Terapia małżeńska, par... - Netkobiety.pl

To nie za dobre wieści, że skutek żaden. Niby coś się na tej Waszej terapii dzieje, ale brak efektów?
A jakaś bliskość jest między Wami chociaż, coś się ruszyło czy nadal ta sama mizeria? Kiedy powinny być jakieś efekty? Terapeuta coś wspominał na ten temat?
Kiedy taką terapię uznaje się za bezskuteczną?
Przykre, jak wkładasz w coś swoją energię, czas, a i wszystko i tak jak krew w piach

Nie masz fantazji? Tzn nie myślisz w ogóle o seksie i nie chcesz go? Ludzie sobie zakodowali, że fantazje, to musi być coś szalonego i niecodziennego, najlepiej jak najbardziej wyuzdanego, z odgrywaniem ról i cuda na kiju do tego. A powiedz jej po prostu,jak chciałbyś się kochać, jak lubisz, na co masz ochotę. A może spróbujcie się tylko rozebrać i przytulić nago, przypomnieć dotyk i ciepło drugiego człowieka. Nie musi zaraz być Kamasutra i fajerwerki.

Wilczysko , ja tak mniej więcej kojarzę problem, z jakim się tu zjawiłeś. Jeśli coś przekręcam, wybacz.

Sam napisałeś o wewnętrznym krytyku - jego głos potrafi skutecznie uprzykrzyć życie. Samemu trzeba sobie w głowie pewne rzeczy poukładać. Terapeuta pewnie coś wskaże, ale lata zaniedbań w tym obszarze swoje żniwo zebrały. Problem zdefiniowałeś w zasadzie sam - jest to niska samoocena. Pozostaje Ci tylko praca nad jej podniesieniem. Żmudna i trudna.

Mam nadzieję, że prowadzi Was kompetentny terapeuta, który wie, co robi. @ Statystyczna_polka dobrze,  według mnie,  doradza, aby zacząć od podstaw, skoro gdzieś się po drodze pogubiliście - stopniowe ponowne oswajanie się z nagością, dotykiem, delikatność, zapytanie czy to co robię jest przyjemne i taka sama informacja ZWROTNA dla drugiej osoby. To nie jest łatwe, wiem. Stopniowo można poszerzać zakres działań. To moim zdaniem jest ważne, żeby ta druga osoba wiedziała co robi dobrze, a co źle, bo ile osób płci obojga, tyle upodobań, różne są też doświadczenia. A chodzi i o bliskość emocjonalną oczywiście, ale i o przyjemność. Wiadomo.

Mam nadzieję, że terapia pomoże i trzymam nadal kciuki. Jednak musisz mieć świadomość, że istnieje coś takiego jak niedopasowanie seksualne, które jest szalenie frustrujące dla obu stron. Ludzi łączy wiele różnych spraw, a sfera seksualna jest JEDNĄ z nich. Odpowiecie sobie na pytanie czy na tyle ważną, że jeśli ona szwankuje, to łączy Was mocno wiele innych rzeczy, że jesteście jednak w stanie być razem pomimo tego braku. Różnie to u ludzi bywa. Jak tu czytam na forum - jedni bez seksu usychają, inni do niego aż takiej wagi nie przywiązują - przy czym w tej drugiej grupie przeważają kobiety.

Powiedz mi, Wilczysko , czy Wy w ogóle dużo ze sobą rozmawiacie, lubicie swoją obecność na co dzień, łączą Was jakieś wspólne pasje, zainteresowania, tematy?

Czasem da się pokonać kryzys czasem nie. Ile par, tyle zakończeń. Mnie się nie udało, ale choć jeszcze kilka miesięcy temu wydawał mi się to koniec świata, dziś mogę powiedzieć, że czasem szkoda czasu, nerwów i energii na ratowanie czegoś za wszelką cenę. Lepiej skupić się na sobie i zainwestować w nowe życie. Uwierz mi, że warto.

Wróżką nie jestem, żeby przewidzieć jak się skończy terapia w świetle powyższych informacji. Teraz już rozumiem na czym polega problem. Skoro żona wyraża chęć pracy nad sferą seksualną, to już coś. Nie będę jednak wchodzić w kompetencje seksuologa, aby nie szkodzić nieodpowiedzialnym pisaniem. Dwa różne temperamenty to z pewnością problem. Czy do rozwiązania? Czas pokaże.

Powiedzieć, że relacja chłopca z matką nie będzie miała wpływu na niego w przyszłości, byłoby zwykłym nadużyciem. Wiem, są matki zimne, niedostępne emocjonalnie, krytyczne wobec dzieci, nieumiejące z nimi rozmawiać,  głuche na potrzeby dziecka, tak samo jak bywają i tacy ojcowie. To wszystko wpływa na samoocenę dziecka i, w zależności od tego, kiedy ktoś zacznie zdawać sobie sprawę z wpływu, jaki miało na niego dzieciństwo i wczesna młodość, jakość późniejszego życia. W tym akceptacji siebie.

Jednak nie tylko rodzice mają wpływ na to, co zrobimy ze swoim życiem. I to jest ta dobra wiadomość .

Kontakt z adoptowanym synem masz dobry, prawda?

Mam pewną koleżankę, która oprócz tego, że coś tam studiowała z psychologii, w ogóle jest mądrym człowiekiem. Powiedziała mi kiedyś: "Pozwól synowi być sobą". Staram się o tym pamiętać.
Co do okazywania uczuć dziecku, to być może Twoja żona postępuje nieświadomie. Pamiętam, jak w bardzo wczesnym dzieciństwie syna przyłapałam się na tym, że warczę na niego, bo byłam właśnie rozżalona i wściekła na męża. Odkąd sobie to uprzytomniłam, zwracam uwagę, by tak nie postępować.
Dla mnie mój syn jest absolutnym cudem i prezentem od losu, bo obawiałam się, że nie będzie mi dane przeżywać upragnionego macierzyństwa. Gdyby nie rozsądek i to, że sam już czasem protestuje przeciw czułościom, udusiłabym go z miłości i zagłaskała na śmierć

Nie ma postępu. Terapia się skończyła. Terapeutka uznała, że dalsze wspólne spotkania nie mają sensu. Zaleciła terapię indywidualną.
Gdybym miał powiedzieć jak to widzę, to powiedziałbym, że czarno.

U mnie odwrotnie - najpierw była indywidualna. Aż w końcu terapeutka powiedziała, że więcej nic nie może i jej rola się kończy, bo ona nie prowadzi terapii par, gdzie miała terapię indywidualną jednej strony (bezstronność). A że druga strona nie chciała terapii małżeńskiej, więc skończyło się.

to trochę tak działa - idziesz na terapię, wreszcie jest komu się wyżalić, naprzeciwko siedzi osoba, która stwarza  wrażenie jakby cię rozumiała... ale finalnie, poza wygadaniem się, rozwiązywanie problemów leży po twojej stronie, wracasz do domu, a tam żona/mąż dalej nie rozumie, dalej jest bardziej skrzywdzona, dalej to jej nikt nie rozumie... i pat. Mówiąc o terapii indywidualnej myślałam, że oboje, nie tylko ty, co ona myśli o tym?

Czas jakiś temu zadałam mojemu facetowi pytanie, czy metodą małych kroków - czy jest coś takiego, co można byłoby wydzielić z całości i znaleźć rozwiązanie problemu... okazało się, że nie, małe sprawy nie rozwiązują dużych, a to te duże są ważne, innymi słowy z tej dużej skały nie da się ukruszyć nawet małej bryłki Generalnie jak rozmawiam z nim, to okazuje się, że on mnie nie rozumie, dokładnie wszystkiego nie rozumie! jakby nagle zaczynała mówić w innym nieznanym języku.
Mi to się wydaje, że ludzie w związkach są tak mocno skupieni na sobie, na swoich problemach, swoich krzywdach, swoich wyobrażeniach relacji, że nie są w stanie dostrzec czegokolwiek co ich łączy. Nawet jak idą na terapię małżeńską to często chcą, by to ta druga strona dopasowała się

Każdy jest bardziej bądź mniej "trudnym" przypadkiem Chodzi o to, czy te "trudne" osobowości są do siebie komplementarne.

Nie znam recepty na naprawę związku, ale bardzo mnie rozczarowuje, jak ludzie niszczą nawet jakieś drobne przyjemne sytuacje, które mogłyby teoretycznie stać się jakąś bazą do odbudowy związku. Paradoksalnie - czasem terapia małżeńska jest czymś takim, przez 1,5 h siedzicie w tym samym pokoju i rozmawiacie ze sobą, a potem wracacie do domu i znowu brakuje rozmowy, porozumienia, jakieś komunikacji - wymiany myśli, podzielenia się swoimi odczuciami, wysłuchania.

Przyszło mi jeszcze do głowy, że może jednak powinieneś z nią porozmawiać, nie naciskać, ale porozmawiać - co się dzieje, co wkrótce nastąpi, w jakim kierunku chcecie podążać. Nie znam twojej sytuacji, ale jeżeli ona czuję, że np. jest przez ciebie zaniedbywana, to taka postawa, że nie robisz względem niej pierwszego kroku, może być odbierana przez nią jako niechęć do zmian.
Poza tym, terapia trochę polega na tym, by wyjść ze swoje comfort zone, by jednak coś zmienić, spróbować inaczej. Poza deklaracją, potrzebne są działania, jeżeli ona sama z siebie nie czuje potrzeby popracowania nad sobą na terapii, jeśli z twoje strony nie dostaje sygnału, że liczysz na jej ruch, to niby skąd ma wyjść impuls do działania?

Oczywiście - sam wiesz najlepiej, co się dzieje między wami, być może to nie ma sensu.
Jeśli jednak nie ma sensu, to po co tkwicie w tym? po co oszukujecie się w temacie naprawiania związku, może lepiej zacząć pokojowe negocjacje, jak podzielić wspólne życie na pół? Taki marazm psychicznie wykańcza, poza tym taka bezradność może prowadzić do depresji.

Ja akurat ten schemat rozumiem: masz możliwość "pojechać po całości", wyrzucić z siebie całą złość na swojego partnera, najgorsze jego winy, a jednocześnie w cywilizowany sposób, twój partner nie wejdzie ci w słowo, musi wysłuchać, nie będzie krzyczeć, nie będzie podkręcania emocji, bo jednak jesteście w gabinecie, słucha tego wszystkiego trzecia osoba, która owszem wie, że np. okruszki na blacie w kuchni mogą być notorycznym powodem do kłótni, ale globalnie to bzdura, problemem jest, że oni nie potrafią znaleźć rozwiązania, żadne nie jest skłonne do ustępstw: jedno będzie się starać nie zostawiać okruszków, a drugie - nie reagować zbyt gwałtownie. W domu nie ma tej trzeciej osoby, widzisz okruszki i nie zdajesz sobie sprawy, że 5x było ok, a ty widzisz ten szósty przypadek, gdy z jakiegoś powodu są na blacie.
W jednej książce przeczytałam określenie "przeżuwacze" - odnośnie ludzi, którzy rozpamiętują swoje "krzywdy", dla których nawet pojedyncza sytuacja, jest utożsamiana ze stanem permanentnym, które generalnie nakręcają się jakimiś złymi myślami, wyolbrzymiają wpływ zdarzenia z przeszłości na teraźniejszość. Znacznie mniejszym wysiłkiem jest sprzątnąć te okruszki, niż nakręcać się myślami w stylu, że znowu mnie partner lekceważy, jestem taka urobiona/-ny, a możne nawet robi to celowo... w sytuacji, gdy oboje mieli się starać rozwiązywać problemy.

Nie, taka terapia nie miałaby sensu, kiedyś słyszałam takie zdania, że dobra terapia boli, że docierasz do takich prawd o sobie, że jednak podejmujesz próbę zmiany.
To co napisałam raczej było jakimś subiektywnym odbiorem słów Wilczyska - wg. niego terapia nie przyniosła efektu:

Wg mnie nie należy poprzestawać na deklaracjach, tylko działać.  Co mu po tym, że jego żona twierdzi, że chce ratować związek, skoro wracają do domu i żadne nie podejmuje działań (nawet nieudanych!) by rzeczywiście coś zmieniło się w relacji?

Wydaje mi się, że nieco (ale tylko nieco ) bardziej inicjatywa powinna być po twoje stronie - o ile ci zależy na małżeństwie

Zastanawiałeś się, po co jej wiedza co się dzieje w twoje pracy? Słusznie zauważyłeś, że ją to kompletnie nie obchodzi, ona, jak i znaczna część "masy pracującej" ma podobne problemy i o ile nie są to wieści, że wylatujesz z roboty, to zapewne ją to nie zainteresuje.
Potraktuj to jako pretekst do rozmowy, do jakiejkolwiek niekonfliktowej komunikacji. Równie dobrze możesz odwrócić sytuację, zadzwonić w ciągu dnia, czy wysłać jej sms z pytaniem jak się czuje, czy bez problemu dojechała do pracy, czy... cokolwiek, co sprawi, że ona poczuję, że istnieje w twoim życiu, że zdarza ci się czasem o niej myśleć. Jeśli jest gadułą, to sama zacznie nawijać. Są to tak nieistotne sprawy, że ty również nie musisz wykazywać się specjalną empatią, gdy będzie ci opowiadać, że np. jakaś wredna koleżanka, coś tam powiedziała/zrobiła przeciwko niej. Czasem możliwość wygadania załatwia sprawę, a przy okazji możecie zyskać miłą atmosferę.
Chcesz z nią porozmawiać o poważnych problemach? Powiedz jej to wcześniej, zaproponują, że zabierzesz ją na obiad i tam na spokojnie porozmawiacie. Dajcie sobie trochę czasu, by zastanowić się, co chcecie, a czego nie chcecie powiedzieć, jakie rozwiązanie byłoby ok, a co jest bardzo ważne dla każdego z was. Dobrze jest wyjść z domu, bo na zewnątrz nie będziecie się nakręcać emocjami, trochę jak w gabinecie - nie będzie gdzie uciec, odwrócić uwagę tv, kompem, czymkolwiek. Na początek nie brnij w bardzo trudne tematy (które mocno dotykają emocji, albo z różnych powodów nie mają akceptowalnego rozwiązania), spróbuj od czegoś małego, czegoś, co wydaje się, że ma rozwiązanie.

Jeśli nie poprawicie atmosfery w domu, jeśli zupełnie nie będziecie ze sobą rozmawiać, to również ty nie dostaniesz tego, co chcesz.

Dla faceta najwygodniej byłoby, gdyby kobieta spała obok, na wyciągnięcie ręki... no i gdy mu się zachce, to robi swoje. U kobiety seks zaczyna się w głowie. Jeśli mijacie się, jeśli traktujesz ją jak powietrze, to ona nie przyjdzie do ciebie, nie zacznie się łasić, ocierać, nie wskoczy na ciebie wprost przeciwnie... ale to już wiesz.

Oczywiście twojej żonie też przydałaby się refleksja i trochę pracy nad waszą relacją, skoro deklaruje się, że jej zależy... ale jej tu nie ma, nie może przedstawić swojego stanowiska. Mogę się odnieść tylko do tego, co ty piszesz (co oczywiście nie oznacza, że zaangażowanie ma być po twojej stronie), a i tak moje uwagi mogą być zupełnie nietrafione .

Wilczysko , na moje niefachowe oko to Ty od dawna jesteś nieszczęśliwy w pustym związku. Terapia zawiodła. Jednym pomaga, innym nie, czasem ludzie rozwiązują za jej pomocą problemy, innym razem jest ona ostatnim gwoździem do trumny tegoż związku, bo uświadamiają sobie w czym tak naprawdę tkwią.

Ewidentnie tym, co trzyma Ciebie przy żonie to syn. Może strach przed nieznanym. Może jeszcze nadzieja, że coś się zmieni.

Co by oznaczał dla Ciebie... rozwód?

Może i ja też jestem jakiś dziwny i inny, bo też "przeżuwam" większość wydarzeń. Nawet jeśli widzę te, jak to określasz, "długie nogi" i nawet jeśli miałbym na coś ochotę, to dla mnie jest to i tak jednak za mało. To mnie nigdy nie mobilizowało do jakiegoś działania. Pewnie wynikało to w dużej mierze z nieśmiałości, kompleksów itd. Te "długie nogi" zawsze pozostawały w jakiejś sferze marzeń, podziwu itd. ale tylko tyle. Nie wątpię, że mnóstwo facetów ma inaczej.

Nie umiem sobie jednoznacznie odpowiedzieć na pytania, które postawiłaś. To dla mnie "czarna dziura". Nawet nie próbuję sobie siebie wyobrażać za 5, 10 lat, bo to nie byłoby wesołe wyobrażenie.

Rozmawialiśmy na terapii o jej nerwowości. Żona twierdzi, że po prostu tak ma po ojcu. I nie wątpię, że ma rację. Jej ojciec był furiatem i rodzinnym despotą. Jego dzieci przejęły trochę tych cech.

Wilczysko, a próbowałeś rozmawiać z żoną na temat tego, jak ona widzi Waszą przyszłość?
przecież po niej na pewno to nie spływa tylko też wie, że nie jest super.

To twraz wychodzą te wszystkie braki rozmów.
Prawda jest taka, że w końcu musicie się nauczyć ze sobą rozmawiać.
Mam wrażenie, że oboje wzięliście ślub trochę z braku innych opcji i wygody. A tak naprawdę różnicie się w podstawowych rzeczach.

Możliwe, że tak faktycznie było.

Nie było jakiś wskazówek. Zresztą z mojej wieloletniej praktyki z terapiami wnioskuję, że terapeuci raczej rzadko dają konkretne wskazówki.

Nerwowość żony wynika pewnie z różnych względów. Oprócz tego, że pewien typ zachowania wyniosła z domu, że przyjmuje postawę podobną do ojca w opozycji do postawy matki, która była wtedy bierna, spolegliwa i wystraszona. Podejrzewam, że jej nerwowość wynika też często z poczucia rozczarowania. Rozczarowania synem, że nie jest taki jak by chciała. Że ja nie jestem taki jak by chciała. Może też czasem odczuwa rozczarowanie sama sobą.

Możliwe, że jest tak jak piszesz. Ona lubi rządzić, lubi jak coś jest tak jak ona chce. Często uważa, że robi coś najlepiej. Kiedy wydaje jakieś polecenie synowi to chce, żeby on to robił już natychmiast. A najczęściej tak nie jest. Syn ma już prawie 17 lat i coraz częściej wdaje się z nią w pyskówki, też reaguje nerwami. Ja mu się specjalnie nie dziwię. Staję nieraz w jego obronie, ale najczęściej się w ogóle już odcinam od ich awantur. Przez co żona nie tak dawno mi zarzuciła, że mnie na niczym nie zależy. Żona ma wydumane wymagania odnośnie ocen syna i z tego powodu też są awantury. On jest faktycznie leniwy. Nie lubi się uczyć i szczerze mówiąc nie bardzo umie się uczyć. Mnie na jego ocenach tak nie zależy, bo sam pamiętam, że w liceum byłem przeciętnym uczniem. Bardziej mi zależy na jego rozwoju emocjonalnym. Na szczęście nie jest obciążony moimi genami, ale geny biologicznego ojca też zachwycające nie były.

Jest kiepsko. Nie daję i nie otrzymuję. Z dotykiem zawsze miałem problem. W domu rodzinnym nie kultywowało się dotykania, przytulania itd. Potem jakoś też nikt mnie nie chciał dotykać. A ja z kolei miałem ogromną nieśmiałość i strach np. przed próbą wzięcia dziewczyny za rękę. Jedyną taką możliwością dla mnie był taniec. To wtedy można było poczuć ciało dziewczyny. Żona też jest osobą, którą nie ciągnie do dotyku. Też wywodzi się z rodziny o "zimnym chowie".
Dla mnie jakąś zawsze okazją do dotyku było wspólne zasypianie. Wtedy próbowałem żonę obejmować, dotykać itd. Ale żona od dłuższego czasu kompletnie nie reagowała na to. To było jak dotykanie manekina. A czasem nawet zdarzało się, że odganiała to jak jakąś "uporczywą muchę". Sama z siebie bardzo rzadko się do mnie przytulała, dotykała. Za to np. kiedy gdzieś wychodziliśmy to łapała mnie za rękę. I powiem szczerze, że to mnie zaczęło denerwować, bo miałem wrażenie, że za tym stoi jakaś forma demonstracji, a nie realna potrzeba bliskości. Ale może źle to oceniam.
Odkąd śpimy oddzielnie, a jest tak już ponad rok to tej bliskości nie ma w ogóle. Parokrotnie próbowałem się przyjść do żony i ją dotykać, ale znów miałem to wrażenie, że nie ma żadnej interakcji. Żona sama z siebie nigdy do mnie nie przychodziła. Zresztą ona to otwarcie mówi, że nie lubi się całować, przytulać też raczej nie bardzo.

Wilku a może zdecyduj się na radykalny krok i posadź siebie i żonę przy stole i powiedz najbardziej wprost i stanowczo co jest według Ciebie źle i co Ci leży na sercu. Tak z odwagą. Chodzi o to żeby nią wstrząsnąć, dopóki wszystko rozgrywa się w niedopowiedzeniach i braku dialogu to można na wiele rzeczy przymknąć oko i udawać że ich nie ma ale może dobrze by Wam zrobiło skonfrontowanie się z tym wszystkim wprost. Wydajesz się wrażliwym i spokojnym człowiekiem ale przełam się. Po prostu powiedz to wszystko i zobacz co Ci odpowie. W sumie co masz do stracenia?

Cholernie ciężko mi to ocenić. Żona twierdzi, że nie widziała, żeby ostatnia moje terapia trwająca ponad 2 lata coś zmieniła. Tamtą terapię już zakończyłem, ale myślę o tym, żeby się spotkać indywidualnie z terapeutką, która prowadziła naszą terapię.

Też się wychowywałam w zimnym domu, gdzie dbanie o dziecko ograniczało się do zaspokojenia potrzeb bytowych typu jedzenie, miejsce do spania, zeszyty do szkoły. I też mam z tego powodu deficyty, nigdy nie będę milusią przytulanką, ale jednak uzależniłam się od dotyku drugiego człowieka. Dotyku, przez który przekazuje się i odbiera ciepłe uczucia, bo tak ten dotyk interpretuję.
Piszesz, źe nie dajesz i nie otrzymujesz. A nie chciałbyś spróbować i zacząć go na początek dawać, może z czasem zostanie to odwzajemnione? Nie masz czasami ochoty dotknąć dłoni albo ramienia żony np. gdy z nią rozmawiasz? Chodzi też o to, że podczas dotyku wytwarzają się odpowiedzialne za poczucie więzi hormony jak oksytocyna i wazopresyna. Antropolodzy twierdzą nawet, że nawet jeśli nie mamy ochoty na dotyk czy seks, to już po mniej więcej pięciu minutach bycia blisko siebie pobudzone zostają do działania wspomniane hormony więzi i dobrego samopoczucia. Może więc warto spróbować?

To, że żona nie reagowała na twój dotyk nie oznacza, że go nie potrzebowała lub nie lubiła. Jak pisałam ja też nie jestem przylepą i np. nie dla mnie jest spanie na tzw. łyżeczkę, ale wciąż szukam stopami albo dłonią męża w łóżku. Nie musi przylegać do mnie, ale lubię go mieć na odległość dłoni - to mnie uspakaja, daje poczucie bezpieczeństwa.

A jeśli chodzi o odbieranie złapania za dłoń jako demonstracji, to co w tym złego? Myślę, że nie chodzi o samo łapanie przez twoja żonę za twoja dłoń, ale nie wiem jeszcze o co się za tym kryje. Masz pomysł?

Summerka88 - coś w tym jest co piszesz. Np. są dni przytulania, w pierwszej chwili brzmi to absurdalnie - jak to przytulać się do obcego człowieka, a potem okazuje się, że można i jest fajna energia. Nie byłam nigdy na terapii zbiorowej, ale kiedyś byłam na kursie psychologii pozytywnej, gdzie było kilka ćwiczeń... więc to działa

Pewnie jestem na typ punkcie przewrażliwiony, ale po paru razach, kiedy poczułem się jakby "odtrącony", albo zignorowany tym brakiem interakcji to się najnormalniej zblokowałem. I jest mi z tym coraz trudniej. Ale próbuję jeszcze czasami. Ostatnio np. jak byliśmy razem w kinie na "Pitbullu" to trzymałem długo żonę za rękę. No tylko, że też jakoś nie odczuwałem tej interakcji. Może ja wymagam czegoś abstrakcyjnego, niemożliwego, głupiego. Ale naprawdę można na mały gest reagować jakimś innym małym gestem. Takim, żeby tej drugiej stronie dać znać. To może być nawet mały pocałunek w policzek. To jest naprawdę cholernie smutne, ale gdybym wiedział, że tak to będzie wyglądać, to nie wchodziłbym w ten związek. Ale na początku było inaczej.

Wilku, mi się wydaje, a po lekturze wielu smutnych wątków na tym forum, zbliżam się do przekonania, że cholernie trudną rzeczą, moźe najtrudniejszą w związku jest utrzymanie „atmosfery” z początku relacji tak żeby związek wciąż był dla obojga świeży i atrakcyjny. Chyba celem terapii par jest też odnalezienie tego, co nas do siebie przyciągnęło oraz zbadanie co poszło nie tak, żeby wyciągnąć wnioski i więcej nie powtarzać tych doświadczeń, które ludzi od siebie oddalają, za to wzmacniać to wszystko, co nas w sobie zafascynowało. Przecież jeśli między tobą a twoja żona było kiedyś gorąco, przyjemnie, bezpiecznie, czy co tam was obojga przekonało do tego, że to jest mężczyzna/kobieta dla mnie, to trzeba się zastanowić, co to było i spróbować przywrócić ten stan, w którym byliście drużyną działającą wspólnie na rzecz wzajemnej atrakcyjności. No i trzeba się zastanowić co się takiego stało, że przestało wam się chcieć robić wszystko, żeby między wami było tak jak na początku, albo inaczej, żeby to, co was do siebie przyciągnęło rozwijało się, przeobrażało się, kwitło, rodziło owoce. To trzeba rozmawiać, mówić i słuchać. Nie wystarczy godzina w tygodniu na fotelu u terapeuty.

Ja sobie zdaję sprawę z tego, że związek zawsze ewoluuje i nie ma powrotu do emocji, które towarzyszą jego początkom. Chociaż u nas było tak, że na początku też fajerwerków jakiś nie było. Zwłaszcza z mojej strony. Trochę zazdroszczę ludziom, którzy przeszli przez taką fazę bezrefleksyjnego, głupiego zakochania. To taki haj, którego nigdy nie doświadczyłem. Mnie perspektywa związku po prostu przerażała. Tym bardziej, że wchodziłem w związek, który wydawał mi się czymś kompletnie karkołomnym dla mnie. To był związek na odległość z kobietą z dzieckiem, która miała popieprzoną sytuację życiową, nie miała pracy, skończonych studiów, za to miała długi po związku z ojcem dziecka. Myślałem, że porywam się z motyką na słońce, bo ja z kolei nie miałem żadnych doświadczeń w związkach, żadnych doświadczeń w kontaktach z dziećmi. Z jednej strony coś mi mówiło, żeby wiać jak najprędzej, a z drugiej coś mnie ciągnęło. Miałem deprechę i nerwicę. W głowie totalny mętlik. Czułem się jak jakiś świr. Jak na początku ostatniej terapii terapeutka zapytała o początek naszego związku to nie wiedziałem jak o tym mówić. Było mi naprawdę głupio.

Najgorsze jest to, że teraz czasem pojawia się taka myśl, że może jednak źle oceniłem tę sytuację.

Zaciekawiło mnie to, co piszecie o dotyku, bo ja mam z tym od zawsze pewien problem.

Nie chce jednak ściągać watku wilka na inny tor - ma ktos ochotę pokontynuowac ten temat w osobnym topiku?

dawaj Iceni

ogólnie ja też jestem trochę z zimnego chowu. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz przytulił mnie ktoś z rodziny, tego, że ktoś tu mnie kocha też nie słyszałam. Może mówili jak miałam 5 lat, ale tego to zupełnie nie pamiętam. Od kiedy zaczęłam chodzić skończyły się zdjęcia z mamą i dzieckiem na rękach.

Za to u mnie wyewoluowało to w nieustanną potrzebę dotykania drugiej osoby teraz jak jestem w szczęśliwym związku i jesteśmy gdzieś razem, to cały czas mnie nosi i cały czas potrzebuję kontaktu skóra do skóry. Najchętniej bym się przytulała całe dnie, ale mój partner trochę narzeka, że za dużo tulenia, za mało rozmowy, więc próbuję w sobie sama znaleźć jakiś kompromis. Jak razem zamieszkamy to wreszcie będę w stanie przesypiać całe noce, bo już się nam zdarzyło u siebie nawzajem nocować i teraz jak sama zasypiam to strasznie źle mi się śpi. A z drugiej strony walczę sama ze sobą, bo wiem, że druga osoba w moim życiu nie jest po to, żeby mnie cały czas przytulać i ehh, trudne to strasznie.

Wilczek, a opowiedziałbyś coś więcej o początkach Waszego związku?
Chyba, że jest tutaj jakiś jeszcze Twój temat

Pewnie masz trochę racji, ale myślę, że jednak aż tak wyrachowana nie była. Ale może jestem naiwny.