Dzień Zaduszny - nasze refleksje - Netkobiety.pl

Krzyś...... to nie do końca tak jest.Ja jestem wierzącą....... mało tego wiara pozwoliła mi przeżyć okres przedwczesnego wdowieństwa.Nie myślimy o śmierci -dopóki mamy jeszcze coś do zrobienia w życiu.Ja wierzę w tę świeczuszkę- która gaśnie dla nas w momencie może najmniej przez nas oczekiwanym.Kto się urodził.........i umrzeć musi.To jest pewnik.Łatwiej się oswoić z tym jak się jest w podeszłym wieku.   lub jesteśmy nieuleczalnie chorzy.Ktoś powiedział.... żyj tak jak by ten dzień był ostatnim w Twoim życiu.Ale tak sie po prostu nie da.Jesteśmy zabiegani,zaabsorbowani trudami życia codziennego- dopiero .... gdy śmierć dopadnie Kogoś nam bliskiego czy z sąsiedztwa- na chwilkę ....... myślimy......... o kurcze........... jak niewiele potrzeba....... by przejść na drugą stronę tęczy.

Ależ Danusiu, takie jest po prostu moje zdanie na ten temat i choćbyś za mną z krzyżykiem i czosnkiem biegała to go nie zmienię.

ja bardziej się boję tego w jaki sposób po mnie przyjdzie owa śmierć-podobnie jak Facet nie boję się co będzie po bo mnie już nie będzie ale tego że może będę musiała cierpieć z powodu jakiejś choroby,będę ciężarem dla dzieci lub nie zdążę wychować dzieci-boję się okropnie.
Nie chciałabym także przeżyć mojego męża-jakoś nie wyobrażam sobie bez niego życia.

Ja boję się śmierci z dwóch powodów: Pierwszy to takie,że boję sie co będzie z moimi bliskimi, oczywiście oni popłaczą, popłaczą i przestana ale boję sie o to jak przeżyłby to mój przyszły mąż, dziecko które się narodzi zostanie bez matki.. Po prostu boję sie o ich przyszłość, a z drugiej strony boję sie o sama siebie, o to czy nie będę cierpieć przy śmierci i o to co później stanie sie ze mną, z moja dusza, bo coś przecież musi sie z nią stać..

Krzysiu........z czosnkiem i osikowym kołkiem....... to pewnie biegała bym za diabełkiem wcielonym -a Ty...... na takiego mi nie wyglądasz.Masz rację...... każdy ma prawo mieć i swoje zdanie i ocenę- szczególnie w tej delikatnej kwestii. Nie było moim celem Krzysiu .... nawracanie........ nie......... Tylko jesteście tak młodzi,że tłumaczcie sobie- jeszcze nie czas........ jeszcze nie pora.

Dobrze Danusiu Rozumiem. Źle się troszkę zrozumieliśmy, też mi się wydawało, że masz to na myśli.

Wspaniale to ujęłaś April - po prosu genialny tekścik, dodający niesamowitej otuchy ! W ogóle dzięki wszystkim, którzy tu się odezwali  jakoś tak poczułam się mniej samotna z  moim "problemem". Dzięki! Może rzeczywiście nie trzeba za dużo o tym myśleć, co ma być to będzie - jak to powiadają. Ale czasem nie uciekniemy od własnych myśli i czasem nadchodzi taka chwila, że człowieka coś chwyta za serce i myśli otym jak to będzie kiedy go już nie będzie.

Witajcie , April.. dzięki za ten tekst , jest , całkowicie po mojej myśli , tak to widzę i czuję

Witajcie Predator, Danusia:) dobrze wiedzieć, że myślimy podobnie! , pozdrawiam z głęęębi serca!!!

Myślę, ze ten temat jest w dniu dzisiejszym bardzo aktualny. Więc zapraszam do dalszej dyskusji Może ktoś rzuci nowe spojrzenie Podzieli się swoimi przemyśleniami

Podobno jak człowiek jest już stary to czuje że nadchodzi jego koniec. Jesli czlowiek jest w szpitalu i ciezko chory i stary to jest tak w wiekszości przypadków że w jednym dniu czuje się lepiej, nawet ma kolorki na twarzy, wita sie z bliskimi (choc tak naprawde to juz pożegnanie jego) a potem nastepnego dnia lub później umiera. Słyszałam o takich przypadkach od osób co umarli im dziadkowie, rodzice.
A co do śmerci to mozna sobie gdybać ktos mówi że sie nie boi, a ktoś że boi. A skad to można wiedzieć jest sie tego tak pewnym? Ja mysle że nie, bo to tak samo jak w zyciu. O nie boję sie np skoczyć ze spadochronu, nie boje sie żadnych ludzi oprychów itp i itd. a jak sie stanie w oko w oko z jakimś zagrożeniem to i tak reakcja jest inna niz dawniej sie uważało.

Nigdy nie wiadomo co, kiedy i jak nas zaskoczy Tajemnica poprostu.

A jesli chodzi o umieranie to możemy też sobie pomarzyć, bo to nie zależne od nas... według mnie było by najlepiej zasnąc spokojnie jak codzień/ noc i juz sie nie obudzić.

dziś spacerowałam tak na cmentarzu, odwiedzałam rodzinne groby i kiedy tak stałam nad grobem wujka zastanowiłam się nad tym o czym piszecie.. Myślę, że zdecydowanie łatwiej jest myśleć o śmierci na starość albo jeśli jest się ciężko chorym, myślenie takie wydaje mi się takie naturalne. Co innego, młody, zdrowy człowiek.. Kto z nas na co dzień rozmyśla, jak będzie wyglądał ten moment, czy będzie się strasznie cierpiało... Mój wujek zginął w styczniu tego roku, wracał w nocy do domu od przyjaciela, na przejściu dla pieszych potrącił go młody kierowca, uciekł, nie zatrzymując się... Teraz moje dwie siostry cioteczne nie mają taty, jedna jest w podstawówce, druga w gimnazjum. Nie wyobrażam sobie, naprawdę, nie jestem w stanie wyobrazić sobie straty któregoś z rodziców w tak młodym wieku...

Później poszłam na grób znajomego mojego rodziców... Miał dwadzieścia parę lat , zginął w Afganistanie... Refleksje te same...

Czy kiedykolwiek jest odpowiedni moment na śmierć?

To mój pierwszy post, choć szkoda, że na taki trochę nieprzyjemny temat, bo nikt nie lubi, gdy mu się przypomina, że kiedyś będzie musiał odejść z tego świata. Oczywiście, że wierze we własną śmierć. Śmierć jest czymś, czego nie da się uniknąć. Mam na myśli oczywiście śmierć w sensie ciała. Natomiast dusza zawsze żyć będzie. Chciałbym także powiedzieć, że ja jak każdy boję się śmierci. Śmierć jest czymś nieznanym, a jak wiadomo ludzie często odczuwają lęk przed czymś czego nigdy nie przeżywali, bo nie wiedzą z czym mogą mieć doczynienia. Uważam także, że jest spowodowane tym, że każdy z nas nie wie, co będzie dalej i czy zasłużył sobie swoim życiem na to by żyć w niebie. Do tego najważniejsze jest, aby pamięć o nas trwała wśród innych ludzi. Ja zarówno obawiam się bólu związanego ze śmiercią, jak i tym czy moje życie jest godne tego, aby żyć wiecznie. Najważniejsze powinno być to, żeby w tych chwilach był ktoś obok ciebie, kto darzy cię uczuciem, kto nie zostawi ciebie samego i wesprze. To tyle ode mnie.

Każdy znas rodzi się i każdy musi kiedys umrzeć . Nigdy nie bałam się śmierci ,a teraz tym bardziej , boje sie tylko tego że gdy mnie za wczasu zabraknie ktos bedzie cierpiał , plakał i rozpaczał . Swojego dziadka i swoją babcię trzymałam za ręce gdy odchodzili z tego świata , nie wyobrażacie sobie  z jaką ulgą umierali , oddawali ostatnie tchnienia ,a ostatni oddech wyrażał ulgę jakiej doznali odchodząc.

Ewel, jak juz nas nie będzie , to bedziemy gdzies indziej ,o ile na to zasłużymy . Wtedy już nie bedzie sie dla nas liczyć co tam na ziemi , czy jak rozwija sie technika , to sa tylko sprawy doczesne , przyziemne , a my będziemy życ duchowo , więc pewno inaczej .Ja w to wierzę bardzo głęboko , że po śmierci jeszcze nas coś dobrego spotka , a może nawet lepszego niz tutaj na ziemi . W piśmie św. piesze ,, kto bedzie chciał zachować życie , straci je , więc nie myśl tak intensywnie o tym co będzie jak cię nie będzie . Jak się w coś wytrwale wierzy , to cuda sie nawet zdarzają!

Ponieważ boję się bólu, to boję się życia.
Za życia wszystko może boleć.
Niemniej nie jeden poważny ból dzielnie znosiłem.
Czasem jakoś mnie nawet motywował do działania.
Jeśli przed śmiercią będzie mnie coś bolało to pewnie będę jej wyczekiwał z upragnieniem.
To będzie koniec bólu.
Łatwiej się pogodzić ze śmiericą mając nic do stracenia.
Boję się jedynie o bliskie osoby.
O to, że będą przeżywały, smuciły się.
Boję się, że beze mnie sobie niektóre z nich nie poradzą.
Czasami mam głupie wrażenie, że będę wieczny.
Niedługo będzie zapewne mozna usunać gen starości, w pracach przy wysiłku fizycznym może wyręczyć egzoszkielet z Japonii.
Aby nie sflaczały mięśnie można poćwiczyć, pobiegać.
Dobrze się prowadzić.
Unikać stresów i awantur i bójek.
Zamiast się przejmować myśleć nad rozwiażaniem problemów.
I radzić sie diabetyka co można jeść.
Nie ma gotowego przepisu na życie.
Wydaje mi się, że żyjąc rozsądnie można żyć dłużej, dla innych.
Nie jestem pewoen co po śmierci, lecz milo jest wierzyć w Niebo.
Wtedy łatwiej jest siępogodzić z odejściem kogoś.
Ten ktoś musi tam być i pewnie wolałby nas widzieć szczęśliwych i uśmiechniętych niż pogrążonych w rozpaczy.
Fajnie by było gdyby to byla prawda.
Grunt, że takie myślenie pomaga wrócić do codziennych spraw.
Sny czy myśli o zmarłych pozwalają nam się spotkać.
Jednak niektórym jak śnia się zmarli to wróży wielkie nieszczęście.
Pewnie pojawiają się by ostrzec.
Przynajmniej tak jest jak w snach mojej babci pojawia się dziadek.
Ja albo nie pamietam snów albo ich nie mam(udowodniono naukowo, że i tak może być).
Mogę więc zatem tylko o nich rozmyślać.

PO chyba gorzej być nie może.
W najgorszym razie przestaniemy w ogóle istnieć a ciało przestanie cierpieć.
Czyli będzie mniej więcej tak jak zanim pojawiliśmy się w brzuchu mamy.
Nic nie będzie boleć, nie będziemy mieli zmartwień.
Jeśli nie ma życia po życiu.
Jeśli będzie to wątpię by było gorsze.
Skoro piekło to cierpienie z powodu braku milości Boga to ci co go nie kochają chyba i tak nie będą cierpieć z tego powodu.
Kiedyś podobno jakaś opętał demon.
Składał sie znajgorszych ludiz w tym i Hitlera.
Ponoć Hitler strasznie cierpiał, więc chyba nie  zpowodu braku milości Boga.
Może pozostali towarzysze jego celi w postaci Demona tak go przerażali.
Łatwiej wydawać bowiem rozkazy niż samemu osobiście być przy tym czy też osobiście zabijać.
Może każdy przeżywał doświadczenia ich wszystkich.
To na pewno jest potworne.
Ale to tylko spekulacje.
Jak już npaisałem, jeśli nieczego nie ma, to nie ma czego się obawiać.
Jesli ni ebędę świadom i nie będę czuł to nawet nie będę wiedział co się ze mną dzieje iż e wogóle ja istnieję.
Nie da się wtedy czuć samotnym, przygnębionym ani szczęśliwym.
Po prostu jakby nigdy nas nie było.
Tak można przypuszczać, że będzie jeśli życie po życiu miało by nie istnieć.
A jeśli Bóg ujrzy nasze żale za grzechy to chyba nie wtrąci do piekła, w którym nawet Hitler ponoć wytrzymać nie może.
Chyba aż tak źli nie jesteśmy wszyscy.
Trzeba tylko/aż nikogo nie krzywdzić.
Jak nieświadomie to chyba jak w sądzie jest nieumyślnie.
Zresztą jak człowiek dobry i zrobił coś nieświadomie  apotem to zrozumiał to zwykle ma wyrzuty sumienia.
A kto czuje żal za grzechy...
Więc chyba tragedii nie będzie.
Tylko źli do szpiku kości ludzie bać się powinni, wide:Hitler.
To z tym opętaniem to chyba najbardziej udokumentowane jest.
Piszę tu o egzorcyzmach Anneliese Michel.
Jest to nawet na Youtube pod nazwą "Egzorcyzmy Anneliese Michel".
Nagrany wywiad z dwójki.
Jest też po angielsku "Real Exorcism of Anneliese Michel".
Po obejrzeniu tego wywiadu z realnymi ludźmi chyba można uwierzyć w życie po życiu.
Jesliistnieje piekło to i niebo.

"Anneliese Michel ? tak brzmiało prawdziwe imię dziewczyny, o której dramatycznych przeżyciach opowiada film pt. Egzorcyzmy Emily Rose, wyświetlany w kinach polskich jesienią 2005 r. Scenariusz filmu został napisany na podstawie prawdziwej, wstrząsającej historii opętanej dziewczyny, która została opisana, z całą naukową dokumentacją, przez prof. Felicitas D. Goodman, antropologa kultury i religioznawcę, w książce Egzorcyzmy Anneliese Michel, dostępnej od niedawna również w tłumaczeniu na język polski."

ks. Andrzej Trojanowski TChr

Tekst pochodzi z dwumiesięcznika Miłujcie się! nr 5-2005 i został opracowany na podstawie książki F.D. Goodman: ?Egzorcyzmy Anneliese Michel?.

Wybacz, lecz jak profesor i prawdziwa nauka się tym zajmuje to mi to wystarcza.
Dlatego mimo wszystko wierzę w Niebo.
Chicałbym kiedyś spotkać ducha, byłby to dla mnie jeszcze większy dowód.
Mam jednak nadzieję, że wiara w niego to nie podwyższony poziom serotoniny a sam duch nie byłby np. wynikiem jakiegoś procesu psychicznego.

Pozdrawiam

Mnie też zazwyczaj nachodzą refleksje w Święto zmarłych. Zaczynam się zastanawiać, co by było, gdyby mój ojciec żył. Co by było, gdyby się nie zabił. Jak dalej potoczyłoby się nasze życie... Staram się zapamiętać go jako dobrego człowieka, choć to naprawdę trudne...
Ostatnio zaczęłam zauważać, że Święto zmarłych nie zawsze jest czasem zadumy.
Denerwuje mnie to, że ludzie raz w roku nagle przypominają sobie, że jest Święto zmarłych, że trzeba odwiedzić cmentarz i posprzątać groby... I prześcigają się w ilości poustawianych na grobie zniczy i kwiatów. A przez resztę roku prawie nie pamiętają, że odszedł ktoś im bliski... Nie odwiedzają cmentarza, bo są tak zajęci pracą, obowiązkami i milionem różnych, ważnych spraw.
Dobrze, że zmarli tez mają swoje święto, bo przynajmniej raz w roku ludzie mają "pretekst", żeby odwiedzić mogiły...

Jeżeli po życiu, które znamy nie ma nic, to ile sensu ma obawa przed nicością, skoro z założenia odbiega od czegoś.Skoro kropla deszczu, która wpada do morza staje się częścią niego, to czemu śmierć jednego człowieka nie może stać się częścią bycia odwiecznego i przewidywalnego?
Śmierć jest czymś nieuniknionym. Jak wiadomo wszystko ma swój koniec i początek, więc nie ma co się przejmować. Strach wynika jedynie z naszej niewiedzy co będzie dalej a wiara, która towarzyszy nam od zarania jest ukojeniem, nadzieją że nasze jestestwo ma jakiś głębszy sens.Już ludzie w prehistorii chowali swoich zmarłych z pietyzmem i namaszczeniem. A wraz z rozwojem człowieka, narastała ta cała otoczka. Budowanie grobowców, przypominających rzeźby z nie tego świata, czy też odprawianie przeróżnych rytuałów miało zawsze na celu ułatwienie przejścia duszy na "tamten świat". Bo zawsze wierzymy, a raczej chcemy wierzyć, że jest coś jeszcze, coś trwalszego i potężniejszego od tego co znamy. Boimy się ciemności, bo jej nie znamy, boimy się śmierci, bo jej nie doceniamy. Kostucha towarzyszy nam na co dzień, a zdajemy się jej nie zauważać. Przecież agonia jest tylko chwilą, liczy się to co jest po niej. 

A co do samego święta, wczoraj byłam na cmentarzu i obserwowałam ludzi, którzy z taką  zawziętością czyścili groby bliskich, ozdabiali je kwiatkami i różnokształtnymi zniczami. Osobiście oburza mnie, a raczej niepokoi, ta dziwna ludzka pokrętna natura, która każe nam wszystko czym się otaczamy gloryfikować i stawiać na piedestał. Ta żądza posiadania, materializm, który obrósł nas niczym druga skóra.Zdaje sobie sprawę, że ludziom, którzy umarli należy się szacunek, ale ta chęć imponowania innym przepychem ozdób na grobie jest zatrważająca. Nieboszczykom nie robi różnicy, czy stoi nad ich trumną chryzantema żółta czy biała, albo czy znicz odbiega wielkością od sąsiednich. Nie oszukujmy się, ten cały cyrk wokół tego święta jest potrzebny nam, aby jeszcze bardziej podbudować swój prestiż wśród reszty społeczeństwa. Zaczyna się istny wyścig szczurów kto zdobędzie najoryginalniejsze ozdoby, aby udekorować nimi grób niczym choinkę.  A wystarczyłoby przystanąć na chwilę, zapalić najprostszy znicz i  pomodlić się, powspominać, porozmyślać...

Śmierć jest ostatnim etapem naszej podróży... a może tylko przesiadką?

Daj nam wiare
Ze to ma sens
Ze nie trzeba zalowac rodziny,przyjaciol
Ze gdziekolwiek sa-dobrze IM jest
Bo sa z nami choc w innej postaci
I przekonaj ze tak ma byc
Ze po glosach tych wciaz drzy powietrze
Ze odeszli po to
By zyc
I tym razem beda zyc wiecznie[*]

Niewiem w jaki sposób przekazać moje myśli:
chodzi o to że mogę uważać się za szczęściarę że nie pójdę jutro na grób matki,ojca,męża i dzieci bo takich grobów po prostu nie ma-te wszystkie osoby są ze mną.

Bardzo bardzo współczuję tym wszystkim którzy właśnie te bliskie osoby odwiedzą.

Kazdy czlowiek wie i napewno ma swiadomosc odejscia z tego padolu lez. Kazdy niezaleznie od wszystkiego gdzies w glebi swojej duszy boi sie tego co nazywamy smiercia. Odczuwamy strach tak naprawde przed tym co niewiadome i nieznane. Wiemy,ze kiedys to nastapi ,no wlasnie kiedys a nie teraz . Mamy nadzieje,ze  jeszcze nie nasz czas nadszedl ,wiec tak intensywnie o tym nie myslimy . I dobrze.W dniu SWIETA ZMARLYCH zawsze czuje sie  taka zduszona wewnerznie i bardzo smutna. Jestem wlasciwie  caly dzien w stanie refleksji i rozmyslan nad nicoscia i kruchoscia ludzkiego zycia.

Nie zrozumiałeś przesłania. Być może dlatego, że nie byłeś/jesteś na miejscu Marz55.
Mogę Ci to wytłumaczyć, bo Jej przesłanie zrozumiałam bardzo głęboko (mój mąż nie żyje od 8 miesięcy).
Niestety, dowiedziałam się czym jest ból po stracie najbliższej osoby, czym tęsknota dzieci za ojcem, a matki za synem....teraz już wiem, że nie warto snuć planów, bo nigdy nie wiadomo kiedy wydamy ostatnie tchnienie. A mieliśmy tyle planów, tyle rzeczy i miejsc miał mi jeszcze pokazać.
Żyjemy tu i teraz, i trzeba nam żyć najlepiej jak to możliwe w danym momencie, tak by nie wyrządzać krzywdy innym. O to chodzi w życiu.
Wydawało mi się kiedyś, że jestem osobą wierzącą, ale życie bywa przewrotne i ta sytuacja uświadomiła mi, że jesteśmy tu na chwilkę. Nie ma nic ponadto. Może dlatego nie potrafię się pogodzic z tą stratą. Wierzę natomiast, że ta energia, która w Nim była jest gdzie indziej-zdążył ją przekazać naszym dzieciom.
Dzisiejszy dzień był dla mnie bardzo ciężki.

Bardziej niż śmierci boję się samotności i niedołężności.
I choć już mam (smutne) miejsce na cmentarzu, to bardzo liczę na to, że do czasu, gdy umrę będzie można w naszym kraju rozsypać prochy ot tak - na wietrze...
A co będzie potem...? NIC!
Może łatwiej o optymizm tym, których dzieci żyją...

O ciekawy temat, to może i ja coś od siebie dodam.
Śmierci jakoś panicznie się nie boję. Kiedy przerastały mnie problemy, kiedy zmarł mój Tato, miałam głupie myśli, jednak nie zrobiłam nic głupiego, bo stwierdziłam, że jestem ciekawa co będzie dalej. Jak będzie wyglądało moje życie za 5, 10, 20 lat. Ciekawość na szczęście zwyciężyła.

Kiedy chodziłam na groby dziadków, dalszej rodziny z którą nie byłam mocno związana, nie czułam tak bardzo ich odejścia. Jednak w chwili gdy zmarł mój Tato, znienawidziłam chodzenie na cmentarz. Wiem, że powinnam pojawiać się tam częściej. Lecz nie potrafię, mam jakąś blokadę. Kiedy siedzę w domu, to ciągle mam wrażenie, że za chwilę On wróci, przyjdzie z pracy. A gdy stoję na cmentarzu nad jego grobem, to wiem, że to już koniec. Że nigdy nie wróci. Że odszedł.  Że nigdy go już nie zobaczę. Minęło już kilka lat, a ja nie potrafię się pogodzić z jego odejściem. Tak cholernie za nim tęsknie. Byłam dosyć młoda, gdy odszedł. Boję się, że za kilka lat, Jego obraz, Jego wygląd, zatrze się w mojej pamięci.
Przychodzi czasem do mnie we śnie. Są to najwspanialsze sny.
Na tym skończę moją wypowiedź, bo już mi się literki zamazują.

Przykro mi ,że niektórzy-czyt.-Oen-242 - nie zrozumiał tego ,o czym napisałam . Nigdy w życiu nie pomyślałabym nawet o tym ,żeby robić złe rzeczy myśląc o tym, że nie dożyjemy jutra. Raczej odwrotnie----Kochać, kochać, kochać i szanować  się nawzajem, nie przejmować się głupstwami, nie kłócić się ,nie obrażać, nie gniewać, nie dokuczać sobie, nie obrażać się itp,itd. Szkoda czasu na te głupoty. Wykorzystać w pełni życie tylko na miłe i,piękne i pozytywne  sprawy.
Kiedyś bardzo współczułam ludziom, którzy kogoś bliskiego stracili- ale tak naprawdę nie rozumiałam ich i nie czułam tego, co oni. Dzisiaj już wiem, jak to strasznie boli- nie życzę tego nikomu.
W. Szymborska napisała w wierszu-"tyle wiemy o sobie- na ile nas sprawdzono" - i to jest święta prawda.
Pozdrawiam wszystkich, którzy mnie rozumieją, bo już się sprawdzili w tej roli- tak jak ja. Trzymajmy się, bo mimo wszystko- Trzeba żyć- choćby dla innych.

Emilko, to Ty nie zrozumiałaś odpowiedzi, której udzielił Oen_242.
On nie napisał, ze tak chce żyć, ale zasugerował, co pozostaje tym, którzy nic nie planują, nie wiedzą, co maja ze sobą zrobić itd.
Po prostu żyją, aby dożyć do śmierci, która w każdej chwili może nadejść,
W takim wypadku nie potrzebne są żadne plany, czerpiemy z życia ile się da, bo i tak umrzemy,więc po co się starać?

Marz55 - Ty żyjesz, chociaż wraz z mężem, umarła cząstka Ciebie.
Cząstka, a nie całość.
Co stoi na przeszkodzie, abyś nie mogła zrealizować, chociaż w jakiejś części planów, które snuliście z mężem?
On na pewno nie był by zadowolony, gdyby wiedział, że tak się pogrążasz w rozpaczy i nie widzisz nic pozytywnego w dalszym życiu.
Jeżeli będziesz myślała tylko o tym, że może dzień, w którym się obudziłaś, może być Twoim ostatnim, to zgorzkniejesz do reszty.
Stracisz przyjaciół i nawet rodzina odsunie się od Ciebie, bo będziesz wysyłała im negatywne emocje
Żałoba , to nie powód, aby za życia już umrzeć.
Czas zamknąć smutny rozdział i rozpocząć NOWE ŻYCIE, z Tobą w roli głównej.
A planowanie jest jak najbardziej wskazane.
Życie, to jak robienie zakupów: bez karteczki nakupujesz rzeczy, które Ci się do niczego nie przydadzą, kupiłaś, bo były tanie, albo w promocji.
Marz55, zaplanuj życie od nowa, ale "zakupy" rób z głową.
Życzę ci jak najwięcej powodów do radości w dniu codziennym:):):)

Dwa dni temu obudziłam się w nocy i nie mogłam zasnąć, zaczęły do głowy przychodzić mi głupie myśli i między innymi to, że kiedyś umrę- nie uniknę tego.
A najgorsze było to poczucie, że wtedy będę sama, bo przeciesz nikt mnie nie uratuje, to będzie taka ostateczność, która musi nadejść.
Posiadam ciekawość świata i jakoś żal mi życia ( obojętnie jakie by nie było) żal tego że nie wszystko zobaczę, codziennie prowadzimy walkę o pieniądze, pracę, szczęście i dążymy... do śmierci, bo w sumie do czego dążymy?
Ciągle nam mało, gdy coś mamy to chcemy więcej, nigdy nie osiągamy pełni szczęścia.
Ale takie myśli w moim wieku są podobno normalne.
Najbardzej boję się, że jeszcze w młodym wieku zachoruję i nie będe mogła zobaczyć moich dzieci, wnuków itp.

Dla osob " nawroconych" smierc jest zyskiem , jezeli masz takie mysli i obawy szerek , to wychodze z zalozenia ze zyjesz w grzechu .. a biblia mowi o miejscu dla takich osob jasno .. wiec tez bym sie bal na Twojim miejscu ;/
Zycze odwrocenia sie od zycia w grzechu .. wiecej relacji z Bogiem .  Pozdrawiam cieplo.

jestem tego samego zdania. Ponadto, niestety, te wyjazdy i spotkania z dawno niewidzianymi krewnymi u nagrobka SP. babci doprowadzaly mnie zawsze do szalu. Szopka.

Na cmentarz wole pojsc w kazdy inny niz 1 listopada dzien. Zmarlym to i tak wisi kiedy sie ich odwiedza i czy w ogole.

Ruch na głównej ulicy najbliżej cmentarza co roku zostaje wstrzymany - przez co bardziej cierpliwi stoją całe popołudnie w korku, a mniej cierpliwi zostawiają auto dosłownie gdzie popadnie. Owa ulica zostaje zarezerwowana dla sprzedawców zniczy i kwiatów - co jeszcze potrafię zrozumieć - jak również na przykład gofrów, popcornu, czy hot-dogów - dla których tolerancji już mi brakuje. Ludzie w tym dniu nie idą na cmentarz po to, aby sobie podjeść, tylko po to, aby zapalić znicze i pomyśleć o tych, których już z nami nie ma, a taka "jarmarczna" atmosfera szpeci tylko specyficzny nastrój dla takich okoliczności.
Ludzie przechadzają się po sektorach cmentarza jak po prywatnych kładkach - trzeba uważać za siebie i za kogoś przy okazji.
Gdy szukają jakiegoś nagrobka, wydzierają się bez pomyślunku, jakby nie można było napisać sms-a czy zadzwonić - od czegoś w końcu te telefony są. Przy okazji takich świąt można zauważyć również "kulturę słowa u Polaka". Takie wiązanki - również krzyczane na pół cmentarza - jakie miałam okazję usłyszeć... to uszy więdną. Za jedną z nich cyt. "Trup dupy z trumny nie ruszy", miałam ochotę podejść i wywalić typkowi w tą buraczaną głowę, ale nie chciałam zniżać się do jego poziomu. Chwilę po tych słowach otworzył sobie piwo i zaczął chwalić, że figurkę wyrzeźbił jego brat... Dziwię się tylko tej grupce osób która tam stała - chyba rodzinie - że nie doprowadziła delikwenta do porządku. Notabene rodziny. Zauważyłam ogromną rywalizację: kto postawi większy znicz, kto zostawi więcej kwiatów...
Denerwują mnie też małe, zmęczone dzieci, biegające po cmentarzu i pary obściskujące się na każdym możliwym kroku - to nie jest moja złośliwość, rozumiem, że nastrój może się udzielić, ale to chyba nie to miejsce i nie ten czas...
A najgorsza jest ta gówniarzeria, w przedziale 17-19 lat, która idzie na cmentarz późnym wieczorem i pomimo wieku nie ma pojęcia, jak się zachować w takim miejscu.
Święto Zmarłych tak wygląda w moim mieście i z roku na rok coraz bardziej denerwuje mnie brak wyobraźni Polaków.