jak wyznaczyć granice w relacji z rodziną - Netkobiety.pl

Tak, pozwoliłaś sobie wejść na głowę i masz efekty.

Ja bym na Twoim miejscu zapytała matki, co jej takiego złego zrobiłam w życiu; czy gdy mnie rodziła, to cierpiała takie męki że przez 20 lat nie wyzbyła się urazy, czy jej kaszką na twarz naplułam, czy co.
Twoja rodzicielka przyjęła wygodną pozycję, w której cierpisz TY. I tak będzie nadal, a niechęć do matki będzie się pogłębiać, aż dojdziesz do takiego wieku (zwykle to czas gdy kobieta wychodzi za mąż, rozlicza się z przeszłością, analizuje relacje) że uznasz, iż Twoja mama jest osobą toksyczną a Ty nie żywisz do niej nic innego jak niechęć.

Dokładnie takie, jakich użyłaś; że Cię to boli, nie rozumiesz jej zachowania.

cherry_dance... bardzo mi przykro,że masz taką sytuację w domu... Ja też czasami myślę jak to by było gdybym się wyprowadziła ale wtedy byłabym wyrodną córką-egoistką albo bym słyszała jak to cudownie jest beze mnie...( często słyszę tego typu określenia " jak Ciebie nie było to było tak fajnie, nikt się nie kłócił z nikim, wszyscy byliśmy tacy szczęśliwi ) - nie powiem - ostatnio zaczęłam mamie mówić co mi się nie podoba w bracie - to,że mnie poniża i nie pozwala mi chociażby kawałka ciasta zjeść bo już jeden zjadłam rano...- mama każe mi to akceptować i nie "skarżyć"..ale  tak czy siak będzie źle. Zastanawia mnie tylko jedno : kiedy ugotuję  coś to jest normalna - aż przemiła, ale jak już zje - ta radość i miłość jej odchodzi i jest znowu nieprzyjemna. Potrafi do mnie zadzwonić o 8 rano z pracy po to bym nie spała dłużej i wstała - nie daj Boże pośpię do 9 - ogień na dachu - mam być na nogach skoro świt. Nie napisałam tego postu by się żalić, pojechać po najbliższych. Chcę umieć wyznaczyć granice, chcę by mieli do mnie szacunek, by docenili to co i jak dużo robię...

Każda rozmowa z matką kończy się : " daj mi spokój, jakaś Ty głupia.. to Twój zasra*y obowiązek bo tu mieszkasz.." - owszem mój obowiązek, ale nie TYLKO MÓJ...nie tylko ja mieszkam w tym domu... Myśle nad sposobem "jak Kuba Bogu tak Bóg Kubie" ale nie chcę być niemiła...

cherry_dance.. Witaj zatem "w klubie"
Osoba znająca sytuację uznała,że powinnam się postawić, wymagać szacunku i domagać się docenienia mojej pracy. Próbuję, ale kończy się to wyzwiskiem, czasem to ja czuję się jak mama mojej mamy.. Dałam sobie wejść na głowę - wiem o tym, ale obawiam się,że przywykli wszyscy do tego. Poza tym wiedzą,że jestem słaba i jak mnie nawyzywają to się JEDYNIE w kącie popłaczę a później przeproszę jeszcze by nie byli dla mnie tacy niemili.
Zastanawiam się skąd we mnie tyle samozaparcia by to tolerować, bo mama i bart s typami wygodnickich.
Nawet teraz pisząc tutaj czuję się źle,czuję,że ich tym krzywdzę, jaka ze mnie zła córka ;/

Nie chcę sie wyprowadzać - z jakiej racji? - będę uciekać z podkulonym ogonem ? - mam prawo mieszkać w domu tak samo jak reszta, tym bardziej,że jestem singielką..

Wiesz, ostatnio powiedziałam mamie "wychodzę  godzinę" - wyzwała mnie równo " co ja sobie wyobrażam, robota czeka"... Ale wyszłam, jak wróciłam...brat był na mnie wściekły- mama mu się poskarżyła - i jak tu zdobyć szacunek brata jak mama go podważa ?...\

Nie wiem jak sie zachować, nie lubię tej zimnej atmosfery w domu, kiedy nikt się do siebie nie odzywa, ale nie chcę też być kopciuchem..

Ostatnio nawet moja mama się wkurzyła,że poszukuję pracy...bo to problem tylko

Znam to doskonale... Tylko kurde- czemu tak jest ? czemu jak pytamy "co się dzieję?" słyszymy "daj mi spokój, nie mam ochoty gadać" a za chwilę mama dzwoni do przyjaciółki i się śmieje od ucha do ucha ?

Ja mam swoje pieniądze, zarabiam je w weekendy i dokładam się do rachunków, więc nie jestem na utrzymaniu rodziny. Teraz są wakacje więc chciałam pójść do pracy od poniedziałku do piątku.

Nie chcę się wyprowadzać, bo wiem,że będę sama jak palec w obcym miejscu - kocham swój dom, otoczenie, ludzi wokół ( sąsiadów/znajomych).

Cherry_dance powiedz: jak przestałaś ignorować fochy mamy to polepszyło się czy jest gorzej ? - czy mamie zdarza się zaczepiać Cię i przestać dopiero jak zobaczy,że doprowadziła Cię do łez ?

Tak sobie czytam i przypominają mi się czasy kiedy ja jeszcze mieszkałam z moimi rodzicami i miałam takie same dylematy jak wy.Teraz sama jestem matką,na wiele spraw patrzę zupełnie inaczej niż kiedyś.Moje dziecko nauczyło mnie tolerancji,cierpliwości  do moich rodziców,a nawet większego szacunku do nich.Tak,moje dziecko pozwoliło mi spojrzeć na rodziców z całkiem innej strony.Teraz patrzę i nie chcę widzieć tylko tego co moim zdaniem jest  niedobre, niesprawiedliwe,teraz widzę jaki trud włożyli w moje wychowanie,dzięki nim  jestem na tym świecie,tyle lat mnie utrzymywali,opiekowali się,zawsze mogłam na nich liczyć i naprawdę nie jest ważne,że moją siostrą się bardziej    interesują,po prostu jej się nie powiodło w życiu i bardziej ich potrzebuje,niż ja.Wszystkie te rzeczy,które mnie kiedyś denerwowały,teraz są zupełnie bez znaczenia,teraz jest dla mnie najważniejsze,że jeszcze mam rodziców[mój mąż niestety już nie ma i bardzo mu ich brakuje].Teraz przyszedł czas,że to ja o nich zabiegam,opiekuję się,to ja pierwsza dzwonię i nie obrażam się,że mama do mnie nie dzwoni.Tak jak oni kiedyś mieli do mnie cierpliwość,tak ja mam ją teraz.Tak więc myślę ,że wasze problemy skończą się tak jak u mnie,musicie po prostu dorosnąć emocjonalnie do pewnych spraw,a moja rada:rozmowa,rozmowa i jeszcze raz rozmowa.I pamiętajcie RODZICÓW MA SIĘ TYLKO JEDNYCH.Przerobiłam bunt swój oczywiście ,wyprowadzki z domu,chęć ustawiania własnych rodziców,a dzisiaj kocham ich bezwarunkowo,czy są dobrzy,czy nie i mam nadzieję,że moja córka właśnie tak mnie kiedyś też będzie kochać BEZWARUNKOWO!!!.

szukaj, szukaj koniecznie tej pracy od poniedziałku do piątku ja, gdyby była taka możliwość chętnie sama bym poszła do pracy niestety w moim mieście nie ma żadnych perspektyw Co do humorów mamy: u mnie jest identycznie: nie odzywa się do mnie, chodzi obrażona, a jak tylko ktoś przyjdzie czy do niej zadzwoni to zmienia się o 180 stopni: żartuje, śmieje się, udaje że wszystko jest w porządku. A jak już się rozłączy czy goście pójdą, to znów zmienia się jej zachowanie.

ja nie przestałam ich ignorować, ja zaczęłam a czy jest lepiej czy gorzej? Dla mnie lepiej- już się tak nie zadręczam, nie zachodzę w głowę co zrobiła, nie tak. I wydaje mi się, że mama, widząc taką postawę, też nieco zmieniła postępowanie- jeśli się obrazi i widzi, że nie przynosi to pożądanych efektów, to po prostu szybciej wraca do normalnego humoru bo ja nie zwracam uwagi na to, że chodzi nadąsana, nie robi to na mnie wrażenia, więc jej zagrywka jest bezsensowna. Dawniej częściej udawało się mamie doprowadzić do tego że płakałam, teraz staram się być silniejsza, odreagowuję złość inaczej. Ale tak, po tej wspomnianej akcji z oknami zaczęłam temat, że chciałabym jakoś zmienić sytuację w domu, że czuję się jak popychadło, że wszystko muszę robić, a nikt tego nie doceni, itd. A mama na to że co ja takiego w domu robię? Że nic nadzwyczajnego, że w ogóle mało pomagam a z resztą to jest mój obowiązek... Boli mnie że mama wmawia mi że nie potrafię zrobić tego czy tamtego, a tatę buntuje przeciwko mnie Nigdy z mamą nie miałam przyjacielskich relacji, ale chciałabym żeby w końcu było normalnie...

Oczywiście to nie jest tak, że nie doceniam tego że mnie wychowała, zapewniła dobre warunki, mam okazję dalej się kształcić, wpoiła mi pewne zasady. Jestem rodzicom za to bardzo wdzięczna, ale tak jak piszesz: bycie docenionym, a chęć uwolnienia się od kopciucha to dwie różne sprawy.

o, o, o!!! Święte słowa! Ja już postanowiłam że swoich dzieci tak traktować nie będę! Wiem ile to sprawia bólu, jak się przez to zadręczam i nie chcę żeby moje dzieci przechodziły przez to samo. W ogóle nie wiem czy u Ciebie też tak jest, że jak coś zrobisz to mamie nie pasuje dokładność wykonania np: pościeram kurze, poodkurzam czy ugotuję coś, to ona mówi że to jest źle zrobione, czyli nie tak samo jak ona to robi. Jeśli zaczynam sprzątanie od kuchni a nie od pokoju to daje mi "wskazówki" że tak nikt nie robi, jak odkurzam to chodzi za mną i pokazuje: jeszcze tu, jeszcze tam! A za oknem jest pajęczyna! Tak strasznie mnie to denerwuje, bo ja o tym wiem i nie mam 2 lat żeby za KAŻDYM razem musiała mi o tym mówić

P.S też się cieszę że jest osoba która ma podobny problem do mojego może wspólnie uda nam się jakoś wypracować plan zmian?

I znalazłyście złoty środek,robić swoje,resztę ignorować,bardzo dobrze bo rodziców się nie zmieni za starzy są na to.Lepiej nie słyszeć i nie widzieć wszystkiego,jak potrzeba to przytaknąć,oni swoje pogadają ,a wy mniej nerwów stracicie.

mnie może nie tyle przytałacza, co denerwuje. Nie dość ze się staram zrobić wszystko jak najlepiej, to i tak na koniec mie się obrywa.

dokładnie... jeśli wie, przez co ona przechodziła, to swoim dzieciom powinna tego oszczędzić. Ale jak widać Tobie też, jako córce, chciała zrobić szkołę życia. Moja mama miała czworo rodzeństwa i mi opowiadała, że oni przed póściem do szkoły musieli wszystko zrobic: wytrzepać dywaniki, iść na zakupy, zrobić kanapki do szkoły, a, co najważniejsze (!!!) iść do kościoła... I wydaje mi się że właśnie dlatego, że nasze mamy były tak doświadczane w dzieciństwie, wdrażają to również w wychowanie nas

moja mówi tak samo! Z tym, że ona np coś tam ugotuje w sobotę, umyje sobie włosy, ułoży i ona jest wykończona! Ja rozumiem że czasem można mieć ciężki dzień, że źle spała w nocy, ale kurcze, nie co weekend

jestem z małopolski a Ty?
i ja też chętnie z Tobą popiszę, bo nawet nie mam z kim o tym pogadać, oprócz chłopaka z siostrą nie mam co zaczynać tematu, bo jej to nie dotyczy i zawsze mówi że przesadzam