boję się samotności - Netkobiety.pl

bromba ja mam podobnie dziś nawet mój ulubiony placek się spier...

ja kilka dni temu rozstałam się z chłopakiem tzn.on mnie zostawił powiedział,że nie chce się już spotykac i tyle pozostało mi po nim parę drobiazgów, które mi ofiarował w ciągu tego roku tak bardzo za nim tęsknię a zarazem wiem,że tak dla mnie będzie lepiej. :(

Cześć Brombuś, nie dręcz nas tylko napisz więcej o sobie, co siedzi w twoim serduszku, w smutku przyczynie, nie jesteś sama ... popatrze ile dziewczyn siedzi tu razem z tobą

eh, zakochałam się w nieodpowiednim facecie chyba. od samego początku mnie do niego ciągnęło, choć rozum krzyczał syreną alarmową. nie jestem szczęśliwa w tym związku, bywam tylko czasami. choć po wczorajszym nie wiem, czy mam prawo pisać o byciu z nim w czasie teraźniejszym. nie wiem, co będzie jutro, mam wręcz nieodpartą ochotę zadzwonić do niego i tylko świadomość, że nie odbierze, powstrzymuje mnie. zawsze jest ten sam scenariusz, on się obraża za cokolwiek, co nie jest po jego myśli, urządza ciche dni, nie odzywa się, nie odbiera telefonu. potem, daje się przeprosić i wszystko wraca do normy do następnego razu. ale wczoraj chyba przegięłam i tyle.
tak strasznie boję się bycia samej, tak bardzo mi źle w takich dniach, jak dziś.
aha, on mnie nie kocha. jest ze mną z wygody. sam mi to powiedział. :(

a ja się boję, że też zostałam sama, tylko o tym jeszcze nie wiem

a z czym był ten placek? eh, zjadłabym kawałeczek do herbaty z cytrynką

Coraz więcej łez spływających po policzku. Z każdym dniem, z każdą godziną coraz bardziej samotna. Uwięziona w czterech ścianach szarego pokoju?. Sama ze swoimi myślami, które stają się z każdą chwilą bardziej dramatyczne....
Pod tymi słowami z pewnością mogą się podpisać tysiące ludzi.....

Samotność to ciężki czas...jednak wiele może nauczyć o nas samych...o pragnieniach...marzeniach i sensie życia....
Zdecydowanie jednak lepiej skazać się na samotność niż trwać z kimś ze strachu,wygody...
Nasze życie to bezcenny skarb i trzeba je przeżyć godnie i z pewnością nie można go marnować z nieodpowiednim człowiekiem....

Dziewczyny, ja poznalam mojego ukochanego, najwspanialszego mezczyzne na swiecie majac 30 na mocnym pluszczu:) znalezlismy sie na portalu internetowym, a wczesniej bylam w beznadzieji, potem w beznadziejnej milosci i ... dzis jest on, jeszcze dzielą nas kilkometry.... ale jest we mnie, a ja w nim i jestem szczesliwa... Nie mozna sie poddawac.

Pukajcie do drzwi, a tam gdzie zastaniecie cos co was dreczy, oddchodzcie, poznacie dobre drzwi po uczuciu , gdy poznacie kogoś kto was nie osłabia, ale WZMACNIA.

Kenzo dzielna siostro wyciągamy dziewczyny z marazmu.

Kochać kogoś kto jest z nami z wygody? Można dlaczego nie, ale to was zniszczy waszą duszę i ciało. Lepiej nastawić się na zmianę i zdobyć szczęście.

a jak ma się wrażenie, że wyczerpało się limit na szczęście? to co wtedy?

Kobietki- naprawdę warto marnować lata na takie pseudo związki? Zbliżająca się 40 to nie powód żeby być z kimś wyłącznie ze strachu, ograniczacie się. Tkwicie w relacjach bez przyszłości a może gdybyście były same bardziej otworzyłybyście się na otoczenie. Mozecie być same rok, dwa ale zawsze jest nadzieja, że spotkacie tego jedynego. Teraz są takie czasy, że bycie samemu to nie wstyd- a wy mimo ze ktoś obok was jest to jesteście same

eh, żeby to było takie proste .... najpierw musi misie chcieć, a to trudny pierwszy krok.

Brombuś, każdy dzien był trudny, wieczór koszmarem a noc przedłużeniem cierpienia, nie miałam czego pragnąć, nie miałam przyszłości... stres, zapanował nad całym organizmem i zaczął zbierać żniwa.
Nie potrafiłam sobie znaleźć miejsca, chciałam do ludzi, a gdy byli blisko, chciałam uciec do samotności... Rozsypałam się totalnie, bałam się, ze to wymknie się spod kontroli, już nie potrafiłam opanować napadów płaczu, stałam się strzępkiem człowieka... szukałam po omacku tego miejsca, gdzie już nie ma nic, dążyłam do niego - dno... dotknąć go i odbić się lub zatracić zupełnie - nie było innej opcji.

Czułam się jak człowiek, który stoi nad przepaścią i albo w nią runę, albo wzniosę się w górę i polecę wysoko, takie to było trudne - Brombuś nie mamy wyjścia jeśli chcemy przejść do następnego pięknego etapu naszego życia - musimy uwierzyć, że mamy skrzydła.
Nie skorzystałam z porady psychologa, bo chciałam sama odkryć siebie i poradzić sobie.

Ponieważ wierzę, że dusza, ciało i umysł to jedno... małymi kroczkami, odzyskiwałam siłę.

Ciało - to chemia, sport, masaże
Dusza - to Słońce, drzewa, przyroda, książki, przyjaciel, który jest
Umysł - zrozumieć siebie, zintegrować się ze swoimi emocjami, wejść tak głęboko gdzie jest spokój, cisza, dobro, gdzie jesteś ponad doczesnością, portale internetowe by wypełnić to miejsce, które kiedys zajmowaly listy do niego i by dać sobie szanse na poznanie wartościowego drugiego człowieka.

Brombuś każdy z nas jest inny, ale jedno jest pewne, tam gdzie czujesz się dobrze, tam gdzie ulga, tam gdzie wyciągnięta łapka z pomocą łap ją, podnoś się.

Pragnęłam dobrego związku, ale wiedziałam, że tam wiedzie droga przez samotność, bycie samemu z sobą i radość z tych chwil.

Nie skończyłam mojej pracy, wiem, że całe nasze życie to droga, gdzie zatrzymujemy się i biegniemy...

Jedno wiem, jestem wdzięczna losowi za tą możliwość, za wygnanie ze świata "żywych" za przejście przez czyściec, tak pełniej dziś doceniam życie, tak cieszę się dobrą chwilką i  nie przejmuje zupełnie głupotami.
Wydłużyła mi się też perspektywa postrzegania życia:) chwile przeżywam te dobre i te złe - mijają, a wiem ile piękna i dobroci spotka mnie jutro i dlatego warto żyć.

obudziłam się i spojrzałam na swój dom. przez te kilka dni udało misie zasyfić wszytsko całkowicie. najgorsze jest to, że nie mam ochoty na nic. żeby z łóżka wstać i zrobić cokolwiek. umyć się, zjesc śniadanie, żyć jak człowiek. posprzątać. torba nierozpakowana, rzucona w kąt. porażka.
boli, jak wykręcam ostatnio wybrany numer i ciągle słyszę odrzucone połączenie. samotność mnie dogania, a to miała być taka piękna majówka. z nim.
nie cierpię majówek.

bo człowiek to zwierzę stadne.
siedzę w domu i ryczę. sama. okropność. oczy mam jak takie małe szpareczki. nic misie nie chce. próbowałam czytać, oglądać, sprzątać, przejść się. zmusić się do czegokolwiek. dupa blada.

samotność cholernie boli. fizycznie.

Dlaczego kobiety myślą, że bez faceta nic nie znaczą...nie potrafią...skąd tyle niewiary we własne siły i możliwości.....przecież w większości przypadków to ONI są nikim bez NAS!!!

jak budzisz sie rano sama, jak wiesz, że nie masz do kogo zadzwonić, jak po pracy nie masz do kogo wracać, jak weekendy spędzasz sama, jak ....
to nie chodzi o przysłowiowe portki w domu. ale o konkretne portki.
samotność może dotykać, bo  jest sie samym albo bo sie nie jest z kimś konkretnym.
ja dokładnie tydzień temu cieszyłam sie, bo miałam dla kogo kupować rzodkiewki na targu. teraz nawet nie mam do kogo zadzwonić, bo słyszę odkładaną słuchawkę. obok mnie jest pustka, wiesz? czuję oddech samotności na plecach.

A to wszystko dlatego, że nie macie motywacji do tego, żeby wyjść do ludzi! Nie macie 70 lat, jesteście jeszcze młode... Bardzo mi przykro czytać takie słowa, ale mam nadzieję, że uda Wam się jeszcze spojrzeć na życie z innej perspektywy Pozdrawiam i ściskam gorąco!

Eichelberger (psycholog) powiedział, że nie ma nic gorszego niż stwierdzenie pod koniec życia, że się przystawiło drabinę do niewłaściwej ściany.

Jestem emerytką, nie mam i nie miałam męża, dzieci też nie i NIE jestem sfrustrowana.

Swojej wartości nigdy nie uzależniałam od posiadania ludzi, rzeczy i peiniędzy.

Zawsze lubiłam swoje towarzystwo, tylko będąc sama odpoczywam.

Wszyscy ludzie których spotkałam zawsze więcej energii brali ode mnie niż dawali.
A powinna to być wymiana.

Co nie znaczy, że jestem odludkiem.

Wymyśliłam i organizuję babską imprezę pt. dress-party (trwa ona od maja 1982 roku) jutro właśnie mamy kolejne spotkanie.

Robię i wystawiam kolaże (collage), piszę na blogu, czytam, chodzę do kina (nawet sama, wcale mi to nie przeszkadza), na wystawy, piszę opowiadania, chodzę na kurs Picasa3, piszę recenzje książek i filmów, umieszczam je na blogu i infotuba.pl.

Do pełni życia niepotrzebny mi facet, którego musiałabym utrzymywac, obsługiwać i zachwycać się nieustannie - a tylko tacy mi się trafiali.

Uczestniczę też w jednym z forów.

Kobiety młode i starsze - nie dajcie się zwariować. Zacznijcie żyć samodzielnie, bo nie jesteście połówką  jabłka ale jego całością.

Warto mieć rozwijające nas i cieszące zainteresowania, niech mężczyzna będzie tylko jedną z częśći waszego życia a nie jego całością.

Tego Wam wszystkim życzę i uśmiechm się do Was serdecznie.

Boli my nie widzimy nic poza samotnością... Bo nadziejii brak, bo wiary w siebie brak, bo lustro mówi nieprawdę gdy patrzysz, bo nikt cię nie potrzebuje, bo nikt nie przytuli, nikt nie powie Dobranoc., nikt też nie zapyta jak się czujesz.

Takie są pytania. A lek?
Uwierzyć w siebie. Bo każdy ma coś w sobie. Nie patrzeć przed siebie, spoglądać głęboko. I zmieniać, choć trudne to bardzo. Lecz gdy jedną rzecz zmienisz, tylko 1, to zmienisz i wszystko. Być kobietą, która jest pożądana, która mówi - To ja i kochaj mnie, a on posłucha, być kobietą która wie co lubi, wie co chce i dążyć. By być zadowolona. I wtedy znikąd pojawi się ktoś, potem następna osoba. Ty wybierasz, bo wiesz, że jesteś kobietą. Wodą, ogniem, niebem, piekłem, chłodem i gorącem.
Walczyć o uczucia, o pragnienia i wierzyć panie kochane w siebie. Bo każda, absolutnie każda jest przepięknym kwiatem. A kwiat ten blasku nabiera, gdy i kocha się go bardzo.
Pozdrawiam. Ja.

Witajcie.
Rozstałam się trzy miesiące temu z partnerem, wiem co czujecie. Jednak z czasem wszystko zaczyna powracać do normalności. Początki są zawsze trudne....ale użalanie się nad sobą, rozmyślając, że w tym wieku nie jest łatwo zacząć od nowa,  tak naprawdę nie ma sensu, nie warto. To i tak Nam nie pomoże, jedynie zaszkodzi, wpędzi w jeszcze wiekszą rozpacz.
Wiem, że łatwo o tym pisać - uwierzcie,  prościej jest zacząć o tym pozytywnie myśleć.
Nie można zamknąć się w czterech ścianach i gdybać: jakby to było, gdyby..... Trzeba w końcu działać. Szczęściu trzeba pomóc, szybciej do Nas trafi.
Mając 20, 30 a nawet 60 lat - wiek tak naprawdę nie jest istotny. Wszystko zależy od tego jak myślimy. Jeśli jesteśmy pozytywnie nastawieni jest nam łatwiej. Ludzie pełni życia szybciej nawiązują nowe znajomości - wystarczy tylko chcieć
Poza tym mężczyzna, który mówi wprost, że: nie kocha, jest godzien Naszego poświęcenia? Nie! Nawet jeśli go bardzo kochamy a raczej jesteśmy przyzwyczajone do jego towarzystwa.
Życie to ciągłe zmiany. Od Nas zależy jak z niego korzystamy.
Więc kobietki, głowa do góry. Nie jesteście same. Można się żalić ale nie wiecznie
Życzę Wam dużo pozytywnego, mądrego myślenia

Tośka.

Ps. Nie próbujcie mi tu pisać, że ja nic o życiu nie wiem bo dostacie klapsa w pupe

Witam, też wiem co czujecie. Mam 30 lat, mniej więcej od pół roku (po 11 latach małżeństwa) jestem sama i coraz bardziej czuję się samotna, mimo że mam świetnych ludzi dookoła, którzy bardzo mnie wspierali w trudnym dla mnie czasie,  to coraz bardziej boję się tej samotności, życia i radzenia sobie ze wszystkim samej. Ale podzielam zdanie, że trzeba iść do przodu, trzeba rozmawiać z ludźmi i jak najrzadziej oglądać się za siebie. Długo się zastanawiałam nad decyzją, czy poświęcić się dla dobra rodziny i żyć z kimś kto tak bardzo zawiódł moje zaufanie, czy odważyć się i powiedzieć dość.  Nie wiem czy za parę lat nie będę tego żałowała. Na razie staram się żyć dla siebie, być szczęśliwa dla siebie i ze sobą, traktować dalej życie, które było do tej pory ?poukładane?, trochę jak przygodę, mimo wszystko uśmiechać się, bardziej otworzyć się na ludzi. To nie jest łatwe i jest mnóstwo dni, w których dopada mnie mój ?dół?, ale tak jest po prostu łatwej i dla mnie i dla dzieci bo widzą mnie uśmiechniętą, a nie zapłakaną.
Wiem, że czas wziąć życie w swoje ręce, podnieść głowę do góry i brać to co ono daje z uśmiechem, mimo że do oczu cisną się łzy.

Bo to jest bardzo, bardzo trudne. Ale nie niemożliwe głowa do góry. Ja również skorzystałam z pomocy psychologa - nauczyłam się nanalizować samą siebie.
Nie możesz powtarzać sobie, że nie masz siły bo na pewno ją masz - wszystkie ją mamy.

Tak wiem, dla mnie trudne są te dni, gdy jest piękna pogoda, chłopcy idą do kolegów a ja siedzę SAMA - a miało być tak pięknie.
Biorę wtedy telefon i dzwonię do znajomych, albo siadam do internetu porozmawiać - pomaga.
Pomyśl o jutrze, zrób sobie pyszną kawę, przestań smażyć te naleśniki jeśli ci go przypominają, rób teraz jajecznicę
Dasz radę !!!

wiem dziewczyny.
wiem, że nie ja pierwsza i nie ostatnia, która cierpi przez faceta. wiem, że mam dziecko.
tylko że tą sytuację mam na własne życzenie. niepotrzebna awantura, a na pewno zbyteczne słowa. zraniłam go i teraz płacę.

tylko, że związek się nie rozpadał. ja miałam jakies tam żale do niego i wybrałam najgorszą z możliwych formę przekazania mu tego.
nie chcę się nad sobą przed Wami użalać, a to właśnie robię.
jestem ogólnie beznadziejna

wiem, tylko tak bardzo mi szkoda teraz tego czasu bez niego. no i życia w niepewności, czy uda sie to posklejać. czy się zgodzi.
wybuchowość nie jest dobra. mało konstruktywna. po raz kolejny dostałam nauczkę.
teraz jest mi tylko bardzo źle i strasznie za nim tęsknię. czuję się taka samotna

Wiem, o czym piszesz, ze to egoizm, bo swiadomie pozbawia sie dziecka rodziny. Ale adoptować nikt mi nie pozwoli jako samotnej.

Sama nie wiem, jak myśle o przyszłosci to wpadam w ogromna panike. Mam jeszcze czas bo jestem młoda, ale widze tez ze moje zycie zmierza do nikąd. Ide na studia, do pracy, wracam, ucze sie i spie. Czasem gdzies wyjde. I tak codziennie. Beznadzieja, rutyna. patrze na udane zycie moich dwóch sióstr, które zawsze miały powodzenie i maja poukładane zycie zawodowe i uczuciowe a ja miotam sie wokół siebie. I nie umiem sobie pomóc. Wychodze do ludzi ile mogę-uprawiam sporty,tancze ale ludzie mnie nie widzą. Tak mi z tym źle bo przeciez nie jestem az tak zła.

Bromba napisz co u Ciebie,  jak się czujesz. Mam nadzieję, że się trzymasz

Bromba, ja ćwiczę taką metodę (wyczytałam poradę psychoterapeuty w necie): powtarzaj sobie, że wcale nie kochałaś tego faceta, że sama się przed sobą samą oszukiwałaś, że go kochasz i że bez niego nie będziesz już nigdy szczęśliwa, pomyśl tak o każdej rzeczy, która Ci go przypomina albo o jakiejś sytuacji, którą sobie przypomnisz z nim związaną  i zobaczysz, co się stanie. Sama byłam ostro zdziwiona, ale to naprawdę działa ... Dzięki tej metodzie przerwałam swój impas i łzawe wspominki. Teraz już jest coraz lepiej, z każdym dniem.

Pixy, Twoja metoda - jeśli skuteczna - to super, ja zostałam oszukana i okradziona, więc nie bardzo miałam za co dziękować ... wypchnęłam po prostu gada ze swojej głowy, jeszcze nie do końca, bo nie wszystko było złe, ale finisz okazał się tak totalną klapą i jazdą po psychice, że sorry, ale dziękować nie będę, ale może przyda się Twoja metoda w następnym związku ? Kto wie ?

Dziewczyny, a może połaczymy wasze metody i będziemy miały lekarstwo na całe męskie zło....
Bromba spróbuj kochana się pozbierać, podnieść głowę do góry, uśmiechać się ?udawać?, że już Cię ten drań nie obchodzi, jak nie chce Cię taką jaka jesteś to niech spada, pokaż mu, że jesteś silna i świetnie dajesz sobie radę bez niego.
Może to zadziała ...

jej, ja mam dokładnie to samo terazm bardzo trafine ujęłaś tę tęsknotę ((

Ech Bromba, chyba dobrze Cię rozumiem (i Was, inne dziewczyny także), bo samo to przeżywałam kiedyś. Rozstanie z facetem jest już samo w sobie bolesne, ale najgorsze jest, jeśli to rozstanie nastąpi w takie okropnej atmosferze. Sama rozstawałam się z kilkoma facetami, ale przeważnie w dobrej atmosferze, więc jakoś to łatwiej przeboleć. Niestety raz byłam z facetem, którego kochałam. Byłam przekonana, że to już związek na zawsze. Jednak któregoś razu spotkałam kolegę ze studiów, trochę porozmawialiśmy i od słowa do słowa wyszło, że on zna mojego partnera. I podobno widywał go w swoich okolicach często z różnymi kobietami... Zaniepokoiłam się, baczniej go obserwowałam, rozmawiałam z nim i w końcu wydało się, że z wiernością jest na bakier...:/ Padło sporo przykrych słów przy rozstaniu, byłam rozbita. Przez długi czas nie mogłam dojść do siebie, siedziałam w domu, oderwałam się od świata zewnętrznego. A o spotkaniach z facetami w ogóle nie myślałam. I wiem, że to jest straszny okres. Stosowałam różne metoda, wmawiałam sobie, że dobrze, że się dowiedziałam o nim prawdy itp. Przyjaciółka przychodziła do mnie, starała mnie wyprowadzić na prostą. Ale było wciąż słabo... I wiecie co mi pomogło? Banalne rozwiązanie... kolejny facet, którego poznałam:) Obecnie mój mąż. Miałam awers to każdego faceta, jednak przyjaciółka wykupiła mi abonament na portalu matrymonialnym mydwoje.pl, namówiła mnie do wypróbowania go. Z początku oczywiście nawet nie chciałam o tym myśleć. Jednak po dłuższych namowach udało jej się mnie namówić do wypróbowania tego portalu. Udało się i teraz całkowicie mi przeszło po tamtym związku. Więc myślę, że Wy też sobie w końcu z tym poradzicie, jednak trzeba wierzyć w siebie i w szczęście. Sama miałam ogromny problem z dowartościowaniem się (w końcu wybierał inne, widocznie nie spełniałam jego oczekiwań) i wiem, że ciężko tego się pozbyć. Ale uwierzcie w siebie i w innych ludzi, a będzie dobrze:) Życzę powodzenia i serdecznie pozdrawiam!