Emocje w tym watku - Netkobiety.pl

Widzisz mi chodzi o wyjscie "wyzej", o obserwacje mechanizmu emocji, zrozumienie i ukierunkowanie tego co jest furtka do swiadomego zycia. W praktyce dotyczyc to wielu sytuacji. Np. czy bedac nauczycielem bedziesz kierowac sie swoimi emocjami w ocenie, bo ktos jest bezczelny, afiszuje sie swoim "bogactwem" wobec Ciebie, czy pozostaniesz w 100% merytoryczny? Sa i tacy i tacy nauczyciele. A to tylko skutek tego mechanizmu. To juz lata temu sobie uswiadomilem i wiele razy nie poddawalem sie roznym emocjom ale tez poddawalem sie. To co piszesz pokazuje tylko ze ludzie sa mocno, wrecz uczuciowo przywiazani do "swoich" emocji, identyfikuja je z soba. Jednoczesnie "wiemy" ze emocje zwiazane sa z "podswiadomoscia" czyli odrebnym bytem od swiadomosci, ze ludzie zmieniaja swoje przyzwyczajenia po przeszczepie serca (zmiana podswiadomosci?). Calosc czlowieka wiec jest to odrebnosc. I te odrebnosc mozna zindentyfikowac. To ze emocje mozna swiadomie ukierunkowywac jest bardzo ciekawym i dziwnym mechanizmem. Cos Ci np. przeszkadza, denerwuje cie a ty robisz tak, ze to zaczyna cie cieszyc, nie masz z tym juz problemu. Reagujesz inaczej a w rezultacie nie odczuwasz niszczacej Cie zlosci. Mozna to robic swiadomie i to zauwazylem. Byc moze wymaga to posiadania umocowania jeszcze w czyms innym ale ja chcialem pokazac mozliwy mechanizm, ktory mozna wykorzystac i byc moze, ktory niektrorzy rowniez zaobserwowali a moze nawet sa o wiele dalej. Jesli tak jest oznacza to ze emocje sa pewna energia ktorej swiadomie mozna nadawac charakter i ksztalt, a nie odwrotnie. Nie mowie tutaj o wyzbyciu sie emocji ale o swiadomym ich wykorzystaniu w wybranym przez swiadomosc kierunku. O tym ze jest taka mozliwosc ze swiadomie mozesz zmienic "polaryzacje" emocji w momencie ich "wychodzenia" z ciebie.

Na ile rozumiem biologię (raczej słabo) emocje są reakcją fizjologiczną organizmu na otoczenie. Ponieważ reakcje te są jakoś w większości wyuczone, emocje na określone zdarzenia stają się niejako nawykowe; pewne struktury w mózgu ważą nad innymi. Coś obserwujesz, gdzieś w mózgu jakiś przycisk zwiększa chwilowe zaangażowanie osi podwzgórzowo-przysadkowo-nadnerczowej i wybuchasz zanim pomyślisz.

Żeby nad tym procesem zapanować niezbędny jest rozwój kory nowej, która w dużym stopniu potrafi stłumić impulsy starszej części mózgu, przefiltrować te sygnały i przejąć nad nimi kontrolę. Do tego (stety/niestety) potrzeba rozwiniętego odpowiednio mózgu.

Ludzie solidnie wykształceni są znacznie bardziej stonowani niż ci, którzy tacy nie są. Szczególnie jeśli wykształcenie to było dla mózgu wyjątkowo wymagające (fizycy, których znam to ludzie wręcz flegmatyczni, moja ex z doktoratem ma normalnego laga, kiedy się z nią rozmawia o czymś więcej niż pogodzie). Co za tym idzie znacznie trudniej u nich o reakcje mocno emocjonalne.

Na co dzień proces kontrolowania emocji można wspomagać najprostszymi zajęciami logicznymi typu koncentracja+wysiłek: nauka czegokolwiek, czytanie książek, scrabble, brydż, sudoku, etc. Jak moje dzieciaki były małe i któreś gwałtownie popadało w dziki szał, to odprawiałem delikwenta do czytania książki. Po dwudziestu minutach był na ogół spokój.

Jest jeszcze aspekt emocje versus uczucia.
Wiele osób myli emocje z uczuciami, uznając, że jak np. kocha bardzo, to emocje muszą dawać po garach, a jak zrywa związek to musi szaleć, proporcjonalnie do siły uczuć. Ale to jest już pomieszanie z poplątaniem, nie ma co nad tym deliberować.

Jest pewnie jeszcze jakiś aspekt stricte genetyczny, ale to nie moje poletko.

Komunikacja z własnymi uczuciami i emocjami to jest w ogóle najważniejszy chyba krok do zdrowego i normalnego życia. Bez tego człowiek jest jak rozbitek na stworzonym przez siebie oceanie, bez wiedzy gdzie płynąć ani jaka pogoda go czeka (zwykle silne sztormy ze wszystkich stron na raz).

To ciekawe co piszesz o korze mozgowej gdyz sugeruje iz potrzeba systematyki w "walce" z negatywnymi emocjami. Widze w tym sens bo osobiscie wiele rzeczy przemysliwuje, oswajam. Jednak to o czym pisze jest troche inne. Pojawiajace sie emocje, np. negatywne natychmiast mozna "przepolaryzowac" juz po ich pojawieniu sie. Nie wiem na ile w tym jest % duszenia negatywnych emocji a wyciagania pozytywnych ale dla mnie jest to mechanizm zmiany "natury" energii, ktora juz sie pojawila. To tak jakbys wiazce swiatla "kazal" dac jeden konkretny prazek interferencyjny, pomijajac drugi albo "nakladasz filtr". Nie rozumiem natury tego mechanizmu ale jesli tak jest (o ile tak jest) oznacza to mozliwosc swiadomego kreowania i oddzialywania na otoczenie oraz innych ludzi poprzez "mysli" (na zasadzie ze wiekszosc ludzi jednak ulega emocjom). Mysle ze to rowniez jest elementem wielu cwiczen trenerow zachowan ludzkich w czym nie widze nic pozytywnego gdy brakuje swiadomosci tego co sie robi a nie na zasadzie bezmyslnego automatu wykrozystujacego co prawda rzeczywiscie istniejace mechanizmy swiadomosci.

Witaj Maniek,
Zdaje się, że podążasz bliską mi drogą i po emocjonalnym tornado, porządkujesz wiedzę i nabytą umiejętność posługiwania się emocjami, które dla mnie zawierają się w kilku głównych obszarach:
1. Samoobserwacji i umiejętności podjęcia odpowiedniej strategii samoregulacji. Głównie chodzi o to, aby uświadamiać sobie uczucia w chwili, kiedy nas ogarniają. Wydaje się to truizmem, ale wystarczy spojrzeć na wątki tutaj na forum, aby dostrzec, że standardowo nie obserwujemy swoich emocji, nie próbujemy zrozumieć skąd one się biorą i jaka jest ich rola i wartość, nie potrafimy ich zwerbalizować i komunikować wprost co, jak  i dlaczego czujemy, a co dopiero świadomie działać w celu kontroli emocji i ich intencjonalnego opanowania aby poczuć się komfortowo. I nie, nie, wcale nie mam na myśli ich wypierania, czy tłumienia tego, co nieprzyjemne. Chodzi o to, aby emocje wyrażać w konstruktywny sposób i dać sobie do nich prawo, a w konsekwencji nie dopuścić do ich kumulowania się, czego skutkiem może być gwałtowny i niekontrolowany wybuch o sile nieadekwatnej do sytuacji, która go ostatecznie wyzwoliła. Acha...to oczywiście nie wyklucza tego, że  czasami świadomie możemy "ukrywać" własne emocje albo eksponować zbyt wylewnie - czyli posługiwać się ekspresją
2. Rozpoznania emocji u innych. Jeśli z jednej strony mamy sytuację, w której potrafimy sami hic et nunc zaobserwować, zwerbalizować, wyrażić swoje emocje i rozumiemy mechanizmy ich powstawania to z drugiej strony jesteśmy w stanie WYOBRAZIĆ sobie emocje innych osób, czyli rozpoznać i zrozumieć, co inni czują.
3. Uznania komplementarności emocji i rozumu jako uzupełniających się składników niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania w świecie (zewnętrznym). Mam na myśli zrozumienie, że wnętrze człowieka nie koncentruje się wyłącznie na percepcji i myśleniu przyczynowym a poznanie dotyczy oprócz rejestrowania, gromadzenia i przetwarzania danych i informacji, rownież emocji, które powodują, że osoby w określonym stanie emocjonalnym postrzegają dane przez pryzmat tychże emocji i także przez emocje "regulują" wszystkie obszary swoich zachowań i własnych działań. Często ludzie zbyt mocno przywiązujemy się do strony emocjonalnej lub logicznej i zapominamy, że oba sposoby "badania" rzeczywistości łącznie dają poczucie równowagi a sam intelekt zwyczajnie nie może wykorzystać w pełni swych możliwości bez zabarwienia emocjonalnego, na co już zwrócili uwagę moi szanowni przedmówcy.

Jak chciałbyś pogłębić wiedzę, to mogę podrzucić Tobie namiary na kilka ciekawych lektur z zakresu emocji. Pozdrawiam

EDIT: jeszcze jedna istotna kwestia, którą słabo zaakcentowałam powyżej.
Wg mnie na obecnym etapie rozwoju czy też ewolucji człowieka - to jednak emocje wiodą prym nad rozumem a my możemy tylko starać sie te emocje okiełznać.

Hm...my ludzie jednak próżni jesteśmy
Chcielibyśmy myśleć o emocjach jak o świadomych przeżyciach i już od czasów starożytnych podejmujemy próby aby oddzielić rozsądek od emocji i myśli od uczuć, a tymczasem połączenia prowadzące od układów emocjonalnych do poznawczych są silniejsze niż te, które prowadzą od układów poznawczych do emocjonalnych i chociaż bardzo się staramy to jednak uruchamianie kory mózgowej nie zawsze skutecznie blokuje reakcję emocjonalną.

A ja napisałam, że chcielibyśmy myśleć o emocjach jak o świadomych przeżyciach i słowem nie wspomniałam, że emocje są świadomym przeżyciem.

A co do posługiwania się schematem emocjonalnym przy podejmowaniu nawet prozaicznych decyzji zgadzam się całkowicie - chociaż w tym przypadku wiedza jest wielkim sprzymierzeńcem.

Emocje to jednak trudny temat. Widze tez ze kazdy z nas "widzi" to nieco inaczej. Uwazam ze emocje to takie kolory, ktore nadaja naszemu zyciu "smaku" ale nie nalezy sie z nimi identyfikowac. Identyfikowac nalezy sie ze swoimi celami, pogladami ale nie emocjami. Emocje sa jedynie sposobem na wyrazenie czegos i to jest pozytywny ich aspekt. Jesli nas w jakis sposob "przesladuja", "negatywnie wplywaja na nasze zycie" to po prostu nalezy zaczac sie nad nimi zastanawiac i uczyc sie z nimi postepowac. Nie mam innej rady niz nad ta a jaka droga, na jakim poziomie, to kazdy musi sam do tego dojsc bo to nie tylko wiedza ale rowniez praktyczne umiejetnosci. Mysle ze emocje to nie tylko wyrazanie ale i przezywanie, taki jakby "pokarm" a przeciez wazne jest to co jemy i jakiej jakosci. Dostarczanie "wrazen" mozna wiec i powinno sie kontrolowac. Bo albo my kontrolujemy emocje albo one nas. Po prostu stworzmy harmonie, moze nie demonizujmy emocji chyba ze ktos rzeczywiscie nad tym nie panuje.

"Wg mnie na obecnym etapie rozwoju czy też ewolucji człowieka - to jednak emocje wiodą prym nad rozumem a my możemy tylko starać sie te emocje okiełznać."

Mysle ze ludzie, tak obserwujac, sa na roznych etapach "ewolucji" w kwestii zrozumienia i radzenia sobie z emocjami.

Napisze jeszcze co mi duzo dalo. Duzo dalo mi "umocowanie" w okreslonym otoczeniu fizycznym, czym jest ciagle piekny, przydomowy ogrod i sauna. To jak w powiedzeniu ze byt ksztaltuje swiadomosc ale w innym sensie (przezywania emocji). Cos co zbudowalem wczesniej duzym wysilkiem samodzielnie, po to zeby miec "umocowanie" do przezywania tego co mnie spotkalo. Uwazam ze to bylo kwestia przeznaczenia ale sposob przezywania wyborem. Niestety swiadomie tego nie mozna ogarnac ale jak wytlumaczyc uparte, zdeterminowane, wczesniejsze dazenie do wytworzenia takiego otoczenia wokol siebie, ktore potem pozwolilo "przezyc", utrzymac okreslony stan samoswiadomosci? Nie pozwolilo zaliczyc rozpaczy.

Skoro powyzsze "lagodzilo" reakcje doszedlem do wniosku ze na "emocje" mozna wplywac otoczeniem. Widziac piekno tam, niejako "balsamuje sie", dotyka sie swoje wlasne wnetrzne. Te mysl, podejscie mozna interpolowac na inne rzeczy, w tym ludzi. Ktos wiec, kto "widzi piekno u ludzi, w jakims chocby elemencie ich istoty, moze odczuwac pozytywny wplyw w sobie. Byc moze to wcale nie dziala wtedy na zasadzie od nas ale na zasadzie do nas to na co sie otwieramy. To mechanizm. Mam nadzieje ze to da co nieco do myslenia.

A co do mojego soobistego radzenia sobie z emocjami, to mysle ze nastepnym etapem powinnac byc umiejetnosc ich swiadomego kreowania wokol siebie, dla siebie i dla innych. Do tego trzeba dojsc jednak doswiadczeniem gdyz umiejetnosci nie zrodza sie z samego chcenia. Tak to widze. Jednoczesnie w duzej mierze ucze sie i naczylem, tez czesciowo dzieki dyskusjach w internecie (glownie przeszlych) na zamykanie sie na negatywne emocje od innych. Takie cos moze niestety popsuc dobre samopoczucie i spokoj a przeciez nie zawsze mamy wybor zeby od nich uciec. Oh, jak bardzo marze zeby uciec od tego, nich, od tej calej chorej wrecz cywilizacji. Jednak, z drugiej strony wiem, widze ze tak nie spotkalbym innych, nowych ludzi. I tutaj szukam rownowagi, zwiekszam ilosc "miejsc" gdzie moge ich spotkac o nowe, oraz jednoczesnie miejsc, gdzie moge sie realizowac. Mysle ze nie stoje tu w miejcu. Mam nadzieje ze nie "powalila" was ta niespodziewana autorefleksja.