nie śpie i nie jem. Czy spróbować zawalczyć?
Wiem, że pewnie zaraz niektórzy napiszą ze jestem głupia i mam sie ogarnąć.
Mam swoje za uszami, on też, jak wszedzie w związku chyba. Juz nie raz sie rozstawalismy w kłotni, ale potem była zgoda bo nie umielismy bez siebie funkcjonowac.
Jestem w totalnej rozsypce.

Masz rację i postawiłam warunki jasno, że ja z Nim będę i koniec. Ale problem w tym że on nie chce mnie słuchać już ją przez to nie jem 8 nie śpię bo się przejmuje i nie wiem co myśleć. Dać mu czas czy zacząć po prostu powoli o niego na nowo walczyć? Boję się jednego, że szybko o mnie zapomni, mimo że zapewniał jak mnie kocha. Nawet teraz napisał że z kimś jest, ale do końca nie wiem czy to prawda bo dowiedziałam się innych rzeczy że niby ja go oklamywalam a to nie jest prawda. I nie wiem co mam robić.

Wiem, każdy ma jakieś wady. Ja też. Ufać, ufalismy sobie, zazdrość robiła swoje. Tylko nie rozumiem powrotu do byłej dziewczyny, tak nagle, praktycznie w ten sam dzień jak zerwał. Był i jest dla mnie ważny. Chciał się oświadczac mówił jak kocha, że nigdy tak nie kochał a tu takie coś? Weźcie bo już glupieje od tego. To taka zagrywka na złość? Próbuje zapomnieć czy serio już mnie nie kocha i woli ja?

Natomiast miał odwagę zrezygnować ze swoich planów zawodowych, by mieć więcej czasu dla ukochanej osoby. To nie jest bez znaczenia, w relacji na naszych własnych ambicjach świat się nie kończy. Natomiast sposób, w jaki on zakończył Waszą relację (nawet jeśli być może tylko blefował) nie było rozsądne z jego strony. Pomimo iż takie zachowania to znak naszych czasów, musi za jego decyzją stać jakiś powód. Czy próbowałaś się z nim kontaktować? Zdaję sobie sprawę, że to bardzo trudna sytuacja do zniesienia, jednak jeśli poczyniłaś już kilka prób, wstrzymaj się teraz na jakiś czas z pisaniem do niego, bo to z jego strony musi też się pojawić ewentualna chęć kontaktu z Tobą. Trzeba się z tym liczyć, że na tym on może jednak poprzestać - lecz wówczas będziesz już miała wyklarowany cały obraz tej sytuacji. I nawet w tym "najgorszym" przypadku nie uważam, mimo braku odrobiny stanowczości, by wina za sytuację w Waszym związku spoczywała na Tobie.

Nie wiem czy jest sens żebyś pisała pierwsza, po takim potraktowaniu przez chłopaka dla którego poświęciłaś np. relacje rodzinne. Widzę jednak że radzisz sobie już lepiej niż wczoraj, dać mu spokój to chyba najlepsze rozwiązanie.

Ciesz się dziewczyno, że tak się stało i że teraz wyszło szydło z worka. Gdybyś nie daj boże zaszła z nim w ciążę, zrezygnowała z dalszej nauki i w ogóle obniżyła dla siebie poprzeczkę, a on wywninalby taki numer, to dopiero miałabyś się z pyszna.
Nie złość się na mamę, bo kiedyś sama przekonasz się o tym, matka zawsze chce dla dziecka jak najlepiej ( pod warunkiem że to nie tępa prymitywna patologia) i wyczuwa zagrożenie dla swojego dziecka. Ty patrzyłaś na tego faceta swoimi oczami, zakochanymi i ufnymi, twoja mamą natomiast oceniała go trzeźwo i obserwowała pod kątem zagrożeń dla swojego dziecka czyli ciebie. Jak widać miała rację. Ona znacznie wcześniej widziała pewne rzeczy i wiedziała, że ten człowiek prędzej czy później zrobi ci krzywdę i chciała uchronić cię przed tym wszystkim.
Jeśli chcesz poczuć ulgę, to idź do swojej mamy i opowiedz jej o wszystkim. Mama na pewno wypowie swoje slawetne " a nie mówiłam", ale to nic nie szkodzi, będzie miała prawo tak powiedzieć. I następnym razem nie najezaj się na mamę, tylko popatrz na nią innymi oczami. Słuchaj jej rad, bo nikt nie doradzi ci lepiej niż własną matka, bo nikomu tak na tobie nie zależy jak twojej matce.

Evelajnaa nigdy nie jest tak że tylko jedna strona jest winna rozstania A obie mają taki sam wkład to. Powiem Ci tak nie analizuj czemu i czy wróci, zacznij żyć swoim życiem A wszystko kiedyś się ułoży. Masz szkołę do ukończenia skup się na tym, w między czasie się usamodzielnij bo tak długo jak mieszka się z rodzicami to ciężko będzie Ci co kolwiek stworzyć bez wtracania się .

Jedyne co mogę powiedzieć o tym związku to to że to niezdrowe układ był i w końcu by i tak się skończył, związek musi rozwijać A nie hamować ludzi on chciał na tirach jeździć A w tym wypadku to przyhamowalas i temat by wracał.
Druga sytuacja to rodzina nie oszukujmy się 2 lata potajwmnych spotkań i nieakceptacji przez rodzinę dziewczyny no ja bym zrezygnował z tego nawet szybciej.
Przedstawił Cię chociaż  jego rodzinie?
Kto wie może byłaś tylko lekarstwem na była A gdy kiwnwla palcem to wrócił?

Niestety jesteś tylko przykładem że na zakochana kobietę facet nic nie musi robić aby ta skakał koło niego.

Tak przedstawił mnie swojej rodzinie. Jedziłam do niego. Rodzice traktowali mnie juz jak synową. Miałam sie do niego wprowadzić. A prysło w jeden dzień.

Twoja mama nie niszczy, on był z Tobą a nie z nią i on Ciebie zostawił, przy prawdziwym zaangażowaniu "utrudnienia" ze strony niedoszłych teściow nie doprowadzają do pokrzywdzenia osoby którą ktoś rzekomo kocha. Wspólny przyjaciel twierdzi, że on zerwał dla Twojego dobra? Przykro mi, ale to wydaje mi się zupełnie nielogiczne

Jeśli wspólne życie w domu rodzinnym nie odpowiada Ci, możesz usamodzielnić się, jesteś dorosła

rozumiem, dla Twojej mamy też może nie być proste widzieć kolejnych chłopaków z którymi córka nie jest szczęśliwa, i to nie ona niszczy związki tak naprawdę tylko chłopakom nie zależało wystarczająco mocno, w wieku 30 lat (Twojego brata) rzeczywiście może to wyglądać trochę dziwnie, ale pewne kompromisy są konieczne jeśli aktualnie nie ma możliwości samodzielnego mieszkania

Nie widzę żeby on miał uzasadniony powód do złości. Poczytaj sobie tematy innych osób, doświadczających obojętności, romansów, przemocy - wtedy jest realny powód do złości i odejścia. On doświadczył tylko mniejszej ilości czasu dziewczyny (usprawiedliwione okolicznościami - praca, nauka) i może niezbyt przyjaznego traktowania ze strony niedoszłej teściowej. Nie sądzę żeby był sens kontaktowania się z nim, ale nie znam całej sytuacji, mogę się mylić.

Nudny trudny nie rób dziewczynie bajki w głowie:)

Evelajnaa sprawa jest prosta jeżeli pracujesz i rodzice nie pomagają finansowo Ci A sama dokladasz się do utrzymania domu to nie ma problemu aby znaleźć sobie jakiś pokój i wyprowadzić się. Nie trzeba tego przecież robić z jakaś afera tylko oznajmiasz że chcesz w końcu spróbować jak to jest żyć na swoim. Niestety tak długo jak będziesz mieszkać z rodzicami to mama zawsze będzie się wtrącać.

I jak pisze nudny-trudny ale to brednie że rodzice nie rozwalaja związków ba nawet małżeństwa potrafią się posypać przez kogoś rodziców bo nie akceptują partnera.

Powrót do byłego ogólnie nie jest rozsądny Ale są przypadki kiedy jest to możliwe np. Gdy ktoś się wtrąca, jednak powrót gdy ktoś kogoś zranił mocno nie ma sensu takie Sadomaso.

Więc mogę poradzić Ci jedno: ogarnij swoje życie i sama kim staraj się kierować. Jeżeli masz możliwość wyprowadz się i zacznij żyć sama to też pozwoli Ci spojrzeć na pewne sprawy inaczej. Ukoncz szkołę. A jeżeli nawet nie ten to za jakiś czas pewnie poznasz innego z którym będziesz szczęśliwa.

Więc narazie przestań myśleć o tym chce spokoju daj mu go. Jednak jak się kiedyś odezwie to pamiętaj nie leć na pierwsze zawołanie .

Poukładane sobie w głowie wszystko co i jak z domem i się wyprowadz, zawsze możesz przyjechać w niedzielę na obiad.

Zaufaj mi znajdziesz jeszcze niejednego z którym będziesz szczęśliwa.

To przestań  myśleć zajmij się czymś aby nie myśleć o tym

Jeżeli wrócił do byłej to co będziesz czekać? To bez sensu i pokazuje gdzie Cię ma.
Jeśli się bawi w takie gierki to odpowiedź sobie szczerze w głowie czy chcesz byc z kimś  takim kto stosuje takie zagrywki i pewnie w przyszłości też będą podobne jak i nie lepsze?

Zrób to z myslia o sobie bardziej i jak coś chcesz pokazać pokaz to sobie samej