Współuzależnienie alkoholowe - Netkobiety.pl

mój ojciec pił od momentu wyjscia z wiezienia na wolnosc, ale kiedy moj brat popelnil samobojstwo z jego winy rozpił sie bardziej moja macocha tolerowala to ze ją bije przeklina wyzywa bylo to dla niej normalne ciągle wierzyla ze sie zmieni ze przyjdzie czas ze przestanie pić uświadomilan jej ze on jesli nie dotknie dna nie stoczy sie na samo dno to nie przestanie pić:( zrozumiała zaostawila go na tydzień samego po 3 dniach skonczyły sie mu pieniądze skończyla sie sieklanka błagal o powrót mnie i macoche nie uleglyśmy wrocilysmy po miesiącu obiecywał ze przestanie pic ale to co zastalysmy w mieszkaniu jak nas nie bylo przerazilo nas:( przez tydzien nie pił potem znowu zaczol ja sie wyprowadzilam z domu macocha została nie chciala aby stoczył sie na dno i znowu zastac to samo w mieszkaniu:( ja powiedzialam DOSC zycie mi zrunujowales przez ciebie Adas nie zyje duzo krzywdy nam wyrządziłes i niechce miec z Tobą kontaktu:( o dziwo  podzialalo przestał pic wiedzial ze traci po woli corke a mial tylko mnie i Kasie juz nie pije:)))

myślę,że aby odejść od alkoholika trzeba mieć w sobie siłę i to olbrzymią,a osoby pozostające w związkach z alkoholikami są tek słabe psychicznie,spustoszone wewnętrznie i zagubione,że nie wiedzą nawet od czego zacząć/żeby odbić się od dna trzeba mieć grunt pod nogami,prawda?

Dobrze myślisz że osoby odchodzące od alkoholików są silne, lecz nie zgodzę się z tym, że te co pozostają są słabe psychicznie, zagubione bo są takie ale nie wszystkie.
Niekiedy osoby będące z alkoholikiem są na tyle silne, inteligentne, wytrwałe i mają w sobie pokłady energii by walczyć (MĄDRZE!) o osobę którą kochają, by pomóc tej osobie zdrowieć..., wiem po sobie.
Mój mąż pił 15 lat..., jest po kilku detoksach i 2 terapiach w Ośr. Leczenia Uzależnień, na dzień dzisiejszy nie pije już 2 lata, w zeszłym miesiącu założyliśmy firmę transportową.

Witam wszystkich                                                                                                                                       Jestem z alkocholikiem juz jakieś 15 lat. zawsze sie łudziłam,że sie ułoży,że wyjdzie z tego,bo przecież jest dobrym człowiekiem kiedy nie pije.mimo całej wiedzy jaką posiada mój mąż o alkocholizmie twierdzi że nie ma problemu,że nigdy mi nie mówił,że nie bedzie pił.......czuje,że zmarnowałam najlepsze lata mojego życia...teraz już nie wiem czy to  miłośc czy przyzwyczajenie...nie mam już siły z tym walczyć,,chce być szczęśliwa,ale nie wiem jak?....co zrobić? od czego zacząć?.....boje sie odejść.....boję się że nie dam rady sama z dziećmi...nie ma wkoło mnie juz nikogo,czuje że nikt nie może mnie wesprzeć....nie chce tak żyć musze coś zrobić,bo zostały jeszcze we mnie resztki mnie....

... tzn. ktoś mu wlewał do pyska? i tak biedaczek stał się alkoholikiem? Jak to nie jego wina?
Jeśli kiedyś zachoruję na raka płuc to będę mogła powiedzieć, że nie moja wina, bo ja nigdy nie paliłam/nie palę, za to całe moje dzieciństwo byłam biernym palaczem! Jeżeli ktoś sięga po butelkę, a potem nie potrafi się od niej uwolnić, to jest jego wina!

Z alkoholikami to jest ten problem, że świetnie manipulują otoczeniem (może nie robią tego świadomie, może jest to efekt uboczny choroby) - rodzina, znajomi, widzą jak się stacza, próbują ratować, a pijak dalej swoje "kontroluję picie", "nie jestem przecież alkoholikiem", "nie potrzebuję się leczyć" itp. I nawet kiedy jest już oczywiste, że to choroba,  i że nie można wyleczyć wbrew "woli", to rodzina (zazwyczaj żona) dalej pomaga ratując pijak z opałów - czyli nie zgłaszają agresji, samodzielnie utrzymują dom, wychowują dzieci, ściąga do domu pijaka, itd

Nie wiem czy taka kobieta czuje miłość, czy to jest współuzależnienie, być może wszystko po trochu, ale przypuszczam, że po prostu ulega manipulacji! Być może piękne ideały (np. przysięga małżeńska) nakazują trwać przy chorobym, ale cena za to jest jest olbrzymia i na ogół płacą za to najmniej winni np. dzieci, którym taka trauma zostaje na całe życie!

Witam wszystkich. Nim odważyłam się zalogować i napisać przeczytałam wszystkie publikowane tu listy, porady i odpowiedzi. Szukałam wskazówek i zrozumienia na to co podziało się w moim życiu. W końcu dotarło do mnie, że jestem współuzależniona a mój m. to alkoholik. Długo oszukiwałam siebie i wypierałam to. Mój m. ma problem od dawna, ma 45 lat, pił najpierw towarzysko, potem szukał okazji i towarzyszy do picia, pił też sam ze sobą. Absolutnie nie przyjmował ode mnie, córki informacji, że jest problem, że czas coś z tym zrobić, a ja popełniałam wszystkie możliwe błędy, wylewałam znaleziony alkohol, wywoływałam kłótnie, groziłam że odejdę, wezmę rozwód - skutkowało na krótko. W czerwcu zeszłego roku pił prawie trzy tygodnie - stwierdził, że z mojej winy, bo wylałam mu wódkę, pił żeby zrobić mi na złość. Spakowałam jego torby i kazałam się wynosić, ale chyba się przestraszył, przeprosił i postanowił ograniczyć picie. Oczywiście była to tylko przykrywka. Każda kolejna okazja typu urodziny, imieniny, wyjazd była okazją. W grudniu ub roku tak się spił, że leżał na podwórku,mróz -8 st, sąsiedzi go znaleźli i przynieśli, wegetował całą noc w wannie do której wpadł. I od tego czasu się zaczęło - obraził się na mnie i na córkę, podzielił dochody, żył za swoją pensję, gotował sobie, prał, zajął sypialnię, nie odzywał się do mnie i do córki i oczywiście dalej popijał w każdy piątek i sobotę. Gdy próbowałam z nim rozmawiać - stwierdził, że się wypalił, że jest w próżni, że jest zawieszony. Trwało to cały styczeń, pod koniec stycznia wpadł w prawie tygodniowy ciąg.Wyczekałam gdy był w miarę trzeźwy. Wtedy powiedziałam dosyć - wypier...Chcę żyć normalnie i mieć normalną rodzinę. Cały spurpurowiał, spakował wszystkie swoje rzeczy w worki, zabrał wszystko z szafek kuchennych i lodówki. Akurat jego siostra miała wolne mieszkanie do wynajęcia więc mu je użyczyła. To było 1 lutego, ma poparcie siostry i jej męża, którym wmówił jaki był nieszczęśliwy w małżeństwie,jaka byłam zła, że musiał ode mnie odejść i trwa w tym kłamstwie do dziś, wszystkim znajomym opowiada te fantazje.Po jego odejściu było mi raz super, raz łapałam doły, zaczęłam dużo czytać o alkoholiźmie, aż do mnie dotarło!!! Kim jest on, a kim ja. Jestem mocno uzależniona od jego choroby, zapisałam się na terapię, chodzę do psychologa, ale ciągle towarzyszy mi poczucie klęski, małości. Mąż zamknął się w swoim świecie - nie szuka kontaktu, nie próbuje rozmawiać, szwagrowi powiedział, że zaczął nowe życie i tak mu jest dobrze jak jest - psycholog powiedziała, że właśnie teraz dałam mu komfort picia. Szkoda mi go, chciałam żeby się opamiętał, zawalczył o siebie, o nas, o rodzinę. Gdy go wywalałam nie miałam tej wiedzy którą mam teraz i ciężko mi, bo być może rozegrałabym to inaczej. Teraz trwamy w takim zawieszeniu,on się do mnie nie odzywa ani ja do niego. Stchórzył i zawiódł mnie okropnie. Co mam robić? Czy odezwać się?

Matko jakie stare posty czy jest tu jeszcze ktoś w ogóle????:)))

Hej.Mam problem taki jak Wy pytanie tylko czy mój mąż się ogarnie....Szukam odpowiedzi na moje pytanie i co dalej.....
Jedyne co mi zostalo jeszcze to wyprowadzic się z domu czy od razu złożyć pozew o alimenty i rozwód.....?
Wyprowadzałam się z domu nie raz ale nigdy nie na długo ojciec zawsze mi powtarzał,rodzina najważniejsza i nie pozwole ci od niej odejśc,a co jesli mój mąż ją rozwala? nie mam dokąd pójść nie mam kasy bo to on trzyma kase jesli dojdzie do rozwodu nie dostane pieniędzy od niego ewentualnie dzieci jesli na złość mi nie zrobi mam dwujkę dzieci 5latka i roczne dziecko moge isc do pracy ale na ten moment jak jesli mały jest malutki.Co mam zrobic doradzcie mi.Czy on może mi zabrać dzieci jesli ja nie pracuję.....?Co dalej jesli złoże pozew o alimenty czy to mnie obliguje zeby zlozyc potem pozew o rozwód albo o separacje....?

Na forum znajdziesz różne odpowiedzi, ale decyzja i siła do realizacji tej decyzji leży w Tobie. Dobry blog dla wspołuzależnionych to "reality-insane". Tam ( i nie tylko tam)znajdziesz mnóstwo odpowiedzi. Najkorzystniejszej będzie gdy sama pójdziesz na terapię dla wspołuzależnionych w poradni odwykowej , jest fachowa i na NFZ. Zmienić możesz tylko siebie, nie od Ciebie zależy czy mąż będzie pić dalej i czy gdy wytrzeźwieje da się z nim żyć. Wiem, bo piłem wiele lat.

Mąż nie ma prawa zabrać ci dzieci wprost przeciwnie to on, jeśli pije przy dzieciach, może mieć ograniczone prawa rodzicielskie. Udaj się do urzędu gminy lub miasta do opieki społecznej, maja obowiązek ci pomóc i pokierować na najbliższą terapię dla współuzależnionych, maja na to odpowiednie środki i podpisane umowy z fundacjami. Przy urzędach miasta lub gminy funkcjonują też darmowi prawnicy u nich uzyskasz poradę jak zabezpieczyć się finansowo tz. jak uzyskać od męża alimenty na siebie i dzieci,  fachowo to się nazywa wniosek o zabezpieczenie potrzeb rodziny i składasz to w sądzie.
Ojca nie słuchaj bo jego wypowiedź nie najlepiej o nim świadczy jako ojcu, powinien ci pomóc uniezależnić się od takiego męża. Oczywiście, że rodzina jest najważniejsza ale tylko wtedy gdy wszyscy członkowie tej rodziny czują się w niej bezpieczni.

"Śpi......wstanie i zacznie od poczatku.i tak przez cały wekend ,a w ciagu tygodnia od  16.Powinnam odejść zostawić to wszystko i zacząć od nowa ,,,,,,ale nie w moim wieku.Mam 58 lat i sprawy które tak na prawde nie pozwalają mi odejsć.Wiec brne w tym gównie i nie mam już siły.To że podzieliliśmy dom na pól.On na górze ja na dole to niczego nie zmieni.czuje won alkoholu unoszoną sie  w całym domu.Unikam go jak tylko mogę,ale to nie rozwiazuje problemu.....bo zdaniem mojego męza problemu nie ma.On nie jest alkoholikiem tylko lubi sie napić.Jak pije to i z higieną jest na bakier.To wszystko razem spowodowało,ze nie zapraszam nikogo ,bo najwyrażnie jest mi wstyd.
Weszłam na to forum aby znalezć sie w gronie podobnych sobie ludzi.By muc choć w ten sposób odreagowac.Pozdrawiam"

Ewadejowa idź na terapię dla współuzależnionych po niej znajdziesz siły do walki o siebie. Poznasz tam dużo kobiet z problemami takimi jak twoje, zabaczysz jak one rozwiązują swoje problemy, uzyskasz tam wsparcie i zrozumienie. Na terapię uczęszczają osoby w różnym wieku i z różnym wykształceniem i to jest bardzo fajne bo poznajesz problemy osób z każdego pokolenia. Terapia trwa około roku, są bodajże dwie sesje wyjazdowe, jak ktoś ma mały dochód i nie stać go na opłacenie wyjazdu to może próbować ubiegać się o dofinansowanie w swojej gminie, gminy mają pieniądze na ten cel zarezerwowane w budżecie jako gminy program rozwiązywania problemów alkoholowych. Terapię gorąco polecam, skorzystałam z niej i mogę powiedzieć, że teraz jestem inną osobą, już nie wstydzę się za męża, a on zauważył zmiany we mnie i ograniczył picie i to znacznie

Nie wstydź się za męża alkoholika to on, a nie ty ma problemy z uzależnieniem i higieną i nie ukrywaj tego informuj otoczenie śmiało, u nas nawet ksiądz  na kazaniu nawoływał "żono , matko nie ukrywaj męża, syna pijaka, nie cierp w ukryciu,przyjdź do mnie jak nie wiesz co masz robić to ja cię pokieruję do odpowiednich instytucji" oby więcej takich księży było w Polsce.
Pozdrawiam i życzę siły.

Ja poszłam bezpośrednio do przychodni profilaktyki leczenia uzależnień, w rejestracji powiedziałam z jakim problemem zgłaszam się do nich , zostałam zarejestrowana i skierowana do terapeuty na rozmowę, który po rozmowie określił czy to ma być terapia indywidualna czy grupowa, ja miałam grupową. Trzeba było poczekać na zebranie się grupy. Terapia trwała około roku, było dużo pisania i analizowania, bo na początku ludzie nie mogą otworzyć się. Po terapiach ludzie odzyskują siebie tylko trzeba być wytrwałym i nie poddawać się, czasami chodzi się wbrew sobie, bo analiza zachowania nie jest łatwa i ciężko się przyznać do pewnych nawyków przed samym sobą, a tu jeszcze trzeba opowiadać o sobie przed całą grupą. Dużo wykruszyło się po drodze, bo chodzenie na terapię to walka z samym sobą i niestety rodziną męża alkoholika, a czasami  nawet z własnymi dziećmi.  U nas panuje jeszcze zasada "nie mów nikomu co się dzieje w domu". Sama miałam wyrzuty sumienia, że wynoszę z domu to co do tej pory było tabu, czułam się jak zdrajca, ale wiedziałam, że nie mogę zrezygnować, bo miałam świadomość że zachowuję się już  jak alkoholik po mimo, że nie wypiłam kropli alkoholu. Biegałam śladami  męża, śledziłam go, liczyłam butelki po piwie, znaczyłam je bo mówił mi ze mam urojenia i te butelki stoją tu od zawsze, nawet mówiłam tak bez ładu i składu jak alkoholik . Sposób prowadzenia terapii zależy od terapeutów. Ci co wytrzymali do końca znaleźli rozwiązanie swoich problemów poprzez odejście od alkoholika (trzeba znaleźć w sobie siłę na ten krok i tu pomaga terapia) lub stanęli do walki  i potrafiły doprowadzić że ich mężowie przestali pić, zaczęli się leczyć. Jeżeli nie wiesz gdzie u ciebie jest taki ośrodek to powiedzą ci w gminie oni muszą podpisywać umowy z takimi ośrodkami. Polecam nie czekaj będziesz dużo silniejsza psychicznie , nawiążesz nowe znajomości ludzie  w takich grupach pomagają sobie na różne sposoby, służą  radą i masz z kim się spotkać i wyjść na kawę.

Hej "azbestowa2".......Ja chodzilam na taką terapie ale przestałam zle to na mnie wpływało....przychodzilam do domu po kazdym spotkaniu robilam awantury uświadamiałam jemu że to nie tendy droga itd itp. To nie było dla mnie chyba.....A co się w Tobie zmieniło ze mąż zauważył u Ciebie "inną siebie"????Tzn ze Twój mąż pije ale mniej......zawsze się zastanawiałam czy taka osoba będzie piła całe życie tak samo czy ona ma tylko taką potrzebe wypica określonej ilości? czy będzie piła więcej.......?

Też chciałam nie raz przerwać, po każdym spotkaniu czułam się źle i obiecywałam sobie, że już więcej tam nie pójdę jednak gdy przychodził termin następnego spotkania  zmuszałam się do pójścia, oprócz współuzależnienia byłam DDA i to razem nakładało się jedno na drugie dlatego terapiia szła mi opornie. Z czasem załapałam, że komfort  mojego życia zależy w dużej części ode mnie. Odeszła mi potrzeba kontroli, sprawdzania liczenia butelek, wylewania alkoholu, zajęłam się swoim życiem.  Oddzieliłam się od męża aby nie wąchać alkoholu, znalazłam swoje towarzystwo i na tym polegała moja główna zmiana, że minął mi przymus kontroli, poczułam sie wolna, mogłam wyjść  i nie miałam potrzeby myślenia co dzieje się w domu.

Na terapii uczysz się, ze nie odpowiadasz za drugiego człowieka, nie możesz mu nic nakazać ani zabronić, picie alkoholu jest jego decyzją i on ma ponosić konsekwencję  (leży pijany w rowie niech leży, porzygał się nie sprzątasz),  sam ma zobaczyć swoje upodlenie. Nie dajesz rady tego znosić, odchodzisz i zabezpieczasz się aby nie ponosić  kosztów decyzji męża. Mąż wiedział już że awantury  nie może robić bezkarnie bo wezwę policję (kiedyś wstyd by mi było), stracił komfort picia. Dalej pije, ale dużo mniej nie upija się do nieprzytomności, wypija dwa, trzy piwa i kontroluje sytuację, odzywa się grzecznie do mnie i do córek, nawet żartuje sobie z nami. Widzę, że chyba zaciekawiło go dlaczego nie robię mu awantur, stracił jak by powód do upijania się (na zasadzie ja ci pokażę), na początku  obserwował mnie z ukrycia, myślał, że go nie widzę, później zaczął podchodzić bliżej i nawiązywać rozmowę, a teraz znowu polubił moje towarzystwo i rozmowę ze mną, wyjeżdżamy czasami razem na wycieczki.
Może kiedyś znowu zacznie pić na umór, to znowu zajmę się sobą, może nawet wyprowadzę się z domu, bo już wiem, że spokój w życiu jest najważniejszy.
Podsumowując terapia ma na celu nauczenie cię , że nie możesz podejmować decyzji za drugiego dorosłego człowieka (twój maż jest dorosły), jeżeli nie możesz się z pogodzić z jego decyzjami (choćby ilość i częstotliwość picia) odchodzisz, jak daleko to  ty decydujesz (rozwód,, separacja czy rozdzielność majątkowa), bo  możesz mieć wpływ tylko na swoje życie, czasami to niesie bonus w postaci zainteresowania się tobą przez męża i skupieniu się jego na ratowaniu związku.  Wiem, że niektórym kobietom udało się doprowadzić do tego, że mężowie ze strachu że tracą rodzinę i związany z tym komfort picia poszli na leczenie i dzisiaj pomagają innym wyjść z nałogu.

Mój mąż nie upija się do nie przytomności nie leżał nigdy po rowach i nie rzygał przez alkohol wyjezdżamy gdzieś na wycieczki rodzinne spotkania itp itd,oczywiscie ma napady ze....wypije duzo ale chyba ma inną tolerancje no nie ważne chyba jak pije tylko ze to robi prawda....? popija sobie i tego się boje że może to być coraz wiecej i coraz więcej.Mowił mi tyle razy że jak odejdę to się rozpije....to dlaczego to robi,nie poznał prawdziwego mojego oblicza wie ze zawsze się ugnę!!!!!! Chodzi mi o dzieci decyzja o odejsciu nie jest łatwa mam roczne dziecko i 5latka nie chce zeby wychowywały się bez niego bo wychowuje je dobrze i daje im duzo ciepła miłości i poczucia bezpieczeństwa i to mnie przeraża że tak jednego dnia mogę ja to zmienić czyli odejśc są z nim związane.....I co teraz jaką podjąc decyzję żeby maluchów nie skrzywdzić....;(

chodź dziś wiem, że jak działa to lekarstwo na wszystkie złe rzeczy w nas, poznaje się zaraz po pierwszym spożyciu, potem tylko pogoń za króliczkiem, a króliczek długo ucieka.

Chcesz powiedziec ze mozna poznac po pierwszym piciu czlowieka ktory ma problem z alkocholem nie znajac go dobrze zrozumiałam???
Dla mnie jest to problem ja nie mowie że sie nie upija,nie upije się tak żeby byc nieprzytpmnym zeby lezec w rowie o to mi chodzi.Potrafi dwa dni sie upić jak  jest okazja błacha ze tak powiem.Potrafi isc do sklepu po masło a przychodzi po setce.....Boję sie ze to kiedys przerodzi sie w cos wiekszego.....tym bardziej ze on ma to w genach.on poprostu lubi pić czyli jesli lubi pic to jest alkoholikiem no.....

To jest wspoluzaleznienie,uzaleznienie od zycia na takiej hustawce,uzaleznienie od adrenaliny,ktora daje zwiazek z nalogowcem.Pytanie,kyore powinnas sobie postawic,to dlaczego Ciebie to kreci(raczej podswiadomie niz swiadomie)?Dlaczego ,mimo,ze jest tak niefajnie,wciaz z nim jestem?Co mi to daje?Osoba zyjaca z kims uzaleznionym nauczyla sie zyc na takiej sinusoidzie-gora,dol,gora dol...Ale sa tez kobiety ,ktore sie do tego nie nadaja,ktore w taka relacje by nie weszly.A Ty w to weszlas...Wiec teraz postaraj sie znalezc odpowiedz dlaczego w tym jestes?Nie zastanawiaj sie dlaczego on pije.On pije i juz.Szkoda czasu na analizowanie drugiej osoby,i tak nie masz na niego wplywu.Zacznij obserwowac siebie.Tylko siebie.

Miłość i współuzależnienie. Niestety siedzieć obok alkoholika i patrzeć jak on pije jest straszne. Niestety niektóre z nas nie potrafią zdobyć się na odwagę aby poszukać pomocy, albo się wstydzą i tej pomocy nie szukają. Ja uważam, że należałoby takie ko-alkoholiczki zagonić do psychoterapeuty. Piszę z własnego doświadczenia bo sama przez bardzo długi czas nie szłam po pomoc.Teraz właśnie się leczę w krakowskiej poradni Wiosenna i stwierdzam, że długo mi zajęło zdecydowanie się na tę decyzję. Jeśli rozstanie ma być bo niech zostanie podjęte przez trzeźwy stan, bo pijakowi w nic nie wierze. Czasem gada coś aby tylko mieć spokój. Pomoc uzyskacie u siebie więc trzeba, a terapia w końcu odniesie sukces, nawet podczas czy po rozstaniu. Do takiej decyzji przekonała mnie w końcu siostra. Warto czasem też innym zaufać.

Precyzja, jechania na ludzkiej głupocie

A on to potrzebował pomocy i wsparcia, od początku trzęzwienia sam by nie wytrzeźwiał, to jest piękna miłość taka bezwarunkowa

Czy reklamy są dozwolone na forum?