samotność - Netkobiety.pl

Weronika oczywiscie ze samotnosc sie konczy jak wszystko

Jesli masz ochote,zapraszam do nas na pogaduchy o wszystkim i o niczym    http://www.netkobiety.pl/t9762.html 

Pogadasz sobie z ludzmi....moze humor ci sie poprawi ??  pozdrawiam

Masz racje Izzzza.....Jak sie kogos ma,to samotnosc nie powinna nam dokuczac.....a jednak

Boli nas to,ze mimo iz jestesmy z kims,czujemy sie samotni,bo nie ma miedzy nami porozumienia,nie ma tego co byc powinno,jedna osoba nie rozumie drugiej....ech...Zero porozumienia.

Samotnosc dotyka nas zawsze gdy czujemy sie osamotnieni jak np.samotna osoba,ale tez kiedy czujemy sierozumieni jak np.w zwiazku.

a jaki jest na nią sposób bo niestety jak autorka wątku mnie równiez "ta choroba" męczy....

Chciałabym by ta SAMOTNOŚĆ miała swój koniec... Mojej końca nie widać.
Moja pogłębia się z dnia na dzień...

Samotność jest raczej stanem duszy ? bycie z drugim człowiekiem wcale nie daje ci gwarancji, że jej unikniesz.To godne szacunku i podziwu, że są ludzie którzy potrafią się cieszyć również z bycia ze sobą samym, ale nie zapominajmy się w tym za bardzo i nie odcinajmy się od tych, którzy mogliby nas pięknie uzupelniać

Ewelina.

Obyś miał rację. Bardzo, ale to bardzo chciałabym w to wierzyć.

Kenzo masz racje Na WSZYSTKO trzeba cierpliwie poczekac...nie ma innego wyjscia A cierpliwosc nagrodzona zostaje zawsze

Kochane a ja wam powiem tak .. Każdy z nas na pewno czuł się kiedyś samotnym.. Często nasi bliscy powodują, że czujemy sie samotni.. Serce nam pęka... Ale Pamiętajcie!! SAMOTNOŚĆ DO KAŻDEGO PRZYCHODZI, prędzej czy później. Samotność dopada każdego .. może nie jest to jakieś wielkie pocieszenie ale ja znajduję w tym nadzieje;)

way_to_love każdy w pewnej swerze swego związku z drugim człowiekiem gdzieś czuje się samotnym.. Nie zadręczaj się, tak to już jest, że nikt nigdy nas nie zrozumie tak jakbyśmy tego chcieli, bo każdy jest inny, indywidualny, niezastapiony inaczej było by nudno..

Witam widzę tu same młode osoby,przed Wami całe życie .Głowa do góry na pewno znajdziecie  swoja drugą połówkę .A co ja mam powiedzieć mając prawie jeszcze raz tyle lat co Wy.Pozdrawiam

Jak patrze na zakochane pary to az jestem zla.. ze ja tak fajnie nie mam....
Ze nikt sie o mnie nie troszczy, nie spędza ze mna czasu, nie pociesza mnie, nie smieje sie razem ze mną... ;/

A ja pomimo,że kogoś mam kogo kocham ponad własne życie i wiem że on kocha mnie też jestem tak bardzo samotna, ale to tylko dlatego że ciągle go przy mnie nie ma,bo musiał wyjechac, i ciągle tu jestem sama i sama i sama....i nie mam już sił..

rozumiem co czujesz :-( też jestem samotna i jest mi z tym baardzo ciężko, może popiszemy

Człowiek jest samotny, pozostawiony samemu sobie,.. niby mamy wokoło przyjaciół, rodzinę, drugą połowę ( nieraz i nawet tego nie mamy) ale tak naprawdę jesteśmy sami ze sobą...

Też czuję się samotna.Jestem czternaście lat mężatką i z mężem nie dzielę już niczego.Trudno mu nawet porozmawiać ze mną o marzeniach itp.Właśnie wczoraj czytałam książkę pt'' Potrzebuję Ciebie"i postanowiłam wyjść do ludzi,koniec siedzenia w skorupie.Potrzebuję kontaktu z drugim człowiekiem,potrzebuje rozmowy i wielu innych rzeczy jakie mogę doświadczać dzięki innemu człowiekowi.Czytam sobie to teraz co napisałam i zdałam sobie sprawę iż oczekiwałam iż małżeństwo będzie sposobem na moją samotność.Z nim chciałam dzielić wszystko.Nie udało się może dlatego że jak sam powiedział nie jestem kobietą jego serca a może małżeństwo to tylko rutyna.Zakupy,posiłki,rozmowa o tym co w pracy,wymiana informacji typu ''jutro jest wywiadówka w szkole ja nie mogę musisz iść ty''Wychodzę do ludzi...

Im bardziej dostrzegamy swoją samotność, tym bardziej nam ona doskwiera i czujemy, że nie ma z niej wyjścia. Czasami potrafimy o niej zapomnieć i mimo bycia samej, potrafimy cieszyć się życiem.
Samotność ma jednak taką swoją zaletę, gdyż jest uleczalna, tylko lek spada na nas niespodziewanie.

samotnosc cholernie boli. Mysle , ze wynika to z natury i oczekiwan każdej z nas. I to nie jest tak, ze cos tam sobie uroiłysmy i oczekujemy od swiata, ze tak własnie będzie. W moim przypadku czesto jest tak, ze nie potrafie dokladnie zdefiniowac stanu, który wygląda na osamotnienie. Ten stan, który przypomina smutek, odizolowanie i tęsknotę za czymś czego nie moge jednoznacznie zdefiniowac.. jest gdzieś we mnie głęboko.
Czesto wygdaje mi się , ze ja po prostu nie mam w życiu "farta". Na wszystko co udało mi się do tej pory osiągnąć  zawsze musiałam ciezko pracować.
Nie powiem; zwiedziłam kawal świata, mam fantastycznego syna, męza, (który kompletnie mnie nie rozumie i to akurat jest porażka a moze źródło mojego problemu?) i satysfakcjonująca prace, która trzyma mnie jeszcze przy zdrowych zmysłach. Na pierwszy rzut oka nie ma problemu... ale ja czuję inaczej
Coraz czesciej popadam w stan, który jest nie do zniesienia. Mam ochote wrzeszczec , ze jest mi źle, ze mam tylko jedno życie i chcę je przeżyć na maxa ale..chyba za mało wiem i nie mam wokoł siebie zyczliwych ludzi, z którymi mogłabym o tym pogadac

Samotnośc  odmieniana przez wszystkie  przypadki i  tryby ,czasy  i   imiesłowy   ,   obawiam  sie   ze  po  trochu  macie   wszystkie rację   ,  mamy  takie  czasy ze   ,  chyba   wyjscie   z   samotnosci   powoduje   jescze   spotegowanie   tego  stanu  .  Hmmmmm,   malzenstwo  jako  ucieczka przed  ''S''  ?   chyba  zbyt   duzo tutaj   pisze  własnie  samotnych  we   dwoje ,  niewiem  jaka  jest  recepta   na  to wszystko  ...........