Dziecko wierzących - Netkobiety.pl

Sądzę, że wiele tutaj zależy od modelu wychowania, tolerancji, dojrzałości i zrozumienia ze strony rodziców. Jeśli dziecko będzie czuło presję, to bardziej lub mniej świadomie może zacząć uciekać od tego, co dorośli usiłują mu narzucić. Tak przecież działa ten mechanizm, że im bardziej ktoś naciska, tym druga strona bardziej się przed tym broni. Rodzice swoją postawą powinni sami spowodować, że dziecko zechce ich naśladować.   

Tu znów zahaczę o poprzednią myśl. Uważam, że fakt zależności finansowej nie daje człowiekowi prawa narzucania drugiemu, nawet własnemu dziecku, sposobu myślenia. Nikt z nas nie jest nieomylny, także (a może przede wszystkim) w kwestiach tak delikatnych jak światopogląd czy religia. Owszem, to wszystko jest bardzo proste, kiedy mamy do czynienia z małym dzieckiem, niemniej nastolatek stopniowo kształtuje swój światopogląd, uczy sie samodzielnego myślenia, dostrzega różnice pomiędzy tym, co słyszy, a tym co obserwuje i czuje. Z nim możemy dyskutować, wymieniać się poglądami, ale powinniśmy szanować odmienne spojrzenie na nurtujące go sprawy.

Ot i cała prawda

O, dziękuję. alpengoldce też.

Po cóż mam się wczuwać skoro sam nim byłem? I sam sobie wybrałem odejście od KK i chodzenie swoimi własnymi moralnymi ścieżkami bez kazań, bez dziwacznych zakazów, nakazów i bez całej wielce wyniosłej otoczki KK. I tak, uważam się za statystycznie bardziej moralnie postępującego człowieka niż niejeden rzekomo 'wierzący'. I nikogo do niczego nie nakłaniam. Jednak nóż się w kieszeni otwiera jak się patrzy na to jakie durnoty wygadują pewni księża lub ludzie chcący być 'prawicowcami' czy tam tymi którzy niosą kaganek oświ...znaczy ciemnoty ludowi jak niedawno to zrobił pan Zelnik pieprząc od rzeczy. Także tego - jak to są autorytety Kościoła to sorry ale ja wysiadam.

A ja się zastanawiam jaki to ma związek z tematem to raz a dwa - dlaczego rozmawiamy o tym jeśli mieszkamy w kraju zgoła innym jeżeli chodzi o 'tradycyjne obrządki religijne' a po trzecie - to zupełnie inna szerokość geograficzna, inna kultura, wiara, religia i masa innych rzeczy.

Po pierwsze - nie, nie mam dzieci.

Po drugie - nie wiem co to ma w tym momencie do rzeczy i jak zakładam - miało to mnie zbić z tropu bo jakże to się ktoś może wypowiadać jak nie ma dzieci, mam rację?

Otóż - co to zmienia? Byłem dzieckiem, byłem nastolatkiem, może nie byłem mega wierzący i może moja rodzina też taka nie była ale jednak do pewnego momentu uczestniczyłem w tym wszystkim w jakimś tam stopniu. Ale już nie uczestniczę.

A teraz słucham - jak to że nie mam dzieci ma implikować bezwartościowość tego co piszę?

Skoro już podjęłaś ze mną jakąkolwiek dyskusję proszę o czytanie wcześniejszych postów ze zrozumieniem.

Ostatni akapit, post #7.

Ale dla Ciebie specjalnie w skrócie - nie mam dzieci ale sam byłem dzieckiem, byłem nastolatkiem i wiem jak to jest być 'mniej więcej' że tak powiem po obu stronach barykady religijnej. Ja w tym uczestniczyć już nie zamierzam, tyle. A to że nie mam dzieci absolutnie nic nie zmienia gdyż:

A ja się zastanawiam jaki to ma związek z tematem to raz a dwa - dlaczego rozmawiamy o tym jeśli mieszkamy w kraju zgoła innym jeżeli chodzi o 'tradycyjne obrządki religijne' a po trzecie - to zupełnie inna szerokość geograficzna, inna kultura, wiara, religia i masa innych rzeczy.

Więc łącząc to z rzekomo dominującą u nas religią w kraju oraz nazwą tematu można dojść do wniosku że nieco zjechaliśmy z tematu. Równie dobrze moglibyśmy idąc Twoim tokiem rozumowania rozmawiać o uboju rytualnym u Żydów, obrzezaniu albo małych dziewczynkach z Afryki które wychodzą 'za mąż' mając po nie wiem ... naście lat.

Tylko po co?

Wydaje mi się, że należy właśnie rozróżnić rodziców wierzących od rodziców wierzących - fanatyków. Niestety większość ludzi przypisuje takim rodzicom z góry łatkę "ciemnogrodu", a znam trochę szczęśliwych rodzin wierzących i o żadnym terrorze nie ma tam mowy. Wiara to wybór, nie nakaz. Sama nie wychowywałam się w bardzo religijnym domu (tata kompletnie nie wierzy, a mamę ciężko zdefiniować ). Gdy obserwuję rówieśników, to widzę dużo fajnych wierzących ludzi - takich, którzy potrafią żyć jednocześnie z zasadami KK i nie stają się przy tym wyobcowani, "inni". Problem moim zdaniem pojawia się w momencie, gdy przez wiarę, religię człowiek zatraca osobowość i niezależność myślenia. Bo można wierzyć i jednocześnie nie przyjmować wszystkiego jakim jest. Wg mnie wiara jest dialogiem, ale ogólnie moja "wiara" i jej pojmowanie to dość skomplikowany temat.

A jeśli chodzi o wybór. To też zależy od tego młodego człowieka. Znam kilka osób z rodzin bardzo religijnych, które od wiary się całkowicie odcięły. Nie było tam żadnych emocjonalnych szantaży. Zauważyłam, że z początku ich rodziny traktowały to z przymrużeniem oka - ot, młodzieńczy bunt, przejdzie. Jednak z biegiem czasu poglądy "młodych" nie uległy zmianie i rodzice zaakceptowali stan rzeczy. Jest to wg mnie zdrowe podejście. Ocenianie wartości człowieka na podstawie jego wyznania oraz tego, czy ogólnie jest wierzący jest krzywdzące, to jest prywatna sprawa.

Nie wiesz, a jednak piszesz - nieprawdopodobne.

Ale spotkałeś się tylko z takim podejściem rodziców? Niczego nie neguję, też widywałam takie relacje. Jednak te pozytywne także. W sumie jest to trochę off top, ale mam nadzieję, że ewka wybaczy (:)). Skąd u Ciebie tak negatywne podejście do religii? Nie czepiam się, masz do tego prawo, po prostu mnie to zastanawia - czy jest to jakaś określona sytuacja w życiu, czy może bardziej ogólne uprzedzenia.

7, 10-latek raczej nie. Ale 15latek moim zdaniem powoli zaczyna dojrzewać jeśli chodzi też o aspekt wiary. Okres buntu, wielu zmian - chyba w tym wieku najwięcej moich znajomych odeszło od wiary. Część z nich powróciła, więc rzeczywiście był to "tylko" bunt, a reszta zdania nie zmieniła. Dla mnie w sumie nie ma to znaczenia, liczy się to jaki jest człowiek.

Osobiście uważam, że rodzic, który kocha swoje dziecko pozwala mu na własne wybory.
Uważam też, że często rodzice prowadzą swoje dzieci drogą, którą uważają za najlepszą i robią to z troski, ale w takich przypadkach nie ma mowy o rytualnych okaleczeniach. Owszem jest jakaś presja, albo raczej model wychowania, jednak nie można nazwać tego krzywdzeniem.
Niestety za mało zwraca się uwegę na losy dzieci fanatyków. Zakłada się, że skoro rodzina jest religijna, to dzieciom nie może dziać się krzywda.

Czyli mam rozumieć, że nigdy nie spotkałeś się z ludźmi wierzącymi, którzy jednocześnie nie byliby hipokrytami? Pomijając fakt, że mam taką jedną obserwację. Zazwyczaj mówi się, że ludzie wierzący wtryniają się wiecznie w czyjeś "przeżycia duchowe", w zakamarki ich wiary bądź niewiary. A ja dostrzegam zupełnie coś innego, częściej spotykam się z krytykowaniem ludzi wierzących przez ateistów niż na odwrót. Spójrzmy na to tak: nie chcesz, by ktoś komentował to, że nie wierzysz, prawda? Czemu więc krytykujesz obyczaje religijne innych ludzi? Nawet jeśli są one niezbyt konsekwentne, to nadal jest to ich sprawa i nikogo przecież taką postawą nie krzywdzą.

Ale wiesz, że to samo można powiedzieć chociażby o lekarzach, politykach, policjantach itd.? Gdyby patrzeć na wszystko pod tym kątem, to wychodzi na to, że najlepiej w każdym aspekcie być samowystarczalnym. Nie wybielam księży, brzydzę się incydentami pedofilii i brania kasy w łapę, ale staram się być obiektywna. W swoim życiu spotkałam księży beznadziejnych, jak i fantastycznych, tak samo jak z lekarzami itd.

A po co ten dramatyczny apel? Nie umniejszaj ludziom, myślę, że każdy ma swój mózg i niech postępuje tak, jak mu łepetyna podpowiada. Kto powiedział, że się należą? Ksiądz, z tego co się orientuję, jest "sługą".

Myślę, że w takich sytuacjach największym problemem jest to, że dziecko (gdy już trochę podrośnie) nie jest w stanie problemu wychwycić. Dla niego ten stan jest normalny. Tak samo, jak dla wielu wyznawczyń Islamu niepojęte byłoby, gdyby dano im taką swobodę jak mają Europejki. Oczywiście są kobiety, które w tej kwestii się wyłamują - zazwyczaj stają się przyczynkiem do medialnej dyskusji nt. roli kobiety w Islamie, ale są to nadal jednostki. One nie byłyby najzwyczajniej w świecie gotowe do wolności. Tak samo dziecko z fanatycznej rodziny nie będzie w stanie się wyłamać. Zazwyczaj oczywiście. W tej materii również zdarzają się wyjątki - "wyrodne dzieci, które odwróciły się od Boga i rodziców."

Coś mi świta, że "Footloose" poniekąd wpisuje się w ten temat. Mam na myśli oryginał, remake'u nie widziałam.

Ciekawa jest też kwestia wyboru wiary, gdy rodzice dziecka są wyznawcami różnych religii. W takich sytuacjach dziecko (chyba najczęściej) jest zapoznawane w dwoma religiami, a gdy jest już gotowe, to dokonuje wyboru.

Upraszczając - nie, nie spotkałem się z takimi osobami tudzież nie poznałem na tyle dobrze / długo tych rzekomo wierzących by móc ich jakoś względnie rzeczowo ocenić. Za to plagą są ludzie wyjęci niczym z Dnia świra którzy w ciągu jednego dnia pójdą do kościoła, modlą się by zaraz za rogiem chlać do nieprzytomności / sprawiać innym ludziom szeroko pojętą 'krzywdę' / bluzgać na lewo i prawo i tak dalej i tak dalej. Kto widział 'Dzień...' niech sobie przypomni jedną z ostatnich scen bodajże czy modlitwę Polaka ( ta na balkonach ).

Hipokryzja hipokryzją ale ja mam wrażenie że ludziom jest po prostu wygodnie robić swoje z jednej strony a być 'wierzącymi' od nomen omen święta bo tak trzeba, bo tak wypada, bo co powie rodzina, bo to, bo siamto.

Z jednej strony nikt ich palcem nie wytyka no bo przecież 'należą do Kościoła' ale z drugiej strony ludzie wiedzą jakie jest życie i że nie głaszcze po....no właśnie. Ergo wszyscy robią swoje od lat, klerykalna karawana jedzie dalej i wszyscy są happy bo nikt się nie przypierdziela, ot polski standard patologii społecznej.

Wiesz, co innego jak sytuacja jakby Ci jakiś katolik czysto teoretycznie zapukał do drzwi, zaczął z Tobą rozmawiać, opowiadać i próbowałby wejść z Tobą w jakiś sensowny dialog to ok, można by powiedzieć że byłoby to nawet znośne i nawet bym może to tolerował.

Ale jak Kościół Katolicki przez swoich wyznawców, kleryków i swoje 'autorytety moralne' od księży, proboszczów ( tak to się odmienia? ), poprzez kardynałów, biskupów, polityków czy innych celebrytów jawiących się jako gorejący katolicy ( i nierzadko jednocześnie przedstawiciele 'prawicy' (jakiej prawicy ja się pytam? prawica u nas nie istnieje )) wygłaszają z ambon, ołtarzy czy innych miejsc swoje poglądy w myśl 'TO, TO, TO i TAMTO jest złe, to jest GRZECHEM, słuchajcie się TYLKO NAS, my wiemy wszystko o wszystkich i wszystkim najlepiej' to no sorry - ale mojej aprobaty coś takiego NIGDY nie zyska. To jest porównywalne do straszanie dzieci Buką czy Czarną Wołgą w zeszłym stuleciu.

I czy chodzi o LGBT, aborcję, ciążę, poglądy polityczne, in vitro i mnóstwo innych rzeczy - księża o wszystkim zdają się wiedzieć najlepiej i nierzadko ich 'wiedza' jest sprzeczna z wiedzą np: lekarzy. Co już samo w sobie jest kuriozalne.

Historia już nieraz pokazała że najłatwiej jest rządzić ludźmi prostymi, 'głupimi', bez wykształcenia, że najłatwiej manipulować przez pokolenia ludzi strachem i wmawianiem że wszystko co inne niż nasze jest złe. My jako Polacy tym bardziej powinniśmy o tym pamiętać bo byliśmy...tzn w sumie nadal jesteśmy w komunie. Dobre chociaż to że potworki pokroju Sojuszu powoli wypadają z obiegu jak niegdyś Samotna Brona...

I owszem - gdzieś tam się pewnie uchowa uczciwy i normalny ksiądz ale takie jednostki przepadają w ogromie bajzlu jaki jest nam serwowany przez medialnych księży i ichnie autorytety.

Bardziej ludzie niewierzący krytykują Kościół / Boga niżeli samych wiernych.

Nieprawda bo mi to generalnie zwisa. Może sobie robić ze mnie w swoich oczach nawet uosobienie Antychrysta. Gorzej jeżeli zamierza mnie na siłę indoktrynować i wprowadzać swoje mondrości w życie wbrew mojej woli...

I tak samo traktuję natrętnych bankowców, ludków z infolinii oferujących mi zestaw garnków czy Świadków Jehowy - nie moja bajka to raz, dwa - szkoda czasu, zachodu i w sumie wszystkiego na użeranie się z takimi ludźmi.

Bo jak już pisałem wyżej i teraz - nie lubię Kościoła i uważam że jako ogół przynosi on więcej strat i szkód. Poza tym - krytykować można a to - wręcz imho należy. To mniej więcej tak jakbym komuś z prawkiem pozwalał jechać po wypiciu pół butelki wina. No niby go nie siekło, nic po nim w sumie nie widać ale jednak - konsekwencja konsekwencją. Poza tym - po co komu taka pseudo wiara? Żeby leczyć swoje potłuczone przez życie ego? Więc no ... hipokryzja się kłania?

No jakoś się nie spotkałem z wielotysięcznymi organizacjami zrzeszającymi lekarzy które to by działały na niekorzyść pacjentów. To raz. A dwa - wszystkie te grupy - czy to policjanci czy lekarze czy politycy ( ta ostatnia grupa to w ogóle temat na inną dyskusję ale załóżmy że mówimy o normalnym kraju i normalnym toku działania polityków ) czy nawet hydraulicy - są społecznie użyteczni. Pracują, wykonują określone zadania z których są rozliczani, pozwalają rozwijać się krajowi, generują przychody, wpływy do budżetu, miejsca pracy etc. A księża? No ja specjalistą nie jestem ale imho - ani z nich pożytku ani zysku nie ma. Za to pieniądze jakie na to idą są wręcz kosmiczne. Wniosek nasuwa się sam.

Ale nawet idąc Twoim tokiem rozumowania - nawet jeżeli pozostałe inne grupy społeczno-zawodowe są złe to czy to w JAKIKOLWIEK sposób usprawiedliwia czy czyni 'mniej ważnym' kwestię rozpasania kleru? No nie bardzo...

Po co? Bo mogę i po to by ludzie przejrzeli na oczy. Prędzej sąsiadowi którego widzę raz w tygodniu zaufam niż księdzu. No ale co z tego że jest sługą skoro sami chyba wiemy jak to wygląda? I OCZYWIŚCIE - znajdą się też normalni księża, nie łaknący hajsu, Ci z jakąś misją, Ci którzy nie doją ludzi na hajs przy byle okazji i klepią biedę. Ale oni zanikają w ogromnie tego rozpasania.

Cóż, nie chcę gdzieś grzebać po innych okręgach kulturowych, bo tutaj zawsze ciężko oceniać, ale na naszym podwórku bywa różnie.

Sama jestem dzieckiem dość mocno wierzących rodziców, którzy mają tendencję do zamordyzmu religijnego. Wywołuje to we  mnie wyłącznie niechęć i agresję do instytucji religii jako takiej i patrząc po moich braciach nie jest to nietypowa reakcja. Ja jestem typem o dość mocnej konstrukcji, więc nie czuję, by mnie to jakoś głęboko skrzywdziło. Przez ten zamordyzm, kiedy odwiedzam rodziców w domu, chodzę z nimi na mszę raz w tygodniu, stwierdzając, że godzina słuchania księdza jest lepsza niż 3 godziny terroryzowania, że powinnam tam iść, ale ciągle zastanawiam się, czy to nie jest zła strategia, bo będąc poza domem i tak muszą słuchać, że a teraz takie i takie święto, powinnam pójść się pomodlić. Mogę mówić, że chodzę tylko dla świętego spokoju i nie czuję się wierząca, ale to nie pomaga. Też nie chcę ich tym jakoś krzywdzić, chociaż moja mama bierze moją niewiarę bardzo osobiście. Widujemy się nieczęsto, więc nie chcę bym cały mój pobyt z nimi ograniczał się do walk na tle religijnym, a niestety tak bywa.

Cóż, ale i tak u mnie źle nie jest. Bliska mi osoba ma tez wierzących mocno rodziców i na nią niestety wpłynęło to znaczniej. Z uwagi na wspomniane np. przez truskaweczkę ingerowanie, panicznie boi się wchodzić w związki, bo wchodzenie w związki to dla niej zimna wojna z rodzicami, którzy dostają gorączki na myśl o tym, że ona może z facetem sama w mieszkaniu siedzieć. Jak mieszkałyśmy razem przez chwilę, gdy jej chłopak od czasu do czasu przyjeżdżał, to jej rodzice zawsze próbowali się upewnić, czy ja wtedy też będę w domu.

Jeden dobry kumpel miał bardzo antyklerykalne nastawienie i nabijał się z religii tak zuchwale, że aż go kiedyś spytałam, skąd u niego tyle cynizmu i niechęci. Powiedział mi coś, co dało mi wiele do myślenia: Najłatwiej jest wychować przeciwnika Kościoła, będąc bardzo religijnym rodzicem.

Problem niestety jest taki, że jeśli ktoś wierzy i ma dzieci, to ma sens, że chce go wychować w duchu religijnym, bo to jest przecież jedyna opcja, by to dziecko "miało życie wieczne". Jak rodzic ma odpuścić, skoro grozi jego dziecku ogień piekielny? Poza tym chrzcząc to dziecko "zobowiązali się do wychowania go w wierze kościoła". Kościół się dobrze przygotował na buntowników.

Chyba właśnie z tego powodu, dla którego protestują przeciw związkowi ich dziecka z kimś, kogo uważają za niegodnego zaufania, narkotykom albo jeszcze czymkolwiek innym, co uważają za złe dla ich dziecka. Różny jest stopień ingerencji rodziców.
Różne opinie się zdarzają jak należy wychowywać dzieci. Zgadzam się, że nacisk rodzi bunt, ale to już kwestia wyczucia. Ja i kolega się buntujemy, ale na przykład koleżanka niekoniecznie. Dla niej to działa z perspektywy religijnej, bo nie grzeszy i czyni "jak bóg przykazał". Że wpada w panikę na myśl o związku, to już efekt uboczny.

Jeśli potrafisz być mądrym rodzicem, który potrafi zaszczepić religijność w dziecku, nie traumatyzując go to myślę, że proszę. Problem jeśli dziecko nie chce. Bo czy metoda była zła, czy przeciwnie: dziecko jest krytyczne i tego nie kupuje?