Dlaczego mężczyźni mnie nie dostrzegają? - Netkobiety.pl

"Wracając jeszcze do tej nieszczęsnej depresji- niepowodzenie może spowodować ,,doła", a śmierć bliskiej osoby- może doprowadzić do depresji."
Niepowodzenie tez moze spowodowac depresje. To zalezy od osoby, od rodzaju niepowodzenia, od jej nastawienia do tego zdarzenia etc. Czym innym jest jeden oblany egzamin a czym innym jak Cie wyrzucili za studiow. Bardzo czesto tez, jesli osoba doznaje w kolko niepowodzen to w koncu ktorej przeleje czare - nawet jesli nie jest ono obiektywnie jakies koszmarne. Tak sie indukuje depresje u zwierzat laboratoryjnych (jeden ze sposobow) przez poddawanie ich w kolko frustrujacym sytuacjom spolecznym.

Raczej nikt tego nie radził w tym temacie.
Twoja koleżanka zamiast zastanowić się co w niej jest atrakcyjnego skopiowała bez pomyślunku cudzy styl, nie zważając na to, że do niej nie pasuje.

1) Jakie masz możliwości spotkania kogoś atrakcyjnego opodobnych zainteresowaniach jak Twoje? Zwrócenie się o pomoc zawsze jest dobrym pretekstem do rozmowy. "Zamknięta" to trochę szerokie i wieloznaczne, ale daję temu spokój, niech będzie.
2) Czyli nie miał bladego pojęcia i nie zastanawiał się nad tym.
3) Jeśli chodzi o charakter to łatwo się zniechęcić i pewnie nie obędzie się  bez pomocy z zewnątrz, ale życzę powodzenia. Poza tym co oznacza "cech charakterugodna uwagi"? "Godna" według kogo  i jakich kryteriów?

Czy możesz komuś opowiedizieć o swoich problemach gdy wpadasz w pańkę, czy ktoś może Ci doradzić? Czasami pomaga jeśli zobaczysz sytuację z innej perspektywy, usłyszysz opinię kogoś doświadczonego.
Jeśli masz wizję tego, do czego zmierzasz, podjęcie właściwej decyzji jest łatwiejsze, nie jesteś w próżni. Tam, gdzie chcesz dotrzeć prowadzi ograniczona liczba dróg. Jesteś skupiona i zaczynasz dostrzegać okazje jakie pojawiają się w Twoim życiu.
Poza tym , to zwiększa pewność siebie. Jeśli nadal martwisz się wyborami z przeszłości to szczerze radzę skupić się na tym co masz, co możesz zrobić w danej chwili i jakie masz możliwości do wyboru, wyciągnąć wnioski z porażek(to trudne, ale bardzo istotne) i kierowć się wizją siebie przy podejmowaniu kolejnych decyzji. Jakikolwiek krok w danym kierunku jest lepszy niż żaden.

Dobra, prawie mnie przekonałaś, że jesteś przekonana

Szkoda. Następnym razem powinnaś podejść powoli, zapytaj o coś, poproś o pomoc, zaistniej w jego otoczeniu. Zorientujesz się jakim jest człowiekiem, czy są szanse na związek. Myślę, że większa pewność siebie i zdecydowanie to bardzo atrakcyjne cechy. Jeśli uważasz, że takowe posiadasz to w Twoim przypadku przeszkadza nadmierna ekscytacja ze spotkania kogoś kto wydaje Ci się odpowiedni. 
Trudno jest coś doradzić gdy nie wiadomo co decyduje o tym, że wolni faceci nie szukają z Tobą kontaktu. Niby jesteś zamknięta. Czy jesteś taka wobec ludzi, których znasz? Denerwujesz się w obecności facetów? Chyba nie aż tak. Jeśli masz jakąś osobę, która może wyrazić szczerą aż do bólu opinię o Tobie? Myślę, że to by wskazało co powinnaś zmienić aby mieć lepsze relacje z facetami lub ogólnie z ludźmi.

No tak, stereotypy! To, że jestem dużą kobietą nie znaczy, że jestem zaniedbana! Mam kobiecą figurę, z zaznaczoną talią i wszystkim innym, co trzeba, tylko w dużym rozmiarze. Nie mam żadnych wiszących fałdek, ani niczego takiego. Po prostu jestem duża, grubokoścista i tego już nie zmienię. Zaakceptowałam to, wiem, że to jest część mnie, chociaż gdy nie patrzę w lustro, czuję się zwykłą, raczej małą kobietką Potrafię dobrze dobrać strój, mam swój własny styl. Często gdy gadamy z koleżankami o szmatkach, one mówią, że widziały w sklepie jakiś ciuch i "to było takie twoje (= moje) , no wiesz, w twoim stylu". Jeśli chodzi o makijaż, to maluję się tak, jak mi się podoba, przy czym uwydatniam zalety mojej twarzy i ukrywam wady. O włosy, gdy mam je uczesane np. w kok, często dostaję pytania od koleżanek, kto mnie czesał i czy mam jakąś znajomą fryzjerkę. Dwa - trzy razy w tygodniu ćwiczę (fitness), różne zabiegi kosmetyczne, a przede wszystkim mydło z wodą mi nieobce. Także to nie jest wina zaniedbania, ani kompleksów związanych z wymiarami! Gimnazjum było 10 lat temu. Od tego czasu zmieniła mi się sylwetka (obejrzyjcie sobie Wasze zdjęcia z czasu, gdy miałyście 13 lat i z teraz, różnica na pewno będzie!), poza tym już sobie z tym poradziłam, aktualnie jestem na etapie przebaczenia (oczywiście w mojej głowie) tym chłopakom i tyle.

Coś podobnego usłyszałam od tego faceta na imprezie Przy czym on powiedział mi, że jestem bardzo naturalna i żebym tego nie zmieniała. Myślę, że wyrosłam już z tego nastoletniego udawania kogoś, kim nie jestem. Teraz właśnie chcę być tylko lepszą wersją siebie

Flirt? Tego się w moim wydaniu trochę obawiam... Szczęśliwa, w takim codziennym znaczeniu tego słowa jestem. Potrafię ucieszyć się z tego, że np. mój kot wskoczył mi na kolana, albo, że świeci słońce i kwitnie wszystko wokół, z tym nie mam problemów. Mój smutek jest zawsze głęboko schowany. Może jest coś na rzeczy z tymi gestami i mimiką, którą mam raczej żywą (jeśli z kimś rozmawiam, oczywiście).

Myślę, że właśnie nie mam "tego czegoś", tego tajemniczego pierwiastka. Może straciłam go już wtedy, gdy tak źle mnie traktowali w gimnazjum - to są moje przypuszczenia. Chciałabym "to coś" odzyskać...

Dziękuję za tę odpowiedź, widać, że jesteś bardzo ciepłą i życzliwą osobą, truskawko

Gimnazjum już dawno za mną, myślę, że poradziłam sobie z tym, przede wszystkim dlatego, że w kolejnych szkołach spotkałam ludzi, którzy traktowali mnie normalnie. I to było dla mnie potwierdzeniem, że to "koledzy" mieli problem, nie ja.
Walki o swoje faktycznie powinnam się nauczyć. Zauważyłam, że często stawiam się na drugim miejscu, a gdy próbuję być na tym pierwszym i nie ustępować, właśnie walczyć o swoje, zostaję zawsze, niezależnie od otoczenia, skrytykowana. Raz bardziej, a raz mniej. Może tu tkwi problem? Jak mam z tym walczyć?

Więc właśnie ja się nie mam do czego przyznawać. To, ze nie przystaję do wymiarów kreowanych przez współczesny świat, przez media, to nie jest nic złego, po prostu każdy z nas jest trochę inny, nie ma jednego, idealnego modelu piękna dla wszystkich

Przykre rzeczy, które słyszałam / słyszę filtruję sobie właśnie i nie biorę ich do siebie.

Ja też nie. Dlatego staram się zawsze wyglądać dobrze (staram się to kluczowe słowo - gorszy dzień zdarza się każdemu ) i gdy np. wiem, że szykuje się impreza, na której będą faceci, to ubieram się normalnie, tak, jak zawsze. Nie chciałabym, żeby jakiś (jeśli już zechciałby się ze mną umówić) po kilku randkach nie poznał mnie na ulicy, bo tam byłam wystrojona, a teraz nie. Nie lubię sztuczności i udawania, bo w końcu prawda i tak wychodzi na jaw

Wiem o tym. Wasze rady oczywiście filtruję i gdy pytam Was, jaka mam być, to nie dlatego, żeby zmieniać się wedle Waszych rad jak chorągiewka na wietrze, tylko, żeby poznać Wasz punkt widzenia. Jeśli okazałoby się, że faktycznie, to może być przyczyną problemu, wtedy stosuję się do rad. Mam rozum i używam go

Nie pytam znajomych o siebie! Zapytałam tylko jeden raz, jednego faceta i nic więcej. Nie szukam potwierdzenia swojej wartości w słowach innych.

Pisałam już, że związek i mężczyzna nie są dla mnie ani celem, ani gwarantem szczęśliwego życia. Potrafię czuć się dobrze sama ze sobą. Wczoraj uszczęśliwił mnie długi spacer, samotny oczywiście. I nie mam z tym problemów, żeby np. iść sama do kina, na spacer, do kawiarni. Dla mnie to jest normalne

A czy nastolatki (bo wtedy zazwyczaj rodzą się pierwsze miłości i związki) są gotowe? Czy one są gotowe bardziej, niż ja? Dlaczego miałabym czekać wieczność na to, aby z kimś być?

Zastanawiałam się nad tym, ale odkryłam to forum i postanowiłam dać sobie jeszcze jedną szansę. Jeśli Wasze rady nic nie dadzą, pójdę na terapię.

Tak się składa, że ja akurat jestem bardzo kreatywna. Wszystkie moje pasje polegają na wytwarzaniu różnych przedmiotów, powoływaniu do życia tego, co podyktuje mi wyobraźnia. Mam mój własny, niepowtarzalny styl, niezależny od sezonowych trendów. Szarą myszką nie jestem na pewno, oj nie

Raczej nikłe, bo moje zainteresowania są typowo babskie. Lubię czytać, więc swego czasu spędzałam wiele godzin w bibliotekach, czytelniach (w sumie miało to też związek ze studiowaniem), ale tam nikogo nie poznałam.

Tak, wiem, że nie ma co się oglądać na przeszłość, bo jej się już zmienić nie da. Staram się analizować to, jakie mam możliwości teraz i co dają mi poszczególne wybory, ale życie często jest niespodzianką i nie da się przewidzieć wszystkiego. To, co miało być korzystne nagle okazuje się złym wyborem i stąd mój strach. Takie poważne życiowe decyzje są często nie do odwołania, dlatego czuję, że potrzebuję czyjegoś wsparcia. Nie tyle rad, ile świadomości, że ktoś przy mnie jest i będzie nawet, jeśli moja decyzja okaże się potem zła.

Nie denerwuję się w obecności facetów. Myślę, że tamten mężczyzna na imprezie mówił szczerze. Nie znałam go wcześniej i już go raczej nie spotkam, więc myślę, że obojętne było mu to, co o nim pomyślę. Z relacjami z ludźmi w ogóle nie mam problemów

Nie ukrywałam tej informacji. To się działo dawno temu i już mnie to nie boli. Nie oglądam się na przeszłość i nie pielęgnuję w sobie przykrych wspomnień.
Tak, jak pisałam wyżej, nie jestem żadnym brudnym, zaniedbanym grubasem ze stereotypu, tylko dziewczyną większych rozmiarów, o "kobiecych kształtach", tzw. plus size.
Napisałam też, że jestem przeciętna = zwykła, nie wyróżniająca się jakoś szczególnie urodą. 1 to dla mnie brzydka dziewczyna. 6 - ślicznotka. Tę skalę można było sobie dopowiedzieć samemu.

Może, chociaż, jak pytałam tamtego faceta, to nie powiedział nic takiego, co by drastycznie zmieniło mój sposób widzenia siebie i całej tej sytuacji...

Melancholio!

Każdą moją sygestię w zasadzie odrzucasz znajdując uzasadnienie na to, że nie jesteś taka jak sugeruje. Ok, Twoje komentarze przekonują mnie. Myslę, że znasz siebie. Z pewnością wiesz więcej niż my tu jesteśmy w stanie wymyślić na Twój temat, jednoczesnie też nie jesteś w stanie wszystkiego tu dokładnie o sobie napisać.

Jednak skoro wszystko jest w zasadzie super to skąd cały problem? Kiedy Cię tak przepytać to wiesz co i jak, a jednak z jakiś tajemniczych powodów sobie nie radzisz w relacjach damsko-meskich.  Zastanaiwam się, czy jesteś taka "super", czy na siłę próbujesz utrzymać w swojej głowie ten obraz siebie. Ogólnie dobrze, że myślisz o sobie pozytywnie to pokazuje, że jednak masz  poczucie własnej wartości. Jednak z drugiej strony sprawaisz wrażenie jakbyś nie do końca była pewna tego pozytywnego obrazu siebie. Jakbyś trochę na siłę ten pozytywny obraz próbowała zachować negując tym samym pewne swoje faktyczne słabości, problemy z którymi gdzieś w środku siebie się zmagasz.

Nie jesteś chyba do końca szczera wobec samej siebie?

Twoje wypowiedzi są skrajne, z jednej strony jesteś kreatywna, zadbana, przekonana o swojej atrakcyjności. Akceptujesz siebie, swój wygląd. Z drugiej strony opisujesz się jako przeciętną, niekiedy nawet mało atrakcyjną bo ocena 3+ nie jest zbyt wysoka.
Raz piszesz, że sama wychodzisz do chłopaków ale oni i tak Ciebie unikają, nie chcą gadać. Można z tego wywnioskować, że nie masz tak naprawdę żadnych relacji z wolnymi chłopakami bo oni unikają Ciebie? Na imprezach gadasz z tymi podpitymi. Niby tyle tańczysz, masz kontakt z ludźmi na imprezie. A póżniej z Twojego opisu to wygląda tak jabyś tak naprawdę tańczyła sama. Nawet jak chłopak tańczy obok Ciebie nie masz z nim żadnego kontaktu, nawet przelotnych spojrzeń, zupełne nic.
Opisujesz siebie, że zagadujesz do chłopaków, nie stresujesz się ich obecnością. Po czym okazuje się, że bardzo się stresujesz. Nic się zupełnie nie dzieje między Tobą, a chłopakiem, który mógłby Ci się spodobać - brak interakcji.

Piszesz, że jesteś szczęśliwa, zachwycasz się codzienością dnia, umiesz odnadywać radość w małych rzeczach. Jesteś pomysłowa, masz dużo zainteresowań, pomysłów na siebie. Wykonujesz dużo czynności, znajdujesz sobie zajęcia jak gotowanie, szycie itp.
Następnie gdzieś piszesz, że masz w środku siebie pustkę, że tak naprawdę cały czas gdzieś cierpisz. Ukrywasz, nie pokazujesz na zewnątrz innym swojego cierpienia. Przyznajesz, że bardzo ale to bardzo chcesz z kimś być, chciałabyś być w pełni szczęśliwa. Jednocześnie zaprzeczasz abyś upatrywała swojego szczęścia w byciu z mężczyzną.

Momentami ukazujesz się nam tutaj jako słaba, zagubiona dziewczynka, która potrzebuje swojego królewicza, który poprowadzi za rękę, uchroni przed okrutnym światem.
A zaś innym razem pokazujesz się  jako pewna siebie, pomysłowa, rezolutna, silna, niezależna kobieta.

Mam wrażenie, że Ty na dłuższą mete cholernie boisz się być sama ze sobą. Jak byś niewierzyła, że potrafisz sama żyć i "nie umrzeć". Sama świadomośc, że ktoś jest przy Tobie i nie musisz być sama, nie musisz sama być za wszystko odpowiedzialna, nie musisz sama podejmować decyzji jest dla Ciebie kwestią Twojego być albo niebyć.  To obecne bycia samemu jakby Cię wykańcza i głównym Twoim celem w żyicu jest znaleźć faceta.

Popatrz co sama napisałaś!
"Tak, wiem, że nie ma co się oglądać na przeszłość, bo jej się już zmienić nie da. Staram się analizować to, jakie mam możliwości teraz i co dają mi poszczególne wybory, ale życie często jest niespodzianką i nie da się przewidzieć wszystkiego. To, co miało być korzystne nagle okazuje się złym wyborem i stąd mój strach. Takie poważne życiowe decyzje są często nie do odwołania, dlatego czuję, że potrzebuję czyjegoś wsparcia. Nie tyle rad, ile świadomości, że ktoś przy mnie jest i będzie nawet, jeśli moja decyzja okaże się potem zła."

Ty zachowujesz się tak jakbyś bała się popełniać błędy. Obawiasz się, że jedna zła decyzja zaważy na całym Twoim zyciu. Ty boisz się podejmowac decyzji. Pewnie więcej analizujesz niż działasz. Chcesz dzielić odpowiedzialność za własne decyzje z kimś jeszcze, gdyż przeraża Cię wzięcie całkowietej odpowiedzialności za samą siebie i tym samym przeraża Cię bycie samą na dłuższą mete. Sama obecnośc tej drugiej osoby przynosi Ci ulgę, że nie jesteś sama.

Melancholio życie polega na ciągłym podejmowaniu decyzji. Ty sama decydujesz o sobie i swoim życiu. I Ty jesteś odpowiedzialna za to jak bedziesz rozporzadzać tym co masz, jak pokierujesz, czy też jak będziesz zarządzać swoim zyciem, czasem itp. Nikt tego za Ciebie nie zrobi.

Myślę, że jesteś inteligentną młodą kobietą, która ma ogromny potencjał, możliwości. Myslę, że dużo wiesz, czyli masz świadome podejście do życia - przynamniej w teorii . Ale to co Cię ogranicza to Twoja lękliwość.
Myslę też, że od związku z męzczyzną oczekujesz zecydowanie więcej niż taki związek realnie może Ci dać. Szukasz w związku "załatania" pewnych swoich problemików, które są Twoje i żadenj związek ich nie rozwiąże jeśli Ty sama tego nie zrobisz.

Takie odnoszę wrażenie ale oczywiście mogę się zupełnie mylić. Sama to rozważ.

No pewno! Tak zrób. Od razu ostro się do niego zbliż. W końcu to tylko taniec. Ty trzymasz się z daleka, a on się boi zbliżyć, bo wydajesz się "nietykalska", a nie wypada "obmacywać". Poza tym jak jedno zrobi jakiś mini-gest, to drugie też powinno.

Masz rację co do miłości -- trzeba to mieć. Trzeba mieć kogoś, z kim chce się spędzać czas. Kogoś, do kogo ucieka się myślami, gdy nie ma się o czym myśleć. Kogoś o kim myślisz zasypiając, o kim myślisz rano gdy wstajesz. To jest bardzo, bardzo ważne. I tysiące ludzi tego pragną i niewiele robią, aby się spotkać.

Jako kontrę do powyższego akapitu powiem, że miłość nie da szczęścia, jeśli sama nie jesteś szczęśliwa.

A tak szczerze, to z iloma facetami się już spotkałaś, umówiłaś sam-na-sam? Nie chodzi o seks, nie chodzii o przytulanie, nie chodzi o całowanie. Chodzi o takie spotkanie, gdzie on przychodzi dla Ciebie, a Ty dla niego i to jest wasz czas. Nie przypadkowa rozmowa na imprezie. Trzeba się umawiać, spotykać, rozmawiać, a potem ... zapominać. Ale w końcu ktoś będzie fajny.

Na razie z 1, ale wcześniej tylko pisaliśmy przez internet, nie było żadnego "zwyczajnego" kontaktu aż do spotkania. I w sumie nic z tego nie wyszło.

NinaLafairy - to zależy właśnie od tego, jakim kto jest człowiekiem. Przecież jest tyle ludzi singli lub w zakonach, którzy są szczęśliwi i nie szukają miłości, nie potrzebują jej. Tylko, że ja jestem z tych, którzy jednak miłości potrzebują jak wody

Zgadzam się - obejmij go i zarzuć mu ręce na szyję choć na chwilę - nawet gdy będzie to szybki taniec. Wtedy po prostu bardziej intensywnie ruszaj biodrami. I nie odtrącaj jego ręki - no chyba, że powędruje tam, gdzie nie powinna.

NinaLafairy - dziękuję

elfiona - aż się zarumieniłam Nie wiem, czy będę miała aż taką odwagę, ale na pewno spojrzę mu w oczy i obejmę go

Nie, wprost przeciwnie A skąd to przypuszczenie?

SzaraMelancholio.
Dziękuję za miłe słowa Poniekąd pomaganie ludziom to moje hobby (i, w dosłownym tego słowa znaczeniu, w przyszłości praca).
Moje wypowiedzi często bazują na domysłach, ciężko jest poznać człowieka kiedy widzi się tylko rządek takich samych liter. Często te domysły bazują na stereotypach. Często nie są słuszne. Dlatego traktuj moje wypowiedzi jako pewien koncept, analizuj i wdrażaj w życie to co Ci się spodoba.
Ok, skoro już mniej więcej wiemy, jaka jest przyczyna (dużo ludzi się tutaj wypowiadało, wiele różnych koncepcji, pewnie żadna nie jest w 100% prawdziwa ale wiele ma w sobie chociaż ziarenko prawdy) możnaby spróbować wdrażaj jakieś zmiany w życie. Tylko potrzebny jest na to jakiś pomysł. 'To coś' bardzo trudno jest zdefiniować, może to być zarówno postawa jak i feromony . Ja bym obstawiała to pierwsze, bo to wiązałoby się z tym, że masz na to wpływ. Tylko świadomość tego, że samemu można coś zmienić prawie w 100 % umożliwia tą zmianę (polecam książkę 'optymizmu można się nauczyć', bardzo szeroko jest tam opisane właśnie pozytywne myślenie, wszystkie plusy i minusy, w Twoim przypadku nie ma żadnych minusów ). Słyszałam kiedyś, że aby jakieś marzenie się spełniło to trzeba zachowywać się tak, jakby już to marzenie zostało spełnione. Mogłabyś spróbować zachowywać się jakbyś już miała tego faceta - tak jakby znaleźć na niego miejsce w swoim życiu. Jak śpisz na podwójnym łóżku to kłaść zawsze dwie poduszki i spać na jednej połowie. Wydzierżawić czas na spotkanie itp. Tylko tego jest jeden poważny minus - cały czas będziesz myśleć o związku. To tylko jeden z pomysłów. Żeby zrozumieć facetów można przeczytać książkę 'dlaczego mężczyźni kochają zołzy'. Nie namawiam do ciągłej manipulacji, ale odpowiednie zachowanie na początku znajomości mogłoby od razu zaowocować zmianą statusu z 'koleżanka' na 'potencjalna dziewczyna' . Potem już można odpuścić sobie 'nieczystą grę' i być całkowicie sobą.
Słuchanie rad pewnie jest dla Ciebie męczące, możesz czuć się atakowana. Nikt nie lubi jak ktoś, kto ciebie nie zna robi ci psychoanalizę więc tak do końca nikt tutaj na forum nie jest w stanie Ci pomóc - Ty siebie znasz najlepiej, tylko bądź szczera sama przed sobą

nustablo i SZaraMelancholia -- umówcie się ze sobą na krótką kawę, dobra?

Cześć,
To mój pierwszy post.
Chciałam Ci napisać, że wiele jest takich dziewczyn jak Ty, które po prostu są sameeee i przyzwyczaiły się do tego stanu tak bardzo że podświadomie pragną faceta, ale jednocześnie to pragnienie jest jakby nierealne.
Napiszę Ci coś od Siebie..
Żyłam w ten sposób bardzo długo, nie zwracając uwagi na żadnego mężczyznę. Czułam, że nie tęsknie za żadnym z nich, że nikt nie skradł moich myśli mojego czasu i serca. Byłam zadowolona z Siebie i niestety również bardzo skupiona na sobie. Takie zachowanie sprawiało, że wokół mnie pojawiało się wielu zauroczonych facetów a ja zadawałam sobie pytanie co oni we mnie widzą? Nie rozumiałam ich motywacji i sama nie potrafiłam znaleźć własnej.
Ich zainteresowanie, komplementy nie robiły na mnie wrażenia. Nie chciałam być postrzegana, tylko jako ładna buzia. To doprowadzało mnie do szału.
Nie starałam się ich do siebie przekonywać. Byłam sobą. Mówiłam to co myślę nie zastanawiając się czy kogoś moim bezkompromisowym zachowaniem urażę.
Uroda w niczym mi nie pomagałaaaa i nie pomaga bo myśę sobie wtedy w ten sposób...co z tego, że 1000 facetów uważa mnie za atrakcyjną skoro żaden nie jest mi bliski. Te zachwyty nic nie znaczą..
Wychodziłam z pubu, klubu, wracałam z parku czy spaceru gdzie zaczepiali mnie kolejni mężczyźni i myślałam po co mi to wszystko? Ja tylko chcę dla siebie jednego faceta, który będzie mój i z którym będę mogła żyć...
Myślę, że dla faceta liczy się jednak w dużej mierze charakter, poczucie bezpieczeństwa, pewności, że dana kobieta jest z nim bo go ceni, uwielbia, szanuje i jest tylko jego. Piękna kobieta jest dla faceta wyzwaniem, ale i w jakimś sensie ryzykownym wyborem...

Takie pytania Melancholia, odpowiedz szczerze.

1) Czy masz problem z powiedzeniem komuś, szczególnie bliskim osobom, rodzinie (matka/ojciec) i najlepszej przyjaciółce, że podoba ci się fizycznie jakiś konkretny chłopak? Kiedy ostatni raz coś takiego powiedziałaś?
Nie chodzi oczywiście o aktorów z gazety, tylko o prawdziwych facetów. Nie chodzi również o takie beznamiętne, puste stwierdzenie "ten koleś to ciacho", ono nie jest personalne.

2) Czy boisz się, że chłopak który ci się bardzo podoba fizycznie się o tym dowie? Czy bałabyś się mu to powiedzieć? Powiedziałaś to już kiedyś jakiemuś chłopakowi?

3) Jak często nawiązujesz kontakt wzrokowy z nieznajomymi ludźmi (np. idąc ulicą, w sklepach, w autobusach, na uczelni)? Potrafisz patrząc nieznajomemu w oczy wytrzymać, aż do momentu w którym oboje poczujecie lekki dyskomfort?

4) Jak często zaczynasz takie krótkie wymiany zdań z przypadkowymi ludźmi z własnej inicjatywy? (Ktoś czekający na przystanku, ekspedientka w sklepie, dziadek na ławce w parku itp.)

To jest oczywiste, tylko mnie nie wystarcza ani miłość rodziny, ani przyjaciół, no i ten wątek zamyka się właśnie w relacjach damsko-męskich

Nie zniechęciłam się. I nie spodziewałam się po tym spotkaniu niczego, chciałam tylko poznać tego faceta w rzeczywistości. Poszłam na spotkanie z całkiem otwartym umysłem, bez żadnych narzuconych oczekiwań. Z resztą, jak pisałam w jednym z pierwszych postów, moim ideałem miłości jest taka, która jest rozwinięciem przyjaźni. Najchętniej najpierw zaprzyjaźniłabym się z jakimś wolnym mężczyzną, co później mogłoby się ewentualnie przerodzić w miłość

Kajunia23 - miałaś w takim razie zupełnie inaczej, niż ja. Nie szukam, oczywiście podziwu wszystkich facetów, nie chcę być żadną femme fatale, ale jak mam znaleźć tego jedynego, skoro nikt nawet na mnie nie spojrzy. W takim przypadku ładne kobiety mają łatwiej, bo mogą wybierać. Ja nie mogę nawet być wśród tych, spośród których się wybiera, bo nigdy nie jestem brana pod uwagę w takich kalkulacjach...

Tak, dla mnie aktywność nie oznacza tylko tej fizycznej. Jest wielu ludzi, którzy swoje życie ograniczają do zaspokajania podstawowych potrzeb + praca + tv i nic więcej. Oni według mnie są pasywni. Aktywni, to ci, którzy robią coś jeszcze w życiu, obojętne, czy to jest aktywność fizyczna, intelektualna, społeczna, czy jeszcze jakaś inna.

Tak to niby wygląda, choć wiem, że ci sami mężczyźni, którzy na mnie nie spojrzą, jednak oglądają się za innymi dziewczynami, umawiają się w nimi i potem są w związku, więc problem leży we mnie. Gdybym myślała inaczej, nie zakładałabym tego wątku, tylko żyła pretensjami do całego świata

Wczoraj, zupełnie przez przypadek udało mi się trochę dowiedzieć ;> Otóż spotkałam się z dość bliską mi osobą, znamy się paręnaście lat, od czasów, gdy byłyśmy dziećmi. I, jak to dziewczyny, szybko zaczęłyśmy rozmawiać o relacjach międzyludzkich, miłości, itp. Tak zwyczajnie, bez żadnych dodatkowych podtekstów. I wtedy ona zapytała mnie bezpośrednio, czy byłam kiedykolwiek zakochana. Odpowiedziałam, że tak, na to ona: więc ty się też zakochujesz w takich normalnych facetach! Na moje zdziwienie, odpowiedziała, że dotąd myślała, że szukam sobie księcia z bajki (chociaż nigdy wcześniej o tym nie rozmawiałyśmy!). Więc może tu jest mój problem, może sprawiam wrażenie, że chcę nie wiadomo czego, podczas gdy na prawdę potrzebuję normalnego mężczyzny, nie jakiegoś posągu

Rodzicom nigdy bym o niczym nie powiedziała, oni w ogóle o mnie nic nie wiedzą i niech tak już zostanie. Nie mam ochoty się przed nimi uzewnętrzniać. Co do przyjaciółek, tak, dwóm z nich mówię o tym, z resztą one mi też Ostatnio powiedziałam o tym jednej z nich tydzień temu

Tak, bardzo się tego boję i nigdy bym mu tego nie powiedziała. Jeśli on byłby wolny i widywałabym go często, starałabym się cały czas być niedaleko, tam, gdzie on akurat jest, rozmawiać z nim, być dla niego miłą, ale nigdy nie powiedziałabym mu tego. Gdy próbuję sobie wyobrazić taką sytuację, to ze stresu ściskają mi się wnętrzności, jak na egzaminie, chyba umarłabym w takiej sytuacji ze wstydu i zaraz go przeprosiła za to, a następnie robiłabym wszystko, żeby już więcej nie mieć z nim do czynienia.
Nigdy tego nie zrobiłam.

Nie zwracam na to jakiejś szczególnej uwagi. Czasem się zdarzy, że spojrzę komuś w oczy, ale to raczej na krótką chwilkę, nigdy nie zdarzyło mi się, żeby kontakt wzrokowy z obcą osobą trwał dłużej.

Tak często, jak zajdzie taka potrzeba, czyli jeśli np. nie wiem, jak dojść do jakiegoś miejsca w nieznanym mieście, albo gdy nie wiem, czy autobus już odjechał, czy nie, albo gdy nie wiem, która godzina. Bez konkretniej przyczyny nie zaczynam rozmawiać z nieznajomymi, bo oni mogą sobie tego po prostu nie życzyć.

"SzaraMelancholia, odpowiedzi na te pytania wskazują, że jesteś pozamykaną osobą! "

Dokladnie. Z tego wynika, ze ludzie sie po prostu Ciebie boja. Prawdopodobnie nie tylko faceci. Tez tak mialam dlugi czas - ludzie mnie uwazali za sztywniare, za osobe, ktora sie na pewno nimi nie zainteresuje, za kogos nieokreslenie starszego (np. n a studiach ludzie pozyczali ode mnie notatki przez kolezanke, bo bali sie podejsc). Nie wiem do konca dlaczego, bo jednoczesnie ludzie, ktrzy mnie znaja mowia, ze jestem mila, pomocna (zwykle nie odmawiam pomocy nawet ludziom, za ktorymi nie przepadam) i generalnie fajna. Ale powiem Ci, ze to sie bardzo zmienilo w okresie studiow i po nich, teraz jestem duzo odwazniejsza w kontaktach z ludzmi i latwiej mi nawiazywac znajomosci, wiec to moze przyjdzie z czasem.

Czy koleżnaka powiedziała Ci dlaczego miała taką opinię o Tobie?

Moim zdaniem powinnaś ubierać się kobieco (najlepiej w sukienki) i być tajemnicza. To faceci powinni Cię zaczepiać a nie Ty ich.

Myślała, że ja szukam sobie kogoś na wzór bohaterów z tych babskich filmów, które wszystkie oglądamy i o których rozmawiamy. Ale to było dziwne z jej strony, bo ja przecież nie raz wspominałam też o realnych facetach, którzy mi się podobają, czasem sobie nawet żartujemy z tego Nie wiem, skąd takie wrażenie? Ale zapytam ją jeszcze, może powie mi coś więcej.

To nie jest moja wypowiedź! To napisała kajunia23!

Zauważam mężczyzn wokół i cenię ich, niektórych nawet bardzo wysoko

Gdybym dla któregoś była atrakcyjna, bardzo bym się z tego cieszyła i byłabym dla niego miła i wdzięczna za okazaną mi uwagę, próbowałabym mu to jakoś wynagrodzić.
Gadam z różnymi facetami, również i takimi, którzy nie podobają mi się. Pisałam z resztą o tym w jednym z pierwszych postów ? dla mnie każdy kontakt z mężczyznami jest cenny, lubię wśród nich przebywać i normalnie z nimi rozmawiać. Z facetami w związkach to mi się udaje, a wolni nie chcą spędzać ze mną czasu.

Zainteresowany facet chętnie spędzałby ze mną czas. Jeśli bylibyśmy w grupie znajomych, siadałby obok mnie, próbowałby dotknąć mojej ręki, żartowałby ze mną, często szukałby mojego spojrzenia, uśmiechałby się do mnie, pisałby ze mną przez fb o różnych głupotach, starałby się być tam, gdzie może mnie spotkać, w końcu zaproponowałby mi spotkanie (np. spacer)?

Gdy ktoś mi się podoba, staram się właśnie być tam, gdzie mogłabym go spotkać, uśmiecham się do niego często, zaczynam z nim rozmawiać i próbuję tę rozmowę utrzymać jak najdłużej. Jeśli to się już uda, to w trakcie tej rozmowy bawię się włosami lub bransoletką, pokazuję mu nadgarstki (jedna z najdelikatniejszych części mojego ciała), zerkam często na niego, żartuję sobie z nim, gdy on potrzebuje pomocy w jakiejś drobnej rzeczy (np. żeby mu coś podać) robię to jako pierwsza.
Zdaję sobie sprawę, że to może być dla mężczyzn za mało, jednocześnie boję się bardziej okazać zainteresowanie, gdy z jego strony nie ma zupełnie nic. Bez sensu byłoby mówić mu, że mi się podoba, podczas gdy on robi wszystko, żeby się wyswobodzić z tej rozmowy ze mną, zostawić mnie i już się więcej nie odezwać?

Tak, może sprawiam takie wrażenie, tylko jak mam to zmienić? Nie jestem natrętna, nie chcę się narzucać, ale może właśnie przez to wydaję się im za mało? Co zrobić, żeby zaczęli dostrzegać moje zainteresowanie?

Nie, oni zazwyczaj znajdują potem dziewczyny, i to niegłupie i niebrzydkie
To są całkiem zwyczajni faceci ode mnie ze studiów lub ich koledzy.

Smutne to. Przecież ten chłopak i tak ją zostawi, albo będzie ją zdradzał z ładniejszymi, a ona będzie ewentualnie jego służącą od wszystkiego... Miłości nie da się kupić przecież

SzaraMelancholio nie bądź taka pewna, że ta niby brzydka laska zostanie z niczym biedna i zdradzona
Uroda to nie wszystko można nadrobić ognistym charakterem, który niewątpliwie przez wielu odbierany jest jako seksowny..;)
Myślę, że powinnaś popracować nad tym, żeby się bardziej wyróżniać osobowością. Nie bądź taka przeciętna.
Zainteresowanie sobą faceta nie jest takie trudne bo na początku wiele negatywnych rzeczy można ukryć...
Według mnie najbardziej działa ton głosu i ładunek emocjonalny jaki wkładasz w to co mówisz.
Jeżeli będziesz opowiadać o czymś, albo tłumaczyć mu coś z pasją/ Będą świecić Ci się oczy tak jakbyś mówiła o czymś wyjątkowym
-> on to kupi.
Liczą się emocjeeeeeeee i oczy-> to jak patrzysz kiedy do niego mówisz
Kiedy kobieta nosi w sobie dobrą energieee ona ją uszlachetnia i czyni piękniejszą.
W twoim przypadku nie może chodzić o wygląd to kwestia tego, że pewnie lubisz się ukrywać w ''bezpiecznym miejscu'',  nie ryzykujesz.
Ja, tylko raz spotkałam faceta dla którego chciałam zaryzykować wszystko i cieszyłam się tym, że nic mnie nie może przed tym powstrzymać <prócz niego..>Najgorzej jest wtedy, gdy blokuje nas nasza psychika, przeszłość gdy wiesz, że wszystko mogłoby potoczyć się inaczej, ale jednak uległaś własnym lękom.
Mam nadzieję, że gdy spotkasz faceta do którego poczujesz o niebo więcej niż do innych to będziesz na tyle świadoma tej doniosłej chwili, że tego nie spierdolisz..;)

ryzykownym, ponieważ faceci uważają, że taka kobieta ma gigantyczne wymagania wprost proporcjonalne do tego jak wygląda. W jaki sposób faceci odbierają piękne seksowne i zmysłowe kobiety? Jasne, że chcą je mieć, ale często powierzchowność takiej kobiety przytłacza ich do tego stopnia, że nie są w stanie racjonalnie myśleć i wiele rzeczy sobie dopowiadają

Z tego co piszesz o sobie Malencholia, po przeanalizowaniu różnych wątków Twoich wypowiedzi uważam, że w zasadzie nie powinnaś mieć większych problemów aby znaleźć sobie chłopaka.

Jakoś trudno mi uwierzyć, że wszyscy chłopacy od Ciebie uciekają, omijają Cię. Nie mogę uwierzyć, że nie znalazł się choć jeden, który często Ci się przygląda, który próbowałby zagadywać, czy chodźby pożyczać notatki, szukać z Tobą kontaktu.
Chyba, że masz na tych studiach do czynienia z jakimiś niedojrzałymi emocjonalnie facetami, którzy są na etapie szkoły średniej, wolą trzymać się z daleka od dziewczyn. Przynajmniej tak było u mnie w szkole, była grupka chłopaków i dziewczyn i ta pierwsza nie wykazywała żadnego zainteresowania drugą.

Albo to jacyś faceci, którzy uważają, że to o nich należy się starać. Zatem jeśli nie złapiesz takiego za rękę, nie będziesz mu nadskakiwać to totalnie nic nie zrobi.

Według mnie unikać Cię mogą bo jesteś dla nich zbyt ładna i inteligentna, a co za tym idzie postrzegają Cię jako niedostępną, wyniosłą. Może odbierają Cię jak kujona i wydajesz im się być nudna i "czepialska".
Albo odbierają Cię jak namolną babę, która nie da chłopakowi posiedzieć w spokoju i pozbierać myśli. Która na siłę szuka z nimi kontaktu, co trąca desperacją.

A może jednak masz zbyt duże oczekiwania co do tego jak facet powinien o Ciebie zabiegać? Czy uważasz, że mężczyźni są zupełnie innymi istotami niż kobiety? W sensie, czy postrzegasz ich jak ludzi, czy jako inny gatunek?

Jeśli nie prezentujesz żadnej postawy z powyższych powinno być wszystko OK.

Chyba, że nie piszesz nam do końca prawdy. Może Tobie się wydaje, że jesteś jakaś tam, w momencie kiedy inni odbierają Cię zupełnie inaczej niż Ty sama myślisz o sobie.

zawsze możesz trafić na kretyna, który będzie Ci prawił komplementy, uwodził Cię a za plecami mówił, że ma łatwy łup na horyzoncie..ale zakładanie, że tak się stanie nie ma sensu. Nawet jeżeli ktoś Cię kiedyś skrzywdzi świadomie bądź nie to uważam, że to też jest jakieś doświadczenie.
Faceci bywają wulgarni,niedelikatni,koloryzują a w swoim gronie potrafią komentować kobiety w taki sposób, który jest ciężki do zniesienia..

Melancholio!

Po przeczytaniu Twoich postow nasuwa mi sie pare wnioskow:

- Wydajesz sie cicha, skryta, niesmiala, zamknieta w sobie
- chcialabys miec chlopaka, ale zaden nie zwraca na Ciebie uwagi

Szukasz odpowiedzi na swoje pytanie a to nie jest skomplikowane jak caly ten watek :-)

Otworz sie do ludzi, zmien nastawienie, wychodzimy ze sredniowiecza

Niby dlaczego chlopak ktory Ci sie podoba nie mogl by sie dowiedziec ze Ci sie podoba? a moze Ty rowniez mu sie podobasz a mimo ze jestes taka niesmiala boi sie do Ciebie podejsc. Takim sposobem mozesz stracic szanse na bycie z kims na prawde fajnym. Stracisz szanse- nie szacunek. Bierz zycie pelnymi garsciami, smiej sie z nic nie znaczacych porazek i idz smialo dalej! Myslisz ze ktos za miesiac bedzie o tym pamietal? Nie przejmuj sie tym co mysla o Tobie inni.
Zrob sie bardziej otwarta. Faceci boja sie podbijac do dziewczyn ktore wydaja sie NIEZAINTERESOWANE lub zbyt NIESMIALE. Jesli takie odnosza wrazenie to szanse na pozanie kogos fajnego maleja.
Widzisz, dziewczyny potrafia byc cwane i nawet te nie najpiekniejsze nadrabiaja charakterem.
Ludzi mozesz zarazic i przyciagnac POZYTYWNA ENERGIA I SZCZESCIEM. Zacznij myslec pozytywnie, badz optymistka, usmiechaj sie czesciej, nie przejmuj sie porazkami, nie mysl co by bylo gdyby. Zyje sie tylko raz!
Jesli podoba Ci sie chlopak to USMICHNIJ sie do niego, zagadaj, powiedz cos smiesznego, patrz mu w oczy. Samo jak to nazwalas krecenie wlosow palcami nie pomaga. POKAZ ze jestes ZAINTERESOWANA. Szczesciu czasami trzeba pomoc. Troche zywiolu nie zaszkodzi A jak sie nie uda to sie nie zalamuj- czlowiek robi sie bogatszy o kazde doswiadczenie i sie uczy. Takze powodzenia!

I jeszcze jedno, cos bardzo waznego....

Nie traktuj zycia zbyt powaznie

SzaraMelancholia

Dla mnie również dziwne jest zachowanie tych facetów, mimo, że cię nie znam to nie miał bym problemu, żeby się umówić choćby na rozmowę, spacer czy kawę. Może byśmy się spodobali sobie, może nie to przecież normalne i nie ma się czym zniechęcać.
Z tego co piszesz masz poukładane w głowie i ogarnięci faceci to sobie cenią, a uroda też się liczy, ale nie jest najważniejsza. Szczerze wolałbym bym się związać z normalną dziewczyną w miarę ładną co ma trochę rozumu niż najładniejszą ale pustą modelką. Uroda przemija a charakter pozostaje.

Będę o tym pamiętać

Dlaczego gadają zajęci faceci bo pewnie ich partnerki ich nie doceniają. Jak ma się czegoś pod dostatkiem to się to lekceważy. Jak trzeba zawalczyć to się to ceni. Ja na to nie nie narzekam. Niech gadają. Fajnie posłuchać co mają do powiedzenia. To chyba nic złego jak myślisz?

Nie to nic złego. Oczywiście Lubię z nimi rozmawiać, ale zastanawia mnie, dlaczego tak to jest.

Tak jakby zajęty może gadać z koleżanką, bo ona wie, że on jest zajęty. Może sobie żartować itd, jest swobodny, bo szuka tylko koleżanki, a wolny boi się, że ona od razu pomyśli, że on ją podrywa? Nie wiem czy można tak to rozumieć.

Jeszcze zacytuję swój poprzedni post, bo chyba nie został dostrzeżony

Właśnie o to mi chodziło Też lubię poznawać chłopaków, bo jednak są inni i to w pozytywnym znaczeniu, ale rzadko mam okazję.

Nie, nic... No może poza tym, że lepiej się czuję ze sobą, trochę bardziej kobieco

A jak tam u Ciebie, Susane?