Życie za życie? - Netkobiety.pl

Jakże trafnie tu pasuje cytat " Miecz przeznaczenia ma dwa ostrza jednym jesteś ty a drugim jest śmierć"

Cos w tym jest. Umarł mój dziadek to urodził się mój brat a jak ja się urodziłam to dwa tygodnie później umarła babcia. Ojciec mojej bratowej zmarł niedługo po narodzinach swojego wnuka a drugiej bratowej dziadek umarł gdy ta miała urodzić córkę.

Ja miałam podobny przypadek. Byłam w zagrożonej ciąży z 1 dzieckiem. Obudziłam się rano i "coś" w moich myślach wymusiło na mnie szybkie wyjście z domu. spieszyłam się tak bardzo, że nawet drzwi za sobą nie zamknęłam, byłam jak w amoku. Gdy wróciłam do domu,okazało się, że moja babcia w sąsiednim pokoju dostała wylewu, paraliżu i wyglądała strasznie. Znalazła ją moja mama, a gdybym ja ją znalazła? Mogło skończyć się źle dla mojego malucha.

Mój dziadek też zmarł trzy miesiące po narodzinach mojego pierwszego syna.
Moja mama trzy miesiące po narodzinach wnuczki. I jeszcze coś choć może to głupie.Dziwnie się poczułam jak  zobaczyłam że mój pradziadek urodził się równo 100 lat przed moim młodszym synem.
Z tego co słyszałam pradziadek miał zainteresowania muzyczne ,syn też.Nikt więcej w rodzinie nie grał na żadnym instrumencie.
.

Ja nie rozumiem takiego gadania...  umarł dziadek, urodził się wnuk, umarł ktoś tam - urodził  ktoś tam... Przecież te kobiety były w ciąży od miesięcy, w końcu musiały urodzić Ze dziadek doczekał urodzenia wnuka to też zadne halo - ludzie często żyją utrzymywani wolą życia  (z wielu powodów) a jak doczekają tego co chcieli to wola życia odchodzi, bo nie ma bodźca i człowiek umiera w oczach - to każdy lekarz potwierdzi i to nie jest żaden cud.

Nie tylko dzieci, Olinko. Jak chorował mój ojciec, to o różnych rzeczach usłyszałem z tej okazji. M.in. o czymś takim, że ponoć kiedy kogoś bardzo kochamy i nie chcemy pogodzić się z jego śmiercią, to taka osoba za wszelką cenę stara się pozostać przy życiu, nawet jak bardzo się przy tym meczy - bo "nie pozwalają mu" na odejście najbliżsi. Ile jest w tym prawdy - nie wiem. Faktem jest, że ojciec był nieprzytomny i wiadomo było, że to koniec (ostatnie stadium raka i te sprawy). Matka bardzo nie mogła się z tym pogodzić, cały czas przy nim chodziła i się nim zajmowała. Jednego dnia jednak kazała się zawieźć do banku, pozałatwiała sprawy a wieczorem usiadła przy nim i zaczęła mu o tym opowiadać. Powiedziała, że właśnie sprzedałem tego dnia jego samochód (jego pierwszy i "najukochańszy") i że może w sumie już zasnąć, bo wszystko ogarnięte i nie ma sensu, żeby się męczył. Niedługo po tym zmarł.

Co do "zmiany warty"... Moja matka twierdzi, że starsi po prostu ustępują miejsca nowemu pokoleniu i tak musi być, tylko że z reguły odchodzą ci, na których nam najbardziej zależy. Na dwa-trzy miesiące przed moim urodzeniem zmarła babcia mojej matki, która bardzo się cieszyła ponoć z mojego przyjścia na świat. Zmarła niespodziewanie, matka bardzo ją lubiła.
Podobnie było, jak miał się narodzić nasz syn. I znowu, na 2-3 miesiące przed nim niespodziewanie zmarła ulubiona ciotka mojej żony. Były bardzo zżyte, dzwoniły do siebie praktycznie codziennie, ona też wiedziała o narodzinach małego (kilka dni wcześniej byliśmy u niej w odwiedzinach, śmiały się i żartowały z brzucha żony). Sprawa była bardzo szybka - przewróciła się, wylew, karetka, później "poprawka" i koniec.

Nie odmawiam racji piszącym, że to tylko przypadki. Pewno tak, ale moim zdaniem coś w tym jednak jest. Gdyby miał być to "tylko przypadek", zbieg okoliczności, to byli "lepsi kandydaci" (choroby, wiek, "okoliczności przyrody" itp.). W opisanych przeze mnie przypadkach dotknęło to osoby, które miały jeszcze trochę przed sobą i ich odejście było traktowane jako duża strata przez najbliższych. A wiem, choć zabrzmi to brutalnie, że gdyby to dotknęło innych "kandydatów", to nie byłoby to aż tak odbierane przez rodzinę.

Są to wszystko może rzeczy które ciężko wytłumaczyć ale się zdarzają.  Choć myślę że to jednak zbiegi okoliczności.  A co do woli życia to tak się dzieje bo mózg za to wszystko odpowiada.

Zbiegi okoliczności
ale zgadzam się, że człowiek może mieć wpływ na datę swojej śmierci. Mieszkałam na studiach z dziewczyną, której dziadek, prawie 90 letni rolnik chory na nowotwór, zmarł w dniu kiedy dowiedział się, że zięć któremu przepisał kilka miesięcy wcześniej gospodarstwo, sprzedał konia do rzeźni. Nawet nie chodziło o to, że ten koń był jakiś specjalny, po prostu załamało go że już nikt się z nim nie liczy, o nic go nie pyta, że już nie jest gospodarzem w swoim obejściu. Rano się dowiedział, wieczorem już nie żył. Jego żona, która była absolutnie zdrowa, nie żyła następnego dnia rano. Nie robili jej sekcji zwłok, bo była już też bardzo leciwa babinka - może dostała w nocy zawału, może wylewu. Dziadków pochowano na tej samej ceremonii. Wujka, co sprzedał konia, rodzina prawie zlinczowała....