błąd w myśleniu? - Netkobiety.pl

Najlepszym podejściem by było cieszenie się tym, co jest teraz, dzieckiem, zainteresowaniami swoimi, a jeśli akurat na swojej drodze spotkałabyś kogoś ciekawego, to po prostu pozwolić na to. Nie warto być pogodzonym z tym, że będzie się już zawsze samemu, ani nie warto za mocno gonić za facetami i dążyć do bycia z kimś za wszelką cenę. Po prostu życie napisze swój scenariusz, a Ty bądź otwarta na nowe znajomości.

Z każdym dniem dłużej obserwuję świat wokół i coraz częściej zadaję sobie pytanie, czy znalezienie dobrego związku przez osoby "po przejściach" w ogóle jest możliwe? Gdzie nie spojrzę, wszędzie nie wychodzi... A tak bym chciała widzieć szczęśliwych ludzi Co jest z tym światem? Albo z ludźmi?

Hm, byłoby rzeczywiście dobrze, gdyby to się udawało... może faktycznie szkoda, że nie znam takich osób, którym się udało dopiero za kolejnym podejściem... Ale to optymistyczne, że gdzieś jednak tacy są

witam mam podobnie do ciebie , jestem sam z dwójką dzieci . Samotność dokucza , mam na to sposoby . Realizuje swoje zainteresowania czytam książki itd . Jestem otwarty na nowe znajomości . Lecz nie ważne ile by sie książek przeczytało oraz nie ważne gdzie wyjechało to i tak nostalgia samotności powraca .Ja niestety nie mam na to sposobu .

Tymczasem rzucam palenie Może to i zdrowe i pochwały godne, ale... jakżesz się czuję samotna

Wytrwałam już tydzień! Łatwe to nie jest, ale jeszcze trwam...

Trwam nadal... Znów poniedziałek... Chociaż mam wrażenie, że przez rzucanie palenia czas mi się liczy w godzinach, a nie w dniach... ciągnie się wszystko jak przysłowiowe flaki z olejem... czyli subiektywnie zdrowy tryb życia faktycznie przedłuża życie

Mnie cieszy twój sukces , ważne że udaje ci się pokonać ową słabość, uszy do góry napewno spotkasz kogoś dobrego na swej drodze i nie bedziesz sama ile to bedzie trwało nie wiem sam czeka i nie tracę wiary w lepsze jutro

Moja znajoma (rozwiedziona, dwóch synów, dwa lata starsza ode mnie) stwierdziła dzisiaj, że nadal czeka na miłość! Nieco mnie powaliła tym stwierdzeniem... Nie wiem, czy jej żałuję z racji naiwności, czy też raczej zazdroszczę jej wiary i optymizmu???

Mnie jest obce takie myślenie, raczej brzmi dla mnie jak rodzaj samooszukiwania, czekania na niczym nieuzasadnione lepsze jutro...

Nawet tak nie mysl! Nie warto sie dobijac takimi myslami. Trzeba myslec pozytywnie, wierzyc!

No właśnie na tak postawionym pytaniu ten mój dylemat polega Trochę mam takie wrażenie, że nadzieja, obok całego tego swego czaru, bywa zwyczajnie wredna dla prostych, szarych ludzi

Ech, są lepsze i gorsze dni. I każdy ma jakieś własne sposoby na to. A czasami to po prostu trzeba przeżyć ten dołek i wierzyć, że jest przejściowy.
Mnie już lepiej, bo właśnie pogadałam przez FB ze znajomym. Zaraz sobie zrobię ciepłego kakao i włączę film, który od wieków obiecuję sobie obejrzeć.
Nie unikniemy bólu samotności, ale czasami udaj się go złagodzić. Latem poznałam fajną kobietę z sąsiedztwa, a przez nią właśnie tego znajomego. Przed chwilą mnie spytał, czy mam jakieś plany na weekend
Trzymaj się, Rampampam ciepło. Będzie lepiej!

Jeśli masz ochotę, pisz, nie mam nic przeciwko powspieraniu się nawzajem, choć najbardziej brak mi ludzi w realu.

Ja mam wrażenie, ze w ogóle ludzie jacyś niechętni się zrobili do wychodzenia, spotykania się, robienia czegoś razem... Ileż razy wychodziłam z inicjatywą wobec różnych znajomych to nawet nie zliczę... A to się nie chce, a to może innym razem, a to to, a to tamto... To okropne jest!

Aga, sądzę, że łatwiej zachować optymizm osobom, którym choć raz się udało bądź przytrafiło. Wtedy jest szansa na wiarę w to, że trafi się znowu. Ja mam z tym kłopot, bo po pierwsze się nie przytrafiło, a po drugie mam taką naturę typu "szkiełko i oko" - jak nie widzę, to nie ma, jak nie mam realnych danych, to przesłanek brak... etc. Pewnie to trochę nieadaptacyjne, ale taka moja uroda

Doskonale rozumiem ten brak w realu. Po rozwodzie musiałam się przeprowadzić. Straciłam w ten sposób sieć społeczną budowaną ponad 10 lat. Nie było łatwo na nowo się przystosować. Wprawdzie ważniejsze dla mnie było, żeby moje dziecko dobrze się zaadaptowało w nowym miejscu, ale jednak. I cóż, wiadomo, że teraz jest inaczej i to już nie jest to samo... Wprawdzie ludzie są wszędzie jacyś i żyje się wszędzie tak samo, ale ciężko zbudować od zera, szczególnie gdy wchodzi się w świat, w którym relacje już się toczą czas jakiś...
Trochę miałam nadzieję na więcej, ale cóż, życie zweryfikowało. Dlatego też wolę chyba zapomnieć o wierze w lepsze jutro i poprzestawać na dziś - w końcu doba i tak ma aż 24 godziny!

Oglądałam kiedyś serial "Dom" i tak sobie myślałam, że w takim wspólnym wielkim domu nawet osamotniona wdowa nie była zupełnie samotna. Wychodziło się przed kamienicę, rozmawiało, wiedziało się, co słychać u Kowalskiej z drugiego i u sąsiada spod trójki. Wpadało się pożyczyć soli i zostawało na godzinę. To były czasy. Dziś ludzie odgradzają się murem, zazdrośnie strzegą swojej prywatnośći, a o braku elementarnej życzliwości miałam okazję kilka razy się przekonać. Przykre to.

Aga, a jak to się robi?