Czy można zdradzić? - Netkobiety.pl

Wiecie, im jestem starsza, tym coraz więcej mi ta zdrada zwisa. Bo co ja mam zrobić, jak w innej babie się zakochał. Zakochanie to fajny stan. Wiadomo, że zdrada to kłopoty, straszny cios i ból, przewartościowanie życia, a czasami i wyprowadzka, i potargane dzieci, i spadek statusu i jakości życia. No ale co zrobisz. Można się starać cały czas i tak zdradzi, można się nie starać i przez to zdradzi. Człowiek dąży do własnego szczęścia i tylko od niego zależy jakie duże koszty (w przypadku zdrady i np. odejścia i związania się z kochanką) chce ponosić. To już indywidualna decyzja. Może po prostu mam tego typu doświadczenia za sobą i teraz skupiam się na rzeczach najważniejszych, zależnych ode mnie .

Mam wątpliwości, czy jest sens wypowiadać się w niniejszym wątku, bo takich samych/podobnych teoretycznych rozważań było już na tym forum od groma i ciut ciut. Ale niech będzie, ze sentyment mam
Psychologia już od dawna uwzględnia moralne mechanizmy moralne, czyli takie, które pozwalają osobie, która postępuje niezgodnie ze swoimi lub społeczno-kulturowymi zasadami, nadal czuć się DOBRZE. Są to:
Racjonalizacje „złych” czynów jako środków do wyższego dobra  i przemieszczanie odpowiedzialności- czyli miłość usprawiedliwia poniżenie i upokorzenie, które funduje się partnerowi
Eufemizmy – nazywanie „złych” czynów łagodniej - czyli zdrada nie jest zdradą, ale ofiarą w imię prawdziwej miłości
Porównania – porównywanie własnych „złych” czynów z jeszcze gorszymi czynami innych ludzi - czyli zamiast zdradzić, możnaby np. zabić dotychczasowego partnera, albo inni to zdradzają "bardziej okrutnie"
Rozmycie odpowiedzialności - dzielenie się winą z innymi, zewnętrzna atrybucja winy - czyli on/ona swoją ... przyczynił(a) się/sprowokował(a) moją zdradę.
Dehumanizacja ofiar "złych" czynów - cytując klasyka: "bo to zła kobieta była"

Ja jestem kobietą:)
Pisząc z pozycji męzczyzny chciałam wczuć się w to co może czuć.

Zakochać się można, to ludzka rzecz. Ważniejsze jest to, co zrobisz później. Przysięgałem miłość, i że cię nie zdradzę... ale to tylko słowa. Dla większości, to tylko słowa, bo przecież codziennie coś obiecujemy, a z dotrzymaniem obietnicy już różnie bywa. Kiedy ktoś się zakochał dwa razy, to nie masz pewności, że nie zakocha się trzeci, czwarty... I co wtedy? To już zależy od człowieka. Jeden zaciśnie zęby i powie sobie, że to tylko zauroczenie, że nie warto niszczyć rodziny, drugi zdradzi. Dla jednego słowa, to tylko słowa, dla drugiego coś dużo ważniejszego.

Już to kiedyś pisałam, ale napiszę raz jeszcze.

Moja matka jest dla mojego ojca pierwszą poważną partnerką. W ogień by za nią skoczył, nikt nigdy nie stał ponad nią, ani rodzina, ani ja - jego dziecko. Szanuje ją i kocha szalenie, nie znam drugiego takiego pantofla Ale nawet on mi kilka lat temu powiedział, że zakochanie się w kimś innym będąc w związku/konkubinacie/małżeństwie to normalna sprawa, tylko należy pamiętać, że zauroczenie jest chwilowe, niewarte niszczenia długoletniej, dobrej relacji. Należy po prostu pamiętać, co (i kto) jest w życiu najważniejsze.
I ja jestem zdania, że można zakochać się w kimś innym kochając kogoś, bo sama coś takiego przeżyłam po 4 latach związku. Minęło po kilku miesiącach, zdrady nie było, nic nie robiłam zresztą w tym kierunku. Jesteśmy tylko i aż ludźmi, mamy swoje słabości, ale można się z nimi uporać.

Wychodzi się. Tylko do tego potrzeba czasu. Da się wyjść ze wszystkiego, jeśli się CHCE.

Byłam w takiej sytuacji. Z obu stron barykady, że tak powiem

Najpierw mojemu chłopu trochę się poprzewracało w główce, ale dość szybko się ogarnął i dałam mu szansę. Taka byłam twarda w tych swoich warunkach i bardzo zraniona, bo dla mnie nie do pomyślenia było "JAK MOŻNA ZAUROCZYĆ SIĘ W KIMŚ INNYM, SKORO JEST SIĘ W SZCZĘŚLIWYM ZWIĄZKU?!".

Ale niespełna dwa lata później to ja padłam ofiarą zauroczenia kolegą. Tak po prostu - raz usiadł obok na zajęciach, a we mnie jakby piorun strzelił. I im bardziej o nim myślałam, tym mniej uwagi poświęcałam mojemu partnerowi. Nie bardzo mogłam nad tym zapanować, bo fala endorfin, jaka mnie zalewała w obecności tego drugiego, była ponad moje siły. Czysta chemia. Najgorsze było to, że ów drugi zaczął okazywać mi wzmożone zainteresowanie, co tylko potęgowało burdel, w jakim tkwiłam na własne życzenie.
Jednakże opamiętałam się w ostatniej chwili, w momencie, gdy drugi chciał mnie pocałować. Wtedy po raz pierwszy od bardzo dawna ujrzałam oczami wyobraźni swojego partnera i dotarło do mnie, że robię to samo, czym on sam skrzywdził mnie dużo wcześniej. I zrozumiałam, że zalany chemią organizm pragnący bliskości z kolegą nie powinien kierować moim postępowaniem. Zrozumiałam, że ta chwilowa fascynacja jest niczym w porównaniu z moim związkiem. I wiesz, czego żałowałam? Że nie zakończyłam tej znajomości już na samym początku, że ni zdusiłam w zarodku tego pożądania i zauroczenia.

Paradoksalnie jednak pozwoliło mi to uświadomić sobie uczucie do partnera, które po tym incydencie (podczas którego na szczęście do niczego nie doszło) wybuchło na nowo ogniem większym, niż mogłabym się spodziewać
Dzięki temu też zrozumiałam postępowanie mojego faceta te dwa lata wcześniej.
I uświadomiłam sobie, że każdy z nas, niezależnie od tego, czy jest w związku, czy nie, jest narażony na fascynację innymi ludźmi. Ale tylko od nas zależy, czy damy się ponieść emocjom, czy zdusimy je w zarodku (najczęściej jedyną opcją jest zerwanie kontaktu). Ja polecam ukrócać to jak najprędzej, bo tak czy siak nie mamy wpływu na to, czy ktoś na nas mocno działa, czy też nie.  Ot, biologia, która nie powinna jednak brać góry nad rozsądkiem.

I nie, to nie jest tak, że jak się człowiek zauroczy kimś trzecim, to przestaje kochać swojego partnera albo kocha go mniej. Zauroczenie to chemia, człowiek na chwilę się wyłącza, nie może nad tym zapanować, ale na szczęście to mija i wtedy uświadamia on sobie, jakim idiotą był i jak bardzo kocha dotychczasowego partnera/rkę. Oczywiście nie zawsze tak jest, ale wtedy mowa już o całkowitym braku miłości i szukaniu emocji  poza domem.

Jesteśmy tylko ludźmi.

Lwica, dodałaś koeljnego kamyczka do mojego ogrodu pt Czy można zdradzić.

Właśnie, masz rację z tym , że fascynacja jest normalna, ale trzeba to zdusić w zarodku, wtedy da radę z tego wyjść.  Przekładając na życie, właśnie , masz rację, zerwać kontakt,  unikać osób które nam się jakoś bardziej podobają, a nie wręcz przeciwnie, dążyć do kontaktu.

Ale teraz trochę skomplikuję sytuację:
A jezeli dojdzie do zdrady fizycznej, bo się nad sobą nie zapanowało...
Partnerowi nie można mieśc nic do zarzucenia<czyli nie jest chamem albo zimną suką>, a jednak zdradziliśmy tego fajnego partnera, próbowaliśmy zapomnieć o tamtej czy tamtym, ale się nei dało. Stało się ----> przestaliśy kochać.
Czy dalej takie osoby możemy nazywać świniami i logowac się na netkobiety  z tematem <jak on/ona mogli>?

Uważamzyczna nie jest okej, ale sami wiecie, że jak ktoś się zabuja tak naprawdę, nie zdusił tego w zarodku, trudno się opamiętać...

kasajko - każda zdrada powinna być potępiona. Moim zdaniem zdradą nie jest samo zakochanie się w kimś (ustaliliśmy wyżej, że na to nie mamy za bardzo wpływu), tylko dążenie do spędzania czasu z tą trzecią osobą, w tym również oczywiście seks. Ja sama siebie potępiałam za to, że pozwoliłam sobie nie ukrócić tej znajomości na początku i chętnie spotykałam się z owym kolegą. Podejrzewam jednak, że gdyby doszło między nami do jakiegokolwiek kontaktu fizycznego, nie mogłabym spojrzeć na siebie w lustrze.

Dlatego też potępiam każdą osobę, która - świadoma swojej słabości wobec osoby trzeciej - daje się ponieść emocjom i dąży do kontaktu z tą osobą, co rychło prowadzi do zdrady fizycznej.
Po to mamy mózg i kręgosłup moralny, by z nich korzystać.

.

WŁAŚNIE. I tej wolności naszej się boję, bo to oznacza że nie ma nic na zawsze.

Hehe, to długa droga jeszcze przed tobą, żeby uwolnić się od lęku, aby żyć autentycznie, pełnią, tu i teraz.

Dobrych snów .