Uwolniłam się z toksycznego związku, który pozostawił bolesny skutek.. - Netkobiety.pl

Odpowiedź jest oczywista: uzależniłaś się najprawdopodobniej od tego alkoholu i potrzebujesz się leczyć. Idź na terapię, do AA, gdziekolwiek, gdzie Ci pomogą. To nic niezwykłego ani wstydliwego, nałóg czasem się zdarza, ale jeśli chcesz normalnie żyć, musisz zacząć się leczyć.

Wstyd, to jest kraść i nic nie robić ze swoim nałogiem ze strachu.

Nie wyjdziesz z tego sama, gdybyś mogła, to już byś nie miała tego problemu. Daj sobie szansę na normalne życie, zasługujesz na to.

Droga Autorko. Wstydem to jest krasc. Leczenie sie z choroby wstydem nie jest, jest koniecznoscia. Lepiej dzis przemoc w sobie 5a niechec i zawalczyc o.swoje zycie i szczescie niz udawac ze sobie sama poradzisz i pograzyc sie do konca. Bo nie wiem czy jestes swiadoma ale kobieta uzaleznia sie od alkoholu trudniej/ wolniej niz mezczyzna ale gdy juz wejdzie w nalog to duzo trudniej jest jej z niego wyjsc niz mezczyznie. Nie chce Cie starszyc ale takie sa fakty. Nie znam tez alkoholika ktory sam sie wyleczyl za to znam kilku ktorzy pija od lat i do tej pory pitola smuty ze oni sami z tego wyjda Stracili juz dobytek zycia, zniszczyli swoje rodziny, swoj wyglad i to jest dopiero wstyd. Czy chcesz byc jedna z takich osob? Nie bedzie Ci zal ze wygladasz i zyjesz jak menelowa? Bo nie leczac nalogu dzis pewnie stracisz szanse na zwiazek i rodzine z tym wybranym facetem i nie wierze ze z zalu i frustracji nie pograzysz sie jeszcze bardziej w nalogu.
To Twoje zycie i Twoje wybory. Mozesz wybrac dzis czy chcesz wziac swoje zycie w swoje rece i podjac walke z pomoca AA (bo tylko tam sa Ci w stanie pomoc pod warunkiem ze chcesz przestac pic) czy chcesz przezyc zycie dryfujac jak kloda na morzu piwa i obwiniajac za ta sytuacje tamtego czlowieka. Pamietaj tylko ze to nie on poniesie konsekwencje takiego wyboru tylko Ty.
Wiedz rowniez ze jestes pelnowartosciowym czlowiekiem. Nie jest wstydem upasc, wstydem jest nie probowac sie podniesc. Odwagi i madrych wyborow Ci zycze

I tu masz rację, nie stoczyłam się na dno.
Dbam o siebie i wygląd jeśli chodzi o wyjście z domu.
I na pierwszy rzut oka, nikt by nie stwierdził że popijam piwo bo kamufluje to zawsze.
Siostra, tylko ona wie o moim problemie, chciała pojechać i umówić na spotkanie z psychoterapeutą - (terapię)
Bo jej zdaniem piętno odcisnął toksyczny związek i powstała depresja przez długi czas pobytu tam z Nim
I to jest poważniejszym powodem dla którego sięgam po piwo aby to znieczulić aby nie myśleć.
Być może ma rację ale nie chcę obcej kobiecie mówić o tym co przeszłam.
Powrót w rozmowie do tych wszystkich upokorzeń wyzwala we mnie wciąż te same emocje: ból, stres i płacz jakbym to przeżywała na nowo teraz.
Taka rozmowa nie wiem czy przyniesie skutek a mi znów przysporzy ból. Nigdy nie korzystałam z pomocy takich terapii dlatego się wstydzę.
Nawet jeśli poniósł by karę nawet to by mnie nie ucieszyło bo nie jestem taka jak On.
Teraz aby uratować siebie mam dwa rozwiązania, albo zajść w ciążę i poświęcić się jako matka macierzyństwu i odciąć się od tego, krok po kroku odzyskując szczęście w tym..
Alkohol by zniknął od razu, ale nie mogę tego zrobić myśląc tylko o sobie bo On też musi tego chcieć
A będzie chciał tylko wtedy gdy zobaczy poprawę bo mówi o tym za każdym razem. Jak nie skończę z tym to albo odjedzie ode mnie albo nigdy nie będziemy mieć dzieci.
Drugim rozwiązaniem jest prawo jazdy, którego nie mam a zawsze chciałam mieć.
Trzeźwość jest absolutnym warunkiem i koniecznością w tych obu rozwiązaniach.
Nie sądzicie że takim myśleniem mogłabym sobie pomóc i dałabym radę wyjść na prostą?

Ciąża to najgorsze rozwiązanie.
Prawo jazdy? Ufasz sobie na tyle? Jak tak- próbuj.

Nie rozumiem Twojego poczucia wstydu. Jak dziewczyny wyżej napisały- wstyd, to kraść. Wstyd, to nie próbować robić nic ze swoim życiem. Wstyd, to moment, kiedy zasypiasz na ławce w parku, a ktoś holuje Cię do domu, na oczach własnych dzieci.

Dostrzegasz swój problem- bardzo dobrze, plus dla Ciebie. Teraz zbierz się w sobie, zacisnih zęby i idź na spotkanie aa. Poproś siostrę o pomoc. Pracuj z psychologiem.

Sama nie wiem jakie rozwiązanie wybrać aby nikt na tym nie ucierpiał.

Podczas mojej delegacji za granicę - rodzice podłamali się, upadli na zdrowiu.
Nie mogę sobie tego darować bo to moja wina. Siedziałam z katem który zabraniał mi kontaktu z rodziną.

Więź zaczęła się osłabiać, nagle nikt nie czekał już na mnie bo zawodziłam za każdym razem.

Sumienie nie daje o sobie zapomnieć. Zżera mnie przed każdą nocą gdy idę spać.

Chciałabym im pomóc ale jak? Musiałabym zostawić pracę i swoje życie z Nim.

To kolejny problem który rozwiązuje wypijając piwo.

Wiem, pogrążam się i zdaję sobie sprawę doskonale z własnych błędów.

Ciąża w tym przypadku teraz może faktycznie nie jest dobrym rozwiązaniem.
Macie rację, nie chcę przez własne niedbalstwo nie daj Boże urodzić chore dziecko co byłoby moją winą.
Takie poczucie winy nosić w sobie przez całe życie nie jest dla mnie na pewno dobrym rozwiązaniem.

Mój partner też w tym mnie nie wspiera krzyczy tylko na mnie że on jakoś żyje bez nałogów i da się żyć normalnie.
Ale On jest silny i przeżywa upadki inaczej niż ja. On wychodzi idzie na boks lub biega a ja... zostaje w domu i co...
Dbam o niego i dom, pracuje, jestem opiekuńcza i staram się by niczego nie brakowało mu dlatego ten związek istnieje.
Ale mój nałóg nie będzie łaskawie przyjmowany, za każdym razem są wojny słowne i jadę do rodziców by tam mieć spokój.
Przerywam tą wojnę wyjeżdżając bo wiem że jestem temu winna, ale On nie powinien się tego wstydzić tylko bardziej zainteresować.
Teraz jestem przez miesiąc sama w domu więc mam raj ale i piekło mogę więcej pić i mniej dbać o dom.

Czasem się zastanawiam czym zasłużyłam sobie na to by spotkać w swoim życiu takiego potwora który odmieni moje życie w bagno. ?

Mam wszystko czego pragnie kobieta ale żyje bez wiary w siebie bo ktoś to kiedyś zdeptał i nie jest łatwo to odzyskać.

Nie sadze a wrecz jestem pewna ze to prosta droga do katastrofy. Ciaza sama w sobie moze dac Ci w kosc z uwagi na burze hormonow i rozne dolegliwosci po drodze a po porodzie dojdzie zmeczenie, niewyspanie stres i dopiero zapragniesz walnac sobie piwko. Chcesz ryzykowac ze sobie nie pomozesz a na dodatek jeszcze dziecku zafundujesz pieklo lub FAS jesli nie bedziesz umiala sobie jednak odmowic alko w ciazy? Bo Twojr myslenie jest tak samo bezsensowne jak myslenie kobiety ktora facet bije, pije i zdradza a ona uznaje ze jak za niego wyjdzie albo urodzi mu dziecko to jemu cudownie sie odmieni. Potem jest zdziwiona ze jak to mozliwe ze sie nie zmienilo a jest wrecz 100 razy gorzej.
Edit: jak Cie tak czytam to masz typowe myslenie alkoholika. Zamiast sie skupic na tym jak wyjsc z nalogu to sie skupiasz na szukaniu winnych swego stanu.  Kazdy alkoholik znajduje sobie takiego "winnego". Bo zla zona, bo dzieci niedobre, bo "system" go tak wykonczyl  i utyskiwanie na los. Bardzo dobry odwracacz uwagi od problemu i sposob odsuwania od siebie odpowiedzialnosci za wlasne zycie. To ten facet Cie zmusil do picia wiec co Ty teraz biedny zuczek masz zzrobic...zostaje tylko pic i bedzie to picie i jego wina za to picie trwala do konca zycia.... Skoro tal wolisz to tak zyj.

Typowy alkoholik to ten który żłopie pod sklepem od rana.

Ja wypija raptem parę piw wieczorem i jestem alkoholiczką?
No cóż zawsze żeby pomóc potrzebne są słowa krytyki i tego czego nie chcemy usłyszeć aby wywołały wstrząs i dały do myślenia : "co robisz ze swoim życiem"

Nie rozumiecie mnie, jak to jest żyć z kimś toksycznym i kto zdeptał w Was całe człowieczeństwo.

Ale zawsze można znaleźć odrobinę wyrozumiałości.

Jeśli bym chodziła na prawo jazdy byłabym tym faktem zestresowana czy się uda itp.
Chciałabym udowodnić samej sobie że można.

Wstąpienie do AA? Ja tego nie potrzebuje to wstyd.

Dlatego szukam rozwiązania by to ominąć. Ale najlepiej skrytykować.
Ale jestem wdzięczna za odpowiedzi i każdemu z osobna dziękuje, wiele to dla mnie znaczy.

Albo caly ten temat jest prowokacja zeby powkurzac ludzi albo jestes mega niedoinformowana w zakresie alkoholizmu. Alkoholik to nie tylko lump ktory stoi pod sklepem i zlopie wodke az nie padnie. Alkoholikiem jest kazdy kto nie potrrafi sobie odmowic alkoholu. Ty  nie potrafisz. Czujesz przymus wypicia tych piw. Niewazne czy 1 czy 5. Gdybys tego  przymusu nie czula nie byloby problemu ani tematu bo facet powiedzialby  za duzo pijesz, mozesz przestac? A ty powiedzialabys spoko. A tymczasem nie umiesz tak postapic i odstawic i w konsekwencji sypie Ci sie zwiazek.
Wstydem nie jest prosic o pomoc w AA..Wstydem  jest sie dobrowolnie pograzac i wybrac chlanie zamiast milosci i przyszlosci. Tyle ode mnie. Znikam bo szkoda na Ciebie czasu

Piszesz o swoim ex, że był toksyczną osobą, a nie widzisz, jaką Ty toksyczną osobą się stajesz przez alkohol.

Można pić codziennie i nie być uzależnionym, a można pić raz w roku i być alkoholikiem.
Nie potrafisz sobie odmówić piwka i tu tkwi problem. Sama nie ogarniesz tego i tyle. Możesz zaprzeczać, ale samej siebie nie oszukuj, bo to nie ma sensu.

Miałam ojca alkoholika, mogę Ci opowiedzieć jak wygląda dorastanie w takim domu. To tak a propos myślenia o ciąży.

W ukryciu się pogrążam, bo nikomu nie pozwalam się widzieć w takim stanie.

Wieczorami gdy idę spać, a czasami po południu.
Odważyłam się to napisać tutaj to już chyba odważyłam się na poważny krok by szukać pomocy.

Poproszę o pomoc siostrę, zbliża się urlop i wykorzystam to na leczenie.
Nie dam sobie sama rady, macie rację.

Kiedyś lubiłam zawsze wypić, ale w umiarze że przez następne miesiące nie musiałam w ogóle.

Były wakacje, po powrocie do Polski lecząc złamane serce myślałam że nic nie zaszkodzi bo miałam nad tym zdrowy rozsądek który mnie od roku opuścił.

Zdałam sobie dzięki Wam sprawę jak poważny mam problem bo na prawdę sama nie umiem z tego wyjść.

Mówiąc sobie w myślach przed snem ile zrobię następnego dnia bez piwa oszukuję siebie.
Z rana mam ogromne wyrzuty sumienia, że daję słowo które łamię w przeciągu kilku godzin.

Zrzucam winę na mojego EX dlatego że taka jest prawda.
Przyjeżdżając tam byłam nie paląca, nie pijąca, na diecie, uprawiałam sport, byłam szczupła i ładny wygląd.
Teraz to zniknęło jak bańka mydlana.

Najbardziej przeraża mnie to że nawet złe samopoczucie mnie nie hamuje i to daje mi sygnał o pogłębieniu się problemu na wysoką skalę.
Dziękuję Wam za nawet najgorsze słowa krytyki, które dają mobilizację.
Chcę udowodnić sobie że mogę z tym wygrać bo mam przed sobą wspaniałą przyszłość choćby dlatego że jestem młoda i wszystko przede mną.
Jak np. zostanie matką czy kierowcą. Wiem że mogę o osiągnąć ale po wyleczeniu się.

Mój narzeczony jest mundurowym i jest nieustępliwy, gdy znajdzie papierosy lub piwo z mojej "wieczornej skrytki" zaczyna się awantura.
Dostaje piany z ust i nie szczędzi przekleństw. Zawsze idzie za tym słowo: Nigdy nie zostaniesz matką moich dzieci a to tak bardzo mnie boli.

Zrezygnowałam z pasji która dawała mi moc, energię, szczęście i przede wszystkim uwalniała złe emocje z ciała i duszy.
Treningi dawały mi takie samo szczęście jakie teraz odnajduję w piwie. . .

jestem pełna podziwu jak bardzo potrafisz zrzucić winę na kogoś innego.
WSZYSTKIEMU winny jest chłopak, z którym:
Byłaś dobrowolnie
Którego wybrałaś
z którym dobrowolnie siedziałaś i piłaś...
Wszystko przez niego.
Nawet to że nie uprawiasz sportu.... powtarzasz to w kółko, jego wina i jego wina...
A nie widzisz że własnie ten chłopak spełniał twoje oczekiwania i dlatego z nim byłaś?
Połowa ludzi tu na forum ma za soba toksyczny związek ale nie każdy z nas został alkohoikiem z tego powodu, więc może on był pretekstem a nie powodem do twojego picia?
Alkoholizm to straszna choroba, wiem coś o tym, ale tkwienie w nałogu ci nie pomoże.
im szybciej przerwiesz ten cykl tym będzie ci łatwiej. każdy dzień picia pogłębia nałóg.
powinnaś pójśc do ośrodka na terapię, właściwie innej drogi tu nie ma!
Powodzenia.
ps. znam alkoholików co rzucili picie i tych co nie rzucili - jest między nimi spora różnica

Owszem, zabrania mi używek i dla niego pojęcie "Kobieta" to osoba zgrabna, ładna pachnąca dająca przykład innym, dając powód do zazdrości takim idealizmem.
Niedobrze mi gdy mi to powtarza. Choć wiem, że przy nim nigdy nie upadnę na samo dno bo On zawsze będzie stał na straży. Ale teraz za mało okazuje zrozumienia.
Dla niego kobieta która pali, pije itp jest niewartą zachodu i nazywa taką "patologiczną"
Używa takich słów wobec mnie czasami, a ja dbam o wygląd itp ale coś wyczuje i jestem już "lumpiarą" i rzuci tylko "śpisz w salonie"
Kontroluje mnie odkąd znalazł moją "kryjówkę"
Im więcej ktoś naciska tym mniejsze szansę na uzyskanie, kiedyś ktoś powiedział.
I ja tak mam. Nie wspiera mnie, tylko mówi chodź na basen, rower zapomnisz o głupotach.

Teraz ciężki tydzień przede mną w pracy, podejmuję ten tydzień jako wyzwanie "bez niczego"

Trzymajcie kciuki aby mi się udało.

Dokladnie. Za chwile bedzie szloch ze jeszcze bardziej sie rozpilas bo partner Toba gardzi i obnizyl Ci poczucie wartosci tak bardzo ze jedynym ratunkiem by nie cierpiec z tego powodu jest sie napic. Moze i "dzieki " niemu lepiej sie kryjesz z piciem i masz mniej okazji by sie napic bo Cie kontroluje ale potrzeba napicia sie nie maleje o grosz a wrecz rosnie. To takie pudrowanie syfa zamiast wyleczenie go. Porazka.

Dokładnie tak jest.
Proponuje raczej wyjścia z domu jako "sposób na nudę" niż porozmawiać dlaczego tak się dzieje.
Widzi że to drażliwy temat dla mnie i może dlatego go unika.
Ale emocjonalnie też sobie z tym nie radzi bo ostatnio rzucał wszystkim gdy zobaczył kryjówkę.

Zapytał czy mam problem, nic nie odpowiedziałam.
Nie ma podejścia do tego typu tematów wolę powiedzieć NIE lub milczę
bo wtedy zawozi mnie do rodziców i każe przemyśleć sprawę poważnie co robię.

Przy każdej awanturze o moje używki podkreśla bardzo grunt materialny.
Uważa mnie za bogaczkę skoro pozwalam sobie na takie Hulaszcze życie mimo że chciałabym być kierowcą
Śmieje się wtedy i mówi że jak mam na używki mam mieć też na samorozwój i że do niczego mi nie dołoży.

Oddaliliśmy się trochę a nawet bardzo.
Jest inaczej niż wcześniej.

Wydaje mi się że tak mnie traktuje żebym się otrząsnęła ale mnie to bardziej boli i popycha do tych rzeczy.
Brak wyrozumiałości może pogłębiać problem bardziej niż sobie z tego zdawałam sprawę.

Szukam ratunku teraz w pracy by wypompować z siebie jak najwięcej energii by po powrocie wykąpać się i iść spokojnie spać nie myśląc o znieczuleniach.

I dziś tak właśnie zrobię.

Wiem, że jestem wonna temu nie on bo on mi "do gardła nie wlewa" wiem i rozumiem jak to jest patrząc z boku i być tylko oceniającym sytuację i być może w znalezieniu się również w takiej sytuacji.

Po prostu straciłam gdzieś zdrowy rozsądek który miałam.
Nigdy nie traciłam kontroli nad piciem czy w młodszych latach czy jakiejkolwiek imprezie nawet rodzinnej.

Wykorzystam ten urlop na to by odnaleźć dawny spokój ducha i dawną siebie.

Potrzebuję tego. Nie mam już nawet przyjaciół.
To takie ciężkie nie mieć nikogo, po prostu nikogo.
Poza siostrą przyjacielem.

Na terapii mogłabym poznać wiele osób zaprzyjaźnić się i wyjść na prostą.

Ludzie tam na wzajem sobie pomagają choć stronie od tego chyba muszę to zrobić.
To jedyne wyjście.

Jak się boisz do AA, to uderzaj na psychoterapię. Nikt nie musi o tym wiedzieć, nie musisz się chwalić, jak nie chcesz (choc to nic wstydliwego, a według mnie nawet wręcz powód do dumy, że walczysz ze swoim problemem, a nie poddałaś się jak wielu innych).
Nie jest wstydem upaść. Wstydem jest leżeć i nie starać się podnieść.
Zadzwoń, umów się na wizytę - i bądź z siebie dumna, że to zrobiłaś. Bo wiele osob nie stać żeby to zrobić, by pokonać wstyd i zawalczyć o siebie. Myślisz, ze Ty jedna sie wstydzisz? Dobre sobie. Każdy w takiej sytuacji czuje wstyd i czuje lęk. Wcale tu wyjątkowa nie jesteś. Mimo tych uczuć jednak, spróbuj o siebie zawalczyć. Poczytaj historie alkoholików na internecie. Obejrzyj filmy, materiały o tej tematyce. Chcesz tak samo skończyć? Wiesz do czego nieleczony nałóg prowadzi? Będzie tylko gorzej, jeśli nic nie zrobisz... Dojdą problemy finansowe i zdrowotne. Ludzie też będą się odsuwać. Tylko najwyżej inne pijaki będą lgnęły, żebyście razem pili. Nie dopuść do dalszego stoczenia się!

Hey, wiesz tak sobie myślę że jak spotkalas znów tego chlopaka to on poprostu znowu nałożył na siebie maske tego idealnego chlopaka a tak naprawde ciagle jest tym samym h**em ktorym zawsze byl. Wiesz tak sie interesuje psychologia juz kilka lat i wyczytalam w jednej z ksiazek ze jesli chce się zmienic jakis nawyk trzeba go zastąpić. Idąc na spotkanie AA pewnie spotkasz ludzi podonych i będziesz mogła się wygadac, ale to czego Twoj organizm chce od tego alkocholu to pewnie jakies uczucie które polubiłas. Sproboj je zastąpić. Moze wlasnie dzisiaj zamiast piwa wybierz zrobienie pompek. I tak codziennie. Zeby sie nawyk utrwalil potrzeba 2 miesiecy, tak wiec mam nadzieje ze moja rada byla przydatna

BlondPaulinko, ta rada, którą wyczytałaś nie jest taka zła, ale ona się odnosi raczej do lżejszych przypadków, niż alkoholizm. Do różnych złych nawyków, ewentualnie jakieś słabsze uzależnienia behawioralne. No nie wiem, np. nawykowe obgryzanie paznokci, czy coś takiego. Ale alkoholizm to jest inna skala problemu. Tutaj autorka sobie sama nie poradzi. To skomplikowany proces tak na prawdę, nie rozchodzi się w nim tylko o to, żeby przestać pić. Trzeba jeszcze zmienić swoje myślenie. To wszystko jest trudne, dlatego tak wiele osób sobie z tym nie radzi.
Trochę jakby autorka miała jakąś chorobę, np. guza. Też byś nie radziła jej: wytnij sobie sama tego guza. Musi być specjalista od tej choroby, który ma wiedzę: co to za guz, dlaczego powstał, jak u innych osób się go leczyło i dopiero może ktoś wyszkolony pomóc . Tutaj oczywiście terapeuta sam z siebie nic nie zrobi, ani grupa AA też za autorkę nie zrobi, ale takie osoby powiedzą, wyjaśnią, pokierują, co może zrobić ona, żeby sobie ulżyć. Jak ma zmienić swoje myślenie i zachowanie. Bo jak pisałam, nie chodzi o samo zaprzestanie picia. Za tym wszystkim się kryje depresja, kiepska samoocena i inne problemy emocjonalne. Myślę, że niestety to są miesiące i nawet lata całe pracy nad sobą. A nie takie hop-siup w dwa dni przestanę pić, dzięki jakiemuś cudownemu sposobowi. Oj, żeby tak było, to kazdy alkoholik, narkoman itp, zaraz by zdrowieli i w ogóle by takich ludzi nie było. A jest wielu, z podobnymi problemami. Niestety, to nie jest prosta sprawa i trzeba się będzie uzbroić w cierpliwość, przygotować na wiele też po drodze upadków - przy rzucaniu każdego nałogu, są chwile upadku i nawrotu do niego, o czym dobrze mieć świadomość, że tak będzie. To jest część tego procesu. Choć oczywiście, też są ludzie, którzy potrafią rzucić raz i już ani razu do końca życia nie sięgnąć. Ale to myślę jest mniejszość. A u innych to przebiega nie jako prosta, czysta droga, a z dużymi turbulencjami, że tak powiem
Jakkolwiek, samo uprawianie sportu, zamiast wypicia piwa, na pewno jest dobrym pomysłem. Może to dużo pomóc. Zabierze czas, da jakiś cel i sam w sobie ruch jest zdrowy, i poprawia humor. Tylko mi chodzi o to, że to powinno iść w parze z leczeniem psychoterapeutycznym i mityngami AA. To jest ta podstawa. Dodatkowe sposoby są również cenne, ale nie zastąpią spotkania ze specjalistą.

Nie rozśmieszaj nas...JESTEŚ alkoholiczką.

prawda jest taka, że "winę" za nałóg ponosi nałogowiec czyli w tym przypadku TY i tylko Ty. Mój były pił w podobny sposób do Ciebie i przez to z nim zerwałam, choć miałam z nim bardzo poważne plany. Zachowujesz się tak jak on, nie widzisz tego...zobaczysz, jak będzie za późno i zostaniesz tylko Ty i "piwko".

Niestety, nie dziwię mu się. Nikt, kto nie jest uzależniony, nie chce tworzyć rodziny, dzieci z osobą z nałogiem - szczególnie alkoholowym/narkotykowym.
Co do awantur, wyzwisk - u mnie było tak samo z mojej strony, więc powiem Ci z czego wynika - osoba będąca w związku z kimś popijającym jest jak na bombie...która ciągle wybucha, bo ktoś obiecywał a znowu pił. Jest to skrajnie wyczerpujące emocjonalnie, ponadto to współuzależnienie.

Nie do końca tak jest Cyngli. Byłam po drugiej stronie i rozumiem zachowania jej faceta, ma już dość tego, że ona pije... On ją prosi by nie piła, bo pewnie nie wyobraża sobie dalszego życia z kimś takim ( i słusznie ) a ona nadal swoje.

Dziwisz się, że kłócicie się o finanse? Dziewczyno, spójrz na to z boku, skoro nie starcza Ci do następnej wypłaty PRZEZ alkohol to problem jest bardzo zaawansowany.

Dodam jeszcze coś od siebie. Nie rozumiem, może pomożecie mi zrozumieć, dlaczego osoby uzaleznione często zwalają uzależnienie na kogoś - tu na byłego np. To ten były jest w Twoim życiu, kupuje Ci to piwo ( skoro pijesz codziennie to musisz je bardzo często nabywać), wlewa Ci je? Jak bardzo trzeba być ślepym, żeby nie widzieć, że powód nie jest w żadnym byłym a tylko i wyłącznie w Tobie. Jesteś oddzielną jednostką, ODPOWIEDZIALNĄ ZA SIEBIE, SWOJE DECYZJE I ZACHOWANIA.
Powodzenia w dalszym zaprzeczaniu ( z ang "denial" myślę, że po ang lepiej oddaje istotę zachowań), bo zdecydowanie w tej fazie jesteś. Do wyleczenia na razie dłuuuga droga. Najpierw musisz uświadomić sobie problem i się do niego przyznać przed sobą...

Myślę, że nie rozumienie jak to jest być w związku toksycznym, który zmienia Was totalnie w inną osobę.
Bo po drugiej stronie jest.... "miłość"

Zaczęłam planować zemstę, potem odeszłam.

Miłość przysłoniła oczy, ale nie utkwiłam jak inne kobiety dla dobra dzieci siedzą, bo co ludzie powiedzą itp.

Byłam wolna i nieszczęśliwa.
Bo pozwalałam długo na wiele za dużo...

Kochałam to fakt, ale ta gra nie była warta świeczki.

Zaniżona samoocena i depresja a także poniżenie itp... to co zostało po związku stało się obojętnością na dalsze życie.

Jestem dumna, że nie mam dziecka z tego związku a mogło być i po prostu odeszłam.

Praca nad sobą i tym co jest w  głowie od tego muszę zacząć.

Obecny partner nie akceptuje pod żadnym pozorem niczego co jest używką.
Ale gdyby był bardziej otwarty uczuciowo itp... mogłabym od czasu do czasu nawet się uśmiechnąć i poczuć się kochana.

Nie czuję tego z jego strony, powściągliwość itp... i teraz to nie ma związku z piciem bo jak się poznaliśmy nie piłam itp.

Owszem, to jak teraz żyję jest moją winą bo ja wstąpiłam w ten związek świadomie i wiedziałam jak może się skończyć.

Jednak jak się spotykaliśmy było mi go żal bardzo, przez nieudane życie i tak zaczęły się tematy ale jego nałogi mnie wykańczały nie miałam siły z nimi walczyć.

Myślę że jeśli wygrałam z otyłością i odeszłam od faceta który mnie psychicznie dobił... wygram kolejną walkę o siebie...

Ty pochodzisz z takiej rodziny, ja natomiast byłam w takim związku kilka lat i uważam inaczej - alkoholik powinien brać odpowiedzialność za każdą kolejną złamaną obietnicę (oraz liczyć się z tym, że druga strona nie będzie za to "głaskać po pupie"), za wyciągnie pieniędzy, bo nie może wyżyć ze swojej wypłaty - ale na picie starcza. Ja rozumiem wspieranie w trzeźwieniu inaczej. 

taaak, bo tylko Ty to przeżyłaś...  śmieszne

Cyngli rozumiem Twoj punkt widzenia ale rozumiem tez punkt widzenia tych ludzi ktorzy sie z alkoholikiem uzeraja. Moj ojciec tez pil/popija nadal tylko jest krotko trzymany wiec jest takim uspionym alkoholikiem. Pamietam swoja bezsilnosc i zlosc gdy widzialam enty raz  jego zachlana twarz(w tamtym momentach nazywalam ja morda..) i nie w glowie byly mi zadne konstruktywne rozwiazania  tylko chec zeby nawrzeszczec albo mu wrecz wtluc bo moze to na niego podziala. Ja wiem ze to nic by nie zmienilo i wiem ze moze wlasnie zle sie stalo ze mama wtedy go nie zostawila i nie dala mi i sobie spokojnego zycia a jemu wyboru czy sie zachlac na smierc czy odbic od dna samemu tylko niektorych to przerasta, mame przeroslo rozstanie i to nie z milosci tylko poczucia obowiazku i przysiegi malzenskiej. Dlatego mam mieszane uczucia co do faceta  Autorki. Z jednej strony jej nie pomaga / wyzywa sie a z drugiej moze juz sam jest bezsilny w tym wszystkim a odejsc nie umie.

Udaj się do psychologa, on ci pomoże. Zrób to dla siebie. Musisz zerwać z nałogiem.
Jeśli zależy Ci na tym facecie to nie rezygnuj z niego. Nie pozwól, żeby alkohol z tobą zwyciężył. Jeśli ten mężczyzna na prawdę cię kocha to powiedz mu o swojej sytuacji, będziesz miała oparcie w trudnych chwilach.

Na chwilę obecną nie podjęła jeszcze żadnych kroków.
W tej sytuacji konstruktywne byłoby zachęcanie do podjęcia leczenia, na przykład.

Krzyk, pretensje, obrażanie - to nie pomoże nikomu. Jej partner ma drogę wolną. Może zostać i wspierać, może zostać i nic nie robić jak do tej pory, a może odejść i żyć swoim życiem. Jego wybór i jego sprawa. Tu się nie ma co wkurzać, bo kręcenie i obiecanki bez pokrycia to akurat nieodzowne części każdego nałogu. Wie to każdy, kto się zetknął z alkoholikiem czy innym uzależnionym.

Owszem, dopowiedziałaś sobie, że niby ja uważam, że konstruktywnym wspieraniem jest według mnie akceptacja nałogu, a nic takiego spod moich palców nie wyszło. I nigdy nie wyjdzie.

Dosłownie tego nie napisałaś, ale sens był właśnie taki. Przeczytaj sobie swoje wcześniejsze posty.

NIKT partnerowi Autorki nie broni zostawienia jej, by "dotknęła dna". Problem polega raczej na tym, że on się karmi tym, że może jej dosrać, bo jest uzależniona. Widziałam takie sytuacje niejednokrotnie. Sam zapewne ma pewne deficyty, jak każdy kto tkwi w związku z osobą uzależnioną.

Nie przyszłam tu, żeby się sprzeczac. Alkoholika nie da się namówić na leczenie, ale można go zachęcić pokazując mu plusy życia bez chlanie. Oszukiwania i niespelnionych obietnic nie ma po co tłumaczyć. To są mechanizmy uzależnienia. To się leczy wraz z nałogiem.

P.s. To pisała żona byłego narkomana i córka alkoholika (świeć Panie nad jego duszą).

Nie dojdziemy do porozumienia niestety.
Aczkolwiek szanuję Twoje zdanie.

Dokladnie. Im szybciej, tym lepiej.

Wcale nie musisz czekać do czerwca. To Twoja kolejna wymówka.

I nie robimy z Ciebie najgorszego alkoholika. Alkoholik to alkoholik, zawdzięczasz tę chorobę jedynie sobie.

Wpisz w google: "pijane myślenie". Albo "mechanizm iluzji i zaprzeczenia". Przeczytaj znalezione materiały w skupieniu od początku do końca. Zauważ przy tym, czy nie kojarzy Ci się to wszystko aby z kimś dobrze znajomym...

Nie ma "najgorszych"/"najlepszych" alkoholików. Są po prostu alkoholicy. Może różne stadia, lecz tej samej choroby.

Co do rozstania - nie bądź taka pewna. Mój ukochany też był pewien, że zawsze będę i że on "tylko czasami trochę nadużywa" ale nie ma problemu i że każde nadużycie (załamana obietnice) będę wybaczać. Często powtarzał, że zawsze będziemy razem, jakby sam chciał się w tym utwierdzić. Niestety odeszłam.
Dlatego dziewczyno, walcz, żebyś to TY podejmowała wybory z kim chcesz być i co robić w życiu, a nie podejmował je alkohol, lub niszczył Twoich bliskich i Ciebie. I w konsekwencji zostawiał samą z coraz większym nałogiem.

Nie dasz rady bez terapii ....