"Trudny charakter"- fakt, czy wymówka ??? - Netkobiety.pl

Temat warty chyba głębszej analizy...
Owszem, to hasło: "bo ja mam trudny charakter" to zazwyczaj nic innego usprawiedliwienie własnego chamstwa, złośliwości, braku umiejętności autorefleksji, niechęci do wprowadzenia zmian we własnym zachowaniu, egoizmu, małostkowości itp. cech uciążliwych dla otoczenia.
Ów "trudny charakter" - drażniący slogan - to bardziej nieumiejętność panowania nad sobą, kontrolowania gwałtownych emocji, wybuchowość i - w prostej linii - odreagowywanie własnych frustracji na otoczeniu (zazwyczaj na najbliższych). Wytłumaczenie takich reakcji w ten sposób ma być panaceum na wszelkie ...niedogodności obcowania z taką osobą.
Życie z taką osobą dla kogoś o łagodnym usposobieniu to katorga  i stąpanie po polu minowym w obawie, by nie wzbudzić kolejnej eksplozji.

Zgadzam się z powyższym. Znane mi osoby tego rodzaju terroryzowały otoczenie wymuszając wszystko fochami, awanturami i szantażami moralnymi.
Ludzie, którzy usiłowali się przeciwstawić (czyli poszli po rozum do głowy i przestali tolerować chamstwo - zerwali znajomość, związek itp.) są traktowani jako wrogowie numer jeden - ponieważ cały świat powinien leżeć plackiem i użaląć się nad biedactwem które ma trudny charakter, a na wszystko ma odpowiedz "nie podoba się, to wypierd....".

Zgadzam się z wami obojgiem.

To może ja się wypowiem... Jestem osobą z trudnym charakterem, która poszła po rozum do głowy...

Apogeum chyba było w gimnazjum, jak miałam jakies 12-15 lat, a potem chyba na studiach 19-22 lata. Była ze mną jakaś masakra... Uszczypliwości, chamstwo, podejrzliwość, kłótliwość.. Ludzie się powoli odwracali, nie potrafiłam zbudować żadnej trwałej relacji z chłopakami. Wynikało to z niskiego poczucia własnej wartości. Denerwowałam się, jak ktokolwiek miał odmienne zdanie- moje było najważniejsze. Tworzyłam jakieś scenariusze w głowie, które były kontynuacją jakiejś mało ważnej sytuacji, która się zdarzyła między mną a drugą osobą. Jeśli cokolwiek się wydarzyło negatywnego-zawsze obarczałam drugą osobę o to. Musiało być po mojemu. Jeśli ktoś był otwarcie przeciwko mnie- następowała :wojna:- ja się nie odzywałam nawet przez miesiące, no bo ta druga osoba mnie "zdradziła".

Jakoś pod koniec studiów, chyba od 4 roku, zaczełam bardzo dużo czytać nt. psychologii społecznej, związków, psychologii szczęścia. Trochę sobie swoje życie przewartościowałam. Widzę wyraźnie, jaką byłam osobą i jaką jestem teraz. Wyraźnie widzę, że nie tylko ja w mojej rodzinie miałam taki charakter, wiem co było przyczyną i wiem że wiele jeszcze przede mną. Jedno jest pewne- kamień z serca. Nie chce chyba wracać do "dawnej mnie".

Ale my nie o tym. My o przypadkach, które WIEDZĄ jakie są i nei robią z tym nic. Nie stać ich na autorefleksję, na wyciągnięcie wniosków z tego, co ich spotyka. Ja znam takie osoby mające ponad 30 lat i nadal terroryzujące wszystko i wszystkich, które nie jest stać na zastanowienie się, dlaczego bliski znajomy/znajoma się odsunął, dlaczego mąż uciekł (dosłownie) po 5 miesiącach małżeństwa po kolejnej awanturze i wyzwiskach...

No właśnie. Podejrzewam, że "trudnych charakterów", które postanowiły zmienić swoje podejście i tym samym życie jest okrutnie mało. Gorzej z tymi, którym wręcz dobrze jest z tym całym terroryzmem, fochami i krzykami. To jest tak na opak, że swoje wady zamieniają w zalety: jeżeli krzyczy, tupie nogą i terroryzuje, żeby było po jego/jej myśli to oznaka "silnej osobowości", "heroicznej indywidualności", " temperamentu" itd. Przynajmniej ja się spotkałam z takim sposobem spostrzegania siebie przez "osobę trudną".
Jeśli swoje wady widzi się w superlatywie to nadzieja na zmianę znika jak kamień w wodę. Jeśli podsunęłabym mu pod nos stos książek i podręczników, zapewne wykrzyczałby mi w twarz, że bawię się w psychologa i żebym sobie sama poczytała.
Jak zaproponowałam psychologa to było, że aby umówić się na rozmowę z psychologiem trzeba najpierw iść do psychiatry a on wariata z siebie nie zrobi.
Najgorszy jest brak szacunku do drugiego człowieka. Mnie nie mieści się w głowie, żeby w rozmowie potraktować kogoś jak NIC i w razie zwrócenia uwagi CHEŁPIĆ się tym, że się takie zdanie ma i że się GARDZI.
To co pisaliście wyżej, wszystkie te cechy, to jest dokładnie kwintesencja takiej osoby. Małostkowość, mściwość, chowanie urazy, pamiętliwość, zazdrość, krzyki, trzaskanie drzwiami, brak szacunku, chamstwo- a jak się nie podoba- to wynocha.
Jak niską trzeba mieć samoocenę, żeby coś takiego robić. A jeżeli to wywodzi się faktycznie z niskiej samooceny, to może wyjściem jest praca właśnie nad nią. To wszystko jest takie pokrętne...bo z kolei jak można mieć niską samoocenę stawiając siebie za nieomylny wzór do naśladowania, za jedyną słuszną i prawdziwą jednostkę, której sprzeciwienie się to najgorsza możliwa zbrodnia...

może ja coś dorzucę, od siebie

bo pewnie akurat mam troche w tej dziedzinie do opowiedzenia z tej drugiej strony

tej praktycznej

to nie jest do końca tak że ludzi się traktuje jak śmiecie
zmienia się wszystko i wszystkich innych, oprócz siebie samego

już dzieci małe wiedzą jak zwracać na siebie uwagę, płaczem, krzykiem,

ja mając NK zgłoszoną na mnie, w konteksćie przemocy psychicznej

wiem co mną szargało, gdy nei panowałem nad emocjami, i wiem jak to jest nie panować nad sobą

moze jestem w błędzie, ale oprócz uświadomienia ludzi, problemem

jest też zjawisko rejestrowania coraz większej ilości przypadków wśród ludzi
bo nie do końca osoba która tego z domu nie wyniosła
w dzisiejszych stresujacych czasach się tego nie nabawi,
ganiając za "króliczkiem"

nie wiem czy jestem uświadomiony, wiem że jestem inny,
i generalnie jest mi z tym dobrze, robię co robiłem, mam spokój,więc chyba się da

być moze jestem kiepskim przypadkiem, mam nadzieje bynajmniej

Zupełnie nie odbieram tego osobiście, bo jak napisałam: to już za mną. Może nie pozbyłam się tego w 100% ale naprawdę jestem świadoma ile krzywdy wyrządziłam i jak postępowałam wcześniej. Nie byłam szczęśliwa, mimo osiąganych sukcesów bo w życiu prywatnym było dosyć ciulowo. Ani z rodziną nie wychodziło, z przyjaciółmi- raz lepiej, raz gorzej. Teraz, stałam się aż nadto uczuciowa, emaptyczna i zbyt emocjonalna. Czasem tęsknie do tego chłodu Ale rzadko!

Masz rację, trzeba być masochistą aby z nami przebywać. Trzeba nadstawiać głowę, poswięcać się i raczej nie liczyć na jakieś wynagrodzenie. I jak mówiłam, zazwyczaj słabsze psychicznie osoby są przywiązane do silniejszych, bo jednostki świadome siebie, znające swoją wartość lub po prostu posiadające pozytywne wzorce wyniesione z domu (okazywanie sobie uczuć, otwartość, rozmowa między członkami rodziny, zwyczajne cieszenie się sobą, swoboda) nie będą nadstawiać karku. Mają normalną wizję relacji międzyludzkich i nie dla nich jest wysłuchiwanie krzyczących, kłótliwych (i czasem uroczych, jak chcą) ludzi.

Tak, potrafimy być też uroczy i duszami towarzystwa. Jak jest dobrze i jest humor. Bo jak nie ma- lepiej uciekać z pola widzenia.

Ps. Wszystko to mój punkt widzenia.