To może być długie.
Przypuszczam, że nieco podobnych historii na tym forum, jak i w całym internecie może być znaczna ilość, niemniej jednak i ja postanowiłem dorzucić swój kamyczek do ogródka.
Nie jestem pewien, po co tu w ogóle piszę. Chyba chcę się wyżalić.
Mam 24 lata, jestem studentem V roku. Nigdy nie miałem dziewczyny, nie byłem w żadnym związku. Nigdy nie uprawiałem seksu, nie przytulałem się, nie całowałem, nie trzymałem za rękę. Jestem niesłychanie samotny. Mam tego wszystkiego już serdecznie dosyć. Już nie wytrzymuję, nie mogę tak dłużej. Moje życie to ciągła udręka. Nie mam nikogo. Jestem żywym trupem, zombie. Nic mnie nie cieszy. Kiedyś byłem bardzo nieśmiały, teraz nie potrafię określić czy nadal jestem. Jeśli tak, to w dużo mniejszym stopniu. Mimo wszystko nie potrafiłem i nie potrafię rozmawiać z ludźmi, w szczególności z kobietami, nie potrafię nawiązać bliższej relacji.
Bardzo ważna uwaga: jestem gruby. Siłą rzeczy także brzydki. Wysoce nieatrakcyjny. Jestem tego w pełni świadom. Ewidentnie nie podobam się żadnym kobietom, co jest w pełni zrozumiałe. Jestem nielubiany i ignorowany - jak chyba większość brzydali. Ta świadomość jest straszna.
Niestety, nie jestem pozbawiony uczuć oraz potrzeb, w szczególności tych seksualnych. Jedyny sposób, w jaki mogę choć częściowo się wyładować to masturbacja. Mam jej jednak dość. O ile kiedyś dawała mi jakąś tam radość, to teraz nawet ona jest do niczego. Zmuszam się do niej tylko i wyłącznie w celu szybszego zaśnięcia. Nie chcę już oglądać pornosów na ekranie monitora. Pragnę żywej kobiety.
Bardzo wstydzę się tego, że do tej pory nie podejmowałem aktywności seksualnej. Robią to wszyscy moi rówieśnicy, a także młodsi ode mnie. Przyznam się, że szalenie im zazdroszczę. Mają oni swoich partnerów, doświadczają miłości, akceptacji, zrozumienia... Dla mnie jest to coś zupełnie obcego, coś nieznanego. Ja potrzebuję ciepła kobiety, jej dotyku. O niczym tak nie marzę, jak o możliwości przytulenia się i pocałowania drugiej osoby. Śnię też o seksie. Ciągle wyobrażam sobie, jak to może wyglądać.
Pamiętam jak przed wakacjami czekałem wraz z kolegą na zajęcia. Padła w końcu kwestia dziewczyn. On mówi mi, że on miał wiele kochanek, że parę lat temu jak był na wakacjach, to jakaś koleżanka z Ukrainy robiła mu loda i takie tam. Chwalił się soją obecną i byłymi partnerkami. W końcu zapytał mnie, jak mi się układają te sprawy. Niezręcznie próbowałem się wykręcić, że nie rozmawiam o tych tematach, że to moja sprawa. Spytał w końcu, czy miałem kiedykolwiek dziewczynę. Jestem człowiekiem prawdomównym, prostym i szczerym. Zmuszony jednak byłem do kłamstwa. Powiedziałem, że tak, miałem i wymyśliłem jakąś historyjkę o niejakiej Ani. Czerwieniłem się i jąkałem. Nie mogłem w to uwierzyć - zostałem przymuszony do kłamstwa. Czym prędzej od niego uciekłem. Chyba się pokapował. Nie utrzymuję z nim kontaktu. Był to dla mnie pewnego rodzaju cios. Nigdy nie przypuszczałem, że kiedykolwiek ucieknę się do mówienia nieprawdy. Poddałem się presji.
Niestety, wszystko wskazuje na to, że się zakochałem. Nie pierwszy raz. W liceum zauroczyłem się w pewnej dziewczynie. Trwało to 5 lat. Po ukończeniu szkoły przyszła na mój uniwersytet. Wtedy de facto mieliśmy pierwszy raz tak dłużej porozmawiać. Ona po prostu czegoś potrzebowała ode mnie, jak się później okazało. Mała rzecz, ale musieliśmy się zobaczyć. Byłem w siódmym niebie. Mogłem spędzać czas z dziewczyną, w której się bujałem. Zaprosiłem do kina i teatru. Chciałem się spotkać. Odmówiła. Była to pierwsza i chyba jedyna w życiu próba umówienia się. Twierdziła, że nie ma czasu. Ciekawe. Studiowała zaocznie, nie pracowała, a nie miała czasu. Jeszcze kilka razy dzwoniłem, ale jako że zrobiłem już to, o co prosiła, to poszedłem w odstawkę. Było mi bardzo przykro. Tyle czasu o niej myślałem, była moim ideałem. Niestety, czar prysł, moje wyobrażenia legły w gruzach. Wyobrażałem sobie, jak dobrze by nam było, spędzałem na tym bardzo dużo czasu, to działało na mnie jak narkotyk. Bardzo to przeżywałem, sprawiało mi to niesamowity ból, nie mogłem go znieść.
W międzyczasie poznałem na uczelni inną dziewczynę, w której także się podkochiwałem. Mieliśmy razem zajęcia. Niemal zawsze wracaliśmy z nich razem. Pamiętam jak podczas jakiejś rozmowy powiedziała, że ma chłopaka. To było jak potężny cios w jądra. Myślałem, że spadnę z krzesła. Mimo to nadal marzyłem o związku. Oczywiście nic z tego. Tym razem trzy lata zmarnowałem na rozmyślania o niej.
Żadnej z tych dziewczyn nigdy nie powiedziałem, co do nich czuję. Przypuszczam jednak, a w zasadzie jestem pewien, że się domyśliły. Obie zerwały ze mną kontakt. Możliwe, że byłem zbyt natrętny, ale ja chciałem po prostu mieć możliwość przebywania z nimi. W obu przypadkach bardzo cierpiałem.
Tak właściwie, to jest mi bardzo przykro, kiedy widzę jakieś pary i zadowolonych ludzi. Moje życie to porażka. Straciłem najlepsze lata. Wiecie, że nigdy nie byłem na żadnej imprezie? To niesamowite, student, a nigdy się nie zabawił. Zero imprez, nie umiem się bawić, zero znajomych. Ten zmarnowany czas boli mnie najbardziej. Samotność mnie niszczy zero znajomych, przyjaciół, dziewczyn. Każdy piątek i sobotę spędzam w domu. Zero wyjść. Ja już chyba wariuję, albo już zwariowałem. Wiem też, że to się nie zmieni.
V rok. Ostatni. Poznałem niedawno na zajęciach jeszcze jedną dziewczynę. Najprawdopodobniej się zakochałem.
Ona jest cudowna, taka piękna i mądra. Jest taką porządną, naturalną kobietą, ja to widzę i czuję. Już po chwili wpadłem. Na jednym z wykładów siedzimy obok siebie. Nie mogę w to uwierzyć, ale na pierwszych zajęciach podszedłem usiadłem obok niej i zaczęliśmy rozmawiać. Przebywanie w jej pobliżu to dla mnie coś niesamowitego. Nie mogę zapomnieć, jak doskonale się przy niej czułem. Rozmawialiśmy, śmieliśmy się. Nawet na chwilę nie zapadła nieprzyjemna cisza. Spoglądałem na nią. Jej uśmiech był dla mnie czymś nie do opisania. Ona jest taka piękna. Nie mogłem oderwać wzroku od jej talii, kibici, pięknie zarysowanych ud i piersi. To było coś niesamowitego. W głowie miałem tylko jedno i na pewno nie był to wykład. Tak bardzo potrzebowałem bliskości. Podczas tego wszystkiego pragnąłem tylko jednego - złapać ją i pocałować. Chciałem z całych sił przytulić ją do siebie. Siedzieliśmy tuż obok, co jakąś chwilę ocierała się o mnie. Po moim ciele przechodziły ciarki. Tak bardzo potrzebowałem jej dotyku. Już myślałem, że się nie powstrzymam i zrobię coś, czego nie powinienem. Aby ochłonąć udałem, że ktoś do mnie dzwoni i odszedłem na chwilę. Gdybym tego nie zrobił, to poczyniłbym coś więcej. Nic tak nie cieszy mnie jak jej głos, uśmiech i dotknięcie. Jak jechaliśmy raz autobusem i ten niespodziewanie ruszył, to złapała mnie aby utrzymać równowagę. Nie potrafię opisać, co wtedy czułem.
Jest taka dobra. Gdy nam raz odwołali zajęcia, to zaprosiła mnie do grona swoich koleżanek, abym nie nudził się w oczekiwaniu na następne. Pierwszy i jedyny raz w życiu kobieta uczyniła takie coś względem mojej osoby. Mimo iż z nią samą rozmawia mi się wyśmienicie, to już w towarzystwie nie potrafiłem się odezwać. Byłem taki mega infantylny. Odpowiadałem półsłówkami, nie potrafiłem znaleźć tematu do rozmowy z jej koleżankami. Uznałem, że nie należy się jeszcze bardziej kompromitować, więc szybko się pożegnałem. Brak obycia w towarzystwie dał o sobie znać.
Co za pech, to wszystko przestaje wyglądać tak kolorowo. Czuję, że ona domyśliła się, że się w niej podkochuję. Robiłem rzeczy, które by to sugerowały. Głupie błędy. Po co dawałem po sobie poznać, że zależy mi na niej zależy? Nie chciałem aby to widziała, ale chyba się nie udało. Nie byłem w stanie ukryć mojego zachowania, zbyt dużo robiłem, byśmy mieli styczność, byśmy mogli spędzać czas ze sobą. Nie wiem, jak mam się teraz zachowywać. Ona będzie chciała, abym przestał.
Niestety, znam już cały scenariusz, wiem jak to będzie wyglądało. Za jakiś czas skończymy studia, nasz kontakt się urwie, a ja znowu będę niepocieszony. W sumie to może nastąpić już za moment. Znowu będę rozmyślał i tracił czas na marzenia. Znowu przez kilka lat tylko jedna kobieta gościć będzie w moim umyśle.
Bardzo ciekawą konstrukcją myślową wydaje się być piramida potrzeb Maslowa. Mogę z niej wywnioskować, że moje podstawowe potrzeby nie są zaspokajane. Rodzi to frustracje i napięcie. Odczuwam ciągły stres i dyskomfort związany z brakiem seksu oraz bliskości. To już rzuciło mi się ewidentnie na psychikę. Jestem totalnie wycofany. Totalnie samotny. Nienawidzę siebie. Nie wychodzę z domu. Może to dlatego tak ważne są dla mnie te trzy dziewczyny, może dlatego, że nie mam okazji poznać innych?
Jestem bardzo ponurym człowiekiem, jest mi bardzo źle. Wisielczy nastrój zagościł u mnie na dobre i stał się naturalnym stanem umysłu. Tydzień temu kobieta rozdająca ulotki obok metra zakrzyknęła do mnie: Czemu jest Pan taki smutny? Poszedłem dalej nie zwracając na to uwagi. Później jednak obserwowałem ją przez kilka dni. Do nikogo nic nie mówiła. Wczoraj jeszcze raz przechodziłem obok niej. Znowu zapytała: Czemu jest Pan taki smutny? Znowu przeszedłem bez niczego. Obok wejścia do metra jednak zawróciłem. Podszedłem do niej, wziąłem ulotkę i zapytałem: Czy naprawdę widać, że jestem smutny? Ona: Tak, i to bardzo. Ma Pan tak ciekawą twarz, ale jest Pan niesamowicie smutny. Proszę się nie martwić. Chwyciła mnie za rękę i życzyła wszystkiego dobrego.
Tego dnia od rana czułem się fatalnie, jednak dopiero teraz przyszedł moment kulminacyjny. Pękłem. Zacząłem beczeć jak dzieciak. Zostałem złamany psychicznie. Miałem w oczach łzy. Coś niesamowitego. Wielkie chłopisko, a ryczy. Jadąc metrem udawałem, że ziewam, aby usprawiedliwić cieknące łzy, gdyż płacz osoby, która ma w dowodzie napisane, że jest mężczyzną, jest społecznie nieakceptowalne. Nie do wiary zostałem rozłożony na łopatki. Smutek i przygnębienie nie są mi obce, ale w tak fatalnym stanie nie byłem od dawna, a może nawet nigdy.
Do mojego umysłu ponownie dotarło, że jestem całkowicie sam, że jestem skazany na porażkę, że porażkę już odniosłem. Następuje całkowita dezintegracja mojej osobowości. Ja wymiękam. Dłużej tak nie potrafię. Przyczyny znane.
Bardzo poważnie myślę o skorzystaniu z usług prostytutek. Tak właściwie, to już dawno powinienem to zrobić. Gdyby nie brakowało mi ikry, to odwiedziłbym jakąś Panią. Waham się, mam pewne obawy. Myślę, że seks może mi się spodobać i wtedy będę miał potrzebę częstych wizyt u tego typu usługodawczyń. Problem polega na tym, że nie mam pieniędzy. Starczy mi może na raz czy dwa, a potem co? Chciałbym tez, aby była ona ładna, a nie jakaś nie wiadomo jaka. No chociaż na ten pierwszy raz.
Nie wiem, ile jeszcze wytrzymam. Pragnę zanurzyć mojego penisa w bezkresnych czeluściach kobiecego ciała. Chcę poczuć to ciepło, które płynie od kobiety. Chcę wykonywać ruchy frykcyjne i jak przystało na prawdziwego samca dokonać ejakulacji we wnętrzu samicy. Pragnę zaspokoić moją ciekawość i z rzucić z siebie to potworne brzemię - może to przywróci mnie do normalnego życia. Pragnę sprawdzić, jak to jest w różnych pozycjach, jak to jest, kiedy genitalia pieszczone są ustami i resztą ciała. Chcę wreszcie odczuć tę niesamowitą i wysławianą przyjemność, jaką niesie ze sobą kontakt fizyczny.
Dlaczego trafiło właśnie na mnie?
Przed chwilą przeczytałem cały post.
Nie, nie, nie, nie. To nie o to mi chodziło, nie tak miał on wyglądać. Miało być dużo więcej o prawictwie, a są zaledwie dwa słowa. Nie udało mi się przekazać tego, co mam w głowie. Miało być o seksie, a wyszło jakoś tak mocno emocjonalnie.
Już teraz wiem, że chciałem się wyżalić.
To nie są jakieś dziwolągi, mają po prostu niezbyt poważany zawód. 
Teraz patrze troszkę inaczej wokół mnie i na ludzi ,widze więcej niz to co powierzchowne i czasami ''zryte''
