Niska samoocena, efekt aureoli, rycerskie serce... - Netkobiety.pl

Poczytaj posty użytkownika Unreal. Brzmicie niemal identycznie.

Czuję, że życie daje Wam wiele szans, ale Wy tych szans nie wykorzystujecie. Wy macie swoją receptę na życie, która nie spisuje się w rzeczywistości.

Inni ci tu napiszą rady. Ja tylko wyeliminowałbym czy twój problem to nie jest choćby po części problem, że to efekt nie radzenia, nie rozumienia własnej empatii?

Trafiłeś w punkt, dokładnie taki typ śliczna, wrażliwa, delikatna, introwertyczka.

Moja ostatnia żona, do tej pory daje mi sygnały żebym wrócił. Naprawi to co pomiędzy nami zawiodło itp. Nawet przeżyje to że sypiałem z innymi ... Mój bezkompromisowy fighter zmienił się  delikatną kruchą kobietę która nie może żyć beze mnie. Nawet przemyśli dzieci.

To prawda, brakuje mi ciągle ciepła i czułości... takiej spokojnej matki dzieciom i mnie... no i wariatki w łóżku .
Ciekawe jest też to, że im dziewczyna miała wyższe mniemanie o sobie tym była bardziej drętwa włóżku.

Summerka 88 napisała o tym co Beckett napisał ... ja mam trochę inny porblem.

Nie wiem po co to zapieranie się przed cechami narcystycznymi, które ma każdy z nas, ale niech ci będzie
Chociaż zapieranie się jest akurat typowo narcystycznym zachowaniem

Krótko, koluzję narcystyczna tworzą narcyz jawny/wielkosciowy i narcyz ukryty/nadwraźluwy. Poczytaj sobie i nie musisz mi nic odpisywać.

„Narcyzi jawni:
- nazywani gruboskórnymi, niewrażliwymi, bezwzględnymi, chłodnymi
- nie mają świadomości jak inni wobec nich reagują. Nie czują tego, co „robią” innym. Bywają aroganckie i agresywne, pochłonięte sobą. Potrzebują być w centrum zainteresowania, posiadania czegoś, co daje im poczucie dominacji, wpływu i kontroli nad innymi. Mają „nadajnik”, lecz brakuje im „słuchawki”. Wydają się niepodatne na zranienie swoich uczuć przez innych.
- charakterystyczne dla osób łączących cechy osobowości narcystycznej i antyspołecznej, to: pewność siebie, brak skrupułów, amoralność, nielojalność, arogancja, wykorzystywanie i pogarda dla innych, mściwość i manipulacje oraz skłonność do oszustwa. Ludzie o takich cechach osobowości często mogą odnosić sukcesy zawodowe i utrzymywać się w granicach wyznaczanych przez prawo. Niektórzy z nich trafiają do domów poprawczych czy więzień. Jeszcze inni są drobnymi krętaczami i kombinatorami. Wszyscy zaś są skoncentrowani na własnych sprawach i są obojętni na prawdę. Satysfakcję czerpią z sytuacji, w której uda im się zdobyć zaufanie jakieś osoby, a potem ją oszukać. Osoby takie praktycznie nigdy nie szukają pomocy z własnej inicjatywy.
- Osoba narcystyczna z cechami histrionicznymi jest zazwyczaj uwodzicielska, czarująca, prowokująca seksualnie; często jest atrakcyjna fizycznie i elokwentna. Jest skupiona na swoim wyglądzie, stroju, „cielesności”. Łatwo nawiązuje kontakty z płcią przeciwną i zaspokaja swoje potrzeby seksualne, ale nie jest zainteresowana prawdziwą bliskością czy relacją. Od partnera domaga się adoracji i potwierdzenia swojej atrakcyjności. Może mieć liczne romanse, nawet z kilkoma osobami jednocześnie.

Narcyzi ukryci:
- Są to osoby narcystyczne, których inne osoby nie postrzegają wprost jako narcystyczne. Widziane one są raczej jako pomocne, uczynne, zależne i lękowe. Są one zawsze w związkach z innymi osobami lub pracują, czy spędzają swoje życie w instytucji, bez której nie wyobrażają sobie życia. Często żyją komplementarnie z innymi osobami, które z rozmaitych względów można uznać za wielkościowe (patrz wcześniej). Ten rodzaj osobowości narcystycznej jest zbliżony do osobowości unikającej .
- Ktoś taki jest bardzo przeczulony i pozostaje niezwykle wrażliwy na reakcje innych. Jest pohamowany, wstydliwy. Swoją uwagę kieruje na innych, a sam unika bycia w centrum zainteresowania. Uważnie słucha innych w poszukiwaniu dowodów krytyki i bardzo łatwo czuje się raniony uczuciowo, zawstydza się i czuje się obrażony. Osoby takie spędzają życie na pomaganiu innym, czując się ich wybawcami, darczyńcami, „karmicielami”. Muszą się bardzo troszczyć o innych, ponieważ boją się, że inni sobie sami nie poradzą.
- mają cały czas włączone „słuchawki” i nie mają poczucia czy możliwości korzystania z własnego głosu czy nawet dostępu do „nadajnika”. Boją się, że jeśli „ruszyliby coś” w relacji, w której tkwią tak bezwzględnie, wszystko by się zawaliło. Pozostają więc w swoistym przylgnięciu, przyklejeniu i przywarciu. Wewnątrz jednak czują się pokrzywdzeni i zdominowani. Czują się terroryzowani. To właśnie poczucie bycia „pod trudnym wpływem kogoś, z kim muszą być” uniemożliwia im bycie w zdrowej zależności
- To zazwyczaj człowiek bez wielkiej osobowości, spokojny, wycofany, małomówny. Ale w manipulowaniu otoczeniem równie niebezpieczny jak narcyz jawny. Niebezpieczeństwo w przypadku narcyzów ukrytych jest tym większe, że dość trudno ich rozpoznać. Narcyz ukryty jest paranoikiem, którego cechuje duża podejrzliwość i niemalże zerowa odporność na krytykę. Narcyz jawny informuje nas nieustannie o swojej wspaniałości i nic nie jest w stanie zburzyć mu tego obrazu. Narcyz ukryty również jest przekonany o tym, że jest wyjątkowy, ale nie demonstruje tego głośno, starannie kolekcjonując w głowie krzywdy od tych wszystkich, którzy nie poznali się na jego wielkości. Narcyz ukryty nie jest w stanie zbudować żadnej relacji, bo wieczny stan niedocenienia przez innych i „zmowy otoczenia” pogłębia w nim poczucie krzywdy i niezrozumienia.
- osoba narcystyczna wrażliwa patologicznie, będzie mieć cały czas poczucie, że jest pokrzywdzona i że nie może odejść, ponieważ nikt inny tej „szarej roboty” nie wykona. Osoby te nie mogą odejść ponieważ czują się „tak ważne”. Nie widzą możliwości przekazania komuś takiego strasznego doświadczenia, jakie mają w życiu.
- połączenie, cech osobowości narcystycznej i unikającej, to przede wszystkim: ogromnie duża wrażliwość na reakcje otoczenia, zwłaszcza na wszelkiego rodzaju krytykę. Za najmniejszą nawet oznakę dezaprobaty osoby takie łatwo się obrażają i często bardzo długo – „do końca życia” – pamiętają doznaną „krzywdę”. Typowe dla nich jest „chowanie się” za plecami innych i wycofywanie się z realnego życia do świata swoich fantazji, gdzie można snuć iluzje o swojej wyjątkowości i wielkości.”

Napiję się za twoje zdrowie Beckett, cheers. Mnie ręce opadają ... i quźwa straszne uczucie mieć wszystko i wciąż czuć smutek.

Byłem dziś u zaprzyjaźnionej rodziny której od lat pomagam, prości ludzie 4 dzieci, mieszkają w domu o powierzchni mojego salonu. jak co roku pojechałem zawiązałem dzieciakom prezenty ale dziś było inaczej nie dali się uprosić żebym nie musiał wejść, musiałem sam wręczyć prezenty i powiem Ci że pomimo pokerowej twarzy i lat spędzonych na "scenie" ugięły mi się nogi... widząc całą ich familię... gromadka dzieci i dorosłych szczęśliwych radosnych... świat którego nigdy nie znałem. W moim świecie rodzice nigdy nie robili prezentów, nie było radości... dając prezenty nie wiedziałem jak się zachować, co robić przytulić, podać rękę ... fuck me jestem totalnie spierdzielony ...

Zapakowałem dupę do auta ... wróciłem wjechałem do garażu postawiłem auto obok pozostałej kolekcji, otworzyłem butelkę ulubionego  18 letniego single malta i mam doła giganta. Moje życie się nie zmieni bo ja nie umiem się zmienić ...

Nie możesz czy nie chcesz? Przecież podejmujesz właśnie jakieś kroki, nie?

Tak, wszystko to co materialne nie ma znaczenia tak naprawdę. To jak ze zdrowiem, kiedy się je traci, wszystko inne przestaje mieć znaczenie. A my chyba właśnie tego zdrowia nie mamy.
Tylko że ja patrzę na to wszystko dziś z optymizmem, mimo że brak mi eks i gdzieś tam chyba oboje teraz zastanawiamy się czy za jakiś czas nie moglibyśmy budować czegoś na nowo. Patrzę z optymizmem, bo kiedyś, po poprzednich związkach poprawiałem tylko skutki, byłem ich świadom, ale to tylko skutki. Można je minimalizować, ale konflikt w bani jest, bo przyczyna nie była znana. Co mam Ci napisać...może idź do dobrego terapeuty na konsultację. Warto się przełamać, bo życie mamy jedno, a to są normalne, ludzkie sprawy. I uwierają bardzo.

Zdrówka! Ale może nie pij alko przy dołkach, to nic nie załatwia a tylko pogłębia problemy i można wpędzić się w galimatias. Sorry za moralizowanie, ale wiesz jak jest...

Przeczytałem, wydanie drugie rozszerzone. Stoi na półce.
Terapię par też.

Nie wiem czy zauważyłaś, że napisałem wyraźnie że Willi opisuje pełne spektrum cech skrajnych, zazębiających się przy obu typach narcystycznych. I przyznałem, że część cech tej koluzji nasz związek przejawiał. I że mechanizmy narcystyczne są również reakcją obronną organizmu na obniżoną samoocenę.

Odnosząc się do zacytowanego fragmentu. Tak, nasz związek działał świetnie do momentu kiedy jej potrzeby bliskości i poczucie nadmiernego odrzucenia nie zaczęły być dla mnie widoczne. Tak, dokładnie tak zacząłem się zachowywać. Nie i tu stanowcze NIE - nie czułem się duszony, osaczany, uwikłany, nie miałem potrzeby wolności. To co czułem to dojmujący smutek że nie spełniam jej potrzeb, że nie jestem jej wart (potwierdziły się moje przypuszczenia?). Lęk przed bliskością, podświadome odrzucenie by nie zostać zranionym - zdecydowanie TAK.

OK. Pogadajmy.
Nie czujesz zgrzytu w określeniu smutek jako odpiwiedź na to, że nie spełnia się cudzych potrzeb? Czy w konsekwencji twoja emocjonalna odpowiedź na to, że nie jesteś kogoś wart? Hę?

Chodzi mi o to, że smutek to tak jakby nieadekwatna emocja w odpowiedzi na brak spełnienia cudzych potrzeb.
Inaczej, jak się ten smutek u ciebie przejawiał?

nie wiem czy to dobre słowo, czy "frustracja" nie byłaby lepszym słowem.

ale smutek był. jako myśl że ten związek i tyle nadziei z nim związanych, ta silna więź sprzed kryzysu - wszystko pizdziet

byłem też trochę jak robot, uciekałem od tych emocji, wieczory spędzaliśmy już oddzielnie.

Moi koledzy mają już rozwiązanie ... parę fajnych fotek i tinder ... zawsze można liczyć na męską pomoc ... Pamiętam taki tekst, Nie zawsze smutek poznasz na twarzy gdy z oczu łzy się poleją bo czasem w sercu lamie się życie a jednak usta się śmieją. Moje zawsze są uśmiechnięte... pamiętam jak mantrę słowa trenera Panowie nie udajemy zmęczonych i szeroki uśmiech do sędziów .

Frustracja jest tym bardziej dotkliwa jeśli ma się obniżoną samoocenę, a ja zacząłem mieć (niewart przecież). A jak gorzej radzimy sobie z frustracją, to rodzi się gniew, agresja (zacząłem wybuchać o przysłowiową zupę, szok) i właśnie ta ucieczka.

Jako ambiwertyk też lubię czasem melancholię i smutek. Smutek prowadzi do refleksji, to uczucie "wyższe".
Ma on jednak swoje granice, za którą zaczyna się ból.

To ogarniam, dobre z nich chłopaki ale są jeszcze bardziej z fuckupowani ode mnie ... choć to przez nich zacząłem pośrednio tu pisać, oni nie widzą żadnych patologii w tym co robię.
Prawdziwi kumple

nie znam tej gry .

Tia,  second thoughts, moja ex wciąż walczy żebym wrócił... tylko po co... mam zrezygnować z marzeń... przez chwilę myślałem że los nagrodził mnie za podjęcie trudnej męskiej decyzji... stawiając mi dziewczynę z siłowni... ale porównując to do stwierdzenia że Świat stoi przed tobą otworem, kolejny raz przekonałem się którym...

Wasza rozmowa zamieniła się w quasi naukową dyskusje, kto kogo przekona? Najbardziej rozbawił mnie argument Summerki, żebyś nie wypierał się narcyzmu, bo wszyscy są trochę narcyzami. Jak wszyscy go mają to po co o tym pisać i go diagnozować? Pochwała jej diagnozy w poprzednim moim poście była ironiczna. Z wyżej wymienionych względów nie czytałem wszystkich postów. Może przeczytam? Posty Summerki niewiele wnoszą. Może tylko podnoszą jej mniemanie o własnej wiedzy psychologicznej. Jest na forum trochę takich pseudo psychologów i religioznawców, którzy za wszelką cenę chcą przekonać wszystkich o swojej mądrości i wyższości. Mnie takie dyskusje nie interesują. Gdyby mnie interesowały uczestniczyłbym w sympozjach naukowych, a nie takich gadkach szmatkach na zadany temat. Lubię czasem porozmawiać z kimś, jak ktoś ma taką potrzebę i problem, by mu pomóc w kłopocie. Zwłaszcza gdy ma problemy ze sobą lub relacjami z innymi. Dlatego pytanie do panów. Czy chcenie podyskutować o psychologii? Czy porozmawiać z kimś kto patrzy z boku na wasze sprawy, a patrząc z boku w miarę obiektywnie, może dostrzec coś co umyka waszej uwadze?
Proszę o odpowiedz jeśli nie, to wyłączam się z rozmowy. Nie uznaję robienia niczego na siłę lub bez zgody zainteresowanego. Najważniejsze to się teraz odstresować, wyluzować i uświadomić sobie, że sprawy, które ciągną się latami nie załatwicie w 5 minut.

   Jakby co, to życzę powodzenia, bo jesteście mądrymi facetami. Dobrze, że tacy są, bo jest ich tak niewiele. Przepraszam za porównanie ale jesteście jak dobre samochody ale coś się zacięło i nie chcą jechać. Nie wymaga to generalnego remontu, tylko bardziej znalezienia usterki. Wmawianie wam przez Summerkę jakiś typów psychologicznych, może wam minimalnie pomoże ale pewnie i więcej zaszkodzi. Nie wystarczy przeczytać książki ale trzeba je jeszcze zrozumieć i wiedzieć po co zostały napisane? Najczęściej to różnego typu pseudo poradniki z nowatorską wiedzą. Pisane dla sławy i pieniędzy. Niestety tyczy się to pewnej części naukowców. W końcu naukowcy to też ludzie. Nie tylko liczy się dla nich rzetelna wiedza ale sława, pieniądze i kariera.

Tu jest kobiece forum i czuje się, że tu panuje duch, że za wszystko winni są mężczyźni. Owszem ci panowie o bardziej oczywistych problemach mogą tu usłyszeć zdanie kobiet. Zwłaszcza ci, którzy mało rozumieją ludzi, mogą tu sporo zyskać. Ale poważne problemy inteligentnych facetów z relacjami z kobietami, nie polecam tu roztrząsać. Szybkie oceny. Zupełny brak empatii (nie chodzi mi o empatie = sympatia do ludzi) tej prawdziwej pozwalającej pomagać ludziom.
   
   W weekend będzie więcej czasu, by na spokojnie przeczytać i zastanowić się nad twoimi postami.
Robię to razem z żoną, bo ona świetnie jako kobieta rozumie świat mężczyzn. Razem mamy ogląd na sprawę z męskiego i kobiecego punku widzenia. Widząc jak tu ludzie często są krzywdzeni opiniami, chyba nawet z nieświadomości piszących, lepiej o twojej sprawie porozmawiamy przez email. Nie licz na nowomodne rady z poradnika domowego psychologa ale na obiektywną rozmowę. Zwłaszcza, że z tymi psychologami jest jak jest. Jedna tu studentka zaprezentowała problem studentów psychologii, że dzielą się na tych co potrzebują porady psychologa i na tych co psychiatry. Ja znałem to w łagodniejszej wersji znanego psychologa, że połowa studentów zamiast iść na studia psychologiczne, powinna iść i skorzystać z porady psychologicznej. Może nie jest to reguła ale nie wierzę, że jak ktoś nie potrafi sobie pomóc to świetnie nadaje się do pomagania innym. Dobrych psychologów jest na lekarstwo. Co widać, że często najgorzej wychowanymi dziećmi są dzieci psychologów.

pozdrawia John.doe wyślę ci email.

PS oczywiście nasza rozmowa nie musi cię ograniczać możesz tu na forum i gdziekolwiek szukać pomocy i porady.
Nasza relacja to relacja znajomych.

Iryd, dziękuję ale to nie mój wątek, ja się tak naprawdę trochę wtryniłem chcąc zwrócić uwagę john.doe na pewne podobieństwa mojej i jego historii.
Tak, masz rację, to forum żeńskie i często widzę tu nieuprawnioną krytykę i zbyt szybkie i powierzchowne oceny, wynikające z osobistych doświadczeń wielu dam. Taka jednak specyfika i ja jestem tego świadom. Piszą tu też osoby mądre, a krytyka bywa konstruktywna i daje do myślenia. Będę bronił summerki, bo jej wnioski i uwagi, choć lakoniczne, są w dużym stopniu trafne. Bronię też psychologii. Nie pseudo- i parapsychologii, tylko poważne opracowania klasyków na których opierają się terapie, które pomagają ludziom.
Można ślizgać się po powierzchni problemów całe życie, tylko że to brnięcie w sinusoidach. Efekty widzimy na przykładzie moim i john.doe.

Zaintrygowałeś mnie Iryd. Choć niezręcznie mi pytać wprost o Twój punkt widzenia.

Beckeet, mój punkt widzenia?
W jakiej kwestii? Na twój problem? Przypadek, diagnoza, terapia? Tak to nie działa. Do tego, po co ja? Wystarczy pierwszy lepszy psycholog. Nawet teorię przedstawi z pewnością lepiej niż ja. To się tak nie odbywa. To jest budowanie relacji. Poznawanie mechanizmów psychicznych drugiego człowieka. Szukanie wspólne metod rozwiązania problemu. Najczęściej problem jest w całej jego postawie wobec ludzi. Niezrozumieniu własnego zachowania i jego wpływu na zachowanie innych. Osoby z dysfunkcjami w znacznym stopniu, to osoby do terapii. Ja się nimi nie zajmuję. Od czegoś są terapeuci, którzy za to biorą pieniądze. Dlatego nie wymądrzam się na temat czyiś dysfunkcji czy upośledzeń. Ja nie mam narzędzi i możliwości, by to zbadać dokładnie. Nie jestem jak napisałem domorosłym uzdrowicielem dusz. Wrażenie bycia "kosiarką psychologiczną" czyli, po spotkaniu z nią przerośnięty trawnik zmienia się w dywan zostawiam innym, fanatykom książek psychologicznych. Parapsychologią nie zajmuję się w ogóle. Tak jak innymi zjawiskami nie z tej Ziemi, w postaci zjawisk nadprzyrodzonych, wiary, przesądów i guseł. To pozwoliło mi patrzeć na człowieka i widzieć to co naprawdę jest. Mnie interesują osoby, które teoretycznie same mogą zrozumieć, a druga osoba może naprowadzić na ślad. Wyeliminować uwarunkowania rodzinne itp.

   John'owi miałem zadać jako pierwsze pytanie: jakie były kobiety w jego życiu. Sam napisał, że interesowała go przede wszystkim ich uroda. To taka kara naturalna. Nie szukam się zwolenniczki opery na stadionie piłkarskim. A teraz jest pytanie czy potrafi przewartościować swoje życie czy dalej będzie tkwił w swoich mrzonkach. Moja żona określa to jako myślenie kategoriami „bajki o Kopciuszku”. Jeśli Kopciuszek jest młoda i piękna, to automatycznie w naszej wyobraźni jest dobra i mądra. A to tak nie działa. Choć jest jeden mechanizm, który to uzasadnia ale to może teraz nieistotne.

"Im dłużej czekamy na przyszłość tym jest ona ...     krótsza."

  Wyjaśnianie tego jest dla mnie zupełnie zbyteczne. Przecież to oczywiste, że tak to działa. Nie traktuję cię jak zwykłego pustaka. Ba nawet takimi się nie zajmuję, szkoda mi dla nich czasu.

  Właśnie jednym z ważnych elementów jest odkrycie czym jest to coś co cię przyciąga do kobiety? To bardzo trudne, bo wymaga doskonałej znajomości siebie.

   Pytanie nie jest czy tobie się udało? Pytanie brzmi, czy jest to możliwe? To jest pytanie o twoją dojrzałość emocjonalną. I masz rację, że pewnych praprzyczyn można doszukiwać się w dzieciństwie.

Traktując moje trzy elementy które są dla mnie ważne w partnerce: uroda, inteligencja, charakter jako trójkąt sferyczny, w sferze opisującej mnie... to kluczem do przyciągania jest jak największy zbiór wspólny wszystkich trzech elementów... oczywiście zdarzało się, że coś się działo z kobietą która była ładna i inteligentna dzięki temu była wstanie udawać kogoś kim nie była. Jednak na dłuższą metę inteligencją nie były wstanie maskować charakteru i był koniec. Tak to miało miejsce ostatnio. Tu też jest ciekawostka... z jednej strony bardzo zależy mi na czułości i bliskości a z drugiej moje obie żony były pozbawione tych cech.

I w tym sęk ...

Nie zrozumiałeś . To nie były pytania. Moim zdaniem to są Twoje cechy - szukałeś i nadal szukasz idealnej miłości, co istotnie takie podejście wiąże się z cechą zdobywania/przewodzenia. 15 lat związku od dnia do wieczora to były tylko Twoje zasługi?

Raczej taki podział jest niemożliwy. Chyba że byłeś pół potworem.

Miałem na myśli utrzymanie związku, parę razy dochodziliśmy do ściany i to ona zaczynała się starać. W samym związku proporcje były w drugą stronę to ja byłem tym zabiegającym, starającym się, nadskakującym.

Taaaa... jasne -- "jestem na zbyt dużym poziomie", "jest inteligentny, przystojny, zamożny", "kobiety mnie się boją", "jestem ogierem".

Twoja wersja:

Jesteś idolem
Wielbi cię tłum
Gdzie się pojawisz słychać
Zdumionych głosów szum
W porannej prasie widzisz
codziennie swoją twarz
Z możnymi tego świata
o wielkie stawki grasz

Prawda jest taka:

Zamki na piasku
Gdy pełno w szkle
Poranna witaj zmiano
To życie twe

Mhm... a na pewno jest ta kobieta z Tobą czy to tylko mrzonki?

A może Ty nie wiesz jak postępować z kobietami?

Acha... i jesteś dla dzieci drogowskazem? Na pewno?

Oj tak, tak... oczywiście to jej wina. W końcu ... zamki były... na piasku... gdy pełno w szkle.

Poczytałeś Unreala?

To po co ma rodzić dzieci? Nie szkoda na to czasu? Rodzenie to taka zwyczajna rzecz. Zwykła dziewucha to potrafi.

   Chyba nie bardzo wyczuwasz na czym polega "przewartościowanie życia". Czytając twoje odpowiedzi, wyłania się obraz osoby dla, której odpowiedź na pytanie wcześniej postawione zaczyna brzmieć NIE. Wygląda na to, że brak ci inteligencji emocjonalnej. Możesz nauczyć się kroków danego tańca ale nie gracji, płynności ruchu, poczucia rytmu. Oczywiście piszę nie o tańcu ale o relacjach między partnerami. Wygląda na to, że nie umiesz budować zwyczajnych relacji. To problem bardzo wielu związków i przyczyna większości kryzysów partnerskich. Nie problemy i kryzysy są przyczyną rozkładu związków, ale nieumiejętność ich pokonywania. Nikt nas tego nie uczy, może poza domem. Czy umiemy się kłócić? Czy rozumiemy czemu służy kłótnia? Czemu związek bez kłótni uważany jest za lepszy? Kiedyś napisałem „chcę patrzeć w zachwycie w zwyczajne życie”. To nie jest pochwała, siermiężnego życia. Nie zachwyt nad wyścigiem szczurów po kawałek chleba.To patrzenie na ludzi jak na zjawisko. Na interesujących ludzi z osobowością. Przyznam, że z twojego opisu, abstrahując od twoich pieniędzy o których wspominasz, sam nie należę do ludzi biednych ale nie są one dla mnie wartością samą w sobie, nie chciałbym być tym twoim synem, któremu masz być drogowskazem. Raczej jawisz mi się jako człowiek, który o czymś marzy i przed czymś ucieka. 

PS Niska samoocena i jednocześnie obraz niemal idealnego faceta to właściwie nic dziwnego. Nauczyliśmy się liniowo patrzeć na pewne zjawiska, a to błąd.

Hahaha idealny powiadasz, daleko mi do tego. W mojej głowie mam swoją wartość, a w realnym życiu cały czas się staram żeby być "wartym" zainteresowania, miłości itp. Ciężko mi uwierzyć że ktoś chce być ze mną kocha mnie za nic. To o czym ostatnio rozmawiałem z terapeutą to dlaczego cały czas staram się zadowolić swoją matkę choć ona całe życie traktuje mnie jak G... Dlaczego nie potrafię się odsunąć i mieć to w nosie. Podobnie było z odejściem od żony gdyby nie to, że w którymś momencie przesadziła i poszedłem "za ciosem" pewnie dalej bym tkwił w tym związku, mając z tyłu głowy że w zasadzie jest dobrze i nie ma związków idealnych.

Więc tak moja żona zawsze przed wszystkimi powtarzała że jestem ideałem męża... i tak w głębi duszy wcale taki nie chciałem być, ale tak mnie zaprogramowała matka.

Idealna w kontekście całości, śliczna, inteligentna, z tym czymś, otwarta na to żeby mieć dom i dzieci. I wszystko tak trwało przez lata do momentu kiedy nie stwierdziła, że w zasadzie to ona chciała dzieci tylko dla tego że byłbym wspaniałym ojcem, ale tak poza tym to ona nie chce mieć dzieci i nigdy nie chciała. Kilkukrotnie w ciągu tych lat wracaliśmy do tematu, uważam że nie powinna mieć dzieci jeśli ich nie chce.

Tego nauczył mnie sport, twarzy pokerzysty, panowania nad całym ciałem. Do teraz potrafię wyzwolić z siebie dowolne emocje na zawołanie. W sporcie chodziło o zaskoczenie przeciwnika, uzyskanie chwilowej przewagi.
Dlatego wszyscy się dziwią dlaczego Ty zawsze jesteś radosny... dlaczego bo mogę

   Świadome udawanie kogoś to co innego. Różne są tego przyczyny ale nie to miałem na myśli. Chodziło mi o dualizm naszej psychiki, przeciwstawność czynników działających na nas i nielinearne, ale dynamiczne traktowanie naszej osobowości. Dlatego opisy dla osób stosunkowo nieskomplikowanych dość dobrze się sprawdzają, o tyle dla tych, którzy mają skomplikowaną osobowość, nie radzą sobie ze zrozumieniem samego siebie. Pewne schematy coś wyjaśniają, a jednocześnie zamazują obraz.
   Pisząc o synu, któremu mógłbyś być drogowskazem nie chodziło mi o to, że źle byś się nim zajmował. To oczywiste, że chciałbyś mu przekazać własne doświadczenia twojego życia. Chciałbyś mu pokazać miejsca na świecie i rzeczy, które można robić. Ale nie jestem pewien czy byś mu przekazał emocje, fascynacje. Dwie osoby są w tym samym miejscu i widzą to samo, spotyka ich to samo, a reagują inaczej. Dla jednej było to tylko ciekawe przeżycie, druga przeżywa to z pełną głębią, refleksjami, emocjami. Nie wiem czy można to przekazać nie do końca czując to samemu. Wydaje mi się, że twoje poszukiwanie nowych hobby to poszukiwania tych głębszych przeżyć. Do ich osiągnięcia potrzebujesz mocniejszych wrażeń. Pewnie twoje dzieciństwo, o którym piszesz wyhamowało w tobie radość z rzeczy, które sprawiały ci przyjemność. Nie wiem jak dużo tej radości miałeś w sobie ale ona się nie rozwinęła. Nie rozwinęła się zwykła dziecięca radość na buzi chłopca, któremu coś się udało. Ty musisz najpierw wziąć za rękę tego chłopca i wyprowadzić go z jego smutnego świata. Pozwól mu się cieszyć każdym drobiazgiem. Zwykłym jedzeniem, które mu smakuje, piłką, którą kopnął,  plamą na ubraniu, stłuczonym kolanem. Pozwól mu dorosnąć. Weź go jeszcze raz za rękę i wyprowadź z ogrodu smutków jak najdalej i zaprowadź do parku marzeń. Nie męcz się. Nie przepracowuj dzieciństwa, po prostu odejdź.

   Dobrze zrozumiałeś, że chodzi mi o inteligencję emocjonalną, a nie ogólną, którą masz bardzo wysoką. Fajnie się rozmawia z inteligentnym człowiekiem.

Wszystko jest względne... w końcu najkrótszą drogą dotarcia z punktu a do b w linii prostej jest zakrzywienie przestrzeni. Więc i ja to robię. Zakrzywiam przestrzeń ale im dalej w las tym więcej drzew. Jestem wstanie być "dexterem", dalej trzymać maskę i zachowywać się tak jak inni tego oczekują... ale chyba nadszedł czas że mi się nie chce. Nie zmienię tego co przeżyłem i do czego zmusza mnie normalność.

uwazasz, ze twoja matka nie powinna miec dzieci. To bardzo wazne zdanie od ciebie i duzo z niego mozna zrozumiec. Dziecinstwo to demo gry, taki trial, probka tego czym jest zycie. Jak demo jest fajne, chce sie grac i pierwsze wrazenie z gry jest dobre. Slabe demo zniecheca do zglebienia i zrozumienia gry.

Dobrze zrobiles nie godzac sie teraz na dziecko. Uporzadkuj emocje i niezalatwione sprawy w swojej glowie. I koniecznie u psychologa, na terapii. Jest ci potrzebna.

Bo ludzie uwazaja, ze szczescie to normalnosc, czyli zycie wg standardow i nie wydziwianie, czyli cieszenie sie z tego, co w spoleczenstwie uznawane jest za powod do szczescia.
Tymczasem nie powinni prowadzic "normalnego" zycia, ale szczesliwe zycie, a bedzie takie tylko wtedy jak sie bedzie zylo zgodnie z wlasnymi ja. Tyle ze najpierw trzeba je w sobie odszukac i poznac, zrozumiec siebie samego, swoje potrzeby. Powinnismy pragnac tylko tego, czego MY potrzebujemy. A nie co jest fajne "tak w ogole".

Strach to najgorszy doradca. Boisz sie, bo jestes niepewny sam siebie. Wydajesz sie inteligentnym, ale totalnie zagubionym czlowiekiem. Duzo zescie tu napisali i nie wglebilam sie totalnie w temat, ale mysle, ze pojscie na terapie i przepracowanie pewnych rzeczy by ci na pewno pomoglo.

Bo sam przyznaj: na pewno wiesz, czego chcesz? I dlaczego tego chcesz?

witam w klubie:)