kryzys po 7 latach - Netkobiety.pl

Albo na tyle przestraszeni, że boją się powiedzieć, nie pójdę z Tobą dzisiaj na basen bo nie mam ochoty i boją się nawet milczeć
.

nie, to nie jest paranoja
byl taki moment w moim związku z psycholem, że naprawdę nie bylam w stanie odejść
za to zrobiłabym niemal wszystko, zeby jego zniechecic do zwiazku ze mną - nawet próbowałam się umawiać z innymi, sądząc, ze dzieki temu psychol da mi spokój
niestety ta metoda również okazała się nieskuteczna, bo psychol mnie nie zostawił, tylko doszła jeszcze jedna rzecz, za którą mogł mnie wyzywać od dziwek.

musiałam dojrzeć do rozstania i wytrwania w nim

Nadal uważam  że opisane przez niego zachowania są przejawem troski a nie kontroli. Podejrzewam że w odwrotnej sytuacji podstawowym zarzutem byłby brak zainteresowania nią, jej życiem itp. Oczywiście wypowiadam sie na podstawie relacji jednej strony i szkoda że nie możemy poznać opinii tej dziewczyny.

Zgadzam się w całej rozciągłości.
Argumentacja tej dziewczyny w tym konkretnym przypadku jest po prostu idiotyczna. I świadczy o tym co trochę zasygnalizowałam wcześniej - ona jest znudzona tym związkiem, chce odejść, ale nie ma na tyle siły aby udźwignąć odpowiedzialność za swoją decyzję. I chciałaby tą odpowiedzialność podzielić na dwoje, więc idealnie z jej punktu widzenia byłoby by on zrobił coś, co doprowadziłoby do rozstania. A on nie tylko rozstania nie chce, lecz mało tego - chce związek utrzymać. Stara sie, wspiera ją  itp. walczy o to uczucie. I tutaj ona ma największy problem - bo obiektywnie nie ma poważnego, konkretnego, zrozumiałego powodu by odejść; bo wie, że to ona jest odpowiedzialna za kryzys i wewnętrzny dysonans. Nie może z siebie zrobić ofiary, tej porzuconej (a nie porzucającej). Wie że to jej odpowiedzialność i w większej części jej wina. I to ją gryzie. Nikt nie lubi czuć się winny.

EDIT:
Zgadzam się z Feniksem, że moze jej być w tym układzie wygodnie. Moze tez mieć swiadomość że nie jest nigdzie powiedziane że po rozstaniu będzie tak kolorowo, miło i przyjemnie jak jej to koleżanki przedstawiają.

Odnoszę wrażenie że to chyba taka dziewczyna ktora doceni dopiero jak straci.

"Nie mogę się od niej oddalić tak całkiem i pozwolić jej zostać samej ze swoimi myślami."

Nie wiem jak Was, ale mnie przeszły ciarki..

Całkowicie zgadzam się z postami Klio.

Naprawdę uważacie, że tak rozumuje ofiara toksyka czy psychola? Jej zarzuty są z d* wzięte (choć autor niefortunnie nazwał je "głupotkami"), bo niby chciałaby wychodzić razem z autorem, ale jednak nie ma na to czasu (co zresztą autor jej udowadnia). A skoro ona coś mu zarzuca to dla mnie całkiem normalne jest, że autor usiłuje się bronić i nieszczęśliwie ma na to mocne argumenty. Panna jest po prostu znudzona stałym związkiem, w którym nic się nie dzieje i brakuje jej emocji. Może zamiast "troskliwego tatusia" chciałaby bad boy'a na motorze albo zblazowanego yuppie, ale niestety - brakuje jej odwagi, żeby zakończyć długoletni związek bez wyraźnego powodu. Przyszło mi też na myśl, że może ona oczekuje ślubu, w końcu po tylu latach byłaby to normalna kolej rzeczy. Choć bardziej skłaniam się ku tezie, że po prostu uczucie się wypaliło i chce wymiksować się z tego układu, ale nie stać jej na samodzielną decyzję.

Rzeczywiście niefortunne sformułowanie, bo z początku opacznie też zrozumiałam intencję autora. Odniosłam wrażenie, że ma muchy w nosie w stos. do partnerki, a tu wychodzi, że raczej chciał eufemistycznie określić jej postać Gdyby napisał wprost: "dziewczyna ma dobre serce, ale jest głupia jak but" to by się dopiero na forum zaczęło Także ostatecznie dobrze, że pozostał przy głupotkach...

Nie pojedyncze zdania, tylko kilkanaście postów Zmartwionego- czyli tyle samo, ile i Ty masz do wnioskowania. Różnimy się tym, że Tobie nie miesci się w głowie, że można człowieka całkiem ogłupić i psychicznie odebrać mu prawo do samodzielnego myślenia, jego motywacje i problemy znizyć do roli głupotek. Jednoczesnie przy tym być opiekuńczym i pozornie pozwalać na wszystko.
Ale ok, mamy różne zdanie i tyle.
Nie widzę tu Miłości, ani prawdziwego wsparcia.
Kiedyś było dobrze, ale w środku musiało się kotłować.
Ja rozumiem że Autor czuje się oszukany, bo kiedys było ok. Ale niestety kobieta nie była sobą i nawet jej ciało się buntowało.
Niech znajdzie szczęście z kobietą która takiej opieki potrzebuje, a jej da myśleć samodzielnie i odejść. Albo podejmie pracę nad sobą i zmieni coś w sobie-NIE MUSI- jego wybór.

Racja wstyd mi...

A ja myślę że dziewczyna z jakiegoś powodu potrzebowała zainteresowania ze strony przyjaciółek i zaczęła wymyślać historie. Każde nasze zachowanie można opisać jak tylko fantazja pozwoli. Zainteresowanie otrzymała, ale opowiedziane historie nie tak łatwo cofnąć. Łatwiej jest w to brnąć. A później już nie ma drogi odwrotu.
Co do jedzenia i jego podłoża w "nadmiernej kontroli". Nie musi tak być. Sorry dziewczyny ale ja gdybym się nie pilnowala to z całą pewnością żarłabym i żarła. I byłabym baaardzo gruba. Bo po prostu uwielbiam jeść i mogłabym nic innego nie robić. Ot i nie ma w tym żadnego podłoża psychologicznego. Dziewczyna też lubi jeść. I podejrzewam że dlatego psycholog opowiada tak a nie inaczej o autorze, bo jakoś przecież trzeba się wytłumaczyć.
Wmawiacie autorowi że zbyt kontroluje, ma natychmiast przestać. Ale jakoś nie zauważyłam żeby ktokolwiek podał jak ma niby to zrobić.kiedy widzi.jak jego narzeczona niszy sobie zdrowie i życie. Ma machnac ręką i powiedzieć a żryj sobie?
Myślę że przesadzacie z robieniem z autora psychola.

Witam ponownie. Raczej nie odniosę się do wszystkiego po kolei co pisaliście, bo trochę się w międzyczasie pojawiło postów. Ale postaram się napisać to co najważniejsze.

Temat, który założyłem dotyczy kryzysu jaki występuje w związkach często po 7 latach. I co do genezy to i Wy i ja się zgadzamy - trochę znudzenie, trochę rozczarowanie, może poczucie straconych lat, może brak wiary w przyszłość. Natomiast interesujące jest to jak postrzegacie to wszystko. Żeby było jasne ja się nie obrażam, bo nie ma o co, dyskutujemy.

1. Ja nie traktuje ją ja głupią. Bo nie jest. Ona jest osobą inteligentną, kreatywną, skończyła prestiżowe studia i w pracy - tak jak już pisałem - jest doceniana. Natomiast uważam, że niektóre jej zachowania, takie jak np. to z basenem, są głupie. Czaicie różnicę? Jeśli uważacie, że ktoś zrobił coś głupio to nie oznacza od razu, że macie go za głupiego. Nawet mądre i wartościowe osoby robią czasami głupie rzeczy, co nie przekreśla ich odbioru jako osób mądrych i wartościowych. Tak jak napisałem wiele jej zachowań jeśli chodzi o nasz związek jest niedojrzałych i dziecinnych. Bo co innego powiedzieć "nie chcę z Tobą chodzić na basen, bo po prostu nie mam takiej ochoty" a co innego "nie chcę chodzić z Tobą na basen bo postawi mnie to w złym świetle przed koleżankami". I te nasze dyskusje, gdzie ona nie potrafi obronić swojego zdania właśnie na czymś takim polegają. Jeśli ona mówi, że nie może na mnie liczyć bo akurat jakieś moje zachowanie jej się nie spodobało to bez problemu uświadamiam jej, że od tylu lat to ja zawsze jestem przy niej gdy jest taka potrzeba. I ona nie potrafi już nic na to odpowiedzieć. Nadal uważam, że to świadczy o tym, że to co mówi nie jest do końca przemyślane. I podkreślam raz jeszcze - nie uważam aby bronienie się przed nieprawdziwymi moim zdaniem zarzutami było brakiem szacunku. Nawet morderca i gwałciciel ma prawo przed sądem dowodzić swoich racji, ale facet w związku nie. Ciekawe

2. Jeśli chodzi o kontrolę to myślę, że jest to kwestia znalezienia złotego środka. Uważam za niewłaściwe rozliczanie drugiej strony z każdej minuty i oczekiwanie, że będzie się spowiadać z tego co, gdzie, kiedy i z kim. Dlatego też tego nie robię. Z drugiej strony uważam za niewłaściwą sytuację, gdy jedna strona ubiera się, wychodzi z domu, mówi że będzie za 4 godziny i nie mówi dokąd zmierza. To nie jest normalne w związku. Zdradzę Wam też pewien sekret, który zapewne da wam niezłą pożywkę do ciągnięcia tezy o przesadnej kontroli. Nasze telefony mogą się wzajemnie namierzać (chodzi o lokalizację) i nie jest to żadne szpiegowskie oprogramowanie, bo oboje o tym wiemy. Pomimo to i tak z tego nie korzystamy, poza sytuacjami skrajnymi gdy druga strona długo nie odbiera czy nie oddzwania, a wiemy że powinna być pod telefonem. Ja ogólnie w zakresie kontroli nie mam sobie nic do zarzucenia i myślę że ona również nie ma nic do zarzucenia mi.

3. W całym tym moim wątku nie chodzi o szukanie winy. Ja nie oczekuję poklepywania po plecach i stwierdzeń w stylu "jesteś spoko gość, ale trafiłeś na ciężki przypadek". Nie jestem nią i nie potrzebuję przeciwwagi dla jej koleżanek. Natomiast gdy czytam, że ona jest taka biedna, bo ona zapewne chce dobrze, ale ja jestem toksycznym facetem, który ją kontroluje, tatusiuje jej, ośmiela się nie zgadzać z niektórymi rzeczami które ona mówi, czy wręcz obrażam jej godność twierdząc, że niektóre jej zachowania są dziecinne jak u 15latki to czuję się nieco zakłopotany. Bo nie jest to prawda, a przynajmniej nie jest to prawda w takim zakresie jak twierdzicie. Natomiast jest to o tyle pouczające, że mogę się dzięki temu domyślać jak wyglądają jej relacje z koleżankami. Bo wy nie znając jej, nie będąc jakoś emocjonalnie zaangażowanymi w tą sprawę i czytając to co napisałem JA a nie ona wypisujecie takie mocno dyskusyjne teorie. To co dopiero one muszą mówić, gdy jej dobro leży im na sercu.

Kontynuujmy

Po pierwsze to nadal to nie jest dla mnie zrozumiałe. Ok, załóżmy że jest tak - chce się rozstać, ale nie jest pewna. Albo się boi. Albo nie wie czy chce. Chodzi więc po koleżankach, żali się, po to by szukać potwierdzenia swoich teorii i żeby jej mówiły "tak, masz rację, trzeba to skończyć". Jestem sobie w stanie coś takiego wyobrazić. To może nawet być całkowicie podświadome. Natomiast POMIMO to nic nie robi. To nie trwa tydzień tylko kilka miesięcy. I w domyśle od kilku miesięcy im się żali, a one ją dopingują i nic.

Po drugie to nie raz i nie dwa rozmawiałem z nią o przypadku koleżanki A. Myślę, że mojej wybrance też ta sytuacja z fochem uniemożliwiającym spotkania też trochę leży na wątrobie. Myślę, że ona początkowo nie uznała tego za prowokację, a może nadal w to nie wierzy. Natomiast nie ma jakiegoś pomysłu jak to rozwiązać, bo koleżanka A. twierdzi, że nie możemy tak po prostu nad tym przejść do porządku dziennego, zacząć widywać się jak kiedyś, bo niedomówienia zostaną. Prawdopodobnie oczekuje moich przeprosin, natomiast ja nie uważam żebym miał za co, bo nie kazałem mojej wybrance kopiować tej wiadomości. Natomiast ona mówi, że już stara się tej koleżance A. nic nie mówić, bo sama mówi że ona się przesadnie zaangażowała.

A rozmawialiście o ślubie i ewentualnych planach na przyszłość? Tak pytam, bo kiedyś był tu wątek faceta, u którego chyba po 9-10 latach pojawił się kryzys. Facet zauważył, że dziewczyna mocna się oddaliła, nie zależy jej na bliskości i seksie, ciągle ma jakieś zarzuty. Potem się okazało, że kiedyś zależało jej na ślubie, ale autor przespał czas na oświadczyny i dziewczyna została z nim z braku laku. A kiedy w końcu zaproponował ślub to wyśmiała go twierdząc, że teraz to ona nie chce i raczej myśli o rozstaniu.

Podpisuje sie pod tym "recyma i nogami"

Zapomnij o ślubie z nią. Stałeś się obecnie jedną z opcji, które rozważa. Stąd ta niepewność co do przyszłości, stąd nie wiadomo "co los przyniesie" Wpakujesz się teraz w projekt "Ślub", a za rok czy dwa okaże się, że nie wiadomo "co los przyniesie" i "wolałabym nie iść na basen, bo będzie miło"
Ślub tylko dla tych którzy wiedzą czego w życiu chcą, mają jasną wizję przyszłości i jasną wizję z kim tę przyszłość chcą budować. Wy obecnie stąpacie po kruchym lodzie. Byle wiaterek i chwieje wami jak na sztormie.

Nie widzę ani cienia odniesienia do psychicznego nacisku jaki wywierasz.. Ani cienia refleksji. I mówiąc wprost, że nie uważasz jej za głupią podkreślasz, że bez trudu udowadniasz jej, że nie ma racji. To może jak taka pomieszana, zamknij ją w psychiatryku?
Idę o zakład, że jeżeli jakimś cudem uda się jej spakować i odejść, nie dasz jej spokoju, dopóki nie przyzna Ci racji.- bo jak odejdzie, to nie przyzna.
Nie odpowiedziałeś na żadne konkretne pytanie:
Dlaczego z nią jesteś?
Czym dla Ciebie jest miłość?
I przestań pisać o braku kontroli w sensie dosłownym omijając sedno- psychiczną kontrolę jej. Nawet ze swoimi myślami nie chcesz jej zostawić. Fizycznie nie ma obaw, przecież jesteśmy na planecie Ziemia, daleko nie ucieknie..
Nie mam nic do Ciebie personalnie- znajdziesz setki zauroczonych twoją opiekuńczoscią kobiet.
Ona nie jest z Tobą szczęśliwa?
Ty jesteś?
Chcesz ją spacyfikować, żeby było po Twojemu?
Nawet jak chciała pojechać do matki z Tobą, znalazłeś jakiś problem do omawiania.
Nie masz litości..
Sorry tak to widzę.

napisałeś kontynuujmy dyskusję tu na forum czy coś w tym stylu.. Z takiego domu też bym uciekła...

Dokładnie tak.
Przy czym daj spokój z koleżankami. Mają taki obraz Ciebie, jaki im maluje...

Po kolei.
1. Gdybyśmy przestali razem mieszkać to z pewnością byłoby mi trudno się do niej całkiem nie odzywać. Ale ja nie jestem stalkerem, żeby przez godzinę miała 50 smsów i nieodebranych połączeń. bez przesady.
2. Dlaczego z nią jestem? Bo ją kocham. Bo udało nam się zbudować coś co wcale nie jest takie złe. Bo nie wydarzyło się nic co całkowicie przekreślałoby szansę na poprawę typu zdrada. Jest to do odratowania.
3. Miłość to troska, przyjaźń, wsparcie, bliskość i zaufanie. A tak na serio to nie da się tego prosto zdefiniować.
4. Psychicznie również jej nie kontroluje. Przecież nie jest tak, że np. wraca z wizyty u pani psycholog, a ja ją osaczam i wypytuję o czym rozmawiali. Albo że dopytuję co mówiła o mnie koleżankom. Nie. Wszystko to co wiem, wiem bo sama mi opowiada. A ja słucham, czytam między wierszami i wyciągam wnioski. To wszystko.
5. Nie podoba mi się sugestia, że opiekuńczość jest czymś złym. Nie patrz na sytuację przez pryzmat swoich upodobań czy oczekiwań wobec faceta. I nie myl opiekuńczości z nadopiekuńczością.
6. Myślę, że ona nie jest ani szczęśliwa ze mną, ani nieszczęśliwa. Gdy jest ten dobry dzień, dobra chwila, to jest szczęśliwa. Gdy ma zły dzień to jest nieszczęśliwa. A ogólny stan to wypadkowa tych dwóch stanów.
7. Mój stan zadowolenia (tak to nazwijmy) zależy od tego jaka ona w danym momencie jest. Jestem szczęśliwy gdy ona jest szczęśliwa. I na odwrót.
8. Nie chcę jej pacyfikować, żeby było po mojemu. Ja nie jestem typem satrapy czy domowego tyrana, co to ustawia cały świat pod siebie.  Chcę żeby było miło i fajnie i to się staram, natomiast nie jest to równoznaczne z dążeniem do tego by robiła tak jak ja sobie życzę.
9. Co do sytuacji z matką - proszę bardzo, wyjaśniam. To był dzień wolny. Rano opowiedziała mi o swoich planach, oczywiście nie uwzględniających mnie. Koleżanka A., mama, inny znajomy jeszcze. Po czym po dwóch godzinach zmieniła zdanie i powiedziała, że jedzie tylko do mamy i żebym pojechał z nią. Byłem szczerze i bezsprzecznie zdumiony, bo to takie nietypowe. Na codzień ma mnie w dupie, robi co się da by widzieć mnie jak najmniej, a tu rzekomo odwołuje spotkania bo chce spędzić czas ze mną. Przyznaję - może źle zareagowałem. Może pownienem odtańczyć dziki taniec radości bo łaskawie znalazła czas, rzucić wszystko i pojechać bo tak chce. Natomiast wyraziłem zdziwienie, na co ona zareagowała płaczem, że dlaczego ja jej nie wierzę. No ciekawe dlaczego...

Tylko gwoli scislosci. Slub dodaje powera zwiazkowi zywemu. Takiemu jak wasz dogorywajacemu dodalby go mniejwiecej tak ja kolejne dziecko na "ratowanie" zwiazku. Po pierwszej euforii rozpacz ze jest jeszcze gorzej

Poczytaj w necie o syndromie przechodzonego związku. Bez jej chęci sam niestety nic nie zdziałasz.

Szokiem. Prawie mi szczęka opadła do podłogi

Ja prdl. Dobrze. Wytłumaczę dokładnie jak wygląda moje "psychiczne kontrolowanie" jej,
Standardowy dzień roboczy.
Wstaję i wychodzę do pracy. Ona wciąż śpi. Następnie będąc w pracy staram się ją telefonicznie obudzić o umówionej godzinie. Jest z tym różnie, nie zawsze daje się obudzić. Po czym ona idzie do pracy. Ja wracam i siedzę w domu póki ona nie wróci. Czasem wróci o 18. Czasem o 20. Czasem o 23. Czasem w ciągu dnia zadzwoni do mnie, ot tak by pogadać. Czasem ja do niej. A czasem nie. Następnie wraca, pytam ją jak minął dzień i albo coś opowiada (bo akurat ma coś do opowiadania) albo nie. I ja podobnie. Po prostu sobie rozmawiamy. Po czym idziemy spać. Tak wygląda 95% dni roboczych. Ale ze mnie manipulator.
A weekendy? Są w zasadzie dwa scenariusze. Albo wkrótce po pobudce zwija się z domu i wraca wieczorem. Albo ma dzień lenia, leży w łóżku większość dnia. Nie to, że mnie zbywa czy coś. Ale nie daje się namówić nawet na wyjście do sklepu. I tak mijają dni. Wyjątki są rzadkością.
I powiedz gdzie tutaj jest "ciągła psychiczna kontrola"?

Rozumiem, że gdyby Twój facet poprosił Cię żebyś rano do niego zadzwoniła o godzinie X żeby go obudzić, to byś powiedziała "nie, nie jestem Twoją matką, a Ty nie jesteś moim dzieckiem, budź się sam". Tak?

Ja nie pytam o to czy masz go pilnować czy nie. Pytam o to czy pomimo jego prośby o taką przysługę odmówiłabyś?

Gdy się poznaliśmy była już otyła i ja nie mam nic przeciwko jej wyglądowi, ani takim osobom. I ona to wie.

I nie sądzę by taki zestaw racjonalny i logiczny facet + emocjonalnie podchodząca do życia kobieta był czymś złym. To właśnie jest dobre. Gdybym ja był taki jak ona (czyli podatny na wpływy i rozchwiany) to albo byśmy się pozabijali albo już dawno byśmy się rozeszli, bo raz strzelony foch z jednej strony nie znalazłby reakcji u drugiej równe nafochowanej osoby. Z drugiej strony gdybyśmy oboje byli merytoryczni i racjonalni do bólu, być może byłoby łatwiej. Ale wydaje mi się że przesadna emocjonalność to jest cecha charakterystyczna kobiet. Nie twierdzę, że wszystkie kobiety są histeryczkami (zresztą uważam, że ona też nie jest), natomiast kobiety generalnie są mniej racjonalne i logiczne.

ty tak na serio?

sorry, ale ja się wyłączam z dyskusji, bo póki co to ty jesteś tutaj najmniej racjonalny i logiczny, kolego

Przede wszystkim Misiek by mnie nie poprosil, bo jest dorosly i umie korzystac z alarmu w telefonie. A jak by mnie poprosil, to wskazalabym, ze ma dwie rece, sprawne palce i funkcjonujaca maszyne do tego celu- czyli odmowialabym. Nie musze wstawac o 5 rano i nie mam potrzeby pilnowania czy on wstanie.

Po pierwsze znamiennym jest to jak nagle rozmowa zboczyła z kursu. Było o nieustannej psychicznej kontroli, nagle zabrakło argumentów to wyłuskaliście sobie jeden element wypowiedzi i po mnie jeździcie. Spoko, nie robi to na mnie wrażenia

Po drugie to ona jest osobą, która zawsze nie może się dobudzić. To nie o to chodzi, że ma ustawione milion drzemek w budziku, a i tak śpi bo wie, że ja głupi i usłużny miś zawsze ją obudzę. Nie. Ona jest osobą, której budzik dzwoni pół metra od ucha na cały regulator a i tak go nie słyszy i śpi. To jej wina? Jakbyście znali kogoś kto ma 30 lat i np. moczy się w nocy to śmialibyście się z niego, że jest dziecinny? Czy może raczej za naturalne uznalibyście, że potrzebuje pomocy?

Po trzecie nie twierdzę i nigdy mnie nikt do tego nie przekona, że spełnianie próśb partnera jest czymś złym albo szkodliwym. Nawet jeśli uważamy ja za głupie albo irytujące.

Po czwarte kolejny raz powtórzę (może teraz dotrze). Nie jestem facetem lubiącym mieć kontrolę i takim, którego jara bycie w związku z głupszą od siebie (życiowo, albo głupszą tak w ogóle) kobietą. To nie mój wybór. Zresztą żadna kobieta nie ma czegoś takiego wypisanego na czole.

Stary, to ze ona ma klopoty ze wstawaniem, to nie jest Twoj problem. Do pracy chodzi, tak? Wykonuje tam zadania kompetentnie, tak? To chyba jest w stanie SAMA ogarnac wyciaganie sie z betow. Twoje nadskakiwanie w takiej durnej sprawie jest bezsensowne. Przepraszam, ciuchy tez jej wybierasz i pilnujesz co ma na talerzu?

Wy tanczycie sobie takie toksyczne tango: Ty potrzebujesz miec zawsze racje i kims kierowac, a ona, przynajmniej na  poczatku dawala soba manipulowac. Az sie jej przejadlo i teraz stara sie w niedojrzaly sposob Ciebie pozbyc. Poniewaz stlamsiles ja na maksa traktujac jak dziecko-idiote z problemami emocjonalnymi, to tez kobita malo sie przez te 7 lat rozwinela. Az wreszcie poszla na terapie i sie jej przynajmniej czerwona lampka zapalila.

Dokładnie jak bym słuchała nadopiekuńczej matki broniącej trochę głupiego synka przed nauczycielami...
Twoim problemem jest że partnerka poszła na terapię i nagle zaczęły jej się otwierać oczy.... powoli bo powoli, ale przestaje być twoim mentalnym dzieckiem - wchodzi w okres buntu czy też zrywa pępowinę (dokładnie jakby miała 15 lat!). A ty - jej tatuś sobie tego nie życzysz, córeczka ma być grzeczna i poukładana jak przez 6 lat.
a tak w ogóle - wasz sex istnieje?

To czy ona wstanie czy zaśpi to faktycznie nie mój problem. Podobnie jak to, że jest czasami chora i potrzebuje opieki, że czasem trzeba jej wnieść coś ciężkiego (np. walizkę z wyjazdu) albo zamawia paczkę i nie ma jej kiedy odebrać. To jej sprawa, nie moja. Niech spada na drzewo i da mi święty spokój. JA nie jestem od tego żeby jej pomagać, ja jestem od.... w sumie od niczego. Bo ani nie mogę pomagać (bo to tatusiowanie) ani wymagać niczego (bo wtedy ją psychicznie maltretuję) ani nawet nie mogę z nią rozmawiać (bo to brak szacunku). Pozostaje mi tylko "tak kochanie", "oczywiście kochanie" i "masz rację kochanie". Taki obraz związku płynie z waszych wypowiedzi. Pozostaje mi współczuć waszym mężczyznom.

Kolejna sprawa - po raz sto pięćdziesiąty ósmy powtarzam. Nie mam potrzeby kierowania nikim i nie mam potrzeby mieć racji. Nie leży to w mojej naturze. Rozumiem, że co niektóre z was mają złe doświadczenia z takimi facetami i patrzą przez pryzmat tego co było na ten wątek. Szanuję wasze doświadczenia, ale czytajcie proszę co piszę skoro chce wam się odpowiadać. Bo powtarzanie w kółko tego samego przez was i prostowanie tego przeze mnie nie prowadzi do niczego.

Dalej. Akurat to ja wiem a nie wy czy kocham ją POMIMO tego czy DLATEGO, że jest taka jaka jest. Kolejny raz powtarzanie tego samego. Ech ech.

Moim problemem nie jest to, że poszła na terapię. Ja co prawda ogólnie do psychologów jestem nastawiony sceptycznie, ale cieszyłem się że poszła. Bo w połączeniu z decyzją o włożeniu do żołądka balonika był to krok naprzód by coś zmienić w swoim życiu. Kolejny raz forsowanie tezy, że niby jestem psychicznym tyranem tłamszącym jej osobowość, a oto pani psycholog uwalnia ją od tego wpływu. Oplułem monitor czytając te bzdety, bo to co piszesz koleżanko @pannapanna świadczy albo o tym, że nie zadałaś sobie trudu by ten wątek w całości przeczytać (co rozumiem, jest już dość obszerny) albo po prostu nie potrafisz być obiektywna. Nie każdy facet, który ma inne zdanie niż kobieta jest złym człowiekiem chcącym ją mentalnie stłamsić i zniszczyć, tak by stała się jego bezwolną marionetką, którą on będzie mógł się bawić do woli. Naprawdę. Poza tym mamy tutaj ciekawy dysonans. Z jednej strony zarzut, że chcę ją sobie mentalnie podporządkować, z drugiej (w domyśle) że jestem pantofel, bo robię co mi każe, np ją budzę. To się chyba kłóci jedno z drugim co?

A sex istnieje.

Zmartwiony potraktowałeś stwierdzenie za co ją kochasz jako zarzut i włączyła się automatyczna obrona. Po co? Zarzutem to nie było. Różne są związki, różne układy, w różnych relacjach ludzie się realizują, różnych rzeczy potrzebują. Ty nie potrzebowałeś u partnerki akurat równorzędnego partnera pod względem intelektualnym, nie takiej szukałeś, więc i nie taką masz. Nie chodzi tu o krytykę jej z tego punktu, ani Ciebie, a przeprowadzenie nazwijmy to diagnozy siebie i związku. Co doceniamy w drugiej osobie? Na co ta druga osoba pozwala nam przez co czujemy się spełnieni. Bo na tym zasadza się właściwie praca nad związkiem: na docenieniu drugiej osoby taką jaka jest i zdaniu sobie sprawy, że taką jaka jest właśnie wybraliśmy robiąc to częściowo świadomie, a częściowo kierując się podświadomymi potrzebami.
Na tym polega przezwyciężanie kryzysów i szczęśliwe pożycie w związku: na docenieniu drugiej osoby.
Tylko wychodzi mały problem, bo Twoja partnerka obecnie robi coś zupełnie odwrotnego... Ty masz przebłyski jak można naprawić związek, a Twoje partnerka główkuje chyba nad czymś innym...

I przestań płakać na forum. Bierz nauki, które Ci się przydają, odrzucaj te które się nie przydają i nie płacz.

Zmartwiony,

dawno mnie tu nie było, ale w Twoim wątku postanowiłam napisać.

Abstrahując od niepotrzebnych dyskusji, kiedy pomoc/spełnienie prośby partnera jest mamusiowaniem/tatusiowaniem a kiedy nie, to padło tutaj wiele słusznych argumentów.

Z mojej perspektywy Wasz związek po prostu wkroczył w nową fazę związaną z długością waszego związku i wiekiem. Na podstawie Twoich postów, na mnie tez robisz wrażenie osoby, która w tym związku jest osobą "organizującą" Wam życie i w swoim mniemaniu dbającą o partnera. Ona - NIEZALEŻNIE od sukcesów zawodowych - ewidentnie jest tą stroną "przyjmującą" Twoje starania.  I tu nie chodzi o to, że Ty coś konkretnego robisz straszliwie źle. Nie próbujemy Ci tutaj wmówić, żebyś widział w sobie psychopatę.  Ale u Was rozkład możliwości decyzyjnych i siły przebicia jest zdecydowanie na Twoją korzyść. Stąd ta teza, że jest relacja bardziej rodzicielska niż partnerska.

Kiedyś układ ten obydwojgu Wam odpowiadał, ale ludzie się zmieniają i najwidoczniej Twojej dziewczynie przestał. Po prostu doszliście do momentu, w którym okazuje się, że to, co masz do zaoferowania, nie jest tym, czego ona aktualnie potrzebuje. A niestety jest na tyle niedojrzała, że wpada w różne gierki, żeby nie musieć stawać z Tobą do konfrontacji, bo się boi tego konsekwencji. I nie ma co jej za to oceniać, tylko tak po prostu jest.

Pytałeś w pierwszym poście, co z tym zrobić. Ja uważam, że tutaj już nic się nie da konstruktywnego zrobić. Za długo byliście razem w tym układzie i nie wierzę, że uda się go odwrócić na tyle, żebyście obydwoje czuli się komfortowo. Może zrobienie sobie długiej przerwy, danie sobie przestrzeni i czasu cokolwiek by pomogło.
Zazwyczaj jestem zwolenniczką naprawiania. Ale tutaj akurat nie zachęcam. Raczej sugerowałabym wyciągnięcie wniosków z tego wątku, zastanowienie się, na ile faktycznie masz odruchy "tatusiowania" kobiecie w życiu codziennym i znalezienia partnerki, która nie będzie aż taka niedojrzała.