życie z fobią - Netkobiety.pl

Wiesz, jestem zdania, że jak coś zaczyna przeszkadzać w normalnym funkcjonowaniu, to należy podjąć potrzebne kroki, by to wyeliminować.

Po co się męczyć... chyba, że jesteś typem męczennicy, to wtedy rozumiem

W swym życiu kierujesz się drugim zdaniem z mej sygnatury.

Cóż, nie ma obowiązku być szczęśliwym człowiekiem.

Z tym typem męczennika w sumie jakby sie zastanowić to troche do mnie pasuje. Jednak nie z tą fobią. To jest cos czego musze się pozbyć. Szkoda ze nie znam nikogo kto na to choruje. To niestety rzadko spotykana fobia. Tyle tylko co czytałam szukając informacji o tym, znalazłam wpisy chorych i jedni mogą oglądać filmy inni nie, nawet mogą byc w pobliżu osób, które wymiotuja a to byloby dla mnie wielkim sukcesem choć ciężko mi wyobrazić sobie ze to możliwe. Zdołował mnie wczoraj wpis jakiejś pani na jakimś forum ktora pisała ze 2,5 roku terapii i nic...

Chloe, ty pomyśl na poważnie  o psychoterapii. Być  może  nie wyleczy  cię  na 100%, ale pomyśl  jaka to by była  frajda, gdyby się  wszystkie twoje problemy zmniejszyły  o połowę... A wszystkie twoje problemy są  powiązane - nie możesz naprawiać tego pojedynczo

Jeszcze nawet nie spróbowałaś leczenia, ale już wiesz, że się nie uda...Po tym co piszesz i jak piszesz, ja widzę dziewczynę, która nie jest gotowa na zmierzenie się z problemem. Bronisz się jak tylko możesz i na początku tej drogi jest to naturalne...Zmiana boli. Być może jeszcze tak bardzo objawy choroby nie zmęczyły Cię, żeby jednak prosić o pomoc.

Cześć. Nie miałam pojęcia, że jest taka fobia, ale wiem jak fobia paraliżuję życie. Łączę się w bólu. Mam klaustrofobię i jest to ciężki kawałek chleba. Panicznie boję się ciasnych pomieszczeń i pomieszczeń niekoniecznie ciasnych, ale z których nie wyjdę w każdej chwili. Autobusy odpadają, winda, ciasna łazienka, sytuacje, w których widzę kogoś w ciasnym pomieszczeniu na żywo, w tv, na zdjęciu itp., auto tylko z otwartym oknem i musi być dużo miejsca, ciasna kolejka w sklepie, tłumy ludzi i tak dalej mogę wymieniać. Tyle razy próbowałam się odważyć/ przezwyciężyć to, ale zawsze kończy się omdleniem, napadem paniki, hiperwentylacją i prawie zawałem. Nigdy nie mówię o tej fobii nikomu, bo zawsze znajdzie się taka osoba, która albo próbuję na siłę "wyleczyć" albo robi sobie głupie żarciki. Wiedzą tylko moi bliscy, którzy nie uważają mnie za wariatkę. Do specjalisty się nie wybieram, bo i tak nic mi nie pomoże moje milczenie. Musiałby przepracować ze mną moje dzieciństwo, moje inne lęki i depresję, a z tym ciężko.

Niby można rozmawiać (pisać) z psychologiem przez Internet. Wątpię w skuteczność tego, bo jednak jak się otworzysz na żywo to jest jakiś przełom, ale zacząć od czegoś można. Tylko trzeba chcieć.

Chloe ale w sieci nie wiadomo na kogo trafisz i czy w ogóle jest psychologiem, czy oszustem, bo przecież też się płaci.Poszukaj w realu, możesz iść na NFZ lub jeśli nie chcesz iść po skierowanie do rodzinnego, zapisz się bezpośrednio do psychiatry - nie trzeba mieć skierowania, a zapewniam, że psychiatrzy nie gryzą , nie robią też z nikogo wariata, ani nie leczą na siłę. Natomiast najszybciej i najtrafniej cię zdiagnozują.I bardzo często - wyślą cię na terapię. Ja mam agorafobię, klaustrofobię, i lęk wysokości. Co do milczenia - lekarze i psychoterapeuci często z tym się spotykają, potrafią drobnymi kroczkami wydobyć od pacjenta potrzebne informacje, zresztą sama postawa pacjenta wiele im mówi.Nie bójcie się szukać pomocy.Nie warto.Tym bardziej, że aby wyjść całkiem na prostą potrzeba czasu na leczenie, to nie jest tak hop siup.Pomyślcie, ile czasu macie lęki, natręctwa, fobie? Jak długo byłyście pod presją czegoś lub kogoś, aby zaburzenia rozwinęły się tak bardzo? Na pewno nie jeden dzień, miesiąc czy nawet rok, przeważnie ten proces narasta latami.Więc i w tydzień nikt nie jest w stanie tego zmienić.

Zbytdelikatna współczuję tylu fobii. Do psychiatry można zapisać się na nfz bez skierowania od lekarza rodzinnego? To by mi pomogło. Agorafobia jest straszna ja sama nie lubię przebywać w otwartej przestrzeni jak pisałam wyżej uwielbiam male ciasne pokoje a takie bycie w otwartej przestrzeni bywa straszne. Ale to nie fobia.
Tak fobia nie trwa roku u mnie jak pisałam okolo 14-15 lat juz

zgubionemarzenia nikt w psychiatryku cię nie zamknie, a specjaliści są od tego żebyś pozbyła się tych zawirowań Ja po raz pierwszy, gdy trafiłam do psychiatry, w ogóle nie byłam w stanie mówić po ciężkich przeżyciach, taka bezwolna roślinka, nie byłam nawet pewna, gdzie i po co tam przyszłam. Z pewnością nadawałam się do szpitala, ale mój lekarz w spokojnej rozmowie zaczął powoli ode mnie wyciągać co i jak, bardzo dużo też zorientował się po moim zachowaniu, wysłał mnie na testy psychologiczne, na terapię, a był to lekarz na NFZ,zresztą często bywa tak, że psychiatrzy przyjmujący prywatnie pracują też na NFZ w innych przychodniach, czy szpitalach.
Jeśli człowiek byłby w stanie poradzić sobie samemu, to już dawno poradziłybyście sobie, prawda? Zachęcam ale oczywiście możecie nie skorzystać.
Co do mojej agorafobii, to bardzo dobrze już sobie radziłam, zero objawów,euforia i mnóstwo energii, ale zrobiłam straszną głupotę - sama przerwałam leczenie, niestety za wcześnie, to bardzo typowy błąd, gdy człowiek poczuje się już dobrze. To co przeżywałam nie lecząc się, nawet nie chcę sobie przypominać, cud, że nic sobie nie zrobiłam żeby przerwać ten koszmar.

Chloe miałam potworne natręctwa, które niemalże uniemożliwiały mi funkcjonowanie, teraz natręctwa to dla mnie pikuś, doskonale potrafię się bez nich obejść , ale bez pomocy się nie obyło. Najlepiej idźcie do Poradni Zdrowia Psychicznego na NFZ bez skierowania.

A jeszcze jedno, ja teraz chodzę do psychiatry-psychologa. Poszukajcie, to dobra sprawa, wprawdzie siedzi się długo w kolejce, bo na każdego pacjenta poświęca min.15 minut, ale jest to jakby 2 w jednym, od razu można pogadać i uzyskać "szerszą" poradę.

Nie, nie mów dlaczego. W rejestracji ich to nie interesuje

Ja mam agorafobię i socjofobię,zamierzam coś w końcu z tym zrobić,bo strasznie mi to utrudnia życie.

A ja mam bzika na punkcie mycia rąk,szczególnie jak widzę ludzi (kobiety w pracy)wychodzących z kibelka szybkie spojrzenie w lustro-czy tusz się nie rozmazał .To nic,że za chwilę będzie jadła śniadanie,albo dotykała innych ludzi tymi rękoma.Perfekcyjny makijaż i fryzura -najważniejsze !!
Może wyolbrzymiam,ale tak mam Doszło do tego,że klamek nie chwytam.Łokciem otwieram,a jak nie idzie to przez chusteczkę.

Ja myję ręce milion razy dziennie, brzydzą mnie publiczne toalety i ogólnie ludzie, nie lubię się z nimi witać, a tym bardziej jak widzę, że kobiety dają sobie całusa na dzień dobry i tak 20 po kolei cmok cmok to aż mi nie dobrze.

Dobrze, że nie musicie otwierać lodówki za każdym razem, jak koło niej przechodzicie, wyglądało to tak - otwieram, zaglądam, zamykam dotykając w "specjalny"sposób uchwytów do otwierania, a potem jeszcze głaszczę drzwi lodówki i jeszcze raz dotykam uchwytów - zawsze obiema rękoma naraz, nigdy inaczej . To tylko jedno niewinne natręctwo z mojego bogatego repertuaru . Teraz się z tego śmieję, ale żyłam wcześniej sparaliżowana natręctwami, do tego starając się je ukrywać przed otoczeniem, horror. I racja chloe - im większy stres tym bardziej uciążliwe natręctwa.
Ręce oczywiście miałam starsze od siebie o jakieś 10 lat od ciągłego mycia i to mydłem antybakteryjnym, nawet nosiłam ze sobą płyn antybakteryjny.
Nie wspominając o natrętnych myślach. Ale to wszystko zaburzenia emocji, to nie choroba psychiczna, głowy do góry i zacznijcie walczyć o siebie, nie bójcie się tego.

Mój brat tak ma co przejdzie koło lodówki zamyka otwiera i musi w "specjalny" sposób podotykać, tak samo wszystko co położy musi 100 razy poprawić. Na początku mnie to denerwowało później się już przyzwyczaiłam. Ja się strasznie boję sama siedzieć w domu, a niestety muszę (pracujemy z facetem na różne zmiany) i co 2 minuty sprawdzam czy są drzwi zamknięte. Nawet jak jestem z nim w domu to ciągle gapie się na te drzwi, a najgorsze jest jak usiądę tyłem do drzwi to już wariuje, że mnie ktoś od tyłu podejdzie i udusi.. Jak ktoś przechodzi koło moich drzwi to ciśnienie na maxa, a jak zapuka ktoś bez zapowiedzi to ryczę ze strachu.

Ja jako dziecko chodziłam tylko po niepopękanych kafelkach chodnika. Tyle akcji przez te moje lęki, natręctwa, fobie naodwalałam, że aż szkoda mi mojego faceta, przecież na to patrzy i sobie myśli pewnie, że stuknięta jestem. Masz kogoś kto Cie wspiera/ pociesza? Zastanawiasz się czasami co ta osoba sobie myśli?

No takie wsparcie na wagę złota, może nawet będzie mógł z tobą pójść pierwszy raz?

No ja go nie doceniam a sie okazuje ze to jednak skarb. Gotowac lubi co najlepsze jakos przez nasze 3,5 roku związku nie mieliśmy takiej szczególnej kłótni no ale on nie jest taki żeby komukolwiek wypominać chorobę. Czy znajdzie lekarza nie wiem ale obiecał poszukać no i jesli da się pójść we dwójkę do psychiatry to może bym poszla bo on chcial nawet ale znowu nie wiem czy nie wole w cztery oczy z lekarzem pogadać.

O super Brawo Tylko wiesz, że leki najprędzej zadziałają po ok miesiącu?

Na początku zwykle bywają różne zawirowania zanim organizm się przyzwyczai. Czasem trzeba dobierać leki jeśli ktoś mimo wszystko nie toleruje tych. Ale jak już zaczną działać człowiek zaczyna głębiej oddychać

Jeśli lekarz trafi z wyborem leku poczujesz znaczącą różnicę. Będziesz czuła się o niebo lepiej ! Ale leki wpływają tylko na objawy choroby, z jej przyczynami poradzi sobie terapia.

Tak na początek nie biorę całego proszka. Ale dzisiaj nie czułam się szczególnie gorzej wiec myślę ze będę mogła brać. Najgorsze ze musze znaleźć psychoterapeutę.

Trochę sobie nie radze z natręctwami i tą fobią. nie mogę spać, bo przeszkadzają mi hałasy, które dla innych ludzi są normalne, nie mogę odpocząć, bo ciągle coś jest nie tak. Jakby wszystko było przeciwko mnie. Wykończy mnie to niedługo, chce mi się wyć momentami.