Problem z dziadkiem - Netkobiety.pl

strasznie przykre jest to ze wlasna rodzina jest mniej wazna od zdziwaczalego ojca.

Uważam dokładnie to samo  co Anhedonia. Tam jesteś tylko gościem, nie jesteś zmuszona tam przebywać. Może brak zainteresowania z twojej strony, da im do myślenia. Szczególnie mamie. Bo dziadek już raczej się nie zmieni. Miałam w rodzinie podobną sytuację, tylko że na dodatek dziadek nie zakręcał gazu i gdy był sam, wpuszczał każdego do mieszkania. Wiek robi swoje. A jeśli ktoś za młodu nie miał łatwego charakteru, to na starość może to się pogłębić. Miażdżyca i inne schorzenia to zachowanie nasilają.

W domu nie jestem gościem,bo jestem zameldowana. Ale prawda jest że rzadko bywam w nim,raz na miesiąc to już szaleństwo. Z dziadkiem nigdy nie rozmawiam,bo między nami ponad 50lat różnicy więc i inne poglądy. Ale chciałam być dobra,uczynna i wyszło przeciwko mnie... No i słowa matki,że to moja wina-no kurna przecież zawsze wina leży po obu stronach! Ja wiem,człowiek stary i zgorzknialy ale to nie znaczy że jest niewinny! Trudna sytuacja jest a ja nie wiem co robić... Pomysł z wyjazdem wcześniejszym może nie jest głupi-w ten sposób dziadek zacznie się odzywać do matki i atmosfera będzie lepsza... Ale teraz ona zacznie gadać... Kurna wszystkim nie dogodzisz!

STEREOTYP.
Do tego najgłupszy z możliwych - pijany kierowca rozjeżdża kogoś na pasach - TRZEBA było na pasy nie wchodzić! Zdrada. Itp. Itd.
Dziadek z wiekiem nie będzie mądrzał, Ty byś mogła
Zatęsknią, może (powtarzam MOŻE) POMYŚLĄ

wlasnie

Dziś podczas nieobecności dziadka usiadłysmy z mama i porozmawiałysmy od serca... Prawda jest taka,że moja mama sama przyznała że nad grobem dziadka nikt nie zapłacze-czemu? Bo wszyscy odetchnął... Może to złe myślenie ale taka jest prawda. Ona i jej rodzeństwo przestaną słuchać w wieku 50 lat co i jak mają robić... Bo tak jest,dziadek mówi jak ugotowac zupę,jakie książki kupić dzieciom i jak żyć... A przeciez czasy się zmieniły,jednakże on powtarza że gdyby mógł to by wszystko zmienił (cholera pomylił się z powołaniem-powinien zostać premierem)... Prawda jest taka,że on kocha rządzić,rozkazywac i pokazywać palcem-jak w wojsku...
I tak było zawsze,odkąd pamiętam. W wakacje zamiast odpoczywać od szkoły kazał czytać Sienkiewicza,gdzie ja byłam w podstawówce. Wtedy broniła mnie babcia i żałuję że jej nie ma. Ona,choć kobieta z dawnych czasów umiała zrozumieć,że jest postęp,że inne możliwości i czasy nastały. Chętnie słuchala i liczyła się ze zdaniem młodszych... A ten? Żadnego zrozumienia,żadnego poszanowania i wdzięczności... Ciągle pretensje o wszystko i do wszystkich. Wszyscy są źli a on najlepszy,bo zna się na wszystkim... Mam już dość tego! Nerwy mam zszarpane i to jeszcze jak-ale wątpię by udało mi się je uporządkować... Jestem wykończona psychicznie,a co powiedzieć o mamie? Ona pada już nawet fizycznie,bo musi koło dziadka biegać i mu podawać. A facet w siłę wieku! Jak się obrazi potrafi wszystko wokół siebie zrobić,a jak są dobre dni,to nawet o podanie długopisu który leży obok wolą kogoś...
Jednak zostało postanowione-wyjeżdżam jutro i pojawie się w bliżej nieokreślonym czasie... Pewnie będe za miesiąc w dniu urodzin mamy. Ale cóż tak chciał,tak ma... Wyciągalam rękę na zgodę-nie to nie...

ja sie nie nadaje na mieszkanie z dziadkami, bo wlasna babcia doprowadza mnie do pasji!!!kiedys potrafilam powiedziec jej w oczy niemile rzeczy, zwlaszcza że ona mnie raz wygnala z domu, spalysmy u niej po dyskotece, halasu narobila moja kuzynka, ale to do mnie z wysokiego tonu, z wyciagnietym palcem powiedziala:
-ta rower miedzy nogi i do domu won!
potem plakala bo nie chcialam spac przez 2 lata kolejne, do tej pory rzadko jeżdzę
kiedys nas uczyla jak kolo pompować, to powiedzialam brzydkie słowa:
-babciu najgorsze to jak ktoś tak jak babcia stoi nad głową i p.......li

no wlasnie moja matka to pewnie by sprzątała, ale przy ojcu by trzeba było skakać, sprzątać wtedy kiedy by go nie było, bo ma dziwactwa mimo swoich 62 lat, a co byloby za 20?

Czemu starzy ludzie tacy są? Jeśli to nie demencja, to najzwyklejsze przekonanie, że z racji wieku wszystko im wolno. Uczą nas szanować starszych, a ich już nikt najczęściej nie upomina, nie zwraca uwagi, że można od nich czegoś oczekiwać.

Co robić? Nauczyć już na samym początku, że na szacunek pracujemy całe życie. Czyli matka z ojcem mogą mieć zwracaną uwagę, bo w przeciwnym wypadku sami hodujemy sobie przyszłego tyrana.

Jeśli jesteście ciekawi, to przyznam się bez bicia, że bywam opierdzielana. Jeśli słusznie, bo np. nie zapukałam, wyskoczyłam niepotrzebnie z czymś, to przepraszam mojego dzieci.

Tylko jest jeden problem: rodzice lubią posłuszne dzieci.

Dziadunio już wie na ile może wleźć na głowę córce i trudno będzie staruszka odzwyczaić. Będzie to droga przez mękę. Kto wie, ludzie doprowadzeni pod ścianę potrafią się zbuntować. Autorko, traktuj dziadka z dużym dystansem, nigdy nie daj się sprowokować. Matka tak została wychowana i sama musi się z tym uporać.

A ja mieszkam ze swoją matką i teściową. Matka ma 80 lat, a teściowa 86.
Teściowa bardzo się ostatnio posypała. Nie może już mieszkać sama, nie daje rady chodzić po schodach.
Nie mam z nimi problemów. Pewnie, gotuję dla każdej z nich coś innego, bo obie są na diecie, każda na innej. Wożę po doktorach, wykupuję recepty, spełniam drobne zachcianki, ale nie czuję się przytłoczona.
Mamy duży dom i obie mają swoje pokoje, wspólną łazienkę , każda ma swój telewizor i wygodny fotel. Obie nie są wymagające i  co najważniejsze - nie mają starczej demencji. Czytają książki, rozwiązują krzyżówki, gadają sobie o życiu. Dołączam do nich kiedy mam ochotę, a kiedy nie, to zajmuję się swoimi sprawami.
Moj ojciec i teść juz nie żyją. Ale obaj byli niemożliwi. Teść często u nas pomieszkiwał razem z teściową. I ciągle wchodził w konflikty z naszymi dziećmi. Komenderował, gderał, narzucał swoją wolę. No i jego zwyczaje były trudne do przyjęcia, no po prostu budziły odruch wymiotny.
Moj ojciec nie mieszkał z nami zanim się ciężko rozchorował, ale nie miał łatwego charakteru i nie wyobrażam sobie z nim pokojowej koegzystencji.
Zauważyłam, że starzy mężczyźni są gorsi od kobiet. Utrata samodzielności działa na nich okropnie, nie mogą się z tym pogodzić i ciągle próbują sobie i światu udowodnić, że mogą wszystko, choć to nieprawda.
Kobiety są bardziej spolegliwe. Moje "babcie" okazują mi wdzięczność za opiekę, choć tego nie oczekuję. Wnuki je kochają i odwiedzają.
Na razie jest dobrze, JESZCZE jest dobrze.
Powiem wprost - jest dobrze, bo obie samodzielnie korzystają z ubikacji, nie leżą bezwładnie. Ostatni rok życia ojca to była pełna obsługa, bez żadnej współpracy. I to było ponad moje siły. Dlatego ZOL.
Teść też przeleżał w łóżku ostatnie dwa lata życia. Na szczęście sam chodził do łazienki za potrzebą.

Nie angażowaliśmy naszych dorosłych, studiujących wtedy dzieci do opieki nad dziadkami. Chroniliśmy je przed ich agresją, bo to nasi, nie ich rodzice.

Co będzie z nami? Nie chcemy byc ciężarem dla naszych dzieci. To upokarzające. Dlatego jesteśmy finansowo przygotowani na  dożycie w domu spokojnej starości. Dzieci dostały dyspozycje co mają zrobić w razie naszej choroby lub utraty zdolności do samodzielnego życia.
Ani ja, ani mój mąż nie chcemy byc ciężarem i zawalidrogą.

Mysiak, nie pozwól sobie wejść na głowę.
Jestes młoda, masz PRAWO żyć pełną piersią. Dziadek jest sprawny, nie wymaga obsługi, jego zachowanie to fanaberie.
Ignoruj to!
Mama to jego córka, to jej "powinność", nie Twoja.
Tak uważam.

mysiak no cóż, Twoja mama próbuje wywołac w Tobie poczucie winy, a to przecież nie Twoja wina że dziadek jest jaki jest. ja bym na Twoim miejscu próbowała rozmawiac z mama, być przy niej ale pokazać jej że nie postepuję fair wobec Ciebie.

jedz w gosci wez rzeczy i nie nocuj, po prostu.