mąż i jego nieletni brat - Netkobiety.pl

Biedny chlopak, nie ma latwego zycia, nie ma szczescia do ludzi. Dobrze ze twoj maz jest chodz przyzwoitym czlowiekiem. Czego nie mozna powiedziec o jego rodzenstwie i zonie. Ten chlopak robi cos zlego, czy tylko przeszkadza Ci jego obecnosc? Wyobraz sobie ze to twoje dziecko jest w takiej sytuacji, jak bys chciala zeby zostal potraktowany?

Rozmawiałaś z mężem odnośnie problemów wychowawczych z szwagrem?Moim zdaniem mąż powinien zgodzić się na wzięcie pod opiekę szwagra przez drugiego brata.Rozumiem ,że jesteście małżeństwem ale opieka i odpowiedzialność  powinna spoczywać na nim a nie Tobie czy Twoich rodzicach. To jest dość ciężka sytuacja ,która może potrwać latami a młody też musi mieć jakiś autorytet w kimś i postawienie granic ,żeby się nie stoczyć. Zwalenie odpowiedzialności na Ciebie i Twoją rodzinę jest nie w porządku mimo,że on tam za granicą pracuje. Ja bym przekonywała faktycznie do tej opieki , którą brat proponuje albo niech mąż go weźmie do siebie i tam mu szkołę załatwi.

Tak wyslac dziecko za granice i zburzyc jego swiat, za malo przeszedl w zyciu. To ty autorko wyjedz do pracy za granice a maz niech zajmie sie dziecmi. Ledwo co zostalas matka a nie masz nic ludzkich odruchow dla innego dziecka.

Też doczytałam drugi wątek i cofam to co napisałam . Moim zdaniem zgodziłaś się na tą opiekę tylko ze względu na męża, od początku to dziecko Ci przeszkadzało, mimo,że miał pasje i dobrze się uczył. Być może te problemy , które ma teraz są spowodowane brakiem akceptacji z Twojej strony i Twojej rodziny. Trzeba było wcześniej zanim zdecydowaliście się na rodzinę zastępczą ustalić  czy obydwoje tego chcecie i zasady panujące w domu. Szkoda chłopaka bo jeżeli w waszym domu będzie ciągle nieakceptowany to sytuacja może być gorsza, Albo zmienisz swoje nastawienie i będziesz go traktować jak członka rodziny i własne dziecko albo faktycznie lepiej mu będzie u drugiego brata.

Szkoła z internatem, pieniądze jakie dostajecie jako rodzina zastępcza dla niego, nie dla Was. Inne rozwiązanie - zaakceptuj sytuacje. Dziecko to nie przedmiot, współczuję chłopcu.

Bunt nastolatka , który czuje się niechciany tak jak wcześniej wspomniałam. Myślę,że to co mu się zrodziło do tej pory w psychice to ciężko będzie tak wymazać. Postępuj z nim tak jakbyś z swoim dzieckiem postępowała typu nagrody i kary. Nie zwalaj odpowiedzialności na innych bo to wy podjęliście się opieki. Tak jak ktoś zauważył to nie jest zabawka czy piesek , którego można się pozbyć.

Cos mi sie wydaje ze autorka nie szuka rady, tylko potwierdzenia ze postepuje slusznie w tym ze chce sie pozbyc chlopaka. Madziak pewnie twoi rodzice nie lubia chlopca i Cie dopinguja by wyrzucic chlopaka z domu.

Wychowujesz dwoje dzieci: niesfornego i stającego okoniem nastolatka i niemowlaka - w sumie niezła jazda bez trzymanki. To, że masz dość, że jesteś wściekła i zrezygnowana nie jest niczym dziwnym.
Odkąd staliście się z mężem opiekunami prawnymi i zdecydowaliście się, by brat/szwagier zamieszkał z wami, zdecydowaliście się też na jego wychowanie. Nikt (chyba) wam nie mówił, że będzie łatwo. I nie jest.

Chcesz rady, ok.
Wyobraź sobie, że to Ty masz 13 lat, że Twoja matka zmarła, a ojciec jedynie przesyła alimenty. Co czujesz? Co masz ochotę zrobić? Czego potrzebujesz, także od brata i bratowej?
Wyobraź sobie, ze Twój brat wraz ze swą żoną zostają Twymi opiekunami prawnymi i przyjmują Cie pod swój dach, byś zamieszkała z nimi i dziadkami. Co czujesz? Co masz ochotę zrobić? Czego potrzebujesz, także od brata i bratowej?
W międzyczasie umiera Twoja babcia. Co czujesz? Co masz ochotę zrobić? Czego potrzebujesz, także od brata i bratowej?
Twój brat ciągle jest poza domem, a Ty mieszkasz z bratową, która wyraźnie okazuje, że jej zawadzasz. Co czujesz? Co masz ochotę zrobić? Czego potrzebujesz, także od brata i bratowej?
By było mało w tym roku zostałaś ciocią, Twemu bratu i bratowej urodziło się dziecko. Co czujesz? Co masz ochotę zrobić? Czego potrzebujesz, także od brata i bratowej?

Podobnie przeżywa to wszystko Twój nastoletni szwagier. Podejrzewam, że jest to mieszanka złości, nadziei, zazdrości, rozpaczy. A przede wszystkim myśli, że chciałby być dla kogoś ważną i kochaną przez niego/nich osobą i swymi sposobami sprawdza wytrzymałość bliskich (?) mu osób.
By tego było mało, chłopiec jest nastolatkiem i, co jest charakterystyczne dla jego wieku, przeżywa bunt. Potrzebuje osoby/osób, którym mógłby się przeciwstawić, których poglądy mógłby zakwestionować, by po jakimś czasie przyjąć swoje własne zasady i swój system wartości (często identyczny z tym, przeciwko któremu się buntował i z którym walczył).

Co masz zrobić? Przypomnieć sobie swoje zachowanie i swe myśli w wieku nastoletnim. Uświadomić sobie, że jesteś dorosłą osobą, a Twój szwagier - dzieckiem. Poszukać poradni psychologiczno-pedagogicznej i spotkać się (samej!!!!) z psychologiem, porozmawiać z nim na temat swych problemów i poprosić o wsparcie oraz pomoc w rozwiązaniu konfliktu (może dalszą forma pomocy będą mediacje?).

jesteśmy ustanowieni tylko opiekunami prawnymi i była tylko jedna sprawa. nikt o nic nie pytał, sama byłam zdziwiona bo nawet młodego nie pytali czy chce z nami być, rodzeństwu tylko powiedzieli ze mają pomagać i tyle. kurator był owszem wcześniej sprawdzić warunki mieszkaniowe i tyle. z ośrodka też nikogo nie było. co pół roku mamy tylko zdawać sprawozdanie i tyle. Wiem, że jest to bardzo trudny wiek, ale ciężej jest mi z tego powodu, że jestem z tym teraz sama, męża znów nie ma, a reszta nawet nie zapyta.

Opowiem Wam analogiczną historię, no z pewnymi ostepstwami: były sobie 3 siostry (wiem, zaczyna się jak bajka), jedna z nich urodziła syna, ona była upośledzona, nie radziła sobie z wychowaniem dziecka. Dziecko trafiło do domu małego dziecka, odwiedzała je i matka i jej siostra wraz z rodziną. Chłopiec bardziej związał się z ciotką i ta go adoptowała. Niestety, gdy ten miał kilka lat, ciotka zmarła, ale wymusiła na swojej córce, by ta stała się nową rodziną  dla chłopca. Tak też się stało, do tej pory chłopiec uczył się dobrze, nie sprawiał problemów. Jednak, gdy opiekę przejęła jego kuzynka sytuacja się pogorszyła, zaczął wagarować, znalazł sobie nieodpowienie towarzystwo- przynajmniej zdaniem kuzynki. Tak, naprawdę szukał ludzi, którzy go akceptowali, z którymi czuł się dobrze, wracał do domu nie 0 20, ale np o 22, wtedy kuzynka z mężem go karała w ten sposób: nie dostaniesz jedzenia dopóki nie powiesz z kim byłes i gdzie. Chlopiec chodził do szkoły głodny, szkoła poinformowała trzecią z sióstr. Ta zaczęła się starać o opiekę nad chłopcem, oczywiscie wczesniej chciała ingerować w sposób wychowania go przez kuzynkę, ale to nic nie dawało. Chłopiec był odsyłany do 3 z sióstr na każdą wigilię i inne święta. Ciotka w końcu mogła zaopiekować się chłopcem, wtedy juz nastolatkiem, postawiła mu racjonalne warunki- zero narkotyków (czasami popalał- ale litości wiele osób popala i normalnie żyją pracują, uczą się- nie był to stan uzależnienia), powroty o 22, najpierw lekcje potem komputer. Niestety nastolatek nie dostsował się, nie wracał do domu, testy na obecność narkotyków wykryły, że nie tylko palił. Potem trafiał do różnych ośrodków, z których uciekał, obecnie jest osobą poszukiwaną, uznaną za zaginioną.
A zaczęło sie od tego, że kuzynka okazała sie złą rodziną adopcyjną.

Mąż się wykpił? Na pewno? Przecież on nie pojechał na urlop i nie leży brzuchem do góry; decyzję o jego wyjeździe do pracy za granica podjęli wspólnie i wspólny mają cel: budowę swego domu. I nie napisałam, by mężowi cokolwiek uświadamiać i do czegokolwiek zmuszać, a powiedzieć o swych problemach i poprosić o wsparcie i pomoc. Autorka jest osoba dorosłą, skoro nie mówi, że ma problemy, to inni uznają, że radzi sobie ze wszystkim dobrze.

Wielokropek, sądzisz, że mąż myśli, że autorka radzi sobie świetnie? Przecież świetnie nie było nawet przed jego wyjazdem, tak wynika z opisu sytuacji.
Z kim w rodzinie chłopak ma najlepszy kontakt? Jest w ogóle ktoś kogo nie traktuje jak wroga? Tę osobę powinnaś zaangażować, zmusić wręcz do tego, by zaanagażowała się w sprawy wychowawcze.

Rok do czego, do powrotu męża? A skąd pewność, że chłopak do tej pory nie odetnie się od wszystkich, bo de facto Ci wszyscy się na niego wypieli?

mąż chce jeszcze jeden sezon spędzić za granicą, a ja nie chce znów być sama. nie potrzebuję domu bez miłości

Ok, ale jeśli ten brat ma z chłopakiem niezły kontakt chyba może też z nim porozmawiać. Jeśli chłopak woli zostać w Polsce to zmuszanie go do wyjazdu za granicę wyrządzi mu większą szkodę.

Przykro mi to pisać bo nie wiem jakie autorka ma doświadczenia ale  kwestia uzyskania od kogokolwiek pomocy z rodziny to w dzisiejszych czasach graniczy z cudem. Wiem z własnego przykładu ,że jak poproszę o pomoc swoich rodziców czy siostrę to mi pomogą niestety rodzina partnera zwykle ma jakieś wytłumaczenia albo twierdzą ,że każdy ma swoje problemy i nie chcą o tym słuchać na spotkaniach rodzinnych bo się towarzysko spotkali. Takie czasy każdy martwi się tylko o siebie.

No cóz, trudno się dziwić. Pewnie jedyne miejsce, w którym był szczęśliwy.
Rozumiem, że jesteś w trudnej sytuacji, ale odsyłając go wylejesz dziecko z kąpielą. Wrzucenie chłopaka w inne realia tylko pogorszy jego sytuację.
Zwróć się o pomoc do pedagoga szkolnego, ewentualnie do poradni dziecięcej. Specjalista pomoże Ci się z nim porozumieć, a wygląda na to, że na to są duże szanse, tylko że trzeba mu okazać trochę zrozumienia, spojrzeć na świat jego oczami. Może nawet jedna szczera rozmowa poprawiłaby sytuację, w sensie takim, że to jest duży chłopak i może też byłby w stanie zrozumieć Twoją sytuację. To, że całymi dniami siedzi przed kompem czy tv i nie chce się uczyć dotyczy wielu dzieciaków. Warto spróbować do niego dotrzeć zanim stoczy się jak ten chłopak z przykładu Nirvanki.
Powinien się uczyć choćby dlatego, że renty i alimenty nie będzie przecież miał na zawsze. Chyba tylko przez czas gdy się uczy? Nie pójdzie na studia, nie będzie mieć pieniędzy. Na Twoim miejscu skłoniłabym go, żeby zaczął myśleć o przyszłości skoro teraźniejszość wyraźnie mu doskwiera.
Trochę dałaś się wpuścić w maliny, ale chyba wiesz, że jako opiekun prawny wzięłaś na siebie odpowiedzialność. Więc mimo, że jest Ci ciężko i masz teraz własne dziecko Twoim obowiązkiem jest zawalczyć, a nie pozbywać się problemu przerzucają chłopaka do kogoś innego, jeszcze bardziej mieszając mu w i tak skopanym życiu.

Nawet, jak go teraz zatrzymają, to i tak dorośnie w przekonaniu, że jest złem koniecznym, niechcianym przez wszystkich.

Już pozamiatane...

Buziole! :-P

a pieniądze z renty i alimentów to idą na budowę domu czy są na utrzymanie chłopaka?

część na utrzymanie a reszta na konto oszczędnościowe, będzie mógł wypłacić dopiero po ukończeniu 18 lat. nie jesteśmy materialistami jak większość w tych czasach

To się Wam chwali, że odkładacie dla młodego pieniądze.
On jest w perfidnej sytuacji. Dzieci z rodzin zastępczych mają pierwszeństwo przy przyznawaniu mieszkań z zasobów miasta. On nic nie dostanie, bo jego sytuacja jest jakaś pogmatwana.
Sądzę, że pogubiłaś się w sytuacji, ale to jest do naprawienia. Chyba nie zaakceptowałaś do końca sytuacji, w której nastolatek z Wami mieszka, a pojawiło się dziecko, mąż wyjechał i wszystko się spiętrzyło. Przeanalizuj własne uczucia, co Ci najbardziej przeszkadza. Ustal z chłopcem jakieś zasady, zaczynając choćby od małych. Limit na telewizor, skoro jest on w Twoim pokoju, a więc w przestrzeni wspólnej.
Skorzystaj z pomocy poradni psychologiczno-pedagogicznej, nawet dla siebie. Jako osoba pełniąca funkcję opiekuńcza nad nie swoim dzieckiem na pewno masz do tego prawo. Są grupy wsparcia dla rodzin zastępczych, a Ty nawet formalnie nie zaliczając się do tej kategorii wychowujesz nie swoje dziecko (albo przynajmniej powinnaś spróbować wychować).
Wiele osób tutaj na Ciebie napadło i w dużej mierze niesłusznie, ja także. Sądziłam, że zostałaś w jakiś sposób przygotowana do pełnionej roli, bo tak powinno być. Rozumiem Twoje frustracje, miałam takie przeprawy z rodziną męża, że można by książkę napisać. Od miesięcy nie mamy z nimi żadnego kontaktu i naprawdę pomogło mi to uzyskać równowagę psychiczną, bo różne rzeczy słyszałam na swój temat. Ten, kto umywa ręce od wychowania dziecka najczęściej najwięcej ma potem do powiedzenia.
Jesteś z małej miejscowości? Pracujesz? Masz czas/możliwości porozmawiać z psychologiem albo z kimś z ośrodka pomocy rodzinie?
Czy w ogóle wiesz jakie są Twoje prawa i obowiązki? Powinnaś porozmawiać z prawnikiem.
Jesteś w trudnej sytuacji, ale Twój szwagier jest w trudniejszej. Skoro mąż nie chce Ci pomóc (ja dalej twierdzę, że się wygodnie ustawił, niby "wziął odpowiedzialność" za brata, a tak naprawdę zrzucił wszystko na Ciebie), musisz sama postarać się porozumieć z chłopakiem. Bez zgody męża i tak go nie wyślesz za granicę, więc ustal jakieś zasady współistnienia.
Kwestia porozumienia się z mężem to odrębny temat i też ważny. Mam wrażenie, że on zostaje za granicą wbrew Tobie. A co, jeśli po tym sezonie postanowi zostać na kolejny?
Ja bym się dowiedziała jak przeprowadzić rezygnację z opieki prawnej. Nie po to, by tak zrobić, ale po to, byś miała argument przeciwko mężowi, jeśli będziesz chciała go zmusić do powrotu. Ostatecznie to jest jego brat i on powinien się w większej mierze poczuwać do odpowiedzialności.
Jak to się w ogóle stało, że oboje dostaliście opiekę? Ja sprawę o przejęcie miałam niedawno i stąd wiem, że standardem jest wyznaczenie jednego opiekuna prawnego. U nas dostaliśmy oboje, bo wyraziliśmy taką wolę.
Mieszkasz w dużym mieście, średnim? Jak tam jest z poradnią pomocy rodzinie? Dowiedz się, bo jak mają solidnych pracowników, pomogą.

to super ze odkładacie jemu na przyszłość
materialistami nie jesteście ale za dużo ciepla rodzinnego chyba nie dajecie chłopakowi?
nie chce tutaj ciebie oskarzac bo to nic nie da, ale on na pewno wyczuwa ze jest zbędny w waszym domu

Nigdzie nie napisałam, że tylko brat jest odpowiedzialny za wychowanie chłopaka, przeciwnie. Ale objeżdżacie autorkę broniąc męża co wyjechał za chlebem - nie krytykuję go za to, że chce na dom zapracować, co to to nie. Prawda jest jednak taka, że od wychowania nastoletniego, zbuntowanego brata umył ręce. A to z pewnością on namówił autorkę do przejęcia opieki, obiecując gruszki na wierzbie. Byłam w podobnej sytuacji, wiem jak może się facet zachować w takiej sytuacji.
Jak napisałam, autorka powinna wziąć odpowiedzialność za opiekę, na którą się zdecydowała. Spróbować się porozumieć ze szwagrem, bo to jest przecież rozumny młody człowiek, nie malutkie dziecko. I przymusić męża, żeby też wziął odpowiedzialność za swoje decyzje, a nie zostawiał ją z dwójką dzieci.

Moją córkę też biologiczny ojciec buntował. Ale ona jest w podstawówce. Z 14-letnim chłopakiem możesz szczerze porozmawiać. Powiedzieć jak wyglądają jego sprawy finansowe, ile idzie na jego utrzymanie. Nie nastawiając go przeciw reszcie rodziny, w miarę delikatnie, możesz mu uświadomić jak sprawa wygląda z Twojej i męża strony. Że zapewniacie mu byt i utrzymanie i myślicie o jego przyszłości, a to jest więcej niż doraźna pizza. Mam wrażenie, że w ogóle nie próbujesz z nim rozmawiać, traktujesz go jak smarkacza, który jest "u Ciebie" i ma się dostosować. W to graj ciotkom i innym "życzliwym", którzy nastawiają go przeciwko Tobie. Pewnie jesteś rozgoryczona, bo chłopak jest nieposłuszny i arogancki, ale ja naprawdę wątpię, żeby jemu zależało na utrudnianiu Tobie życia i że jest złośliwy z natury. Jako osoba dorosłą powinnaś pomóc mu odnaleźć się w sytuacji. Przestań go uważać za wroga, to i on inaczej się będzie do Ciebie odnosić.
Twoi rodzice też mogliby przestać go traktować jako zło konieczne, a przynajmniej przestać mu to okazywać. To wyjdzie na lepsze wszystkim, także Tobie i Twojemu dziecku.

raz powiedzialam mezowi ze jak chce jechac to niech jedzie ale z bratem bo ja sobie nie radze. nic to nie dalo, tylko tlumaczenia ze jemu tez nie jest łatwo, ze robi to dla nas, tylko ze jeszcze rok i całkiem sie oddalimy, jestesmy dopiero 4 lata po slubie i od razu rzuceni na gleboka wode.

Sporo osób, nie tylko wśród nastolatków, alergią reaguje na wszelkie do nich kierowane sformułowania 'powinnaś/powinieneś'. Ich użycie jest doskonałym sposobem na... zakończenie jakiejkolwiek rozmowy, blokuje na długo chęć dyskusji z osobą tych sformułowań stosującą, wzbudza opór.

Nie za bardzo rozumiem:

vs

Madziek88 musisz wykazać się, że masz jaja i stalowe nerwy. Musisz ustalić zasady przede wszystkim z dorosłymi, członkami rodziny i wymagać respektowania zasad! Nagroda za złe zachowanie - to jakaś porażka, rzeczywiście w oczach tego dzieciaka - oni są dobrzy, a ty jędza. Wszystkie dzieciaki, które znałam, które miały wielu wychowawców (rodzice, dziadkowie, ciotki...) lawirowali między zakazami i nakazami i źle na tym wychodziły. To ty jesteś jego rzeczywistym opiekunem. 14 latek to prawie dorosły facet, na pewno nie da się tak wychować jak twoje maleńkie dziecko, z nim musisz bardziej po przyjacielsku, tak jak napisała

Ja swojemu nastolatkowi tłumaczę łopatologicznie, a potem niech wybiera, niech bierze na siebie odpowiedzialność, niech ma poczucie, że to są jego decyzję i on ponosi skutki swoich decyzji. Jednocześnie jestem osobą, co do której ma pewność, że może zwrócić się z każdym problemem, nie wybawię go z opresji, ale na pewno pomogę, że może na mnie liczyć w najgorszej sytuacji.

Nie rezygnuj z dzieciaka, tylko dlatego że jest ci trudno, spróbuj go zrozumieć, za to ustal zasady dla dorosłych!