Czy sednem cierpienia w samotnosci jest brak zaspokojenia seksualnego? - Netkobiety.pl

A ja bym tak trochę pokrętnie odwrócił to pytanie ... czy jest tu ktoś kto 'cierpi w samotności' ale znalazł zaspokojenie seksualne? Pomijając prostytutki oraz seks w 'typowym' związku romantycznym.

Co masz na mysli ?

Nie wiem jak uważa Tom94. Ale według mnie ciężko jest zmienić patrzenie na kobiety. Wiesz, ja nie ufam już kobietom. Jak już przejechałem się na 2. A i ciągle trafiam na nieodpowiednie, to jak ja mam zmienić o nich zdanie? Zanim jeszcze wszedłem jakże cudowny okres zwany dojrzewaniem, zawsze miałem dobre zdanie o dziewczynach. Aż tu nagle bumm!. Kiedy już na poważnie zacząłem się już interesować związkiem, co było dość nie dawno, trafiłem na jedną wykorzystała mnie itp. (nie pytajcie dlaczego, już zakończyłem z nią historię i nie chce do tego wracać) Potem była druga, też myślałem, że jest fajna, miła a okazała się manipulantką. A potem to już trafiałem na same "złe". I wyrobiło mi się w głowie, że nie ma fajnych dziewczyn. Najgorszy był szok. Bo kobiety "zrobiły się" nie takie fajne, i wcale nie takie miłe jak mi się wydawało.

A co głównego pytania zadanego przez autora.
Możliwe, że odczucie samotności, potęguje brak seksu, wywoływany podświadomie, aby sobie kogoś znaleźć i przedłużyć gatunek. Ale to tak wg mnie wynika z natury.

ps. Mam takiego kolegę. Nawet w porządku gościu. Z tym, że on zachowuje się jak zwierze, jeżeli chodzi o seks. Gdzie on to nie był, a raczej z kim tego nie robił. I strasznie dziwi się, że nie mam takiej ochoty na seks, jak on.

Bo weźmy np. mnie. Ja jeszcze nie współżyłem, a co ważniejsze, nie odczuwam jakiegoś ciągu, inaczej mówiąc mam niski popęd seksualny. Co mnie bardzo cieszy. No wiadomo, czasem odczuwam jakąś potrzebę, to idę sobie w osobne miejsce i po sprawie.

Wiecie, mi się wydaje, że jeżeli ktoś już współżył, to tej osobie bardzo będzie brakowało tej przyjemności. I będzie szukał osobnika płci przeciwnej, aby sobie ulżyć. I np, niektórzy co już mieli chociaż pierwszy raz, mają za sobą, ale nie mogą znaleźć partnerki, więc cierpią bo bardzo chcą.
I tutaj pytanie: Czy sednem cierpienia w samotności, jest bark zaspokojenia seksualnego?
Według mnie nie. Bo na sedno cierpienia w samotności, składa się wiele rzeczy, w tym seks
A tak nawiasem mówiąc sednem cierpienia w samotności, jest po prostu brak tej drugiej osoby. Bo chyba, nie wiążemy się w pary, tylko i wyłącznie dla seksu.

Tom94,

"Tylko pod względem związkowym mogę niejako przewidzieć przyszłość ale też biorę poprawkę na to że mogę się mylić, choć w tym przypadku jestem pewien że małe są na to szanse."

Wziąłeś swoje doświadczenia z kobietami, następnie rozciągasz je na wszystkie przypadki jakie mogą się zdarzyć w przyszłości. Słowem generalizujesz swoje 'porażki' i uważasz, że tak będzie już zawsze.
Pomyśl ile na świecie jest kobiet. Wiele z nich jest nudna i nieciekawa. Jednak mnie zawsze napędza fakt, że wiele z nich jest naprawdę fascynujących, tylko trzeba je znaleźć i poznać. Tego szukam i to daje mi motor do działania. Co gdybym po poznaniu X kobiet, które nie były ciekawe uznał, że WSZYSTKIE kobiety są nudne, zepsute, rozpieszczone i mają za duże wymagania w stosunku do tego co są w stanie zaoferować? Dokonałbym okrutnie szkodliwej dla siebie samego generalizacji (uogólnienia) kilku przypadków na całość. Twoje kilka/kilkanaście 'porażek' z kobietami nie stanowi prawdy o Twojej przyszłości i na tej podstawie niczego de facto nie możesz przewidzieć.

Kolejną sprawą jest to, że podział mężczyzn na : drani (którym przypisujecie wszystkie najgorsze cechy) oraz porządnych (którym przypisujecie swoje dobre cechy) jest błędny i to w całości. Porządny to pojęcie względne i dla każdego oznacza co innego. Można być porządnym mężczyzną, posiadać cechy 'idealnego męża' oraz mieć dumę, pewność siebie, własne zdanie, ambicje (czyli cechy, które gwarantują powodzenie). To rodzaj sprzężenia zwrotnego, samowzmacniającego się systemu.
Jestem dumny z kobiet, które porzuciły 'misterium kobiet' i otwarcie przyznają i opowiadają (a czasem i się naśmiewają) o tym, że prawdziwy mężczyzna to nie piesek, który się prosi, dopasowuje do gustów dziewczyny "co Ty lubisz to ja też", nie wie czego chce, jest niestabilny emocjonalnie, przygnębia swoją postawą. Prawdziwy mężczyzna ma własne zdanie, jest stanowczy, zdecydowany, nie składa swojego życia w ofierze dla swojej wybranki, nie robi z niej świętego ołtarza, który trzeba czcić, nie próbuje się przypodobać na siłę, nie stara się przesadnie. Jestem pewien, że wyrażenie "podjąć męską decyzję" stworzyły kobiety.

Nadmieniłeś gdzieś, że trafiałeś na złe kobiety. Powinieneś być im wdzięczny, że pokazały jakie są naprawdę i to tak wcześnie. Chciałbyś marnować z nimi więcej swojego cennego czasu? Nikt by nie chciał. Masz pole do poszukiwań, niczym nieograniczone.
To co Ty sam określasz jako swoją porażkę, dla kogoś jest cenną nauczką i drogowskazem, czego unikać i gdzie podążać dalej.

@Po prostu Adam
Fajnie, że dla Ciebie życie jest takie zero jedynkowe. Mówisz jakby pewność siebie była jak towar w hipermarkecie, do tego dyskontowym. Tania i szeroko dostępna. Ot mam zamiar być pewny siebie to pstryk i jestem. Nie to tak nie działa, a Ty swoją teorią dyskryminujesz, mam wrażenie, że wyśmiewasz ludzi, którym to nie wychodzi, którym się gorzej wiedzie pod tym względem, niż Tobie. To co piszesz jest oczywiście prawdą, natomiast pewność siebie to nie jest "coś" co leży na ulicy. To się często wypracowuje latami, a i nie zawsze efekt końcowy jest zadowalający. Są ludzie, którzy niskie poczucie wartości wynieśli z domu, spora część wyniosła ze szkoły. Paradoksalnie pokusiłbym się o stwierdzenie, że ludzi niepewnych wyprodukowali właśnie pewniacy, spychając ich na margines. Szczególnie w latach młodości. Ja np jestem przykładem człowieka, którego od wczesnych klas podstawówki gnojono głównie przez niski wzrost. To byli właśnie tacy pewniacy, idący przez życie jak przecinaki, ludzie, którzy dziś w dużej części są w jakiś sposób "ludźmi sukcesu", bo ich pewność siebie pozwoliła osiągnąć względnie zadowalającą jakość życia.

Także mam wrażenie, że ludzie z niską samooceną są paradoksalnie wytworem ludzi z wysoką samooceną i teraz sporym paradoksem jest, że ktoś pewny siebie uczy mnie jak być pewnym siebie, skoro na jakimś etapie życie to właśnie osobie jego pokroju zawdzięczam to jaki jestem.

Do dziś "leczę" tego efekty, a pewnie nigdy nie będę takim pewniakiem jakim chciałbym być. To nie jest takie proste.

Nie moja reakcja nie jest taka jak opisałeś.

Skąd wiem? Bo sobie właśnie pstryknąłem palcem i nic się nie stało - głupie pytanie, głupia odpowiedź.
To po prostu tak nie działa, bo jakby działało to wystarczyłoby popatrzeć na parę motywujących obrazków, cytatów, włączyć odpowiednią muzykę i mamy receptę na hordę pewnych siebie ludzi. Ale jak pokazuje życie to tak nie działa. Prościej Ci tego wytłumaczyć nie potrafię.

Następne... skąd, wiem, że to się latami wypracowuje. Wiem, bo znowu ja jestem tego przykładem. W wieku dziecięcym przez wzgląd na niski wzrost moje poczucie wartości zostało pierw zdeptane przez kumpli, a następnie w dalszych etapach edukacji przez dziewczyny, które traktowały mnie odkąd pamięcią sięgam jak niewidzialnego gościa, którym nie warto sobie zawracać głowy. Do dziś pamiętam pomimo upływu lat sytuację jak w gimnazjum krążył po sali zeszyt z zadaniem domowym pewnej koleżanki, gdy doszedł do mnie ta z rykiem, żeby mi go zabrać bo "ja przecież debil jestem". Ani tej "koleżanki" specjalnie nie znałem, a w ciągu 3 lat gimnazjum zamieniłem z nią może 3-4 słowa. Pamiętam, że tamta sytuacja bardzo mocno i trwale odbiła się na moich późniejszych relacjach z kobietami. Dziś ta dziewczyna jest zadowoloną z życia, spełnioną instruktorką pływania, ma stałego partnera, a ja wciąż mam problem w relacji z kobietą. Jej za głupi, niewinny tekst nikt nigdy nie rozliczył i nie rozliczy. Wy pewniacy często sobie po prostu sprawy nie zdajecie jak potraficie swoją pewnością siebie zepchnąć innych na margines.

Więc Ci mówię, konkretnie i szczegółowo. A Twoja odpowiedź na mój post jest potwierdzeniem tego właśnie, że na ludzi mniej pewnych od Ciebie patrzysz ze swoistą pogardą. Nie lubisz nas - ciepłych klusek.

Nie każdemu się w życiu tak zarąbiście układa. Czasem trzeba w te samoocenę włożyć tony wysiłku. A to bywa problematyczne. Bo patrzę właśnie na ludzi takich jak Ty, którym to przychodzi z łatwością i nabieram frustracji. Czemu on to robi jakby mu to nie sprawiało żadnego problemu, a ja się z tym pier...olę jak Gustlik z jajkiem.

Skoro dla Ciebie to wszystko jest takie zero jedynkowe to może odwróćmy pałeczkę i zapodaj tu złotą receptę jak stać się pewniakiem na pstrykniecie palcem. Podejrzewam, że ja i tabuny wielu obecnych na tym forum facetów będą Ci dozgonnie wdzięczni, a nie jeden oddałby dorobek życia za tą cenną receptę.

Wydaje mi się, że nawet gdybym potrafił Ci to uargumentować tak jak sobie tego życzysz to i tak mnie wyśmiejesz i zanegujesz.
Uznaj to za swój sukces, niewiele mnie to interesuje.
Ale nie mam ochoty kontynuować. Wręcz żałuję, że się odezwałem.

Robię to od zawsze i na dzień dzisiejszy uważam, że wychodzi mi to powoli, ale sukcesywnie idzie do przodu. I to bez takich zero jedynkowych porad, które można streścić do "pewność siebie leży na ulicy, wystarczy się schylić i podnieść".
Są to raczej lata pracy nad sobą i lata nabierania pewnego dystansu do świata.

Czytasz w myślach, zakładasz, że mi się nie spodoba i że Cię wyśmieje i zaneguję. Wiesz, czemu zadałem te pytania? Bo obdzierając omawiane kwestie z pesymizmu i skrajnej subiektywności zostaje czyta forma, pozbawiona treści i dla mnie było pewne, że nie udzielisz na nie odpowiedzi.
Nie odniosłem żadnego sukcesu. Sukcesem w tym przypadku byłoby skierowanie Twojego nieoptymalnego i krzywdzącego Cię myślenia, na lepsze, skuteczniejsze tory.
W efekcie zaczynasz być złośliwy. Wymyśliłeś sobie metaforę podnoszenia pewności siebie z ulicy czy nabywania w dyskoncie. Sam dorobiłeś sobie te absurdy by utwierdzić się w swoich przekonaniach. Możesz przez lata ścinać drzewo widelcem, człowiek, który używa piły mechanicznej jest dla Ciebie kimś kto się naśmiewa, szydzi i neguje. Rób jak chcesz. Po to jest forum by inni mogli wejść i zapoznać się z treścią. Może ktoś, kto naprawdę chcę coś zmienić, z tego skorzysta. Ty nie chcesz, więc nie skorzystasz.

Zmiana jest prosta, ale nie jest łatwa.

Zmiana jest prosta, ALE nie jest ŁATWA. Przeczytaj raz jeszcze. Oprócz tego, jak sugerujesz, wystarczą chęci - nie wystarczą. Dobrymi chęciami piekło jest ubrukowane, jak mawia stare przysłowie.
Twoim problemem jest to, że kompletnie nie rozumiesz czym jest samoocena. Za dowód swojej niskiej samooceny podajesz swoje doświadczenia szkolne. Opinie INNYCH o Tobie. To nie jest samoocena. To jej zupełne przeciwieństwo. Wysoka SAMOocena wynika z tego co MY sami myślimy o sobie, a nie z tego co INNI myślą czy MÓWIĄ na nasz temat. W Twoich rękach jest co TY SAM myślisz o SOBIE. Skoro opierasz ocenę siebie o opinie innych to bardzo przykre, bo wystarczy jedna negatywna ocena by to, co tak uporczywie budujesz latami, legło w gruzach. Możesz z zegarkiem w reku przez 5 minut skupić się i rozważyć to co piszę, zamiast zajmować się stawianiem oporu? To nie jest złośliwe pytanie. Po prostu. Może to, co myślisz na ten temat jest błędne? Mówisz o nabraniu dystansu, a czy sam masz go do siebie, skoro nie chcesz nawet przemyśleć cudzego punktu widzenia?

Ja pojmuje zmianę najoptymalniej jak się da. Po co rozwlekać wszystko, bombardować się wątpliwościami, niepewnością, po co robić sobie bałagan w myślach? Ty pojmujesz ją zbyt szczegółowo i zbyt zagmatwanie. Tylko po co?

Nie wnikam jakie to czynniki ale patrz pozytywnie , głowa do góry. Widziałeś tego człowieka bez nóg i rąk???? Nie poddawał się i nikt nie powinien się tak łatwo poddawać. Ty masz 21 lat i całe życie przed Tobą. Nikt nie jest doskonały , każdy ma wady.

Bo tego co piszesz nie sposób zrozumieć. Pokręcona,  wręcz chora teoria, którą sam sobie bardzo szkodzisz.
Samoocena jest zależna wyłącznie od nas samych. To, co sami o sobie myślimy, jest najważniejsze.Nikt nas lepiej nie zna.  Owszem, można poddać się ocenie jakiejś zaufanej, obiektywnej i empatycznej osobie, która wskaże nam błędy w postępowaniu, co przydałoby się zmienić, poprawić.
I takie jest w tym wątku zdanie Adama. Nie pogardza, szydzi czy poucza, tylko neutralnie, rozsądnie  i konkretnie wskazuje Ci drogę do powodzenia i sukcesu. Chce dobrze, nie ma interesu w wyśmiewaniu Cię. I bardzo mądrze pisze, moim zdaniem. Nie chciałbyś być taki? Poukładany, zadowolony z siebie, pogodzony z wadami, dumny z zalet, po prostu normalny i szczęśliwy...To nie jest pycha, tylko pewność siebie, nic negatywnego. Naprawdę tak istotna była dla Ciebie wypowiedź koleżanki w szkole? Nastolatki, która nie miała pojęcia,  jaki jesteś i dawno o tym zapomniała, a Ty wciąż to przeżywasz. Dzieci są okrutne. Wyzwiska to i tak ta lżejsza forma dokuczenia. Rodzice też nie są idealni, popełniają błędy. Jako dorosły człowiek olej to, co było i SAMODZIELNIE dokonaj analizy swojego charakteru. To,co by się przydało i można zmienić, przepracuj, to,czego  się zmienić nie da, zaakceptuj. Daj sobie prawo bycia po ludzku niedoskonałym, wadliwym, ale i jedynym w swoim rodzaju.
Kiedy lubi się siebie, to wszystko wokół też jest w porządku, ludzie nie wydają się tacy źli, kobiety fajne, masz odwagę by zagadać, za to nie karzą, a zyskać można wiele...Same plusy

A ja tam Endarka nawet rozumiem. Sama nie mam problemu z przebojowością/nawiązywaniem nowych kontaktów/pewnością siebie czy jak to tam zwał, ale z systematycznością straszne. Co roku mówię, że obejdzie się bez zagrożeń/września i co roku zabieram się do nauki jak tyłek zaczyna mi się palić i wrzesień/zagrożenia mam. I jak tylko mówię, że chciałabym być systematyczna i sumienna to też słyszę rady w stylu "to ucz się codziennie po 2h"/"rób codziennie choć cokolwiek". Zawsze mnie to irytuje. Przecież wiem na czym polega systematyczność. Problem jest w tym, że nie mogę się do niej zagonić. Wiem, że to takie proste. Tyle że mi za cholerę nie wychodzi . Ech, co zrobić. Walczę dalej, praca dobrze na mnie działa, więc nadzieja jeszcze jest

Skarg, nie laz po ciemnych zaulkach, ani nie szalej na drodze. Pomysl, stanie sie Tobie cos zlego(ktos Cie pobije, zostaniesz kaleka), albo skrzywdzisz kogos na drodze, kogos  zabijesz i do bolu zwiazanego z rozstaniem, dojdzie bol zwiazany z wyrzutami sumienia, badz jakas inna tragedia. Po co sobie jeszcze dodawac.
Lepiej isc na silownie i porzadnie sie wypocic. Sprawdzone i bezpieczniejsze