Są tutaj bezdzietni z wyboru? - Netkobiety.pl

Bezdzietna z wyboru melduje się. Dzieci nie mam, nie chcę mieć od zawsze, nie jest to tylko niechęć do dzieci, ale przemyślana (wykalkulowana) decyzja, wątpię, że mi się odmieni.

Z niechęcią się nie spotykam, czasem w rodzinnych dyskusjach pojawiają się zgrzyty a propos mojego bezkompromisowego podejścia i ostrego sposobu wyrażania własnego zdania - babcia marudzi, ale nie dlatego, że trzeba mieć dziecko, tylko dlatego, że jestem ukochaną wnuczką i życzyłaby sobie prawnuka. Jedna ciotka jest bardzo zgorszona moimi poglądami, ale sama dwa razy poroniła, a 5-letnia córka jej zmarła, więc to może być zrozumiałe - tyle że przy niej tematu nie zaczynam, natomiast jak już się pojawi i zostanę zapytana, to oczywiście podejmuję i mówię prawdę, nie czuję potrzeby kłamania, żeby komuś było lepiej. Mama mnie zawsze broni i ucina dyskusję, że nie każdy musi chcieć dziecko i jak nie chcę, to nie muszę, koniec, kropka.

Właśnie dużo razy słyszę, że jeszcze może się coś odmienić No okej, ale nie trawie jak mówią "jeszcze ci się odmieni". Sama od 12go roku życia często zostawałam z rodzeństwem, kuzynostwem a w rodzinie maluchów mało nie było. Ja byłam jedyną dziewczyną, teraz już kobietą do zajmowania sie nimi i trochę poczułam co to może byc macierzyństwo i nie chce sie bawić w tego typu odpowiedzialność. Poza tym od zawsze miałam jakieś obrzedzenie na myśl o ciąży i porodzie i wszystkim co z tym związane
Ale rodzinie nigdy nie wyznałam, że nie chce mieć dzieci. U mnie sami katolicy, tylko ja odmieniec
Miałam taką nauczycielkę, ona była blisko 60 ale wyglądała zawsze ładnie i młodo. Ona nie miała dzieci i kiedys się jej zapytałam czy nie żałuje. Ona mi odpowiedziała, że nie, że właściwie na dzieci to nigdy nie ma dobrego czasu: najpierw trzeba się uczyć i bawić, potem zacząć prace, spłacac kredyty i podróżować, potem człowiek jest coraz bardziej zmęczony a jak w końcu ma czas to jest po menopauzie. Coś w tym jest

Ja szczerze nienawidzę dzieci, a swoje kocham nad życie.
Też nie brałam po uwagę bycia matką, ale zmieniłam zdanie i teraz mam półtorarocznego synka.

Mogę trochę zaofftopować?

Zastanawiam się na jakim etapie związku/spotykania się osoby nie chcące mieć dzieci ustalają to z partnerem/partnerką?

I co w przypadku, kiedy obiektem uczuc staje się osoba chcąca miec dzieci? Kiedy jest to TA osoba, wysniona, wymarzona, wprost idealna, ALE która kiedys tam chce miec dzieci?

Czy byłybyscie w stanie ustapic partnerowi, jezeli brak dzieci zlamalby mu serce, czy wybrały rozstanie mimo miłości?

Nie jestem w takiej sytuacji, ale myślę, że gdybym chciała mieć dzieci, a mój partner nie, to zmieniłabym partnera.

Pelagiaa, ja też się bałam i to bardzo. Myślę, że każda kobieta bardzo te sprawy przeżywa.

Tak to racja Cyniczna każda się boi, przeżywa ale jakoś decyduje się w dodatku świadomie, ja tak nie potrafię a co gorsze to nie rozumie jak mimo strachu można się zdecydować, myślę że nie ma takich kobiet jak ja które jednocześnie chcą a boją się, żadna jeszcze się nie zgłosiła, pewnie jestem szczególnym przypadkiem

Iceni - mój partner póki co nie chce mieć,choć może coś się kiedyś zmieni, ale to moja decyzja - tak powiedzział. Ale ciężko by mi się było rozstać z nim gdyby chciał. Lecz nie wiam na jaki bym z nim poszła kompromis
pelagiaa - bardzo wiele kobiet nie ma dzieci z lęku przed ciążą i porodem, o ile się nie mylę zwie się to tokofobia. Kazdy ma jakaś fobie. Jednak jeśli nie chce się miec potomstwa to nic na siłę.

Moim zdaniem decyzja należy do osoby, która nie chce mieć dzieci. Nie dlatego, że sama dzieci nie chcę, ale dlatego, że nie można do sprawy tak wielkiej wagi zmuszać/namawiać, a kompromis nie wchodzi w grę. Osoba, która chce mieć dziecko, może wtedy partnera zostawić, nie miałabym o to żalu (chyba że byłabym ze zdeklarowanym przeciwnikiem posiadania potomstwa, któremu by się odmieniło np. po 10-15 latach - wtedy zmarnował mi czas). Nigdy nie byłabym gotowa ustąpić w takiej sytuacji - no o czym mowa, mieć dziecko po to, żeby komuś zrobić przyjemność? No chyba nie najlepszy powód.

No to i ja.
Nie chce, nigdy nie chciałam i chcieć nie będę. Od 15 roku życia powtarzam ze nie chce. Zdanie rodziny mnie mało obchodzi. Dopóki to nie oni rodzą, płaca na dziecko i je wychowują to nic im do tego.
Z mężem ustaliłam te kwestie przed ślubnem. Jasno i wyraźnie mu zakomunikowałem ze jak mu się odmieni to ja odchodzę bo jest to kwestia w której nie potrafiłabym iść na jakikolwiek kompromis. Mało tego, czułabym się cholernie oszukana gdyby mu się po kilku latach coś odmieniło....

Mortisha - ale ty chyba masz corkę? To jak możesz się dopisywać do wątku dla bezdzietnych?

Czasem czytam coś w internecie i pojawiają się własnie komentarze typu bezdzietni to egoiści. (ktoś wspomnieł o egoistycznych zachciankach) Ale tak naprawdę szczytem egoizmu jest urodzidzić sobie dziecko, żeby dopełnić własne szczęście a tak sreio, co z tego, że urodzą dziecko, to nie czyni ich nie-egoistami. Zazwyczaj jest tak, że Ci ludzie nadal chca spełniać swoje zachcianki tyle tylko, że mają dzieci. A niektórzy dzietni to dopiero egoiści. Moja koleżanka lat 26 dzieci nie ma, pracuje w restauracji w hotelu. Oczywiście wszystkie mamy i wszsycy tatusiowie co roku chcą mieć wolne w święta i Nowy Rok. Dlaczego? Bo oni mają rodzinę. Nie mówię, że wszyscy tak robią, ale niektórzy myślą, ze jak mają dzieci to ich obejmują specjalne prawa.

Ja akurat chcę mieć dziecko, więc wybacz, że się włączę, ale wiesz, chcę tylko wyrazić zdanie. Myślę, że właśnie tutaj nie ma sensu pisać o egoizmie czy braku. Nie ma tak, że jak kobieta urodzi to nie jest egoistka, a jak nie urodzi to jest. To nie tak. To po prostu indywidualna kwestia i w żadnym wyborze tutaj nie ma nic złego. Nie sugeruj się takimi komentarzami, naprawdę. Jeżeli komuś przeszkadza, że ktoś nie chce mieć dziecka i obraża z tego powodu, to dziwne dla mnie. Chcę mieć dziecko, ale rozumiem, że ktoś nie. Posiadanie dziecka to jest poważna decyzja i nie każdy musi chcieć. To odpowiedzialność, jakbyś miała być w ciąży, to nikt za Ciebie nie urodzi nie wykarmi. Jak są tacy mądrzy i uważają, że trzeba mieć dziecko, bo nie wiem co tam, to powiedz im, czy za Ciebie je urodzą i wykarmią. No bo Ty rodzić nie chcesz Wtedy pewnie szybko przestaną cokolwiek mówić na ten temat.

truskaweczka19
Dokładnie tak jak mówisz. Wiesz, ja jestem młoda, dużo mam koleżanek po studiach i dużo takich co mają dzieci z wpadki. I te dzieci niektórych już do szkoły chodzą I to one (nie wszystkie) każdemu na siłę dzieci wciskają. Ale jest to zrozumiałe - podczas gdy ich równieśnicy się bawli, studiowali i podrózowali one zmieniały pieluszki i w życiu by nie pomyślały, że mogłoby być inanczej. takie mam wrażenie. Oosbiście nie mam nic do dzieci i do dzietnych, oj nie

W naszym kraju mieć dziecko i go wychować to sztuka Iceni, a poradzić sobie z wychowaniem 2 lub 3 to filozofia w całym znaczeniu tego słowa, ponieważ nasz kraj jest krajem emerytów i rencistów, rząd nawołuje do rodzenia dzieciaków ale nie bierze pod uwagę tego z czego ci młodzi ludzie mają wychować swoje pociechy, dziecko trzeba wyżywić, wykształcić,ubrać a tego z dochodu 1000 ciężko o to zadbać,  jest to niemożliwe

Ja dzieci mieć nie chcę i nie zamierzam chcieć. Po pierwsze - kompletnie tego tematu nie czuję, dzieci nie lubię, nie znam się na nich, nie mam instynktu macierzyńskiego. Po drugie - jest tyle ciekawych rzeczy, które chciałabym w życiu robić, że boję się, iż nie wystarczy mi tego życia, więc prawdopodobnie nie znajdę w ogóle czasu na to żeby mieć dzieci. Po trzecie - nie chcę się obudzić za kilka lat i stwierdzić, że utknęłam w domu jako matka-wariatka, nie zrobiłam nawet połowy rzeczy, na które miałam ochotę i nie wiem jak z tego wybrnąć.
Niech dzieci mają osoby, które tego autentycznie chcą.

Co ludzie powiedzą mam jak zawsze gdzieś, a jeżeli wchodzę z kimś w związek oznajmiam od razu i na samym początku, że potomstwa ze mną nie doczeka i koniec.

Tyle że u mnie to nie opiera się tylko na chceniu czy niechceniu, a jest również przemyślaną decyzją w pewnym sensie. Tzn. fakt, nie lubię dzieci, nie chcę mieć, natomiast nie tylko to jest powodem - bo być może rzeczywiście kiedyś mi "odbije" i zapragnę uroczej małej paskudki w pieluszce. Tyle że kiedy staram się to "niechcenie" jakoś zracjonalizować, to nie kończy się właśnie na samym dziecku - wolę poświęcać czas sobie niż dziecku, wolę wydawać pieniądze na siebie niż dziecko, wolę robić wszystkie plany wyłącznie pod swoim kątem, a nie pod kątem siebie i dziecka. Podejrzewam, że jakby to dziecko już było, to bym je kochała, chciała się nim zajmować, chciała dla niego jak najlepiej po prostu, ale... póki mam wybór, to nie chcę CHCIEĆ. Skoro może na świecie nie być istoty, która stanie się może i ważniejsza dla mnie niż ja sama, to niech nie będzie (wystarczy, że za kotem bym skoczyła w ogień ). Uważam, że skoro na razie nie chcę dziecka, a w przyszłości myślę, że nawet jakbym chciała, to nie byłaby to dla mnie kwestia bardzo ważna, to wolę pozostać priorytetem dla siebie jak najdłużej.

Dupek bo co?
Bo nigdy nie chcial i nie zechce miec dzieci?

A ja dziewczynki wpisałam się na czarną listę,ponieważ myślę i myślę i tylko to do głowy mi przyszło, zresztą moje zachody co do macierzyństwa to i tak psu na budę

Do posiadania potomstwa to zrozumie wstręt ale do mężczyzn dlaczego? samemu w życiu jest bardzo smutno nie ma z kim pogadać, nie ma kto pocieszyć, zawsze sama tak w pojedynkę w życie, samemu źle, ja nie wyobrażam sobie życia bez kogoś bliskiego

I ja się melduję. Powód - dokładnie każdy możliwy. Powiedziałabym, że dzieci mieć nigdy nie chciałam i nie chcę, ale to nie bylaby prawda - do chcenia lub nie musiałaby mi się taka możliwość w ogóle zmieścić w głowie, a ja w ogóle nie potrafię ogarnąć jej wyobraźnią i nie do końca wierzę, że w ogóle istnieje nawet teoretycznie (ciężko to ująć, mam nadzieję, ze wiecie o co chodzi, jak lot na Marsa...) - coś w stylu jakbym była facetem

no proszę jak dużo osób - a ja myślałam, że jestem sama. Szkoda, że nie mam takiej znajomej w realu

Byłam przez pięć lat nauczycielką w szkole publicznej i ta praca w znaczącym stopniu przyczyniła się do mojej niechęci. Nie mówię tu o uczniach, gdyż pracowałam w młodzieżą licealną ale ich matkach oraz matkach-nauczycielkach. Wyciągnęłam jeden wniosek: macierzyństwo ogłupa i oślepia. Ja chcę myśleć racjonalnie i dobrze widzieć.

Prawda. Lepiej nie wrzucac wszystkich do jednego wora.

Mnie ciaza , ani porod wcale nie przerazaja i nigdy nie przerazaly. Tyle kobiet to przezylo i nic im nie jest i jeszcze sie cieszyly tym przezyciem wiec dlaczego ja mialabym nie dac rady.
Nie widze tego jako meczarnie, nie boje sie tez starcic ciala, moja mama nie stracila, zadna z moich ciotek nie stracila, moja babka nie stracila ani figury ani piersi nie obwisly, ani rozstepow nie mialy i nie maja.
Ja sie wogole nie obawiam, dla mnie to strata czasu i energii i tyle.
Tak samo mnie interesuje bycie matka jak bycie hydraulikiem.

Ja ze stycznością z mamusiami miałam gdy pomagałam w przedszkolu. Teksty typu "Wojtuś, włóż rękawiczuszki na rączki bo na dworku jest mrozek" "Anusiu, włóż buciczki na nóżki" - rzygać mi się od tego chciało. Dobrze, że nie ma zdrobnień czasowników. Poza tym jak nieraz o czymś rozmawiały to wydawało mi się, że ekscytują sie tylko wtedy jak dziecko się cieszy. A gdy jest chore przezywają depresje i chodza jakby to dziecko conajmniej ebole złapało. I każdy news, każda ploteczka dotyczyła dzieciatych koleżanek i ich sposobów wychowawczych. Taka jedna wielka zaraza mamioza dziecitis.

Mysle, ze zeby sie w taka zmienic, trzeba miec potecjal. A nie, ze calkiem zmieni sie charakter.

Właśnie to jest coś czego też chce uniknąć

Ironfist, nie wszystkie matki się tak zmieniają. Jak patrzę w swojej rodzinie, to właściwie jednej ciotce odbiło tak po całości, drugiej też mocno, ale potrafi to hamować, bo wie, że źle, więc generalnie zachowuje się normalnie zazwyczaj, a np. moja matka i jej siostra zachowują się kompletnie normalnie, nigdy nie robiły z nas (w sensie ze swoich dzieci) ósmych cudów świata i wyśmiewają koleżanki, wstawiające na FB i całą resztę portali tony zdjęć itd.

  Wydaje mi się, patrząc po wymienionych wyżej przypadkach, że sporo zależy od tego, jak życie matki wyglądało wcześniej. Jak się miało tylko pracę albo w ogóle siedziało w domu, to dziecko miało łatwiej, by stać się pępkiem świata, natomiast jak matka miała jakieś "życie" poza tym, pasje, zajęcia, coś swojego po prostu, to nie musiała z miejsca uważać, że dziecko jest jedynym sukcesem, jedyną dobrą rzeczą i w ogóle wszystkim "naj" nie tylko dla niej, ale i dla innych.

[edit] Cynicznahipo, ale jest różnica między martwieniem się w przypadku nawet kataru, bo wiadomo, że nieprzyjemne, nawet jeśli niespecjalnie groźnie, że po prostu się chce, żeby dziecko miało jak najlepiej, a utratą zdrowego rozsądku i robienia z tego wielkiej życiowej tragedii. Napiszę na przykładzie - jedna z moich ciotek, kiedy dziecko (i to już nie najmniejsze, i nie pierwsze) było przeziębione i marudne, to wszyscy goście (akurat była jakaś rodzinna impreza) byli niemalże zmuszeni do okazywania współczucia, użalania się i wysłuchiwania o tym, jaka to katastrofa, że Staś jest przeziębiony i gardełko go boli.

No właśnie przyszło - nie namawiam i nie zmuszam, absolutnie. Nie chcesz doświadczać, nie miej dziecka, nie spotykaj się z ludźmi, którzy mają dzieci, nie przebywaj w ich towarzystwie Musiałabyś się chyba zamurować w piwnicy, żeby totalnie się odciąć od dzieci i spraw z nimi związanymi. Masz prawo do swoich odczuć i reakcji, ale też pozwól innym kobietom to przeżywania macierzyństwa na swój sposób.

Myślę, że trochę wyolbrzymiasz te reakcje, bo Cię wkurzają. Ot, cała historia.

Wiadomo, są matki, które mają świra, ale sądzę, iż są w zdecydowanej mniejszości..

Ale jak wczesniej pisałam, nie mam nic do dzieci, tylko jestem w takim wieku, że dużo koleżanek to młode mamy, które dzieci mają w większości z wpadki. I one, pomimo tego, że tęsknią za "tą" wolnością, nie wyobrażają sobie, że dzieci mogłby nie mieć i je mi na siłe do brzucha wciskają. Ale czy powiedziałam, że zawsze? Nie chce mi się pisać co wczesniej pisałam, ale po co te nerwy? W przedszkolu pomagałam bo nie mam nic do dzieci, tak jak pisałam, a kontakt z mamuśkami przez wielkie em tacz czy siak był.

Hahahahha
Prawda.

To akurat z chęcią wiele wspólnego nie ma.
Mało kto chce być głupi