Facet nie potrafii się określić, czekać czy odejść? - Netkobiety.pl

Oczywiście, że może być razem i z 10 lat bez ślubu, ale np ja bym tak nie chciała. Ja też myślę, że może 5 czy 6 lat, uważam, że to dobry moment ( przynajmniej dla mnie ) i więcej nie chciałabym czekać.
Jeżeli na serio boi się jak będziecie żyć, to znajdzcie pracę , zacznijcie się usamodzielniać i zapytaj kiedy chciałby z Tobą wziąć ślub. Moim zdaniem masz do tego prawo, jesteście razem długo i on jest niezdecydowany. Choć fakt faktem jest jeszcze młody, ale nie powinien tak lawirować.

Śmiesznie to zabrzmi, ale- 5 lat bycia razem to sporo, ale 21 na karku- mało. I nie dziwię mu się, że się waha, bo ślub to decyzja na całe życie, odpowiedzialność za siebie, drugą osobę, ewentualną rodzinę i być może tak do tego podchodzi. Rozumiem, gdybyś miała 30 i zaczynała się martwić, ale Wy jeteście jeszcze na samym początku dorosłości. Nie mówiąc o tonie ważnych kwestii: macie pieniądze na ślub? Macie gdzie mieszkać? Czy oboje pracujecie i jesteście w stanie zapewnić sobie byt? I to wszystko bez pomocy rodziców?

ślub w tym wieku?
co się tak spieszysz?
może tak powiedział, bo wielu kolesi tak gada, taki miód dla uszu, sama słyszałam, jak w LO jeszcze koleś mówił do kumpeli mojej-po liceum bierzemy cywila kotku!
i co? jajco było.
nagle uznał, że to za wcześnie bla bla wolność bla bla oddychajmy (jakby ślub  miał oznaczać zdychanie)
co Ci da ślub?
jakieś utwierdzenie? pewniejsza będziesz?
młodzi jesteście, wyszumcie się, całe życie przed wami, mnóstwo znajomości.

powiem ci jak było u mnie:):)
poznalismy się jak ja miałam 14 lat mój mąż 15 , mój pierwszy facet
na początku dziecinada bo cóż to za miłośc pomiędzy takimi małolatami
ale los chciał ze na poważnie zaczęliśmy się spotykac gdy skonczyłam 17 lat ..
było zgrzytów troszkę ale z całkiem innych powodów  nie zależnych od nas samych.. spotykaliśmy sie niemal codziennie , było miło , miłośc kwitła
ale po jakimś czasie tak ok mojej 20-tki chciałam czegoś konkretnego zapewnien , zaręczyn .. pamiętam ze wręcz to była obsesja a jemu nagle przestało zależeć na deklaracjach..nagle zaczął mówić skąd pieniądze , że ma słabo płatną pracę , że nie mamy mieszkania
debatowałam i wymysliłam..ale zanim to zrobiłam musiałam rozeznac sytuacje
  oczywiście znałam chłopaka , wiedziełam na 90% jak postapi bo zaszłam w ciąże..
i nagle wszystko się zmieniło.. już nie narzekał , wziąl byka za rogi w kwietniu braliśmy slub a w sierpniu urodzilam córeczkę to był mój plan to prawda , ktos by to potępiał , ja ryzykowałam to fakt , ale się udało  nie żałuję ani minuty..
nie przyznałam sie od razu do planu ,  dopiero gdy na swiecie pojawiło się drugie dziecko tym razem co do joty planowane to opowiedziałam jemu ta historię..
on mi powiedział ze wiedział , widoćznie potrzebował zeby podjąć za niego decyzję  a reszta już poleciała:)
jesteśmy zgranym kochającym się małżenstwem:)
życze i tobie abyś znalazła swoją połówkę i była szczęsliwa:):)

Żartujesz sobie?! Doradzasz dziewczynie, żeby złapała faceta na dziecko?!
Jestem w szoku.
Fajnie, że Twojemu facetowi to nie przeszkadzało, że jak to ładnie określiłaś "podjęłaś decyzję za niego", ale ja na jego miejscu bym się wkurzyła na Ciebie niemiłosiernie (delikatnie mówiąc) i o ile z dzieckiem utrzymywałabym kontakt i wspierałabym je, o tyle Ciebie nie chcialabym znać. Skąd wiesz jak postąpi jej facet? Może się zdenerwuje, może ją porzuci, zostanie sama z dzieckiem i marnymi alimentami i tu bym się nawet facetowi mocno nie dziwiła bo jak można coś takiego zrobić?!

TISHA  przeczytaj ze zrozumieniem pierwsze zdanie postu w tym watku...
nikomu nie doradzam , napisałam jak było u mnie..
nikt nie jest aniołem ,  ja równiez nie , wiedziałam z kim jestem , nie było to moje być albo nie być..

Tisha każdy moze interpretowac to co sie napisze na swój strój.. każdy ma swoj rozum a autorka wątku najlepiej będzie wiedziała jak ma postapić , twoje oburzenie nie zmieni jej dylematu .. to tyle w tym temacie bo watek zaczyna schodzić na bocznicę a nie o to tutaj chodzi

21 lat i Ty już masz takie 'parcie' na ślub?
A jakie macie plany na potem? Dom czy mieszkanie? I u kogo? Czy Wy w ogóle macie gdzie mieszkać?
Pracujesz czy uczysz się? Bo wziąść ślub to nie sztuka. Prawdziwe życie zaczyna się po nim.
Bez rodziców i kasiory od nich.

Mamy kase na slub i na mieszkanie tez się znajdzie. Mieszkamy ze sobą od roku. Przez tą sprawe ze slubem, jst między nami coraz gorzej, ja jestem zazdrosna i przestałąm mu ufać( bo skoro mówi jedno, potem drugie). Od dawna nie bylo tak zle.

Wyluzuj i daj mu czas. Ciesz się związkiem po prostu, ale nie trac z oczu tego, co jest ważne dla Ciebie, czyli slubu. Po prostu obserwuj jak to sie rozwija i wyciagaj wnioski dla siebie. Jesli zwiazek nie bedzie spelnial Twoich oczekiwan, odejdz. Bez patrzenia na to czy on cos zadecyduje czy nie. Bo na razie widze, że swoje kroki uzależniasz od Jego decyzji o slubie.

Szczerze wyszalałam  się już , miałam nie jednego chłopaka. A już od liceum przestało mi się chcieć imprezować. Wole posiedziec w domu, albo wyjść z najbliżyszmi znajomymi potańczyć.  I od kiedy slub to jest uwiązanie faceta. Co po ślubie to się nie da spotykać ze znajomymi, chodzić na imprezy?? Jestem katoliczką i nie pasuje mi życie bez ślubu.

Boję się, że jak będziesz na niego tak naciskać to się spłoszy  Niestety ślub w opinii faceta to koniec pewnego etapu życia, tego pełnego luzu i swobody. Może boi się, że jak zgodzi się na ślub to zaraz będziesz chciała mieć dziecko? W końcu jesteś katoliczką, więc ślub zobowiązuje... Z drugiej strony on jest nie fair, że podaje daty, zobowiązuje się i nic... Myśli że zapomnisz, czy co? Ciężka sprawa... Może porozmawiaj z chłopakiem jak sobie wyobrażasz życie po ślubie? w końcu mieszkacie razem więc jakiejś strasznej zmiany nie będzie. Uspokój go, że nie zamierzasz mieć zaraz piątki dzieci, i zabrać mu całej swobody (chyba, że taki masz w głębi serca złowieszczy plan ).

absolutnie się z  tym nie zgadzam
według mnie takie pojmowanie dorosłości to raczej moda niż potrzeba..
byłam z moim chłopakiem 8 lat , wyszłam z amąż w wieku 22 lat i nie uważam abym była niedojrzałą  do zawarcia małżenstwa..
jak w  każdym małżenstwie są wzloty i upadki ale uwierz nie wiek tutaj świadczy o tym kto jak jest dojrzały bo znam wiele par które po 30 biorą slub  i okazuje się że z ich dojrzałością jest na bakier ..

Nie analizuję Twojej sytuacji, tylko sytuację autorki, która jest tak dojrzała, że "albo za 5miesięcy mi się oświadczy, albo koniec z nami" To jest dojrzałe podejście? Uważasz, że ona jest dojrzała, że podejście "albo będzie po mojemu, albo w ogóle" czyni z niej odpowiedzialną osobę? Dziewczyna w ogóle nie bierze pod uwagę, że jej facet może nie być gotowy na małżeństwo i chce wywrzeć na nim presję co jak przypuszczam skutecznie robi, stąd chłopak wymyśla coraz to nowsze daty, żeby mieć chwilę spokoju (co swoją drogą też świadczy o jego niedojrzałości bo powinien postawić sprawę jasno i nie bawić się w takie zagrywki).

A Ty nie uważasz, że trzeba "coś mieć" i dojrzeć do ślubu?

Masz najlepszy przykład - ostatni babyBOOM, tysiące nastolatek w ciąży biorące ślub bo muszą, w wieku 16-18lat, a potem rozwodzące się po 2-4latach. Dlaczego? Bo nie dojrzały do małżeństwa, do bycia mamą, partnerką życiową, nie potrafiły poradzić sobie z problemami dnia codziennego, często też wchodziły w grę problemy finansowe.

Dlaczego trzeba "coś mieć"?

Dlatego, że:
1. Trzeba za coś żyć, trzeba mieć pracę, która umożliwi utrzymanie, bo jak sobie wyobrażasz małżeństwo? Małżonkowie mają żyć z kasy od rodziców?

2. Mieszkać gdzieś trzeba, a nie oszukujmy się mieszkanie z teściami, czy ogólnie z osobami trzecimi w większości przypadków wpływa destrukcyjnie na związek, nawet na tym forum można poczytać mnóstwo takich historii. Mieć swoje mieszkanie to nie lada wydatek, dlatego warto najpierw pomyśleć o konkretnej pracy, wzięciu kredytu (mało kogo stać, żeby kupić mieszkanie "od ręki"), a wynajem to też ogromne koszta tyle że, ładujesz kasę w przestrzeń, nic Ci z tego nie przychodzi jak w przypadku kredytu, którym spłacasz swoje mieszkanie, a nie masz pewności, że za miesiąc się okaże, że właściciel wypowie umowę bo chce sprzedać mieszkanie, albo dać dziecku czy cokolwiek.

3. Opcjonalnie dochodzą koszta typu: wyjechać gdzieś na wakacje, kupić sobie lepszego ciucha, czy kosmetyk, mieć możliwość wyjścia do teatru, opery, na koncert etc. Oczywiście da się bez tego żyć, ale po co spieszyć się ze ślubem dla samego ślubu kiedy spokojnie można ustabilizować swoją sytuację i wziąść ślub te kilka lat później i sobie zapewnić taki stan materialny, który na to pozwala???

Dlaczego trzeba być dojrzałym?

1. Ślub to nie zabawa w dom tylko poważne zobowiązanie - decydujesz się na życie z drugą osobą do końca waszych dni! Czyli trzeba być tego absolutnie pewnym i stabilnym emocjonalnie. Co z tego, że autorka mieszka rok z facetem? Sorry, ja mieszkałam trzy lata i ba! Nawet byliśmy zaręczeni co nie przeszkadzało mu, żeby mnie zdradzić (on miał wtedy 24lata i twierdził, że jest gotowy na poważny związek i małżeństwo). Na szczęście nie wzieliśmy ślubu i mogłam odejść bez problemu. A tak to co? Rozwód ciągnący się latami + wiążący ślub kościelny, którego po raz drugi nie mogłabym wziąć. A gdybym była gorliwą katoliczką to musiałabym z draniem żyć, bo przecież nie można się rozwieść i ślubowałabym, że nie opuszczę go aż do śmierci. Dlatego trzeba drugą osobę DOBRZE poznać, w różnych sytuacjach życiowych, a to wymaga czasu. Dlatego dziwi mnie, że osoba zapewniająca jak gorliwą jest katoliczką nie myśli o takich sprawach, zwłaszcza, że ślub ją wiąże z facetem do końca życia.

2. Trzeba mieć za sobą wspólnie spędzony czas, nie oszukujmy się - nie ma ludzi idealnie pasujących do siebie, trzeba się dotrzeć, poznać swoje zachowania w kryzysowych sytuacjach, wiedzieć czego się można po drugiej osobie spodziewać. A branie ślubu dla faktu jednego dnia w życiu, gdzie jest się w centrum uwagi, ma się tą białą sukienkę to czysta głupota. Ślub to jedna noc i jeden dzień, a potem wszystko wraca do szarej rzeczywistości.

Nie wiem skąd w młodych kobietach bierze się taka obsesja o ślubie i rodzinie w wieku dwudziestu lat. Jak dla mnie to świadczy tylko o niedojrzałości. Zwłaszcza jeszcze, że w tej sytuacji facet nie chce ślubu, czuje, że to za wcześnie (i ma chlopak 100% racji), a jego dojrzała partnerka chce go zaszantażować, żeby zmusić go do ślubu.

PS. Fakt tak wielkiej desperacji, jak to ładnie nazwałaś prowadzącej do osiągniecia celu za wszelką cenę jest najlepszym dowodem na niedojrzałość autorki.

Widzę, że młodziutka jesteś i jeszcze mało wiesz na temat kwesti samodzielnego mieszkania Z czasem się przekonasz jak przyjdzie Ci zamieszkać w wynajetym mieszkaniu Takie mieszkanie to koszt rzędu 1500zł - rocznie wychodzi Ci 18.000zł, które idzie w niebyt Kredyt mimo rat (nawet z odsetkami) daje podobną kwotę na miesiąc, tyle, że te pieniążki idą w coś co należy do Ciebie, a nie do ręki obcego człowieka. A te pieniądze i tak musisz wydać bo jeśli nie masz własnego lokum i nie chcesz mieszkać z teściami/rodzicami to musisz wynajmować. Więc możesz 40lat (zakładając, że właściciel nie wypowie umowy) ładować w coś co fizycznie nie jest Twoje, albo wydawać na kredyt (czytaj: swoje mieszkanie) - dla mnie rachunek jest prosty: wolę kredyt. Ale starczy tego bo robimy tu offtopic.

Co do autorki (być możę się mylę), ale wątpię, żeby ludzie w wieku 21 i 22lata mieli tyle własnej kasy (czytaj: nie od rodziców), żeby było ich stać na organizację ślubu i kupno mieszkania. Autorka może sprostować tą kwestię, bo na razie to tylko moje domysły.

Nie odradzam autorce ślubu, ze względu na to, że jej facet może okazać się świnią tak jak i mój eks, tylko uświadamiam jej, że rok wspólnego mieszkania nie daje możliwości na wystarczające poznanie faceta. U mnie wszystko wyszło po 3latach, a na początku też było cudownie. Niemniej jednak odchodzę tu już od czarnych scenariuszy bo to nie jest główny punkt całego problemu.

Wracając do tematu, tutaj główną kwestią jest fakt, że FACET NIE CHCE ŚLUBU, a autorka zachowuje się egoistycznie, odnoszę wrażenie, że bardziej zależy jej na ślubie niż na jej partnerze. Nie potrafi zaakceptować, że facet nie jest gotowy na ślub (co jest w pełni zrozumiałe w jego wieku). Skoro więc nie potrafi zrozumieć postawy swojego partnera i chce posłużyć się szantażem, żeby wymusić na nim ślub to jak będzie później, w małżeństwie? Związek to sztuka kompromisu, rozmowy, dogadania się, a dziewczyna nie wykazuje żadnych chęci zrozumienia. Albo będzie tak jak ona chce, albo w ogóle. Z takim nastawieniem to ja im dobrze nie wróżę, tutaj nawet przysięga nie pomoże, kiedy nie ma zrozumienia między partenrami.

Tiaaa... a myślisz, że można miec czyste sumienie, kiedy zmusi się kogoś do zrobienia czegoś wbrew jego woli? W takiej sytuacji to nawet unieważnienie ślubu kościelnego wchodzi w grę.

Tutaj się z Tobą zgodzę, że faktycznie pojawia się taki problem, że facetom odpowiada taki związek, gdzie wszystko mają podstawione pod nos, ale do zobowiązań się nie palą. Niemniej jednak bez przesady. Co innego jak facet ma 30lat i mieszka z kobietą kilka lat i nadal nie pali się do ślubu, ale nie dajmy się ogłupić - ten chłopak ma 21lat! Przecież to jeszcze chłopak, a nie facet, jest bardzo młody i może być niegotowy na ślub, zwłaszcza, że jak wszyscy wiemy faceci wolniej dojrzewają niż kobiety. Autorka i tak żyje z nim bez ślubu (czego jako gorliwa katoliczka czynić nie powinna), więc świat się nie zawali jeśli wykaże się zrozumieniem i da mu czas. Sama pisze, że teraz im się nie układa, a nie układa się na jej własne życzenie bo przymusza chłopaka do czegoś, czego on nie chce i tak naprawdę sama sobie szkodzi i sama niszczy ten związek.

Hehe- młodziutka, ale już mieszkałam w wynajętym mieszkaniu i to dwa lata. U mnie było trochę inaczej, bo miałam starszego faceta, co prawda mało zarabiał i ja też mało, ale i mieszkanko było tanie jak na Warszawe, bo 850 zł, więc daliśmy radę. Po ślubie wprowadziliśmy się do mojej mamy, bo chcieliśmy oszczędzić, bo miał być szybko dom i w ogóle... z perspektywy czasu wolałabym 100000000 razy mieszkać w wynajmowanym niż z moją mama, ale czasu nie cofnę Ale koniec offtopicu.

Współcześnie problem jest taki, że już nawet jak chcesz (czytaj musisz) wziąć ten kredyt to masz problem: np. mój mąż od lat pracuje na umowę zlecenie, na taką kwotę że brak słów...  Kto da mu kredyt? Takich par jest mnóstwo, dlatego ja uważam że czasem brak własnego mieszkania nie jest wystarczająco dobrą wymówką żeby nie brać ślubu...

Co do autorki to skoro twierdzi że jest katoliczką to wiesz czego się obawiam? Że chłopak jej powiedział że zamieszkają razem, zobaczą, czy się układa , zaręcza się i wezmą ślub. Nawet podał jakiś termin. Dziewczyna stwierdziła że trochę może żyć wbrew sobie  i się zgodziła, a teraz chce tego co facet jej obiecał, a on... nie spieszy się. To może być nadinterpretacja oczywiście...
Na pewno powinni spróbować porozmawiać, bo szantaże oczywiście niewiele dają, albo dają pozornie, szczególnie jak do obecnie wyznaczonego terminu chłopak się nie określi a ona z nim nie zerwie. Wtedy już na 100% młody stwierdzi że dziewczyna pogada pogada i przestanie. Więc droga Moniko.B89, jeżeli nie masz zamiaru z nim zerwać jeżeli się nie określi za te 5 miesięcy to lepiej szybko cały szantaż odwołaj, bo inaczej trudno się będzie z tej niekonsekwencji wycofać. Niestety mówię z doświadczenia- jak człowiek młody to czasem głupoty robi

Też odnoszę wrażenie, że katolicyzm ma być środkiem do osiągnięcia celu tak samo wydaje mi się, że bardziej zależy jej na ślubie, jako ceremonii, niż na samym byciu z partnerem

Tak jak pisałam na slub są pieniaze( od rodziców) co nie uznaje za nic złego. Na mieszkanie są ponieważ są  po spadku. Ja mam prace od wrzesnia w zawodzie, bo skończyłam studia lic. Nie uważam żebym była egoistką , bo chce iśc na kompromis, niechce slubu za rok ok, to może być za 2 lata, ale chce żeby się zdeklarował. Bardzo dużo dla niego poświacam. Uważam że po 5 latach go dobrze znam. Mieszka nam się razem naprawde dobrze.

BJ napisał:

    Co do autorki to skoro twierdzi że jest katoliczką to wiesz czego się obawiam? Że chłopak jej powiedział że zamieszkają razem, zobaczą, czy się układa , zaręcza się i wezmą ślub. Nawet podał jakiś termin. Dziewczyna stwierdziła że trochę może żyć wbrew sobie  i się zgodziła, a teraz chce tego co facet jej obiecał, a on... nie spieszy się. To może być nadinterpretacja oczywiście...

dokładnie tak było

Nie pisz posta pod postem tylko edydtuj wcześniejszy, takie są zasady tego forum.

Co do nieuprawiania seksu to dla mnie takie naciagane jest, seksu nie można, ale zabawiać się bez penetracji można? Taki naciagany ten katolicyzm

A tak w ogóle to czy Twój facet skończył jakąś szkołe? Ma pracę? Bo w takim wieku to się jest na drugim roku studiów. Czy może nie studiuje? Może on chce najpierw uporządkować swoje życie? Skończyć szkołę i znaleźć dobrą pracę? Skoro Ty się dopiero obroniłaś, zaczynasz pracę od września, czyli jeszcze w tym momencie nie masz własnych dochodów, więc jak mniemam jesteś na utrzymaniu rodziców, a już Ci ślub w głowie. Musisz zrozumieć, że nie każdy ma takie parcie na ślub w tym wieku jak Ty. Nie możesz wymuszać na chłopaku, żeby Ci się oświadczył.