Boję się odejść, kto jest tyranem- proszę o radę - Netkobiety.pl

Maniek - oczywiście, że zdaję sobie w pełni sprawę ze swojej totalnej głupoty. Zrobiłam najgorszą możliwą rzecz w życiu - byłam tak przerażona po 10 latach w bezpiecznym jak się zdawało związku, że zostanę sama z dzieckiem, że skoczyłam na główkę. Ten człowiek jawił się jako zbawienie.
Jest to tylko i wyłącznie moja wina, że zaufałam, i że naraziłam moje dziecko na coś takiego. Mam się za życiowo głupią i więcej takiego błędu nie popełnię. Zamierzam żyć tylko i wyłącznie dla moich dzieci, poświęcić się jedynie im. Ta kwestia jest dla mnie oczywista i skończona.
Pytanie co ja mam zrobić teraz - nie wiem czy mam już tak zakłócony obraz całej sytuacji, że to moja wina, że przesadzam, że to ja doprowadzam męża do takiego stanu? Czy mam odejść? Czy dam radę z 2 malutkich dzieci?

Weszłam też w ten związek, bo były mąż , nagabywany przez nowe towarzystwo i kochankę, imał się wszystkiego - policja, pozostawienie mnie bez środków do życia, odebrał mi wszystko, nie miałam auta, nic - sama na środku z dzieckiem, które chorowało - obecny mąż mi ze wszystkim pomógł ogarnąć - co zresztą obecnie non stop mi wypomina. Były mąż do dzisiaj walczy ze mną o wszystko co związane z dzieckiem, wiedziałam, że tak będzie i dlatego bojąc się tego, poszukując przyjaciela, wsiąkłam w jeszcze gorsze bagno, bo teraz będę miała 2 dzieci z 2 wspaniałych tatusiów, którzy umilą mi na pewno najbliższe lata.

Znowu przychodzi mi na mysl babka mojego eksmeza, ktora zostala wdowa w drugim dniu wojny i jednoczesnie matka 2-ch polrocznych dziewczynek. Rzecz dziala sie na zapadlej wsi, w domu oddalonym o jakies pol kilometra od najblizszego sasiada (a moze i wiecej). Mloda wdowa, pole do obrobienia, dwie male blizniaczki, zima, ludzie daleko - a jednak dala rade. I zapewnila im wlasnorecznie szczesliwe dziecinstwo. A co Ty dajesz swoim dzieciom teraz?

Czytając wasze wpisy płaczę. Jestem już strzępkiem nerwów.
Jestem rozsądną osobą i wiem, że w końcu jakoś to zakończę, ale na razie nie wiem co mam robić.
Nie inwestuję na razie nic, jedynie to mieszkanie, które jest na mnie tylko, to on zaryzykował bo do kredytu przystąpił ze mną, a akt jest na mnie tylko (rozdzielność mamy). Ale to jest kolejna kość niezgody - on już mi wypomina, że na pewno nie zechcę inwestować w jego dom, w którym teraz mieszkamy. No i rzeczywiście, nie bardzo chcę Gdyby to był dobry człowiek gdybym to czuła, gdyby kochał moje dziecko, nie wahałabym się  - wbrew temu co mówi nie jestem podłą osobą, nie zamierzam go w niczym wykorzystać, jestsem wręcz głupia bo i byłego i jego mi szkoda mimo wszystkich bydlactw
Chcą mnie wrobić abym spisała umowę na to mieszkanie, bo on je wyremontował, teściowa się już tam przeprowadza, mam jej zapewnić w tej umowie że może tam mieszkać, oby sama ponosiła opłaty. Trudno, już nawet o tym nie myślę, w razie czego będzie to kiedyś dla dziecka.
Ja się tylko boję tego, że może to rzeczywiście moja wina - jestem mendą, rzeczywiście wymagam wiele - aby mąż się nie wałęsał, aby rzucił palenie, zrobił dla mnie te wszystkie rzeczy, siedzi w domu (co prawda tylko ciałem, bo ciągle na komórce, tv albo facebooku), nie pali, nie lata z kolegami. Robi o co go poproszę - pojedzie po recepty, zrobi zakupy itd. No i tyle z niego w zasadzie. Przy dziecku nie robi nic - o zabawie nie ma mowy! A jeśli już to tylko 10 min, po których jest szaleńczo zmęczony, i to jest tak, że dziecko się bawi, on się patrzy i coś tam zagaduje.
Ja się go boję, to też fakt. Boję się o swoje dziecko, ale on mi wmawia, że mam obsesję na punkcie jego, to w sumie fakt. Kocham moje dziecko ponad wszystko i dlatego też nie wiem co mam robić - ono się strasznie boi, zę wyjedziemy stąd - chce mieć ojca jaki on by nie był chce mieć swój domek, ciągle o tym mówi. Od małego nie ma stabilizacji - to mu chciałam zapewnić, głupia. Teraz gdybym się wyprowadziła to też do matki, a potem znowu na jakiś wynajem, cały czas przeprowadzki , bo na razie przecież nic nie kupię.

Uwierz mi Elza ... to co piszesz to bzdury.
Dziecko nie chce mieć ojca jakim by nie był.

To Ty chcesz mieć męża za wszelką cenę.
To Ty myślisz - niechby pił, niechby bił - byle był.

Dziecko do rozwoju potrzebuje STABILIZACJI życiowej. Spokoju, wsparcia, miłości, ochrony.
A nie koniecznie obecności jakiegoś facia, o którym sama piszesz - że nie ma serca dla Twojego dziecka, nie chce się z nim bawić, nie okazuje żadnych cieplejszych uczuć.
Uważasz, że dziecko nie odbierze tego że jest niechciane i nieakceptowane, a będzie szczęśliwe mając pseudo tatusia tylko z nazwy ?

Ja bym nie demonizowała  momentu  w którym weszłaś w nowy związek i nie nazwałabym tego głupotą. Każda relacja jest obarczona ryzykiem i zawsze można sie pomylić. Nie znam ludzi, którzy przed podjęciem decyzji o byciu razem inwigilują nawzajem swoje rodziny i sprawdzają potencjalnego partnera, a nawet jeśli ktoś to robi, to nie znaczy to wcale, że musi się mu w związku poszczęścić.

W twoim przypadku problemu nie stanowi fakt, że związałaś sie szybko z nowym mężczyzną, tutaj chodzi raczej o to dlaczego to zrobiłaś, jak również o powody dla których w ogóle nawiązujesz kontakty z ludźmi. Mam wrażenie, że oczekujesz od wszystkich, że będą tobie sprzyjać, że będą ci pomagać i akceptować ciebie. Masz ogromną potrzebę zmieniania otoczenia i dostosowywania go do swoich potrzeb. Uważasz, że żyjesz w okropnym świecie, otoczona strasznymi ludźmi i że tylko ty jesteś winą żadną nieskalana i dziwisz się dlaczego nie wszyscy i nie zawsze chcą tańczyć jak im zagrasz.

Popatrz na swoje relacje:
-pierwszy mąż - bydlak skończony, poszedł do kochanki, same z nim problemy...czyli - on zły, ty dobra
-obecny mąż - na początku pomagał, było super, kochał dziecko, a teraz masakra jakaś, oczywiście z jego winy...czyli - on zły ty dobra
-mama - niby fajnie, że jest, ale nie za bardzo da sie z nią żyć, mogłaby się zmienić dla ciebie no i oczywiście mieć większe mieszkanie...czyli - ona zła ty dobra
-teściowa - wulgarna, podła kobieta na dodatek czuje sie jak u siebie w swoim własnym domu, jak śmie???nic mi po niej, można sie jej pozbyć...czyli ona zła, ty dobra
- nawet dziecko jest nie takie jak należy, bo rzekomo przez nie własnie nie możesz zakończyć relacji w której czujesz sie fatalnie (swoja drogą bardzo sprawne zrzucenie odpowiedzialności )

wiążesz sie z ludźmi z nadzieją, że będą ci pomagać, że będzie ci lepiej jak zbudujesz relacje. To zwykly strach przed wzięciem odpowiedzialności za swoje życie. To nie jest najlepszy doradca. Ludzie nie musza zmieniać się dla ciebie, tak samo jak ty nie musisz być z kimś kto jest dla ciebie podły. Tkwisz w fatalnym związku dlatego, że sama tego chcesz i nie zasłaniaj sie dzieckiem. Tak, dziecko potrzebuje stabilnego, bezpiecznego domu, ale twoje w chwili obecnej takiego domu nie ma. Myślisz tylko dzieciach? to stwórz im dom, w którym ojciec nie będzie matki za włosy szarpał ani jej wyzywał. Dasz rade pod warunkiem, że weźmiesz w końcu sama odpowiedzialność za swoje życie i pozbędziesz sie nieustannych oczekiwań wobec otoczenia.