czy zaufać - Netkobiety.pl

Pozwoliłaś mu wrócić pod warunkiem, że ją zwolni. Ona do dziś pracuje razem z nim.

I ty się pytasz czy masz mu ZAUFAĆ?

Proszę Cię kobieto, nie zrobił kluczowej rzeczy, która była warunkiem Waszego powrotu i odbudowania Waszej relacji.

I Ty się pytasz czy masz mu ZAUFAĆ?

Ps. Nie ma ludzi niezastąpionych.

To znaczy, ze co? On wrócił i po prostu korzysta z twojego prania, sprzątania, gotowania i nic poza tym? Bo rozumiem, ze słów o wybaczeniu, o miłości nie ma, seksu nie ma i w ogóle nic pozytywnego nie ma? To on ją dalej ten tego, jak nic! Pokaż mi faceta w sile wieku, który nie potrzebuje seksu. A skoro on w ogóle się nie stara to znaczy, że potrzeby zaspakaja gdzie indziej.

Chcesz tak żyć, pardon, egzystować? Bardzo Ci współczuję... Co za drań, ja to nie wiem co się z tym światem dzieje!

To prawda. Znam ja od moich Dzieci....

No niestety, więc babiszon do zwolnienia, a szanowni Państwo na terapię małżeńską. Ale najpierw na Twoim miejscu, Velvet, poszłabym do dobrego prawnika, bo może się okazać, że jak nie ma i ciastko i zjeść, to jest obrzydliwy rozwód z piłowaniem kanapy na pół.

Rozsądek rozsądkiem, ale emocje to emocje, a co do terapii małżeńskiej i zwolnienia babiszona to pierwsze co to MĄŻ AUTORKI MUSI WYRAZIĆ CHĘĆ naprawy związku z żoną. A jak widać takowej nie ma. Nie da się nic naprawiać jak jedna strona tego nie chce, jemu pasuje ta sytuacja jak na moje oko. Teraz być może jak oswoił autorkę z faktem, że kochanka jest obecna w ich życiu to odczuwa jakieś osobliwe "przyzwolenie" żony na taką sytuację, skoro ona to toleruje i jeszcze nie odeszła mimo, że zwolnienie kochanki miało być koniecznym warunkiem do naprawy związku

Dziękuję za Wasze posty. Przyznaję, że ja mam duży problem, bo jestem KKZB. Nie umiem odejść, choć już podzielony majątek, sprawy sądowe się toczyły ale do rozwodu nie doszło, ja się wycofałam, chciałam zawieszenia, ale sędzia oddaliła całkiem.
Mój m twierdzi, ze on chce ratować małżeństwo ale ja to uniemożliwiam, wściekając się co chwilę o tamtą (bezpodstawnie niby), ale mi wyobraźnia działa jak cholera, i nie mogę tego przeskoczyć. Twierdzi, że nic ich nie łączy, może i tak jest, ale czy mam zaufać jego słowom? Próbować? on chce zamknąć firmę, jak wygrzebie się z depresji, pozbiera się, ale to może trwać bardzo długo (wiem, bo to nie pierwszy epizod depresyjny). Czy czekać jeszcze trochę? dać jakiś czas?...
Mamy dwójkę dzieci, które kochają tatę, tak mi szkoda tej rodziny...., choć nigdy nie był przykładnym ojcem.

Co do seksu, on ma depresje, bierze leki, wiec tez libido b.słabe. Ja chodzę na terapię, bo to wszystko bardzo mnie psychicznie złamało. On był ze mną raz na małżeńskiej, nawet chciał iść znowu, ale potem coś mu wypadło i teraz twierdzi, że sam musi sie najpierw ogarnąć.

Nie wiem co robić, nie mogę się wyprowadzić (mieszkamy u jego rodziców), nie mam kasy na to. Takie tkwienie tutaj wykańcza mnie, ani razem ni osobno. Chciałabym walczyć o nasze małżeństwo, bo ciągle coś do niego czuję, ale czuję tez że ona jest jak kula u nogi, nawet, jak nic ich nie łączy nie pozwoli mi skupić myśli na ratowaniu związku, będą tylko domysły, podejrzenia...On widzi to tak, że bez niej firma upadnie, a o takiego pracownika bardzo ciężko (nie ujmuje jej pod tym względem), ale dla mnie zawsze będzie s...ą, z którą zdradził mnie mój mąż, choć wiem też, że ta zdrada ma podłoze we wcześniejszych naszych problemach...trudne to wszystko..bolesne..

P.S. Sponiewierana, zdrada była, jest niezaprzeczalnym faktem, na które sa niezbite dowody. Niestety.

Velvet jak organizm toczy rak, to trzeba tego raka wyciąć i wyrzucić, a nie zostawić i patrzeć jak żyje w nas. I u ciebie jest tak samo. Póki ten rak pod postacią kochanki nie zostanie wycięty, póty wasze małżeństwo nie wyzdrowieje. A przynajmniej nie będzie miało szans na wyzdrowienie.
Nie ma ludzi niezastąpionych, no chyba, że kochanka to wysokiej rangi specjalistka od fizyki termojądrowej. No to można wierzyć, że niezbędna, bo takowych ludzi w Polsce mało.
Mąż miał postawiony tylko jeden warunek. Nie wykonał go. Dlaczego? Nie wierzę, że z powodu tego, że bez kochanki firma padnie. A może on czuje coś do niej? Może nawiązała się między nimi relacja emocjonalna i dlatego jej broni? Dlatego nie chce jej skrzywdzić zwalniając? Tylko czyje uczucia są ważniejsze twoje czy jej? Jak do tej pory chyba kochanki...
Czy w czasie romansu też brał leki na depresję? Kiedy ta depresja się objawiła?

A ty nie możesz pomóc mężowi w pracy?

Powtarzam za madrymi paniami, ktore napisaly to, co trzeba bylo napisac. Twoj powrot byl niejako dealem (na dobry poczatek) - Ty wracasz, on sie jej pozbywa. Co z tego wyszlo - sama opisalas.
stracilas zdolnosc honorowa i on to widzi. Pierniczenie o jego libido, jest najdoskonalszym podsumowaniem Twojej 'twardej' postawy.
On juz wie, ze moze duzo wiecej. Z tymi NAPRAWDE madrymi radami, jakie daly Ci tu panie - mozesz zrobic co chcesz. Albo je wykorzystasz, albo bedziesz pierniczyc dalej o 'biednym misiu'.
Jak wybierasz to drugie - proponuje bys zaczela trenowac godzenie sie ze wszystkim co Ci zapoda.

Nie wiem, czy będę kiedyś gotowa, żeby od niego odejść. To jest właśnie kochanie za bardzo, mimo krzywd, które od niego doznałam i ja i dzieci.
Wiem, ze dobrze mi radzicie kochane kobietki, czuję, że odejście byłoby właściwą drogą...ale boję się, boję się zmian, samotności (choć samotna jestem już od dawna).

Mąż nie zachowuje się dziwnie w postaci późnych powrotów, wyjść, idzie do pracy i wraca. Mówi, że ja mogę z nim jeździć, kiedy mam czas (w ogóle go nie mam to inna sprawa), albo przyjeżdżać kiedy chce (niejako chyba na kontrolę). Ja mam swoją pracę, ogarnięcie dzieciaków i wszystkie obowiązki domowe spadają na mnie (sama na to pozwoliłam). Nie chcę jeździć do firmy i narażać się na jej widok, to dla mnie za dużo. Kiedyś w rozmowie prosto w oczy okłamała mnie, że między nią i moim mężem wydarzył się tylko pocałunek, podczas gdy robili to kiedy i gdzie chcieli.

Ja ciągle go kocham, nie tak jak kiedyś, ale kocham. Wiem, że ma nade mną przewagę, bo nieraz mu to okazałam, wracając, wycofując pozew o alimenty...może sama jestem sobie winna.

Mąż chce wyjechać, do pracy za granicę na jakiś czas, mówi, że po to, żebym była spokojniejsza, że nic go nie łączy z byłą kochanką i jeśli uda się odłożyć trochę oszczędności, zamknie firmę, bo też tego chce. Nie potrafi określić ile to potrwa, wszystko może, jeśli... Ja teraz tkwiąc w takim beznadziejnym układzie sama mam złe samopoczucie, wiem, że robię chyba też krzywdę dzieciom. Sama jestem na siebie wściekła, chciałabym umieć postępować właściwie...
Chyba łudzę się, że możemy byc jeszcze normalną rodzina....:((

hmmm
spokojniejsza ...? nie sądzę... wiem, że się boisz odejść, ale dopóki Twój m. nie uświadomi sobie, że to możliwe - będzie "panem sytuacji" ...
sama nic nie zdziałasz, druga osoba musi najzwyczajniej na świecie CHCIEĆ ... poniekąd dałaś mu przyzwolenie na jego obecne zachowanie ...
i dziwnym trafem schemat działania się powtarza ... koniec ... chcę, ale nie mogę ... ale to pozory - prawdziwe "chcenie" zaczyna się w momencie pełnej świadomości popełnionych czynów, chęci naprawy i zadośćuczynienia . Bez tego nie ma możliwości przebaczenia, zaufania, bycia po prostu razem ...

i dla DOBRA DZIECI ... gdy ma to tak wyglądać jak dotychczas- lepiej się rozstać ...
i nie bój się
Życzę CI odwagi i wytrwałości w podjętych decyzjach, tylko wtedy można coś zmienić na lepsze .

.

Witaj, masz bardzo trudny, a może najtrudniejszy problem w życiu do rozwiązania. Sytuacja patowa, obojętnie co zrobisz to będzie i tak źle. Może przedstawię Ci w skrócie moje życie. Jak wcześniej pisałam, mój mąż mnie zdradzał i to ponad 20 lat.
Początkowo bardzo to przeżywałam, ale później drugie dziecko, praca zawodowa, obowiązki domowe nie dawały mi czasu na myślenie o tym. Zgodnie, ale w nienawiści do siebie żyliśmy razem. Nie odeszłam, bałam się samotności, nie chciałam sprawić przykrości swoim rodzicom, chciałam żeby dzieci były blisko ojca, bałam się pogorszenia warunków materialnych. Zostałam. On też nie chciał odejść. Myślę, że taki sposób życia jemu odpowiadał. Jak miał ochotę to chodził do kochanek, a jak nie, to siedział w zadbanym, uporządkowanym domu. Dzisiaj dzieci są dorosłe, nie mieszkają z nami, ja mam dużo czasu, więc rozmyślam o nas, o naszej przeszłości. Czy warto było tkwić w toksycznym związku? Nadal nie wiem. Obecnie mój mąż jest cudownym człowiekiem. Czuły, opiekuńczy pracowity, troskliwy - ideał. Tylko ja już nic od niego nie chcę. Moje myśli krążą wokół żalu, upokorzenia, kłótni, zdrad i chęci zemsty. Nic do niego nie czuję, nie chcę jego troskliwości. Jesteśmy ze sobą bardzo długo, a ja ciągle nie wiem, czy to dobrze, czy źle.
Ciekawa jestem, jaką Ty podejmiesz decyzję. Wyjazd Twojego męża jest bezsensem. Będzie miał idealne warunki do kolejnej zdrady. A może wyjedzie z obecną kochanką?  Powinien nadal prowadzić firmę, zwolnić kochankę, a na jej miejsce przyjąć mężczyznę. Ty pozostań na razie z nim, ale bacznie obserwuj jego poczynania. Potrzeba Ci teraz dużo siły fizycznej i psychicznej. Trzymaj się dzielnie. Pozdrawiam.

Bardzo Ci wspolczuje sytuacji.
Maz dobrze zarabiajacy, przystojny, kolo 40 tki??
Wiem z doswiadczenia ze Ci bardzo ciezko.
ze bardzo chcesz mu zaufac, cofnac czas, zeby to sie nie zdazylo?
Ale zdarzylo sie
Na pewno nie powinnas mu ufac i wierzyc w to co mowi
To juz nie jest ten sam czlowiek
Bedzie krecil, kombinowal
Jakby kochal tylko Ciebie i chcial ratowac rodzine nie zastanawialby sie nad zwolnieniem tamtej?
Wiem ze pewnie chcialabys uslyszec ze bedzie dobrze, on Cie kocha i wszystko sie ulozy, ale lepiej nie robic sobie nadziei?.
Bylam w podobnej sytuacji, nikomu tego nie zycze
Musisz znalezc w sobie sile, myslec przedewszystkim o sobie i dzieciach
Trzymaj sie

no spoko, tylko jak tak będziesz sobie siedzieć i nie wiadomo ile przygotowywać się na coś, na co możesz nigdy nie być gotowa, to sobie pomyśl, że dziś jest pierwszy dzień reszty Twojego życia. Tak tylko mówię, żebyś sobie w brodę nie pluła kiedyś, że nie spakowałaś dziada właśnie dziś - i to nie TY masz odchodzić z dziećmi, tylko panu szanownemu walizki wystawić za drzwi, od tego zacznijmy, że to TY wyrzucasz go z domu, a nie odchodzisz z dziećmi. Przestań w końcu przepraszać i być takim mięczakiem!!!! no

Niestety ja nie mogę go wyrzucić, bo to mieszkanie jego ojca, nawet nie męża. Gdy mówiłam żeby on się wyprowadził, to oczywiście nie ma pieniędzy. Ja też nie mam pieniędzy na wynajęcie mieszkania.Więc tak tkwimy obok siebie, cierpiąc oboje. Nasze dzieci również. Byłoby mi łatwiej, gdybym była w swoim mieszkaniu i to nie ja bym musiała aż tyle zmieniać w swoim życiu. Nie byłoby jego, jakoś bym pewnie sobie w końcu z tym poradziła.

Przyjęłam go spowrotem, może byłam głupia, ale wtedy był po diagnozie CHAD, zwaliłam to na chorobę, może mi to pasowało. teraz widzę, że ogromna część jego zachowań wynika z charakteru, którego nie znałam jednak do końca.

Tak, jestem mięczakiem, i jest mi z tym źle. Strasznie mi szkoda tylu lat, które spędziliśmy razem (12 lat małżeństwa), naszych dzieci. No i najgorsze, że ja do niego wciąż coś czuję i w zostawieniu go nie pomaga mi nadzieja na odbudowanie małżeństwa, która wciąż jest w mojej głowie...

Spoko, możecie dalej żyć obok siebie, na początku będzie ból, potem niechęć, a potem staniecie się jak obcy lokatorzy, którzy wynajmują to samo mieszkanie. Niemniej jednak jak nie masz innej możliwości to zaciśnij zęby, zacznij dorabiać i z czasem jak przyjdzie nienawiść lub całkowite zobojętnienie to będziesz mieć fundusze, żeby się wyprowadzić.

a ja jeszcze tylko dodam, że życie masz tylko jedno i nie ma opcji, żeby przewinąć rewind do tyłu i zrobić coś jeszcze raz.

nie mam problemu z dzieciństwa, paulo, nie będę nawet tego komentować, co napisałeś, jeśli nie wiesz, czemu miałby się wynieść, to znaczy, że nie wiesz, gdzie góra, gdzie dół, gdzie prawo, a gdzie lewo i na pewno ja nie będę Cię niczego nauczać.

Velvet... A jak Ty sie zachowujesz w tym związku? Czyżbyś była nieskazitelna? O nim tez malo szczegółów - poza zdradą.

Nic nie dzieje się bez przyczyny Velvet.

nauczycielka jesteś , że błędy sprawdzasz.
Może sama trolujesz, co nie które kobiety mają więcej jadu niż miłości w sobie.

A ja się zgadzam z paulo71. Nie ma nic gorszego, niż załamać się i zmienić w  jeczaca kupkę nieszczęścia w takiej sytuacji. Ogarnij się, przede wszystkim dla dzieci, niech widzą, że to jeszcze nie koniec świata,  bez względu na wynik sytuacji dasz radę.
Sama przyznajesz, że nie możesz go wyrzucić. Bo prawnie tak jest. I nie stać Cie na wyprowadzke. Lepiej się teraz przemeczyc,  zaoszczędzić i dopiero wtedy pomyśleć. Ale faktycznie skończyć z dbaniem o niego, nie prac, prasowac ani gotować mu. Spokojnie wyjaśnić, że nie poczuwasz się do tego za wyrządzoną krzywdę.
Przestać myśleć o tej kochance, to kanał. Jest winna,  ale to w nim jest problem. Nie masz gwarancji, że po zwolnieniu jej nie znajdzie innej. Pokaż, że jesteś ponad to. Przynajmniej staraj się zewnętrznie sprawiać takie wrażenie.
Jeśli Ci zależy na mężu,  pomyśl,  co sprawiło, że znalazł sobie inną i zmień to. Zadbaj o siebie, spróbuj podbudowac  swoją pewność siebie. Nie odszedł do niej, gdy sprawa się rypla, wiec to tylko podrywka.  Pokaż mu, ze jesteś wartościowa, pewna siebie kobieta, której nie należy lekceważyć, a o względy której warto walczyć. Nie nastawiaj  się optymistycznie, to jest ciężka praca, a gdybyś nie potrafiła mu wybaczyć, to i tak odejście z podniesiona głową jest ważne. Zakończyć małżeństwo dla dobra dzieci lepiej bez wojny, spokojnie, uzgodniwszy wszystko mądrze i korzystnie. Im rozważniej to zakończysz,  tym łatwiej będzie rozpocząć nowe życie. Ale nie spiesz się, dojrzej, uspokoj emocje, skup się na sobie i dzieciach. Jemu odpuść,  kłótnie nic nie dają prócz stresu i ciężkiej atmosfery. Zawinił, wie co o tym myślisz, niech przetrawia. Twoje życie, a może Wasze wspólne, zależy głównie od Ciebie.

Velvet a czy ty jesteś w 100% pewna, że ten romans to czas przeszły?
Mam wrażenie, że on całą winę spycha na ciebie, a to tylko dlatego, żeby odsunąć podejrzenia od tego, że tamta sprawa to wcale nie jest przeszłość.
Do tego fakt, ze nie chce seksu z tobą. Wiesz albo nie ma chęci (ale po co mu był u diabła romans) albo jest wierny kochance.  I nie stara się, bo cała ta kochanka jeszcze nie przebrzmiała. Dopiero jak z nią zerwie będzie miał powód by przeprosić i się starać naprawiać.
Dziwne to wszystko.

Dzień dobry, a raczej dobry wieczór.
Rozmawiałam kilka razy z moim mężem, już wiem, że była kochanka nie jest tylko kierowniczką firmy, pracownikiem. Może nie łączy ich już romans, seks, ale jest jego przyjaciółką i powierniczką, to z nią wciąż rozmawia o swoich problemach. Czuje wobec niej dług wdzięczności, bo pomogła mu kiedy był w rozsypce (wtedy też zaczęli sypiać ze sobą). Mówi wprost, że zawdzięcza jej więcej niż mi, i że w tej chwili jest mu bliższa niż ja. To bardzo boli. Jednak chyba waha się trochę, bo wie, ze jeśli jej nie zwolni, to ja odejdę z dziećmi i ja wiem, że już się nie cofnę. Ciągle mówi, że nie może, bo nie ma pewności, czy nam się uda i wtedy zostanie bez niczego (bez podupadającej firmy i bez przyjaciółki). Jednak musi wybrać. Obawiam się też jednak, że w sytuacji, kiedy on nie chce jej zwolnić a ja go wręcz zmuszam, czy z tego wyjdzie coś dobrego, jeśli to zrobi. Ale jeśli się od niej nie odizoluje, ja zwariuję, a jemu nie przejdzie, nawet jeśli coś do niej czuje, mając ją u swojego boku.
Nie wiem, co zrobi. Ja psychicznie już nie wytrzymuje takiej sytuacji, nie potrafię skupić się na dzieciach ani na sobie, mam nadzieję, że to nie potrwa już długo.
Co myślicie kochane?

Witam Was

Minęło trochę czasu odkąd tu napisałam pierwszy raz, trochę sie u mnie zmieniło a właściwie te zmiany zapoczątkowałam dopiero.
Wyjechałam z dziećmi na tydzień do przyjaciółki, która bardzo mnie wspiera i otworzyła mi oczy na wiele spraw. Gdy wróciłam do domu, okazało się, że szanowna pani kierowniczka kochanka była u nas "na kawie", tylko i wyłącznie. Wyciągnęłam to z niego, bo widziałam, że ktoś chodził w moich kapciach. To był gwóźdź do trumny naszego związku. Zaczęły się rozmowy, w których on wyznał, że kocha ją i nie może wyrzucić z serca, mimo, że chce ratować małżeństwo dla dzieci. Powiedział, że ona kocha jego i być może będą próbować razem układać sobie życie. Mówił to w trakcie kłótni. Ja powiedziałam dość.

Usiadłam do laptopa, znalazłam mieszkanie, dwa dni później podpisałam umowę najmu, spotkałam się z prawnikiem, który przygotowuje pozew. Dzieci wiedzą już, że rodzice się rozstaja, ubolewały, że nie mogą zabrać zabawek wszystkich do nowego małego mieszkania.

Nie zawrócę z tej drogi, mam nadzieję. Musze być silna i trzymajcie za mnie kciuki. Chcę zacząć szanować samą siebie i dzieciom zapewnić spokojny dom. Boję się przyszłości, boje się zmian, ale chyba nie mam innej drogi. Nie chcę być tą drugą. Nie chcę się już poniżać, pragnę odzyskać siłę i poczucie własnej wartości, które dawno zagubiłam...

Wiesz jest taka niepisana zasada ten co zdradzi traci wszystko.