pierwsza kolonia dziecka - Netkobiety.pl

Jeśli córka chce jechać i podchodzi do tego entuzjastycznie, to nie ma powodu do zmartwienia.

Mój syn pojechał pierwszy raz na kolonie w wieku 9 lat. Z płaczem - właściwie nie z płaczem, tylko z awanturą - zadzwonił jakoś spod Bydgoszczy, gdzie pociągi jadące nad morze zmieniają kierunek - mama, zabierzcie mnie z tej głupiej kolonii, my się i tak wracamy
A potem przez całe dwa tygodnie nie odbierał telefonu, bo nie miał czasu. Zadzwonił tuż przed wyjazdem stamtąd, czy pamiętamy, żeby odebrać go z dworca

Ja wiem, że to niby chłopak, a dziewczynka to co innego - ale jestem najzupełniej przekonana, że i dziewczynki doskonale sobie poradzą - zwłaszcza jeśli chcą jechać. Ja sama też pierwszy raz pojechałam na kolonie w wieku 9 lat.

A może tylko boisz się na zapas i córka zapomni w ogóle o telefonie, bo będzie miała całe mnóstwo zajęć

Zawsze możesz porozmawiać z opiekunką przed wyjazdem i ustalić, jak wtedy reagujecie.

No i pojechała. Jak tylko zajechali, dzwoniła z płaczem, że chce wracać W pokoju, zamiast z koleżanką z którą jechała i dobre zna, jest z dwoma innymi, których nie zna. Okazało się, że tamta wcześniej już ustaliła że będzie z innymi, a nie z moją córką, tylko widocznie zapomniała jej o tym powiedzieć.
Drugi dzień mija, kiedy dzwoni ( raz dziennie) płacze, że tęskni, że jest nudno itp. Wiem, że to początek, że musi się przystosować, mam kontakt z opiekunami, ale zamiast "odpoczywać", siedzę i się denerwuję. Przeżywam, że jest jej tam źle i nie wiem jak wytrzymam do końca kolonii. Przez telefon, odwracam jej uwagę, pytam jaka pogoda, co jedli, byle tylko nie potęgować jej płaczu i smutku.
Macie jakieś pomysły jak sobie z tym radzić i jak ją wesprzeć?

Tak właśnie robię, motywuję i zachęcam. Pocieszam, że już kolejny dzień mija i niedługo się zobaczymy, że jestem z niej dumna.
Najgorsze jest to poczucie, że robię coś wbrew jej woli, tak jakbym robiła jej krzywdę, co oczywiście jest głupotą. Sama jeździłam na kolonię mając 7 lat i wiem jak to jest. Aczkolwiek, nie miałam tyle zajęć, a wręcz przeciwnie. Oni tam mają cały czas treningi, więc jest zmęczenie. Dochodzi brak czasu na zabawy, więc czuję się tak, jakbym wysłała ją do obozu pracy. Wiem, że jest już w takim wieku, gdzie musi być samodzielna. Wiem też, że ją za bardzo głaszczę na co dzień. Wyręczam, dla swojego świętego spokoju, nie wymagam, spełniam zachcianki. Wiem, że taki obóz to bardzo dobry pomysł, tylko nie potrafię przestać myśleć, że ona jest tam nieszczęśliwa.

V-ka, nie jestem nadopiekuńcza. Po prostu, jako matka, martwię się o swoje dziecko. Nikt nie musi jej łamać, bo przeszła nie jedno, jest samodzielna, bo nie ma wyboru. Tylko widzisz, ze mną jest na co dzień, z ojcem jest w co drugi weekend. Ze mną jest bardziej zżyta i jej tęsknota jest uzasadniona. Nie zmuszałam jej do wyjazdu, sama chciała jechać. Wiedziała o tym od stycznia. Niestety, obawiam się, że przerósł ją fakt, że praktycznie oprócz dwóch koleżanek, nie zna tam nikogo. Jedna się na nią wypięła i ona została sama.
Nie trzęsę się nad nią, nie zniechęcam. Kiedy z nią rozmawiam teraz przez telefon, motywuję i zachęcam. Jestem z niej dumna a moje wewnętrzne obawy będą zawsze. Po prostu nie sądziłam, że ja sama to tak przeżyję. Nie musisz mnie jeszcze bardziej dołować.

Mój dziecek pojechał po raz trzeci w tym roku na obóz.
Co prawda zawsze jeździ z dzieciakami z klasy więc nigdy nie obawiałam się,że będzie jej źle.
Owieczko,ale wiesz ile razy jej proponowałam jakiś fajniejszy obóz,zgodny z jej zainteresowaniami? Jakiś jeździecki,czy warsztaty muzyczne?
I mimo,że ma lat trzynaście-to ona na taki nie pojedzie bo nikogo tam nie zna.
Więc nie dziwię się,że Twoja 10 latka marudzi.
Koleżanka ją olała,mieszka z dziewczynami,które nie bardzo jej odpowiadają.
Czy ma jakąś taką sensowną koleżankę,z którą najcześciej gada?

A ten obóz nie jest dla niej za trudny? Rozumiem, ze wiąże się on z dodatkowymi zajęciami córki, ale może jst tak, ze inne dzieciaki z tą aktywnością wiążą przyszłość, chcą to (marzą o tym) by w przyszłości robić robić to zawodowo - ot takie marzenia dziecięce. A Twoja córka może to traktowała do tej pory jako fajne dodatkowe hobby, ale nie żeby ćwiczyć częściej na obozie.

Tak tylko pomyślałam, mnie też by się nie chciało zaraz po roku szkolnym jechać i użerać się z dodatkowymi aktywnościami.

jeśli dziecko chce jechać to bardzo proszę. Jeśli nie chce, to absolutnie nie zmuszać. Nie jestem fanką usamodzielniania  na sile dzieci w ten sposób, ze "niech jedzie na kolonie się hartowac".  A tym bardziej zostawiania dziecka, gdy dzwoni i mówi, ze mu się tam nie podoba i żeby je zabrać. Kolonie chyba to ma byc przyjemność a nie kara dla dziecka. Nam się wydaje, ze powinno być mu tam dobrze, bo przecież towarzystwo, plenery, atrakcje itd.  Dla dziecka fajnie może nie być. Mój syn do dzisiaj nie moze mi zapomnieć obozu, na który go wyslalismy. I żałuje, ze go nie zabralam, gdy prosił, ze nie chce tam byc, nie podoba mu się nic i chce wracać. A ja, oczywiście, jak każda durna, praktyczna matka pomysllam - oj tam, oj tam, pomarudzi i mu przejdzie a poza tym szkoda, żeby kasa się zmarnowała. I w sumie zafundowalam dzieciakowi cos, co do dzisiaj wspomina z niechęcią.

A powiedziała Ci córka, że nie chce tam być?

A teraz, co mówi? Dalej chce wracać?

Widzisz.. Kolonie i obozy to mają być przyjemności dla dziecka, a nie przykre obowiązki.

Jeśli chcesz dać córce szkołę życia, lub czegoś ją nauczyć, to chyba raczej nie w ten sposób. Ja bym pojechała po nią, jeśli naprawdę chce wracać, a w domu ustaliła spis domowych obowiązków, przy których ma Ci pomóc podczas wakacji.

Nie było moim zamiarem dawania jej szkoły życia. W zeszłym roku jej ojciec powiedział, że teraz ma jechać, ja miałam obawy, ale się zgodziłam i ona sama tego chciała.
A wyszło jak wyszło. Podejmę dzisiaj decyzję, jak z nią porozmawiam.

Wiadomo, że nie na siłę, ale ja jestem zawsze na tak Czy to są wyjścia ze szkoły na jakieś dodatkowe zajęcia, do teatru i jak najbardziej jeśli to są wycieczki czy zielone szkoły. Zawsze to zdobywanie nowych doświadczeń, poznawanie miejsc w których się nie było. W tym roku na przykład syn był na zielonej szkole w kujawsko-pomorskim, dokładnie w spam. Co prawda często nie dzwonił, ale to z braku czasu mówił Ale jak rozmawialiśmy to z przejęciem opowiadał co robili czy gdzie byli. Zwiedzali Szlak Piastowski, bardzo mu się podobał dzień surwiwalowy, ścianka do wspinaczki, ping-pong, w bilarda się trochę nauczył grać. Samo to że z klasą, bez rodziców to też dobrze, niech się dzieci uczą samodzielności.