Facet niezaradny zyciowo - Netkobiety.pl

daj mu szanse ślubu zaraz nie musicie brać czas pokaże w takim czasie na pewno go dobrze nie poznałaś, jeżeli widzisz szanse na poważne uczucie poczekaj, jak nie daj chłopakowi  spokój

Pracę ma, studia również.. nie rozumiem gdzie tu ta niezaradność...może najpierw się skup na tym czy jesteś w stanie go szczerze pokochać a potem myśl o przyszłości i o tym ile zarabia.. I pamiętaj że dziś pracę się ma, a jutro może jej nie być, albo może być lepsza.

Przecież pracuje. Call center to często pierwsza praca - na start. Studiuje. Na pewno później będzie szukał zajęcia w lepszym miejscu. Co ma robić? Siedzieć na tyłku i marudzić? Pracuje gdzie pracuje, przynajmniej coś robi.

Piszesz, że na nic sam nie zarobił. Na co miał zarobić sam skoro jest pracującym w call center studentem?

Rozumiem, ze Ty nie masz zamiaru chodzić do pracy tylko siedzieć w domu na utrzymaniu faceta? Niezły plan.

Tak powiedział czy to tylko Twoje domysły?
Sam kiedyś myślałem, że nie pójdę do takiej pracy ale mocno się zdziwiłem jak życie mnie do tego zmusiło. Okazało się, że było to świetne doświadczenie i fajna chociaż dosyć ciężka praca

a czy on w międzyczasie nie szuka czegoś bardziej ambitnego? Może to tylko praca na start. Ile macie lat? Jak długo tam pracuje?

Ja 21 On 25 nie jest jedynakiem ma duzo rodziny z zagranicy ktorzy mu pomagaja

onazagubiona, już Ty porozmawiałaś ze swoim i widzisz skutek:)
Takie egzaminowanie każdego faceta tylko rozwściecza.

Masz jak masz, bo nie umiesz normalnie gadać, tylko go wkurzasz.
Każdy, absolutnie każdy facet w wieku 18-40 lat, zapytany przez swoją kobietę o ''plany na przyszłość'' uzna to za próbę wymuszenia jakichś deklaracji oraz totalną krytykę wszystkiego co robi.

To co facet chce, a do czego się przyznaje to dwie różne rzeczy.
A Twoje zachowanie to jest - z punktu widzenia faceta- OSACZANIE i przed tym każdy się broni.
Zobacz co piszesz- dogmatycznie wychodzisz z założenia, że decyzje mają być ''wspólne''.Na jakiej podstawie? Bo Ty tak chcesz i tak ma być.Tyle, ze w sytuacji gdy chłopak sobie pracuje tam gdzie chce, zarabiając tyle ile chce, przyjmując pomoc od kogo chce, mieszkając gdzie chce, to - za przeproszeniem- to jego sprawy, jego życie i jego decyzje, a nie żadne wspólne.
Jak będzie chciał ''wspólnych decyzji'' to nie bój żaby- sam przyjdzie i poprosi o konsultacje.

A może dałabyś sobie spokój.. Relacja dwojga dorosłych ludzi nie polega na wychowaniu i nawijaniu makaronu na uszy. On ma takie życie i jeśli Ci się nie podoba (a wcześnie, pragmatycznie Ci się nie podoba), to poszukaj sobie faceta skrojonego na Twoją miarę.

Poza tym, jakbyś była w nim zakochana, to byś niczego poza nim nie widziała, a tak...

To jest dorosły facet, na pewno wie czego chce, a Ty nie możesz próbować go ustawić do swojej wizji i kazać mu się zmienić, bo Ty królewna tak chcesz. Im więcej będziesz chciała przemeblować jego życie, tym on bardziej nie będzie Cię chciał i będzie Cię unikał.

Powodzenia. Jeszcze potrzebujesz dużo zrozumieć.

1.zacznij zarabiać więcej od niego
2.bujnij się raz, drugi na piwo z dzianym kolegą

Wyglada na fajtłape ale czy Nim do końca jest nie mam pojecia..

Jak Ci nie odpowiada, to po co z nim jestes?

jestes z chlopakiem od 4 miesiecy i juz myslisz o waszej wspolnej przyszlosci?to ze pracuje w Call Center to jakis problem?znasz takie przyslowie "zadna praca nie hanbi" ? utrzymac was? aha czyli ty bedziesz lezala i pachniala ksiezniczko a on bedzie pracowal?
"DO PRACY FIZYCZNEJ NIE POJDZIE BO NIE PO TO SIE UCZYL" .... oj moga droga nie znasz zycia widze.

A ja rozumiem autorkę. Przecież po studiach informatycznych spokojnie można znaleźć dobrą pracę. Rzeczywiście z opisu autorki wygląda na takiego fajtłatpę, więc w sumie się nie dziwię...

Jest tylko jedno pytanie: może on po prostu tych studiów nie lubił i dlatego nie szukał pracy w zawodzie?

Autorko... pozostaje ci tylko sie cieszyć - jakby był zaradny i miał świetną pracę, to by cię nie chciał...

;P

Ale wszyscy nasiedli na dziewczyne i pisza o jej interesownosci. Fakt to dopiero cztery mc, ale dobrze ze zastanawia sie juz teraz. Ide o zaklad, ze gdyby zalozyla ten temat po roku trwania zwiazku to wszyscy zarzucajacy jej teraz  interesownosc kazali by zostawic faceta skoro nie mysli o przyszlosci, a po dwoch latach albo slubie padlo by chaslo widzialy galy co braly i trzeba bylo zastanawiac sie wczesniej.

Z tego co przeczytałem to można rzec, że jesteś materilaistką. Tak, jak najbardziej jestem przekonany. Masz 22 lata i wiele zarabiasz. Nie masz studiów, bla bla. Można powiedzieć, że po prostu może być brzydki, gruby, łysy, mieć tatułaże i wogóle chamidło ale za to ma kasę, to warto być z nim.
To jak ja bym podszedł do tego tak, Jestem Prezesem a ona jak ma średnie, pracuje w biurze i choć zarabia nawet 2500 netto, to dla mnie szkoda na nią czasu. Postawiłbym sobie poprzeczkę, ona ma zarabiać przynajmniej miesięcznie 15000 zł minimum aby mi dorównać. Nie ważne, mogłaby być brzydka jak noc, gruba ale zarabia. Wiesz, olałbym taką, wolałbym zwykłą prostą dziewczynę nawet zarabiającą najnizszą krajową, która mi się podoba, mogę z nią się posimiać i najważniejsze idąc z nią do łużka sprawi mi to przyjemność a nie z musu, kasy patrząc na potwora.

Hahahah.

"Można powiedzieć, że po prostu może być brzydki, gruby, łysy, mieć tatułaże i wogóle chamidło ale za to ma kasę, to warto być z nim".

Po pierwsze musiałby umieć pisać poprawnie. Po drugie fakt, wygląd nie ma dla mnie znaczenia. Po trzecie, nie musi mnie utrzymywać, tyle że ja też nie chcę utrzymywać w najmniejszym stopniu jego. Po czwarte, musi być wykształcony.

Co do zarobków. Sytuacja czysto hipotetyczna. Powiedzmy, kilka lat później. On zarabia 1000 zł i nie zamierza zmieniać pracy, bo mu odpowiada. Ja zarabiam 10000 złotych i staram się nadal rozwijać, awansować itd. I teraz np. wyjazd na wakacje: chcę wyjechać zagranicę na dłużej. I co? Mam jechać sama? Czy mam płacić całe życie za jego wakacje, bo jemu pasuje taka praca? A może w ogóle mamy nie jechać?

Powtarzam, nie chodzi mi o to, że on ma mnie utrzymywać, ale ja też nie chcę utrzymywać jego. Jak jemu odpowiada życie za 1000 zł, to proszę. Mi nie musi odpowiadać, ale to nie może oznaczać, że ja w związku będę dokładać do jego wydatków, bo jemu się nie chce ogarnąć i szukać lepiej płatnej pracy. Wniosek? Musi zarabiać tyle, żeby nie przeszkadzała mu całkowita rozdzielność majątkowa. Jeśli będzie zarabiał więcej, ja nadal życzę sobie osobnych finansów w związku. Więc właściwie nie chodzi o to, ile zarabia, tylko o to, żeby zarabiał tyle, żebyśmy mogli mieć kompletnie oddzielne finanse i żeby to nie wpływało na nasz związek.

Poza tym wybacz, ale z Twojego posta aż bije po oczach to, że patrzysz tylko i wyłącznie na wygląd. A to jest coś, na co akurat ludzie nie mają wpływu. Za to mają wpływ na to, co robią ze swoim życiem. Więc zdecydowanie wolę zaradnego, ogarniętego, niż modela.

Thepass, nie wiem, czy w 100%, może i nie, natomiast jeszcze nie spotkałam takiej osoby, której wygląd przekreśliłby moje zainteresowanie. Miałam jedno takie zawahanie - kiedy padło mi na głowę w związku z jednym chłopakiem, którego znałam od kilku lat z projektu internetowego. Zaczął się okres, kiedy musieliśmy dużo razem pracować, praktycznie całe dnie przegadane, zdjęcia nie widziałam, potem spotkanie (czysto koleżeńskie, u wspólnego znajomego) i bach. Muszę przyznać, obiektywnie rzecz biorąc, że - pierwszy raz w życiu - ten wygląd zaczął mi przeszkadzać i zaczęłam w ogóle się nad wyglądem zastanawiać (wcześniej nigdy mi się to nie zdarzało, serio, facet fajny i wystarczało). Tyle że poprzeszkadzało mi to parę dni, przetrawiłam, przyzwyczaiłam się i przestało mieć to dla mnie znaczenie, mimo że nadal umieściłabym go pewnie w 5 najmniej atrakcyjnych moich znajomych (a w 10-tce to już na pewno ). No i co? No i nic, pałam uczuciem.

Nie lubię tego pytania w internecie - połowa wypowiedź uzna za fałszywą skromność, połowa za narcyzm, muszę sobie chyba jakiś odpowiedni tekst przygotować, żeby przekazać to, co chcę. W skrócie - 10/10 sobie na pewno nie dam. Jestem za niska (ok 1,61 xd), blond (naturalne -.-) włosy do pasa, twarz normalną, nic wybitnego ani złego, (za) duże cycki, dość duży tyłek, szczuplutką talię. Co to dało? Nic, i tak nie wiesz, jak wyglądam. xD A jeśli chodzi bardziej o opinię - to jest bardziej typ, który się podoba facetom albo przynajmniej zazwyczaj zwraca ich uwagę w pierwszej chwili, w sensie dziewczyny raczej uznają mnie za "normalną/zwykłą", facetom się z reguły podobam (w sensie wyglądu, nie twierdzę, że każdy dla mnie traci głowę). Nie spotkałam się z tym, żeby kogoś mój wygląd odrzucał (a może się nie przyznawali ), ale i obiektywnie patrząc - wg mojego gustu - mam też ładniejsze od siebie koleżanki. W skali 1-10 ocenić siebie nie umiem. oO

Edytowałam to 3 razy i dalej mi się nie podoba ten opis. Jakaś taka pusta wyszłam.

Ciężko mi to wytłumaczyć. Ja jestem inna, tzn. inaczej do tego podchodzę, nie ma dawania szans i specjalnego spotykania się randkowego, bo ktoś może okazać się materiałem na chłopaka. Dlatego np. nigdy nie umawiałam się z chłopakiem poznanym na imprezie czy z jakąkolwiek niemal obcą osobą w celach nastawionych na późniejsze randkowanie, bo zwyczajnie mi się nie chce, nie szukam, wolę wyskoczyć ze znajomymi gdzieś. U mnie jest najpierw tak, że się zauroczę, a dopiero potem mam ochotę na takie spotkania - więc najczęściej przechodzę do randek już z jakiegoś poziomu znajomości. Z kimśtam, kto nawet wygląda jak apollo, a prawie wcale go nie znam, nie mam ochoty spędzać czasu. Więc owszem, najpierw zauroczenie osobowością podczas typowo koleżeńskich spotkań (bez znaczenia, czy w gronie znajomych, czy sami, nadal to nie randka i dawanie szansy - jak myślę o nim tylko w kategorii znajomego, to mnie wygląd nie obchodzi), a potem - kiedy zaczyna mi zależeć - ten wygląd już przestaje mieć znaczenie i w sensie związku.

Dokładnie, na informatyce to i na 3. roku większość w zawodzie pracuje, jeśli tylko chce. Jeśli on rzeczywiście jest informatykiem i pracuje w CC, oznacza to dla mnie zero ambicji i większych planów. Co nie zmienia faktu, że jeśli chce tak żyć - jego prawo, nie powinno mu się narzucać zmian.

I to jest podsumowanie tematu. Ja napisałabym dokładnie to samo! Poza tym widać na pierwszy rzut oka, że autorce chodzi przede wszystkim o kasę! Więc niech szuka gdzie indziej, a chłopakowi niech da szansę poznać dziewczynę która go naprawdę pokocha!

Oczywiście, że gdyby firma padła, straciłby pracę, miał wypadek itd., to bym go utrzymywała, ale to są przejściowe kłopoty. Gdyby miał wypadek uniemożliwiający mu pracę do końca życia, również bym utrzymywała bez problemu.

Nie, nie pytam na pierwszej randce, ile zarabia. W tym momencie, zakładając, że mowa o moim rówieśniku, to on nawet może nie pracować, jeśli studiuje i utrzymują go rodzice. Jego sprawa. Natomiast jeśli np. nie studiuje, nie pracuje i nie zamierza pracować, bo woli np. ciągnąć kasę od rodziców, to tak, z takim nie chciałabym być.

Nie, nie zrezygnowałabym z osoby, która zarabia mniej, ja nie mam sztywno określonej cyferki, ile ma przynosić do domu. Chciałabym, żeby zarabiał tyle, żeby wystarczyło mu na siebie. Bo chcę mieć całkowicie oddzielne finanse w związku, koniec, kropka, mam do tego prawo. I jeżeli mu będzie odpowiadała taka sytuacja przy zarabianiu np. 1600 zł, to dobrze, pod warunkiem, że naprawdę mu to będzie odpowiadać, a nie że jakieś uwagi, komentarze czy próby ograniczania moich sposobów/pomysłów na wydawanie tego. Jeżeli przy dużej dysproporcji zarobków jemu naprawdę wystarczy 1600 zł - nie ma problemu.

Więc generalnie sprowadza się wszystko do tego, że chcę osobnych finansów, całkowitej rozdzielności majątkowej, a ile on zarabia, to jego sprawa, jeśli mu to odpowiada. I nie uważam tego za jakieś bezduszne/materialistyczne. Dlaczego? Bo jeśli mam mieć mniej, to wolę po prostu mniej pracować.

Ech, to nie chodzi o to, że absolutnie nigdy w życiu nie dałabym mu ani grosza. Pewnie, że czasem można. Wspólne konto? Może być na zasadzie, że oboje co miesiąc przelewamy jakąś sumę na wspólne wydatki - bo wiadomo, że np. nie będziemy dzielić półek w lodówce ani rozliczać się co do grosza z obiadów.

Na osobnych finansach zależy mi, bo nie chcę, żeby w jakimkolwiek stopniu mieszał się do tego, co robię ze swoimi pieniędzmi. Nie chcę też mieć poczucia, że mam faceta, którego muszę utrzymywać, bo akurat to dla mnie odziera go trochę z męskości. Co do tego pierwszego - zarabiam dużo, ale również dużo wydaję. I zdecydowanie nie zgadzam się kiedykolwiek usłyszeć, że po co mi np. nowy telefon, skoro mogłam za to kupić coś tam do domu, bo się zepsuło. To odpada, moje pieniądze, ja wydaję, jak wydam za dużo, to mogę jeść chleb z masłem, ale to dalej moja decyzja. A co do takich psujących się rzeczy to właśnie może być wspólne konto, na które oboje wpłacamy podobną kwotę - niezależnie od zarobków, zużywamy wszystko mniej więcej tak samo.

I tak, jakby mu nagle brakowało, to kupiłabym mu co tam trzeba i to bez łaski. Byle nie okazało się, że to brakuje mu ciągle co miesiąc, bo wtedy to oznacza, że jednak on na siebie nie jest w stanie zarobić. A jednak utrzymanie jednej osoby nie powinno być zadaniem ponad siły. Skoro ja mogę utrzymać siebie, to on siebie też może.

Niezaradny życiowo, to był mój pierwszy chłopak, licealna miłość. Rok starszy ode mnie ( ale szkołę średnią skończyliśmy razem, bo był w technikum), byliśmy ze sobą półtora roku, z tym, że on przez ten czas nie kwapił się do żadnej pracy, chociaż zawód miał- technik hotelarstwa, no ale do hotelu nie pójdzie, bo trzeba w weekendy i święta pracować, poza tym mało płacą, kolega chciał mu załatwić pracę w pizzerni, to też nie, bo ma za wysokie wykształcenie, ze mnie się śmiał, że po ogólniku poszłam do pracy w fabryce ( w międzyczasie studiowałam zaocznie), on by nie poszedł, bo ma a jakże, za wysokie wykształcenie. Zazwyczaj ja musiałam za wszystko płacić. Ja tam bym się wtedy cieszyła, jakby on i 500zł zarabiał, byle nie był takim leniem. No ale mamusia i tatuś, tak rozpieścili swojego jedynaka, że chyba nawet do 22 roku życia go utrzymywali. Wiem, bo nawet jak zerwaliśmy, to miało się dużo wspólnych znajomych. Ale w jego życiu jakiś [przełom nastąpił, bo wyjechał za granicę. Chyba nawet teraz ma dziecko, więc może się zmienił.

"Nie widzę, żeby utrzymał nas dwojga"... i wszystko jasne. Kolejna utrzymanka myślała, że będzie ją ktoś sponsorował. Sama pójdź do roboty i zarób. Każdy powinien zarabiać na siebie. Do czego zmierza ten świat, że kobiety oceniają faceta tylko przez pryzmat kasy. Źle, że ktoś mało zarabia, źle że mieszka z rodzicami, źle że nie ma samochodu. A wy dziewczyny tego pokroju co sobą prezentujecie ? Gdybyście były zaradne, to by wam nie przeszkadzało że ktoś nie zarabia 4 czy 5 tysięcy. Od razu szukajcie fagasa z kasą, który was wykorzysta i porzuci.

Ale tu wychodzi ze znowu nie liczy sie czlowiek tylko od razu czyjes zadania wobec niego. Rozumiem ze jak by mial mozliwosc zmian pracy na swoj zawod a nie chcial co bybylo dziwne ale jezeli ciezko znalezc poprostu ta prace to lepsze jest co kolwiek nie jego wina tez ze rynek pracy jest ciezki. Ja ci powiem od siebie kiedys bylem z dziewczyna kotra miala wyzsze wyksztalcenie praciwala w markecie na pol etatu i ciezko bylo jej znalesc prace bo liczy sie u pracodawciw doswiadczenie a skad ktos je ma dostac jak niktr szansy nie daje. i pare lat szukala i co mialem w tym czasie nie dokladac sie wiecej czy ja zostawic bo nie ma lepszej pracy. Co innego gdyby nie szukala to by bylo zle.

A co do ciebie nie mowie tu o jakis wielkich roznicach w zarobkach jak dalas przyklad hehe chodz kazdemu by sie moglo zdarzyc powiedziec ze masz kase mozna cis juz kupic a musimy zbierac na to tez tak moze byc. Ale nie powinno sie dobierac osob do zwiazku pod wzgledem zarobkow tylko zeby bylo nam z kims dobrze. Wiesz ze mozesz poznac faceta bedzie zarabial podobnie a po dwich latach np. mniej niz ty i tak do konca zycia nie wazne z jakich wzgledow czy chorobowych czy innych. A mozesz miec odwrotnie spotkasz super faceta a bedzie bezrobotny lub slaba prace bedzie mial a po kilku latach moze byc jakims kierownikiem czy cos.

Jednak troche widac ze ta kasa u ciebie robi problem mimo checi itp. jak piszesz

z tego co napisałaś to leń i leser ja bym takiego nie chciała.
znałam takich i raczej z wiekiem  to nie mija. Uciekaj!!!

A ja mam labe do 15 codziennie moja żona od rana mnie zastępuje córka do szkoły a ja się budzę jak się wyśpię.Co prawda potem ja pracuje i taki układ mi się podoba.