Prawdziwym mistrzem można być w każdej dziedzinie - Netkobiety.pl

Nasuwa mi się na myśl właśnie mechanik samochodowy. Z taką pasją opowiada o samochodach, jakby to były żywe organizmy do wyleczenia. Przy czym sypie fachowymi nazwami jak z rękawa. Można by pomyśleć: lekarz od autek. Wie, co któremu samochodowi dolega i czego brakuje. Tłumaczy każdemu cierpliwie co i jak.

Mistrzem był mój śp. Ojciec.
Był prostym tokarzem produkcyjnym, ale jego specjalnością było wykonywnie prototypowych elementów nowych modeli form żeliwnych oraz wzorników do automatów tokarskich.
Jeszcze kilka lat po przejściu na emeryturę, kierownictwo zakładów, w których pracował, prosiło go o pomoc bezpośrednią i doradczą.
Gdy zainteresowałem się szachami, Ojciec wytoczył mi z brązu i staliwa komplet figurek szachowych, dopracowując na frezarce elementy wież, skoczków i gońców.
Po prostu dzieło sztuki obróki skrawaniem.
Kochał swoją pracę, zwłaszcza te wyzwania tokarskie.

Pozdrawiam.

Mistrzem w wykonywanym zawodzie mogę nazwać dwie panie z dziekanatu kończonych przeze mnie studiów. Pierwsza - na wydziale budownictwa Politechniki Koszalińskiej miała fenomenalną pamięć wzrokową- nie pytając o nazwisko studenta wyciągała właściwy indeks czy teczkę. Druga - na studiach podyplomowych była najmilszą i najsympatyczniejszą i najbardziej pomocną osobą na całym wydziale.

Czytając Was, zaczęłam się zastanawiać, jakich mistrzów ja miałam okazję poznać.

Bez dwóch zdań była kimś takim wychowawczyni mojego syna. Opiekowała się jego klasą tuż przed emeryturą. Zawsze miała czas dla uczniów. Była wymagająca, ale nigdy nie musiała unosić głosu. Dzieciaki ją szanowały. Śmiało mogę powiedzieć, że pani Irena była pedagogiem z powołania.

Za mistrza uważam też mojego pierwszego szefa, który w ciągu roku nauczył mnie więcej w zawodzie, niż trzy lata szkoły.

Jednak największym wzorem dla mnie zawsze będzie mój tata. Często powtarzał: "Nie ważne, co człowiek w życiu robi, najważniejsze, żeby to robił najlepiej, jak potrafi.". Mój tata w każdą wykonywaną czynność angażował się na sto procent. Pracę wykonywał tak, jakby robił ją dla siebie, albo zależało od tego życie. Nie podejmował się zajęć, których nie lubił, albo przysparzały mu trudności. Nigdy nie brał się za mechanikę, bo nie potrafił. Mechanikom, hydraulikom itp. płacił. Za to był rozchwytywany jako kamieniarz, gospodarze liczyli się z jego zdaniem, świetnie gotował, był rybakiem z zamiłowania. Ogrodu zazdrościli mu wszyscy nasi sąsiedzi.

Mistrzami mogłabym nazwać też wielu autorów/pisarzy, do których publikacji często wracam, ale to chyba nie ten temat, bo ich dzieła zostały już uznane.

Znam również mistrza, który zmarnował swój talent. Chłopak (obecnie już dorosły mężczyzna) w wieku czternastu lat potrafił budować programy komputerowe. Opiekował się siecią komputerową w gimnazjum, do którego uczęszczał i zbudował stronę szkoły. Gdy pani od informatyki nie chciała mu wstawić na koniec semestru szóstki, bo uznała, że się leni i stać go na więcej. Zbudował wirusa, który uniemożliwił funkcjonowanie sieci. Informatycy nie dali sobie z jego dziełem rady i nauczycielka poprosiła chłopaka o pomoc. Zażądał za naprawę szóstki. Gdy unieszkodliwił wirusa, nauczycielka postawiła mu szóstkę z zastrzeżeniem, że wstawia mu ją nie za to, że wpuścił wirusa, ale za to, że umiał go zbudować. Za szantaż obniżono mu sprawowanie. Niestety niekonwencjonalne metody i droga na skróty w przyszłości pozbawiły go możliwości kształcenia w zawodzie, o którym marzył. Otrzymał kuratora i pięcioletni zakaz używania komputerów. Po tym czasie już nie wrócił do swojej pasji i dawny geniusz komputerowy na dzień dzisiejszy hoduje warzywa w Anglii.
Tak więc jest najlepszym przykładem, jak łatwo zmarnować talent.

Muszę zdementować Twoje niedowierzania, bo praca magazyniera jest bardzo fajna. Ludzie z zewnątrz nie mają pojęcia na czym ona polega i sądzą, że to tylko przyjmowanie i wydawanie produktów oraz rajdowe popisy sztaplarką.
Myślę, że dużo zależy od magazynu, czy jest to magazyn hurtowni, fabryki, czy też warsztatu. W dużych magazynach liczy się pamięć, logistyka i przynajmniej minimalna znajomość komputerów. Magazynierzy, też mogą być mistrzami w swoim fachu.

Coż  - dla pewnych osób i praca na zmywaku może się stać pasją

Nie każdy ma zadatki na odkrywcę - są ludzie dla których mycie talerzy będzie jakimś tam wyzwaniem.

Nigdzie nie zostało tu powiedziane, że każdy może zostać mistrzem i pracować z pasją w każdym zawodzie.

Z drugiej strony - pracując w kuchniach wydających kilkaset posiłków dziennie trzeba mieć opanowaną pewną logistykę.

Albo może się zatrudnić na zmywak w kuchni prezydenckiej - zamiast wyszczerbanych talerzy będzie polerował kryształowe kieliszki do wina - choć zasadniczo to wciąż mycie garów

Ach! Przypomniała mi się moja znajoma, która tu pracuje jako sprzątaczka w pewnym instytucie badawczym. Oczywiście pierwsze skojarzenie każdej osoby to pani z mopem. Nikt jej sobie nie wyobraża w bielutkim kombinezonie, czepku, goglach i rękawiczkach dopiero kiedy wyjaśnia, że w jej "sprzątaniu" chodzi o czystość na poziomie sterylnego, izolowanego labolatorium zmienia się perspektywa oceny atrakcyjności bycia "sprzątaczką"

A ja odpowiem tak, że ja sama jestem dla siebie mistrzem w zawodzie jaki wykonuję.Potrafię tak świetnie zakręcić i sprzedać, ze nawet nie muszę się zbytnio wysilać. Wiem, że chciałabym to robić przez resztę życia. I wiem, też że będę się wspinać po szczeblach kariery i poznawać nowe produkty. Jeżeli kiedyś będę miała swoją firmę, chciałabym mieć takiego pracownika jak ja. Takiego mistrza. mistrzynię.

A pro po Pani stomatolog bo Panów w tym zawodzie jest mniej ten zawód dla ludzi wydaje się uciążliwy, dla mnie taki jest.Bo prawie wszyscy się go boją (właściwie to wszyscy boją się sprzętu dentystycznego), a jest w tych czasach bardziej ważny niż kiedyś począwszy od dzieci próchnica zbiera żniwo.
Moja Pani stomatolog jest super to już napisałam wyżej ale nie wyjaśniłam dlaczego.

A tak po za tym bardzo dziękuję za dobry wątek, bo teraz wszystko się krytykuje.

Mi było ciężej, bo znaleźć dentystę dla dziecka to wyzwanie.(dobrego!). Nie mieszkam w duzym mieście ale mam wrażenie że coraz mniej mamy lekarzy,może wyjeżdzają za granicę.Nie wiem.Pani doktor ma podejście do dzieci, jest miła, cierpliwa i ma serce.Nie każdy to potrafi.Człowiek też oczekuje od lekarzy jak się słono płaci że jak się wyjdzie z gabinetu to pełen luz a nie narzekania jaka to służba zdrowia jest be, i że nawet za pieniądze im się nie chce i "partolą robotę".Mam nadzieję że zawsze taka będzie.

Pozdrawiam

Nie ma o czym rozmawiać. To jest oczywiste. Nawet mycie schodów, wykonane przez mistrza w swoim fachu, daje satysfakcje. Dla mnie to normalne.