Jak wybaczyć?? - Netkobiety.pl

O rany, będzie Ci trudno znowu mu zaufać. Co tu poradzić?? Bądź czujna i obserwuj męża, czy rzeczwiście miedzy nimi już nic nie ma.

witaj! Czytając Twoją historię miałam przed oczami własne zycie sprzed 10 lat. Mój mąż też zrdadził mnie z koleżanką z pracy. Zdradzał mnie z nią przez rok. Kiedy dowiedziałam się o tym on zaprzeczył, że spali ze sobą. Uwierzyłam, a po dwóch miesiącach dowiedziałam się ,że mnie okłamał. Powiedział, że bał mi sie powiedzieć o tym że z nią spał, bo bał się że mnie straci. Dziś wiem, że po prostu był tchórzem. Dla trzyletniego synka wybaczyłam. On zmienił pracę. Tamta kobieta ( w czasie ich romansu)  przyjezdzała do nas do domu. Dawała synkowi prezenty - chciała bym się z nią zaprzyjazniła. Tak jak u Ciebie. Od tego czasu minęło 10 lat. Po siedmiu latach mąż znowu mnie zdradził z inną. Jestem 2,5 roku po rozwodzie.
  nie piszę tego by Cię dołować, ale ostrzec. Bądź bardzo czujna -zdrada kilkumieięczna to nie jest chwilowy kaprys. On to robił świadomie, okłamywał i zawiódł. nie lituj sie nad nim bo nie warto. Myśl o sobie. Jeśli dasz radę zapomnieć i wybaczyc, to super. Uważaj jednak. będę sledziła Twoje posty.
Trzymaj się.

one to sobie tłumaczą miłością do faceta - chyba uważają że to je usprawiedliwia, niewiadomo co twój mąż jej naobiecywał...

ja bym nie potrafiła wybaczyć. podziwiam cię że próbujesz ratować związek; nie wiem tylko czy ta bardzo wzmożona czujność wobec męża jest tego wszystkiego warta - życzę ci żeby była...

Witaj! Po pierwszej zdradzie urodziła nam sie córka więc podobnie jak Ty mam dwójkę dzieci. Mój mąż też przez rok był jak potulny baranek. Wracał wczesniej do domu,  bawił się z dziecmi. wiedział, że drugi raz już nie wybaczę. Jednak jak to powiedział - teraz to naprawdę sie zakochał - szkoda, że kosztem moim i dzieci. Mowi, że ja nigdy nie wybaczyłam tamtej zdrady i że on czuł się odrzucony. teraz czuje się kochany przez tamta kobietę. może jest w tym prawda bo ciężko bylo mi zyć po pierwszej zdradzie. nie wiem czy go wtedy kochałam ale były dzieci i chciałam by miały dom. byłam pewna ze ja  daję z siebie wszystko i że nam się uda. Z pewnością zaniedbywałam męża w jakimś stopniu ale myslałam że rozumie jak jest mi ciężko. widocznie nie zrozumiał. Teraz cierpią dzieci a ja po ciązkiej depresji powoli się podnoszę. A on? On jest zakochany i  nie widzi swiata poza swoją 10 lat mlodszą parnterką. mowi, ze dzieci kocha, że są wazne, ale to tylko slowa, bo jak mozna kogoś kochać i ranić. on jest facetem, który najbardziej kocha sam siebie.
  Pewnie, że nie możesz śledzić każdego  kroku swojego męża bo zwariujesz. Uważaj tylko i bądź czujna. kobieta potrafi wiele znieść i wybaczyć ale czasami to ją niszczy. chcę żeby Tobie się udało bo wreszcie bedzie jakis happy end w historii tak podobnej do mojego zycia.
pozdrawiam.

To tak bardzo boli. Jak poradzoć sobie z tym bólem?? Całe życie myślałam że on jest inny. I co?? Mam ochotę wyć, zniszczyć wszystko i zaszyć się w takiej dziurze gdzie NIKT mnie nie znajdzie. Nie umiem sobie z tym radzić. Nie mam pojęcia jak to posklejać. Bo chcę to posklejać ale nie wiem jak.

elefantka, bardzo dobrze wiem co czujesz. Ale jeżeli jest jeszcze w tobie miłość do męża - to zaufaj mu. Zrob to dla siebie. Nie dla niego , nie dla dzieci!.
Czas leczy rany - może nigdy do końca - ale warto dać sobie nadzieję.
Jeśli intencję męża wobec ciebie są szczere - a szybko to odkryjesz - to nie drąż tematu.
Ja tak zrobiłam, a byłam w dużo gorszej sytuacji niż Ty. Zdrada była ewidentna, i to nie tylko ta fizyczna. Na razie nie żałuję.
A jak się nie uda - będzies zmiała dużo czasu na podejmowanie decyzji czy chcesz z nim dalej być.
Trzymaj się

Elefantko, domyślam się co czujesz. Nie chce się rozwodzić nad moją historią. Ale jedno co mogę powiedzieć to trzeba "dac czasowi czas". Na pewne sprawy naprawdę nie mamy wpływu. Jak ktoś przekroczy pewną barierę i ma słabą psychikę (a faceci w większości mają), to nie ma odwrotu. Wiem, że teraz cały Twój świat się wali. Ale czasem warto pozwolić odejść ukochanej osobie. Jeśli wróci to znaczy, że kocha naprawdę. Jeśli nie, to nie był Ciebie wart. I postaraj się znaleźć nowy cel w życiu, niezależnie czy szczęśliwie zakończy się Wasza historia. Bo przecież masz dla kogo żyć...

Codziennie umieram. On nie odszedł ale ja nie wiem czy chcę żeby został

Dziękuję Ci bardzo. Chcę wiedzieć bo czuję taka potrzebę skoro wiem część to chcę wiedzieć wszystko tylko że nie mam siły walczyć ani z nim ani o niego. To już dwa miesiące od kiedy wiem i wcale nie jest lepiej. Czuję jakby ktoś moje serce mocno ściskał w dłoni i nie chciał ani na chwilę puścić a ja nie mam siły oddychać i ciągle brakuje powietrza. Ariadna jak Ty sobie z tym radzisz?? To jest wiedza nie do ocenienia. Ja się miotam i tylko tracę siły.

Wszystko mnie boli. Dzisiaj muszę zdecydować bo dzisiaj mam jedyną szansę.

sama musisz zdecydować czy będziesz umiała sobie poradzić z tą prawdą,
szczerze chyba wolałabym ja znać- bo gdybym wiedziała tylko część to nad resztą bym rozmyślała, nie wiedząc co jest prawdą a co nie.
A tak może bardziej zaboli ale przynajmniej bym wiedziała wszystko.
to moje zdanie Ty  musisz sama podjąć decyzję
Zyczę powodzenia trzymaj się

Musisz znać prawdę powiem Ci z własnego doswiadczenia ,czemu tak uważam.Ja swego czasu, tez nie znałam prawdy do konca było cięzkawo ale przeszłam.Po 6 latach małżeństwa dowiedziałam się jednak wszystkiego.Swiat mi sie zawalił poczułam sie drugi raz zdradzona.Moje małżeństwo,odczułam jako fikcje jak budowane na iluzji kłamstwie.Poczułam sie fatalnie ponieważ bardzo sie starałam byłam uważna na potrzeby męza itd. Dzis juz nie jesteśmy razem ale myśle ,ze bardziej wynikiem postawy mojego męża ,ktory uważał że z dnia na dzień mozna t wybaczyc i bedzie jak dawniej cigle mnie atakował iszykanował bo radziłam sobie z moim bólem po swojemu potrzebowałam czasu ,ktorego on mi nie dawał. Jeśli chodzi o cały schemat zdrady maśle ,ze ważne jest to co potem jak będzie zachowywał sie Twoj mąż.Na dzien dzisiejszy czeka Cię długa droga.Przejdziesz ja jednak szybciutko jesli nie bedziesz wypytywac o szczegoły bo one wiele Ci nie dadzą, nie wprowadzaj tek kobiety w wasze rozmowy co i jak to było  ,bo pogłebisz swój ból.Ważna jest też postawa męza jesli da Ci czas bedzie sie starał bedzie delikatny uda Ci się zobaczysz. .Powinien Ci powiedziec na dzień dzisiejszy czy było cos wiecej czy nie i na tym koniec.Nie drąż tematu sprawa jest świeża wiec rany muszą sie zagoic.Na wątku ariadny napisałam o fazach przechodzenia przez zdrade poczytaj.Wymagaj kategorycznych zmian i egzekwuj Znam parę, która była w podobnej sytuacji ale nie przyznał sie. Ona nie wie do końca jak było wiem, ze boryka sie z Tym ,chodz na dzien dzisiejszy dobrze się dogaduja, ale wystarczy jedno słowo zeby to sie rozleciało.Nie chciałabym byc w jej skórze.Ich związek ewoluował ona bardziej stała sie uwazna na siebie ma swoje pieniadze i wyznacza mocne granice, ale jak mówi nie ma tej dlikatnosci wszytko co osignęla było chwyceniem za pysk swojego męza.Trzymaj sie ciepło

Dziękuję Wam bardzo. Sprawdzę i zobacze czego sie dowiem. Boję sie tego bo nie było mnie w kraju kila razy po dwa tygodnie. On miał zajmować sie dziećmi ale nie wiem czy zajmował aię tylko nimi. Na pewno sie odezwę i mam nadzieję że będę dzieliła sie tylko dobrymi rzeczami.

Tak to normalne ,a czytałaś fazy przejścia zdrady ,o których Ci pisałam?

hmmm to nie wiem gdziesz ja to podałam ale nic wkleje to u Ciebie za 3 min ok?

. Pojawia się lęk, żadne miejsce na świecie nie wydaje się nam bezpieczne.
Stan alarmu, w jakim już od pierwszej fazy znajduje się organizm powoduje problemy ze snem i nieustanne Reakcja na zdradę w małżeństwie jest reakcją na stratę, bardzo podobną w swym przebiegu do okresu żałoby. Tutaj co prawda nikt nie umiera, ale tak naprawdę umiera jakieś nasze dotychczasowe wyobrażenie na temat związku i wspólmałżonka.

Etap pierwszy czyli SZOK.
To moment, w którym dowiadujemy się o zdradzie. Czasem wprost, czasem poprzez osoby trzecie, narastające podejrzenia.
Możemy doznać rzeczywistego szoku, możemy krzyczeć, bić, płakać, a później nie pamiętać ani chwili z tych kilku godzin "po". Albo też możemy zapaść się w sobie, w pewnego rodzaju otępienie, trwające, lub narastające przez dłuższy czas.

Tak, czy inaczej,w końcu nasze myśli ogarnia zamęt, wzburzenie i bezradność. Dochodzi do tego,że ZAPRZECZAMY wiadomej prawdzie. (To "nie może być prawda", "on/ona tylko chce mnie nastraszyć"). Szukamy usprawiedliwienia dla kazdej podejrzanej sytuacji. Jednocześnie znajdujemy się (cały nasz organizm) w stanie alarmu, na podwyższonych obrotach. Dla ochrony przed tak gwałtownym cierpieniem wchodzimy w proces dystansowania się ( wydaje się nam ,że patrzymy na siebie z boku, tak jakby nie biorąc udziału w całej sytuacji, tylko oglądając ją jak film w kinie).                       Kiedy szok mija następuje drugi etap, czyli UŚWIADOMIENIE SOBIE STRATY.

Ochronne, izolujące od bólu działanie pierwszej fazy kończy się. Czujemy i cierpimy. Przygniata nas ogromny ciężar, którego nie da się pozbyć prawie ani na chwilę. Zarazem w środku nas kipi wulkan sprzecznych emocji. To wybuchamy gniewem, to poczuciem winy i wstydem. Stajemy się niezwykle drażliwi na wszystko co mówią inni. reagujemy natychmiast i z pełną bezwzględnością. To właśnie na tym etapie wybuchamy (niektórzy) pretensjami pod adresem Kościoła i Boga.
Uświadamiamy sobie, że wszystko, na co w życiu liczyliśmy w związku z drugim człowiekiem jest chwiejne i niepewnepobudzenie (często nawet siedzieć spokojnie przez dłuzszą chwilę się nie da, tak nas "nosi").
Nasze siły powoli wyczerpują się, ale jest to normalna reakcja na przewlekły stres. Dzięki temu dążymy do przejścia do fazy trzeciej.                                                                                                                                                                 Faza trzecia to etap WYCOFYWANIA się z kontaktów i OCHRONY SIEBIE

Zaczyna się wtedy, gdy ciało i umysł czlowieka są na skraju wyczerpania.Energia z poprzednich etapów znika, pojawia się zmęczenie. Dzięki temu przyhamowaniu, wycofujemy się na dłuższy czas z kontaktów z innymi, duzo śpimy i spędzamy samotnie czas. W zasadzie nasza reakcja przypomina depresję, ale tutaj stanowczo jesteśmy nastawieni na odzyskanie sił.
Niestety nie jest to faza zupełnego spokoju, a raczej jest to faza cichej rozpaczy. Nadwątlone siły powodują zapadanie na zdrowiu i poczucie nieustannego zmęczenia.
To jest też czas PRZYPOMINANIA sobie i konfrontowania szczegółów naszego życia "przed zdradą". Brzmi to dosyć sadystycznie, ale to dokładne analizowanie szczegółów i katowanie się wspomnieniami pozwala nam uświadomić sobie, że coś bezpowrotnie minęło. Nie małżeństwo, ale pewne wyobrażenie o nim. Im bardziej sobie to uświadomimy, tym szybciej bedziemy gotowi na wprowadzanie zmian i budowanie od nowa. A także na przebaczenie.

Tak więc faza trzecia to rozpamiętywanie szczegółów, kłótnie z najbliższymi. Żeby móc wejść w następny etap niezbędne jest stawienie czoła trudnym emocjom: żalowi i smutkowi. Nie zaprzeczać napięciom, nie czekać, że się uspokoją, tylko rozmawiać, płakać, roztrząsać. Az do ukojenia, a to może trwać. Kazdy przechodzi przez te fazy we własnym tempie.

Faza druga i trzecia będą przeplatać się. Po okresie wycofania znów może nadejść okres wzmożonych emocji (nieco słabszych niż poprzednio) i znów okres ochrony. Jest to niezwykle mądrze pomyślane, bo gdyby nie te zmniejszające się dawki, to doznanie całego bólu na raz byloby nie do wytrzymania. Ta cyklicznośc prowadzi do wygaszenia emocji i bólu. Kiedy to nastąpi, możemy wkroczyć w fazę czwartą                          FAZY CZWARTEJ NIE MA OPISANEJ DOKŁADNIE ,ale myśle ,ze to jest ruszenie do przodu z partnerem lub bez niego to jest mysle ukladanie życia wg swoich zasad

Tylko ta czwarta faza nie była opisana tylko pare słow. Myślę wiec ,ze chodziło tu juz o ruszenie z kopyta<z partnerem lub bez niego?

Dziękuję

Elefantka..pocieszę Cię...każdy w takiej sytuacji myśli że wariuje...ja też tak myślałam...tylko dzieki dzieciom i przyjaciołom byłam w stanie podnieśc się z łózka i biec do pracy...żeby ich nie było nie wiem jak bym przezyła ten zły dla mnie czas

ale na szczęscie słoneczko zaświeciło i znowu jest fajnie.... z Tobą będzie podobnie :-)

Piękne słowa shania :-)

Gonia 73 tobie tez dziekuję. Miło jest przeczytać że ktoś wierzy że będzie lepiej.

Cześć dziewczyny!
Ciągle wracam na forum, więcej czytam niż pisze, ale ciągle tu jestem.
I musze powiedziec, że że moja i wasze historie nauczyły mnie bardzo dużo.

Na moim wątku na pewno były, wklejone przez Shanię, fazy przechodzenia przez zdradę.
Pamiętam to doskonale, bo czytałam je w momencie, gdy kolejno ( dość szybko) przechodziłam z jednej w następną.

Shania zawsze potrafi wpasować się w temat z wielkim wyczuciem. Mnie przynajmniej bardzo pomogła.
A czego sie nauczyłam?
Że  musimy żyć nie dla jednego faceta, nie wyłącznie dla dzieci ( choć tak bardzo je kochamy), ale równiez dla SIEBIE.
Nie zrezygnowałam z zycia tylko dlatego, że mąż mnie zdradził, nie jestem wielką przegraną, tylko świadomą swoich atrybutów kobietą, która poradzi sobie w życiu czy z tym, czy innym facetem, czy też w ogóle bez nich.

Za waszymi radami skoncentrowalam się bardziej na sobie, zadbałam, wypiękniałam, wybaczyłam ( ale nie zapomniałam). Jest mi zdecydowanie lepiej niz na poczatku tej drogi. Potrafię się śmiać i cieszyć z życie, które tak bolesnie kopneło mnie w tyłek.
A to oznacza, że każda z nas może przez zdradę przejść tak, żeby nie upaść na kolana.
Czego Wam wszystkim i sobie samej życze na przyszłość.

Co do tematu :"jak wybaczyć? " mam jedną odpowiedź : powiedzieć sobie, że nie mnie jedną to spotkało, że nie warto wszystkiego przekreślać ( jak są dobre rokowania) lub zacząć wszystko od nowa ( gdy ich nie ma) i siebie postawić na pierwszym miejscu. Bo to ja jestem najwazniejsza, mam tylko jedno życie i muszę je przezyć tak, bym  nie krzywdząc nikogo - przeszła przez nie z podniesioną głową.
Pozdrawiam was i wspieram z całego serca, jak i Wy mnie wsparłyście!

Ja chyba już go nie kocham. Zostałam chyba dlatego że jest mi tak wygodniej i pomimo tego co zrobił jest to bezpieczniejsze niż odejść. Chociaż sama już nie wiem. Zdanie zmieniam tak często że sama już nie nadążam. Jak można jeszcze zaufać?? Komukolwiek!! Jak można jeszcze pokochać??

To była super okazja by poczuć się dowartościowaną kobietą. Ja ciągle podświadomie czuję, że jestem gorsza, że nie potrafię się podobać, że nie ma nikogo ( chodzi oczywiście o płeć przeciwną) kto byłby mną zainteresowany. Myslę ,zę wiele zradzonych kobiet potrafi się podnieść, zadbać o dom, dzieci i o siebie ale gdzieś tam w sercu brakuje im tego by ktoś powiedział  tylko że są ładne, super wyglądają czy okazał to w inny prosty, codzienny sposób. Ja przynajmniej tak czuję. Elefantka życzę Ci jeszcze wielu takich sytuacji i rozdawaj te telefony! może któryś odmieni Twoje życie.Pozdrawiam.

ciesze sie ze trafilam na to forum i ze wypowiadaja sie tutaj takie madre kobiety.. sama przechodze przez te wszystkie etapy i mimo ze moj facet bardzo sie stara to ciagle watpie w sens naszego zwiazku, staram sie nie pokazywac tego na codzien ale przychodzi takie apogeum kiedy juz nie wytrzymuje i mowie mu o tym, wtedy on slucha i zapewnia mnie ze sie zmienil i zrozumial. coz czas pokaze..

Ja mam totalną huśtawkę nastrojów. Nie wiem co będzie jutro. Chcę wierzyć że będzie dobrze. Zobaczymy. Jutro musi być super dzień. Wygramy tą bitwę o Siebie. Zobaczycie. Jeśli nie w ten to w inny sposób. Spokojnej nocy.

Chcę wiedzieć czy jest szansa ratować to. Nie umiem sobie z tym poradzić. Nie wiem co robić. Czuję na zmianę pustkę, żal, rozczarowanie i zlość. Wczoraj znalazłam jej zdjęcia w jego telefonie. Są stare to prawda ale dlaczego ich nie wykasował?? Nic nie wiem. Chcę umrzeć. On był jedyną osobą na świecie której ufałam w 100%. Jedyną. Co dalej robić?? Są dzieci. Cudowne dzieci, które nie zasłużyły na to. A ja tak strasznie chcę umrzeć żeby już nie bolało. Mam dość.

Elefantka! Nie możesz tak myśleć. Jesteś wspaniałym człowiekiem i pamiętaj, że takich kobiet jak Ty zranionych i cierpiących jest bardzo wiele. Ja cały czas też myślę o tym, że coś ze mną nie tak, że nie można mnie kochac tylko zdradzać. Ale z drugiej strony wiem też że to nie jest prawdą. Zasługuję na miłość, szczęście tak jak każdy człowiek. Mój były mąż widocznie nie był człowiekiem dla mnie. Codziennie budzę się i staram się robić dobre rzeczy bo jestem przecież dobrym człowiekiem. Uczę swoje dzieci by wiedziały co jest dobrem, a co złem. Ty masz przy sobie męża - zdradził, ale chce to naprawić. Ty musisz zdecydować czy chcesz próbować walczyć o Wasz związek. Teraz próbujesz analizować i to moim zdaniem jest najbardziej bolesny etap dochodzenia do siebie. Mi zajął dwa lata. Teraz potrafię przeżyć dzień nie myśląc dlaczego mnie zradzono, jak, kied, itp. Teraz myślę by dać dzieciom szczęście. Bardzo się o nie bałam ale widzę, że powoli akceptują tą sytuację. Mają dobry kontakt z ojcem i są mimo wszystko chyba szczęśliwe. Córka napisała ostatnio list do mikołaja i była w nim wzruszająca rzecz. Poprosiła by mikołaj sprawił by mama była uśmiechnięta każdego dnia- bo tak często płacze. Dla nich moje szczęście znaczy bardzo wiele. Jeżeli ja będę szczęsliwa to one też - mimo rozwodu.
   Wiem, że to niewiele ale mogę Ci powiedzieć ,ze dasz radę przetrwać bo my kobiety potrafimy znieść bardzo wiele! Ściskam Cię gorąco i pozdrawiam. Myśl o sobie pozytywnie i pamiętaj, że jedyną rzeczą w życiu, która nigdy się nie powtórzy to właśnie samo życie - żyj i pokojach siebie. Trzymaj się.

ja miałam tak samo. pewnego dnia leżałam cały dzień w ubraniach a dzieci same robiły wszystko. Chciałam wtedy odejść i płakałam dlatego, że własnie tego chciałam wtedy najbardziej. Wielu ludzi prosi każdego dnia  o życie a ja prosiłam o śmierć. Dzieci nic nie mówiły, siedziały cicho w swoim pokoju. Syn zrobił im jakieś kanapki i tak przetrwały same cały dzień. Ja w ubraniach zasnęłam ze zmęczenia. Rano nie mogłam otworzyć oczu - były spuchnięte i cholernie ciężkie. Dzieci wstały same ubrały się i przyszły do mnie. Ścisnęly mnie wtedy mocno za szyję i strasznie płakały. Płakalismy wszyscy. To był najgorszy dzień mojej walki by jednak zyć, żyć dla siebie i dla nich. Nie zasługują bym ich opuściła - Twoje też liczą na Ciebie.!
    Wiem co przechodzisz i wiem, że warto żyć. Jestem myslami z Tobą. Myślę też, że powinnaś porozmawiać z mężem i powiedzieć mu jak bardzo Ci cięzko. Jeżeli mu na Tobie zależy to pomoże Ci przez to przejść. Życzę Ci siły i wiary!

On chce o tym zapomnieć a ja nie umiem tak poprostu. A prosząc o rozmowę czuję jakbym błagała o jałmużnę. On wszystko bierze na przeczekanie a ja potrzebuję rozmów. Nie chcę juz o nic prosić. Prosiłam zbyt długo. a moje dzieci... poradzą sobie. Już usłyszałam że mama ciągle chodzi zła więc po co im taka mama. Tak rozpaczliwie potrzebuję pomocy.

elefantka... ja już 4 rok walczę każdego dnia dla dzieci dla siebie,moja historia jest bardzo podobna do twojej wybaczyłam mężowi ale nie zapomniałam dużo by pisać jak to było ,moja rada - najważniejsza jesteś ty i twoje dzieci ja staram się już nie być zła nic to nie zmieni zajmi się teraz sobą pokaż że pomimo bólu radzisz sobie że jesteś teraz kimś lepszym i uwięż będzie lepiej dużo lepiej...