Rozstanie - Netkobiety.pl

Witaj!

Właśnie przejmując się tym jesteś wartościowym facetem, a jak ?ciota? to trochę zachowuje się Twoja była dziewczyna.

Może ona po prostu nie potrafi być sama, tylko potrzebuje mieć przy boku jakiegoś faceta. Odchodzi od Ciebie, znajduje kogoś innego (pisałeś, że próbowała się z kimś związać), sprawdza jaki ten ktoś jest i dochodzi do wniosku, że jednak jej nie odpowiada. Wie przy tym, że zawsze może wrócić do Ciebie bo może czuje, że masz do niej słabość (w końcu wciąż ją kochasz) a kobiety nieraz podświadomie potrafią wyczuć, że mężczyźnie wciąż zależy.
Może ona wymarzyła sobie jakiegoś ideału, za każdym razem jak wraca to sprawdza czy coś się zmieniło w Twoim zachowaniu. A Twój jakiś jeden niewłaściwy ruch, jedno niewłaściwe słowo powodują, że znowu się wycofuje..

Zastanawia mnie tylko o co chodzi z tym seksem, bo żeby cokolwiek poradzić na ten temat to trzeba wiedzieć jak wyglądała wcześniej ta sfera waszego związku?

Pozdrawiam Anetka

Maciej! Nie wiem czemu, ale z tego co piszesz i jak piszesz, wnioskuję, że musisz być naprawdę fajnym facetem.

Nie powiem Ci, co nią kieruje. Samej ciężko mi stwierdzić, o co chodzi z seksem. Może chodzi jej o brak chemii? No ale przecież byliście ze sobą 3 lata... to całkiem sporo czasu, nagle by się jej odwidziało?

Ale widzę tylko jedno wyjście. Z tego co piszesz, jesteś bardzo rozdarty, szarpiesz się, próbujesz umawiać się z innymi, ale w głowie siedzi Ci ona. I powiem Ci, że będzie tam siedzieć, o ile co 3 miesiące będzie Ci o sobie przypominać. Teraz zadaj sobie pytanie- czy Tobie taka sytuacja odpowiada? Czy trwanie w tym zawieszeniu czyni Cię szczęśliwy? Czy nie czujesz, że marnujesz czas? Ona wyraźnie nie potrafi podjąć decyzji, czy chce z Tobą być, czy nie, czy kocha, czy nie- może robi sobie z Ciebie jakąś awaryjną furtkę? Koło zapasowe? Podoba Ci się wizja, że być może tak Cię widzi? Nie chciałbyś być na pierwszym miejscu?

Jeśli nie, to pora podjąć jakieś kroki. Można powiedzieć, że ona zrobiła to za Ciebie- oświadczyła Ci przecież, że 'na pewno nigdy nie będziemy razem'. Co Ci zatem pozostaje...?

Pogodzić się z tym. Tak, wiem, to trudne, i łatwo powiedzieć, ale sam powiedz- czy miłość to jest coś, o co trzeba się prosić? Błagać, płakać, walczyć? Jestem pewna, że rzuciłbyś jej świat do stóp, żeby z Tobą była, ale na pewno rozumiesz, że nie tędy droga.

Dlatego teraz skup się, bardzo skup się na sobie. Może jakaś nowa pasja, znajomości, hobby, ciuchy? Cokolwiek, zmień coś. Pomyśl o tym, co się stało, jak o nowej szansie, starcie. Odetnij się od niej! I choćby Ci się palce wykręcały, już nie odnawiaj z nią kontaktu, bo będziesz w kółko wracał do punktu wyjścia. Pisz na forum. Nawijaj znajomym, rodzinie. Życzę Ci hartu ducha!

Cieszę się, że Ci tu dobrze. Zostań na dłużej, bo mimo, że to forum kobiece, to męskie spojrzenie bywa nad wyraz cenne.

Powiem Ci, że ja również pochodzę z wsio-miasteczka, mój chłopak ze stolicy. Sama kiedyś byłam bardzo podatna na wpływy innych ludzi, i obchodziło mnie, co ludzie o mnie pomyślą, jak umówię się z tym czy z tamtym. Ale wyleczyłam się z tego, i teraz potrafię walczyć jak lew o dobre imię mojego ukochanego. Może jej też potrzeba czasu, żeby zrozumieć pewne rzeczy? Ile ma lat?

W sumie, to dobrze, że są jeszcze tacy faceci jak Ty. Którzy zadają sobie trud, żeby zrozumieć tę, bardziej  pogmatwaną, drugą stronę. Mam kumpla ze stolicy, który swoją pierwszą dziewczynę miał w wieku 20 lat. Wydawał się wrażliwcem, który dba o uczucia innych. Ona nie była do końca "normalna", też pochodziła "z prowincji", jak on to określał. Miała bardzo niską samoocenę, i z tego powodu wstydził się za nią. W końcu stwierdził, że nie będzie "bawił się w terapeutę" i zerwał z nią. Jego końcowe stwierdzenie "co se poruchałem to moje" było... no nie wiem, zaskakujące dla mnie. Oczekiwałam czegoś więcej.

Ona ma 21 lat, ale zachowuje się na 15, może uświadomiła sobie wejście w dorosłość, co ją przerasta, jak pisałem, bardzo boi się odpowiedzialności w jakiejkolwiek sferze życiowej.
Może też wyszła z niej dawna natura. Ja ją bardzo zmieniłem, tak myślę. Kiedyś, jak były pierwsze nasze spotkania, wyjścia gdzieś, to się za nią też wstydziłem. Zawsze głośno komentowała ludzi wokół siebie, jakieś głośne śmiechy - dużo takie, krótko - takie typowe zachowanie osoby, za którą czasami obracamy się na ulicy, czy w tramwaju. Ponadto lubowała sie w imprezach z dużą ilością alkoholu. Ja ją jakoś zmieniłem, zaczęła się normalnie zachowywać, zrozumiała w życiu pewne wartości. Często mi za to dziękowała. W momencie, gdy się rozstaliśmy, natychmiast zaczęła palić, jarać, pić, wracać w nocy do domu. Co do wspólnych postanowieć, to właśnie postanowiliśmy, że jak będzie chciała wrócić, niech da sobie tydzień wstrzymania, zanim znów się odezwie. Z tym, że ona mówi, że nie zadzwoni w takim razie nigdy, bo nigdy do mnie nie wróci. Cóż, chyba musiałbym się z tym pogodzić. Chociaż zawsze mówiła, że się już nie odezwie, ale zazwyczaj wymiękała, oby tym razem zmiękła na dobre:D Nigdy tez nie dałem jej odczuć, że mógłbym ją zdradzić, brzydzę się zdradą, bo wiem, jak bolesne dla mnie by było, gdyby mnie ktoś zdradził. Nie potrafię w taki sposób krzywdzić innych ludzi.

Co do kolegi, to z jednej strony zazdroszczę mu podejścia. Mimo braku moralnego kręgosłupa jest niejako szczęśliwy, ja się zadręczam;p

A co do mojej obecności na forum, to chętnie zostanę, trzyletni związek mam za sobą, można więc powiedzieć, że minimum życiowego "doświadczenia". I może gdyby któraś z Was chciałaby schudnąć, czy nabrać formy po prostu, bardzo chętnie pomogę w zakresie diety i odpowiednich ćwiczeń. Nie mam "wykształcenia", ale z moich porad wszyscy moi znajomi są zadowoleni;p

I naprawdę dzięki wielkie za wsparcie, jestem w szoku, że naprawdę macie taką chęć wspierania innych.

Zgadzam się z Darią. Osoby, które nadużywają alkoholu i biorą narkotyki nie reagują normalnie, przewidywalnie, tylko są właśnie takie rozchwiane emocjonalnie. Może ona jest uzależniona i po prostu nie wyobraża sobie życia bez picia, Ty z kolei tego nie zaakceptujesz, więc ona wybiera nałóg i dlatego nie chce sie z Tobą na stałe wiazać.
Wiem, że to trudne, ale może warto wybrać dobre dla siebie rozwiązanie i dobre też dla Twojego zdrowia, czyli po prostu zerwać z nią kontakt, bo tak długo jak ona będzie o sobie przypominać, tak długo jej nie zapomnisz i nie dasz sobie szansy na bycie z kimś innym. A prawda jest taka, ze można się odkochać, jeśli z tą osobą zerwie się jakikolwiek kontakt i będzie się unikało myślenia o niej. Nie piszę Ci tego złośliwie i doskonale zdaję sobie sprawę, jak jest to trudne w realizacji, ale czasem trzeba się pomęczyć, by jeszcze kiedyś odnaleźć szczęście.

Nie, nie jest uzależniona. Gdy była ze mną nic takiego nie robiła, wiedziała, że tego nie akceptuję. Sam tak nie robię, bo to wszystko tylko truję i ogłupia. Wszystko na pewno szkodzi i z pewnością też nic z tego nie pomaga w życiu. Podejrzewam, że to wszytsko robi teraz po to, żeby jakby mieć wytłumaczenie, dlaczego w razie czego jej w życiu nie wychodzi. Boi się strasznie odpowiedzialności. Z tego co mi mówiła ciągle imprezowała, żeby o mnie zapomnieć. Gdy się ze mną rozstawała, wciąż mnie kochała niby. Boję się, że po prostu tak zdusiła w sobie tę miłość, że uraz do tej miłości spowoduje, że już nigdy nie będzie chciała do mnie wrócić.
Póki co odcinam się od niej, żeby dać jej impuls do działania. Może gdy zrozumie, że może mnie stracić podejmie odpowiedzialność powrotu. W tej chwili wie, że zawsze może do mnie wrócić. Chciałbym właśnie znaleźć ten środek pomiędzy tym, żeby wiedziała, że może się do mnie odezwać, z nadzieją, że wrócę, a żeby jednak myślała, że mnie już straciła. Wiem, że to niemożliwe, że będę musiał podjąć ryzyko którejś z decyzji i być może żadna nie okazałaby się trafna.

Póki co zerwałem kontakt, dając do zrozumienia, że chodzi mi o to, żeby po czasie wróciła. Może lepiej zadzwonić do niej i powiedzieć, że jest skończona u mnie, żeby to miało sens, bo w tej chwili znowu daję jej "furtkę". Z drugiej strony wtedy może się nie odezwać wiedząc, że i tak nie ma czego szukać. A może lepiej zaproponować jej przyjaźń, żeby z czasem przestała się mnie bać. Ale wydaje mi się, że przyjaźń będze tak wygodna dla niej, że z pewnością tego nie zmieni.

I mam jeszcze jedno pytanie. Jak powiedzieć dziewczynie, która jest czymś pomiędzy koleżanką a przyjaciółką, że nam się podoba, ale tak, żeby w razie czego jej do nas nie zrazić. Jakbyście zareagowały, jakby Wasz przyjaciel się tak zachował? Straciłybyście może zaufanie, puściły to w niepamięć, dalej się z nim przyjaźniąc, czy przemyślałybyście taką propozycję będąc same?

MaciejMa szczera rozmowa. Musisz być szczery żeby potem nie wyszła z tego głupia sytuacja.
W ogóle przyjaźń damsko-męska to ryzykowna gra. Jeśli potrafimy utrzymać taki układ i mieć do siebie dystans to super. Ja akurat nie wierzę w coś takiego. Jesteśmy wyłącznie ludźmi uwarunkowanymi tak, że zawsze w nasze relacje z drugą osobą coś się wkradnie. Przypadkowe spojrzenie, jakieś myśli nagle pojawią się w głowie, wątpliwości czy to tylko przyjaźń czy już coś więcej.
Wydaje mi się, że jeśli powie się tej drugiej osobie prawdę o swoich uczuciach (w tym przypadku, że się podoba) to ta osoba na pewno się nie zrazi. Prędzej czy później pewnie by sama coś zauważyła. A im prędzej się dowie to będzie mogła się zastanowić, przemyśleć czy i ona nic więcej nie czuje. I będzie mogła zdecydować czy taki układ jej odpowiada czy raczej pora się wycofać. Szczerość za szczerość.

Nie wiem czy dasz rade przyjaźnić się z byłą dziewczyną. Tylko i wyłącznie się przyjaźnić. Chyba za dużo was łączyło. Przyjaźnić to się można z kimś jak się jest z nim w związku. Bo miłość i przyjaźń muszą iść według mnie w parze i się uzupełniać. Ja nigdy nie zgodziłabym się na przyjaźń z moim byłym i nigdy też byłemu bym jej nie zaproponowała. Może to śmiesznie zabrzmi ale moim jedynym, tylko i wyłącznie przyjacielem wśród płci męskiej jest mój tato