Jak wyjść cało z tego obłedu - związku? Proszę o pomoc! - Netkobiety.pl

Assasin - szukałam. Dotarłam na wspaniałe blogi "Moje dwie głowy" czy postów Walkirii.
Przeczytałam sobie wszystko na temat psychofagów - większość się zgadza.

Tyle, że zaobserwowałam coś bardzo niepokojącego u siebie.
Nigdy nie byłam agresywna (może wybuchowa tak, ale nigdy nie uciekalam się do przemocy fizycznej czy tego rodzaju zachowań) a przy nim właśnie taka powoli się stawałam!
Tak jakby krzyk, wrzask i innego tego typu rzeczy były ostatnią moją obroną czy też zupełną bezsilnością.

Boję się go. Opuściłam go dopiero kilka dni temu, a mój telefon jest już pełny od jego wiadomości pełnych epitetów na mój temat, pogróżek tego co powie o mnie moim znajomym etc.

Boję się go, nienawidzę i nie potrafię zrozumieć.

Czy on naprawdę jest chory? Czy to może ja jestem już chora?

Ty się, kochana, nie wstydź. TY BĄDŹ DUMNA, bo odeszłaś. I nie katuj się tymi wyrzutami sumienia i poczuciem winy, bo po co? Popełniłaś błąd? A co, nie wolno? Byłaś rozbita, po rozstaniu z mężem, w depresji, przerażona tym, że znów wracasz do domu rodzinnego, złakniona miłości, ale nie tylko miłości - bohatera, który zabierze Cię od wszystkiego, co złe, uratuje, ochroni, pomoże. No i nie wyszło, bywa. Książę okazał się żabą, wywal go z powrotem do stawu i żyj dalej Zajmij się sobą, swoim zdrowiem, swoją niezależnością, stań na nogi i bądź dla siebie dobra - tylko wtedy będziesz mogła stworzyć zdrowy, fajny związek.

Odetnij się od niego, pozmieniaj numery i adresy korespondencyjne. A bliscy przecież od razu widzieli, że to psychol, to czemu się boisz, że coś do nich powypisuje strasznego o Tobie? Wzruszą ramionami, skasują smsa i tyle.

Dziękuję:)

Kurcze, aż się popłakałam:)

Byłabym z siebie dumna, gdybym odeszła za pierwszym albo nawet za którymś tam razem, ale z racji tego, że robiłam to NIEZLICZONĄ ilość razy, to tylko mi wstyd i staram się unikać siebie samej w lustrze:)
Nie jestem w stanie pojąć tego jak mogłam tolerować wszystkie jego prostackie zachowania, "myśli życiowe", zachowanie wobec byłej żony i dorastającej córki (sama wyganiałam go na spotkania z własnym dzieckiem) i jeszcze BYĆ z nim gdy powyzywał mnie i moich najbliższych od najgorszch.

Nawet teraz boję się samej siebie...a konkretnie tego, że znów do niego pobiegnę, by mieć kilka dni "odpoczynku" od domu, złudnego spokoju czy choć namiastki "życia we dwoje".
Dlatego też założyłam ten wątek, by również w ten sposób utwierdzić się w postanowieniu o zupełnym odcięciu się od niego.

Chyba rzeczywiście chciałam by ktoś się mną "zaopiekował" czy też prawdę mówić wręcz "przygarnął" i potrzebowałam kogoś silniejszego od siebie.
Dopiero teraz, gdy o tym piszę, pewne sprawy układają mi się w głowie i pamięci...mam nadzieję, że mi to wybaczycie - wiem że piszę trochę chaotycznie.

Moja rodzina wie z jakim typem człowieka mamy "przyjemność" - zawsze powtarzano mi, że to właśnie "psychofag" i że nie powinnam nawet starać się zrozumieć jego zachowania. Cokolwiek by o mnie do nich napisał i cokolwiek zrobił, zawsze mogę liczyć na wsparcie rodziny (przynajmniej mamy i siostry).

Obawiam się tylko tego, że jego wysiłki w oczernianiu mnie będą się również skupiać na dotarciu do moich znajomych - a wiem, że włamał mi się do facebooka i przeczytał wszystkie moje z nimi rozmowy i pobrał sobie listę kontaktów.

Jednocześnie paraliżuje mnie sama myśl, że mogę go spotkać zupełnie przypadkowo na ulicy, gdy będę sama lub z kimś - wiem, że wtedy zrobi mi piekło..
Już raz tak było, gdy umówiłam się z moim przyjacielem (tylko i wyłącznie przyjacielem), a on mając jedynie poszlaki, wyśledził nas w jednej z kawiarnii w mieście i wyciągnął mnie z niej prawie siłą.

Wiem, że inne dziewczyny mają gorzej...ja byłam dopiero na początku drogi do tego by on zupełnie mnie otłumanił.

Jeżeli miałam jeszcze jakiekolwiek obiekcje na temat jego domniemanej choroby, czy bycia "psychofagiem" to właśnie straciłam wszelkie złudzenia i wątpliowości.
Po tym jak jeszcze dzisiaj wyzywał mnie w okropnych słowach przez sms'y, wysłał mi niedawno wiadomość pt." masz pozdrowienia od mojego kota" oraz....uwaga, uwaga...filmik jak go karmi i do niego mówi...

Kto przy zdrowych zmysłach zrobiłby coś takiego...
Boże, w co ja się wpłątałam??

BabaOsiadła: Dziękuję za Twoje rady - masz oczywiście rację we wszystkich punktach, które wymieniłaś i pewnie będę je sobie przez dłuższy czas czytać raz po raz, "ku pokrzepieniu serc".

Dzisiaj rozmawiałam przez chwilę o tym co się stało z moją mamą, która zawsze mimo własnych problemów, była dla mnie wsparciem w tym wszystkim. Przez 3 lata to ona w głównej mierze, walczyła o mnie - przygarniała, gdy wracałam jeszcze bardziej pokiereszowana, tłumaczyła i bezsilnie się złościła gdy patrzyła na to, jakie staje się moje życie z tym człowiekiem.
Na mojej mamie skupiała się również cała jego nienawiść - prawdopodobnie dlatego, że jako pierwsza osoba zauważyła, że coś z moim byłym jest nie tak i nigdy go nie zaakceptowała.

Pamiętam jak na początku znajomości, on sam bardzo nalegał na to by poznać moją mamę (wiedział, że jest ona dla mnie kimś szczególnym) - chwalił się, że na wszystkich potrafi zrobić bardzo dobre wrażenie, czy wręcz "zbajerować" matki swoich eks dziewczyn.

Moja mama natomiast jest osobą bardzo otwartą, trochę również znającą się na "ludzkiej psyche", dzięki jej wieloletniej pracy z ludźmi - głownie osobami młodymi - uczniami/studentami/doktorantami.
Przy wymuszonym prawie przez niego, pierwszym spotkaniu "na kawie", mojej mamie dosłownie zrzedła mina, gdy usłyszała m.in. jego opinię o Ukrainkach - które "przyjeżdżają do Polski, świecą cyckami i polują tylko jak najszybciej na męża" i tym podobnych sprawach. Nie była w stanie uwierzyć, że potrafię zadawać się z kimś takim..

Z czasem, gdy " Żab" (chyba powinnam zacząć go tak nazywać) widział, że jednak dla mojej mamy nie jest on "objawieniem i księciem, który uratuje jej księżniczkę", zaczął kierować swoją agresję w jej stronę (a to wymyślanie sobie o niej różnych historii, śmianie się z tego, że moi rodzice nie mają pieniędzy na remont naszego starego mieszkania, nazywanie ich "pijakami", choć wiedział jak ciężki i bolesny jest dla mnie temat alkoholizmu w mojej rodzinie, itp.)

Chyba bardziej niż siebie, poraniłam właśnie swoją rodzinę - bo pozwoliłam by taki byle chłystek lżył moich najbliższych, a ja "pozłościłam się, strzeliłam focha" (jego słowa) po czym radośnie znów do niego dyrdałam w te pędy.

Zastanawia mnie to, dlaczego tak często i nagminnie wręcz, kobiety nie widzą kogo tak naprawdę mają przed sobą - dlaczego od niemal wszystkich znajomych otrzymują sygnały, że "z tym facetem coś jest nie tak", a mimo to wydaje im się, że to NIEMOŻLIWE by inni się mylili, przecież: "nie ocenia się książki po okładce", "on zyskuje przy drugim wejrzeniu", "jesteście po prostu zazdrośni o moje szczęście":))

Starałam się być zawsze otwartą, pomocną i radosną dziewczyną (choć w środku naturę mam wręcz "galaretowatą" ze strachu i bardzo niepewną siebie) - miałam wielu znajomych. On szczególnie zazdrosny był o moich kolegów, czy też właśnie przyjaciela o którym pisałam. Nie mógł również znieść myśli, że mogę się komuś podobać i od razu widział wtedy że "kombinuję", "nie jestem z nim szczera", "jestem nielojalna". A ja po prostu rozmawiałam z ludźmi - różnymi, normalnie i zwyczajnie.

Mojego przyjaciela zwyzywał, zaczął prowadzić nawet wywiad środowiskowy na jego temat (ma niestety duże znajomości), wydzwaniać do niego i w niezwykle prostacki i wulgarny sposób go obrażać.
Na szczęście przyjaciel, właśnie wzruszył ramionami, stwierdził, że ma do czynienia z czubkiem i zmienił numer telefonu.

Już nie mówię co działo się z innymi - z jedym moim kolegą, prawie pobił się przy tegoż dziewczynie, gdy próbował wywlec mnie z kina, do którego poszłam bez jego wiedzy i udziału:)

Od reszty moich znajomych trzymałam go z daleka, co miał mi za złe (że ich nie zna:)), bo było mi najzwyczajniej WSTYD.
Co miałam o nim powiedzieć? : "Hej poznaj proszę mojego Żaba. Ma 40 - parę lat, żonę z którą przez 8 lat nie potrafił się rozwieść, czasami mnie wyzwie, ale tak - kochamy się i planujemy spędzić życie razem"?

BabaOsiadla - i wiesz...naprawdę ogarnia mnie śmiech gdy pomyślę sobie, z jakim niesamowitym przeciwieństwem samej siebie się związałam! To wręcz nie do pomyślenia! Zawsze pociągali mnie mężczyźni w typie intelektualisty, marzyciela, delikatnego wrażliwca czy wręcz "tułacza" (tak..wiem...), a mój "Żab" nie miał NIC kompletnie NIC z tych cech.

Czy wiesz, że przez te lata nie miałam ŻADNYCH wspólnych tematów rozmowy z nim? Że opowiadał mi tylko i jedynie o samochodach i swojej pracy. Że nie czytał ponieważ: "nie potrzebuję czytać - mam umysł analityczny".

Siadłam sobie kiedyś i na kartce papieru wypisałam to co dla mnie było/jest ważne a co dla niego.
I wyszło że nie mamy NICZEGO wspólnego - żadnej wspólnej pasji, pomysłu na życie, podobnych przemyśleń, upodobań. ZERO.

Ja: skończyłam dwa fakultety, biorę się za studia podyplomowe, uwielbiam się uczyć, pracowałam w kilku miejscach na świecie, szwędałam się kilka razy z samym plecakiem i mapą po Azji, jestem przyjaźnie nastawiona (a przynajmniej staram się być) do ludzi, jestem wegetarianką i pomagam zwierzętom w schronisku, nie potrzebuję wiele rzeczy do tego by być zadowoloną, czytam, piszę opowiadania, potrafię być bardzo lojalna i oddana, chcę kochać (swoich wad na razie jak widać nie wymieniam:))

On: nie czyta, bo "ma analityczny umysł", nie wyjeżdża dalej jak do "Koziej Wólki", bo woli "swojskie klimaty", głosi hasła o tym, że wszędzie "chcą nas oszukać i sprzedać", feministki według niego to " baby bez faceta", do swojego własnego dziecka jeździ jak mu się przypomni - czyli raz na 3, 4 miesiące, opuścił żonę bo "była świętoszką i mu nie dawała", sprawia wrażenie jakby myślal tylko i wyłącznie o sprawach łóżkowych i chełpi się swoją "potencją" i "męskością". Wymaga totalnej "lojalności", oddania się, wręcz braku prywatności. Kiedyś przyznał się, że związał się ze mną również dlatego, że "byłam młoda i myślał, że łatwo mnie będzie sobie wychować".
Uważa się, za chodzącą alfę i omegę - poczynając od budowy promów kosmicznych a kończąc na uprawie tymianku i cebuli w doniczce - zawsze podkreśla jak "ludzie są zdumieni jego wiedzą i przenikliwym umysłem".

Przez 3 lata związku, przy każdej mojej próbie wypytania go jak dalej zaopatruje się na nasz dysfnkcyjny związek, zawsze odpowiadał: "nie wiem". Sam nie inicjował takich rozmów.
NIGDY nie zapytał się: "jak się czujesz? /co u Ciebie? /co tam u Twojej rodziny/siostry/w domu?" - przejawiał ZUPEŁNY brak zainteresowania moim życiem, przemyśleniami, marzeniami, planami.
Bywały całe ciągi dni (akurat przez chwilę nie pracował) gdy ZUPEŁNIE nie wychodził z domu - potrafił leżeć na kanapie, oglądać telewizję przez 18 godzin dziennie lub gapić się w monitor komputera. Gdy prosiłam go o to by gdzieś wyjść, przejść się, coś zrobić - albo odpowiadał, że mu się nie chce albo ladował mnie do samochodu by zrobić godzinną rundkę po mieście - jeżdżenie bez celu.
Każdego swojego znajomego lub chociażby ekspedientkę w piekarni potrafił chamsko i bezczelnie obgadać. Na każdego miał jakiegoś "haka" - a to o dziewczynach, że "widać jak desperacko szuka sobie faceta do łóżka" a to o kolegach, że "są głupi i nie dorównują mu wiedzą".
Przejawiał wręcz niepokojące zainteresowanie wszelkimi plotkami, pogłoskami i tego typu nic niewartymi rzeczami - po raz pierwszy zobaczyłam mężczyznę czytającego z wypiekami na twarzy "Pudelka" i opowiadającego mi później "kto z kim spał i za ile się sprzedał".
Potrafił perfidnie wykorzystać to co mówiłam mu o sobie lub o swoich znajomych. Dlatego też zupełnie przestałam mu o czymkolwiek mówić - czy wyobrażacie sobie związek w którym kompletnie się nie rozmawia? A jeżeli już podejmuje się rozmowę, to tylko o silnikach samochodów, nowych modelach na rynku oraz tego co się zje na obiad?

Co mnie przy nim tyle trzymało? Bo wiem na pewno, że go NIE kochałam i że on mnie NIE kochał ( z resztą mówił).
Powiedział mi, że jest ze mną ze względu na "sentyment i na to, że nie lubi mieć w nocy zimnego łóżka". Kiedyś łóżko zamieniło się na samochód: "bo nie lubi sam w nim jeździć".

Byłam bardzo długo po rozwodzie w depresji - fizycznie i psychicznie nie byłam w stanie iść do pracy (czego cholernie żałuję), przeżywałam okropnie powrót do rodziców i ich włane problemy, swoją utratę mieszkania, w którym przez bardzo krótki okres czasu z mężem mieszkałam - miałam wrażenie, że znalazłam się w potrzasku, zaraz się uduszę albo coś sobie zrobię i właśnie dlatego UCIEKŁAM do niego. I robiłam to przez ostatnie lata, nie wierząc, że na nogi powinnam stanąć dzięki SAMEJ siebie a nie dzięki mężczyźnie.

I tak - jestem wściekła, gotuję się na samą myśl o tym, że mogłam poświęcić mu tyle mojego, cennego czasu, że tracę na niego moje najlepsze lata, gdy powinnam się śmiać, bawić z koleżankami i inwestować w samą siebie.

Pozbyłam się już numeru telefonu, kupiłam nowy starter:)

Jestem w szoku
Jak można tak się upodlić, uzależnić
Naprawdę nie rozumiem

Zanim zrobię coś miłego dla siebie samej, lub wyruszę na kolejną włóczęgę z plecakiem, najpierw wyprostuję sprawy związane ze swoją pracą - bo to jest w tej chwili najważniejsze.

Nadal jednak nie umiem zrozumieć, skąd u licha w tym człowieku bierze się taka agresja słowna, wulgarność i  chuśtawka emocjonalna.

Kilka dni temu, chciał bym się do niego przytulała, a kilka godzin później, zaczyna wyzywać mnie od najgorszych?

Tak dobrze znam już jego rozgrywki. ZAWSZE jest tak samo.

Wracam do domu, zrywam z nim kontakt i nagle dostaję smsy lub wiadomości na facebooku o tym jaka to nie jestem i z kim się ukradkiem, za jego plecami zadaję. Oczywiście wszystko okraszone odpowiednio prostackim językiem. Są to wiadomości nie tylko na mój temat, ale równiez moich znajomych - oczywiście w szczególności kolegów.

Czy przeprasza mnie później w kolejnych wiadomościach lub prosi o to bym wróciła? NIGDY mu się nie zdarzyło.
Gdy pierwszy szał wyzwisk minie, raz na kilka dni dostaję zazwyczaj wiadomość "przypominającą" o jego istnieniu, w stylu : "pozdrowienia z tej i tej miejscowości", "jem pizzę", "byłem u mechanika" etc.

Zmieniłam numer telefonu. Zablokowałam go na fb - nie chcę jednak usuwać tego kona, ponieważ mam tam sporo znajomych i z niektórymi ludźmi jest mi tak najłatwiej utrzymywać kontakt.

Czy takie zmiany jakie mają w miejsce w jego wydaniu są typowe dla psychofagów???

Oczywiście, że chcę się od niego odciąć! Co do tego nie mam najmniejszych wątpliwości.

Dzisiaj mija kolejny dzień bez jego obecności w moim życiu - kolejny dzień mojego dochodzenia do siebie i zdrowienia.
Może to dla kogoś wydawać się śmieszne, bo przecież minęło dopiero kilka dni (a nie tygodni czy miesięcy), ale dla mnie sam fakt tego, że NIE CHCĘ mieć z nim nic wspólnego jest sukcesem.
Bo tak - nawet taka huśtawka emocjonalna i życie jak w rolercasterze jest uzależniające.

I tak - masz rację mówiąc, że nie powinnam zastanawiać się skąd się biorą takie a nie inne zachowania u niego.
I między nami, to używasz dokładnie takich samych argumentów jak moja mama - zupełnie jakbym ją słyszała:)

Moje pytanie wynikało może z tego, że zawsze wokół siebie miałam ludzi zdrowych psychicznie, którzy zachowywali się w sposób mniej lub bardziej racjonalny. Przecież jeżeli mamy o kimś taką, a nie inną opinię (tak jak on np. na mój temat), to nie wysyłamy do niego od czasu do czasu wiadomości przypominająch jakim to **** jest, prawda? Wystarczy NIE utrzymywać z tą osobą kontaktów i jest po sprawie.

Po prostu przez chwilę starałam się zrozumieć czym zalazłam mu tak za skórę i spojrzeć na niego trochę bardziej okiem...badacza?
Ale się nie da, nie da się tego wytłumaczyć racjonalnie - to po prostu osobowość psychofaga.

Bardzo dziękuję Ci za Twoją życzliwość i rady!

Choć zmieniłam numer telefonu i przynajmniej  pod tym względem mam spokój, to facet zaczął właśnie próbować dotrzeć do mnie za pomoca internetu, używając poratli społecznościowych, na których jestem zalogowana. Blokowanie go nie jest skuteczne, bo tworzy sobie nowe profile z których do mnie pisze. Także otwierając nową wiadomość, nie jestem pewna od kogo ona jest - od normalnego człowieka, czy pełna wyzwisk od niego.

Co mam z tym zrobić? Przeczekać? Zgłosić na policję? Nie chcę kasować wszystkich kont, bo mam tam potrzebne kontakty i często ich używam.

czy w takim razie "zbierać" wszystkie wiadomości od niego i iść z nimi na policę? Po jakim czasie mogłabym to zrobić?

Dasz radę Tulipani-czas zrobi swoje mnie się udało a myslalam,ze zawroce-dzis piaty miesiac od ucieczki i zaczynam żyć.Pisz.3mam kciuki.

A nie prościej byłoby skorzystać z blacklisty na tych portalach tzn. akceptować wiadomości tylko od znajomych?? (sprawdź czy są tam takie ustawienia)

Trudno.
Swoją drogą ciekawe ile czasu taki świr może "bawić się" w ten sposób...

8 lat bez rozwodu... Nie zdradził Ci oczywiście czemu tkwi w zawieszeniu? Znam podobną sytuację tzn. delikwent pracuje niby w delegacji, z żoną widuje się od wielkiego dzwonu, może tu jest podobna sytuacja a Was obie cały czas robił w konia...

Mam dziś noc pełną przemyśleń. Dopadają mnie też te złe wspomnienia.
Może to i nawet dobrze, bo przynajmniej dzięki nim, zamiast smutna i rozżalona, chodzę WŚCIEKŁA.
Na psychofaga, za to co mi robił i na samą siebie też - za to, że dałam sobie takie rzeczy robić!

Bardzo często w poprzednich latach, zapominałam o swojej złości i wstręcie  - wybaczałam, albo bardzo starałam się zapomnieć. Później wracałam do niego, a po pewnym czasie cały cykl się powtarzał.

Chciałabym opisać w punktach, co najgorszego mnie od niego spotkało i jaki sytuacje miały miejsce.
Nie po to jednak by startować w konkursie na największego psychofaga roku, albo by ktoś głaskał mnie po główce, mówiąc "moje Ty biedactwo".
Po to jednak by mieć cały czas w zasięgu ręki listę jego zachowań i wyskoków.

Może również ktoś, kto dotrze do tego wątku, zobaczy pewne wspólne punkty odniesienia i korelacje i zastanowi się nad własnym związkiem.

1. Na moja usilną prośbę wyjechaliśmy poza miasto na majówkę. Na której w czasie siedzenia na kocu, gdy nic nie zapowiadało najmniejszej kłótni, zaczął wyzywać mojego przyjaciela, mówiąc o nim okropne, ordynarne rzeczy.
Gdy powiedziałam mu, że nie ma prawa tak o nim mówić i zabraniać mi przyjaźni z nim, zaczął mnie szarpać i prawie wlec po ziemi.
Zamknął również w samochodzie moją torebkę, w której miałam dokumenty i pieniądze - tak abym sama nie mogła wrócić do domu.
Wyrwałam się i uciekłam w stronę najbliższych ludzi, krzycząc "pomocy". Dopadłam jakiegoś starszego pana i poprosiłam go o pomoc. Płacząc, powiedzialam mu, że facet mnie szarpie. Psychofag zaczął wrzeszczeć, że jestem wariatką, mam problemy psychiczne, kłamię i oszukuję go.
"Mój wybawca" powiedział tylko, że "nikt nie zatrzyma nikogo na siłę" i spokojnie sobie odjechał na rowerze.

Wtedy mój były, zaczął prowadzić "rozmowy o moim nawróceniu" - czyli co muszę zmienić w sobie, o tym jaka jestem zła i jak bardzo histeryzuję, że on mi nic nie chciał zrobić i że ja "sama upadłam na ziemię".
Pomyślałam sobie - "dobra, muszę jakoś wrócić do miasta" i byłam cicho. Przyjęłam taktykę "przeżycia".
Więc zapakował mnie do samochodu i pojechał w stronę domu.

A co zrobił godzinę później, jeszcze w drodze???

Zatrzymał samochód, poszedł na łąkę, nazrywał mi kwiatów a następnie POPROSIŁ O MOJĄ RĘKĘ!  Wraz z kwiatami dostałam pierścionek zrobiony z tego okrągłego kapsla służącego do otwierania butelki soku Tymbark.

2. W czasie jednej z monstrualnych rozmiarów kłótni, wybiegłam z jego domu jak stałam. On po chwili dołączył do mnie. Nie miałam nawet pieniędzy na bilet autobusowy, więc całą drogę od niego do swojego domu musiałam iść na piechotę.
A on przez CAŁĄ GODZINĘ szedł obok mnie, wyzywał mnie głośno, krzycząc :" k***" i opluł mnie parę razy.
Nie odzywałam się, starałam się iść spokojnie, tylko strasznie płakałam.
Gdy byłam już niedaleko domu, nagle on ROZPŁAKAŁ SIĘ i zaczął mnie błagać bym wróciła z nim do jego domu.
Mówił: "jest tak zimno, pewnie zmarzniesz", "w domu zrobię Ci gorącą kąpiel", "zaraz zamówię taksówkę żebyś nie musiała już iść".
Wróciłam do SWOJEGO domu

3. Kolejna kłótnia. Wybiegając od niego z domu, wrzeszczy na mnie: "Ty pasożycie! darmozjadzie" i gdy stoję odwrócona w drzwiach z całej siły kopie mnie nogą w wiadomo co.
Po 30 minutach, widzę jak obok mnie zatrzymuje się jego auto, on z niego wychodzi i w ramach przeprosin, odwraca się do mnie tyłem i każde KOPNĄĆ tym razem siebie.

4. Podczas któregoś z wyjazdów, pisze do mnie kolega i pyta się, czy nie chciałabym obejrzeć jakiegoś niszowego filmu, bo jestem znana jako miłośniczka specyficznego gatunku kin a(które psychofag nazwywa "dziwnym" lub "głupim").
Widzi to ON. Zaczyna wrzeszczeć. Zamiast do domu, wywozi mnie gdzieś w szczere pole, jest ciemno i jesteśmy na zupełnym bezludziu. Wrzeszczy, wyzywa mnie, pyta się czy to mój "kochanek" etc. Następnie zapala silnik i jedziemy w kierunku torów kolejowych. Akurat szlaban jest zamknięty, bo przejeżdża pociąg.
On pyta się czy "zależy mi na nim", ja odpowiadam: "na niczym mi już nie zależy", więc on na to: "w takim razie nas zabiję.
Mija szlaban i pędzący pociąg mknie zaledwie KILKADZIESIĄT centymetrów od naszego samochodu. On dodaje gazu i patrzy na mnie jak zareaguję.
Ja patrzę w okno - jest mi już wszystko jedno.

5. Po kolejnym rozstaniu, gdy decyduję się wreszcie go rzucić, zbiera wszystkie moje ubrania, które u niego zostawiłam (piżamę, majtki i skarpetki) i rozrzuca je na dachu przystanku autobusowego, dokładnie pod oknami mojego domu.
Ciuchy leżą na nim, dopóki nie zdmuchnie ich wiatr.
Znacznie później psychofag "chwali się" jak to obciążył ubrania linkami i kamieniami oraz jak pozyskał zaufanie jakiegoś sprzedawcy, który pożyczył mu stołeg, by wejść na niego i dosięgnąć wiaty (sprzedawca nie widział co robi).

6. Kłócimy się o coś zupełnie nieistotnego w samochodzie. Mówię, że mam dosyć i wysiadam (o dziwo tym razem pozwolił mi). Idę przed siebie, chcę wrócić do domu. Nagle kątem oka, widzę, że on biegnie w moim kierunku. Gdy podbiega, unosi rękę jak do uderzenia i popycha mnie na ziemię. Uderzam głową o chodnik, ale udaje mi się podnieść i wybiegam na jezdnię, wprost pod koła przejeżdżającego samochodu, który się zatrzymuje. Siedzą w nim dwaj mlodzi chłopcy, którzy mówią, że wszystko widzieli, każą mi wsiąść do środka i pytają się czy nie chcę zglosić tego na policję. Cały czas płaczę, a oni są najwyraźniej w szoku.
Podwożą mnie pod dom. Wysiadam, oni znikają za rogiem i podjedża psychofag. Wysiada i mówi, żebym z nim wróciła, bo przecież "sama upadłam" i że przesadzam.
Chyba wtedy po raz pierwszy powiedział też: "przepraszam"

7. Po kolejnej kłótni, psychofag dowiaduje się o mojej zamówionej wizycie u kosmetyczki, na którą idę dla bezpieczeństwa z mamą.
Dopada nas już po wyjściu z zakładu - rzuca w moją stronę podartymi zdjęciami, a w kierunku mojej mamy wywrzaskuje wyzwiska. Moja mama rusza groźnie w jego stronę, on ucieka.
Wcześniej, kosmetyczka u której była, mówi w pewnym momencie tajemniczo: "Muszę coś pani powiedzieć".
Ja nadstawiam ucha. "Był tutaj wcześniej pani chłopak i chciał kupić dla pani dodatkową usługę - PEDICURE".Ja zaśmiewam się prawie do łez i trochę nakreślam jej sytuacje.
Ona nagle mówi: "Właśnie nie chciałam tego pani mówić, ale ten mężczyzna miał bardzo dziwne spojrzenie. Zrobił na mnie bardzo nieprzyjemne wrażenie"

Kosmetyczka, która widziała go zaledwie JEDEN RAZ mówi, że z facetem było coś nie tak.
A on chce dla mnie wykupić dodatkowy zabieg kosmetyczny, po czym 20 minut później lży moją mamę i mnie po wyjściu z zakładu kosmetycznego....

8. Przez przypadek okazuje się, że w swoim telefonie ma ZDJĘCIE numerów telefonu (kontaktów) z mojego telefonu. Tak - zrobił im zdjęcie i przechowywał je.
Podczas mojego pobytu w jego mieszkaniu ciągle proszę go usilnie by pozwolił mi skorzystać z internetu - łaskawie mi go udziela i po zaledwie 10 minutach pyta się CIĄGLE: "skończyłaś już?", "skończyłaś już"?
W komputerze oczywiście mam POBLOKOWANE portale społecznościowe - w tym facebooka, abym nie kontaktowała się ze znajomymi, bo "to strata czasu".
Na swoim profilu w komputerze, oczywiście facebook mu działa, bo sam prowadzi w nim bardzo aktywne życie - wszystko komentuje, wrzuca filmiki, zdjęcia, dokumentuje każdą chwilę ze swojego dnia.

Później okazuje się, że najprawdopodobniej zainstalował sobie program szpiegujący, rejestrujący każde moje zapisane słowo, czy hasło. Gdy z nim zrywam, dostaję od niego wiadomości, że wie z kim i o czym rozmawiałam (oczywiście chodzi o kolegów).

9. Gdy zostaję moderatorką pewnej strony internetowej i zaczynam się na niej udzielać,poznając fajne dziewczyny, on wciąż kręci nosem, mówiąc, że :"rozdrabniam się", "tracę czas" etc. Aż dziwne, że tej strony nie zablokował. Może dlatego, że siedzą na niej same kobiety?

10. Wysyłała obraźliwe, wulgarne i prostackie sms'y do moich znajomych, rodziny i przyjaciół.

11. Rozsiewał i raczył mnie nieprawdziwymi historiami o mojej rodzinie. Jeden z przykładów:
Dostałam kiedyś od niego sms'a z informacją o tym, że moja mama jest nienormalna i że paliła papierosy w ciąży, co poskutkowało moją astmą i chorobą psychiczną.
Nie mam pojęcia o co mu chodziło.
Mówił również o tym, że "dotarł do mojej dalekiej rodziny, która opowiedziała mu, że moja mama puszczała się za młodu i dlatego jej narzeczony ją zostawił".
Już nie wspominam o pomówieniach na temat długów, jakiś pożyczek i pijaństwa.

12. Gdy zaprosiłam go kiedyś do domu na kawę, wyśmiał się z naszego mieszkania - że stare, nieodmalowane, że łóżko mam nie takie jak trzeba i że jest mu "mnie bardzo żal".

Jeżeli coś sobie przypomnę, na pewno dopiszę.

A teraz pytanie - zgadnijcie ile facet ma lat?

40 - parę.
Ja jestem o kilkanaście lat od niego młodsza.

Thepass:

Na poczatku oczywiście, tak jak mówisz, zabiegał bardzo o mnie.

Był niesamowicie spontaniczny i bardzo mi się to podobało.
Zapraszał na herbatę o 2 w nocy, robiliśmy zakupy nad ranem, tylko dlatego bo naszła mnie ochota na nocne gotowanie, potrafił pojechać ze mną 100 km samochodem w środku nocy, tylko by pokazać mi miejsce w którym lubi jeździć na nartach.
Wiódł trochę "dziki" styl życia (choć wtedy jeszcze pracował).
Nigdy do tej pory nie spotkałam kogoś kto tak by się zachowywał, był "żywym srebrem" (później przyznał się, że ma ADHD).

Później ta jego spontaniczność zupełnie zamarła, ale i tak były pewne rzeczy, które nadal mi się podobały.

Bardzo lubiłam spędzać czas w jego mieszkaniu - gotować, sprzątać, chodzić na zakupy, zastanawiać się, co by tu takiego dobrego ugotować, żeby "pochwalił mnie i jeszcze żeby zjadł jak najwięcej witaminek".

Mnie zawsze brakowało "prawdziwego domu". Będąc mężatką (wyszłam za mąż w wieku 23 lat) tylko przez rok mieszkałam z mężem, później stopniowo moje małżeństwo się rozpadało, aż zupełnie się rozpadło.

W moim rodzinnym domu, sytuacja też zawsze była conajmniej dziwna.

Chciałam mieć dom, opiekować się nim, mieć "własne miejsce i kąt", w którym mogę coś ładnie ułożyć, posprzątać, odetchnąć. Mężczyznę, który będzie o mnie dbać, chwalić i opiekować się mną.

Byłam złakniona miłości, pochwał, czułości i takich dziecinnych pieszczot - głaskania po włosach, po policzku.

Nie ukrywam, że dużą rolę odegrało też moje życie intyme z nim - nigdy z nikim nie było mi tak dobrze. On naprawdę się starał pod tym względem. Z resztą chwaliłam go bardzo, bo myślałam, że jest to po prostu miłe i po to by go dowartościować.
Niestety za późno zdałam sobie sprawę, że jego niezwykły wprost temperament też w jakiś sposób wiąże się z jego zaburzeniami.
Często chwalił się potencją, porównywał do innych mężczyzn, mówił, że "nikt mnie tak nie zaspokoi jak on" etc.
Pod koniec chciał uprawiać seks prawie non stop, jak sam mówił: "nie poznał jeszcze swoich limitów" w liczbie stosunków.
gdy odmawiałam mu i skarżyłam się na to, że już nie mogę, że mnie boli czy źle się czuję, wyraźnie widziałam, że jest obrażony lub naburmuszony.

Raczej nie jestem kobietą kochającą za bardzo.
Za to na pewno DDA.

Na pewno też po rozwodzie, a także już przed nim chorowałam na depresję - chodziłam do psychologa oraz brałam antydepresanty.

Spotkałam go w momencie gdy byłam w najgorszym stadium "rozkładu psychicznego", czyli najłatwiejszą do zdobycia i omotania.

Nie, absolutnie już go nie idealizuję.
Coraz więcej rzeczy mi się przypomina i coraz więcej sobie uświadamiam.
No i jestem wściekła:)

Jedyne czego chcę teraz, to to by zostawił mnie w spokoju.
A już z całego serca życzę mu, aby dostał świetną pracę, która będzie go pochłaniac 24 h, ale jak najdalej od mojego miejsca zamieszkania - najlepiej na drugim końcu jak nie świata, to przynajmniej Polski:)

Dziękuję Ci Thepass:)
Miejmy jednak nadzieję, że nie będę jednak musiała uciekać się do tych środków...

Assassin:) hahaha!

Wczoraj właśnie oglądałam "Antychrysta" von Triera i podczas seansu, w pewnym momencie pomyślałam sobie:
"Co on tam wie o antychryście - wystarczy spojrzeć na mojego psychofaga":))

Witajcie,tak się cieszę ,że znalazłam was.Byłam z psygofagiem 7 długich lat to co tu czytam wszystko dotyczy mnie .Zanim się połapałam z kim mam do czynienia trwało to 2 lata.Odchodził i wracał,albo ja prosiłam ,żeby wrócił.Koszmar mówię dzisiaj sobie ,że byłam w piekle.Trudno jest wrócić do normalnego ,życia po tak ciężkich przejsciach.Mówicie do terapeuty,mam uraz ,był ze mną i z terapeutką,jeszcze mnie chciał do niej zaciągnąć.Tym ludziom powinno się naklejać na czole wizytówkę.

Przeraża mnie to, że nawet jeżeli kiedyś kogoś poznam na kim będzie mi zależeć, będę musiała w jakiś sposób opowiedzieć mu o "swojej historii" - rozwodzie i ostatnich wydarzeniach.
Na samą myśl o tym robi mi się słabo i wciąż się zastanawiam JAK można w ogóle o tym wszystkim komuś mówić?
Jak ktoś będzie w stanie mnie zrozumieć i nie oceniać?
Wiem, że na pewno takie sprawy bardzo zniechęcają i zrażają, ale ja tak bardzo chcialabym jeszcze ułożyć sobie z kimś życie...

Boję się, samo hasło "rozwód" (choć nie miałam ślubu kościelnego, oboje byliśmy niewierzący), spowoduje, że wszyscy będą ode mnie uciekać..

Nie będę na pewno opowiadać całej historii "ze szczegółami", na pewno nie o tym co robił psychofag.
Ale wiem, że pewne sprawy związane z nim pewnie będę musiała w jakiś sposób wyjaśnić lub chociaż ogólnie zarysować sytuację.

Natomiast nie mam zamiaru o nikim mówić, że był "felerny", "podły" etc. - bo nie mam w zwyczaju obgadywać w ten sposób kogokolwiek, tym bardziej, że mój były mąż był/jest bardzo dobrym człowiekiem.

Chodzi mi natomiast o sam fakt tego, że jestem po rozwodzie, będąc młodą kobietą i nie wiem jeszcze jak to wszystko sobie ułożyć..
Boję się, że wszyscy uciekną ode mnie z krzykiem..

Mijają ponad dwa tygodnie od czasu gdy miałam z nim kontakt po raz ostatni.
Nie pisze, nie dzwoni, nie dobija się do drzwi. Mam nadzieję, że nie zbiera sił na następną rundę.
Czuję, że w końcu mogę normalnie oddychać.
Śmieszne uczucie, prawie zapomniałam jak to jest.

Czasami nie mogę wprost uwierzyć, że mnie to wszystko spotkalo..tak jakby ktoś opowiadał mi jakąś straszną historię o kimś zupełnie mi obcym.
Nie mogę uwierzyć, że dałam się tak poniżać, że sama poniżałam siebie będąc z tym człowiekiem.
Jestem ciekawa czy kiedyś przejdę z tym do normalności.

Przechodzę podobne traktowanie ze strony męża.  Światowy czlowiek , pewny siebie nie liczący się z uczuciami drugiej osoby. Wiele razy odchodzilam i wracalam ja boomerang ponieważ obiecywał zmiany. . Jak większość forumowiczów czas dla nas by się podnieść uświadomić sobie że takie związki i tacy mężczyźni nie zasługują na dodatkowe szanse a przynajmniej nie od szanujących się kobiet. Najwyższy czas zawalczyć o siebie i swoje życie.

jak czytam Twoje posty to czuje jakbysmy miały jednego faceta. Identyczne zachowania identyczne teksty

Dokładnie tego brakuje. Nazwalabym to po prostu ..życiem!  Brak stresu, brak kontroli koniec z egzystencja. Ciesze sie że obie walczymy o to samo i wiesz co? Tym razem damy radę

Dzisiaj mija tydzien od odejścia od męża.  I każdy dzien daje większą motywację i siłę.  Nie mamy kontaktu i nie pozwolę na to by w jakikolwiek sposób byl.      Czytalam fora o psychofagach i w totalnej 100 procentowosci to moj " jeszcze" maz.  Ciesze sie że wspolnymi siłami nie poddajemy sie. 

Napisz jak u Ciebie.

Anielica, jestem taka z nas dumna:)
Tydzień - 7 pełnych dni bez niego i wszystkiego co się z jego osobą wiąże.
Z każdym kolejnym dniem, czytając tak jak mówisz - fora psychologiczne (polecam równiez blogi) dostrzeżesz jeszcze więcej cech charaktystycznych dla tego typu osobowości i będziesz wręcz zdumiona, że do tej pory "widziałaś je niewidząc".
To po prostu jeden z kolejnych etapów zdrowienia czy też trzeźwienia po psychofagu, przez który trzeba przebrnąć, mimo, że czasami aż niedowierza się własnemu zaślepieniu..

Tak było i jest w dalszym ciągu ze mną.
Np. myjąc zęby, nagle przypominam sobie o jakimś jego paskudnym zachowaniu, zimnym, obłąkańczym wręcz spojrzeniu, błahym z pozoru "tekście" ( a jednak jak znaczącym) i zastanawiam się: "cholera, jak to możliwe, że tego nie widziałam, że tak to lekceważyłam, mając prawdę niejako podaną pod nos na talerzu"?

Czy macie wspólne dzieci? Gdzie teraz mieszkasz?
Czy Twój przyszły - były (mam nadzieję:)) mąż, próbuje się z Tobą skontaktować?
Jak się czujesz?

Aenima: Dziękuję Ci bardzo za wsparcie i za to, że napisałaś. Właśnie a propo's tego co napisałaś o wspólnym "typie" mężczyzny - włóczykiju alias poecie - chciałabym rozwinąć ten temat w moich następnych przemyśleniach na temat tego, dlaczego właściwie uwikłałam się w taką toksyczną relację z psychofagiem (ostatnio zajmują mnie rozmyślania przyczynowo - skutkowe:))

Od niedawna przechodzę coś bardzo podobnego co Ty. Mam nadzieję, że wytrwałaś i już do niego nie wróciłaś.

Życzę Ci wszystkiego co piękne

Witajcie. Jestem tu pierwszy raz i bardzo się cieszę że wątek został niedawno odkopany. Potrzebuję wsparcia i pomocy. Jestem silnie uzależniona od mojego destrukcyjnego związku z psychofagiem. Obecnie mieszkam u mamy (zdecydowalam się odejść a w sumie uciekać). Podobnie jak Wy nie potrafię skutecznie odejść. Próbowałam ze 40 razy. Za każdym razem wracam po więcej i sama nie mogę się nadziwić własnej głupocie. Czuję się jakby moje życie zerwalo sie z łańcucha jakiejkolwiek kontroli. Szczerze to boję się sama siebie a ściślej moje emocje to huśtawka i zmieniają się bardzo szybko przez co nie jestem pewna samej siebie. Szukam wsparcia gdzie się da i opowiadam wreszcie (bo wiele lat ukrywalam) bliskim o swojej sytuacji. Czytam fora oraz blogi poświęcone temu zjawisku. Czytam książki obecnie "moje dwie głowy" ktora skupia się na temacie. Wiem ze mam do czynienia z osobom psychicznie chora a mimo to podswiadomie mam nadzieję. Cholera - pokrecona ze mnie babka. Czytając historię założycielki wątku czytam O sobie. Te dziwne zachowania mojego psycho i te akcje które robi powoduja ze wstydze sie sama przed sobą ze z nim byłam. Jest to dla mnie taka abstrakcja ze jestem całkiem zdezorientowana. Podobnie jak autorka jestem DDA. W zwiazku tym jestem od 11 lat i mamy malusienkie dziecko 4 miesieczne. Przez te lata (teraz to widzę) nie miałam zupełnie kontroli nad swoim życiem. Początki oczywiście kolorowe. Stopniowo i bardzo powoli granice się przesuwaly. Z roku na rok sytuacje stawaly sie coraz poważniejsze lecz do tej pory nie doświadczyłam aż takiego ataku ze strony męża. I stoję w punkcie do ktorego zupelnie nie wiem jak doszłam. Jak ślepa głucha niema i glupia baba. Wiem że muszę odejść bo już nie mam wyboru i zrobic to dla dziecka i dla siebie. A tak naprawdę to chyba już moja wytrzymałość (a uwierzcie bylam wyjatkowo wytrzymala) sie skończyła. Jestem tak zmaltretowana psychicznie zmęczona fizycznie i upokorzona w każdy mozliwy sposób i nie mam wyjścia. Boję się bo już mam w tym doświadczenie że to z mojej strony skończy się tak samo. Regeneruje siły by wrócić i zbierać kolejne patologiczne sytuacje do kolekcji i tak juz bardzo pokaznej. Potrzebuję  od Was rady oraz kopa w tyłek.

I dobrze zrobiłaś. Ja z takim typem byłam 7 lat. Dobrze, że mimo narzeczeństwa nie naciskałam na ślub i w ciążę nie zaszłam, bo gdybym miała z nim dziecko, to chyba bym się pochlastała. Nie zrozum mnie źle, wiem, że bardzo kochasz synka, ale z nim się wszystko komplikuje, jeśli ten Twój toksyk chce utrzymywać z nim kontakt. Siłą rzeczy i Ty musisz ze swoim partnerem, przynajmniej szczątkowy, przez długie lata.
Co Ci poradzić? Tak jak napisała Maja Friedrich - ograniczyć kontakt do minimum, jaki jest potrzebny w Twojej sytuacji. Owszem, jesteś od niego i tych huśtawek uzależniona i tego nie da się naprawić w jeden dzień, tydzień, miesiąc, może nawet rok, ale żeby nie popaść w kolejną spiralę tęsknoty i dawania szans, natychmiast odganiaj "miłe chwile" spędzone z nim, a na ich miejsce przywołuj te złe, przez które jesteś teraz u mamy, a nie u niego. Bo Ty nie jesteś histeryczką, która miała normalny związek, ale coś jej się spodobało, strzeliła focha i postanowiła dać karę swojemu głupiemu mężowi. Ty jesteś ofiarą przemocy i jeśli chcesz powoli wrócić do normalności, to pracuj nad sobą, kontroluj się, czujność przekieruj z niego na siebie i swoje zachowania. Spróbuj też, przy okazji wybuchu emocji, wyciszyć się i na spokojnie spojrzeć na to wszystko z perspektywy trzeciej osoby. Gdyby Twoja siostra/przyjaciółka była w takiej samej sytuacji, a Ty byś była racjonalnie myślącą kobietą, to co byś jej doradziła? Jak byś o sobie myślała patrząc na siebie jakby zza kulis? To pomaga. Zresztą z czasem rzeczywiście jest lepiej. Grunt, żebyś zobaczyła na zimno, że to wszystko nie ma sensu. Te jego czułe gadki mają za zadanie tylko Cię zmiękczyć, żeby za chwilę było tak samo. Jego bierna lub czynna agresja ma Cię nastraszyć i pogrążyć. A Ty nie jesteś głupia, tylko zaślepiona.
Będzie zajebiście, uwierz. I walcz o swoje szczęście. I o szczęście swojego synka.