Nasze talenty poetycko - literackie - Netkobiety.pl

Amis, jestem doprawdy pod wrażeniem, nie spodziewałam się, że tak pięknie piszesz!

Witam serdecznie. Amis, dziekuję za pozdrowienia,poniewaz przeczytałam i
bardzo podoba mi sie Twoja poezja. Jest w niej taka oczywista prawda, z
której... co jest smutne... często nie zdajemy sobie sprawy. Piszesz
białe wiersze, przesycone mądością. Życiową. To oczywiście moje odczucia
a wiadomo, każdy ma prawo do własnych interpretacji. Chętnie poczytam więcej!
Ja piszę rym i to ponoć  gorzej, bo wiersz rymowany jest banalny - tak czasami słyszę, choć
to oczywiście kwestia czucia. Tez pisałam do szuflady,ale z biegiem
czasu postanowiłam spróbować pójść dalej. Moja własna powieść leżała
przede mną i zdawała sie krzyczeć: no zrób cos ze mną a nie tak 
patrzysz tylko  i patrzysz! I zrobiłam. Zaryzykowałam a dzisiaj mam okazję
przedstawić tutaj, na forum, fragment swojej pisaniny, która doczekała się
wydania. Tutaj, głęboki ukłon w stronę Moderatorki, za stworzenie takiej
możliwości. Napisałam coś życiowego i pomyślałam,że może warto coś
zrobić i przekonać sie, czy ta moja pisanina zadziała na czytelnika. Czy
kogoś poruszy, szarpnie emocjami; czy raczej odrzuci, kogoś
zniesmaczy... Jeżeli ktoś przystanie na chwilkę i zechce mnie
przeczytać, będę wdzięczna za każdą opinie. Nie mam za sobą reklamy
medialnej; w zasadzie nie mam żadnej, toteż ufam,że nikt nie będzie miał
mi za złe. Kiedy otrzymałam pierwszy, gotowy egzemplarz
skakałam z radości. Spoglądałam na nią szczęśliwa, że udało mi sie
zrealizować swoje marzenie. Nie jestem pisarką; nawet przez myśl nie
przejdzie mi takie porównanie, ale mam pasję. I tą pasja chciałabym sie
podzielić. Z Tobą, Amis, jeżeli tutaj zajrzysz a ufam, że tak, bo liczę na kolejna dawkę poezji  i z czytelniczkami. Głównie z kobietami, bowiem książka jest typowo babska, choć nie jest pozycją
lekką... Zapraszam serdecznie! Każdą opinie wezmę sobie do serducha, do
każdej podejdę z największym szacunkiem i za każdą będę wdzięczna.
Pozdrawiam!
***

Siedziała w fotelu i zastanawiała się nad sensem swojego życia. Cofała się pamięcią tak daleko, że nie mogła ogarnąć szczegółów. Klapka, zamykająca jakiś etap, zapadła? i w żaden sposób nie była w stanie się unieść. Przeglądała  kobiece czasopismo, nie mogąc się skupić na czytanym artykule z powodu lęku, który słał się wszędzie? Lęku przed przyszłością. Wrzesień dobiegał końca, a wieczór uspakajał aurą za oknem. Liście szumiały ulubioną kołysankę? Ciszę! Tyle się wydarzyło? Tyle złego? Spoglądała na splot palców swoich dłoni. Rzeźbiła nimi obraz własnego lęku, który przybierał postać zagubionego psiaka. Skulonego i trzęsącego się z zimna. Bezdomnego. Zadrżała. Jednak gdy tylko kładła się spać, dziękowała Bogu, że obok niej nie ma kogoś, kto kilka tygodni temu wyprowadził się z jej życia!
Palce jej dłoni? Wyraziste wspomnienia, smagane zimnym, lodowatym wiatrem, i ona pośród otaczającej ją nocy, zapadnięta w miękki, przyjazny fotel?
Przez lata radziła sobie, by teraz upaść i nie móc się podnieść. Tyle czasu milczała, a obecnie nie mogła przestać mówić. Wcześniej z uśmiechem na twarzy wspominała o pijanym mężu. Zakładała maskę. I tańczyła! Była niczym Terpsychora, mityczna muza tańca.
Nieliczni wiedzieli, że było inaczej. Nieliczni wiedzieli? niewiele. A ona z każdym dniem kurczyła się w sobie, chcąc schować gdzieś cały swój ból. Cały żal. Żyła tak i czekała. Na pijanego męża, który wracał na weekend do domu. Na ten koszmar. Na te zgliszcza, po których musiała stąpać.
Co miała zrobić? Chwycić za telefon i do kogoś zadzwonić? Co by to dało? Popadłaby w tę durną niemoc wypowiedzenia tego, co tak bardzo chciała powiedzieć, a czego nie potrafiła zrobić. Pozwalała więc, by tkwiąca w niej drzazga zagłębiała się coraz bardziej, a ona sama nie dopuszczała do siebie myśli, by się jej pozbyć. By szarpnąć i raz na zawsze pozbyć się bólu.
Uciekała w swój własny świat. Siadała w domowym zaciszu i pisała? To dodawało jej sił. Wyrzucała z siebie uczucia, które tak bardzo jej ciążyły, które wypływały spod maski, ale już nie tańczyły. Czyste kartki papieru jawiły się przed nią niczym konfesjonał. Ta kartka, ten ołówek? i ona. Tutaj można było wszystko wyszeptać. Wszystko wykrzyczeć. Tutaj nikt jej nie słyszał. Nikt nie widział. Poetycka gonitwa myśli. Tylko jej.

*

Koniczyna czterolistna coś do mnie szepce,
I chociaż mgłą zachodzi? kołysze się jeszcze.
Wiatr do snu ją układa zorzą łąki cienistej,
Jeszcze się podnosi ? blada? już bez zieleni świetlistej.
W jej szept się wsłuchuję, milczę ? słysząc strach.
Dlaczego musi tak samotnie konać? Dlaczego, musi się bać?
   
Następnego dnia wstawała i traktowała życie jak karuzelę, nie myśląc o tym, że może z niej wypaść. To działało i nie zastanawiała się, ile jeszcze wytrzyma. Im dłużej jednak to trwało, tym bardziej pewna była, że już tak nie może? że nie potrafi tak żyć? bez uczuć? bez emocjonalnego związku, na pograniczu czegoś, co nazywa się szaleństwem. Nagle zdała sobie sprawę, że dłużej tego nie zniesie? i albo zacznie usuwać tkwiącą w niej drzazgę, albo zrobi coś głupiego. Albo pokaże swoją prawdziwą twarz, albo ta cholerna maska nigdy nie zejdzie z jej oblicza i do końca życia będzie w niej tańczyć? choć wcale nie będzie miała na to ochoty!
Kiedy mąż zjawiał się w domu na dłużej, nie wytrzymywała. Protestowała? i czuła ścianę pod plecami. Żałowała, że się odzywała, i przełykała wulgaryzmy, którymi była obsypywana. Jak mogła zrobić mu coś takiego? Jak śmiała się odezwać? Przecież była nikim!
Wieczory i noce były wiecznością. Czekała, kiedy wyjedzie. ?Teraz będzie lepiej? ? myślała. ? ?Odpocznę?. Nie odpoczywała. Lądowała u lekarza. Miała problemy z oddychaniem. Budziła się z niepokojem i już nie zasypiała. Brała środki uspakajające. Spoglądała na dzieci i zastanawiała się, jak ma z nimi rozmawiać? od czego zacząć? Trzech facetów, którzy byli tacy jak inni. Zawsze sądziła, że kiedy będą starsi, więcej zrozumieją, będą z nią. Wtedy jeszcze nie wiedziała, jak bardzo się myliła.
Fotel jęknął, jakby bał się kolejnych wspomnień. Ale one istniały. Z wrześniowego wieczora przeskakiwały dwa miesiące do tyłu. Wtedy zadzwonił telefon, a z niego słowa płynące z otchłani piekieł... że mąż wraca do domu. Już nigdy nie sprowadzi żadnego auta, nigdy nie wyjedzie, nigdy nie będzie miała dla siebie ani jednego dnia, ani jednego tygodnia? by nabrać sił na dalsze życie z nim. Na jego powroty. Przyłapany z odpowiednio wbitą pieczątką w paszporcie wraca na stałe! ?To niemożliwe!? ? pomyślała. ? ?To niemożliwe!?.
Jego rodzina zareagowała bladą histerią. Co będzie dalej? Co z pracą? Krzyczeli, zadawali pytania, a ona zamykała oczy? i milczała. Dla niej była to zupełnie inna tragedia. Pieniądze nie miały dla niej znaczenia. Liczyło się tylko to, jak sobie poradzi z tą nową rzeczywistością? Jak się w niej odnajdzie? Jak zniesie picie męża? Jak ma żyć z uzależnieniem alkoholowym? Jak ma żyć z kimś, przez kogo nie może normalnie funkcjonować?
Do tej pory miała odskocznię. Przyjeżdżał na parę dni, ale wiedziała, że wyjedzie. Zaczynała się denerwować dwa dni przed jego powrotem, a w dniu przyjazdu była kłębkiem nerwów. Czasami znikał na tydzień, czasami na dwa? czasami na dłużej. Różnie. Ale nigdy nie wiedziała, w jakim stanie się zjawi. Pijany czy trzeźwy? Zresztą, jeżeli nawet zjawiał się trzeźwy ? pił następnego dnia. Nie wiedziała, czego bardziej nienawidziła: jego nietrzeźwości czy chodzenia z nim do łóżka. Zdecydowanie wolała, kiedy pił, choć nie miała gwarancji, że zostawi ją w spokoju. Przecież brał, co chciał! Czuł się panem i władcą. Mógł wszystko.
Kiedy próbowała rozmawiać, twierdził, że jej blokady są chore, że powinna się leczyć.
? Pieprzona księżniczka! W głowie ci się poprzewracało! ? mawiał.
Im dalej w to brnęła, tym bardziej nie mogła go znieść. Sytuacje się powtarzały. Przyjeżdżał, pił, mieszał ją z błotem i wyjeżdżał. Wracał? i zachowywał się, jakby miał ją na wyłączność. Nieważne, co wydarzyło się tydzień temu.
? To już się więcej nie powtórzy. Poniosło mnie ? słyszała. ? To już było. Po co do tego wracać!?
? Przestań! Doskonale wiesz, że się powtórzy. Od lat się powtarza! ? milkła. ? Czy ty naprawdę niczego nie rozumiesz?! Nie chcę tak żyć! Może? znajdź sobie kogoś! ? rzucała zrezygnowana.
? Nie przesadzasz? Po co mam szukać? Przecież mam ciebie!
Pamiętała tamtą noc? Lata temu? Nie był pijany. Był trzeźwy. I bardzo natarczywy. Obleśnie natarczywy! Pewnie sądził, że w końcu mu ulegnie. Obiecywał złote góry! Wszystko, byle pozwoliła się dotknąć. Tyle razy na to pozwalała, ale wtedy? nie mogła się przemóc. Maska powolutku zaczęła się odklejać!
? Ty nie potrzebujesz żony? Potrzebujesz? ? słowa uwięzły jej w gardle. ? Powinieneś korzystać z profesjonalnych usług odpowiednich panienek. Byłbyś bardziej zadowolony!
Spojrzał na nią martwym wzrokiem. Odwrócił się plecami. Nastała cisza. Miała wrażenie, że za chwilę się udusi. Bała się oddychać. Chciała, by o niej zapomniał. Minuty ciągnęły się w nieskończoność. Pan był obrażony. Obrażony i wściekły! Zastanawiała się, kiedy będzie mogła zabrać kołdrę, poduszkę i położyć się na kanapie. Następnego dnia powiedziałaby jak zwykle, że strasznie chrapał. Zastanawiała się, czy zasnął. Nie słyszała jego oddechu, ale czas oczekiwania na jego sen był długi? bardzo długi. Wysunęła głowę spod kołdry, łapczywie łapiąc powietrze i starając się uregulować oddech, kiedy poczuła jego dłoń. Chwytała jej długie włosy. Była tak zaskoczona, że kiedy ciągnął ją po podłodze, nie była w stanie wydobyć z siebie głosu.
? Co ty sobie wyobrażasz?! ? wrzeszczał, rzucając ją na kanapę. ? Co ty sobie, kurwa, myślisz?! Mam żebrać?! Za kogo się uważasz, do cholery? Myślisz, że jesteś kimś szczególnym?! Jesteś nikim, rozumiesz?!
Nie patrzyła na niego. Czuła na sobie jego oddech i własny strach, który paraliżował. Jakby nie mógł dodać jej odwagi; jakby nie mógł sprawić, że się zezłości i jakoś zareaguje; jakby nie mógł sprawić, że coś zrobi, by wreszcie z tym skończyć! Ale nie mógł. Jedyne, co robił, to nakładał na jej twarz przerażenie. Była wtedy ? choć bez maski ? Melpomeną.
? Może byłabyś bardziej zadowolona, gdyby przeleciał cię ktoś inny? A może już ktoś jest? ? pytał wściekle z białą pianą na zsiniałych ustach.
Poczuła uderzenie. Jedno i następne. I kolejne. Czuła je, ale nawet nie drgnęła. Leżała, zasłaniając twarz dłońmi. Czekała. Nie wiedziała na co. Na cud? na ocalenie? na jego uspokojenie? To było kilka lat temu, a ona widziała tę scenę, jakby rozegrała się wczoraj. Od tamtej pory spełniała obowiązek małżeński? i zaciskała zęby. Leżąc wtedy na kanapie, nie potrafiła myśleć. Bała się. Bała się na niego spojrzeć.
? Jesteś zadowolona? ? pytał i z impetem zamykał sypialniane drzwi. Nie podnosiła się z kanapy. Nie unosiła zaciśniętych powiek i nie odrywała dłoni od twarzy. Czekała na odgłosy snu, które dochodziły zza przeklętych sypialnianych drzwi. Szła do łazienki i zostawała w niej na godzinę, dwie? Spoglądała na swoją twarz, zapuchnięte powieki? i łzy, których tak nienawidziła. Pan wyjeżdżał, a kiedy wracał, jego zachowanie było takie samo. Wchodził uradowany, że w domu czeka posłuszna żona. Pił, a następnego dnia pytał zdziwiony, dlaczego się od niego oddala. Kiedy tłumaczyła, czym jest spowodowane jej zachowanie, odpowiadał: ?Przesadzasz!?.
Nigdy wcześniej nie rozklejała się przy dzieciach. Nigdy wcześniej ? do tamtego momentu: jego dłuższego, bo miesięcznego pobytu w domu. Dobrze pamiętała tę smutną jesień. To było prawie rok temu. Wpadła w histerię. Dzieciaki spoglądały na nią, nie wiedząc tak naprawdę, co się dzieje. Sama była zaskoczona. Stała i płakała. Jak wrośnięta w podłogę kukła, nieposiadająca własnej woli. Czuła nachodzący ją niepokój? i czekała na jego przyjście. Wtedy zjawił się wcześniej niż zwykle. Najstarszy syn robił wszystko, by ojciec zasnął. Ale on nie zasypiał. Wychodził z sypialni i biegał wzrokiem w poszukiwaniu ofiary. Szukał jej!
Schowała się przed nim w pokoju najstarszego syna. Sam zaproponował takie rozwiązanie, twierdząc, że sobie poradzi, a ona nie oponowała. Siedziała cichutko z dwójką dzieci, czekając, aż syn położy ojca spać. Znała te jego zachowania. Godzinami potrafił zadręczać otoczenie. Ją zadręczać. Trwało to do momentu alkoholowej nieprzytomności ? co zdarzało się niestety rzadko ? lub do wyczerpania sił, kiedy anioł przeistaczał się w diabła ? i na odwrót ? by w końcu zasnąć. Kiedy już to zrobił, siadała w fotelu i czekała. Bała się odgłosu zapalniczki, własnych kroków stawianych na panelach, psa szczekającego na zewnątrz i dźwięku wody w kabinie prysznicowej, z której nie korzystała. Nic nie było ważniejsze od jego snu. Ten sen gwarantował jej spokój. W głowie krzyczały wulgaryzmy. Kładła się na kanapie lub szła do dzieci. Na tyle, na ile mogła, starała się izolować je od takich sytuacji. Tak bardzo nie chciała, by były tego świadkami? Tak bardzo nie chciała, by na to patrzyły. Zwykle udawało się jej ustrzec dzieci przed takimi obrazami, ale nie była w stanie zrobić nic więcej? Nie potrafiła. I tak strasznie się bała!
Wtedy w pokoju syna zdała sobie sprawę, że czas ich małżeństwa dobiega końca? Że karuzela, na której nie chciała być, zwalnia, a kiedy się zatrzyma, będzie mogła z niej wysiąść. Pytanie tylko, kiedy to nastąpi?
I nastąpiło. Skończył się taniec? Ten salonowy, którego kroki tak perfekcyjnie znała. Skończyła się Terpsychora! Początek lipca był koszmarem! Czekała na powrót pana na łono rodziny. Czekała na wyrok. Znajomi wpadali i pytali, co się dzieje. Dzwoniła do siostry i wyła w słuchawkę. Marta przyjechała. Starała się jej pomóc, ale Karolina nie była w stanie słuchać. Trzymała telefon i czekała. Jeszcze miała nadzieję, że to fałszywy alarm. Jeszcze się łudziła, że coś się stanie, choć cokolwiek by to nie było, nie zmieniłoby jej stosunku do męża, do własnego małżeństwa. Wiadomość, która miała nadejść ? nadeszła! Straszna i pijana!
? Wiesz ? bełkotał ? dobrze, że wracam do domu. Najwyższy czas. Już pora. To ostatni moment, by ratować nasze małżeństwo. Będziemy teraz razem!
? Boże! ? szeptała do siebie. ? Nie potrafię tego zrobić? Już nie potrafię. Nie mogę! To ponad moje siły!
Ma znów rozmawiać, tłumaczyć? Znów przyzna jej rację, a potem wróci z kolejnej libacji alkoholowej i rzuci w nią oskarżenie:
? Przecież ciepło domowego ogniska zależy od kobiety. Ty, szmato, nią nie jesteś!
Najwidoczniej Hestia ? bogini domowego ogniska? spała!

Autorka ,,Nie wszystko w życiu?, czyli nasza forumowa Renatka, w przejrzysty i wymowny sposób przelała na papier swoje refleksje i przemyślenia, opisała historię o sile kobiety, która ma odwagę zawalczyć o własne szczęście, a ja z ogromną przyjemnością kilka tygodni temu miałam okazję tę historię przeczytać. Dziękuję!

Wiem, moja opinia nie będzie fachowa- nie jestem recenzentką, polonistką, czy nawet znawczynią literatury, jestem za to przedstawicielką grupy, do której jej przekaz trafia- piszę jak czuję, jak odbieram słowa, jaki wpływ mają one na moje widzenie świata.

Dla mnie ,,Nie wszystko w życiu? to literatura szczera, autentyczna, nakreślająca sprawy takie jakimi są, jakie dzieją się w naszym domu lub tuż za ścianą, przede wszystkim pokazuje jednak siłę kobiety samotnie zmagającej się z nieznośną codziennością, stąpającej po kruchym i cienkim lodzie, podążającą tą swoją wyboistą drogą, która prowadzi w zasadzie donikąd. 

Bohaterka to kobieta wrażliwa, uciekająca w świat poezji, kobieta, która niesie ten swój krzyż cichutko, nie skarży się, nie walczy, za to czuje permanentnie nieszczęśliwa, by ostatecznie i na równych warunkach stanąć twarzą w twarz z mężem- tyranem, powiedzieć: ,,dość!? i w tej dokładnie chwili podnieść z kolan. Ta jedna decyzja zmienia w jej życiu wszystko, a ona sama przechodzi prawdziwą metamorfozę.

Tu bardzo pięknie zostało pokazane jaką wewnętrzną moc i siłę wyzwala wola zmian, walka o siebie samą, o własną godność, spokojną codzienność, o prawo do szczęścia, jak lęk przed upokorzeniami i bólem- fizycznym, ale i emocjonalnym- determinuje do działania.  I choć nasza bohaterka wciąż bywa zalękniona i zagubiona to dumnie wkracza w przyszłość- nową, pełną znaków zapytania, ale jakże inną i pełną nadziei.

Czytając  powieść wielokrotnie zaskakiwały mnie myśli Autorki, często tak podobne do moich własnych, skłaniały wtedy do refleksji, kazały na chwilę zatrzymać, zastanowić się. Bywało i tak, że zaznaczałam poszczególne fragmenty, aby móc ponownie do nich wrócić, często tak robię, niemniej tym razem wydawało mi się to szczególnie istotne.

Książka jest o trudnych sprawach, ale pisana językiem lekkim, bez zbędnych ozdobników literackich, a przez to jakże wymownym, trafiającym, pięknym. Nie jest to może wielka literatura na miarę Nobla czy Pulitzera, ale czy o to chodzi? W moich oczach jej wartość ma zupełnie inny wymiar, a w subiektywnym odczuciu być może jeszcze większy- jest prawdziwa, jest drogowskazem, opowiadając o problemach, które każdą z nas mogą dotknąć.

Dziewczyny, witajcie!Monia, Olinka,Zosiaczek!Chwilke trwało, nim zdecydowałam się wejść tutaj i zerknąć, czy ktos sie odezwał. I jakiez było moje zaskoczenie, miłe , przemiłe, bo nie spodziewałam się takich wpisów. Łał! Wzruszyłam się jak dziecko... Nie dość, że dla mnie pozytywne, to jeszcze bardzo obszerne. Dziękuję bardzo i za opinie i co sie z tym wiąże, za przeczytaniem książki.To uczucie jest nie do opisania; sama nie wiem co jeszcze mogłabym napisać... jestem zaszczycona, że mogłam w jakis sposób byc obecna tą swoja pisaniną, w Waszym zyciu, w pozytywnym tego słowa znaczeniu.  Wszystkiego dobrego i pozdrawiam serdecznie! Może do Amis jeszcze słówko. Z tego co przeczytałam, nie tylko ja czekam na Twoja poezję,więc nie trzymaj nas w niepewności, bo są tutaj osoby, które chetnie poczytałyby więcej. Pozdrawiam!

gothko
straszne tzn nie wiersz ale opowiedziana historia ,jak widze wiecej nas przeżuca swoje przeżycia w słowa .
pozdrawiam
ok -renatko no to pisze
Optymistycznie .

Ty to słońce gdy zimno
to śnieg miękki,otwarty
Ty to ptaków śpiew
to zapach minionych żniw
Ty to uśmiech na twarzy
to smutna łza gdy boli
Ty to ciepły ranek
to wieczoru czar
Ty to spokój
to dar.

Będąc na tyle długo razem
ranię
nieumyślnie
niechcący
Nie potrafię i nie umię
Nie znam środka
Nie umię złamac głodu
braku ciebie
dotyku dłoni
muskania wzroku.

Wołam Panie!
Gdy boję się ciemności wołam do Ciebie Panie!
Gdy gubię drogę wiem ,ze jestem słaba
Gdy tracę pewność i wiare i ufność
Gdy obaw tyle ,gdy szarpię rana
Gdy cofam się ,gdy nie czuję że Jesteś
Uderz mnie Panie!
Razami rzuć na kolana
zdepcz głupotę i lęk.

doris daj przykład i sama nie oceniaj -moje własnie ze względu na to,ze wydawały mi się po jakimś czasie śmieszne zginęly bezpowrotnie
Talenty czy nie ważne ,ze nam samym coś dają .

cóż, ja napsałam kilka książek, jedną z nich MOŻE uda mi się wydac. a co do reszty, to się zobaczy. oprócz tego piszę też wiersze. i, skoro i wy prezentujecie swoją twórczość, to moze i ja coś napiszę:

"Zimno"

Tak mi zimno
Powietrze ostre
Po przedwczesnych mrozach
i zgniłych liściach

Tak mi strasznie
Zima przyjdzie
Sypnie w oczy śniegiem
Zamrozi ręce

Nie będzie nic-
nic straszniejsze od wszystkiego...

----------------------

"Wieczór"

Za oknem cisza
w głośnym tętnie życia
kolejne chmury
ciemne i ciemniejsze
Wieczór zapala gwiazdy
albo je gasi..
Wtedy topniejący śnieg
oddaje obraz bycia
Albo pada-
albo znika.
Obnaża nagą ziemię
prostą tak
w swej prostocie.
I chociaż naga
to ubrana w swe bogactwa
Których ludzkie oko
nigdy nie dostrzeże...

Renata1965 dziękuję za uznanie. Skoro ktoś przeczytał mój wiersz pozwalam sobie umieścić kolejny.

Taki zwyczajny anioł

Tamtego dnia w krainie ciemności zapaliło się światło.

anioły przyszły ratować swoich upadłych braci
miało już nie być krzyku gwałconych kobiet i płaczu porzucanych dzieci
dość przelewania krwi
zaczynamy od nowa

Po jednym aniele dla każdego.

stanął przede mną taki zwyczajny
poprosił bym mu zaufała
pokazywałam miejsce mojego pochówku
a on mówił, że to nie koniec, że jeszcze nie było początku

Wystarczy podać rękę.

tak bardzo się bałam
dotknęłam go tylko końcami palców
oderwaliśmy się od ziemi
musiałam wtulić się w jego ciepło cała

W oddali ktoś cichutko grał na skrzypcach.

,,nie patrz w dół
to masz już za sobą?
przy nim czułam się bezpiecznie
lecieliśmy przecież do lepszego świata

Znalazłam mój raj.

niekiedy ciągle jeszcze płakałam
anioł to rozumiał
przykrywał moje rany skrzydłami aby je uzdrowić
po prostu milczeliśmy

Ta historia dzieje się teraz.

dopiero zaczynam nią żyć
powoli uczę się oddychać czystym powietrzem
dziś wieczorem odkryłam rzecz niezwykłą
ucięte skrzydła odrastają

Może się zdziwisz, ale moim aniołem jest człowiek.

Gothka, jestem pod wrażeniem Twojej poezji, a chcę- właściwie to nawet czuję, że powinnam- dodać, że czytając ją przechodzą mnie dreszcze...
Nie wiem jak długo już piszesz, ale wiadomo nie od dzisiaj, że człowiek z czasem się przecież wciąż doskonali, zdobywa warsztat, nabiera coraz większej wprawy w operowaniu słowem, Ty jesteś jeszcze młodziutka, tyle lat przed Tobą, a ,,Taki zwyczajny anioł" moim zdaniem już dziś jest... dojrzały, przejmujący, piękny, bardzo piękny... Dziękuję Ci za to, że się nim z nami podzieliłaś.

I Wam wszystkim też pragnę podziękować, że dzielicie się swoją twórczością, swoimi talentami .

Bardzo piękne i przejmujące wiersze

Witajcie. Przeczytałam z zachwytem waszą twórczość, a powieść Karoliny Baset" Nie wszystko w życiu" też już pragnę zgłębić.  Jest to typ literatury, którą najbardziej cenię. Lubię przeżywać wraz z bohaterami i cenię wyszukany język. Gotha, piszesz uderzające wiersze z mrokiem w tle, pozwalające..  udać się w daleką ponadwymiarową podróż, między dobro, a zło.... Pozwalam sobie zamieścić fragment opowiadania "Śpiew" wydanego z opowiadaniami innych autorów w antologii "Zwierzenia"

  Wioska z sekundy na sekundę ponosiła coraz więcej strat. Ludzie
w popłochu uciekali. Tylko nieliczni mieli w sobie taką pewność, wiarę,
siłę czy może hart ducha, że stawiali opór wrogowi. Mieszkańcy
wioski buntowali się przeciw wysokim podatkom, grabieżom i coraz
częstszym gwałtom. Tym razem bunt został rozgromiony siłą, batem,
nawet ogniem. Kilka domów płonęło ku przestrodze. Przerażeni ludzie
uciekali na oślep. Jeden kędzierzawy, postawny mężczyzna w
ataku bolesnej wściekłości rzucił się do walki z żołnierzem. Gwardzista
wprawnym ruchem wbił mu miecz przy obojczyku i przesunął w górę. Obfita krew trysnęła z rozharatanej szyi. Jedyny syn mężczyzny wrzasnął w wyrazie bezgranicznego bólu
i upadł przy zwłokach ojca. Gwardzista, kierowany brutalnością, a
może jakimś dziwnym, przewrotnym współczuciem, szybko i bezboleśnie
pozbawił chłopca życia.
Bezlitosne jęzory ognia lizały kolejne ściany domów, kolejne cegły
często kładzione własnymi, pełnymi nadziei rękoma. Domy budowane
w trudzie i znoju. Kawałki dachów, ścian, zajmowały się ogniem. W
środku domów zapisane wspomnienia, jeszcze pachnące wyznaniem
miłości listy. Papiery, akta, notatki, nuty i często nieporadne rysunki,
laurki dzieci. Odchodziły w niszczący żywioł.
W końcu rozżarzony potwór zmniejszał swoją przestrzeń. Powoli cofał
się do wyjścia. Nie naruszał już niczego więcej. Jego macki z syczącym
poślizgiem bezradnej złości cofały się zwijając w kłębek.
Niszczący żywioł nie miał szans z siłą niespodziewanego ataku. Nie
była to woda, pod mocą której ogień kurczy się, jakby niepewny swojej
siły, maleje w oczach i zanika. Pokonał go jego własny brat?
Ogień. Niby taki sam, a jednak? Wydawał się bardziej intensywny,
złocisty, z domieszką niesamowitej czerwieni. Momentami stawał się
całkiem błękitny. Zasłaniał sobą wszystko, ale chociaż był tak niewiarygodnie
silny, nie zrobił nikomu najmniejszej krzywdy. Polne kwiaty,
drzewa i owoce wyszły z niego nie naruszone, a nawet piękniejsze.
Niebo zapełniło się kolorami zmierzchu.
Poczuł, że lada chwila przestanie istnieć. Siedział na gałęzi jałowca i
obserwował swoje dzieło. Unicestwił niszczący żywioł. Uratował
większość domów i przede wszystkim ludzi. Uratował? Jak oni mają
teraz żyć. Gdyby tak udało mu się zasiać w nich ziarenko siły ducha.
On przecież będzie ich tarczą. Potężny Lord Ornand i cała jego gwardia,
doradcy i wszyscy pochlebcy w końcu zapłacą za zło, jakie czynią.
Smuga różu zabarwiła coraz ciemniejszy błękit nieba. Żywił nadzieję,
że istnieją jakieś niebiańskie istoty i one pomogą mu ponownie
zaistnieć. Jego koniec właśnie się zbliża. Z gracją sfrunął z gałęzi jałowca.
Ostrym dziobem podobnym do dziobu orła uchwycił mirrę i położył
na ziemi. Później następną i jeszcze kilka. Złamane gałęzie drzew położył
blisko siebie. Wonne gałęzie, rośliny i zioła tworzyły jakby wspólne porozumienie
do tego, co miało nastąpić. Mówią, że ogień niszczy, ale też oczyszcza
i pozwala odejść w zapomnienie. Rozpostarł złote skrzydła, a ich czerwienią
płonące zakończenia zafalowały gdy przesyłał śpiewne pożegnanie
zapłakanemu ognikowi. Zbudowany stos zapłonął. Wonne gałęzie,
zioła i rośliny zniknęły pod jego płaszczem. Złoto-czerwone
iskry niczym torpedy strzelały na znak czegoś nowego. Stopniowo zatracał
się kontrast między ognistym ptakiem a tworzącym się z niego
ogniem.
Ogień był jego siłą, przyjacielem. Płonął nim cały, całkowicie zawierzając
jego mocy. Wewnętrzny ogień cudownego ptaka zawsze go
oświetlał. Był jego sojusznikiem. Był nim samym i musiał zawierzyć,
że i tym razem czysta moc, silniejsza od niego samego, pozwoli mu
zaistnieć na powrót. Na wszelki wypadek zawsze pokornie chylił głowę
przed bezkresem nieba. Ogień wzrastał i upadał ogarniając coraz
więcej przestrzeni. Powoli stawał się łagodniejszy i pochylony ku ziemi,
zaniknął. Pozostawił po sobie szary popiół, bo nawet cudowny
ptak o niezwykłej mocy był tylko stworzeniem. Resztki dymu wzbijały
się w powietrze i stapiały się z nim. Po ogniu pozostała świetlista
łuna na niebie. Przemieszczała się we wdzięcznym tańcu. Jesienny
wieczór był dziś cieplejszy niż zwykle.
  Proszę tędy. Lord Ornand właśnie oczekuje ciebie, panie. Zaprowadzę
cię ? odezwała się melodyjnie młodziutka służka.
- Proszę prowadzić ? odpowiedział bez cienia emocji tajemniczy jegomość.
Dziewczyna nie wiedziała, kim jest ów człowiek, ale wyglądał tak dostojnie
i zarazem groźnie, że nie chciała o nic pytać. Przekonała się
już, co znaczy ciekawość w Marmurowym Pałacu. Doświadczyła
gniewu Lorda Ornanda i choć nie uderzył jej, to jego zaciśnięta pięść i
ostre szpony rąk zwiastowały, że cios może nadejść lada chwila.
Bycie damą dworu w Marmurowym Pałacu to marzenie wielu kobiet i
dziewczyn. Służba to co innego, ale i tu chętnych nie brakuje. W końcu
niektóre z nich zostały upragnionymi damami dworu. Ich życie nie
zawsze było usłane różami. Wiele z nich oddałoby wszystko za jeden
pocałunek Ornanda. W ich wyobrażeniach był zawsze wyjątkowy. On
potrafił wykorzystać swoją władzę i urokliwą fizjonomię. Każdą brankę
traktował jak tę jedyną, ale później zupełnie ogłupione, oszołomione
dziewczyny zostawały w najlepszym przypadku odrzucone. Mogły poczuć się jak najgorszy odpadek i szukać zemsty. Lord Ornand miał wielu wrogów, ale tylko nieliczni ważyli się stawić mu otwarty opór.
Czy ta dziewczyna również była jedną z tych, które mizdrzą się do
niego? Jej stanowcza, czysta prostotą i siłą twarz stanowiła tego zaprzeczenie,
ale przecież do Lorda Ornanda lgnęły także naprawdę inteligentne
niewiasty. Sam Czarodziej począł zastanawiać się, co takiego
ma w sobie ten zuchwały, arogancki ciemiężca. Co czyni go uwielbianym?
Znał go od dziecka i Ornand nie raz go zaskoczył.
- Jesteśmy na miejscu ? odwróciła się w stronę prowadzonego mężczyzny
i nie tracąc czasu, ze szczerym uśmiechem, pożegnała.
- Jestem więc, Ornandzie -  rzekł gromkim głosem, gdy ciężkie drzwi
zamknęły się za nimi. Przez moment obserwował dobrze umięśnioną,
a jednak szczupłą szyję bratanka.
- Witaj, drogi wuju. Usiądź wygodnie do stołu. Jak widzisz suto go
zastawiłem.
Jesteś rzadkim gościem, więc?
- Do rzeczy, chłopcze! ? starzejący się, ale ciągle przystojny mężczyzna
był jedyną osobą na świecie, która śmiała przerwać Lordowi. Był
też jedyną osobą, która zdumiewała bezpośredniością wobec potęgi.
- Jesteś mi winien przysługę. Pamiętasz chyba, jak uratowałem ci życie?
Oczami wyobraźni Czarodziej widział puszczoną w niego zatrutą
strzałę i młodziutkiego Ornanda, który zasłonił go swoim ciałem. Kiedyś
chciał wierzyć, że chłopak zrobił to ze szlachetnych pobudek. Musiał
jednak przyznać, że nie stać go na taki uczynek. Przypuszczał raczej,
że sam lub z pomocą wszystko ukartował albo ostatecznie przez
przypadek podbiegł. Sam atak na Czarodzieja był tak dziwny i nieoczekiwany.
Zawsze byli tacy, którzy na niego czatowali, ale ta rozpędzona,
zatruta strzała?
- Czego ode mnie oczekujesz? ? zapytał rzeczowym tonem.
- Potrzebuję większej władzy. Nie tylko takiej, jaką dają podboje, rozszerzanie
terytorium, zyskiwanie sojuszników, zaszczyty, prestiż i bogactwa.
- Masz już to wszystko ? stwierdził siedząc prosto i wyniośle na wysokim
krześle
? Ty pragniesz magii. W głębi ducha zawsze o tym wiedziałem.
Chcesz magicznej mocy! ? powiedział z naciskiem ale?.nie łudź się.
Nigdy jej nie będziesz miał. Po tych słowach zamierzał wstać i odejść, ale Lord przytrzymał jego
rękę. Oczy bratanka pociemniały od tłumionej dotąd nienawiści.
- Nigdzie nie pójdziesz, wujaszku ? wyrzucił przez pazerną gardziel
słodziutkie słowa i wbił wzrok w gościa. Czarodziej przestraszyłby
się, gdyby nie przypomniał sobie o posiadaniu magicznej mocy. Wiedział
czemu Lord Ornand budzi taki postrach. Miał siłę spojrzenia najpotężniejszego
z demonów.
- Nie możesz zyskać magicznej mocy. To nie jest kwestia chęci czy
nauki. Trzeba mieć wrodzony dar, a ty go nie masz.
Lord próbował bezskutecznie znaleźć na twarzy Czarodzieja ślady
kłamstwa. W końcu zrezygnował i zastanowił się tylko, jak wyglądałaby
ta nie zdradzająca niczego twarz na mękach. Uśmiechnął się ponuro.
- Oczywiście sądzę, że zdołałbym nauczyć cię kilku sztuczek, może
nawet jakichś podstaw magii, ale byłby to zaledwie?.
- Dość tego! Nie jestem jakimś uczniakiem. Myślisz, że będę ci
wdzięczny za taką naukę. Zasługuję na o wiele więcej i znajdę sposób,
aby to osiągnąć.
- Zastanów się. Mógłbym cię nauczyć widzieć w ciemności, poznawać
z daleka po zapachu. Jeśli tylko umiejętnie to wykorzystasz, to
możesz wiele zyskać.
- Zobaczymy. Możesz przyjść do mnie jutro w porze sjesty. Masz
szansę wykazać się zdolnościami ? zaproponował już nieco łagodniej.
- Zatem do jutra, mój uczniu ? ubrał niegroźne zdanie w poważny ton.
- Do zobaczenia jutro ? odpowiedział równie poważnie.
Odwrócił się w stronę okna i gdy kroki Czarodzieja cichły za drzwiami,
spojrzał na drzwi.
- Do jutra, cokolwiek to znaczy ? powiedział do siebie i wyciągając ze
skrypty ulubiony miecz, przeciął nim powietrze, a jego błękitne oczy
zalśniły lodem.

Nie mógł się przewidzieć. Po drugiej stronie doliny, za pagórkiem
płonie ognisty ptak. Ten straszny blask. Ern musiał zasłonić ręką
oczy, aby nie oślepnąć. Mimo to podszedł bliżej. Dał się prowadzić
jak w transie. Rośliny wokół ptaka zajęły się ogniem. Nie, nie tylko rośliny,
ale stare i młode drzewa. Jezioro, mimo że z początku miało
przewagę, bez najmniejszej walki poddało się woli ognia. Jakby rozpromienione
z powodu zniewolenia, mieniło się blaskiem świetlistych pochodni, a delikatne fale odbijające światło słoneczne, chwaliły się barwami ognia. Bał się iść dalej, ale chciał dowiedzieć się wszystkiego o tym cholernym ptaszysku. Od razu zapałał do niego nienawiścią,
jakby ptak wyrządził mu straszną krzywdę, jakby był jego największym
wrogiem. Płonący ptak wydał z siebie kilka dziwacznych dźwięków.
Każda złowieszcza nuta stawała się szpilą wbijaną z rozmyślnym
okrucieństwem w przeciwnika. Ern czuł, że śpiew ptaka rozsadzi
mu czaszkę. Przyłożył palce do skroni, chcąc ulżyć bólowi. Bezskutecznie.
Zaczął rzucać w ptaszysko kamieniami, ale ptak choć niknący
w oczach, pozostał nieczuły. Na domiar złego znalazł w sobie taką
siłę, że śpiewał jeszcze mocniej. Ogłuszony mężczyzna padł bez tchu
na ziemię. Leżał tak na nagiej ziemi dwie doby, aż znaleźli go jacyś
okoliczni mieszkańcy. Leżącego twarzą do ziemi Erna niski, łysawy
człowiek błyskawicznie przewrócił na wznak.
Zmierzył puls.
- Żyje, ale jest w kiepskim stanie.
- Co z nim zrobimy? Ojej! To chyba ten słynny Ern z nadwornej
gwardii Lorda Ornanda ? wyrzuciła z siebie nastoletnia dziewuszka.
- Tak. To ten sam zwierz.
- Chyba go tak nie zostawimy?
- A co, żal ci go? ? zapytał ojciec dziewczyny.
- Nie, tylko, sam powiedziałeś, że jest w kiepskim stanie, a to jednak
istota?
- Na pewno nie ludzka. Idziemy! Coś mi mówi, że lada moment sam
się ocknie ? zawyrokował.
Zmierzch otulił ojca z córką, ale przywołał wiatr, który szarpnął płaszczem
zajętym sadzą. Rozjuszył włosy mężczyzny i zaszumiał tuż przy
uchu. Zupełnie niepotrzebnie, bo mężczyzna już prawie nic nie słyszał.
Otworzył oczy i poczuł jak piecze wysuszona skóra. Rozejrzał
się wokół i szukając jakiejś podpory, próbował wstać. Zachwiał się,
ale spróbował raz jeszcze. Tym razem nieporadnie wstał. Chwiejąc się
na nogach poszedł w stronę Marmurowego Pałacu.

Szla droga nie bacząc na nikogo. Pragnęła miłości . Pragnęła uścisków, pocałunków czułości. Czuła ból samotność . A na imię jej bylo tęsknota

Witam dziewczyny! No, to troszke przegapiłam,ale wybaczcie. Jak to w zyciu, brak czasu. 

Gothke, cudowny ten Twój Anioł. Mam nadzieję i zyczę, by takim cudownym pozostał? i że jest? to już trzy lata... Cudownie opisany lot ku górze, odcięcie od czegoś co napawa łzami i strachem. Fajnie opisane emocje; poezja jak życie.  Oddychaj dziewczyno?Oddychaj! I nie przestawaj!  Historia Anioła podziałała na mnie romantycznie, optymistycznie; Bezruch ułudy istnienia postawił mnie do partetu i skłonił do pokory. Któż wie, co może nas spotkać. Ale, podoba mi się? bardzo mi się podoba.

Monia! A może wyciągniesz poezje która porzuciłas i coś nam pokażesz? Byłoby fajnie. Nic nie ocalało? Uśmiechy przesyłam!

Olinko, to my Ci dziękujemy(mysle,że mogę podziękować w imieniu wszystkich tu obecnych) ze stworzyłaś dla nas to miejsce.

Orszuli, za ten romans z moja książką, dziękuję. Ładnie to ujęłaś. To prawda,że opisanie czegoś porządkuje życie?

Lorinna, dziekuje za odzew i ciesze się,ze odebrałas moja pisaninę pozytywnie. Ufam,że jeżeli zdecydujesz się  ja zgłębić, to Cie nie zawiodę.Przeczytałam fragment ?Śpiewu? i wciągnął mnie na tyle,że zaciągnęłam na jego temat wiedzy, rzecz  jasna internetowej.Przeczytałam recenzje i nie czuję tutaj braku spójności, choc to faktycznie fragment. Podoba mi się sposób w jaki piszesz, masz ciekawy język. Nie orientowałam się jeszcze gdzie,ale chętnie pokusze się o całość. Jestem ciekawa jak się rozwinie ta historia i jak się skończy. I gratuluję!!!

Agnieszka,bardzo poetycznie, nostalgicznie. Poproszę o więcej!

Pozdrawiam dziewczyny, serdecznie!

Gothka, muszę Ci powiedzieć, że ten Twój wiersz mnie ujął. Zawsze wolałam wiersze rymowane, rytmiczne, które fajnie się czyta.W ogóle co do poezji jestem baardzo wybredna i rzadko kiedy coś mi się podoba. A Twój wiersz jest niesamowity. Pierwszy wiersz, przy którym podczas czytania przeszły mnie ciarki. Brak słów. Owacje na stojąco

Też kiedyś pisałam wiersze, nadal piszę, ale rzadko. Tylko wtedy, kiedy mam wenę.
Zazwyczaj są to wiersze z humorem, gdyż nie lubię poważnych.
Jednak narazie nie jestem gotowa, żeby je tu opublikować, może kiedyś Wam pokaże
Pozdrawiam.

Ja rzadko w ogóle wchodzę w ten dział. Kilka razy byłam ale żaden wiersz nie zainteresował mnie na tyle, aby pisać jakiś pozytywny komentarz.  Negatywne wole zachować dla siebie.
Aż tu dzisiaj zobaczyłam ten wiersz i nie mogłam nie pochwalić.

Witam późna nocą

Kiedy mi było źle napisałam ten wiersz, bardzo go lubię

         Brzoza

Przy polnej drodze samotnie
Stoi biała przygarbiona brzoza
Jej konary targa jesienny wiatr
Pogubiła wszystkie swoje liście
Tak jak dzieci
Odfrunęły w nieznany świat
Jest całkiem sama
Tylko czasem zgłodniały ptak
Zakwili pod jej gałęzią
Lecz na krótko
Odfrunie szukając przyjaciela
Samotność jest taka smutna
A gdy biały puch
Okryje ja swoją peleryną
Będzie jej ciepło
Zapadnie w zimowy sen
A śpiąc będzie czekała
Aż zbudzi ją pierwszy promień
Pocałunek wiosennego słońca

           Renia

Gothke, widziałam Twój wątek, przeczytałam. Osobiście wciąż wracam do Anioła. Ale każdy rzecz jasna ma prawo do własych poezyjnych upodobań. Ciesz się z pochwał; nikt nie pisze wbrew swoim odczuciom. Pisz, naprawde pisz. I chwal się, bo masz czym! Pozdrawiam!

Różyczka, podoba mi się. Nawiasem mówiąc, to ciekawe ile odsłon można przekazać i ile żalu i nadziei wykrzyczeć poprzez poezję. Pozdrawiam serdecznie!

Witajcie
A ja ciągle sie próbuję przełamac by napisac tutaj swoje wiersze..pisane w złych chwilach..i trochę dawno...

gothka...ale twoje są piękne...

Nie ,nie ,nie

Schować chce głowę-wyrwać oczy
zabic mózg
zabić ,zabić nie oddychać
nie czuć
nie płakać
nie prosić
nic tylko nic
Tylko nie przeszkadzaj
tylko nie teraz
nie męcz !
Odejdź precz!

------------------
Demony

Obudziły sie demony
i władze przejąć chcą
Obrzękła od krzyku twarz
krwawiąca w oku łza
Wyciąga palce do mnie
znowu mnie chce
Proszę nie!

Bywały i takie ...

Amis i gothka- piękne...
gratuluje talentu

Amis, wreszcie sie odezwałaś! Osobiście, ujęły mnie Demony!Dla mnie, bardzo fajnie wykrzyczane! Bardzo!

Gothke,nastrój panujacego mroku, budzi emocje.Czytam Cie i jakbym tam była...

Dziewczyny, piszcie!

Doris, wciąż czekam aż sie odwazysz. Tutaj nikt na nikogo nie krzyczy. Pozwalam sobie przesłać taka króciutką formę...może i banalna,ale własną. Może ona Cie zachęci?

***
Liść klonu dałeś mi na pożegnanie
Poczerwieniały, ciepły, jesienny
Tęskniłam. Zasuszyłam go w dłoniach
Po czasie? nie był tak piękny.

Pozdrawiam!

Gothke, dziekuję! No, jestem chyba taki "nostalgik". I moge rzec,że Twoje przeciwieństwo. Tym bardziej sie cieszę,że Ci sie spodobało. Ale popatrz, Doris milczy jak zakleta...
*
Świat, szarościami pokrywany
I boli?
Niemoc, bezsilność
Czarnej, durnej niedoli
Mirażem jawi się oaza
Kwiatem pustyni na okładce
Jestem, niczym ozdoba
Maskotka! W zamkniętej klatce
Wzlatuję pod kraty
Nie chcę spadać. I huk!
Burzą się myśli
Skąpane falą
Znów zakręty, znów łuk!

Długa spirala, tunelami
Fabryką snów się jawi
Nie zbawi mnie zaklęty rycerz
I biały rumak? Nikt się nie zjawi!

Pozbieram się chaosem wspomnień
Stawiam krok i następny
Umiem przecież być pierwsza
Potrafię mijać, cholerne zakręty!
Lampka zapalona blado
Na ścianie, mój cień
Patrzę i myślę: ech życie!
Dam ci z siebie, jeszcze jeden dzień!

Pokażę, jak potrafię
Snuć myśli głębokie
Pośród skał, być kwiatem

Zobaczę, jak cieszysz się chwilą
Żyjesz zwycięstwem
Przecież jesteś! Batem!

Pozdrawiam serdecznie!

Doris, w końcu się doczekałyśmy! Piękny wiersz. Tchnęło nostalgią tutaj...

Dziękuje wam
chodz wiem że do waszej poezji...to daleko mam...
dobrej nocy

Dzieki

gothka...podziwiam..
hmm....może wrócę do pisania...kiedyś...

Amis... Brak mi słów... Jakbym czytała o sobie...

dzieki nikt do tej pory nie wiedział chyba o czym pisze ,myślę,ze ty za to gothkobardzo dobrze pojmujesz
czasem trudno o czymś mówić a głośno jest to prawie niemożliwe.
Dzieki doristo raczej poprostu relacja w skrócie łądnych paru lat.
Nie umię tak opowiadac wprost.

Otoczyła mnie cisza głośna jak dzień na ulicach miast
nie umiem się z niej wydobyć..
nie znalazłam sposobu by iść dalej..do ciebie...

Otoczyła mnie noc głębsza niż oceanu bezkres
zabrakło mi sił by się z niej wynurzyć...
by podac Ci dłoń..

Zbudowałeś wokół siebie mur osnuty bólem skrywanym wiele lat
otoczony pajęczyną nie wiary , porosły mchem braku nadziei
Wyciągam rękę..rozdzieram ciało...czerwona plama spływa po murze...

Tylko twoja strona muru jest słaba jak mgła...
więc wyciągnij rękę ..podaj mi dłoń...
Przez mały otwór nadziei potoczy się promyk zycia
jestem już obok Ciebie...
uleci w zapomnienie twój strach i ból skrywany nocami...nie jesteś już sam..
połóż głowę na mym ramieniu..poczuj smak miłości mej...
usłysz mój szept głośny jak wołanie o pomoc...

wybaczcie...to naprawdę niedoskonałe jest...w porównaniu co wy piszecie...
to było jakieś 8 lat temu
pozdrawiam

Brawo Iryska Masz już więc swój sukces i zaistniałaś w szerszym gronie Gratuluję