Samobójstwo poprzez powieszenie się. - Netkobiety.pl

O, magda29, to fajnie. Optymizm, to się chwali;)

Wiecie co?Ja juz mam naprawde dosyc pisania o tym wszystkim,caly czas to samo i to niepotrzebne roztrzasanie!!!!
Moze na odmiane cos pozytywnego?????

Alf2233
Jak masz w domu brod i syf to zlap sie za sciere i po sprawie!!!!Niemoznosc dogadania sie z urzedem skarbowym,hehehehehehehehehehehe!!!!!Ja od 9 miesiecy sadze sie o spadek po moim mezu SAMOBOJCY,ktory mi sie nalezy,ale jego rodzinka jest chciwa!I niema z tym konca!Brak seksu z partnerka i brak zaufania?To sa blahe problemiki,ktore kazdy z nas ma!Wiec przestan jeczec i wez sie w garsc i nie zawracaj glowy ludziom,ktorzy maja problemy przez takich jak ty!!!!!!!!!

Ja jestem surowa????????
Zycie jest surowe i ktos to powinien Alfowi uswiadomic,ktos kto to przezyl,wiec niemow mi,ze jestem za surowa!!!!Rozczulanie nad saba nie zalatwia sprawy,tylko ja jeszcze pogarsza!No prosze was!Klopoty z urzedem,z partnerka,ze szkola,itd.Ja taki dobry a wszyscy dla mnie zli!!!!!!Niech sie wezmie w garsc i cos zrobi,najlepsze wyjscie dla niego i dla wszystkich!!!!

Tak to jest że co niektórzy tylko widzą siebie i swoje problemy bo to JA cierpię to MI jest źle a wszyscy inni niech się zamkną bo ich problemy to wielkie nic     CZY TO NIE JEST EGOIZM?????????????

Alf mogłbyś napisać ile masz lat?
Jak wygląda twój dom?
czemu nie jesteś zadowolony z pomocy psychologów?

Magda29  nie pisz że znowu zawiodłaś,nie obwiniaj siebie,nikt nikogo nie upilnuje.
Dobrze że Twoja koleżanka znalazła się na oddziale - bo tam ją podleczą i trochę zaleczą rany!!

Uważam,że swoimi postami jak najbardziej pomagasz - bo ludziom którzy myślą o samobójstwie,trzeba trochę prawdy wykrzyczeć o egoizmie itp.
Zobacz na  ostatniego posta od ALENKI,w tym samym dziale ;Psychologia - samobójstwo!!
Jeżeli możesz i jaką taką ochotę to odpisz jej właśnie TY    bo piszesz dobrze,mądrze   tak prosto z mostu!!Pozdrawiam   ASIA

ps. najwyżej mnie opinkolisz!!!!

HEY WSZYSTKIM MAM NA IMIE MARZENA 19 12 BEDZIE ROK JAK MÓJ BRAT SIE POWIESIŁ NIE MOGE DAC SOBIE RADY Z TYM NIE BYŁAM W JEGO OSTATNIEJ DRODZE BO LEZAŁAM W SZPITALU NA ODDZIALE POŁOŻNICZYM NIKT  W DOMU NIE ROZMAWIA NA TEN TEMAT KARZDY KRYJE TO W SOBIE CO CZUJE CHODZIMY SZLOCHAMY I UDAJEMY ZE NIC SIE NIE DZIEJE TAK MI CIEZKO Z TYM ZE JEGO JUZ NIE MA ALE MAM NADZIEJE ZE TAM MU JEST LEPIEJ

Bardzo zle,ze nie gadacie na ten temat!Ja tez niechcialam o tym mowic i krylam w sobie,az wybuchlo to we mnie ze zdwojona sila!Powinniscie jak najbardziej o tym rozmawiac,to pomaga.Najgorsze jest trzymanie wszystkiego w sobie i samotnosc,wiec jesli jestes bliska z twoja rodzina to musisz ich jakos naklonic do rozmowy!
A w to,ze jest im tam lepiej ja nie wierze!Jestem wierzaca i wiem,ze oni nie maja sie tam z czego smiac!!!!!

Marzeno, myślę że jednak mimo wszystko powinnaś z kimś porozmawiać o tym co się stało i o tym co przeżyłaś po stracie brata..
Takie sytuacje nigdy nie są łatwe.. być może Twoi bliscy nie chcą o tym mówić, by nie wracać do chwil gdy TO się stało.. jednak czasem by tak naprawdę ukoić ból, wystarczy najprostsze rozwiązanie.. Macie siebie, i powinniście sobie ufać, wspierać nawzajem.. to nie wróci życia Twego brata ale ułatwi Wam Wasze.. żaden człowiek nie powinien zostać pozostawiony sam.. a łzy.. oczyszczają duszę..

Pamiętaj że Twojego brata już nic nie wróci, ale dopóki macie siebie, powinniście trzymać się razem, i choć jest ciężko, to spróbujcie porozmawiać.. może warto umówić się na rozmowę ze specjalistą?

Marzenko,
Bardzo Ci współczuję sytuacji w jakiej jesteś i straty jaka spotkała Twoja rodzinę.
Jak moje przedmówczynie, uważam, że dobrze byłoby przełamać to milczenie. Każdemu z Was będzie łatwiej znieść ból, jeśli jesteście w nim razem.
Jeśli Twoi bliscy, nie mają odwagi by się na to zdobyć, spróbuj sama.

Spróbujcie się do siebie zbliżyć, nie obwiniać się (bo podejrzewam, że jest to temat tabu m.inn z powodu poczucia odpowiedzialności za to co się stało...).
Przedświąteczny czas sprzyja otwieraniu serc, dzieleniem się tym co nosimy w sobie i przyjmowaniem uczuć jakie mają w sobie ważni dla nas ludzie.
Jesteście tu, żyjecie-nie traćcie siebie nawzajem zamykając się w swoim cierpieniu.

magda29, a mnie to wygląda na klasyczny napad paniki-wybierz się dla spokoju do lekarza rodzinnego.

Powiem wam cos,tak sobie wlasnie przemyslalam i doszlam do wniosku,ze wiem czego sie najbardziej boje.Boje sie tego,ze w koncu ta moja fasada runie.Staram sie z calych sil nie pokazac po sobie,ze cierpie,ze jest mi zle i wiecie co jest najgorsze,ze wszyscy dokladnie tak mysla!Od moich znajomych i przyjaciol slysze tylko,ty to jestes twarda baba i kto jak kto,ale ty dasz sobie rade!Slyszac cos takiego niemam odwagi wyprowadzac nikogo z bledu,wiec gram taka twarda sztuke!!!Nikt nie widzi moich lez,ja nawet na pogrzebie nie plakalam,stalam nad JEGO trumna,patrzylam na to co z niego zostalo i nawet lza mi nie poleciala,choc w duchu bylam zdruzgotana i wylam jak wilk do ksiezyca!!!!Prawie natychmiastowo usunelam JEGO wszystkie rzeczy,zostawilam tylko obraczke,zegarek,pare zdjec....Dlugo trzymalam TE ciuchy,ktore mial na sobie podczas samobojstwa...Policja byla tak mila,ze zostawila wszystko w piwnicy,nawet ten nieszczesny sznurek....Dziwne,z tymi rzeczami dlugo nie moglam sie rozstac,nie utracily jego zapachu i moze wyda wam sie to chore i jestescie pierwszymi osobami,ktore sie o tym dowiaduja,ale ja kladlam sobie ta koszulke z tymi wszystkimi ochydnymi plamami na poduszke,i tak wtulona w nia zasypialam.....Normalna schiza!!!!!!!!!!
Wracajac do mojego watku.Co bedzie jak ten mur,ktory sobie zbudowalam,runie?Tego sie najbardziej boje...

I to jest wlasnie ta odpowiedz?Nie dalem rady z tym zyciem??????To poprostu niemozliwe!!!!Jak to nie bylo nikogo?Zawsze ktos jest,ja bylam przez dlugie lata,walczylam i nikt mi nie pomagal ani nie wspieral,i jak mi juz sil zabraklo i odeszlam to on mi to robi!!!!Chyba tylko po to zeby mnie ukarac!!!!

No name no surname jesteśmy Napisz coś więcej

aaa dopiero teeraz widze ze Pani jest moderatorem.....hm......czyli Pani nie ma żadnego problemu....czyli Pani mnie nie zrozumie...

czy ktoś ma jakiś problem z kim mozna pogadać a nie tylko jest tu po to aby doradzac i pomagać?????????????????????????????????????????????????????????????????

myśle że osoba która nie przezyła czegoś takiego jak ja nie jest w stanie mnie zrozumieć i dlatego wydaje mi się że łatwiej jest rozmawiac z kimś co mam ten sam problem,ludziom się tylko wydaje że potrafią wczuć się w rolę tej danej osoby co myśli o samobójstwie a tak naprawde nic nie wiedzą jak ona sie czuje,to jest na takiej samej zasadzie jak ktoś mówi że np.słodycze są niedobre mimo tego że ich nigdy nie jadł.TO DZIAŁA TAK SAMO JAK NAPISAŁAM WCZEŚNIEJ.

no name no surname  Przeniosłam post do innego działu: http://www.netkobiety.pl/viewtopic.php? … 32#p173032

To co ja mam powiedzieć?
Moja historia jest tak straszna jak dla mnie że boję że się zabiję... a wszystko to przez dziewczynę bo mnie zostawiła,mimo że minęło pół roku od tego to czuję że nadal ją Kocham... nawet nie szukam już pomocy,bo nie chce... czuję się strasznie zraniony i bez niej nie mogę żyć...

Ehh,biedna... kurcze,czemu to ludzie robią...?
Wszystko się na to składa... A to złamane serce,a to kłopoty w domu/pracy... ehh

Witam. Jestem matką chłopaka, który zrobił to miesiąc temu. Nie będę się rozpisywać co czuję, bo to wiecie. Muszę jednak zabrać głos bo droga Amelio twój mąż robi to co robił mój syn. Mieszkał z narzeczoną, kiedy wypił mówił ze się powiesi. Rano obracał wszystko w żart. Ona też tylko coś wspomniała poprosiła o pomoc, a potem się wycofała ,bo jak stwierdziła jest już wszystko ok. Ale nie było. Nosił to w głowie, aż raz po imprezie z kolegami poszedł do swojego domu i to zrobił. Zawsze był uśmiechnięty , pogodny pomagał innym a co miał w głowie już się nie dowiemy. Nie zostawił listu, NIC. Nawet nie pomyślał o nas a szczególnie o mnie i swojej narzeczonej. Dwie kobiety które kochał ponad wszystko. Jednak trochę alkoholu wystarczyło aby zapomniał o nas. Zostawił rozpacz i żal. gdybym nie odpuściła , gdybym sama starała się z nim porozmawiać o problemach, gdybym mu co dzień mówiła jak bardzo go kocham. Zostało tylko Gdyby! Dlatego też proponuję ci udanie się do jakiegoś psychologa , porozmawiaj najpierw sama . Dowiedz się co możesz zrobić, jak rozmawiać! Zrób wszystko co będziesz mogła pukaj, proś, mów, to może uchroni cię to przed rozpaczą i niemocą w jakiej ja teraz się znajduję. Moja rodzina to sami dorośli ludzie. Też nie chcą rozmawiać na ten temat. Kiedy milczałam sama czułam się gorzej. Teraz chodzę do psychiatry i psychologa oswajam się z myślą że go już nie ma. Widzę ,że choć jest więcej łez to jednak łatwiej się pogodzić ze stratą ukochanej osoby. Nie ma takiego problemu, którego się nie rozwiąże. 
Wyrafinowany pomyśl jeśli tobie jest źle bo straciłeś ukochaną, ale możesz ją zobaczyć choć z daleka. To jak będą się czuć twoi bliscy? Jak matka, która cię już nie przytuli jeśli to zrobisz? Jak siostra czy brat który nie będzie mógł poprosić cię na świadka do ślubu, czy na chrzestnego? Jak twoja rodzina siądzie do stołu przy jakimś święcie? Czy będą się śmiać czy płakać? A może jak u mnie -  wezmą się za ręce i będą milczeć bo nie ma już łez ani słów, które oddały by to czujemy.

osoba, która ma myśli samobójcze sama ze sobą nie może sobie poradzić ,a co dopiero myśleć o znajomych.

Wiem, bo sama jestem takim przypadkiem. Przyjaciele starają się mnie kontrolować, chodzę na terapię, czasami myślę, że jedynym lekarstwem jest albo praca w kamieniołomach, albo wycięcie części mózgu.

Ktoś kto nie cierpiał na myśli samobójcze (mam to od trzech lat) nie zrozumie osoby, która ma takie myśli. Ja staram się z tym walczyć, na razie bezskutecznie, ale nie poddaje się. Czasami sama nie wiem co trzyma mnie przy życiu, może opinia społeczna?

Wracając do tematu, myśli samobójcze są chorobą, osoby cierpiące na to potrzebują naprawdę wsparcia i zainteresowania, choć będą mówiły, że wszystko jest w porządku to i tak trzeba być przy nich, bo nigdy nie wiadomo...

Kochani piszę do was wszystkich co myślicie o samobójstwie.. wiem ze w niektórych przypadkach to jest choroba ale kazdą chorobę się leczy. tylko trzeba tego chcieć i naprawdę nie warta jest żadna miłość ,aby przez nią popełniać samobójstwo .musicie to zrozumieć ,ktoś odchodzi bo już nie kocha ,no właśnie wstaw się w miejsce tej osoby kochałeś ale coś się wypaliła lub zakochałeś się w innym i co odchodzisz tak samo kiedyś możesz być na miejscu tej osoby co teraz od ciebie odeszła.To nie koniec świata.Tylko Bóg może zabrać życie ,bo to on wam je dał .Trzeba tylko chcieć i już pisałam to wiele razy,, ty myślisz żeby się zabić a inni nieuleczalne chorzy walczą o życie żeby nie zostawić samych dzieci ,męża .A ty co zabijesz się bo świat przestał ci się podobać jak rozkapryszone dziecko..Z każdej sytuacji z każdego problemu da się wyjść.

kiedyś - może nigdy nie nadejść

Jestem na tym etapie,ze rozumiem samobojcow i tez tych pozostawionych osob,sama do nich naleze.I chocby niewiem jak sie rozpisywac i nad tym zastanawiac,to nigdy sie prawdy nie dowiemy...Nie odzywalam sie dlugo,nie mialam juz sily i ochoty,ciagle ten sam temat w mojej glowie,choc minelo juz tyle czasu...Jestem teraz pod opieka psychologa,ktory nie lagodzi bolu,nie odbiera tych mysli,lecz pokrzepia mnie i pozwala spojrzec na wszystko z innej strony i jakby troche z dystansem.Polecam to wszystkim.

Myślę , że każdy przez to przechodzi tyle, że jednemu bardziej się to objawi emocjonalnie i po tak cudnym dzieciństwie w którym nie trzeba było się niczym przejmować nagle dostajemy cios, kopa, że to życie nie jest w cale takie piękne i  łatwe tutaj ważna jest rodzina i przekazanie tego, że wiecznie tak kolorowo nie będzie coś w tym stylu

Proszę, stonuj swoje wypowiedzi w tak delikatnych tematach, bo ten wątek może być odwiedzany przez osoby rozważające samobójstwo.
Pozdrawiam
Moderatorka Yvette

Mam 17 lat... kiedy miałam 14 poznałam chłopaka o 10 lat starszego, zakochałam się przez rok ukrywaliśmy się przed moimi rodzicami... Bo nie znając jego twierdzili że to chłopak nie dla mnie... ja chciałam go zmienić na lepsze, jego rodzice byli alkoholikami... Dawid nie miał z nimi żadnego kontaktu, pózniej jak poznał moich rodziców a oni jego było super traktował ich jak swoich a oni jego jak swojego syna... Dawid pod wpływem alkoholu był inny miał dwa wcielenia.. potrafił mnie bić i dusić ale nikt mi nie wierzył.. za każdym razem jak się rozstawaliśmy ze sobą on mówił ze jak nie wrócę do niego to sie zabije albo że w garażu czeka na niego pas... wracałam bo nie hciałam zeby sie zabił... przez jakiś czas było dobrze ale znowu sie zaczęlo zerwalam nie wrocilam znalazł sobie inną byli ze sobą 2 miesiące po tym czasie on przyjechal i błagał mnie i moich rodziców o wybaczenie ja nie chcialam wracac do niego ale rodzina mnie prosil zebym dala mu ostatnia szanse... było cudownie do marca 2010 roku... moje urodziny jego i w ogóle było super... 18 marca przyjechał jak codzien po pracy do mnie wyczułam alkohol *nie lubiłam jak on pił bo bił dusił* zaczęło się, w 2007 roku wyszedł z więzienia... zaczól się temat prawa jazdy którego nie miał a jezdzil autem mial duzo problemów z policja...
Ja chciałam tylko zeby miał lepiej bez żadnych problemów i w ogole zaczal mnie bić szarpać dusić... Zerwał ze mną bo nie chciał mnie dluzej krzywdzic... pisalismy normalnie co tam u nas i w ogole cały  czas pił 21 marca dowiedziałam się że Dawid nie zyje (zawsze mi pisał ze to zrobi teraz nic nie napisał) wszyscy mnie obwiniali ze to moja wina bo nie wiedzieli jak naprawde było... nie zostawił nie ale od rana juz to planował... po sekcji wykazało ze zjadl dużą ilośc cetonalu i popil wódka... Zrobił to bo chciał zeby było lepiej a mu sie to nie udawalo coraz iwecej problemów z policją z rodziną z pracą po jego śmierci dowiedzialam sie ze nie tylko mi grozził ze to zrobi... Daiwd zawsze mi mowil ze predzej czy pozniej to zrobi.. swojemu przyjacielowi mowil ze lepiej jak to zrobi teraz niż jak by mial miec ze mna 3 dzieci, ze chciał wszytskim udowodnic jaki jest odwazny ze chce spotkac swojego przyjaciela.. ktory 7 lat temu zabił sie na prostej drodze jadąc autem...

Ja uważam, że terapie nic nie pomagają. Osoba, której wszystko się zawali na raz. Podejmuje taką decyzje. Myślę, że każdy przed takim czynem kalkuluje, co dla niego dla jego bliskich( rodziny) jest lepsze. Jedni chcą uciec od wszystkiego miłości, pracy, rodziny, znajomych.Czy jednak odbierając sobie życie np: z miłości do innej osoby zmienimy coś? Gdy odbierzemy sobie życie z tego powodu to nawet jak by ta osoba kochana chciała wówczas zmienic zdanie to i tak juz nie będzie miała dla kogo. Osobiście uważam, że część z tych ludzi uważała, że jak zrobi coś tak drastycznego to coś to zmieni dla bliskich tej osoby. Jednak zapewne nic to nie zmienia. Nie przynosi to takiego skutku jak by ta osoba oczekiwała. Ludzie jak to ludzie poplączą i zapomną. A ta osoba liczyła, że pokaże swoim zachowaniem, że jednak cos była warta na tym świecie ( że kogos kochał/a podad wałsne zycue). Osoby, które mają rodziny. Nieraz mają dość wszystkiego. Wiola28 pisze, że wszystko było ok. A ile osób na tym forum pisze, że ich małżeństwo/związek to ładnie wygląda tylko na zewnątrz? Taki i z człowiekiem. Na zewnątrz widać, że trzyma się dobrze i wszystko jest ok. A  w środku człowiekiem targa. Żal, tęsknota, zazdrość, nienawiść. Tysiące trosk i rozterek. Do tego dochodzi brak zrozumienia/wsparcia najbliższej osoby( osoby ważnej) w życiu tej osoby. I finał jest, jaki jest. Wiele osób zadaje sobie pytanie, dlaczego? Odpowiedź powinniśmy szukać w najbliższym otoczeniu osoby, która targnęła się na swoje życie. Nie wiem czy pamiętacie jak pewna kobieta zostawiła męża dla innego. On będąc bodaj z 3 dziećmi u siebie w mieszkaniu zamordował dzieci i sam się powiesił. Czy w tym przypadku tez zadajecie sobie pytanie, dlaczego? Ten maź ponoć wówczas powiedział żonie, że skoro odchodzi to on jej nie odda dzieci. I dotrzymał słowa.

Potrzebuje pomocy!
Wczoraj byly moje urodziny-21,a ona wyslala tylko smsa. Bylismy ze soba prawie 3 lata. Ponad 2 mieszkalismy razem. Cos zawiodlo, sie posypalo. Od 14czerwca jestem bezrobotnym (pracowalem jako kierowca,ale po kolizji z DAFem balem sie prowadzic). Od ponad tygodnia nie moge spac. Dzis ide na 7 do pracy,gdzie czeka na mnie dosc odpowiedzialne stanowisko. Nie moge przestac myslec o Niej. Nie wyobrazam sobie zycia bez Niej. Chcialbym zeby bylo po staremu,ale Ona mowi,ze dopiero teraz odzyla. Nie czuje sie nikomu potrzebny. Mam rodzenstwo ale starsze ode mnie o 7 i 9lat,oni maja juz swoje rodziny. Coraz czesciej mam te mysli w glowie. Juz nie potrafie ich stlumic. Narastaja. Mam dosyc siebie. Nie chce mi sie niczego robic dla siebie. Wszystko robilem dla Niej...Nie chce zyc bez Niej,a Ona beze mnie czuje sie duzo lepiej.

Witajcie, podobnie jak Wy nigdy nie przypuszczałam nawet, że będę wypowiadać się na taki temat.
Sądziłam, że to sprawa odległa, nie dotycząca mnie i moich bliskich.Niestety myliłam się.
Dwa dni temu mój kolega popełnił samobójstwo ;(( Powiesił się.Nic nie wskazywało na to, że dojdzie do takiej tragedii.
Był zawsze wesoły, uśmiechnięty, lubił się bawić.Wydawałoby się, że czerpał z życia garściami.Nigdy się na nic nie skarżył.
A teraz po prostu jak w każdy weekend pojechał na imprezę, jednak w pewnym momencie zniknął.Znalazł go kilka godzin później nasz kumpel.

Nie radzę sobie z tym, czuję straszną pustkę.I wyrzuty sumienia.Co prawda ostatnio nasz kontakt się trochę rozluźnił, jednak gdy widziałam go parę dni temu, doszłam do wniosku, że wygląda trochę "niewyraźnie".Poczułam, że muszę się do niego odezwać... ale nie zrobiłam tego.Teraz mnie to dręczy, nie mogę spać, wciąż widzę jego twarz i słyszę jego głos.Nie mogę przestać o nim myśleć.
Samobójstwo bliskiej osoby jest naprawdę okrutnym ciosem.
Wierzę jednak w to, że skoro cierpiał na tym świecie tak bardzo, że nie chciał już żyć, to może teraz w końcu jest szczęśliwy.
W tym momencie jest to dla mnie jedyną pociechą.Naprawdę mam nadzieję na to, że w końcu odnalazł upragniony spokój i wolność...

Mam nadzieję, że jeszcze czasem ktoś tu zagląda..........
Odkąd sięgam pamięcią, raz na jakiś czas pojawiała się w moim życiu wiadomość o tym, że ktoś się powiesił - ojciec kolegi z klasy, facet na wysokim stanowisku państwowym, cieszący się dobrą opinią, kilku kumpli - problemy z prawem, brak akceptacji społecznej, alkohol, narkotyki, siostra znajomej koleżanki - dziewczyna wesoła, lubiana, ambitna. I co najgorsze kilka dni temu mój chłopak, nieoficjalny narzeczony, przyszły mąż - żywioł nie człowiek, facet lubiany i szanowany.

Nie obwiniam się za to co zrobił, choć wiele osób tak uważa
Nie zadaje sobie pytania czy samobójstwo to przejaw odwagi czy tchórzostwa
Nie pytam "dlaczego?", widocznie tak musiało być, a w końcu nic nie dzieje się bez przyczyny (choć przyznam, że mocno interesuje mnie psychologia samobójstwa)

Jestem egoistką, szukam pomocy dla siebie, żeby nie zwariować, ogarnąć że Go nie ma.......

Ja, kobieta po przejściach - w szkole średniej trochę lekkomyślna trzpiotka, bezgranicznie ufająca drugiemu człowiekowi, towarzyska, oddana przyjaciołom (jak się później okazało pseudo przyjaciołom) - na jednej imprezie podwójnie zgwałcona, przystawiona spluwa, koszmar. Na studiach wplątałam się w związek z bardzo przystojnym, romantycznym, inteligentnym, zazdrosnym alkoholikiem (bardzo długo udawało mu się to przede mną ukrywać) w dzień moich 19 urodzin, po spotkaniu ze znajomymi pobił mnie i wymusił kilka "upojnych chwil w altanie". Mam córkę. Rok po urodzeniu córki (jako singiel oczywiście) wróciłam na studia, musiałam przecież nadrobić te najpiękniejsze lata młodości, kiedy to chodziłam z brzuchem, potem siedziałam w pieluchach i zupkach. Zaczęły się konkretne imprezy, alkohol, dragi, deelerka

Poznaliśmy się dzień po tym, jak powiedziałam sobie: stop kobieto, weź się ogarnij, masz świetną córę, nie marnuj życia ani jej ani sobie

On, facet z przeszłością - ojciec bił wszystkich w domu, kto nie miał więcej siły od niego, wielki zawód miłosny, brat osoba której ufał, wierzył, był dla niego ideałem na każdym kroku wbijał mu nóż w plecy, uzależnienie od alkoholu, świat przestępczy

Jak ja Go dalej kocham......

Kiedy się poznaliśmy żadne z nas nie myślało o stałym związku, powiedzieliśmy sobie to wprost, dobrze nam się rozmawiało, rozumieliśmy się, odpoczywaliśmy w swoim towarzystwie i na wzajem powtarzaliśmy sobie "tylko się nie zakochaj, bo będziesz cierpieć.....".  Ale stało się (z czego bardzo się ciesze, bo były to najszczęśliwsze chwile w moim życiu mimo wszystko) wpadliśmy po uszy, był jeszcze wtedy zaszyty, zaakceptował moją córę, pomagał mi ją wychowywać, chciał ją adoptować, a ona nie widziała świata poza nim. Kilka miesięcy później kiedy esperal przestał działać wrócił alkohol i znajomi ze swoimi propozycjami szybkiego zarobku. Wiedział, że mi się to nie podoba, że martwię się o niego, wręcz boje, więc zawsze robił to tak, że nie wiedziałam nic o jego interesach, teraz wiem że zwyczajnie zadbał o nasze bezpieczeństwo. Po jakimś czasie wydawało mi się, że zrozumiał że na dłuższą metę tak się nie da, że ma wszystko co mu do szczęścia potrzebne czyli nas, że się kochamy przede wszystkim, ja awansowałam, on zaczął legalną pracę, do pełni brakowało jedynie wspólnego mieszkania. Wtedy nagle zmarł jego ojciec, sytuacja finansowa w domu znacznie się pogorszyła, okazało się, że ojciec zostawił sporo długów i nieślubne dziecko. Szok. Wrócił alkohol i jak się okazało dawni "koledzy" również. Kilka tygodni po śmierci ojca, pewnej nocy kiedy szalała konkretna burza, piorun uderzył w garaż na ich podwórku. Oficjalnie. Prawda była inna.......

Kilka miesięcy temu chciał odejść, rozstać się, bo jak stwierdził "nie chce mnie pociągnąć ze sobą na dno, że nie mam z nim przyszłości", wszystko robił bym odeszła, a ja uparcie za każdym razem wyciągałam do niego rękę.

Był bardzo wrażliwy i zamknięty w sobie, choć na zewnątrz każdy myślał inaczej. Owszem rozmawialiśmy o wszystkim, ale często o różnych sprawach dowiadywałam się po ich rozwiązaniu czy zakończeniu. Dwa razy powiedział mi, że chce się powiesić, że nie ma siły, że wszystko go przerasta. Rozmawiałam, tłumaczyłam, pokazywałam plusy i wyjścia z sytuacji. Pilnowałam jak oka w głowie, odwoływałam się do uczuć osób które tak bardzo Go kochają. I dałam się podejść, uwierzyłam że wygrałam. Jeśli chodzi o relacje między nami i nami a naszą córką to była to kraina miodem i mlekiem płynąca, nikt mi nigdy nie pokazał jak bardzo mnie kocha, choć martwiło mnie to w jakim był stanie psychicznym - bał się własnego cienia, ciągle oglądał się za siebie, nie miał siły. był zmęczony i zrezygnowany ale widzę też teraz jak bardzo skrupulatnie przygotowywał mnie do swojego odejścia.

Tego dnia kiedy się powiesił, widzieliśmy się dosłownie trzy godziny przed...... wszyscy razem we trójkę, w sumie przelotnie na chwilę, dosłownie godzinkę. Nie był pijany, ale trochę wstawiony. Jak wrócił do domu to jeszcze zadzwonił powiedział że bezpiecznie dotarł, że jest okey, że zrobi sobie coś do jedzenia i pewnie się położy. Normalka. Ale nie tego dnia. Po godzinie dostałam sms-a, że to zrobi, telefon odebrał od razu, płakał, powiedział że kocha na zawsze i prosi o wybaczenie i połączenie się przerwało. Uwierzcie mi to trwało chwilę, dosłownie kilka sekund, ogarnęła mnie przerażająca cisza, trzy głębokie wdechy i zadzwoniłam ponowne, nie odebrał i już nigdy nie odbierze

Tylko proszę o jedno: zaoszczędźcie mi słowa "współczuję"

Ktoś mi kiedyś powiedział, że "trzeba mieć jaja, żeby to zrobić". Nie uważam, że jest to tchórzostwo, nie wiem jak to nazwać, słowo "odwaga" też mi nie pasuje, ale nie tchórzostwo. Dziś znajoma z pracy nazwała go egoistą i ostatnim kretynem, bo mnie zostawił. Te słowa zabolały, bo nie był egoistą. Kiedy żył i patrzyłam na to jak cierpi, jak kłóci się sam ze sobą, nie wie co zrobić, to mnie bolało, to że nie mogę mu pomóc, tak bardzo go kocham, że jestem w stanie wybaczyć mu to bo wiem że już nigdy nie zazna zła, nikt nigdy więcej go nie zrani ani nie skrzywdzi. Może to głupie podejście bo ja teraz też strasznie cierpię bo go przy mnie nie ma, ale wiem że jest szczęśliwy i spokojny.....a kiedyś do niego pójdę i skopie mu cztery litery za to co mi zrobił.

dlaczego? chcesz to pisz na maila