Chyba jestem inna niż wszyscy. - Netkobiety.pl

Muszę powiedzieć, że mam podobnie. Co prawda nie jestem jedynaczką - mam starszego brata, lecz z uwagi na różnicę wieku oraz płci nie mieliśmy wspólnych tematów. Mieszkałam na "zadupiu", gdzie generalnie było mało dzieci, a już ja miałam taki niefart, że wszystkie były albo 3 lata starsze, albo 3 lata młodsze, więc nie miałam się z kim bawić. Zostałam indywidualistką, tzn. uwielbiam ludzi i kontakt z nimi, ale nie mogę odpocząć w dużej grupie ludzi. Codziennie potrzebuję kilku chwil dla siebie - w szczególności widoczne to było na studiach, gdy znajomi przebywali ze sobą praktycznie 24 godziny na dobę, a ja często się urywałam lub nie wychodziłam z nimi, bo musiałam odpocząć od nich - jest to o tyle dziwne, że ich uwielbiam. Dużo na tym tracę, bo wielu ludzi nie jest tego w stanie zrozumieć;P Co prawda nie pomogłam rozwiązać Ci Twojego problemu, ale jak widać, mam bardzo podobną naturę;P

Ej tam, nie jestes inna tylko zdrowo przedkladasz jakosc nad ilosc. Po co komu tlumy tzw. "przyjaciol" skoro z ponad 80% z nich nie ma sie wspolnego jezyka?

Ja osobiscie tez wole miec paru fajnych i zaufanych znajomych niz dziesiatki friendow, tak jak niektorzy maja na Facebooku.

Zreszta ja jestem jak taki troche samotny wilk;) lubie swoj swiat i spokoj, jak diabel swieconej wody unikam wszelkiego rodzaju spedow rodzinnych typu wesela, chrzciny, swieta itp. oraz zjazdow kolezenskich. Co innego w pracy, akurat i wieksze uroczystosci typu kongresy, konferencje, gale itp. nie sa dla mnie stresem zadnym. I podobnie jak u Ciebie, tez mam dobry kontakt z klientami. Ale to wiesz, sa inne, bezpieczniejsze relacje niz z psiapsiolkami. Nie musze sie az tak angazowac w tworzenie "atmosfery" czy chemii miedzy nami. Konkrety zawodowe, latwosc rozmowy i troche humoru wystarcza aby stworzyc mila atmosfere z klientem.

ja też się podepnę

ja mimo łatwości w nawiązywaniu kontaktów, często po prostu je ucinam, eliminuje
generalnie w najblizszym otoczeniu, do szczęścia nie potrzeba mi udawanej rozmowy z kims z rodziny,
nie nadaje na tych samych falach, gnam przez życie, i generalnie ciężkko mi się wyciszyć, posluchać, czyichs relacji z jego życia, jego problemów

gdzie dla mnie to sa normalne aspekty codziennosci, które przeskakuje jak kałuże, a ludziska np się z tym męczą po kilka dni

aktualne zawężenie znajomości, ogólnie zawiera się w środowisku w jakiś sposób powiązanym z pracą, dodatkowa pracą oraz zainteresowaniami,

i tez często potrzebuję godziny dla siebie, takei wyciszenie, rachunek tego co było, lub tez godziny spędzonej, na totalnym o niczym nie myśleniu, jakbym się po prostu potrzebował, wyłączyć, wyłączyć maszynę, niech ostygnie

mam problem ogólnie z tym że w jakimś sensie nie jestem akceptowany, mówię o rodzinie, bo albo muszę się zniżać, do ich poziomu, albo będąc sobą
wychodzę na cwaniaka, i nie wiadomo kogo

nie wiem moze kwestia wykształcenia, może kwestia środowisk w jakich się poruszamy

w sumie na tym też mi zbytnio nie zależy

często po prostu szkoda mi czasu

taki ze mnie tenniedobry po prostu

Lubię ustronność, ale dla równowagi potrzebuję też tłumu, może nie na 50 czy 100, ale choćby kilkanaście osób, choćby po to, aby coś fajnego zorganizować; wypad nad wodę, ognisko, imprezkę czy inne spotkanie. Tak naprawdę na chwilę obecną nie mam, ani jednej osoby w swoim otoczeniu przy której w 100% byłoby mi dobrze, żeby choćby z nią pogadać o wszystkim czy pójść na kawę.
Tak. Jestem stadnym zwierzęciem mimo wszystko

Nie liczę znajomości typu:
matka koleżanki córki, czasem się widujemy, ale nie mogę spontanicznie zadzwonić do niej; stara idziemy na łyżwy?
prawie moja rówieśnica, też sporadyczne spotkania, ale trochę inny poziom, niż mój, raczej na zasadzie, że ja jej jestem jakimś autorytetem, podporą
itd.

zwyczajnie brak mi kogoś, kto będzie dla mnie równym partnerem, dodatkowo z tej samej fali
za dużo wymagam?

LonelyM - nie będę oryginalna - mam tak samo jak Ty.
Bliska koleżanka, właściwie przyjaciółka - sztuk jeden. Z racji jej problemów zdrowotnych czasem zastanawiam się, co zrobię jak jej zabraknie?
Grupę towarzyską powiązaną wspólnym zainteresowaniem tez jakąś mam, ale tez kontakty nie wychodzą poza spotkanie raz w tygodniu. A i to się coraz bardziej zaczyna rozłazić.
Ogólnie mam takie okresy, że łaknę kontaktów towarzyskich - że chcę po prostu do kogoś sobie wpaść na kawę lub zaprosić do siebie i okazuje się, że trzeba się jednak umawiać a odpowiednim wyprzedzeniem. Najlepiej w "bliżej nieokreślonym" terminie typu: " w przyszłym tygodniu "
A czasem chcę mieć święty spokój wokół siebie i najszczęśliwsza jestem jak wszyscy wyjdą z domu.
W całkiem nowym towarzystwie robię się nieśmiała i mam wrażenie, że głupia... nie mogę sklecić poprawnie wypowiedzi, jąkam się, poczucie humoru spada.... Jeżeli ktoś nie pociągnie konwersacji, to zapada krępująca cisza.
Ale lubię poznawać nowych ludzi, lubię rozmowy z nieznajomymi itp.
Więc chyba większość z nas ma w sobie dwie natury towarzyskie

Chyba wazne jest trez aby czuc sie ze soba samym dobrze, nie nudzic sie we wlasnym towarzystwie. Bo wtedy powstaje taka jakby panika i koniecznosc zapchania sobie tej "samotnosci" nawet byle kim.

Moja mama czesto mnie oskarza, ze jestem malo rodzinna. No i jestem, nie widze zadnej przyjemnosci w rozmowach o tym co kto, gdzie, jak, z kim, za ile itd. Ja zaczynam o sobie, o sukcesach w pracy czy ogolnie o tym co ostatnio robilismy a zasypywana jestem plotkami i narzekaniem na innych. Podobnie i dalsza rodzina, dlatego z niektorymi mam jeszcze jaki taki kontakt (sa podobnie niepokorni;) a od reszty powoli sie odsunelam. I wcale mi tej rodziny nie brakuje, bo mam wlasna, z ktora jest mi bardzo dobrze.

A kolezanke czy kolege musze miec takich, zebysmy sie w pol slowa rozumieli, smiali z podobnych tematow, reagowali na niekktore sprawy podobnie i czuli sie ze soba swobodnie. Jesli mam z kims dwie godziny siedziec i sztywno sie usmiechac nie wiedzac jak i oczym zagadac, to robie pas i rezygnuje z takiej znajomosci.

Jestem jedynaczką z dużo większym stażem niż ty. Miałam takie problemy w młodości dopóki nie zrozumiałam, że duże grono znajomych czy 'przyjaciół' to fikcja. Nie ma na to czasu, by pielęgnować wiele znajomości czy przyjaźni. Nie sądzę, że to była kalkulacja ale pozostało mi przez lata wąskie grono niezawodnych przyjaciół, sprawdzonych w "boju". Łatwiej o takich, gdy nie zmienia się miejsc zamieszkania, nie podąża za pracą.
Moi rodzice mieli tych samych przyjaciół do śmierci, mimo tego, że musieli podążać za pracą, więc miałam dobry przykład. Miałam też dobry przykład, jak taka przyjaźń ma wyglądać.
Mnie udało zachować stare "przyjaźnie" ze szkoły podstawowej i liceum, mimo tego że życie rozniosło nas po całym świecie, spotykamy się raz w roku.

Nie tylko miłość, ale również przyjaźń to sztuka wyboru.

To ja powiem tak, że to chyba nie zależy od wychowania ani statusu, ja pochodzę z większej rodziny, gdzie zawsze otaczała mnie grupka ludzi, nigdy sama nie byłam. Mimo wszystko też mam podobny problem, każdy kogo poznaję, nowa osoba, określa mnie jako pogodną, przebojową, bardzo sympatyczną, otwartą osobę, problem zaczyna się gdy muszę kontynuować znajomość, gasnę....?
Również wolę mieć jedną prawdziwą przyjaciółkę niż grupkę znajomych, od wszystkiego i niczego właściwie. Ja myślę, że tacy się po prostu rodzimy, mamy taki typ charakteru, możliwe, że jakieś sytuacje z dzieciństwa również na to wpływają...Po prostu trzeba to zaakceptować, ale z drugiej strony pracować nad tym. Poznałam kogoś, zadzwoń do niego pierwsza, zaproponuj, wyjdź z inicjatywą, rozmawiaj z zaciekawieniem, mimo iż nie zawsze interesuję się to co dana osoba mówi...trzeba wypracować jakiś mechanizm, który zmieni nieco nasze schematy i postępowanie, bo to jednak ważne by umieć współpracować z grupą. pozdrawiam i pamiętaj nie jesteś sama

Witam Dziewczyny Wasze posty podnoszą mnie trochę na duchu. Mój syn jest samotnikiem od zawsze, jak sam twierdzi - nie ma potrzeby nawiązywania kontaktów z ludźmi. Jak ktoś do niego zagada to odpowie, uczy się dobrze, ale jego życie w grupie nie istnieje.Jest w klasie 1 gimnazjum i właśnie dostałam opinię wychowawcy "kontakty z rówieśnikami nieprawidłowe-jest samotnikiem". On sam twierdzi, ze w szkole bardzo mu się podoba. Dzięki Waszemu forum nie pędzę z nim jutro do psychologa. Dla takich ludzi mam nadzieję jest też miejsce w tym świecie Pozdrawiam

Jak widać wiele osob ma podobnie i nie czuje się z tym źle:-) ja równiez nie mam ogromnej ilosci znajomych czy przyjaciół choc nigdy z tym problemu nie mialam.Gdzie nie poszlam czy czegos nie zaczynałam-studia,kurs, zawsze znajdowalam bratnią duszę.Potem jednak niejednokrotnie brak czasu powodował iż przetrwaly jedynie najtrwalsze relacje.teraz mam kilku znajomych,przyjaciolki z ktorymi staram sie trzymać kontakt ale i tak nie jest on na tyle intensywny bym mogla sie tym szczycić.W sumie czesto wystarcza mi towarzystwo wlasne i najblizszej rodziny, meża i corki...

Hmmm
Kiedyś myślałam, że przeciwieństwa się przyciągają, a teraz myślę, że sama dorabiałam sobie ideologię do tego, co mam.
Mój mąż ma rację - nie pasujemy do siebie, mimo pewnych podobieństw, w momencie gdy coś się psuje czy gasną uczucia nie umiemy ze sobą spędzać czasu, nudzimy się sobą - to chyba niezależne od nas
Teraz myślę, ze z kimś z kim nam dobrze na gruncie przyjacielskim prędzej stworzymy coś dobrego. Poznałam kiedyś kogoś takiego, ale ta bajka chyba nie będzie miała zakończenia, ale nie o tym miało być. Z taką osobą po prostu wyczuwam te same prądy, zachowania, rozumienie się bez słów itp.

Też wolę kilka sprawdzonych osób, niż tłumy byle jakich znajomych, ale problem, że nie mam tak naprawdę, ani jednej, która mogłaby nosić to miano. I tego mi brak, bo kiedyś tak nie było.

Mam to samo- jedynaczka żyjąca trochę w swoim świecie,nie bardzo potrzebująca ludzi wokół siebie.Jedna przyjaciółka od lat.Niechętnie nawiązuję znajomości i w panikę wpadam jak ktoś usilnie próbuje się do mnie zbliżyć,zwierzyć się i posłuchać moich zwierzeń...
Ale w przeciwieństwie do Was ja nie czuję się inna,dziwna.Czuję się jak najbardziej normalną:)

Reguły nie ma, bo być nie może.
Nie sądzę aby istniał kres wzajemnego poznania, skoro samych siebie do końca nie znamy
Trudno jest mi sobie natomiast wyobrazić związek/małżeństwo bez przyjaźni, "nadawaniu na podobnych" (niekoniecznie identycznych) falach.

i właśnie przez to ludzie oddalają się od siebie

Co ja Ci mam napisać?
Sama jestem w podobnym wieku i moje życie to setki rozwalonych kawałków całości.
Jak nie postąpię to z każdej strony będą wyrzuty sumienia, więc rozumiem twoje rozterki
Życie to sztuka wyboru - nie każdy potrafi to unieść i odpowiednio ustawić żagle swojego kursu.
Jedyna racja -  szczęścia i spełnienia zaczynamy szukać w sobie

Każdy jest inny, ma inny charakter, inne kwsetie go interesują, ale myślę, iż każdy z nas w końcu znajdzie swoją pokrewną duszę, która choć w jednym aspekcie będzie do nas podobna. Jedni są przebojowi i mają grono ludzi wokół siebie, ale mimo wszystko nie potrafią tworzyć zażyłych relacji, znam taką osobę. Drudzy z kolei to te szare myszki, które wolą jedną prawdziwą bratnią duszę niż hordy znajomych, często tyko do tańca i wypitki. Jestem osobą, która taką szarą myszką jest, ale widzę mój problem głebiej, bardzo lubię wyjścia ze znajomymi, ale tylko gdy czuję się dobrze w swoim ciele, gdy nie przytłaczają mnie żadne problemy, jednak gdy pojawia się problem pochłania mnie na tyle, iż wolę sie zamknąć w pokoju i przeżyć daną kwestię sama, zamknąć się przed światem i nie wychodzić dopóki go nie rozwiążę, co jest kłopotliwe, bo tracę przez to kontakt z innymi i relacje, które budowałam przez x czasu.

Co do kwestii LoreLaine osobiście jestem zdania - nic na siłę, budowaliście związek x lat, to znaczy, że na jakieś konkretnej bazie, podstawie został on stworzony, inaczej nie przetrwałby tak długiego czasu. Może to poczucie inności to tylko jakiś rodzaj wypalenia, wydaje wam sie, iż nie macie już wspólnych tematów, a i "glina" zmieniła swoją konsystencję. Zacznijcie każde z was realizować jakieś swoje dawne, sekretne marzenia, dajcie sobie więcej przestrzeni, może jakieś wakacje tylko ze znajomymi bądź też w samotności, znajdźcie coś co was zafascynuje, zróbcie coś dla siebie nie myśląc o drugiej połówce, wyciszcie się i oddalcie, a dopiero później znów szukajcie tej wspólnej pasji i ognia, który was spajał. To długi i żmudny proces i należy go powtarzać, ale wtedy przekonacie się czy nadal tęsknicie, czy nadal coś jest na dnie waszych serc. A jeśli nie, osobiście na siłę nie podejmowałabym żadnych decyzji, myślę, iż każdy problem w końcu sam się rozwiąże, może w międzyczasie pojawi się ktoś inny, który sprawi, iż zdecydujemy sie na zmiany lub też zyskamy pewność, iż jednak warto zaryzykować, wyjechać, znaleźć pracę w innym miejscu, zmienić diametralnie swój świat w przyjazne nam miejsce.

Liczy się właśnie jakość, nie ilość To jest ważniejsze. Wiesz, ja może nie do końca tak mam, ale chociażby lepiej czuję się z jedną przyjaciółką czy dwoma osobami niż z grupą ludzi. Niektórzy zaś mają odwrotnie. Nie ma w tym nic złego. Wyszło tak, że nie mam wielu znajomych, ale mam właśnie np moją przyjaciółkę i to jest wielki skarb. No i oprócz tego parę koleżanek, obecnie tez paru kolegów, znajomych, z którymi też czasem mam kontakt. Nie mam wielkiego grona, ale jest i tak bardzo ok. To jest właśnie kilka koleżanek, trochę więcej znajomych, ale niedużo ogólnie, mniejsza grupa niż wielu ludzi chyba ma. No, ale mówię, jakość jest dobra tutaj fakt i to mnie cieszy.

Często też w szkole byłam odrzucana, nie wiem czemu, często też ja chciałam znajomości, ktoś nie. Czasem ktoś bardzo chciał niby znajomości, ale potem dziwnie stał się chłodny i nic nie dało się już dogadać. No trudno się mówi, nic na siłę. Chociaż ja wolę, by te osoby wtedy powiedziały wprost, zwłaszcza, że to były czasem sytuacje, że te osoby same mówiły mi, że super spotkanie, że chcą się widywać dalej, że fajna ze mnie koleżanka, a potem cisza czy olewanie. To już jest niefajnie, lepiej bardziej wprost wtedy napisać, że jednak nie.

No bo inaczej wychodzi na to, że sami chcieli, a potem olewka i ja nie wiedziałam co jest. Wtedy myślisz sobie "tak mówiła, że chce się ze mną widywać, a teraz cisza". To po prostu wtedy takie dziwne. A jeśli Ty wiadomo, odrzucisz czasem kogoś, ale nie raniąc kogoś, to jest ok. Tamtym osobom co ja znałam chyba brakowało odwagi cywilnej, by wprost powiedzieć, a to już niefajne. Ja nie wiedziałam potem o co im chodzi, że tak nagle zmienili zdanie. Wiadomo, że nie każdy nam będzie pasował, ale lepsze są jasne sytuacje. Jak u Ciebie tak jest, nie lawirujesz, nie ranisz, to nie widzę problemu. A po sobie jak piszę sama widzę, że jakość relacji jest ważniejsza i dzięki temu mam więcej czasu dla bliskich mi osób, nie jest to duże grono i zawsze czas się znajdzie, łatwiej te relacje chyba pielęgnować

Lorelaine..no i czy to nie jest zbieg okolicznosci...idealnie opisałas moje uczucia w moim temacie a ja trafiłęm przypadkiem tu na ten wątek...i chyba juz wiem gdzie jestem...
Bez sciemy napiszę - mam identycznie jak wy.Dosłownie...
A wiec to nie brak przystosowania do społecznych norm:) uff ...ale chyba niewiele jest takich ludzi.
Z moją kobietą chyba nadawalismy od poczatku na innych falach tylko wyszło to ładnie po latach...no i klops.
ludzie generalnie nie lubią takich jak opisujecie siebie...nie wiem czemu tak jest ale konflikty są czesto.
pozdrawiam

Podoba mi sie to,  co napisales   Wiem jak to jest   pzd