rozstałam się z nim na ulicy, zero kontaktu - Netkobiety.pl

Przykro mi to pisać, ale nie ma aktualnie innej opcji jak wyć do księżyca, szlochać, leżeć w łóżku w samotności tak długo aż rozpadniesz się....................................... i po tym  powolna praca nad sobą, walka nad emocjami , stawanie się silniejszą ........................... i znów upadek....................... i znów poczucie krzywdy,żal .............ale ciut mniejszy........................ i znów upadek i tak wiele razy,aż poczujesz, że choć nadal Tobie żal,wspominasz, tęsknisz ale jakoś mniej Cię boli

Hej, przeżyłam coś podobnego. Byłam z facetem, który ciągle był zakochany w swojej byłej. Ona go zdradziła. Próbowali naprawiać związek, ale on już jej nie ufał i się rozstali. Po kilku miesiącach pojawiłam się ja. On oczywiście ukrywał, że nadal coś do niej czuje, a ja byłam ślepa na wszelkie niepokojące sygnały. Myślałam, że wszystko idzie w dobrym kierunku. Związek się rozwijał, ale po kilku miesiącach odkryłam że popłakiwał sobie w nocy. Tłumaczył się, że został tak strasznie skrzywdzony. Ja zamiast wtedy dać sobie spokój pocieszałam go. Odkryłam, że jego była wciąż ma z nim kontakt smsowy, rzadki ale jednak. Tak sobie płakali, że się kochali, ale nigdy nie będą ze sobą bo ona to zniszczyła. Potem ona "przypadkowo" pojawiła się w miejscu w którym spotkaliśmy się ze znajomymi. Nie rozmawiali ze sobą. Ja wtedy wciąż ufałam swojemu chłopakowi, nie byłam nawet zazdrosna o nią bo nie znałam całej prawdy. Niedługo po tym planowaliśmy wakacje, byliśmy "szczęśliwi" a przynajmniej on tak udawał. Później nie mógł wytrzymać i się rozstaliśmy. On mówił że jednak ciągle ją kochał i że mimo iż ona teraz ma nowego to wierzy że jest szansa że będą razem. Od tego momentu minął rok. Ja jestem z kimś innym, jego była nadal z tamtym kolesiem, a on siedzi w domu i płacze. Nie mam z nim żadnego kontaktu, nigdy się nie odezwał. Do dzisiaj mnie to boli.

Byłam z nim dobre półtora roku. Myślałam, że jest moją pokrewną duszą, że jesteśmy sobie pisani. Bywały różne incydenty, rok temu podczas naszego kryzysu on podczas wyjazdu z przyjaciółmi po Europie znów kręcił z tamtą (ona też była razem z nimi). Nie wiem ile jeszcze podobnych sytuacji przede mną ukrywał. Jego znajomi nie znają mnie (oprócz dwóch najbliższych kolegów, rodziców i dziadków). A tamci znajomych, których chciałam poznać (mamy podobne zaingerowania, o czym dowiedziałam się z FB) są przyjaciółmi tamtej, i dobrze znają historię ich relacji (choć nigdy nie byli razem jako para). Tak czy inaczej mam już dosyć bycia tą drugą, za każdym razem wychodzi na to, ze tamta wciąż się dla niego liczy - zresztą nie raz już analizowałam jego oschłość wobec mnie, czasem był namiętny, ale nigdy nie dążył do zbliżenia, nie szalał za mną, nie był we mnie zakochany, bo przecież tylko do tamtej czuł coś podobnego... Po co on w ogóle się ze mną związał... A teraz gada, że nie chce jej zranić... JEJ zranić, JEJ... Poza tym czuję, że on coś ukrywa, że będąc ze mną coś się działo za moimi plecami, inaczej nie miałby problemu, żeby mnie z nimi poznać, nie przejmowałby się tamtą, w końcu kręcił z nią trzy lata temu, wiec nie rozumiem, dlaczego nie chce się przyznać, że jest teraz ze mną... Zresztą po co ja nad tym rozmyślam. Nie mogę sobą więcej tak pomiatać. Na razie jestem pod wpływem adrenaliny, stres trzyma mnie w złości, boję się, ze wkrótce się rozkleję, i będę non stop analizować, doszukiwać się powodów tego wszystkiego itp.  Poza tym podejrzewam, że nawet jeśli z nią nic już mu nie wyjdzie, to będzie szukać sobie kolejnej naiwnej na portalu ogłoszeniowym, już nie raz tak zrobił, ze strachu, że zostanie sam... Poza tym długo mogłabym pisać, jak bardzo czułam się przez niego niedoceniana w tym związku, że i tak wiem podświadomie, że należało to zakończyć już teraz, nie będę dłużej pozwalała mu siebie tak traktować...

Tak czytam i poprzedni wątek też przeczytałam i ja tych "dobrych czasów" to nie widzę za bardzo... Za czym autorka niby miałaby tęsknić?

W zasadzie te "dobre czasy" nigdy nie były dość dobre dla mnie, zawsze podszyte jakimś ukrytym sekretem... Gdy ostatni raz zrobił mi świństwo w maju (napisał do mnie, podczas gdy ja poszyłam się po anonimową dziewczynę z portalu), wybaczyłam, choć nie potrafiłam ufać do końca. Cały czas myślę o tych wszystkich złych chwilach, ich było o wiele więcej - w ogóle ten związek to jakaś pomyłka, zero satysfakcji, szczęścia, uskrzydlenia... Ciągle tylko żebranie o uwagę, uczucia, pocałunki... Nigdy o mnie nie dbał, nie dbał o moje bezpieczeństwo, samopoczucie, wciąż tylko krytykował... Tyle razy przez niego cierpiałam, a on wciąż robił ze mnie wariatkę, histeryczkę... Nie pamiętam żadnych miłych chwil, takich prawdziwych, szczerych, bezinteresownych... Ciągle tylko sekrety, niedomówienia, krytyka, zniechęcenie... To dobrze, że wreszcie się opamiętałam, ale mimo wszystko potrzebuje wsparcia, bo przez niego czuję się poniżona, pogrążona, mało warta w stosunku do tamtej, chociaż wiem, ze nie powinnam...

No właśnie...
Kurczowo się trzymałaś tego 'czegoś' mimo że nie zaspokajało Twoich potrzeb..

Kochana, zapamiętaj na przyszłość: ktoś kto wchodzi w nowy związek - relację właściwie, bo trudno w takim przyp. mówić o związku, nie zamknąwszy za sobą drzwi do przeszłości NIE JEST W STANIE otworzyć się emocjonalnie na kogoś innego.
Myślę, że zapamiętasz tą lekcję na lata.  Dlatego nic sobie nie wyrzucaj, uwierz mi - nie mogłaś NIC zrobić, on i tak Ciebie praktycznie nie zauważał, bo w głowie miał cały czas tamtą.

Ale zrozum, że on to i tak takie tło do Twojego problemu, którym jest niskie poczucie wartości, nad którym musisz popracować. Ta chora relacja tylko pokazała Ci jak niskie musi być, że godziłaś się na te ochłapy. Ale w żadnym razie nie świadczy to o tym, że jesteś nikim, do kitu i że nie będziesz za jakiś czas w szczęśliwym związku.

Jedyne czego chcę to zapomnieć. Nawet nie mamy ani jednego wspólnego zdjęcia... Muszę to jakoś przetrwać, przeboleć...

Ale ja się sobie podobam, byłam dziś taka pewna siebie i jestem z tego dumna. Odwróciłam się od niego i poszłam, odpychając go. Mogłam mu jeszcze wymierzyć policzek. Pewnie ma z nią zdjęcia, ale g*no mnie to obchodzi. Nic mnie już nie obchodzi. Nie użalam się nad sobą, po porostu przykro mi, że tak długo dawałam sobą pomiatać. Nie płaczę za nim, tylko za sobą, jak mogłam stracić samą siebie. Teraz jedyne co chcę odzyskać to SIEBIE.

Tak trzymać!:)

Wstałam dziś wcześnie, nie mogę spać. Cały czas myślę o tej sytuacji, ale nie żebym żałowała czy się zamartwiała, a tym bardziej tęskniła, ale tak po prostu. Mam żal do siebie, że nigdy nie byłam twarda i pewniejsza siebie, ale do niego też mam żal. Początki wydawały się obiecujące, ale cóż, zawsze tak jest. To przykre, że tak bardzo rozczarowałam się kimś, kto wydawał mi się na początku zupełnie inny... Ten dupek nic nie zrobił, żebym była szczęśliwa i czuła się przy nim bezpiecznie, kompletnie mu na tym nie zależało. Denerwuje mnie też jego niesłowność i hipokryzja. On wiecznie mówił co innego i wiecznie robił co innego. Za każdym razem wynikały z jego wypocin jakieś sprzeczności - ten człowiek sam sobie zaprzeczał... Gdy ja chciałam rozmawiać, wyjaśniać, być szczera, on pogrywał sobie ze mną, nie mówił nigdy prawdy, okłamywał, a gdy ja nagle mam dosyć, on chce z kolei rozmawiać i wszystko wyjaśniać, podczas gdy mi wiecznie wykrzykiwał, żebym przestała zrzędzić, bo wciąż tylko sobie coś roję... Cały czas wspominam tylko te złe momenty, bo niby jakie są te dobre? To że przytulał co weekend? Przecież to śmieszne... Klapki spadły mi z oczu, żałuję, że nie słuchałam swojej mamy, która od dawna, od kiedy po raz pierwszy potraktował mnie jak popychadło, uznała, ze to nie jest chłopak dla mnie i nie powinnam się poniżać przed nim i przed sobą... Ale ja miałam to gdzieś... Łudziłam się, że to przecież miłość... Wszyscy mają go za dobrego kolegę, ale jak nie potrafię o nim myśleć jak o kimś dobrym... To egoista, dla którego liczy się tylko własna wygoda i szczęście... Kiedy mój brat po raz pierwszy go poznał, od razu wyczuł, ze to fałszywy człowiek, że "źle mu z oczu patrzy", a mój brat ma już pewne doświadczenia z ludźmi, więc od razu się poznał... A ja jak ta naiwna, byłam tylko weekendową przytulanką i oczywiscie bardziej niż swoją ukochaną widział we mnie kumpelę na rower, pizzę, ale żeby wziąć za rękę, pocałować, sprawić jakąś przyjemność to już nie chciał... Czuję się wykorzystana, ale z drugiej strony sama sobie na to pozwoliłam i za to jestem zła na siebie. Jak można ponad siebie stawiać na pierwszym miejscu chłopaka??? Trzeba być naprawdę głupią zdesperowaną idiotką...

Poza tym on bardzo lubi wzbudzać we mnie poczucie winy, zawsze mnie obarczał winą za popsucie wieczoru, wyjazdu, wszystkiego... On chyba uważa, że wszystkie dziewczyny traktuje się w ten sam sposób, a jego ideałem jest oczywiscie tamta. Ja zawsze byłam wrażliwa, delikatna, ale co to go obchodzi... Podczas naszego ostatniego wyjazdu do jego dziadków, znów się pokłóciliśmy, znów chciałam porozmawiać, dlaczego nie dąży do zbliżenia itp. a on mi na to, (oczywiscie już zdenerwowany) że za krótko się znamy, że on nie jest mnie pewny i dodał, że rozmawiał z kolegą, który też nie jest pewny co do swojej dziewczyny. Powiedział mi, że on nie może mi niczego obiecać, ze jestem dopiero jego pierwszą i takie tam bzdety... To takie rzeczy mówi się swojej dziewczynie? To tak jakby nie traktował mnie poważnie, tylko jak worek treningowy, tak jakby rozważał bycie z kimś innym, bo nagle ja nie jestem dość dobra... Ale mimo wszystko chce być ze mną a ja w jego mniemaniu mam zrobić wszystko żeby go do siebie przekonać... Czy to jest normalne?

Poza tym muszę dodać, ze ja też nie mam porównania. Nie wiem jak to jest być tą PIERWSZĄ z znaczeniu uczuć, tą najważniejszą, najdroższą. W zasadzie zaczęłam żyć w przeświadczeniu, że chyba nigdy tego nie doświadczę...

Jego najbliższy kolega to jego mentor. Gdy poznałam od razu wyczułam zakłócenie na moich falach... Nie spodobał mi się od razu, najgorsze jest, ze ten mój były słucha go jak wyrocznię, a tamten ma nie poukładane w głowie...

Problem z snem jest czymś normalny, gdy zbyt dużo się myśli... Poprostu mózg nie odpoczywa
Ja naprawdę nie wiem jak mogliście być z kimś , kto wam milosci nie dawał? Nawet pozornej...
Wiadomo przychodzi czas gdzie się tego po prostu potrzebuje, ale trzeba patrzeć chłodniej, nie wiązać się z kimś kto się trafił. W sumie to taja nauczka życiowa dla Was jak w sumie dla mnie też , jednak u mnie było trochę inaczej bo przez pół roku był to związek niemal idealny

O żarty pretensji nie można mieć , moja w sumie wciąż jest dziewicą , nie naciskalem ...
Widzisz i Ciebie bywały okresy idealnosci i mnie trwało to niemal do końca...
Już tak jest każde doświadczenie życiowe nas czegoś uczy , każde prowadzi do czegoś i raczej nic się przypadkiem nie dzieje

aurora borealis, tak, coś w tym jest.

Najbardziej chyba żałuję tego, ze odkąd przyznał mi otwarcie, ze nie jestem jego miłością, ale mimo to chce ze mną być, ja nadal głupia pozostałam w tym związku, łudząc się, ze miłość w naszym przypadku przyjdzie z czasem, ale jak się okazało świadomość tego, że nie jestem tą najważniejszą, tą ukochaną, której się pragnie, broni, nie wstydzi przed innymi, a wręcz przeciwnie, zaczęła mi strasznie ciążyć... Poza tym dlaczego ja była zawsze taka miękka wobec niego? Tyle rzeczy mi nie odpowiadało, tyle niezaspokojonych potrzeb (nie tylko pragnienie seksu z nim, ale przede wszystkim potrzeba bezpieczeństwa, bezgranicznego zaufania i wsparcia) a ja mimo to nadal z nim byłam...

Dziękuję, że zechciałaś odpowiedzieć.

A ile czasu jeszcze trwało to pozostawanie w relacji, już po tej niefortunnej deklaracji, że: "nie jesteś jego miłością"?
Jak sądzisz, co spowodowało, że słysząc takie słowa nie wycofałaś się?
Dlaczego przy nim pozostałaś? Tylko z powodu nadziei, że jednak kiedyś się uda, że niejako "wypracujesz" tę miłość?
Czym Ci ten człowiek zaimponował, gdy go poznałaś? Co sprawiło, że zakochałaś się właśnie w nim?

To nie to, że on nie chce jej "zranić", bo przecież to ona jego nie chce, więc jest jej obojętne z kim on się spotyka.
On nie chciał poświęcać czasu Tobie, mając ją obok - i tak nawet jeśli nie rozmawiają, ona będąc tam sama obecnością zaprząta jego uwagę, więc w jego mniemaniu "przeszkadzałabyś" i "plątała się między nogami".

Wszystko co opisujesz to bardzo typowe symptomy, że ktoś myślami jest gdzie indziej, a spotyka się tylko po to żeby się na chwilę od tych męczących myśli oderwać. Paskudne i przykre, ale niektórzy ludzie tak mają i trzeba to przyjąć jako fakt. Nie wygrasz z tym, można tylko odejść i pozwolić sobie na coś dobrego.

Dokładnie. Kombinował jak łysy pod górę, bo jemu się uroiło, że ma jakieś szanse u niej. To działa identycznie jak u Ciebie - zauważ - Ty byłaś zakochana w nim, więc nie umiałaś porzucić myśli, że kiedyś w końcu się uda, jeśli tylko wystarczająco 'warunków' spełnisz (mniej lub bardziej niedorzecznych)-on myśli tak samo. Nie dochodzą do niego fakty i to, że skoro tyle lat bezowocnie się o jej uwagę stara, a ona nadal widzi w nim tylko kolegę to to się nigdy nie zmieni.

I tego się trzymaj. Bez nerwów, na spokojnie - z czasem przyjdzie obojętność na niego jak sobie uświadomisz, że to od początku nie miało żadnych szans.

Popatrz na to tak, jak ja kiedyś sobie podobną sytuację wytłumaczyłam: On sam cierpiał (i cierpi nadal) potwornie z powodu nieodwzajemnionej "miłości" (zakochania powiedzmy), które jest od lat na etapie platonicznym , a takie uczucia najłatwiej przechodzą w obsesję.
W związku z tym, żeby sobie z tym na codzień jakoś radzić wykształcił sobie taki pancerz/skorupę, która umożliwia mu jako takie funckjonowanie, więc udaje przed sobą, przed nią i znajomymi, że już mu przeszło -spotyka się z innymi dziewczynami, spotykał się z Tobą, ale..to wszystko gra, kłamstwo.
W tym wszystkim zatracił empatię, bo wychodzi z założenia - jak każdy nieszczęśliwie zakochany- że to "świat się sprzysięgł przeciwko niemu i nie ma dla niego litości", a skoro on tak cierpi to inni tez niech cierpią, bo niby czemu nie?

Dlatego nie będzie nigdy potrafił wczuć się do końca w Twoje położenie- taki paradoks, bo sam jest w identycznym. Ale to tak nie działa.. Nie można zakochać się od współczucia. a on Tobie w pewien sposób współczuje, szkoda jest mu Ciebie dlatego wydaje mu się, że tymi kłamstwami zrobił Ci przysługę, bo prawdy byś nie zniosła, z drugiej- jest strasznym tchórzem.

Jedyne czego się obawiam, to to, że wkrótce poczuję wielką pustkę, bo mimo wszystko jaki by nie był, to jednak był, a taka nieoczekiwane rewolucje nigdy nie wychodziły mi na dobre. Tak czy inaczej jestem pewna swej decyzji, czas przyzwyczajać się do nowej rzeczywistości...

Masz sporo racji.  Nigdy nie myślałam w ten sposób. Nie sądziłam, że to się za nim ciągnie. Zawsze mi tylko wmawiał, że on chce teraz czegoś innego, że takie miłości to tylko w filmach i książkach, że jestem dziecinna... Co prawda wiedziałam, że nie jestem w jego typie, ale on wciąż powtarzał, że nie to się liczy i że i tak mu się podobam taka jaka jestem... Tak, tak... 
Ale skoro tak bardzo przeżywa swoją niespełnioną miłość, skoro ma taką obsesję ta jej punkcie, dlaczego szukał sobie poza mną kogoś innego? Kiedy się kłóciliśmy, kiedy wygarniałam mu ile dla niego robię a on tego nie docenia, zaraz szukał sobie nowej sympatii w internecie. To chore... Z nim rzeczywiście jest coś nie tak...

Ja bardzo długo nie mogłam się otrząsnąć po rozstaniu, nie mogłam się pogodzić że nigdy mnie nie kochał i ciągle się do niej porównywałam. Mam nadzieję, że Ty szybciej dojdziesz do siebie

Mój były chłopak nie był złym człowiekiem, lecz niestety był trochę wyrachowany. Potrafił mnie tak długo przytrzymać przy sobie mimo iż sam mnie nie kochał. Nie pozwolił odejść, ale też nie chciał nic obiecać. Potrzebował mojego towarzystwa, bo pozwalałam mu na chwilę zapomnieć o tamtej. Zrobił mi tym straszną krzywdę. Gdyby tylko był szczery, moglibyśmy już wcześniej to zakończyć.

Gratuluję! Podjęłaś dobrą decyzję. Zajmij się sobą. Popracuj nad swoim poczuciem wartości i wyjdź do ludzi.

To nie tylko dupek, ale idiota.. Nie wierzę, żeby nie rozumiał dlaczego sprawia Ci tyle bólu.
Zmieniam zdanie: on nie tylko nie ma za grosz empatii, ale nawet SYMPATII do Ciebie. Nie ma opcji, gdy się kogoś po prostu zwyczajnie nawet 'lubi' traktować go w taki sposób..jaśniepanicz Ci łaskę robi, że pozwoli Ci pójść ze sobą na tą imprezę..

Jesteś Kobietą, jesteś silna..helouuu :>

Jeśli kiedykolwiek się "zreflektuje" to tylko dlatego, że stracił 1 wpatrzoną w siebie parę oczu, kogoś z kim było mu bardzo wygodnie i niczego nie inwestował, na pewno nie z powodu uczucia.
Litość i wyrzuty sumienia (o ile się pojawia kiedyś) to słabe podstawy by wyrosła na tym Miłość.
Nie daj się nabrać autorko. To mit, że tacy ludzie wracają kierowani tymi pobudkami, życie to nie komedia romantyczna ani harlequin

Kiedy ostatnim razem błagał mnie o powrót, to nawet nie przyznał się do jakichkolwiek uczuć, napisał mi w mailu, że bardzo się do mnie przywiązał, i to powinno być najważniejsze. Poza tym zaproponował mi wtedy wspólne zamieszkanie, które jak się później okazało, podczas nszej kłótni w lipcu, ma być próbą poznania się, dotarcia i sprawdzeniem czy rzeczywiście będziemy razem w przyszłości czy nie (to miało go upewnić co do mnie).

Hmm skoro Ty jesteś okrutna to on jest hmm nie wiem jakiego słowa użyć. Okrutnie okrutny?

Mam wrażenie, że Ci wasi (Autorki i Alternatywnej) to muskami na poziomie gimnazjum się zatrzymali. Zresztą Elle też takiego przytacza. Skrzywdzili was i to im jest ciężko? Jestem chyba zbyt prosty, aby to zrozumieć. Nawet projektując sobie w/w sytuacje, moje algorytmy nie dają rady. Po prostu wymiękam...

Dokładnie. Ale już nie z nim, bo on Cię w swojej głowie już "ma", więc starać się nie będzie.

Tam "starać" zaraz.. Nie będzie się nadto wysilał. Zresztą już wszedł raz na wyżyny starań jak napisał jej, żeby nie robiła scen z tym udawaniem niedostępnej, bo mu jest ciężko i generalnie to się przywiązał

Dobra to wiemy co jest jego problemem.. Ale zajmijmy się Tobą, bo tak naprawdę to Ty go do swojego życia zaprosiłaś i zabiegałaś o to by w nim został, pomimo tego jak Cię traktował.
Problem jest w Tobie..