Niechciane małżeństwo-co robić?? - Netkobiety.pl

To wszystko zaczęło sie pół roku przed naszym slubem gdzie odczuwaliśmy nacisk ze strony rodziców! Wcześniej był inny, zakochany do szaleństwa, zazdrosny ( co w małym stopniu jest miłe) , miły, wesoły, szarmancki, a teraz??
Komputer durne gry, sspanie i wizyty u Mamusi! I tyle;/
wyobraź sobie że w swięta konkretnie 1 pozmywał u Mamy naczynia co w ogóle jest nie do pomyslenia;/ w domu ciężko MU odkurzyć trzeba Go prosic pare dni żeby cokolwiek ( oczywiście małego) zrobił w domu.
Nie potrafimy ze soba rozmawiać bo każda taka rozmowa kończy sie tym że On z góry ma juz swoja racje i co ja bym nie powiedziała to i tak nie ma sensu!
Dochodzi do mnie ostatnimi czasy że ja chyba nie chce juz tak zyc ale nie wiem czy umiem inaczej!
Nie potrafiłabym chyba zranic innych żeby sama byc szczęśliwą!
Jak to wytłumaczyć??

Ja pracuje, ( jak jestem w pracy to z Małym siedzi moja Mama) czasami Andrzej ale to też ciężka sprawa bo nawet jak On z Małym siedzi to proszę Mamę aby zaglądała do nich ponieważ boje sie że coś złego się stanie! Andrzej przy komputerze a Mały biega po meblach ;/
Jeśli wiem że przychodzi pora na jedzenie muszę zadzwonic i Mu przypomnieć! Na szczęscie pracuje od 8 do 13 bądź 13 do 16 więc nie jest źle ale ciągle się boję o swojego Syna,
A co do tego pozbawienia Ojca! Co ja powiem Synkowi za 3 lata?? że wygoniłam Tatę?? bo jak będzie (andrzej) taki jakim jest teraz to uwierz ale sam by Mu tak powiedział.i do kogo będzie miał żal ?? na pewno nie do Ojca;/
A co ja powiem Teściowej?? że wywaliłam Jej synka?? wiesz ile by mnie to gadania kosztowało?? namów?? próśb??
Moi rodzice by to łagodniej zniesli bo Go raczej nie lubią!

Wiele razy Mu to mówiłam że ten związek nie potrwa długo że już mam dośc i nie chce takiego życia! Ale na takim gadaniu się kończy, chyba nie mam odwagi że zrobic coś definitywnie;/
pozatym jakbys znała moją Teściową znała byś moje obawy!
ta kobieta jest wszędzie, tkwi w naszym związku od zawsze i nie jestem w stanie powiedzieć jej że to koniec bo wyjdzie na to że to wszystko moja wina! Ona zna swojego Syna ciągle MU sama gada żeby poszedł do pracy przestał grac zajął sie rodzina ale to takie tam pieprzenie!
A mi mówi że to taki okres że trzeba spokojnie podchodzić do sprawy nie kłócic się itd...;/

Ja sama jestem po rozwodzie, więc jeżeli chodzi o teściową, to w ogóle jej nic nie tłumaczyłam, niech jej synalek się tłumaczy, natomias jeżeli chodzi o dziecko, to powiem tak, moi rodzice są ze sobą "ze względu na dzieci" i teraz, jako osoba dorosła żałuje, że się nie rozwiedli, zależy mi na tym, by byli szczęśliwi, a nie na tym, by byli razem. Dorośli chyba czasem nie doceniają dzieci, dziecko potrafi wszystko zrozumieć, trzeba tylko umiejętnie wytłumaczyć. Dlaczego myślisz, ze syn będzie miał żal do Ciebie? To tatuś nie potrafi się zachować, a nie Ty. Jak sama powiedziałaś, nawet nie możesz dziecka z nim zostawić, to może warto zadbać o to, by przy Tobie był ktoś bardziej odpowiedzialny? A jak już zaczniesz mówić o rozwodzie, to moze i do małżonka dotrze, ze coś tu nie gra i że czas dorosnąć?!

Hmmm, czytam i zastanawiam się.
Twój mąż  nie dorósł do roli ojca i męża.
Jeśli zależy Ci na nim i małżenstwie musisz uspokoić emocje i spróbać mu na spokojnie powiedzieć czego oczekujesz. Jeśli to niemożliwe napisz mu to. Łatwiej Ci będzie wyartykułować to co Cię boli i niepokoi.
Masz wiele argumentów i racji. Po pierwsze nie możesz go utrzymawać. To dla mnie niezrozumiałe.
Może rozwód to ostateczne rozwiązanie. Jeśli już , to może separacja.Może powinnaś wpłynąć na to aby utrzymywał rodzinę składając pozew o alimenty. Musisz działać zdecydowanie a zarazem deliktnie. Daj mu konkretny czas  na zmiany, napewno nie stanie się to z dnia na dzień. MOże się otrząśnie z tego marazmu.

No właśnie! Dać Mu czas może to i dobry pomysł ale z drugiej strony jeśli to będzie kolejny stracony czas??
Zauważam ostatnio że to że chodzę zła a nawet wściekła udziela się Małemu, czasami nawet kiedy robi cos niedozwolonego a wiadomo to tylko dziecko krzykne na Niego a potem sama  żałuje że wyrzywam się na niewinnym dziecku przez faceta który szarga mi nerwy. Ale masz rację może lepiej bedzie jak Mu to napiszę?? Bo rozmowa nie ma sensu ja powiem swoje a On tysiąc innym słów gdzie wyjdzie że to ja jestem tą złą i się czepiam!
Nie wiem czy to na Niego zadziała;/ usłyszę tylko że jak zwykle robie cos aby MU dopiec, dobić!
Że w ogóle nie słucham co On do mnie mówi itp.....
Trzeba użyć hardkorowych metod typu ten pozew!
Zobaczymy może w między czasie ktos poradzi cos jeszcze!
wOLAŁABYM ABY SAM ZROZUMIAŁ ŻE TO NIE MA SENSU I SAM SIE WYNIOSL

Ale po co on ma się wynosić? Jemu jest dobrze, jak to się mówi ciepło, przytulnie i muchy nie gryzą. On ma obiadek, czyste ciuchy i możliwość siedzieć przy kompie, a z tego co napisałaś, to niczego więcej do szczęścia nie potrzebuje.

Marii , jeśli ma dać czas, to nie traktoważ tego jako stracony. Jeśli będziesz widziała, że on nic sobie z tego nie robi, wtedy konsekwentnie działać. On musi widzieć, że Twoje słowa coś znaczą, że musi się z nimi liczyć.

Na to nie ma gotowej recepty i nie można nikomu radzić jak ma postąpić. To jest Twoje życie, Twoje wybory. I może warto powalczyć o to małżeństwo. I dopiero kiedy poczujesz, że zrobiłas wszystko co mogłaś, co bylo w Twojej mocy, nie będziesz miała wątpliwości.

Nie rozumiem jeszcze jednej rzeczy, czemu go obsługujesz. Przestań mu usługiwać, nie podsuwaj obiadków pod nos. ZOstawiaj mu listę co ma zrobić, jakie zakupy, co ma posprzątać. On siedzi w domu przy komputerze a Ty jesteś jego służącą? Zacznij od tego, od takich drobnych zmian.
Jeśli nie zrobi zakupów, nie posprząta, Ty nie ugotujesz obiadu. Proste.Bedzie głodny każesz mu zrobić sobie kanapki. Kiedy Ty wszystko za niego robisz on nie odczuwa , że musi się starać. Przyzwyczaił się do wygodnictwa i musisz z tym walczyć .

Macie rację! Koniec z usługiwaniem niech sam sobie wszystko robi niech zobaczy jak to jest tyrać od rana do nocy!
Właśnie nieźle się z Nim pokłóciłam bo ja Mu zawsze truje o komputerze a tylko zobaczył że ja usiadłam to sobie pozwolił powiedzieć " i kto tu siedzi na kompie"
poza tym wczoraj po jakiejś wymianie zdań powiedział" nie zachowujesz się jak kobieta" to dopiero mnie zabolało bo czy My kobiety nie możemy czasami używać brzydkich słów?? nie wydaje mi się!
Koniec z tym matkowaniem jak się nie poprawi to go sama wyprowadzę
Myślicie że miesiąc czasu to za mało bądź za dużo dla niego na poprawę??

A czy pewna jestes, że ukrywa przed Tobą kolegę??? Trochę to podejrzane.
Bardzo Ci współczuję. Najlepsza metoda to przestac skakać koło "pana i władcy". Jak zrobisz obiad powiedz mu o tym. Nie nałoży sobie, to bedzie głodny. Nie przejmuj sie tym wcale. Ja w takiej sytuacji nawet przestałabym mu gotowac, prac i prasowac. Dała bym mu do zrozumienia, że nie ma w domu słuzącej. On nie pracuje więc ma takie same obowiązki jak Ty. Przecież mozna podzielic co kto robi w domu, a dzieckiem zajmujecie sie na zmianę.
A jak mu sie nie podoba niech idzie do mamusi. Ona mu ugotuje, poda pod nos, potem sprzątnie ze stolu i pozmywa. I jeszcze buzie obetrze jak sie pobrudzi. Może byc weekenowym ojcem jeżeli nie docenia tego co ma. Jak mu sąd przywali alimenty to może w koncu zacznie myslec jak dorosły facet. Do tej pory pokazuje, że jest bardzo nieodpowiedzialny.

Właśnie miałam się zapytać jakie wzorce wyniósł Twój mąż z własnego domu. I już mam odpowiedź.
Trudna sprawa, ciężko kogoś zmienić jeśli  w takim modelu jako dziecko wyrósł.
Musisz mu wytłumaczyć, że już nie jest dzieckiem, jest człowiekiem który razem z Tobą założył rodzinę. I to od Was zależy jaka ona będzie.
NIe chcę, żebyś się nakręcała, i nie jesteśmy od namawiania Cię do rozwodu.
Musisz sama wiedzieć czego chcesz, ale uważam że jesteście młodymi ludźmi i wiele jeszcze możecie zmienić.
Czy wyjdziesz na beznadziejną żonę, jeśli on pojedzie na obiadek do mamusi? Nie wydaje mi się.
Raczej spojrzyj na to inaczej. To on pokaże się  w roli dużego dziecka, który nie dorósł do roli męża i ojca. Wiem, że fajnie się mówi z boku.
Ale chyba nie o to chodzi aby punktować co on ma robić. Usiądźcie i zastanówcie się wspólnie co on będzie robił.  Pokaż mu, że czynności domowe to również wkład we wspólne życie rodziny.

Jeśli to do niego nie trafia, musisz powiedzieć dość i nie usługiwać mu.

hej.

uwazam ze bycie w zwiazku tylko ze wzgledu na dziecko nie ejst dobre. sama zylam w rodzinie w ktorej moim zdanie rodzice sie nie kochali - potrafili sie klocic bic i wyzywac .. ja na to wszytsko patrzylam i juz jako 10 lataka chcialam aby sie rozeszli zebym na to nie patrzyla... dziecko wszystko sie pozniej odbije na jego psychice. Musisz postawic wszystko na jedna karte postwic ultimatum swojemu mezowi.. albo cos robi ze swoim zachowaniem albo nie. Nie wiem czy masz ewentualnie gdzie mieszkac przez pare dni. moze to da mu do myslenia i zrozumie ze powinien sie zmienic. przedtym sroboj jemu wszystko wyjasnic... ze sie zmienil ze ciebie to boli i zle sie z tym czujesz. ze mieliscie stowrzyc szczesliwa rodzine a tak na parwde stajecie sie obcy dla siebie. moze to dotrze do niego. daj mu czas np. miesiac jak to nie da to przenocuj u rodzicow ze dwa dni.. moze wtedy zrozumie.. nie gotuj mu obiadow zyj swoim zyciem.. nie przezyjesz za niego zycia.

Kilka lat temu byłam w podobnej sytuacji, 22 lata, dziecko, studia, mąż z rodziny, gdzie kobieta usługiwała mężowi. Mąż nie odczuwał potrzeby wstawania do dziecka, pomocy w domu. Ja kończyłam studia, pisanie pracy. Narastała straszna frustracja i napięcie między Nami. Potrafiliśmy się kłócić o wszystko, nawet o rozsypany cukier.

Dwa razy wyprowadzałam go do Mamusi, bo nie chciałam, żeby dziecko wychowywało się wśród kłócących się rodziców. Drugi raz trwał 2 miesiące i można powiedzieć, że pogodziła Nas choroba synka ( wirus rota, ale musiał być w szpitalu, żeby się nie odwodnić). I wtedy jakoś inaczej na siebie spojrzeliśmy, udało Nam się w końcu porozmawiać szczerze o naszych odczuciach, oczekiwaniach. Postanowiliśmy zaryzykować jeszcze raz, rozwieść zawsze się zdążymy:) stopniowo uczyliśmy się siebie na nowo, ale teraz postawiliśmy na szczere mówienie o tym co Nas drażni. Mąż zawsze powtarzał, żeby mu "facetowi" wykładać wszystko kawa na ławę:)

na szczęście udało Nam się, po 8 latach zdecydowaliśmy się na drugie dziecko. Nie zawsze jest kolorowo, ale nie ma już burzliwych kłótni. Nauczyłam się, że w relacjach z mężem, jeżeli chcę osiągnąć skutek- muszę często powtarzać to kilka razy i nie oczekiwać szybkich zmian, ale stopniowo.

Postaraj się go przede wszystkim zmobilizować do pracy, nie ma nic gorszego niż nudzący się facet. Bądź też czasem egoistką, myśl o sobie...trzymam kciuki, abyś odnalazła właściwą dla siebie drogę...przede wszystkim czy go jeszcze kochasz, bo jeżeli się nie kocha tej drugiej osoby, to trudno jest walczyć o rodzinę. A dzieci wyczują każdy fałsz w relacjach mama- tata...

pozdrawiam

Witaj,

   z Twoich wypowiedzi odczytuję, że układ w Twoim związku zmienił proporcje. W pierwszych latach życia dziecka potrzebuje ono właśnie matki i aby to się stało, ojciec odgrywa ważną rolę. Zapewnia pracując obojgu, i matce i dziecku, niezbędne bezpieczeństwo i komfort wychowywania potomstwa. Przejęłaś rolę ojca, ten zaś nie przejął Twojej roli jako odpowiedzialnego opiekuna. Jest w domu ale Twój niepokój o dziecko i o związek jest tak silny, że uniemożliwa Ci normalne, zdrowe funkcjonowanie. W obecnej sytuacji masz różne możliwości, zadbać aby te proporcje funkcjonowania Twojej rodziny uległy zmianie, a to choćby dlatego, że z opisu można wywniskować, że Twój mąż jest uzależniony od komputera, gdzie stałe przebywanie w domu niestety sprzyja uzależnieniu. Wyjście z niego wiąże się z terapią, która wymaga uświadomienia sobie problemu i zaangażowania w jego pokonanie. Możesz poprosić o pomoc mediatora rodzinnego, który jako postronna osoba pomaga dojść parom do porozumienia, czasem w podstawowych sprawach. Takie rozwiązanie chroni często pary przed ostatecznym rozwodem, kiedy to emocje i urazy są tak duże, że uniemożliwiają dalszy wspólny związek. Z pewnością wskazane jest działanie aby ocalić to, co jest możliwe do ocalenia. Życzę Ci siły i wiary w dobrą przyszłość Waszej rodziny.

Ale jak już wcześniej pisałam ja już nie chcę walczyć o ten związek. Robiłam to tyle razy i nic z tego więc poddałam się już jakiś czas temu! A pozatym dlaczego to ja  mam wiecznie o coś walczyć?? jest tak jak napisałaś jestem i kobietą i mężczyzną a chciałabym być tylko kobietą;/  o mnie nikt nie dba nie martwi się że wrócę z pracy zmęczona że mnie też może boleć głowa, powiem to w prostym języku nie chcę już z nim być tylko ten zasr.......y egoista ma to gdzieś i siedzi mi jak taka kula u nogi !!!!

Mario przemyśl sobie wszystko na spokojnie. Wszystkie za i przeciw. Abyś miała poczucie, że decyzja którą podejmiesz  jest tą  właściwią.
MOże  warto podjąć wysiłek ratowania związku, tak jak podpowiada Ci pani psycholog. Rozważ wszystko. To są Twoje decyzje.
Napewno Twoje życie nie może wyglądać tak, że utrzymujesz męża i na dodatek placzesz po kątach.  Nie na tym ma polegac małżeństwo. Masz prawo powalczyć o swoję przyszłość, jeśli u boku męża , to on musi zrozumieć, że też musi coś od siebie dać, nie tylko brać i korzystać. Na pewno nie można być tylko i wyłącznie z kimś dla dobra dziecka. Dla dobra dziecka i dobra rodziny to on powinien o nią zadbać.
Życzę Ci powodzenia.

Marii napisz co u Ciebie, jak się mają Twoje sprawy. Czy rozwiazałaś swoje problemy, na jakim jesteś etapie. Pozdrawiam.