Samotność mnie zabija - Netkobiety.pl

Nie byli to dobrzy znajomi-nie ma czego żałować.

Asia, Jestem starsza od ciebie. Jestem w podobnej sytuacji (nie tej samej). Nie wiem co robić, nie mogę tu pisać o szczegółach. Jestem w kropce

Tak jak ja. Skąd jesteś?

Uwielbiam ludzi, ktorzy musza skrytykować kogoś, o kim nic nie wiedzą. A może to właśnie dobrzy znajomi byli i dobrze Asię ocenili? Że zacytuję jej post z innego wątku:

Mam 44 lata moje źycie to cierpienie mając 26 lat zostałam wdową z trójką dzieci związałam się z wdowcem teź  z trójką dzieci. Po dwóch latach naszego małźeństa zauważyłam źe mąź nawiązuje kontakty telefoniczne z innymi kobietami jesteśmy małźeństwem 16 lat były wzloty i upadki a nawet rozstania ostatnie 5 lat były dla mnie super szczęśliwe ale oszukane bo mój mąż prowadził podwójne życie ze mną i z kobitami w pełnej dyskrecji.Moja presja tego nie wytrzymała i się rozstalismy  a ja z tym nie mogę się się pogodzić jestem w silnej depresji. Bardzo bym cieszyła aby podnieść mnie  na  duchu

Asia, ja jestem w podobnej sytuacji, co prawda mam małe dziecko ale to nie to samo co rozmowa z drugim dorosłym człowiekiem. Też bardzo odczuwam samotność zwłaszcza w weekendy, wszędzie widzę szczęśliwe rodziny. Znajomych też ubyło i coraz rzadziej się odzywają, najczęściej to ja wychodzę z inicjatywą spotkania ale mam powoli dość. Jak długo jesteś po rozstaniu? Bo z czasem powinno być lepiej.

Mój mąź zostawił dom rodzinę swoje dzieci twierdząc źe są  juź dorośli chociaż  córka ma 17 lat i nic go nie interesuje a ja się boję źe sobie nie poradzę

Przeżyłam trauma od młodych lat wciąż łzy i upokorzenie a w tym  momencie moja głowa nie może tego wytrzymać jestem na tabletkach lęk i obawa jest u mnie o wszystko

Przeżyłam trauma od młodych lat wciąż łzy i upokorzenie a w tym  momencie moja głowa nie może tego wytrzymać jestem na tabletkach lęk i obawa jest u mnie o wszystko

Danuto, to zrozumiałe, że jest Ci ciężko i trudno. I czasem głowa nie wytrzymuje, wtedy tabletki mają sens. Ale jak napisał Jerzy Lec: "Wszystko mija, nawet najdłuższa żmija". Wiem, że to brzmi jak pozbawione empatii frazesy, ale to prawda.
A możesz jednak sprecyzować po kolei, czego się boisz? Może poszukamy kontrargumentów? Emocje emocjami, a na rozum też warto czasem wziąć i co nieco urealnić.
Zdarzało mi się w najtrudniejszych momentach życia sięgnąć po profesjonalną pomoc i zobaczyć swoje problemy w nieco innym świetle. Podpatrzyłam to i owo i sama sobie czasem za terapeutkę robię

Asiu może to przez ta niedawna rozprawę masz gorszy nastrój? Takie wydarzenie uświadamiają jeszcze bardziej że już nie ma powrotu. Ja jestem tydzień po rozprawie, też mam dola, nie chce mi się do nikogo odzywać a na dodatek parę dni temu miałam urodziny, pierwsze spędzane bez niego. Boli strasznie, tym bardziej że on już ma nową kobietę, nowe życie, a ja jestem już w tym wieku że małe szanse że spotkam partnera..  Czy ty masz jakieś rodzeństwo, mamę? Może jakis wypad do rodziny na majówkę ? Ja właśnie się wybrałam do rodziców i spędziłam dzisiejszy dzień na działce, wsrod przyrody, zapachu kwiatów i śpiewu ptaków. Pozytywna energia nieco wzrosła, wiadomo że nie na długo bo wieczorem przyjdzie dołek, ale choć na trochę

Będzie lepiej. Najpierw tylko na chwilę, potem dłużej i coraz dłużej. W końcu będzie całkiem dobrze. Mówię Wam!

To chyba indywidualna kwestia. Każdy ma inne oczekiwania. Ja nie mogłabym tak żyć: w poczuciu, że jest źle i źle, i źle. Szukam powodów do uśmiechu, wdzięczności i znajduję je. Nie szukam wielkich powodów, bo byle co potrafi mnie ucieszyć. Oczywiście nie da się tak, kiedy dusza wyje, ale przecież w końcu łzy obeschną.
Nie zapomnę (znów się powtarzam), jak po wielu ciężkich dniach wyskoczyłam z domu po cebulę do warzywniaka i zupełnie odruchowo zaśmiałam się z czegoś w sklepie. Potem zagadałam do dwóch małych dziewczynek, które beztrosko biegały w deszczu.
...i poczułam nieoczekiwaną radość Z tego uśmiechu, z tego deszczu, z tego nowo odkrytego spokoju we mnie. To było piękne!
Oczywiście wracały doły. Falami. Ale stopniowo mój stan się polepszał.
Dziś jestem sama 5 lat (sławetna rocznica w czerwcu) i - jest o.k.

Kleosiu, nie była to decyzja, że zostaję sama. Nie widzę sensu decydowania o takich rzeczach. Życie samo pisze scenariusz, a ja decyduję, czy chcę tego, czy nie, ewentualnie trochę pomagam, ale bez tzw. spiny. Tych panów, których spotkałam na swojej drodze, nie chciałam albo oni nie chcieli mnie - i tyle.
Moją decyzją jest czerpać z życia, co najlepszego mi oferuje, bez względu na to, czy jestem w związku, czy nie.
Uważam, że bycie w związku niekoniecznie chroni przed samotnością, a brak związku samotności nie musi oznaczać. Wszystko jest bardzo względne.
Dziś byłam z koleżanką na jej działce. Nagadałyśmy się przez dwie godziny, wypiłyśmy po piwku, upiekłyśmy kiełbaski na grillu. Koleżanka przyszła bez męża, bo to już starszy, zmęczony człowiek i nie zawsze chce mu się z domu ruszyć.
I co? Potrzebny związek, żeby miło spędzić czas?

Jak w temacie - mnie też

Kochana moja, takie nawroty złego nastroju mogą jeszcze trwać długo. Stopniowo będą coraz rzadsze i łagodniejsze, uwierz.
Przyszło mi do głowy porównanie z wodą rozhuśtaną w  gwałtownie odstawionej szklance. Powoli wraca do stanu wyjściowego.
My często boimy się cierpienia, za wszelką cenę, próbujemy go uniknąć, szarpiemy się, miotamy,  uciekamy w ramiona mężczyzn, nałogi, inne rozpaczliwe poczynania. A to tylko przedłuża  i potęguje nasze męczarnie.
Trzeba czasu, żeby dojść do siebie. Czasu i spokoju.

Witam wszystkich.
Mam 31 lat i 3- letnie Dziecko. Też jestem po rozwodzie i też zostałam sama.
Wszyscy moi znajomi byli znajomymi exmęża, więc poniekąd oni odeszli, a i ja nie wyobrażałam sobie ciągle poprzez nich mieć kontakt czy informacje o byłym.
Resztę znajomości zweryfikowalam sama, uznałam, że skoro ktoś cieszy się z mojego rozwodu, zazdrości dobrej pracy, a i krytykuje każdego potencjalnego partnera, to nie potrzeba mi takich "przyjaciół".
Tak więc jestem zupełnie sama, mam co prawda faceta, ale na odległość i jakoś nie chcę przewrócić swojego życia do góry nogami, nie mając pewności że będzie ok.
Piegowata, podziwiam Twoje podejście i zazdroszczę. Ja co prawda też na codzień jestem wesoła i uśmiechnięta, dołki bywają, ale właśnie weekendy, święta to czas dla mnie smutny...

Cześć Ela,
Optymizm to chyba pół sukcesu.
Ja też się staram i jakoś dzień za dniem mija. Ale mam poczucie, że to życie bezowocnie przecieka mi przez palce...

Ja też tak sobie mówię, ale to tylko słowa. Niestety tak się nie dzieje.

Asiu - ja 4 miesiące jestem sama. Po 17 letnim związku. Przyjaciół nie straciłam, oni są zawsze...ale zwątpiłam w siebie....;(
Musi minąć trochę czasu, są etapy, żal po stracie...ja jestem przed obojętnością już o krok. Pisałam tutaj kiedyś, ale jak sępy obskoczyli mnie tutaj i nieco wyzwali na tym forum...Zostałam tu męczennicą, ktora cierpi na własne życzenie i niepotrzebnie komuś głowę zawraca. Kazałam usunąć mój post.

Teraz wiem, że najważniejsza dla siebie jestem ja SAMA. To o siebie muszę dbać, nie pozwolę ponieść się chwilom ciepłych wspomnień, a odpychać te złe, których było mnóstwo. Jeżeli chcę to płaczę, złoszczę się to też daję sobie to prawo...coraz mniej rozpamiętuję....tak musiało być, po coś tak się stało. I zrobię wszystko - aby taki człowiek jakiego spotkałam, nie stanął już na mojej drodze....nie wyzwał mnie, nie ubliżył i nie wypomniał wszystkiego, co kupił np. .... Jest teraz czas na marzenia, na to co uwielbiam, zajmuję czas wszystkim czym się da...aby nie myśleć.

Nigdy więcej. Nie jestem jeszcze gotowa na uczucie nowe, ale pragnę tego, bardzo. Mam już dorosłych synów i chcę być choć kilka chwil w tym życiu prawdziwie szczęśliwa.

Lou ile czasu minęło od rozstania?