Mam 33 lata i boje sie zaczynać wszystko na nowo... - Netkobiety.pl

Trochę było rozmów na ten temat. Twierdził, że miał prawo tak postąpić, bo jest facetem, bo był niedoceniany przeze mnie.
Jak myślę o tym na spokojnie to wiem, że to bzdura.
Czasem niestety mam takie dni, że szukam winy w sobie.
Wiem, że za kryzys odpowiadają zwykle dwie osoby.
Tylko czy to powód do zdrady? Do oszukiwania?

Nie chcę. Tego jestem pewna.

Tylko boje się, że już nie dostanę szansy od losu na zbudowanie na nowo szczęśliwej rodziny.
Boje się, że nikt nie pokocha mnie i moich dzieci, że już zawsze będę sama....

Tak było. Mało rzeczy robiliśmy wspólnie. On miał swoje pasje, chciał realizować marzenia.
Bez nas (tzn. mnie i dzieci).
Wiele razy mu mówiłam, że nie takiego życia chce dla Naszych dzieci, że chce razem, wspólnie....

Byłam z Nim, bo cały czas miałam nadzieje że coś się zmieni na lepsze...że może dorośnie (ma 35 lat).
Wydawało mi się, że to ja jestem tą "zaniedbywaną" stroną naszego związku.
A tu taki cios. Zdrada.
Teraz, mój zwykle niewiele mówiący mąż twierdzi, że nie stwarzałam w domu atmosfery takiej w której on chciałby żyć, dlatego z tego domu uciekał

Nie znam niestety wielu szczegółów.
Wiem tyle, co mi powiedział.
Twierdzi że to była wolna kobieta, starsza od Niego o 2 lata, bezdzietna. Nie było mowy o miłości z jego strony, powiedział jej ponoć, że nie zostawi dla niej rodziny.
Rozumiała go i wysłuchiwała. Dawała wsparcie.
Trwało to jakieś pół roku. Podejrzewałam. Nie przyznał się.
Twierdził że nikogo nie ma. Atakował mnie. Obarczał mnie winą za to, że jest nieszczęśliwy. Prawie odszedł wtedy. Potem jakoś się poukładało. Czułam, że stoi za tym kobieta....ale nie mogłam tego udowodnić, chyba też trochę odsuwałam od siebie te myśli.
Potem pozostali "przyjaciółmi" ...tak twierdzi. Pomagali sobie jak któreś miało problem.
Dostałam przez pomyłkę smsa.....skierowanego do niej.....niby nie jak do kochanki, ale z treści można było wywnioskować, że do kobiety. Próbował wmówić mi że to do kolegi....postawiłam sprawę na ostrzu noża. Zagroziłam odejściem. Trochę to trwało....ale się przyznał.

Jeśli "już nie ma", to znaczy, że nigdy ich nie było.
To nie mamuty, by wyginąć.
Raczej Yeti - wielu opowiada, nikt nie widział.

Wygodny był te Twój mąż. Tak mi się wydaje. Ktoś napisał wyżej, że chciał mieć i zjeść ciastko, co bardzo trafnie go określa. Powiem więcej, ja też jeszcze mam takiego samego męża, ale on sam postanowił ode mnie odejść. Mam 32 lata i 2,5-miesięcznego Synka, teraz zaczynają się projekty pozwów, dogadywanie szczegółów osobnego życia, widywania Synka, etc. Jest paskudnie, okropnie, smętnie, depresyjnie. Ciężko Ci coś doradzić, bo nigdy nie wiadomo, kiedy jest ten moment, że nic więcej dla związku nie da się zrobić (mój jeszcze-mąż twierdzi, że z siebie nic nie wykrzesze). Jeżeli byłaś samotna we dwoje, to jedyne co się teraz zmieni, to zniknie obowiązek dbania o męża, ale sama doskonale wiem, co to oznacza od strony emocjonalnej, do której i Ty się odwołujesz w pierwszym poście. Sporo osób też poradzi, że skoro i tak sprawy zaszły aż tak daleko, to lepiej nie marnować kolejnych lat 'nieco późniejszej młodości', by nie odbierać sobie szansy na nowy związek. Musimy sobie powiedzieć, na przekór tym wszystkim emocjom, że 'banie się' samotności donikąd nas nie zaprowadzi, no chyba że na samo dno. Trzeba powoli zacząć żyć w nowych okolicznościach, nie szukać na siłę, tylko robić swoje. Mi też jest cholernie ciężko zacząć... Powodzenia...

Witaj quote=gosha_80,

Jak czytam Twój post to nóż mi się w kieszeni otwiera bo słyszę swojego męża, który tak samo usprawiedliwia swoje postępowanie:
to przez ciebie piję bo jesteś złą żoną,
mam prawo mieć swoje pieniądze bo jestem facetem (ukrywa dochody a ja utrzymuję 3 dzieci)
ma prawo chodzić do agencji towarzyskiej bo jest facetem a nie ma "pożytku" z żony
itp itd...

To jest czysta manipulacja, nie daj się dziewczyno, nie słuchaj tego!

Masz prawo do własnych uczuć i szacunku.

Taki związek nie ma sensu, dla niego Twoje uczucia się nie liczą i nie będzie Cię słuchał.

Potraktują tą sytuację jako szansę na nowe Twoje życie,

Powodzenia,

To prawda, ale w takim przypadku obydwoje muszą postawić na jedną kartę.

Życzę Ci AKEME dużo siły.
Ja mam mieszane uczucia co do marnowania czasu i odbierania sobie szansy na prawdziwe uczucie poprzez tkwienie w "starym związku" z mężczyzną który zawiódł...z jednej strony chcę powiedzieć: DOŚĆ zasługuje na coś więcej, moje dzieci zasługują na szczęśliwą i uśmiechniętą mamę, z drugiej strony myślę, że kawał życia z Nim spędziłam, że oprócz krzywdy jaką wyrządził, oprócz wad które ja też przecież mam, ma też zalety...
że może gdyby się postarał, gdybyśmy oboje się postarali
to może moglibyśmy być jeszcze szczęśliwi...?

Właśnie tego się boje. Chyba nawet bardziej niż samotności. Boje się, że już zawsze będę mieć tą obawę, że znowu to zrobi. Zrobi to, bo uzna że ja jestem niedoskonała....
Mogłoby się udać gdyby On zrozumiał, że nikt nie zasłużył na zdradę, że nic nie usprawiedliwia tego co zrobił. Niestety On tego nie przyjmuje do wiadomości. Nie ode mnie. Na rozmowę z fachowcem/psychologiem się nie zgadza.

Może separacja jest lepszym rozwiązaniem od rozwodu na dzień dzisiejszy ? W przeciwieństwie do rozwodu - jest odwracalna i w tzw. międzyczasie macie możliwość wchodzenia w związki. Kto wie? Może Twój mąż potrzebuje czasu na to by samemu dojść do pewnych wniosków, ale bez pośpiechu, ponaglania, presji. My, mężczyźni czasem bywamy oporni na wiedzę, kierujemy się głównie logiką i z racji tego  potrzebujemy trochę czasu na "zbadanie" sprawy ze wszystkich stron. Ale wnioski jakie wyciągamy potrafią być dla Was-kobiet- czasem naprawdę zaskakujące

Ciężko mi oddychać jak o tym myślę
ciężko wypowiedzieć to na głos
ja wciąż Go kocham..