Poczucie zmarnowanego życia - Netkobiety.pl

Milka posłuchaj rad innych
zaakceptuj przedewszystki sama siebie .
Wiesz kazdy swoja samotnosc przezywa inaczej to prawda .
Ale ty nie potrafisz sie cieszyc tym co masz , otworz oczy
jestes w miare zdrowa inc powaznego nie dolega , radzisz sobie sama .
A dziecmi mozna cieszyc sie nietylko swoimi .

probowałas ty wychodzic do ludzi
brac udzial tam gdzie ludzie sie spotykaja , wychodzic na basen , czy na jakis dansing
sa kluby samotnych , nord loking  .

Widzisz mowisz , ze nie jestem samotna ba mam dzieci , po czesci tak jest .
ale juz sa nastolatkami i maja swoj swiat swoich przyjaciol i niebardzo im siedziec z matka .
bo to obciach aby mamusinej spodnicy sie trzymac .
zapisałam sie do kola gospodyn fakt tam mezczyzn nie mam ale jestem wsrod ludzi rozmawialam z nimi
a nie wszyscy jak twierdzisz rozmawiaja tylko o rodzinie bo one tez przychodza aby od tej rodzinny troche odpoczac  .
na spodkaniach rodzinnych , ja tez jestem sama bo wszystko jest w malzenstwach ale nigdy nie poczulam sie inaczej zle .

Ty sama chcesz sie czuc zle to tak sie czujesz .
Ciesz sie tym co daje Ci los i zacznij to doceniac , bo niejeden by to chcial miec

W małzenstwach to tez nie zawsze tak pieknie kolorowo jest jaka ty masz wyobraznie wyidealizowana .
Wydaje mi sie , że w swych myslach obracasz sie w bajce .
Jakbys znalazla , zaiskrzyło i wziela slub . miala bys faceta w łozku i do kogo sie odezwac pogadac .
Bog   by obdazyla tez dzieciatkiem .
ale wlasnie okazalo sie , ze dziecko nie spelnia tych wymazonych ideałow nie spiewa bo głos ma do niczego nie tanczy bo nie ma drygu . nauka zle do głowy wchodzi
bylabys znowu sfrustrowana bo nie mazylas o takm dziecku bo kuzynostwa rodziny dzieci sa inne .
a maz no coz miłosc zbladla juz niema zauroczenia zaczynaja sie dogadywania nie lubi z toba rozmawiac bo woli telewizor .
a niedajboze zajzy do kieliszka .
w niczym ci nie pomoze bo to twoja dzialka .
Niewiesz na kogo trafisz bo na czole niema wypisane kim jest . ile kobiet trafia na tyranow bo milosc slepa , a i to , ze ozeni sie ze mna to ja go zmienie i bede miec ideal kochajacy dbajacy .
Naprawde , nie zycie takie piekne kolorowe . jak wyglada z naszego punktu widzenia .
Ale zaakceptuj swoj stan i ciesz sie , usmiechnij sie do ludzi n na ludzi . Bo sama zamykasz sie w swej skorupie

Kaja nie interesują mnie znajomości netowe i klikanie , bo taką znajomość już mam. Ale to mi nie wystarcza. mam większe potrzeby.
Ela ,a gdzie ja napisałam,ze nie wychodzę do ludzi? Owszem mam skromny budżet i nie mogę sobie na wiele pozwolić typu podróże, basen, fitness bo to wszystko kosztuje (karnet i w moim przypadku bilet PKP lub PKS na dojazd). Ale co z tego ,ze wyjdę do ludzi jak wracam do czterech ścian?
Jeśli chodzi o moja samotność to nie mam oparcia w rodzinie, w tej kwestii nie mogę się nikomu zwierzyć, ale nie chcę na ten temat pisać.Nie każdy ma tak dobrze,ze w rodzinie i wśród znajomych czuje się dobrze mimo swoje samotności. Kuzynki non stop nawijają o dzieciach("co ty tam wiesz przecież nie masz dzieci, rodziny"), w pracy w każdej wolne chwili temat dzieci, sukienek ślubnych, zaręczyn, planowanie wyjazdów rodzinnych, komunii dziecka,chrztu,roczku,rocznicy ślubu,wybór szkoły przez dziecko, matura dziecka, pierwszy chłopak córki,pierwszy ząbek,pierwszy kroczek,żłobek,przedszkole, prezent na święta dla przyszłych teściów  itp .itd.i tak w kółko tematy te stanowią 3/4 wszystkich rozmów. 1/4 to inne tematy ,w których mogę brać udział.Czyli przez 3/4 czasu jestem poza nawiasem,na marginesie życia.
Raven- rzadko zaglądam na pocztę powiązana z tym forum,bo nie jest to moja główna skrzynka. I zapominam o tym,ze tak tu funkcjonuje pisanie prywatnych wiadomości.
Volver- akceptacja to zgoda na coś,a ja nie wyrażam zgody na samotne życie. CZŁOWIEK JEST ISTOTĄ SPOŁECZNĄ, POWOŁANĄ DO ŻYCIA W RODZINIE(z małymi wyjątkami np powołania zakonne)

Akceptacja to aprobata, zgoda na coś,pogodzenie się z czymś. A ja wyraźnie mowie,ze nie wyrażam zgody na samotność, nie jestem w stanie się z tym pogodzić, jest to wbrew moje naturze, nie czuje powołania do życia w samotności I tak jak osoba powołana do życia zakonnego wbrew temu założy rodzinę to nigdy nie będzie szczęśliwa (i odbije się to także na jej bliskich-znam taki przykład), tak samo osoba,która bez powołania wstąpi do zakonu ( np. pod presją rodziny) to długo tam nie wytrzyma i prędzej czy później wystąpi, tak samo ja żyjąc samotnie czuje się niespełniona, czuję,ze moje życie nie jest pełne, zrealizowane. Naprawdę tak ciężko to zrozumieć?

Właśnie! Takie samo wrażenie odniosłam. Milko, szalenie mi brakuje w tobie takiej zwyczajnej žyczliwości dla ludzi. To ogromnie egocentryczne jest. Chcesz być matką,  a dziecięce występy napełniają cię niechęcią i zawiścią..
Czytam ten wątek od początku i wydaje mi się że może jakaś terapia pomogłaby ci uporządkować sobie wszystko w głowie?

ale moja samotność nie wynika z tego,ze wokół mnie nie ma ludzi,moja samotność wynika z braku własnej rodziny,partnera, z tego ze wracam do pustego mieszkania.
A skąd wiesz,ze nie troszczę się o  rodzinę? jestem dobra gdy trzeba dziecku kuzynki pomoc w lekcjach, popilnować, ale jak np powiem coś w trakcie dyskusji o dzieciach to zdarza mi się usłyszeć 'a co ty możesz tam wiedzieć, nie masz dzieci ani rodziny", kuzynka w dni majowe organizowała grilla dla znajomych i rodziny, sami sparowani więc o mnie "zapomniała", a doskonale wiedziała,ze chętnie bym przyszła,bo żadnych planów nie miałam.. przykładów można by mnożyć,ale nie będę tu publicznie o wszystkim pisać.

Złakobieta--- pisze również wiadomości do facetów,ale jeśli dostaje wiadomość w stylu ,ze facet szuka młodszej, bo wciąż marzy o pełnej rodzinie z dziećmi to jak mam się czuć? i pisze wyraźnie,ze takich sytuacji było sporo.

Dobrze ale do jakej grupy facetow to piszesz??

20-30 kawaler???

Czy to zalezy od tego ktory ci sie spodoba????

Nie chce mi sie wierzyc ze wszyscy jak jeden maz odpisuja wybacz jestes stara a ja chce miec jeszcze dzieci.

Złakoieta--- do 20-30 ??? przecież taki 20latek to mógłby być moim synem. Piszę do panów mniej wiecej40-45 (chociaż malutkie  odstępstwa się zdarzają), ale oczywiście opis,zdjęcie musi mnie jakoś przyciągnąć. możesz nie wierzyć,ale tak panowie piszą, a niektórzy mają taki opis,takie nastawienie na dzieci, tak sprecyzowany wiek kobiety, ze tylko zaglądam i tyle.

Aga jakie ustępstwa??? mam się związać z narkomanem,alkoholikiem, rozwodnikiem, o którym wiem,ze to on był przyczyna rozpadu małżeństwa? byle by był. tak?
Przerabiałam związek z rozwodnikiem z dziećmi i naprawdę długo musiałam się po tym zbierać, sporo mnie to kosztowało.I wiem,ze to nie dla mnie.

Santapietruszka-  owszem rozwodnicy, którzy maja już dzieci to w nowym związku ich już nie chcą.to całkiem zrozumiałe.

Aga a Ty jak  się raz sparzysz to drugi raz robisz to samo?

Smutne, gdy szczęścia ktoś szuka nie w sobie, tylko w 'posiadaniu' rodziny.

By uprzedzić ewentualne uwagi. Przeczytałam, ze zrozumieniem, wszystkie posty autorki.

Złakobieta---pomijając fakt posiadania dziecka przez rozwodnika jest jeszcze jedna kwestia- jestem osoba wierząca i brak możliwości zawarcia sakramentalnego małżeństwa tez myślę,ze na dłuższą metę uwierałby mnie. teraz mnie zlinczujcie....

To było napisać wprost od razu.
No w takim razie rozwodnik odpada ze względów religijnych.

A rozwodnik po ślubie wyłącznie cywilnym? Albo z unieważnieniem małżeństwa kościelnego? Uważam, że tak sobie chciałaś ponarzekać, żeby być w centrum uwagi...

PS. Również mam wrażenie, że jednak jesteś Sunflower

Powtórzę po raz kolejny i obiecuję, że ostatni i zasugeruję- szukaj wsparcia w terapii. Praca nad sobą (i nie jest to żadna psychopapka) naprawdę przynosi efekty i zmienia postrzeganie samej siebie. Tyle tylko, że wymaga zaangażowania i gotowości do pracy.
Wiesz, czasem z "głupiego" klikania może urodzić się wartościowa znajomość, moje dwie przyjaciółki "urodziły" się w ten sposób

Swoją drogą, ciekawe co teraz dzieje się u Sunflower.

Sunflower, chyba nie miałam okazji czytać, nie kojarzę przynajmniej nicka.
Rozwodnik po ślubie i rozwodzie cywilnym może chyba brać ślub kościelny więc tu nie ma sprawy.

Bardzo mądrze napisane. Zresztą Eichelbergera warto poznać i czytać.

Ale to jest chyba oczywiste... natomiast nie należy zakładać z góry, że każdy rozwodnik jest be
Ludzie rozwodzą się z różnych powodów.

Natomiast wdowiec jak najbardziej może brać ślub kościelny, ale też Autorce nie pasuje. Bo może mieć dzieci i Ona nie będzie w centrum jego uwagi... i chyba tylko o to w tym wszystkim chodzi Skoro nie pasuje Jej nawet, że na imprezie rodzinnej dzieci mówią wierszyki - a tak chyba jest na zdecydowanej większości imprez...

To ja zadam inne pytanie. A mianowicie,  skoro nie ma dobrego rozwiązania i cud też nie nastąpi,  to co? Co dalej? Tylko narzekanie czy jak?
Ps. Brzmisz niemal identycznie jak Sunflower!

Koniecznie znajdź na forum i poczytaj!

Tak, to dokładnie tego typu wątek Mam wrażenie, że jednak chwilę na nim byłaś i wysiadłaś Ale nie chce mi się szukać

kojaze ten nik  , ale nie jestem pewna .
niema co szkodazdrowia kto niechce pomocy to i tak jej nie przyjmnie .
a tu ewidentnie ta osoba niechce .
uczepiła sie samotnosci jak rzep psiego ogona i sie jej trzyma .
wszyscy panowie sa be to zadnen nie dogodzi chociazby swietym był .

rozwodnik be bo ma dzieci i była , a moze pije i bije .
wdowiec be bo tez przewaznie dzieci sa na tapecie a tu problem bo matke trza by było zastapic .
a kawaler no coz z tego tez niewiadomo co bo do tej pory nie załozyl rodziny to tez z nim cos nie tak ..
a wiecej ewidencja nie przewiduje , wyboru brak .

Oj oj chyba mi coś świta.

...i wciągnąć resztę do swojego świata
Miałam taka sytuacje w życiu prywatnym. Wykonczyla mnie.

milka76
Jeśli chodzi o okazujące sobie przy Tobie uczucia pary, to prawda jest taka że większość z nich, gdy tylko znajdą się sami w domu zapewne zmienia swoje zachowanie względem partnera/ki nie do poznania. Ludzie często, przy innych pokazują jak to się niby kochają, a w domu -"Ty ku...", "Ty śmieciu pie.......", a noże, i garnki latają tam, i z powrotem. Nie wierz, w te 'pokazówki'. Oczywiście zgodne, i szczęśliwe związki też się zdarzają, ale bardzo rzadko (podejrzewam że stanowią ok. 10-5%).
Wystarczy wejść w temat - -"Czy jesteś szczęśliwa/y w swoim małżeństwie. Jakie padają odpowiedzi? Z tego co pamiętam, ok. 90% ludzi będących ze swoim partnerem dłużej niż 5 lat, odpowiadało - "Nie", dodając często - "Nie tak to sobie wyobrażałam/em", "Pomimo posiadania męża/żony, czuję się samotna/y". Większość żałuje decyzji o ślubie, ale w realu mało kto Ci się do tego przyzna.
Możesz poczytać też wątek -"Co najgorszego zrobił/powiedział Twój partner".

Myślę, że smutek wynikający z braku posiadania męża/żony, jest po części wmówiony, jak by to powiedział Piotr Natanek - "Tak nam to wkręcono" .

Fajnie jest móc podzielić się swoimi myślami, i przeżyciami z drugą osobą, ale tę potrzebę można dość łatwo zaspokoić w internecie, z przyjaciółką, czy znajomymi. Nie trzeba do tego męża. Polecam również pisanie listów do wyimaginowanej osoby.

Jeśli Twoi znajomi potrafią rozmawiać tylko o dzieciach, to poszukaj sobie innych, takich z jakimiś bardziej nietypowymi zainteresowaniami. Istnieje wiele for internetowych dotyczących konkretnych dziedzin, na których aż roi się od pasjonatów chętnych dzielić się swoją wiedzą, i przemyśleniami.

Na świecie istnieje tyle książek które można przeczytać, tyle muzyki którą można przesłuchać, tyle tematów na które można rozmyślać, tyle zdumiewających zjawisk które można podziwiać. Czy ludzie którzy mają swoją rodzinę ( w sensie - męża, dzieci) mogą sobie na to pozwolić? Raczej nie...

Zamiast myśleć o wydaniu na świat dziecka, spróbuj odnaleźć dziecko w sobie. Dziecko żywe, wesołe, ze świeżym spojrzeniem, pochylające się nad nieznanym gatunkiem rośliny w lesie, i obserwujące ją z błyskiem w oku niczym istotę z innej planety.

Zrób coś czego jeszcze nie robiłaś, otwórz oczy, i uszy szeroko, a wtedy zaczniesz narzekać, na to że nawet nie starcza Ci czasu na odkrywanie świata. Słowo harcerza

Jest to mój jedyny i prawdopodobnie ostatni temat na tym forum. nie założyłam go po to żeby kogoś wciągać do swojego świata. Nie to było moja intencja. Nie oczekuje tez jakiś super rad ,bo wiem,ze takich nie ma. Nie ma jednej uniwersalnej rady,która pasuje do każdego. Kazdy jest inny, ma inne potrzeby, inne emocje, odczucia, inny świat wartości i na dodatek żyje w innym środowisku, wśród innych ludzi się obraca.
Niektóre naskoczyły na mnie,ze wg mnie  wdowiec jest bee. Gdzie to napisałam??? bardzo nie lubię jak ktoś mi przypisuje jakieś intencje. Akurat wdowiec z dzieckiem byłby w moje sytuacji pożądany. Ale gdzie tu takiego znaleźć?
a ze odrzucam rozwodnika? cóż każdy ma swoje wartości.

wiesz to poważny problem ale każdy czasem tak ma

A jeśli dzieci są przy ojcu, bo akurat matka była nie teges? Też takiego skreślasz.
A ja znam wdowca, którego dzieci wychowują rodzice jego żony... I znam również rozwodnika, którego córka mówi "mamo" do jego drugiej żony, bo ta jej własna mama wsiąkła gdzieś w świecie...

Życie nie jest czarno-białe. Jakbyś miała własne dzieci z partnerem, też siłą rzeczy poświęcałby im czas, a nie przytulał się wiecznie do Ciebie... A ja mam wrażenie, że Ty myślisz, że życie z kimś jest takie słodkie, powrót z pracy do domu i przytulamy się, rozmawiamy, idziemy na spacerek, wieczorkiem siedzimy przy herbacie...

Santapietruszka już pisałam dlaczego rozwodnik odpada. a ze są tacy ojcowie co wychowują dzieci po rozwodzie to prawda. znam tez wdowca co oddal własne dzieci do jakiejś szkoły z internatem prowadzonej przez zakonnice, bo uznał,ze nie da rady sam wychować. Historie są różne, wiem,ze życie nie jest czarno-białe. I nie mam zamiaru wisieć na partnerze , ale układ w którym obce dla mnie dzieci grają pierwsze skrzypce tez mi nie odpowiada.

Santapietruszka -nie skreślam, ale jak mówiłam wcześniej trzeba się dokładnie przyjrzeć takiej osobie,co było przyczyna rozpadu małżeństwa. Natomiast osoba po kościelnym stwierdzeniu nieważności małżeństwa jak dla mnie trochę podejrzana. bo skoro zawarła związek małżeński nieważny to skąd mam mieć pewność,ze ta przeszkoda już ustała ( o ile była po jego stronie).